Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

    วันเวลาผ่านไปเร็วเมื่อตอนเที่ยงพึ่งทีกิอิจฉาว่ะ แถมเกือบมีการฉะกันขอคิดว่ามันเป็นการที่จะพัฒนาควาทสัมพันธ์ได้เร็ว ขึ้น เพราะเหมือนตอนนี้ มันก็เริ่ม จะ ดีขึ้นแล้ว 

 

 

"วันนี้แทบไม่ได้เรียนเลยห้องชั้นเนี่ย" 

สองสาวพูดคุยกันขณะลงจากอาคารเรียน

"หึยยย อิจฉาว่ะห้องชั้นเนี่ย การบ้านแน่นมาก" อลิซพูดพลางเบ้ปากเอือมระอากับการบ้านของเจ้วัฒนธรรม

"ฮ่าๆๆ สมแล้ว วันนี้ชั้นไม่มีเรียนไงเลยรอด "

"แหม่...ถ้าแกมีแกก็บ่นอย่างชั้นเนี่ยแหละ ไอเบล"อลิซค่อนชอดเพื่อนรัก 

เมเบลไหวไหล่แบบกวนๆ 

"เนี่ย เวลาผ่านไปเร็วมากเลยอ่ะ เดือนนึงแล้วนะที่อยู่ที่นี่"

"ใช่ เร็วโคตรๆเลย ยังไม่ได้ทำอะไรที่สำเร็จสักอย่าง''

''เร็วๆนี่แหละน่า ใจเย็นๆ" เมเบลพูดให้กำลังใจทั้งตัวเองและเพื่อนรัก 

"เออนี่..." 

"อ้าว อยู่ที่นี่กันเอง นี่เมเบล ใช่มั้ย เรานาบีน้า เป็นเพื่อนอลิซในห้องน่ะ นี่อลิซ วันนี้ขอเดินกลับด้วยนะพอดัวันนี้จะไปบ้านพี่โฮวอน คิดถึงคุณป้า"(หึ เอาแม่เค้ามาอ้าง) อลิซหันหลังเบ้ปากอย่างหมั่นไส้"เราเลยโทรบอกคุณแม่ว่าไม่ต้องมารับน่ะ แต่เราว่าน่าจะสนุกดีนะ เดินกลับกัน 3 คน ได้ไม่เงียบไง" นาบีจงใจเน้นคำว่า3คน ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่รู้ว่า ในสายตาโลกสวยของนาบีก็มีวูบไหวเป็นนางร้ายนะ อลิซดูออก รู้จักน้อยไปแล้วนะ 

 

ส่วนเมเบลส่งยิ้มแหยๆมาให้ เพราะพอจะตอบยัยนาบีก็พูดแทรกราวกับกลัวว่าใครจะแย่งพูดงั้นแหละ รู้สึกถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากเพื่อนรัก 

พอถึงโอกาสจึงเอ่ยตอบ นาบีเป็นมารยาทก่อน

"อื้มๆๆ เราเมเบล รู้จักกันไว้เยอะๆ "

คนที่เงียบสุดก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"อืม เอาสิ หลายคนก็หนุกดีนะ ถ้าเธอคิดว่างั้น" น้านมีเอียงคอตาจิกใส่เข้าอีก 

"ใช่ เราว่าหนุก  แล้วนี่จะไปหาพี่โฮวอนเลยมั้ย จะได้ไปพร้อมกัน " นาบีก็ร้ายนะ เมเบลก็ดูเป็นนะเห้ย 

อลิซหันมาพูดกับเมเบลก่อนจะเดินจากไป

"ยัยนี้รู้จักชั้นน้อยไปแล้วนะ แล้วเดี๋ยวเราเจอกันที่บ้าน"

เราก็พยักหน้ารับ...

