Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

           

           หลังจากที่แยกย้ายกับอลิซ เมเบลก็เดินลงนี่ก็ไม่ให้มองหาคนๆนั้นได้เลยเเต่ก็ซ้อมบาสอยู่แน่ๆ จึงเดินออกมาเรื่อยๆจนพ้นเขตรั้ว ร.ร ขณะเดินก็คิดนู้นคิดนี่ไปเรื่อย จนเรื่องเมื่อตอนบ่ายย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันคงเป็นช่วงผลัดเปลี่ยนคาบพอดี ที่ห้อนของตัวเองกับห้องของฮันบยอลดันมีคาบพละติดกัน 

 

 

 

 

      -คาบพละช่วงบ่าย-

 

"นี่โชคดีชะมัดเลยที่วันนี้เราได้มาเรียนพละต่อจาหห้องพี่ฮันบยอล..อ้ายยย"เสียงแหลมของหญิงสาวพูดขึ้นกับกลุ่มเพื่อนๆ

ส่วนพวกที่ฟังก็พยักหน้าเออออตามไป ส่วนเมเบลได้แต่เดินเดี่ยวอยู่ข้างหลังพอได้ยินชื่อของคนๆนั้นเมเบลก็เงยหน้าขึ้นมองก็เจอเล่นบาสกับพี่ยงฮวาส่วนคนอื่นก็ทยอยขึ้นห้องกันหมดแล้ว เอาเข้าจริงเมเบลไม่ค่อยอยากคุยกับ ผญ.หรือคนอื่นๆเท่าไหร่ไม่รู้สิคุยได้แค่บางคนนั้นแหละ

 

"นี่! เธออ่ะอยู่บ้านเดียวกับพี่ฮันบยอลใช่มั้ย"เสียงแหลมของยัยคังฮีถามแบบจิกๆ

"อืม.."เมเบลตอบแล้วเดินหนี

"อย่าพึ่งเดินหนีสิ! ชั้นยังพูดไม่จบนะ "เสียงของยัยคังฮีพูดจิกออกคำสั่ง 

เมเบลทนรำคานไม่ไหวหันหลับมาจ้องหน้าขเม็ง

"เธออ่ะ ได้คุยกับพี่ฮันบยอลบ่อยล่ะสิ แต่นี่! อย่าบอกนะว้าเธอชอบพี่เค้า เพราะเดินกลับบ้านด้วยกันด้วย!!"เสียงของยัยคังฮีพูดอย่างออกคำสั่งอีกเช่นเคย

"ชั้นไม่อยากจะตอบอ่ะ ไม่ต้องยุ่งหรอกนะเรื่องชาวบ้านอ่ะเอาเวลาที่มาสนใจเรื่อง ผช. ไปเพิ่มรอยหยักในสมองเธอดีกว่า อีกอย่างคือ อย่ามาทำเสียงออกคำสั่งกับชั้นเข้าใจมั้ย"เมเบลพูดยาวเหยียดน้ำเสียงเรียบเฉย จะอยากรู้อะไรนักหนาว่ะ 

 

"กรี้สสสสสสส อีนังเมเบลแกอยากมีปัญหานักหรอไงห้ะ!!! อีนัง นร.ทุน พวกแกยืนบื้อทำไมจับมันสิ ชั้นจะตบมันเอง!"เสียงยัยคังฮีแว้ดๆใส่ก่อนจะหันไปเหวใส่ลูกน้องที่ยืนขนานข้างๆ .

อีห่าพวกนี้ถ้าเค้าไล่ไปตายจะไปไม่ว่ะ 

 

ก่อนที่จะมีใครได้เข้าถึงตัวเมเบลก็มีลูกบาสลอยมาจากอีฟากของโรงยิมอย่างแรงมากระทบกับหัวของเมเบล 

ฟิ้ว~~ตุบ 

"อ้ะ..."เมเบลร้องตกใจก่อนยืนกุมหัวตัวเองแล้วหันไปมองหน้าของคนที่เฟี้ยงเข้ามา เจอฮันบยอลมองด้วยสายตาเรียบเฉยเเบ้วเดินออกไป ยงฮวาและกาอึนที่โผล่มาจากไหนไม่รู้วิ่งเข้ามาหา 

 

