Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>
เขียนโดย 
นามเอ๋อๆนิยายอึนๆ
วันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.07 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2559 00.16 น. โดย เจ้าของนิยาย
21) ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป..เมื่อรู้ว่าคนที่รอคือเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ทำไมยังไม่มาอีกนะ ไอลิซสนามเด็กเล่นอยู่ใกล้แค่นี้เอง"
นั่งรอมาตั้งนานเเล้วนะเว้ย จะมามั้ยเนี่ย ตอนนี้ต้องการที่พึ่งพิงบอกเลย
ฮืออออออ ทำไมเป็นเราที่รักมันว่ะ
ฮืออออออออทำไมเป็นเราที่เอาแต่ฟูมฟาย
"จะเลิกรักแล้วนะเว้ยยยยยยยย.....ฮืออออออออ" ตะโกนด่ากับท้องฟ้า แล้วก็เบะปากร้องไห้
ไหวมั้ยว่ะ
เมเบลนั่งอยู่บนชิงช้าก็จะสี่ชั่วโมงได้แล้วมั้ง นั่งเล่นแกว่งไปมาร้องไห้โฮสบถด่าอย่างไม่สนใจใคร
"ฮึก....ฮืออออ....ถ้าตาชั้นบวมหน้าเกลียด....ชั้นจะเกลียดนายเพิ่มอีกร้อยเท่าเลยยยยยย"
"เจอสักที..."ฮันบยอลเอ่ยขณะเดินเข้าไปหาอย่างเงียบ ยืนฟังเสียงเด็กขี้แงขี้โวยวายมาสักพักล่ะ
ยังเหมือนเดิมจริงๆ
"พอ!!!!....ชั้นจะไม่ร้องไห้ให้นายอีกแล้ว ไอ้ฮันบยอลลล ท้องฟ้าเป็นพยานด้วยนะ "เมเบลเช็ดน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวกๆก่อนจะซืดน้ำมูกแล้วนั่งก้มหน้าเตะฝุ่นเศษหินเล่น
ถ้ารู้ว่าตอนร้องแล้วชั้นจะเอาแต่บ้า พูกคนเดียวแบบนี้นะ หึ!! ถ้าคนจากหลังคาแดงเข้าจะจับชั้นมั้ยว่ะ!!!!
"ร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้นะเราน่ะ" เสียงนี่...เห้ย!! ไม่ใช่หรอกน่า
เมเบลค่อยเหลือบสายตาไปมองที่พื้นก็เห็น รองเท้าผ้าใบ คอนเวิดส์ รุ่นลิมิเต็ดยืนอยู่ ก่อนที่สองเท้านั่นจะเดินมาข้างหน้าแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเมเบล....เมเบลยังไม่เงยหน้า ผมสองข้างที่ปล่อยยาวมันปิดใบหน้าด้านข้างจนหมดบวกกับผมหน้าม้า จนทำให้แทบไม่เห๋นใบหน้าเมเบลเลย
"เป็นอะไรครับ....บอกพี่สิ" น้ำเสียงทุ่มนุ่ม ฟังดูอบอุ่น จนเมเบลยังตกใจ
เห้ยยย!!! น้ำเสียงมัน.....ประโยคนี่มันคล้ายๆกับ...ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ก็ถูกฝ่ามือหนาประหน้าเมเบลให้เงยขึ้นอย่างเบามือ
ฮ...ฮันบยอล.....ไม่จริงใช่มั้ย ไหนลองหยิกตัวเอง....โอ้ย อีห่าเจ็บบบ โอเครเรื่องจริง นี่ผีอะไรเข้าสิงพี่แกเนี่ยมาแทนตัวว่าพี่ สมองกลับหรอว่ะ หรือว่ากินผักที่มีสารพิษเข้าไป....เอิ่ม ปันยาอ่อนล่ะ
เอิ่ม...แล้วไอถามว่าเป็นอะไรเนี่ย...คือต้นเหตุก็นายอ่ะอ่ะแหละ
"หือ!....ร้องไห้ซะตาบวมเชียว...ไม่เอาไม่ร้องนะครับ" เมเบลเบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง น้ำตาเริ่มเอ่อคลอดวงตาโตสวย
นั่นไง ตาบวม ชั้นจะเกลียดแกเพิ่มสิบชาติเลย ฮึก จะร้องอีกแล้วอ่าาา ไอ้ขี้เเงงงงง
ฮันบยอลไม่ว่าเปล่า ยืนนิ้วโป้งไปเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้า อย่างทะนุถนอม จะเด็กจะโต เมเบลก็เมเบลสินะ
จะเอะใจบ้างมั้ยเมเบล.....ว่ามันคุ้นๆเนี่ย
เมเบลมองฮันบยอลด้วยสายตาบวมฉึงจมูกแดงที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง ฮันบยอลเป็นอะไรทำไมอ่อนโยน งงไปหมดแล้ว แล้วไอท่าทางการกระทำทำไม มันคล้ายกับ.....พี่เจ้าชายนักนะ...
