Bad Girls ขอโทษทีพอดีฉันไม่ใช่นางเอก

"ฮะเห้ยย! นางฟ้ารึป่าวเนี่ย" ฉันที่กำลังหัวเสียเพราะนายมารยาทเเย่ที่เดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มอีกคนจึงรีบตะวัดสายตาอันร้ายกาจนี้ส่งไปยังต้นเสียงนั้นก่อนจะพบว่าคนตรงหน้าฉันตอนนี้คือเทียร์ หนุ่มฮอตวง The Est !! ที่กำลังฮอตแบบสุดฉุดไม่อยู่และเมื่อสามวันก่อนฉันได้ไปยืนกรี๊ดกร๊าดพวกเค้าอยู่ในคอนเสิร์ตครั้งล่าสุดด้วยล่ะ><

"อะ เออ สายตาเธอดุดันมากนะคนสวย" เทียร์ทำท่ากล้าๆกลัวๆเมื่อเห็นสายตาเหวี่ยงวีนที่ฉันส่งไปให้ตอนแรกก่อนที่ฉันจะปรับสีหน้าให้คลายจากอารมณ์หงุดหงิดเมื่อครู่

"สวัสดีฉันชื่อเฟลิเซีย^^"
"ฉันรู้จักเธอ มารยถิรณี^_^" เทียร์ยื่นมือมารับการทักทายของฉันและจับเอาไว้อย่างเป็นกันเองสุดๆ อ๊ากกกกกก ด้วยความที่ฉันมีภาพลักษณ์ที่ถือตัวและเรอค่า ฉันต้องสะกดกั้นอารมณ์ที่ระริกระรี๊ในตัวที่อยากจะจับคนตรงหน้าเข้ามากอดซะเหลือเกินนี้เอาไว้ 555

"นายรู้?"ฉันเอ่ยถามเทียร์ที่บอกว่ารู้จักฉันแม้พึ่งเจอกันเพียงครั้งเดียว

"ใช่^^ ท่านแม่ของฉันเคยแนะนำให้ฉันรู้จักกับเธอเมื่อ5ปีก่อน อย่าบอกว่าเธอจำไม่ได้นะ55555"
"อ๋อๆๆๆ^^" ฉันพยักหน้าไปงั้นแหละที่จริงแล้วฉันแทบไม่เคยใส่ใจคนที่หญิงแม่แนะนำเลยแม้แต่คนเดียว

"แปลกจังมาเจอเธอที่บ้านหลังเล็กนี้"
"อะ เอ่อ.. มาเรียนรู้ชีวิตธรรมดาๆน่ะ5555" ฉันคงไม่อยากเล่าชีวิตอันแสนน่าเวชทนานี้ให้ใครฟังเป็นอันเด็ดขาด ฮือออ ถ้าขืนใครรู้เข้าดูถูกฉันตายเลย

"แล้วนายล่ะมาทำไรที่นี่"
"ฉันเช่ามันเหมือนกัน และมาอยู่กับผู้จัดการส่วนตัวเพราะจะได้สะดวกเวลางานน่ะ"
"อ่อ " ฉันส่งยิ้มอันทรงเสน่ห์ให้กับเขาด้วยล่ะโห้ะๆ
"มาสิ่ฉันจะพาเธอไปห้องนะ^^" เทียร์พูดพร้อมกับเดินถือกระเป๋าน้องหลุยส์ วิตตองใบใหญ่นำหน้าฉันไป

ฉันเดินตามแผ่นหลังที่น่ากระโดดเข้าใส่ของเทียร์พลางมองตูดที่ส่ายเล็กน้อยอย่างเซ็กซี่ของเขาเพื่อขึ้นมายังห้องที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวและผนังห้องสีควันบุหรี่ที่ดูแสนจะธรรมดาสำหรับฉันเอามากๆแต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะเลือกได้เมื่อเทียบกับคฤหาสหรือโรงแรมห้าดาวที่ฉันเคยอยู่มาฉันต้องทำใจละสิ่นะ เฮือกกกกกก ฉันถอนหายใจชุดใหญ่ก่อนจะหย่อนก้นลงเตียงนุ่มๆที่คงจะหลับสบายไม่น้อย