นี่เค้าเกลียดเราขนาดนี่เลยหรอว่ะ เข้าข้างอีพวกนี่หรอไงกัน ทำไมกันคิดแล้วก็รู้สึกเจ็บจนจะร้องไห้แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะขบขันของพวกคังฮีแววตาเมเบลก็เปลี่ยนเป็นคุกกรุ่นแข็งกร้าวทันที 

 

"ดูสิ..ฮ่าๆๆๆ ตลกจริงๆขนาดพี่ฮันบยอลยังไม่ชอบเลยอ่ะ"

"ฮ่าๆๆๆๆ...สมน้ำหน้า!!" เสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยันไม่ชาดปาก 

 

"เมเบลๆ เป็นไงมั้ง พี่ไม่รู้ว่ามันเป็นบ้าอะไร" กาอึนที่วิ่งมาประคองทันที 

"พี่ไม่รู้เลย ตอนเเย่งกันมันเอาลูกบาสไปแล้วไปปาน้องเมเบลตอนไหนก็ไม่รู้ ไม่เป็นไรนะน้องเมเบลเจ็บมากล่ะ"ยงฮวาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"อ...อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ แค่ปวดๆแล้วก็มึนๆนิดหน่อยค่ะ  แต่ตอนนี้มันมีเนื่องอื่นที่เมเบลต้องไปทำแล้วล่ะ "เมเบลหันไปตอบรุ่นพี่ .ก่อนจะค่อยๆถอดรองเท้าราคาแพงที่หม่าม๊าพึ่งซื้อให้ก่อนจะมาที่นี่แล้วปาไปที่กลางวงของยัยคังฮี 

เมเบลเดินดิ่งเข้าไปหา 

 

"ขำห่าอะไรกัน!! ชั้นถามว่าขำอะไร "เมเบลขึ้นเสียงใส่ 

ไม่ชอยอีพวกที่ซ้ำเติมคนอื่น 

"เงียบทำซากอะไร ตอบดิว่ะ! เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย จะตบใช่มั้มาซิ มาตัวๆกับชั้น เอ้าถามก็ตอบปากอมอะไรไว้!" เมเบลจับไหล่สั่นของยัยคังฮีที่ตอนนี้นิ่งเงียบไปแล้วมบหน้าเหยเหยนั่นทำให้เมเบลอย่าแก้นิสัยข่มคนอื่นของยัยนี้ให้เข็ด 

 

เมเบลไม่อยากจะโชวด้านดารกๆหรอกนะ เดี๋ยวจะรับกันไม่ได้ คำหยาบอ่ะมาหมดแหละ ยิ่งยัยลิซนะหึ!

"ป..เปล่า ชั้นไม่ได้ขำ"คังฮีตอบเสียงสั่น

"เห็นว่าขำ! เออ! แล้วเมื่อกี้บอกจะตบ เรียงตัวเข้ามาดิ มา!!!" เมเบลขึ้นเสียงใส่อย่างเอาเรื่อง

"ม...ไม่ชั้นไม่ตบ...ข...ขอโทษชั้นขอโทษ"ยัยนั่นรีบก้มหัวขอโทษอย่างกลัวๆ

"เอ้า!! ไม่อยากมีปัญหากับ นร.ทุนแล้วหรอ"คราวนี้เมเบลถามเสียงเรียบใบหน้าเรียบเฉย

"ม..ไม่ๆๆ "

"หึ!!! พูดแล้วนะแล้วมาอย่ามารอบกัดที่หลังล่ะ เอ้อลืมไปถ้าเรื่องนี้ถึงครู.."

"ไม่...ชั้นไม่บอก พ..พวกแกเข้าใจมั้ย"คังฮีรีบพูดแทรกแล้วหันไปสั่งคนที่เหลือ ก็พยักหน้าหงึกหงักทันที 

"หยิบรองเท้าชั้นมา เบาๆนะ มันแพง!"เอาซะให้เข็ด 

คังฮีหยิบมาให้อย่างเบามือเมเบลรับมาก่อนจะสวมใส่แล้วเดินนวดๆหัวเจ้าไปหากาอึนกับยงฮวา 

 

ยงฮวากาอึนมองด้วยความตกตะลึงสาวน้อยหวานกลายเป็นสายโหดแบบคาดไม่ถึง

แต่กาอึนกับเห็นดีด้วยเพราะ ผญ.บางพวกก็ชอบข่มเหงคนอื่นอย่างงี้ แต่ดีนะมาเจอเมเบลที่ไม่ยอมคน

