Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>
เขียนโดย 
นามเอ๋อๆนิยายอึนๆ
วันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.07 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2559 00.16 น. โดย เจ้าของนิยาย
15) เค้าว่าเราหน้าเหมือนแมว><
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
อลิซเข้าห้องมาจัดการกดถ่ายเซลฟี่ อ่า เกาหลีเรียกว่าไงนะ เซลก้า อ้าใช่ จากนั้นเข้าสู่แอพอินสตราแกรมเลือก ฟิลเตอร์หวานๆ แล้วก็อัพลงก่อนอัพก็ต้องมีคำบนรยายซะหน่อย...
ALIS_LIS He tells us like a cat >< #mewo #mewo#cute เค้าบอกเราหน้าเหมือนเปอร์เซียร์ -_-
เรียบร้อยน่ารักชิงๆ ดีนะเราไม่แอด ชื่อโฮวอนไปฮ่าๆๆ ไม่งั้นยัยนาบีนั่งไม่ติดแน่ๆ นาบีชั้นกับเธอใครจะแน่กว่ากันเล่า โอเครลงไปทานข้าวได้....
-ทางด้านเมเบล-
"หุยยยยย ไม่อยากเจอหน้าเลย" เมเบลนั่งพูดงุ้งงิ้งๆกับตัวเองที่โต๊ะเขียนหนังสือ
"จะทำไงดีๆ แต่ที่แน่ๆนะ ตอนนี้เราถอยมาแล้วก้าวนึงอ่ะ เหอะ! "
"อัดเสียงดีกว่าๆ เผื่อสักวันนึงพี่เจ้าชายจะมาปรากฎคอยปลอบโยนเรา เฮ้ออออ เพ้อฝันจริง"
ติ้ด~~~
"อ่าาาา.....วันนี้ไม่มีไรหน้าประทับใจเลยแฮะ พี่เจ้าชาย วันนี้เมเบลโดนด่าด้วยแหละ โดนคนที่เมเบลหลงรักด่า ฮ่าๆๆๆ บ้าจริงๆเลย เค้าหาว่าเมเบลเป็นตัวน่ารำคานตัววุ่นวาย ตัวภาระอะไรประมานนี้....เค้าหาว่าเมเบล เฮ้ออออ พอเถอะ จะร้องไห้แล้วนะ พ่อแม่เมเบลไม่เคยด่าว่าอย่างงี้เลย ยิ่งคำที่เมเบลเจ็บสุด พี่เจ้าชายรู้มั้ยค่ะคำว่าอะไร ......เค้าบอกว่าทำไมเมเบลหน้าด้านหน้าทนอย่างงี้....ฮ่าๆๆๆ ฮึก....อึก....โอ้ยยเห็นมั้ยล่ะ พอแค่นี้ดีกว่าเนาะ แค่นี้เมเบลก็อายจะแย่แล้ว ฮึก..."
ติ้ด~~~~~
เสียงอัดข้อความจบลงแต่เสีนงสะอื้นยังคงคลอเคล้าอยู่..