"ไปสิ"

 

 

 

จบจากเรื่องอลิซก็มาถึงเรื่องของเราบ้าง 

 

"เฮ้อออ ถ้าของเรามีตัวร้ายมาเกี่ยวด้วยจะลำบากแค่ไหนนะ" เมเบลเดินพูดงึมงำไปคนเดียว แต่แล้วก็ต้องหยุดเดินเมื่อมีตนมาต่อบทสนทนาให้

 

"ก็คงสนุกน่ะสิ " น้ำเสียงดุดันดังมาจากข้างหลังเมเบล 

เมเบลรู้สึกว่าได้ยินเสียงชัดมากแต่ก็ยังไม่กล้าหันไปแต่รับรู้ได้ว่าไม่ใช่ฮันบยอลแน่ๆ แต่น้ำเหมือนเคยได้ยินที่ไหนเลย ที่รู้ๆคือน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

"อะ...เอ่อ...นายเป็นใครนะ คือชั้นไม่รู้อ่ะ" คำถามแสนติ๊งต๊องของเมเบล ทำเอาคนที่ยืนอยู่ข้างหลังถึงกลับกลั้วหัวเราะ 

"หึๆๆ...ชั้นน่ะหรอ จองเบไง นี่สาวน้อยจำเสียงชั้นไม่ได้หรอกหรอ หืมม" 

พอเมเบลได้ยินชื่อถึงกับสะดุ้ง หึ้ยยย ที่แท้ก็หมอนี่เอง 

"นายเองหรอกหรอ หึ้ย!ทำอย่างกับ น้ำเสียงนายน่าจำมากนักหนิ" เมเบลรีบถอยหลังแล้วหันหน้ามาประจันหน้าทันที ไม่กลัวหรอก เห้ย

"ทำไม!!! แล้วมันไม่น่าจำตรงไหน ห้ะ!! " พอถูกกวนประสาทหน่อยจองเบก็ตะคอกเสียงใส่เมเบลทันที

"ก็ทุกตรงอ่ะ แต่เดี๋ยว.. แล้วนี่นายมาตะคอกเสียงใส่ชั้นทำไมเนี่ย" เมเบลลอยหน้าลอยตาตอบกลับไป 

เมเบลไม่ได้เกรงกลัวจองเบเลยสักนิด เมื่อจองเบเห็นอย่างงั้นกลับยิ่งโมโหเมเบลที่กล้ามากที่มาเถียงตน ใน ร.ร นี้ไม่เคยมี ผญ.คนไหน กล้ามากวนประสาทหรือทำอะไรแบบผญ.คนนี้เลยสักคน 

"นี่!!!!.......เฮ้ออออเอาเถอะ เธอนี่ มันน่าค้นหาจริงๆ ชั้นชักจะสนใจเธอมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะ หรืออาจจะมากกว่านั้นอีก เตรียมตัวตั้งรับชั้นไว้ให้ดีล่ะ" 

จองเบมาคิดๆดูแล้วผญ.คนนี้ดูน่าค้นหาดูไม่เหมือนผญ.คนอื่นๆทั่วบางคนแค่กระดิกนิ้วก็มาหาแต่เหมือนคนนี้ถ้าทางจะยาก นี่ถึงเป็นสาเหตุที่ทำให้จองเบถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเมเบล ตอนแรกกะว่าจะตะคอกกลับไป แต่เห็นสีหน้าท่าทางแมวขู่แล้วเลยเปลี่ยนเป็นถอนหายใจแล้วพูดน้ำเสียงเรียบๆก็พอ 

 

"หาาาาา......นะ...นายว่าไงนะ" เมเบลถึงกับตาโตอ้าปากค้างอะไรนะ สนใจงั้นหรอ 

"ชั้นบอกว่า ชั้นสนใจในตัวเธอ เตรียมตัวรับมือกับตัวร้ายอย่างชั้นได้เลย หึ!! " 

"เห้ยยย....ไม่ได้นะชั้นไม่สนเว้ย อย่ามาป่วนชั้นเด็ดขาด เห้ยๆๆ กลับมาก่อนเซ้" เมื่อพูดไม่จบประโยคไอจองเบก็เดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงไปพร้อมลูกน้องหน้าห่วยที่โผล่ทาตอนไหนไม่รู้เดินตามหลัง...

 

"อะไรว่ะเนี่ย...ให้ตายสิ.."เมเบลยืนยีหัวตัวเองอย่างคนเสียสติ จนคนเดินผ่านไปต่างมองมา 

"เป็นบ้า! ไรของเธอเนี่ย มายืนพูดคนเดียวอยู่ได้" แล้วเสียงที่แสนคุ้นเคยก็ลอยผ่านมาพร้อมร่างสูงของฮันบยอลเดินตัดหน้าไป เมื่อได้สติเมเบลรีบจ้ำอ้าวเดินตามทันที 