"พี่ค่ะ..ไปกันเถอะค่ะ คือเมเบลจะไปห้องพยาบาล"เมเบลเดินมาปัดมือตรงหน้าของสองคนนั้น 

 

"อืมมไปสิ เมื่อกี้เราน่ะเจ๋งมากนะ  ทำงี้ดีแล้วได้ไม่มีใครมาข่มเหวเรา แต่จะว่าไปนี่ก็สายโหดนะเนี่ย"

"แหม่...พี่กาอึนก็ยัยพวกนั่นมันนิสัยแย่นี่ค่ะ มาเล่นกับใครไม่เล่น ฮ่าๆ"เมเบลกล่าวติดตลก

"โห....พี่ไม่คิดเลยนะว่าพี่หญิงน่าตาหวานๆ จะห้าวเถื่อนขนาดนี้"ยงฮวากลาวหน้าตื่นๆ 

"เมเบลก็ไม่ได้อยาก จะมีมุมมืดบ่อยๆหรอกนะพี่ยงฮวา "

"อืมมีบ้างก็ดี แต่พี่ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอ้บยอลมันเป็นบ้าอะไรทำไมถึงทำอย่างงั้น"

"เอ่อ....อย่าไปพูดถึงเลยค่ะเค้าคงมีเหตุผลล่ะมั้ง" พอมาเรื่องนี้เมเบลก็หน้าหงอยทันที 

"เอาน่าๆ ไม่เป็นไรนะ .นี่ถึงห้องพยาบาลพอดี พี่ไปก่อนนะสายโหด"กาอึนเอ่ยแซวก่อนจะยีหัวน้องสาวแล้วเดินขึ้นห้องไป 

"ค่ะ ขอบคุนพี่ๆนะ.ไปล่ะค่ะ" เทเบลฉีกยิ้มก่อนจะเดินเข้าห้องพยาบาลไป 

 

 

หลังจากนั่งประคบน้ำแข็งไปภาพตอนที่ลูกบาสลอยมาครั้งแรกเข้ามาในหัว ตอนที่ฮันบยอลให้เราเปิดหน้าม้า คิดแล้วก็ยิ้มตามแต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อภาพตอนที่ฮันบยอลปาลูกบาสมาแล้วมองเราด้วยสายตานิ่งเฉสแล้วเดินออกไป 

 

 

เมเบลเดินออจากห้องก็ดันมาเดินสวนกับฮันบยอลทั้งคู่หยุดยืนหันหลังให้กันแบบไม่ทราบสาเหตุ ก่อนจะมีเสียงนึงเรัยกชื่อเมเบล

 

"เมเบล!!!"เสียงนี่มัน....ไอ้ตัวน่าเบื่อจองเบ 

จองเบเดินเข้ามาจากอีกทางของตึกเรียนก็เจอเมเบลยืนอยู่จึงตะโกนเรียกแล้วสายตาเหลือบมองไปยังด้านหลังที่ฮันบยอลยืนหันหลังอยู่แล้วสักพักก็เดินจากไป 

"เห้ย! เสียงดังทำไมเล่า แล้วนี่อะไรโดดเรียนไง"

"ไม่ได้โดด เเค่ขี้เกียจเรียนวิชานี่ แต่โชคดีจังที่มาเจอเธอ"นี่ค้าเรียกว่าโดดป่าวว่ะ 

"แหวะ....อย่ามาเลี่ยนดิ้ ไปเรียนได้แล้วไป๊!"เมเบลเอ่ยไล่แล้วเดินสวนจองเบ แต่จองเบดันบังเอาไว้ก่อน

"เดี๋ยวสิ ยังคุยกันไม่หายคิดถึงเลย" จองเบพูดกระหยิ่มยิ้ม

"โว้ะ! อะไรนักหนาเนี่ย"เมเบลเหวใส่

"แล้วนี่เธอไปไหนมา พึ่งออกจากห้องพยาบาลหรอไง"

"เออ ทำไม"เมเบลตอบอย่างไม่สนใจ

"เป็นอะไร บอกชั้นมาซิ"เมื่ออีกคนบอกว่าออกมาจากห้องพยาบาล จองเบจึงถามด้วยความเป็นห่วง

"เหอะ! ไม่ต้องยุ่งหรอก"

"บอกมาสิ ชั้นเป็นห่วงนะเว้ย!"