"โอ้ยยย บ้าจริงๆ ฮึก....อย่ามาร้องไห้ง่ายอย่างงี้สิ เมเบล" เมเบลรีบลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าที่มีกระจกบานใหญ่...พูดกับตัวเองเพื่อปลอบประโลมจิตใจของตน
"ถ้าเรื่องแค่นี้ยังขี้แง....แล้วเรื่องอื่นจะทนได้ไงห้ะ!! นี่ไม่ใช่เราเลยนะ!! " เมเบลทำท่าฮึดสู้อีกครั้งก่อนจะเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้ปกติ พร้อมกับพูดกับตัวเองว่าต่อไปนี้ต้องไม่ร้องไห้อีกแล้ว....แต่ก็พึ่งจะรู้ว่าตัวเองท่าทางจะเซ้นซิทีฟกับเรื่องความรักน่าดู
แกร้ก~~~
แกร้ก~~~
เสียงแระตูห้องของสองห้องเปิดพร้อมกันพร้อมร่างเพียวบางของเมเบลอแกมาและร่างสูงโปร่งของฮันบยอลเช่นกัน
เมเบลทำอะไรไม่ถูก.....ก่อนจะรีบฉีกยิ้มแบบฝืนๆไปให้แล้วเดินลงไป
"เดี๋ยว.."ฮันบยอลตั้งท่าจะพูด แต่ถูกเมเบลพูดดักไว้ก่อน
"เอ่อ...ไปกินข้าวเถอะ มีแต่คนรอน่ะ"
-โต๊ะอาหารตระกูลปารค์-
"ลงมาสักที แม่ กะจะให้น้องไปตามอยู่" โซวอนเอ่นขึ้นจากนั้น จึงนั่งลงที่ๆของตัวเอง
แต่วันนี้ที่จะดูเปลียนไปหน่อยคือ โฮวอนนั่งที่เดิม แต่ข้างๆโฮวอนกับเป็นนาบีถัดจากนาบีถึงจะเป็นอลิซ....ที่นั่งพวกนี้นาบีได้คิดไว้หมดแล้ว...แต่คนที่ดูจะไม่เอะใจอะไรเลยคือ ทุกๆคนยกเว้น อลิซกับเมเบลที่พอจะดูออกส่วนเมเบลต้องจำทนนั่งข้างๆฮันบยอลความรู้สึกตอนนี้มันไม่เหมือนกับทุกวันซะเท่าไหร่
การกินข้าวก็ผ่านไปได้ด้วยดี จะมีก็แต่เสียงที่พูดไม่หยุดคนที่คุณก็รู้ว่านาบี
"พี่โฮวอน...อันนี้อร่อยมากเลยค่ะ"
"พี่โฮวอน...อันนี้ก็อร่อยนาบีช่วยคุณป้าทำเองเลยนะค่ะ"
"พี่โฮวอน...ลองชิมอันนี้สิค่ะ"
แล้วอีกมากมายยยยย โฮวอนทำเพียงส่งยิ้มหวานๆให้ในแรกพอมาหลังเริ่มยิ้มๆม่ออกจึงทำแค่พยักหน้า...กลับกลายว่าตอนนี้อาหารทุกอย่างมาอยู่บนจากโฮวอนเกือบจะครบ....มันพูนมากเลยล่ะ..
"พี่โฮวอน..."
"เอ่ออ...นาบีครับพี่ว่าแค่นี้พี่ก็จะกินไม่หมดแล้วนะครับ นาบีทานบ้างสิ พี่ยังไม่เห็นเรากินเลยนะ"
เมิ่อโฮวอนเห็นนาบีตั้งท่าตะเรียกอกโฮวอนจึงต้องรับเอ่ยขัดก่อน นาบีหัวเราะแห้งอย่างเขินอาย
เอาเข้าจริงทุกการกระทำของนาบีอยู่ในสายตาของทุกคนแต่ไม่มีใครคิดจะเอ่ย...
"ฮ่าๆ....ขอโทษค่ะ นาบีเป็นห่วงกลัวพี่กินไม่ครบน่ะค่ะ"
"หึ...เสแสร้งซะไม่มี แหวะ.." อลิซทนไม่ได้จึงแสร้งพูดลอยๆแบบเบาๆแต่ให้รู้ตัวกันไปเลย....
"เธอว่าไงนะ.."นาบีหันมาถลึงตาใส่
"อ้ะๆ มีโฮวอนอยู่ด้วยอย่า หลุดฟอรม์คุณหนูแสนหวานสิ" อลิซก็ตอบกลับกันแบบสองคน
"นี่เธอ!!!.....แต่เอาเถอะ ชั้นคงไม่ต้องปิดแล้วสินะ" นาบีก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกันที่ต้องมาแสร้งเป็นคนดีกับศัตรูหัวใจ...