"ไม่ได้บ้า แต่ก็ใกล้แล้วล่ะ " เมเบลยังหงุดหงิดเรื่องเมิ่อกี้ไม่หาย 

"แล้วบอกทำไม ใครคนถามหรอ" ฮันบยอลถามหน้าตาย

"โอ้ยยย.....เมื่อไหร่นายจะพูดกับชั้นเยอะๆ ดีๆ บ้างเนี่ย" 

"ทำไม เธออยากจะพูดกับชั้นนักหรอไง..." ฮันบยอลพูดขึ้นน้ำเสียงเรียบๆ

"เอ่อออ.....ก็...อยากนะ." พอเจอคำถามตรงๆใของฮันบยอลทำเอาเมเบลตอบเสียงกุกกัก

"หึ...แต่ชั้นยังไม่อยากอ่ะ" 

"เห้ย...นายนี่!!! "

"........" ตามแบบแผนใส่ไอ้เบ้าทแดงอีกแล้ว 

เมเบลได้แต่เดินกระฟัดกระเฟียกไป แต่เมื่อนึกคำถามบางอย่างได้จึงรีบเอ่ยถาม 

"เอ้อ....วันนี้นายไม่ได้ซ้อมบาสหรอไง"

"......"

"นี่!!!! ได้ยินประเนี่ยยยย "แต่ใสเบ้าทแต่ไม่ได้หูหนวก แกล้งใช่มั้ย 

"......"

ได้เลย...คิดว่าไม่กล้าหรอไง

เมเบลกนะโดดอย่างเต็มแรงอยู่ข้างหลังฮันบยอลแล้วรีบเอามือถอดเบ้าทออกจากหูฮันบยอลอย่างไว...

ฮันบยอลได้แต่ยืนนิ่งๆระงับอารมณ์ ไม่เคยมีใครกล้ามากขึ้นขนาดมาถอดของรักของเขาออกโดยไม่ได้รับอนุญาติ ขนาดโฮวอนยนับครั้งได้เลย...

เมื่อเห็นฮันบยอลยืนนิ่งเมเบลก็ค่อยเดินไปอยู่ข้างหน้าฮันบยอล ถึงกับสะดุ้งหัวหดเมื่อเห็สายตาคมๆของฮันบยอลมองมาอน่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ...

"อุ่ยยย....โกรธขนาดนี้เลยหรอ" เมเบลพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่กล้าสบตาเลย หือออ ยอมรับเลยตอนนี้กลัว 

"......"ฮันบยอลยืนนิ่งสงบสติอารมณ์ 

".....นี่นายจะไม่พูดกับชั้นจริงๆหรอไง"

"......."

เมเบลค่อยเงยหน้าขึ้นมามองฮันบยอลก็ยเจอสาสตาโหดมองมาจึงรีบเสมองไปทางอื่น

"นี่ ชั้นถามไรหน่อยสิ ทำไมเธอถึงได้หน้าด้านหน้าทนอย่างงี้ล่ะ คนเค้าไม่อยากพูดด้วยยังตามมาวุ่นวาย คอยพูดนู้นพูดนี้ตลอดเลย ตลอดเวลาการที่เธอได้อยู่ที่บ้านชั้นชั้นว่าชั้นจะบอกเธอบ่อยอยู่นะว่าชั้นไม่อยากพูดกับเธอ เธอก็ไม่เข้าใจ เราพูดภาษาเดียวกันนี่ ชั้นขอพูดเลยนะชั้นเบื่อ รำคานเธอมากแค่กลับบ้านด้วยกันมันก็มากเกินพอ แล้วนี่เธอยังมายุ่งกับของสำคัญของชั้นอีก มันเกินไป!! "

 

ฮันบยอลพรั่งพรูความรู้สึกทุกอย่างออกมาหมด ในแต่ล่ะประโยคฮันบยอลจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่มันก็ยังมีความโกรธเกรี้ยวแฝงอยู่ คนฟังอย่างเมเบลถึงกับตัวชาดิก ขยับขาแข้งไปไหนไม่ได้ รู้สึกเจ็บในอกข้างซ้ายเจ็บจนหายใจแทบไม่ออก ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกรู้สึกจุกจุก มาก จนมันอยากระบายเป็นน้ำตา แล้วตอนนี้น้ำตามันกำลังเนิ่มเอ่อล้นตรงขอบตาแต่เมเบลก็พยายามสกัดกั้นอารมณ์ อย่างสุดความสามารถ...