"โว้ยย ก็ได้ๆ  ชั้นโดนลูกบาสอัดหัวมาเมื่อกี้ที่โรงยิม พอใจยัง หลบได้ล่ะ" เมเบลตอบเสียงหงุดหงิดก่อนจะผลักอีกคน แต่ก็ดันไม่หลบ 

"ใครทำเธอ!! บอกชั้นมาเลย"ตองเบทำเสียงดังใส่แต่แฝงความเป็นห่วงอยู่ 

"โว้ยยย นาย!!!! นี่มันชักจะเกินไปแล้วนะ "เมเบลเหวใส่อะไรนักหนานะ ทำตัวอย่างกับแฟน

"ชั้นอยากจะรู้ ว่าใครมันทำเธอ" คราวนี้จองเบพูดเสียงนิ่ง 

ใครมันทำสาวน้อยของเค้า ไม่สนว่าใครมันต้องโดนเอาคืน

"ไม่ต้องรู้ๆ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่น่า นายนี่มัน จะใช้แต่กำลัง บ้าบอ!" ถ้าเกิดรู้ว่าเป็นฮันบยอล ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าจองเบไปทำร้ายฮันบยอล เพราะเราฮันบยอลต้องเกลียดเรามากกว่านี้แน่ๆ แค่คิดก็เจ็บแล้ว

เมเบลพูดพลางผลักจองเบอย่างแรงแล้วเดินหนีไป 

จองเบได้แต่ยืนกำมือด้วยความโกรธไท่ได้ใครจะมาทำสาวน้อยของเค้าไม่ได้ 

.

.

.

.

.

.

.

.

ถ้าด้านฮันบยอลพอเห็นจองเบเดินเข้ามาจึงเรียกที่จะเดินหลีกขึ้นห้องเรียนพอเท้าก้าวเข้าห้องก็เดินตรงไปที่นั่งทันที

 

"ฮันบยอลมึงเป็นอะไรว่ะ  มึงทำอย่างงั้นทำไม น้องเค้าผิดอะไรว่ะ" ยงฮวาถามฮันบยอลทันทีที่นั่ง

"ทำอะไร.."ฮันบยอลถามเสียงเรียบ

"นี่มึงไม่รู้ตัวใช่มั้ย...กูไม่รู้นะว่ามึงทะเลาะกับน้องเค้า แต่มึงแม่งเอ้ย....มึงรู้ป้ะตอนที่น้องเค้าพูดว่ามึงทำทำไมอะไรนี่แหละ..หน้าน้องเค้าเศร้าแค่ไหน กูไม่คิดว่ามึงจะเป็นแบบนี้เลยว่ะ"

"ขอบใจที่บอก..."ฮันบยอลตอบแค่นั่นแล้วคว้ากระเป๋าสะพายเดินออกนอกห้องทันที

 

ฮันบยอลเดินออกนอกห้องแล้วเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าที่เงียบสงบไร้ผู้ ฮันบยอลเอนตัวนอนลงกับเก้าอี้ตัวยาวคิดนู้นคิดนี่ไปเรื่อยจนผล๊อยหลับไป

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

กลับมาสู่ปัจจุบัน

 

เมเบลเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงบ้าน พอเท้าก้าวถึงข้างในก็มีเสียงโซวอนเอ่ยทักปกติ

 

"กลับมาแล้วหรอจ้ะ วันนี้กลับมาเร็วนะ"

"ค่ะ.."

"เอ้อนี่หนูเมเบลแม่ถามอะไรหน่อยสิ หนูทะเลาะอะไรกับพี่บยอลรึเปล่า ไม่ได้ไปเรียนพร้อมกันกลับพร้อมกัน ดูมึนตึงใส่กันแปลกๆ" โซวอนถามพลางลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเมเบล

"....."เมเบลเสตาลงต่ำไม่รู้จะติบอะไร 

"บอกแม่มาเถอะลูก..."โซวอนถามย้ำอีกครั้ง

"อ...เอ่อ..."