"เธอคงไม่ได้เต็มใจออกมาใช้ชีวิตธรรมดาซักเท่าไหร่หรอก จริงไม๊^^" เทียร์ถามพลางนั่งลงข้างๆ เขาดูเป็นมิตรมากราวกับเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนไม่ถือตัวและเดินเชิดหนีเหมือนใครบางคน

"อะ เอ่อ ก็จริง แต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาหรอก^^"
"จะไม่ใช่ได้ยังไง ชีวิตที่ไม่มีแม่บ้านเธอต้องตากผ้าเองหาเงินและหาข้าวกินเองแบบนี้เธอเคยทำรึไง"
เทียร์ถามพร้อมกับยื่นมือของเขามายีหัวฉันเล่นราวกับลูกหมาตกอับ

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะเทียร์ ฉันคงรีบหางานก่อนที่จะไม่มีข้าวกินอย่างว่า"
ฉันรู้สึกสบายใจเมื่อรู้ว่าเพื่อนบ้านฉันคือเทียร์ที่อย่างน้อยแม่ของเราก็รู้จักกันมันเลยทำให้เราสนิทกันได้เร็วขึ้น

"ฉันจะฝากงานให้เธอดีไม๊ สวยๆอย่างเธอหางานง่ายมากๆเลยล่ะ^^" เทียร์ยื่นมือของเขามากุมมือของฉันเอาไว้อย่างอบอุ่น

"จริงหรอเทียร์ ขอบคุณนายมากน้า^^" ฉันเองก็ดีใจมากเลยยื่นมืออีกข้างไปจับมือของเขาพร้อมกับเขย่าไปมา

"ถือว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ^^"

"ขอบใจนะ^^"

"เธอเจอฮัลเทลรึยังเฟลิเซีย"

"ใครหรอ ไอ้ที่ดูหยิ่งๆนั่นน่ะหรอ"

"55555ใช่เลยล่ะนั่นน่ะฮัลเทล หมอนั่นน่ะติสสุดๆนะจะบอกให้ ที่บ้านเป็นโรงฝึกศิลปะป้องกันตัวที่โด่งดั่งที่สุดในประเทศแล้วยังมีศูนย์ฝึกย่อยๆอีกหลายสาขาเลยด้วยล่ะ^^"

ฉันเบ๋ปากนิดหน่อยเมื่อฟังเรื่องของอีตาฮัลเทลที่เกิดมาไม่น่าชื่อฮัลเทลน่าจะชื่อเทเลทับบี้ซะมากกว่า

"หมอนั่นน่ะเกลียดพวกผู้หญิงที่เป็นดาราหรือผู้หญิงทำงานกลางคืนเพราะไม่กี่เดือนที่แล้วมันถูกแฟนสาวทิ้งไปเป็นดาราและไปอยู่กับอาเสี่ยน่ะสิ่"

"5555สมควรแล้วคนอย่างหมอนั่นใครจะทนอยู่ด้วยได้"
"อันที่จริงฮัลเทลมีเงินมากมายพอที่จะเลี้ยงยัยนั้นให้สบายไปทั้งชาติได้แต่เธอกลับทิ้งมันเพราะหวังชื่อเสียงเท่านั้น"
"อ่อ" ฉันเองนั่งฟังตาปริ๊บๆอย่างตื่นเต้น
"และเมื่อก่อนฉันมักเห็นรอยยิ้มของฮัลเทลบ่อยๆแต่หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นเขาก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้านไม่ไปไหนแบบนี้ล่ะ"

แอ๊ะ ทำไมฉันรู้สึกเห็นใจคนพรรณนั้นขึ้นมาได้ละเนี่ย

"พอเถอะๆ ฉันละเบื่อเรื่องหมอนั่นเอามากๆเลย"
"5555เธอนี่นางมารร้ายสมกับฉายาเลยนะ"
"แน่นอน" ฉันยกไหล่ขึ้นเล็กน้อยพร้อมส่งยิ้มให้เทียร์และเขาก็ยิ้มตอบฉัน

"อีกชั่วโมงลงมากินข้าวกันฉันจะทำอะไรอร่อยๆต้อนรับเธอเอง^^" เทียร์พูดจบก็ปิดประตูเบาๆให้ฉันได้มีเวลาส่วนตัว ฉันรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลเมื่อมองไปรอบๆห้องไม่ใช่ว่าห้องนี้มันเล็กหรือธรรมดาจนหน้าตกใจหรอกนะแต่เพียงแค่ฉันรู้สึกคิดถึงบ้านและน้อยใจที่ตัวเองต้องมาอยู่กับใครก็ไม่รู้และไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไงกับชีวิตของฉัน ~

