Bad Girls ขอโทษทีพอดีฉันไม่ใช่นางเอก

"คุณขายไม่ได้ครับ รถคันนี้ถูกโอนเป็นชื่อของคุณหญิงประดิษฐ์ มารยถิรณี เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ" ผู้จัดการร้านได้ออกมาสงบศึกเมื่อฉันกำลังอาระวาดเรื่องรถของฉันที่จู่ๆพนักงานต๊อกต๊อยนี่บอกว่าฉันไม่สามารถทำเรื่องขายได้ด้วยการยื่นเอกสารการโอนกรรมสิทธิ์โดยแม่ของฉันพร้อมรายเซนต์ที่เด่นชัดอยู่ตรงหน้าฉัน
โอ๊มายก๊อตตต ฉันกำลังจะเป็นลม นี่มันเรื่องบ้าอะไรที่ฉันต้องมายืนขายหน้าต่อหน้าพนักงานทั้งโชว์รูมด้วยเนี่ย กร๊าซซซ
ชั้นกระทืบเท้าปึงปังอย่างโมโหสุดขีดก่อนจะเดินออกมาขึ้นพอชคันแดงที่ไลลากำลังรออยู่

"เอาไงต่อว่ะแก"
"หาบ้านเช่า ฉันไม่อยากรบกวนแกไปมากกว่านี้ว่ะ"
"เห้ยรบกงรบกวนอะไรกันแก"
"นี่มันไม่ใช่เล่นๆแล้วนะเว้ย แม่ทำแบบนี้ท่านคงต้องการทรมารให้ฉันดิ้นทุรนทุรายแหง่ๆเลย ฉันจะไม่มีทางกลับไปให้ท่านเห็นหน้าอีกเด็ดขาด"

ยิ่งพูดไปยิ่งหงุดหงิดไปและเมื่อไลลาเห็นสีหน้าที่กำลังระเบิดเป็นไฟประทุคล้ายไมโครเวฟช๊อต-.- เพื่อนที่แสนดีของฉันเลยเอาแต่พยักหน้าก่อนจะขับรถออกอย่างเงียบๆ

"บ้านแบบนี้ป้าก็ให้เช่าเดือนละ35000 ทั้งนั้นแหละหนู"
"โถ่ป้า หนูมีมาแค่หมื่นเดียวเองน้า เอาไปแค่นี้ก่อนไม่ได้หรอ" ฉันเฟลิเซียนางมารผู้ไม่เคยแม้แต่ก้มหัวให้ใครตอนนี้ฉันแทบก้มกราบยัยป้าแว่นหนาที่ยืนวางมาดเป็นเจ๊เก็บดอกเบี้ยหน้าเลือดผู้ไม่ปราณีใคร

"แหมอิหนูเงินหมื่นเดียวไม่ไปเช่าอพาสเม้นต์อยู่ซะละ แต่เเอ๊ะ ป้าได้ยินว่ามีคนแชร์บ้านกันอยู่นะหนูจะลองไปคุยกับคนเช่าหลังนั้นดูไม๊ล่ะ"

"แชร์บ้าน? ยังไงคะ"

"ก็มีเพื่อนร่วมบ้านสามสี่คนช่วยกันจ่ายค่าเช่าไง"

"ตกลงคะ!ยังไงฉันก็จะอยู่ที่นี่^^"

ฉันตกลงทำสัญญาเช่าบ้านด้วยเงินเพียงแค่8000กว่าบ้านเพื่อนได้เข้ามาอยู่ภายในบ้านที่ดูแล้วน่าจะโอเคสุดสำหรับฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะตกอับแค่ไหนแต่คนอย่างเฟลิเซียไม่มีทางเนรเทศตัวเองไปอยู่ในที่ที่แย่กว่านี้แน่นอน-0-

ไลลาขับมาส่งฉันยังหน้าบ้านที่ฉันได้ทำการเตรียมตัวมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่

"นี่เฟลิเซีย!! " ไลลาตะโกนมาจากด้านในพอชสีแดงเงาวั๊บอย่างเป็นห่วงเป็นใย
"เพื่อนในบ้านแกจะโอเคหรอว่ะ"ไลลาถามเมื่อฉันเดินย้อนกลับมายืนคุยกับหล่อนที่ข้างรถ
"อย่างน้อยฉันก็มี่ที่ซุกหัวนอนที่ไม่แย่มากนักใครจะเป็นยังไงแค่เราต่างคนต่างอู่คงไม่เป็นไรหรอก อย่างห่วงไปเลยน่า"
ฉันหยิกเข้าที่แก้มของเพื่อนรักอย่างมั่นไส้

"แล้วเงินแกนี่เหลืออยู่ไม่กี่พัน อะนี่ฉันให้ยืม"ไลลายื่นเงินสดปึกหนึ่งให้กับฉัน
"ช่างเถอะน่าไลลาแค่นี้ฉันเกรงใจจะแย่"
"งั้นฉันจะช่วยแกหางาน รับเงินนี่ไว้ก่อนเถอะมีครบค่อยคืนฉัน"

ไลลายื่นเงินมาที่ฉันอีกครั้งและฉันเองก็รับมันไว้อย่างเกรงใจ (จริงจริ๊ง-0-)

ฉันล่ำลาจากเพื่อนรักเสร็จสับก็เดินเข้ามาในบ้านที่ฉันได้จ่ายค่าเช่าจนเกือบหมดตูดไป ภายในบ้านมีโต๊ะคอมอยู่สีโต๊ะจัดเรียงอยู่คนล่ะมุมราวกับออฟฟิตย้อยๆ ถ้าไม่เห็นว่ามีทีวีและโซฟาฉันคิดว่านี่มันคงเป็นสำนักงานไปแล้วแน่ๆ -''-

บนโต๊ะสามโต๊ะมีข้าวของวางอยู่บ่งบอกว่าถูกจับจองแล้วเหลือเพียงโต๊ะเดียวที่ว่างปล่าว น่าจะเป็นของฉันในไม่ช้า อิอิ

ฉันตื่นเต้นราวกับช่วงย้ายเข้าหอในของมหาวิยาลัยในลอนดอนที่จะต้องพบเจอรูมเมทที่นิสัยพิศดารแตกต่างกันออกไป ฉันเดินดูรอบๆบ้านก่อนจะตกใจเมื่อหันไปเห็นคนตัวสูงกำลังยืนกอดอกพิงอยู่ที่ประตูทางเข้า

"อ๊ะจ๊ะ!" (เสียงตกใจของฉันเอง-.-) เมื่อกี๊ไม่เห็นมีใครจู่ๆหมอนี่โผล่มายืนหน้านิ่งราวกับหุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ก่อนที่ฉันจะได้ทันทักทายไอ้บ้าหน้านิ่งก็เดินพรวดพราดเข้ามาและเดินผ่านตัวฉันไปเหมือนกับว่าฉันเองเป็นฝุ่นเล็กๆ-''- แหมๆ ฉันเบ๊ปากใส่หมอนั่นก่อนจะตะโกนถามเขาที่กำลังขึ้นบรรไดไป

"นี่นายห้องที่ว่างๆอะห้องไหน"
เขาเหลือบตามามองฉันเล็กน้อยก่อนจะพูดเพียงเบาๆว่า

"หาเอง" !!!!฿#@%&# หน๊อยยยยยยไอ้หมอนี่มันกวนประสาทคนอย่าเฟลิเซียงั้นหรอ แบบนี้อยู่ด้วยกันลำบากแน่หึหึ นายได้เจอฤทธิ์ของนางมารร้ายแน่ นายเมร็งลำไส้ แบร่ๆๆๆๆ