"ไม่ได้อะไรกันทะเลาะครับ ใช่มั้ย"เสียงของคนที่เมเบลหลีกเลี่ยงจะเจอ  ดันมาเจอ ที่นี่

ฮันบยอลเดินล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วมายืนข้างๆเมเบลพลางตอบคำถามแม่ตัวเองแล้วหันมาขอความเห็นเมเบล

"ช..ใช่ งั้นหนูขอตัวนะค่ะ"เมเบลตอบแล้วคร่อมหัวใหโซวอนพลาวขอตัวขึ้นห้อง

โซวอนมองนี่มันไม่ใช่เมเบลเด็กร่าเริง มันต้องมีอะไรสักอย่าง

"แน่ใจหรอ ฮันบยอล..."โซวอนถามย้ำอีกทีกับฮันบยอล

"แน่ใจครับ...ผมขอไปนั่งอ่านหนังสือในสวนนะครับ"ฮันบยอลบอกปัดแม่ตัวเอง แล้วเดินออกมา 

"จะเอาอะไรมาง้างปากดีนะ..."โซวอนพูดแล้วส่ายหัว

ที่วันนี้ผมกลับเร็วก็เพราะเบื่อๆแล้วก็ขี้เกียจด้วยพอตื่นจากที่ผมเผลอหลับไปบนดาดฟ้าพอตื่นมาผมก็เดินออกนอก ร.รมาเลยไม่สนล่ะว่าใครว่าไง ส่วนเรื่องเมื่อบ่าย ผมไม่รู้ว่าผมผิดอะไร ทั้งๆที่ผมตั้งใจจะปาไปเพื่อหยุดการทะเลาะกันของเมเบลกับกลุ่มผญ.ที่จะรุมเธอ แต่แค่ผมปาไม่แม้น มันเลยพลาดไปโดนหัวเธออย่างจัง ผมไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ แต่ยิ่งตอนที่เธอมองผมสายตาเธอมันทำให้หัวใจผมมันกระตุกแปลก....

 

.

.

.

หลังจากเมเบลแต่งตัวเสร็จด้วยชุดไปข้างนอกพร้อมสะพายกระเป๋าเป้ใบย่อมๆขนหลังแล้วเดินลงมา ชั้นล่าง

"เมเบล สะพายกระเป๋า จะไปไหนลูก" โซวอนเอ่สขึ้นอย่างตกใจ

"ไปนอนบ้านเพื่อนค่ะ"

"ใครค่ะ ผญ.หรือผช.ไว้ใจได้มั้ย ไปกี่คืน"โซวอนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง 

"คอปเตอร์ค่ะเป็น ผช.ค่ะ ไว้ใจได้เป็นเพื่อนสนิทของเมเบลกับอลิซเองค่ะไปแค่สองคืนค่ะ "เมเบลตอบพลางยิ้มหวานให้ 

เมเบลตัดสินใจแล้วที่จะไปนอนค้างที่ห้องคอปเตอร์ยังไม่อยากเจอหน้าคนที่เกลียดขี้หน้าตน เราคงต้องตัดใจสินะ

"ไว้ใจได้แน่นะ แม่เป็นห่วงหนูนะเมเบล แล้วอลิซล่ะ" 

"ขอบคุนค่ะที่คุณป้าเป็นห่วง ส่วนอลิซเดี๋ยวหนูจะโทรไปหาค่ะ" เมเบลก้มหัวขอบคุนอย่างแท้จริง

"จ้ะ แล้วนี่หนูจะไปเลยใช่มั้ย แม่วานแวะเอาของว่างไปให้พี่บยอลที่สวนหลังบ้านทีสิ "โซวอนว่าพลางยื่นถาดของว่างไปให้

"เอ่อ...ค่ะได้ค่ะ งั้นหนูขอตัวไปเลยนะค่ะ ไปก่อนนะค่ะคุณป้า"เมเบลรับถาดมาแล้วโค้งลา

โซวอนคิดว่าที่ไปนอนบ้านเพื่อนจะเป็นเพราะพี่บยอลรึเปล่า...

.

.

.

.

.

.

.