'นี่เราหน้าด้านขนาดนี้หรอชั้นมันวุ่นวายน่าเบื่อน่ารำคานขนาดนั้นเลยดิ' 

 "แต่ชั้นแค่จับเองนะ."เมเบลก้มหน้าตอบรู้สึกหน่วงไปหมดเลย

"ไม่ได้!!! พอสักที เลิกวุ่นวายกับชั้นได้แล้ว!! เบื่อ!!! รำคาน!!"ฮันบยอลขึ้นเสียงใส่เมเบล อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เมเบลรวบรวมน้ำเสียงที่ขาดหายไปก่อนจะค่อยๆเค้นคำพูดออกมาตอบเพื่อแสดงว่าตนไม่เป็นไร

"งะ...งั้นหรอ ชั้นคงเป็นตัวน่ารำคานมากเลยเนาะ ฮ่าๆๆ ขอโทษนะ ที่ทำให้นายรำคานขนาดนี้ " เมเบลพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเค้นหัวเราะอย่างยากลำบาก  

หลังจากพูดจบประโยค เมเบลก็หันหลังเดินย้อนไปอีกทางทันที ตลอดการเดินเมเบลได้แต่พูดปนเสียงสะอื้นไปคนเดียวตลอดทาง..

 "ฮือออออ....ไอบ้า...ชั้นไม่น่ายอมนายเลย..ฮึกกก"

"ฮือออ...ฮึกก...ทำไมมันเจ็บอย่างนี้"

ฟืดดดด~~~เสียงสู้ดน้ำมูกเป็นเด็ก

"ฮึก...ชั้นมันน่ารำคานมากเลยรึไง..ฮึก...ฮือออ"

"ใช่เซ่...ฮึกกก....ชั้นไม่ใช่รักแรกของนายนี่...ฮืออออ"

"ชั้นจะไม่ทนแล้ว ฮึก...ฮืออออออ ไม่รักก็ไม่ต้องรัก"

เมเบลเดินสะอึกสอื้นร้องไห้จนตัวโยนไม่สนคนรอบข้างที่มองมา มีบ้างยกมือเช็ดมั่วซั่วไปหมด ไม่เคยเลย ไม่เคยมีใครมาว่าตนขนาดนี้จนาดแม่แท้ๆยังไม่เคยเเล้วนายเป็นใคร.....ทำไมต้องทน ทำไมต้องยอม...

 

ติ้งต่องงงง~~~

เมเบลยืนกดออดหน้าหอพักสุดดูดีของ นร.ทุน รอสักพักก็มีคนมาเปิดประตู 

 

"ครับ.มาแล้วๆ..เห้ยย...ไอเบลเป็นไร ว่ะ มาๆเข้ามาก่อนๆ" คอปเตอร์เมื่อเปิดประตูออกมาเจอใบหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้มีน้ำตาล้นขอบตาจึงรีบเรียกให้เข้ามาก่อน..เมเบลก็ว่าง่ายเดินตามเข้ามา

 

"เป็นอะไรของแก...ไหนบอกมาสิ" คอปเตอร์พาเมเบลมานั่งในส่วนของห้องนั่งเล่น ตนแบ่งสัดส่วนเอง..

ที่เมเบลรู้ที่อยู่ของหอคอปเตอร์เพราะไอ้เจ้าของห้องเคยจดแผนที่ไว้ให้ โดยให้เหตุผลว่า'ถ้ามีปัญหาเดือดร้อนอะไรหรือทนอยู่ที่นั่นไม่ได้ให้มาหาชั้น' ซึ้งสิค่ะ 

"ห้องแกก็โอเครนะ" หลังจากเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วก็เริ่มเบี่ยงประเด็น 

"เมเบล....อย่าเปลี่ยนเรื่อง"ตอปเตอร์กดน้ำเสียงลงต่ำ

หลังจากเริ่มถูกสายตาคาดคั้นก็ทนไม่ได้จึงค่อยๆเริ่มเล่า

"ชั้นมันโง่เองว้ะ คอปเตอร์" เมเบลก็ได้แต่คิดว่าจะปิดบังทำไมเพื่อนกันหมดแล้วอีกอย่างนี่ก็เพื่อนรักด้วย 

"เล่ามา..."