"เผย ออกมาสักทีนะ!! "
"คุยอะไรกันค่ะลูก..." โซวอนเห็นสองคนนี้นั่งคุยกันนานแล้วจึงเอ่ยถาม...พอดีกับเมเบลขอตัว
"อ้อคือ....'"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณป้า"
ให้มันได้อย่างงี้สิ ยัยนี้
"ชั้นก็ว่าจะถามเห็มงึมงำอะไร กันสองคน"
"นายไม่ต้องรู้หรอกน่า กินข้าวในจานไปให้หมดเถอะ"
"นี่เธอ!! คดีเก่ายังเคลียไม่หมดนะ"
อลิซทำลอยหน้าลอยตาอย่างไม่สะทกสะท้าน...
"ทั้งสองคนนี่จริงๆเลยน้า "โซวอนเอ่ยพลางส่ายหัวกับคู่กัดของบ้าน.หลังจากนั้นฮันบยอลแบะโซวอนก็ลุกไปเหลือเพียงแต่โฮวอน อลิซ นาบี...
"อย่าทะเลาะกันล่ะ " ฮันบยอลเอ่ยเสียงนิ่งๆ
"พี่!!! ผมโตแล้วนะ"
ฮันบยอลพยักหน้ากลายๆแล้วเดินขึ้นบ้านไป
"อะไรหรอค่ะ คดีเก่า" หึอยากรู้ไปหมด
"มันเป็นเรื่องของคนสองคนน่ะ นาบี เธอไม่ต้องรู้หรอก" อลิซเอ่ยตอบเสียงห้วนๆหน่อยๆ
"เราถาม พี่โฮวอนน่ะ" ยัยนี่หนิ!
"พี่ว่า น้องนาบีอย่ารู้เลยครับ ไร้สาระ แล้วนี่จะกลับบ้านยังไง" โฮวอนเอ่ยตอบแบบไม่คิดอะไร
"อ่า....เดี๋ยวมีคนมารับ..คะ..."
"เพล้ง...โฮวอนนายได้ยินเสียงอะไรป้ะ" อลิซแสร้งทำเสียงของแตกก็เหมือนกับหน้าของนาบีตอนนี้
ก็ได้นะนาบีเธอประกาสสงครามแล้วงงั้นเราก็มาสู้กันให้ถึงที่สุดกันเถอะ!!!
"ไม่นี่!!! ได้ยินแต่เสียงเธออ่ะ บ้าไรอีกล่ะ" ฮันบยอลหันมาตอบก่อนจเลุกขึ้นยืน
"เอ้า...ชั้นนึกว่านายได้ยินเสียงอะไรแบบๆ หน้าแตกอะไรงี้"
"เหอะ!! บ้าแล้วเธอน่ะ เช็คสมองบ้างนาบี พี่ขึ้นห้องก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันครับ"โฮวอนหันไปพูดเสียงห้วนใส่อลิซก่อนจะหันมาพูดเสียงนุ่มใส่นาบี
จากตอนแรกนาบีนั่งกำมือแน่นด้วยความเคืองแค้นอลิซพอได้รับน้ำเสียงนุ่มๆของโฮวอนทำให้ต้องหันไปส่งยิ้มหวานให้
"ค่ะ...เจอกันนะคะ''
อลิซมุ้ยหน้าอย่างหมั่นไส้
"เธอต้องการอย่างงี้ใช่มั้ย!"นาบีเอ่ยเสียงห้วนราวกับคนละคนกับเมื่อกี้
"เธอก็ ต้องการไม่ใช่หรอไง" อลิซก็เอ่ยตอบแบบไม่สะทกสะท้าน
"หึ!! งั้นก็ได้ เรามีเป้าหมายเดียวกันนี่ แต่! ใครจะถึงก่อนล่ะ ถ้าไม่ใช่ชั้น" นาบีพูดเสียงห้วนในแววตาแข็งกร้าว
"คิดเยอะไปแล้ว....อย่าพึ่งหวังไปสิ" ผิดกลับอลิซที่มีท่าทีชิวๆ
ตอนแรกอลิซก็ตกใจไม่คิดว่านาบีจะร้ายกาจอย่างงี้
"ก็ลองดู...''
"เอาสิ..."
สองสาวจ้องตาขเม็งใส่กันราวกับจะเกิดไฟฟ้าสถิต...
*****สงครามเริ่มแล้ว<<<<<<<<<
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