เมเบลเดินมาที่สวนหลังบ้านในมือถือถาดของว่าง ส่วนบนหลังก็มีกระเป๋าเป้สะพายอยู่ 

เมเบลเห็นแล้วว่าคนที่ทำร้ายตนและเกลียดตนนั่งหังหลังอยู่ ในมืออ่านหนังสืออะไรสักอย่าง ส่วนที่หูก็มีเบ๊าท์แดงคาดอยู่ เมเบลจึงเดินไปเงียบๆแบ้วค่อยๆวางถาดอย่างเบามือ เตรียมจะเดินหันหลังไปแต่ก็มีเสียงของคนนั้นเอ่ยขึ้น

 

"จะไปไหน.."ฮันบยอลเอ่ยขนพลางถอดเบ๊าทออกมาคาดไว้ที่คอ 

"...."เมเบลหยุดเดินแต่ไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินต่อ 

"ชั้นถามว่า สะพายกระเป๋าจะไปไหน"คราวนี้ฮันบยอลลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นยะเยือก 

"ถามใคร.."เมเบลหยุดเดินอีกครั้งแล้วตอบคำถามอีกฝ่ายโดยไม่หันไปมองหน้า 

"ตรงนี้มีคนอื่นรึเปล่า......มารยาทไม่มีหรอที่เค้าบอกว่าเวลาสนทนาให้มองหน้าคู่สนทนา"

 

เมเบลกรอกตาขึ้นฟ้าก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ ต้องพยายามบังคับใจไม่ให้สั่น บังคับไม่ให้น้ำตาไหล จะเรียกทำไมจะชวนคุยทำไม เกลียดกันก็ทำเป็นไม่เห็นไปสิ ม๊าพูดถูกว่าเรามันอ่อนไหวนักกับเรื่องความรัก เรื่องอื่นเก่งแต่เรื่องบางอย่าง อย่างความรักถ้าใครสะกิดนิดก็ร้องไห้แล้ว 

 

"อ๋อ พูดกับชั้น งั้นชั้นก็จะตอบ ว่าไม่ต้องยุ่งหรอก เรื่องส่วนตัวน่ะ"เมเบลพูดน้ำเสียงเย็นชาแบบที่ไม่เคยพูดกับฮันบยอลมาก่อน พยายามจริงๆที่ไม่ให้เสียงสั่นสายตาเมเบลมองเลยผ่านฮันบยอลไป เมื่อตอบคำถามอีกฝ่ายคราวนี้เมเบลก็เดินหนีทันที 

 

หมับ!!!!!

 

ตุบ!!! ป้อก!!!

 

ฮันบยอลกระชากเป้เมเบลอย่างแรงจนเมบลตัวหงายแต่นั่นก็ไม่เท่ากับของในช่องข้างกระเป๋าเป้ล่วงหล่นลงมาพร้อมเสียงบางอย่างหัก

 

เมเบลก้มมองของที่นอนอยู่ที่ด้วยมบหน้าแดงก่ำดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาไหล่บางสั่นเทิ้มด้วยแรงสะอื้นมือบางกำเข้าหากันแน่น เมเบลไม่สนอีกแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่ใส่ใจอีกต่อไป ของที่เค้ารักมากที่สุด ทนุถนอมมาตลอด ตอนนี้กับมีบางส่วนที่หักเพราะฝีมือของคนที่เกลียดขี้หน้างั้นหรอ 

 

"นายต้อง...ฮึก....การอะไร ทำแบบนี้ทำไม ทำกับของชิ้นนี้ทำไม ชั้นดูและมันอย่างดีมาตลอด  ชั้น.....ฮึก.....ไม่เข้าใจ"เมเบลร้องไห้าะอึกสะอื้นนั้งลงอย่างหมดแรง 

ของที่พี่เจ้าชายให้มาอย่างสมบูรณ์แบบตอนนี้มันกับแขนหันไม่ปกติเหมือนเดิม เทเบลไม่เคยทำมันหล่นเลยสักครั้ง ไม่เคนเลย มันเป็นของชิ้นเดียวที่จะทำให้เมเบลได้หายคิดถึงพี่เจ้าชาย...

 

ฮันบยอลมองของที่ตกออกมาจากกระเป๋าเมเบลด้วยความตะลึงงัน ยิ่งตกใจเมื่อเมเบลสะอื้นเพราะเค้าทำเต้าหุ่นยนต์อัดเสียงแขนหัก 

นี่มันของ.........ของผมที่ผมให้น้องเจ้าหญทำไม ทำไมมาอยู่ที่นี่มาอยู่กับเมเบล 

 