"พอแล้ว...ไม่ร้องแล้วนะครับ" ฮันบยอลที่เห็นเมเบลไม่พูดตอบเอาแต่มองหน้าแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหล....อย่าร้องสิพี่รู้สึกเจ็บนะ ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เราร้องไห้ไม่หยุดอย่างงี้
"ฮ...ฮันบยอล.."เมเบลเอ่ยถามน้ำเสียงสัานเครือที่ถึงครั้งนี้น้ำตาจะไหล แต่ก็ไร้เสียงสะอื้นไร้เสียงโฮ
"หืมม....ว่าไงครับ"
"ฮันบยอล..."
"เป็นอะไรเรา...เรียกพี่ทำไม" เมื่อความรู้สึกเปลี่ยนสรรพนามก็เปลี่ยนครับ
"พี่..?" เมเบลเอียงคอถาม ตอนนี้ไม่มีแล้วน้ำตามีแต่ความมึนงง
"อื้ม...เมเบล พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องที่ผ่านมาทุกๆเรื่องเลย เมเบลยกโทษให้พี่นะ" ฮันบยอลเอ่ยอย่างจริงจัง แล้วเอาฝ่ามือตัวเองกรอบกุมฝ่ามือเล็กของเมเบลไว้.
เมเบลยิ่งงงหนักไปอีก...นี่คืออะไร ความรู้สึกโกรธเกลียดน้อยใจมันหายไปไหนหมด เพียงเพราะเค้าอ่อนโยนแค่นี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างมามันพังไปหมด ทำไมทำอย่างงี้
เมเบลไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้า ตอนนี้ คือรู้สึกดีอ่ะ ไม่เคยเลย ไม่เคยคิดว่าฮันบยอลคนเย็นชาจะทำอย่างงี้
"พูดสิครับ...พี่อยากได้ยินเสียงเรานะ"ฮันบยอลพูดเสียงนุ่มพลางส่งยิ้มละมุนไปให้
"อืมมมม"เมเบลตอบพลางก้มหน้า เขินอ่าา หน้าร้อนไปหมดแล้วนะไอบ้า !!! มีมาจับมงจับมืออีก ฮือออ อยากระเบิดตัวเอง
"เมเบล..."
เมเบลเงยหน้าขึ้นมาแล้วเลิกคิ้วฉงน
"อย่าเลิกรักพี่ได้มั้ย..." นี่คือสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดเลย ผมไม่อยากให้เมเบลเลิกรักผม
"....."เมเบลไม่ได้ตอบเพียงแต่เม้มปากแน่น ฮันบยอลต้องการอะไรนะ เมื่อสี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ยังทำเย็นชาใสอยู่เลยแล้วนี่มาขอให้เรา อย่าเลิกรักงั้นหรอ
"ว่าไงครับ..."ฮันบยอลถามซ้ำอีกครั้งพร้อมกระชับมือเมเบล
"ฮันบยอล...นายจริงๆหรอ นี่คือฮันบยอลคนที่เคยด่าชั้นว่าหน้าด้านหรอ นี่คือคนที่เคยเย็นชาใส่ชั้น เบื่อขี้หน้าชั้นงั้นหรอ นี่นายจริงๆใช่มั้ย....นายไม่ได้กำลังล้อเล่นกับความรู้สึกชั้นนะ...ฮันบยอล" ความรู้สึกที่กักเก็บถูกถามออกมา เมเบลอยากจะแน่ใจกับความรู้สึกตอนนี้
"จะไม่มีฮันบยอลคนนั้นอีก...จะไม่มีคนที่ทำให้เมเบลต้องร้องไห้อีก....จะมีแต่พี่ฮันบยอลของน้องเมเบลที่อ่อนโยนเท่านั้น...ตอนนี้คือความจริง แล้วพี่ก็ไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกเรานะ "ฮันบยอลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแฝงความอบอุ่นไปด้วย
"จริงๆนะ...ชั้นจะไม่ร้องไห้อีกแล้วใช่มั้ย"เมเบลถามเสียงอ้อนเหมือนเด็กๆ
ไม่อยากจะหาเหตุผลว่าทำไมกลายมาเป็นอย่างงี้ รู้แค่ตอนนี้มีความสุขก็พอแล้ว..