เมื่อฉันจัดการกับข้าวของเสร็จและเดินลงมาก็พบว่าภายในห้องนั่งเล่นถูกปิดไฟซะมืดตึ๊ดตื๊อ ไหนว่าเทียร์จะทำอะไรต้อนรับฉันไง แล้วไหงไฟปิดสนิทเหมือนบ้านร้างขนาดนี้นะ
ฉันเดินจับผนังมาเรื่อยๆและกดเปิดสวิตไฟและมีเสียงเปิ้งป้างดังขึ้นเป็นชุด

ปัง ปัง ปัง~

ฉันตกใจสุดขีดจนรีบวิ่งเข้าไปซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างที่ยื่นนิ่งเป็นท่อนไม้ก่อนจะค่อยๆตั้งสติและเงยหน้าขึ้นไปมอง

แววตาดุดันแต่กลับน่ามองสุดๆกำลังจ้องมองลงมาที่ฉันที่ยังคงยืนเกาะตัวเขาอย่างอึ้งปนงง ริมฝีปากเหยียดตรึงเบ๋ปากและกรอกตาไปมาอย่างไม่พอใจ ฉันเมื่อตั้งสติใจจึงรีบผลักตัวหมอนั่นออกจากตัวฉันจนเขาเซเล็กน้อยและยังคงทำหน้ารังเกียจและปัดตามเนื้อตามตัวเหมือนมีตัวเชื้อโรคไปเกาะอยู่บนตัวเขาเมื่อกี๊-"- ทำไมย๊ะฉันมันเหมือนเชื้อโรคนักรึไง!!!

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจน้า^^ "เสียงเทียร์ดังขึ้นมาขัดก่อนที่ฉันจะใช้สายตาสู้กับฮัลเทลที่โต้ตอบกลับด้วยสายตาเช่นกัน

ฉันละสายตาจากฮัลเทลผู้ชายที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลยเพื่อมองรอบๆตัวทั่วทั้งบริเวณห้องนั่งเล่นที่กว้างขวางถูดประดับด้วยริบบิ้นสีขาวและชมพูห้อยระโยงระยางและที่โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่ถูกตกแต่งจนไม่กล้ากินเรียงรายอยู่ต่อหน้า ฉันไม่อยากคิดสภาพเลยว่าถ้าหากฉันไม่กระโจนไปกอดฮัลเทลเเต่ตกใจจนวิ่งไปชนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารพวกนี้อะไรจะเกิดขึ้น5555

"ทั้งหมดนี่เตกีล่าเป็นคนตกแต่งและอาหารบนโต๊ะฉันเป็นคนทำทั้งหมดเลยล่ะ^^" เทียร์ยิ้มร่าก่อนผายมือไปจนทั่วบริเวณห้องอย่างภูมิใจ

"เชิญนั่งสิครับคุณผู้หญิง^^" ผู้ชายที่เทียร์เรียกว่าเตกีล่าดึงเก้าอี้ออกมาและเชิญให้ฉันนั่งลงอย่างเป็นมิตร

เขารูปร่างสูงพอๆกับฮัลเทล เเว่นทรงสี่เหลี่ยมกลอบสีดำนั้นทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ ผมที่เซ็ดให้ดูยุ่งๆแต่มีสไตล์เข้ากันดีกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เตกีล่าดูดีซะจนฉันลืมไปเลยนะว่าที่นี่มีฮัลเทลที่เป็นเหมือนวิณญานยืนอยู่อีกคน

"นายก็มานั่งสิ่"เตกีล่าเอ่ยชวยฮัลเทลที่กำลังเดินออกไปไหนไม่รู้
"ไม่ล่ะไม่ต้อนรับแขก" หมอนั่นจิกกัดฉันก่อนจะสะบัดตูดฟึดฟัดไปอย่างไม่แคร์ หน๊อยยยยย บ้านหลังใหม่ของฉันน่าจะไม่มีนายนะ 'ฮัลเทล'