"พอใจแล้วใช่มั้ย!!!!!!!........นายพอใจแล้วใช่มั้ย ในเมื่อนายเกลียดชั้น ฮึกกกกก โอเคร ได้ ชั้นจะไปเองไม่อยู่ แล้ว ฮึก.....ชั้นชอบนายทำไม......ชั้นรักคนที่เกลียดชั้นได้ยังไงกัน" เมเบลเงยหน้ามองฮันบยอลดวงตาคลอหน่วงไปด้วยน้ำตา เมเบลตะคอกเสียงใส่ฮันบยอล ก่อนจะก้มหน้าสะอึกสะอื้นแล้วพูดประโยคที่ทำให้ฮันบยอลตัวชาดิก

 

"....."ฮันบยอลยังคงอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนเมเบลลุกขึ้นเก็บซากเศษหุ่นยนต์ที่แขนหักใส่กระเป๋าอย่างเบามือแล้วลุกขึ้นยืนจ้องหน้าฮันบยอล ดวงตากลมโตที่เคยสดใสตอนนี้กลับหมองลงคลอไปด้วยน้ำตา

 

"แต่นาย ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นคงจะรักคนที่เกลียดชั้นไม่ได้หรอก .......ถือว่าเราหายกันแล้วนะฮันบยอล ชั้นไปจับของรักนาย ส่วนนายก็ทำลายสิ่งของที่ชั้นรักมากที่สุดพัง ถ้าพี่เค้ารู้จะเสียใจแค่ไหนที่ชั้นดูแลไม่ได้ แถมมันยังพังด้วยน้ำมือของคนที่เกลียดขี้หน้าชั้นอีก ตลกว่ะ "เมเบลพูดด้วยสายตาเลื่อนลอยก่อนจะเดินออกไปทันที

 

 

"ม...เมเบล น...น้องเจ้าหญิง"ฮันบยอลพรึมพรำมออกมา 

 

น้องเจ้าหญิงคือเมเบล จริงๆสินะ เจอกันแล้วหรอ 

เมเบลบอกว่าเมเบลรักผม น้องเจ้าหญิงรักผม แต่ผมทำให้เค้าเสียใจร้องไห้ทำให้ของที่ผมให้เมเบลไว้มันพังทั้งๆที่เมเบลเก็บรักษาอย่างดีมาตลอด แต่มันพังด้วยมือผม ความรู้สึกผิดต่างๆตีตื้นขึ้นมาจนฮันบยอลทรุดตัวนั่งคุกเข่าก้มหน้า ทั้งด่าทั้งว่าเมเบลสารพัด แต่น้องเค้าก็ยังรักผม แต่ตอนนี้คงไม่แล้วสิ เมเบลคงเกลียดผมไปแล้ว เเละเมเบลยังคิดว่าผมเกลียดอีก  เรื่องล่าสุดที่ผ่านมาคือผมด่าเมเบลด้วยถ้อยคำรุนแรง แต่ผมกลับไม่ขอโทษเมเบลเลยสักนิดแถมคิดว่าเมเบลผิดอีก ทำไมผมถึงได้โง่ขนาดนี้ คนที่ผมตามหามาอยู่ข้างๆแต่ผมกลับทำร้ายจิตใจเย็นชาใส่ เมเบลทนมาได้ขนาดนี้ถืแว่าเก่งมากแล้วนะ ใช่ผมตามหาเมเบลมาตลอดตั้งแต่ตอนเด็กๆ เคยบอกให้แม่พากลับไปที่ ร.ร เดิมแต่แม่ก็ไม่ว่าง ผมเลยไม่ได้ไปหาสักครั้ง แต่ผมคิดถึงน้องเจ้าหญิงมาตลอด เพียงแค่ผมนึกถึงรอยิ้มผมก็ยิ้มตาม แต่ผมไม่ชอบน้ำตาเลย ผมพึ่งรู้เมื่อกี้ว่าตอนที่เห็นน้ำตาเมเบลหัวใจผมมันปวดหน่วงไปหมดรู้สึกเหมือนใครมาบีบ ไม่อยากเห็นน้ำตา เห็นแล้วเจ็บตาม มันเป็นความรู้สึกที่พึ่งเกิดแต่มันชัดเจน  เจอกันแล้วนะครับรักแรกของพี่น้องเจ้าหญิงพี่จะไม่ยอมปล่อยน้อเจ้าหญิงให้ต้องรออีกแล้ว .มาเริ่มต้นกันใหม่ คราวนี้พี่จะเริ่มมันเอง