"ครับ...ไม่ร้องอีกแล้วนะ....แล้วนี่เราจะตอบคำถามพี่ได้รึยัง"ฮันบยอลเน้นคำถามเดิมอีกครั้งพลางลูบหัวเมเบลอย่างรักใคร่
"เลิกรักอ่ะ.......ไม่ได้หรอกนะ"เมเบลกล่าวพลางยิ้มขำ อารมณ์ขุ่นมัวทุกอย่างหายไปเหลือแต่ความสุขที่เกิดขึ้นเร็วมาก
ฮันบยอลยิ้มออกมาด้วยความสุข....ในรอบหลายปี
"เมเบล..."ฮันบยอลเอ่ยเรียกอีกครั้ง เมเบลมองหน้าเป็นเขิงถามแต่รอตั้งนานก็ไม่ตอบ...
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากรออยู่นาน
ริมฝีปากหนาก็ประทับลงบนริมฝีบางแบบไม่ทันตั้งตัว ฮันบยอลค้างริมฝีปากตัวเองไว้แบบนั้น เมเบลตาโตมือบางบีบมือฮันบยอลแน่นอย่างแรงเป็นสัมผัสแปลกใหม่ ที่ไม่เคยได้รับ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกระชับมือกันเบาๆ แล้วหลับตาลงรับความรู้สึกต่างๆที่คนสองคนสัมผัสได้ผ่านการจูบอันอ่อนโยนของคนทั้งคู่ ริมฝีบางนุ่มของเมเบลมันหวานมันนุ่มจริงๆ เมื่อตักตวงความบนริมฝีปากบางสวยจนพอใจฮันบยอลก็ผละออก
"มันเป็นคำตอบได้รึเปล่า..ว่าพี่รักเรา"
ฮันบยอลถามเสียงนุ่มมองเมเบลที่กำลังอึ้งกับคำตอบและจูบแรกที่เสียไปหมาดๆ
อย่างที่ผมบอกมันเกิดขึ้นเร็ว แต่มันชัดเจน ผมมานั่งคิดๆดูแล้ว ผมรู้สึกไม่ชอบใจตอนเมเบลอยู่กับจองเบ มันหงุดหงิดไปหมด อย่างนี้เค้าเรียกว่าหึงใข่มั้ย ผมไม่ชอบน้ำตาเธอ อย่างงี้ก็เรียกว่ารักน่ะสิ
"พูดอีกทีสิ..."เมเบลถาม
"พี่รักเรา...''
"อีกครั้งได้มั้ย.."เมเบลถามพลางจะเบะปาก คือถ้าไม่ตอบกูร้องแน่
"ปาร์ค ฮันบยอล รัก เมเบล ครับ''
"ฮืออออ.....เมเบลก็รักเหมือนกัน "เมเบลทำเสียงฮือก่อนจะโผเข้ากอดฮันบยอลอย่างเต็มแรงอันบยอลก็กอดตอบเช่นกัน
โอเคร ขอใช่คำว่าโคตรปริ่มอ่ะ สุขสุดๆ คืออะไร มันเร็วมาก แต่ขอเชื่อนะว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริงไม่ใช่ตื่นมาแล้วทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม
"ครับ....เรามาเริ่มกันใหม่นะเมเบล" เรื่องในอดีตของเราสองคนถึงผมจะรู้เเล้วว่าเมเบลคือคนที่รอ แต่เมเบลจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่วันนี้มีความสุขก็พอแล้วล่ะ ผมก็จะไม่บอกหรอก เดี๋ยวน้องเค้าจะรักผมไปมากกว่านี้ ฮ่าๆๆ
"อือออ"เมเบลพยักหน้าบนไหล่กว้างของฮันบยอล.....