เมเบลเริ่มเล่าตั้งแต่การคิดแผนการเล่ามาเรื่อยๆจนมาถึงจุดพีคของตัวเองน้ำตาเจ้ากรรมก็พางจะไหลเอาให้ได้ แต่มันก็ห้ามไม่อยู่ก็ปล่อยเลยแล้วกัน แต่จะว่าไปตั้งแต่เล่าจบไปฮันบยอลไม่เคยพูดดีๆด้วยเลยเอาแต่ด่าว่าเย็นชา อย่างเดียวมานั่งคิดดูแล้ว เราทนได้ไง ก็ทนมาแล้วนี่นา แต่นี่มันพีคสุดว่าเราหน้าด้านเลยอ่ะ ฮืออออออ แล้วไม่น่าจะไปคิดเลนว่าไอ้บ้าฮันบยอลคือพี่เจ้าชาย 

"เออๆ ไม่เป็นไรนะเว้ย ยังไงแกก็ยังมีชั้น" คอปเตอร์ดึงต้วเพื่อารักเข้ามากอดปลอบใจ ตั้งแต่คบกันก็จะมีแต่ครั้งนี้ที่มันร้องไห้หนักสุด แต่จะว่าไปเมเบลแทบไม่เคยร้องไห้เลยนี่นา

"ขอบใจนะไอ้เตอร์....ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ โห่...ไอเบลซะอย่าง"

"ยังมาเก่ง.....แล้วนี่จะกลับบ้านนั่นมั้ย"

"เอ้ากลับสิ ถึงชั้นจะโดนว่าแต่ยังไงชั้นก็ยังมีเพื่อนรักอยู่อีกคนนะเว้ย"

"ไอ้เพื่อนรักที่ว่าเนี่ย.....ใช่คนตรงประตูป้ะว่ะ" คอปเตอร์เอ่ยพลางส่งสายตาไปที่ประตู 

"ไอลิซซซซซซซ....มาได้ไงเนี่ย"

"ตอปเตอร์ส่งข้อความมาบอกว่าแกร้องไห้โฮมาเลย....ชั้นเลยวิ่งสี่คูณร้อยมาหาแกทั้งๆที่ตอยนั้นชั้นกำลังจะฉะกับยัยนาบีพอดีแต่พอรู้เรื่องแกก็มาทันทีเลยเนี่ย ได้ยินหมดเเล้วไม่ต้องเล่าซ้ำ" อลิซร่ายยาวโดยไม่ต้องถามพร้อมสาวเท้ามานั่งขนานคู่เมเบลเท่ากับตอนนี้เมเบลอยู่ตรงกลางระหว่างไอเตอร์กับไอลิซ

"ขอโทษนะเว้ย ขัดจังหวะแกพอดี แล้วไอเตอร์ส่งไปหามันทำไมเนี่ย" เมเบลเอ่ยเสียงเบาขโทษอลิซก่อนจะหันไปถลึงตามส่คอปเตอร์ 

"ไม่เอาน่า....เพื่อนกันทั้งนั้น คิดมาก เป็นไงเจ็บมั้ยคุณเมเบล" อลิซเอ่ยขัดแล้วหันไปถามเมเบล

"อืมมม เจ็บดิไม่คิดว่าร้องไห้ด้วย แย่ชะมัด"

"เฮ้ออออ แล้วไงจะหยุดแค่นี้หรอ"

"พักก่อนแล้วกัน ไม่ไหวว่ะ จุก"เมเบลเอ่ยเสียงอ่อยใบหน้าซึมๆแบบที่สองเพื่อนไม่เคยเห็น 

"แต่แก ห้ามหยุดนะ ต้องไปต่อ เข้าใจป่ะ"

"ยังเป็นห่วงคนอื่นอีกนะ แกเนี่ย.."

"แล้วนี่จะกลับบ้านมั้ยป่านี้ยัยนาบีทำคะแนนแซงหน้าชั้นไปแล้วแน่เลย"

"อลิซ แกนี่ก็น้า"คอปเตอร์เอ่ยปรามต่อให้ชอบอลิซถ้าเค้าไม่ชอบเราก็เป็นเพื่อนกันนี่แหละยาวนานสุดแล้ว

"ไม่เป็นไรๆ ชั้นไม่หนีหรอก ไปกลับเถอะ ชั้นเก่งและ" เมเบลพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด 

"แกโอเครนะ ไอเบล" อลิซถามด้วยความเป็นห่วง

"อืมมโอเครที่สุด ขอบใจนะเตอร์ "