ฮันบยอลลูบผมยาวของเมเบลอย่างรักใคร่ พลางเล่นไปมาผมเธอนุ่มจริงๆ พร้อมดมความหอมด้วย มันหอมมากเหมือนกัน
"กลับมาไป ร.ร พร้อมกับพี่อีกนะ กลับบ้านพร้อมพี่ด้วย "
"อือออ"
"พูดเพราะๆสิ"
"...ค่ะ" เมเบลพูดเสียงอู้อี้
"ไหนลองเรียกพี่ว่า..."
"พี่บยอล" เมเบลพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะเอาหัวออกจากไหล่ของฮันบยอลมือก็วางอยู่บนไหล่ฮันบยอลเหมือนเดิม
งื้อออออ....เขินชะมัด สายตาคมๆ มันมีผลต่อหัวใจเรามากจริงๆ โอ้ยยิ่งมองปากยิ่งนึกถึง....งื้อออออ
"ดีมากครับ.."ฮันบยอลว่าพลางบีบจมูกเมเบลอย่างหมั่นเขี้ยว
น่ารักจริงๆครับ....ผมไปโง่ที่ไหนเนี่ย ถ้าผมรู้ตัวช้ากว่านี้ทำไง
เมเบลโน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วเอาหน้าผากตัวเองโขกลงบนหน้าผากของฮันบยอล...
ปึก!!!
"ห้ามกลับมาเย็นชาอีกนะ...พี่บยอล"เมเบลถามเสียงน่ารักพลางอมยิ้ม
"ครับ...เตรียมรับมือกับพี่ได้เลยนะ พี่จะทำให้เรารักพี่มากขึ้นไปอีกเยอะๆเลย"ฮันบยอลตอบพลางเอาจมูกตัวเองถูไปมากับจมูกเมเบล
"เมเบล..ก็จะทำให้พี่รักเมเบลจนโงหัวไม่ขึ้นเลย.."เมเบลว่าพลางผละหน้าออกแล้วย่นจมูกใส่พลางเชิดหน้า
"เราทำได้อยู่แล้วล่ะ..."ฮันบยอลว่าพลางยีหัวเมเบลแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วยื่นมือไปรับเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนชิงช้า
เมเบลเงยหน้ามองที่มือก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วจับมือฮันบยอลเพื่อนลุกขึ้นยืนแล้วคว้ากระเป๋าเป้มาสะพาย
"ไม่ไปนอนบ้านเพื่อนแล้วนะ....พี่เป็นห่วง กลับบ้านกันเถอะ" ฮันบยอลถามเสียงนุ่มแล้วรับกระเป๋าเมเบลมาสะพายก่อนที่อีกคนจะสะพาย
'พี่เป็นห่วง' อ่าาาา...รู้สึกดีจังเลย...เขินจนจะบ้าแล้วดีนะนี่มันมืดๆแล้ว ไม่วั้นพี่บยอลต้องเห็นแน่ๆ
"อื้อออ...ไม่ไปแล้วก็ได้"เมเบลว่าพลางยู่ปากใส่
ทั้งสองเดินจับมือกันไปตลอดทางความอบอุ่นถ่ายทอดให้แก่กันอย่างไม่ขาด ตบอดการเดินมีเสียงพูดคุยและหัวเราะของคนทั้งคู่ดังไปตลอด เมเบลได้เห็นรอยยิ้มของฮันบยอลได้ยินเสียงหัวเราะ ขอแค่ให้เราได้เห็นคนเดียวนะ
หลังจากเดินมาถึงบ้านประตูในถูกเปิดออกด้วยมือของฮันบยอล
แกร้ก~~~
"โอ้ะโอ...มิชชั่นคอมพลีสสินะ"อลิซทำท่ามือปิดปากแล้วพูดแซว
ดีที่ลงมากินน้ำข้างล่างและมารอดูเมเบลกับฮันบยอลว่าจะเป็นไงกัน .
อื้อหือ นี่มันโจ่งแจ้งขนาดนี้เลยหรอ หวานตอนหน้าเพื่อนเลยนะ ไอเบล แสดงว่า ไอที่แหกปากร้องไห้นี่มึงแอ้คติ๊งใช่มั้ย ยิ้มทีนี่เห็นครบหมดเลยนะ
"โอ๊ะ!!!.."เสียงของ ผู้มาใหม่ร้องขึ้นอย่างตกใจ
อลิซหันไปมองไอคนที่ทำให้หัวใจแทบวายเมื่อครู่
เมเบลทำท่าจะชักมือออก แต่ถูกฮันบยอลกระชับแน่นขึ้นพลางหันไปมองเมเบล ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กัน จนอลิซต้องอะแฮ่มขัด
"อะแฮ่ม...รู้สึกเป็นส่วนเกินมาประมานสิบนาทีและ..จะให้เป็าต่ออีกไง"อลิซพูดพลางเสยผมที่ลงมาปิดบังสายตา เเบลส่งยิ้มแหย๋ๆไปให้
ฮันบยอลส่งยิ้มให้อลิซ ขอบคุนที่ให้ตนได้ไปหาเมเบล
"น...นี่พี่...กับเมเบลเป็นแฟนกันหรอ" โฮวอนชี้ทั้งสองคนสลับไปมา
"อืมม...ต่อไปนี้พี่จะไม่นั่งรถไปพร้อมพวกเราสองคนนะ พี่จะเอาจักรยานไปแทน" ฮืมมมม พี่กูสุดยอดอ่ะ ยอมรับแล้วเว้ยว่าเป็นแฟน เจ๋งสาสสส
อ้ากกก ไอ้พี่บยอลยอมรับโต้งๆงี้ได้ไง เขินนะเว้ย
"อ๋อหรอออ....สวีทงั้นสินะ แล้วงี้ผมต้องเรียกเมเบลว่าพี่สะใภ้มั้ยนะ"โฮวอนเอ่ยแซวเมเบลส่งยิ้มกรุ้มกริ่มไปให้
ผมโอเครนะ ถ้าพี่ผมรักใคร เมเบลก็โอเคร กวนไปหน่อยแต่ผมโอเครอ่ะ ก็ พี่ผมชอบนี่ครับ
เมเบลยืนยิ้มเขินหน้าแดง ส่วนอลิซก็ยืนขำกับโฮวอนที่แซวเพื่อนตัวเอง
แล้วเรานี่อีกนานไม่กว่านะ มิชชั่น คอมพลีสเนี่ย เฮ้อออ
"เห้ย! ไม่ต้องๆ เรียกปกตินี่แหละ "เมเบลรีบโบกมือเป็นพัลวัน
"อ้อจ๊ะ..."โฮวอนแสร้งบีบเสียงอย่างกวนๆ
"แซวไปเรื่อย.."อลิซกอดอกพูดแขวะพลางส่ายหน้า
"อย่ามาพูดนะ.....เมื่อกี้ยังหน้าแดงใส่ชั้นอยู่เลย"โฮวอนเอ่ยแซวจนอลิซเขินหน้าแดงแล้วหยิบม้วนทิชชู่ตรงนั่นปาใส่โฮวอนแล้วเดินสบัดก้นขึ้นห้องไป
"โฮวอน นายกับ อลิซ นี่ยังไง"เป็นฮันบยอลที่เอ่ยแซวน้องชายต้วเอง
"พี่อ่า...พูดไรเนี่ยโฮ้ะ!" โฮวอนหน้าบูดแล้วเดินขค้นห้องไปอีกคน
คู่รักสดๆหันมองหน้ากันก่อนจะยิ้มขำให้กันแล้วเดินจับมือกันขึ้นห้องไป
♥♥♥♥♥♥♥♥
TALK: เค้าบอกรักกันด้วยเว้ย ><
คู่อีพี่นำไปเเล้ว
คู่อีน้องอย่ายอม
~~~~~~~~~~
ติดตามกันด้วยน้า
ขอบคุณทุกคนที่อ่าน
คร้าบ...^^
เม้น>>>>คือกำลังใจค่า
เม้นไม่เม้นก็แต่ง ฮ่าๆๆๆๆ เพื่อไร? อิไรต์ ^_^
เราเป็นคนตลกและ
ปันยาอ่อน:¶ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