คอปเตอร์พยักหน้ารับพลางส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ 

"เอ้อ พน.ไป ร.รด้วยล่ะ"

"คร้าบบบบบ"

"ไปก่อนนะ "

ร่ำลากันเสร็จก็มุ่งหน้าสู่บ้านพัก เอาเข้าจริงเมเบลก็ยังทำตัวไม่ถูกอยู่ดี เอาจริงๆเลยคือ ไม่อยากมองหน้าไม่อยากเจอไม่อยากคุยจะว่าโกรธก็ได้แต่มาคิดอีกที เราไม่มีสิทธิโกรธเค้าเลยสักนิด 

 

 

 

 

 

เมื่อเมเบลเดินหน้าหงอยผ่านหน้าฮันบยอลไป ทำให้ฮันบยอลรู้สึกแปลกๆ เห็นหน้าตาโตๆนั่นหมองลงทำให้ใบหน้าน้องเจ้าหญิงในอดีตตัดเข้ามาในหัวงงอสู่เหมือนกันทำไมเวลามองหน้ายัยบื่อยั่นทีไรภาพน้องเจ้าหญิงชอบแทรกซ้อนเข้ามาทุกที  แต่นั่นก็ทำให้ได้สติว่าเมื่อกี้เราว่าแรงไปรึเปล่า รู้สึกกไม่ดีเหมือนกัน แต่อีกใจกับผลักดันเรื่องของเมเบลให้ออกจากหัว ที้ตนไม่อยากพูดไม่อยากรู้จักเพราะไม่อยากสร้างความผูกพันธ์กับผญ. คนไหนอีกไม่ว่าจะเข้ามาโดยฐานะอะไรก็ตามไม่อยากเลย..... 

ส่วนเบ๊าทแดงนั่นมันเป็ของรักของฮันบยอลจริงๆ เพราะเป็นของชิ้นสุดท้ายที่เค้าคนนั้นซื้อไว้ให้ในวันเกิด และมันคงเป็นครั้งสุดท้ายมันทำให้ฮันบยอลรักและหวงมาก...

ฮันบยอลเหลียวหันกลับไปมองก็เพราะว่าว่างเปล่าจึงเดินกลับบ้านโดยไร้เงาเมเบล...

 

 

 

 

 

 

 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฮันบยอลคิดว่าเมบลจะมาถึงแล้วแต่กลับไม่มี ตอนนี้ที่บ้านทีเพียง แม่ โฮวอน และ นาบี แต่ไร้เงาสองสาว

 

"อ้าวว ฮันบยอล หนูเมเบลล่ะลูก" โซวอนเอ่ยถามลูกชาย ที้ปกติเข้าบ้านมาจะเห็นหนูเมเบลเดินคู่มาตลอด 

"ไม่รู้ครับ" ฮันบยอลตอบตามความจริง

"เอ๋....อะไรกันเนี่ย หนูอลิซก็ยังไม่กลับพอถาม โฮวอน ก็บอกไม่รู้" โซวอนเริ่มกังวลใจ ที่สองสาวยังไม่กลับบ้าน

 

"พี่ฮันบยอลสวัสดีค่ะ"

เสียงใสๆจากนาบีเอ่ยทัก ฮันบยอลส่งยิ้มบางๆ ก่อนจะขอตัวขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า....แต่เราตัวปัญหาที่ทุกคนต่างไม่รู้ว่าไปไหนก็เดินเข้ามา

"กลับมากันแล้ว ไปไหนกันมาจ้ะ วันนี้ถึงกลับกันช้าเชียว" โซวอนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง 

นาบีได้แต่ยืนหงุดหงิดที่คุณแม่ของ พี่โฮวอนดูจะใส่ใจยัยพวกนี้เป็นพิเศษ

"อ๋อ...แวะไปหาคอปเตอร์มาค่ะ คือเพื่อนอีกคนน่ะค่ะ มันไม่สบาย" อลิซรีบแถ

"อ้ออออ แล้วหนูเมเบลล่ะจ้ะ"

"นี่ไง...อ้าวไปไหนเนี่ย แป้ปนึงนะค่ะ" อลิซหันไปถึงกับเหวอที่เพื่อนหาย เมเบลยิ่งร้องไห้แล้วเอ๋อๆอยู่ 

"จะไปไหนอยู่นี่....."เมเบลส่งเสียงบอกก่อนจะเดินเข้ามาเมื่อมองไปตรงบันไดก็เจอสายตาของคนปากร้ายใจร้ายมองมาจึงรีบหลบสายตา

"หนูเมเบล ทำไมตาแดงๆ เหมือนร้องไห้เลยลูก เป็นอะไรบอกแม่มาซิ"

"อ๋อ คือมัน..."

"ฝุ่น...ฝุ่นเข้าตาค่ะ ไม่ได้ร้องไห้ค่ะ",เมเบลรีบพูดแทรกอลิซ รีบโบกไม้โบกมือทันที 

" ดีแล้วจ้ะ แม่ก็นึกว่าเป็นอะไรงั้นรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาทานข้าวเถอะ วันนี้หนูนาบีก็มาด้วยนะ เอ้อ อลิซแม่วานเรียกโฮวอนด้วยนะลูก"

อลิซพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินนำหน้าไปขึ้นบันได พอเห็น ฮันบยอลยืนอยู่อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมเบาๆ 

"แย่ ไม่น่าเลย!! "แลิซพูดพลางส่ายหน้าก่อนจะเดินขึ้นไป 

ฮันบยอลได้แต่ยืนนิ่งๆก่อนจะก้าวบันได้ขึ้นห้อง 

 

เมื่อเห็นคนตรงบันไดขึ้นไปแล้วเมเบลจึงค่อยขึ้นไป

 

นาบีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ ไม่ได้ล่ะต้องรีบดำเนินแผนไม่งั้นเสียคะแนนหลังอย่างคุณแม่ไปแน่ๆ

 

 

เมื่ออลิซเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ...เดินไปเคาะห้องเมเบล เมเบลก็ตอบมาว่าเดี๋ยวลงไป จึงเดินไปห้องตรงข้าม เคาะห้องเพื่อเรียก แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ.....จึงลองจับที่ลูกบิดประตูปรากฎว่าไม่ได้ล๊อค....จึงขออนุญาติเดินเข้าไป

 

อลิซมองไปรอบห้องโฮวอน อย่างชื่นชม ห้องกว้างมากเหมือนกัน ในห้องนี้มีทั้งกลองชุดของโปรดของโฮวอน กีตาร์โปร่ง กีตาร์ไฟฟ้า อาคูเลล่ โห อย่างกะห้องซ้อม ไหนจะโมเดลหุ่นยนต์อีกนับไม่ถ้วน จะว่าไปก็เด็กเหมือนกันนะเนี่ย แต่ทำไงก็รักไปแล้วอ่ะนะ 

 

อลิซเดินที่เตียงขนาด5ฟุต ที่เป็นธีมน้ำเงินขาว สบายตาดี 

"นาย...ตื่นไปกินข้าวได้แล้ว"

"......."

"เห้....ตื่นได้แล้วอย่าขี้เซาได้มั้ย" อลิซค่อยๆใช้มือกระชากผ้าห่มออก 

"อืม..."โฮวอนครางออกมาเมื่อถูกรบกวน 

"โหยยยย.....ทำไมตื่นยากนักนะ"

อลิซเดินออกจากห้องไปหยิบฟ๊อกซี่สำหรับฉีดรีดผ้าในห้องนอนตนเองออกมา ดีนะที่ยังไม่คืนแม่บ้านไป 

 

"โฮวอนอ่าาา.....นายจะไม่ตื่นใช่มั้ย" อลิซลองใช้มือตัวเองสกิดเบาๆที่แขนโฮวอน 

แต่โฮวอนกลับสะบัดแขนหนี....

"โอเคร...ได้..." 

ฟึบๆ~~ฟึบๆ~~

เสียงกดของที่ฉีดน้ำดังเบาๆพร้อมสายน้ำที่กระเซ็นเต็มหน้าโฮวอน....

"ย่าห์!!!! ใครฉีดน้ำอะไรเนี้ย..."โฮวอาตื่นเต็มตาพร้อมกระเด้วตัวลุกจากที่นอนแล้วรีบเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองทันที

อลิซรีบก้าวถอนหลังพร้อมเอามือปิดปากกลั้นขำ

"ยัย..ยัยอลิซ...เธอเล่นบ้าอะไรของเธอห้ะ!!"โฮวอนกดน้ำเสียงลงต่ำด้วยความโมโห 

"ใครเล่น ชั้นไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"

"งั้นหรอ...ไม่ได้เล่นใช่มั้ย" โฮวอนแกล้งพูดเสียงกวนๆและสอดสายตามองหาสิ่งของแก้แค้นอลิซ...

"ใช่...." ยังแก้ตัวต่อไป 

"ก็ดี..."โฮวอนพูดพร้อมสาวเท้าเข้ามาใกล้ 

อลิซเริ่มหวั่นๆเหมือนเริ่มรู้ชะตากรรมจึงถอยหลังทันที 

"เห้ย....จะทำอะไร...ก็นายตื่นยากเองนี่นา....ออกไปสิจะเข้ามาทำไมเล่า" อลิซเริ่มรนรานเมื่อถอนหลังไปก็ชนโต๊ะเขียนหนังสือ 

"อ้าวว ตกลงเธอทำหรอ...หึหึหึ แต่ยอมรับตอนนี้มันสายไปแล้ว " 

"หลับตาลงซะสิ"โฮวอนแสร้งพูดเสียงนุ่ม 

"หาาาาาา....ชั้นไม่ตลกนะ" อลิซใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาเมิ่อโฮวอนยิ่งเดินเข้ามาใกล้ใบหน้าร้อนผ่าว อย่างกับตัวจะระเบิด 

"ชั้นบอกให้ หลับตา อยากเจอดีใช่มั้ย" โฮวอนแสร้งทำเสียงดุ 

นั่นจึง ทำให้อลิซหลับตาอย่างไว ไม่รู้ว่าจะเจออะไรแต่ที่แน่ๆมันต้องไม่ใช่เรื่องดี....ไม่น่าแกล้งเลย 

 

พออลิซหลับตาลง ทำให้โฮวอนได้มองหน้าอลิซชัดๆ ดวงตาโตสวย ขนตายาวงอน จมูกโด่งรั้น รับกับริมฝีปากสวย จะว่าไปก็น่ารักนะ แต่ตอนลืมตาเราไม่มีโอกาสได้มองดห็นความน่ารักบนหน้ายัยนี้เลยมีแต่ความ......เห้ย!!!!!! 

 

 เห้ยยยย!!!!!!!!! นี่เราชมยัยนี่ว่าน่ารักงั้นหรอ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นแล้ว บ้าบอๆ 

โฮวอนรีบสะบัดหัวไล่ความคิด ก่อนจะลงมือแก้แค้น...

อลิซทำจมูกฟุตฟิต...

"กลิ่นมันเหมือนปากกาเคมี.......เห้ยยยย เคมี....ย่าห์!!!!  เอามืออกจากหัวชั้นเดี๋ยวนี้นะ" อลิซแหกปากโวยวายพอจะขืนก็มีมือคลีมล๊อคหัวไว้แล้ว...

"อยู่เฉยๆ จะเสร็จแล้ว อย่าดิ้นสิโว้ย..เธอ นี่ความรู้สึกช้าชะมัด "

อลิซจึงจำใจยอมอยู่เฉยๆ  หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ

"อ่ะ เสร็จล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ แมวเปอร์เซียร์ นี่เพื่อน แดบักป่ะเนี่ย"

"นายขำทำไม มันน่าตลกมากรึไงเล่า"

"มากกกกก ไปเหอะกินข้าว"

"ไหน มันตลกมากรึไง"อลิซเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของโฮวอนที่เป็นกระจกยาว 

"เห้ยยย เขียนเยอะงี้เลยหรอ มันล้างยากกกก นายย!!! "อลิซโวยวายใหญ่ 

"แค่นี้ยังน้อย ชั้นยังไม่ได้ชำระอีกคดี ที่เข้ามาโดยไม่ขออนุญาติ ไว้ครั้งหน้า แต่ตอนนี้ไปกินข้าวได้แล้ว ส่วนเธอจะลงไปสภาพนี้ก็เชิญ" โฮวอนพูดยาวก่อนจะเดินผ่านหน้าไป ก่อนผ่านไปยังหยุดหันมาเขกหัวอลิซหนึ่งทีเป็นรางวัล

"นายนี่แม่งงง ชอบมาเพิ่มโมเม้นให้จัง><" อลิซยืนบ่นงึมงำก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไปเพิ่อล้างหน้าก่อนล้างก็เซลฟี่ซะหน่อย....เจอกันไอจี.......อร้ายยยยย