Bad Girls ขอโทษทีพอดีฉันไม่ใช่นางเอก

"อยากถือสาฮัลเทลมันเลยนะครับ หมอนี่สติแตกตั้งแต่โดนแฟนเก่าทิ้งไป" เตกิล่าตักข้าวใส่จานให้ฉันพร้อมกับเปิดประเด็นนินทานายฮัลเทลจอมเก๊กนั่นล่ะ555

"แล้วพวกคุณล่ะสนิทกับฮัลเทลบ้างรึป่าว"ฉันรีบถามกลับอย่างสอดรู้สอดเห็น ก็เเหม มาอยู่บ้านก็ต้องรู้เรื่องคนในบ้านเป็นธรรมดานี่นา^_^ฉันไม่ได้สอดรู้จริงๆน้า ฮุฮุฮุ

"ไม่ค่อยมีใครได้พูดกับหมอนั่นเท่าไหร่นอกจากถ้าพวกเราถามเค้าจะตอบกับมาแค่ อื้ม โอเค และไม่ แค่สามคำนี้เท่านั้นแหละ5555"
เทียร์ล้อเลียนสีหน้าเขร่งขรึมแบบฮัลเทลได้น่ารักสดใสจนฉันแบบจะเข้าไปหยิกแก้มให้ได้ คนอะไรน่ารักชะมัดเลย

"เอ่อนี่เฟลิเซียฉันว่าฉันพอจะติดต่องานให้เธอชัวคราวได้แล้วล่ะ^^" ทียร์บอกฉันพลางเคี้ยวอาหารจนแก้มบวมฉึ่ง

"จะ จริงหรอเทียร์ งานอะไรล่ะ"
"พริตตี้น่ะ^++^"

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
ณ.งานมอร์เตอร์โชว์
"นี่พี่ ให้ฉันใส่แบบนี้ไปยืนให้คนรุมถ่ายรูปเนี่ยนะ!"
ฉันเริ่มโวยวายเมื่อถูกจับเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งตัว
"งานของเราคือพรีเซนต์นะน้องไม่ได้ขายถึงจะโป๊บ้างแต่สุจริตแน่นอน" เจ๊ที่จับฉันยัดเข้าชุดตัวเล็กจิ๋วรัดติ๊วเริ่มชักสีหน้าใส่ฉันอย่างหงุดหงุด

"อะไรกันพี่วีวี่ นี่เด็กใหม่หรอ ดูไม่ค่อยเชื่องเลยนะคะ55555" จู่ๆยัยพิตตี้หน้าพลาสติกก็เดินยึกยักๆเข้ามาหาเรื่องฉันจนได้ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเซงที่ไม่ว่าฉันจะไปไหนมาไหนก็มักจะเจอกับผู้หญิงปากเก่งที่คอยมาขบมาเล็มซะจนชิน

"หล่อนน่ะหุบปากไปเลยนะนังสมศรี" วีวีคนที่คอยดูแลฉันตอกกลับยัยพริตตี้สมศรีอย่างหน้าตาเฉย

"กรี๊ดดดดดดดดด ฉันเปลี่ยนชื่อเป็นกิ๊บซี่แล้วนะพี่" 5555อะไรนะยัยนี่ที่จริงชื่อสมศรีจริงๆน่ะหรอ ว่ะฮ้าๆคิดแล้วก็อดขำไม่ได้ฉันก็เลยหลุดหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว
"ฮ่าๆๆๆๆ สมศรี5555"
"นี่ยัย....."
"เฟลิเซีย" ฉันบอกชื่อของฉันเพื่อให้หล่อนด่าได้ถนัดขึ้น

"เอ่อ ยัยเฟลิเซีย แกขำชื่อฉันหรอห่ะ!" ยัยสมศรีด่าต่อพร้อมกับอาการโกรธที่ทำให้เธอตัวสั่นระริกๆ
"ใช่น่ะสิ่สมศรี 5555"
"นี่ยัยเด็กใหม่แกกล้ามากที่มาเหยียบจมูกเสืออย่างฉัน"
"ใช่! และฉันคงเป็นเด็กใหม่ได้ไม่นานเพราะฉันเองจะเหยียบจมูกแกขึ้นไปที่ที่สูงกว่าแน่นอน"
"กรี๊ดดดดดดพี่วีวี่ดูนังเด็กจองหองนี่พูดสิ่คะ กรี๊ดดดดด"
ยัยสมศรีกรีดร้องพร้อมกับเขย่าแขนพี่วีวี่ไปมา
"พอเถอะๆอยู่ด้วยกันก็รักกันสิ่พวกแกนิ่ ปๆออกไปได้แล้วยืนเถียงกันจนลิปสติกเปลี่ยนสีหมดแล้วนั่นไปๆไปเติมแล้วรีบออกไป" พี่วีวี่ผลักสมศรีให้ไปแต่งหน้าใหม่รวมถึงดันตัวชั้นให้ขึ้นไปตามแคทวอล์ค

ฉันโผล่ขึ้นมายืนบนแคทวอล์คเตี้ยๆสีแดงปูเป็นพรมไปตามแนวยาว ทุกสายตะหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันยืดอกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเชิดหน้าสี่สิบห้าองค์ศาก่อนจะก้าวขาบนรองเท้าที่มีส้นแหลมเล็กกว่านิ้วก้อยของฉันซะอีกแต่ฉันก็พาร่างอันบอบบางและหุ่นแสนจะเพอร์เฟคของฉันก้าวย่างอย่างมั่นใจออกมาสู่สายตาผู้คน แสงแฟลชจากกล้องกว่าร้อยตัวรัวมาที่ฉันแต่นั้นไม่ได้ทำให้ฉันไขว้เขวแม้แต่น้อยเพราะคิดซะว่านี่คืองาน นี่คือเงินและเสื้อผ้าของฉันก็แค่เห็นเนินอกเล็กน้อยเอวและสะโพกอีกนิดหน่อยไม่ถึงกลับโป๊มากและฉันก็ภูมิใจนะที่ฉันมีดี หึหึ

ฉันเดินไปมาบนแคทวอล์คซักพักและกำลังจะเดินลงไป แต่จู่ๆก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง อะจึ๊ยขนลุกซู่เลยเหมือนว่ามีดวงตาทรงอำนาจกำลังเพ่งมองมาที่ฉันจนฉันต้องมองตอบและเมื่อตอนที่ฉันนั้นหันไปสบตากับดวงตาคู่นั้นฉันถึงกับอึ้งเมื่อคนที่กำลังยืนมองฉันอยู่คือ'ฮัลเทล!!!'

พอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็รีบเดินออกมาเพื่อมองหาฮัลเทล ทำไมฉันถึงไม่อยากให้เค้าเข้าใจผิดเรื่องงานของฉันกัน ทำไมฉันต้องอยากอธิบายด้วยเนี่ย ฉันคิดสับสนในหัวก่อนจะรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปรอบๆห้างเพื่อมองหาเขา

ในระหวางที่ฉันวิ่งด้วยรองเท้าส้นสูงนี้ทำให้ฉันสะดุดกับอะไรซักอยากและตัวฉันกำลังหลนฮวบลงพื้นทำให้ฉันหลับตาปี๋

"เหอะ ซุ่มซามชะมัด" มีมือที่หนาและแขนที่กำยำมารับฉันไว้ได้ทันก่อนที่ฉันจะหน้าคำมำจนดั้งยุบ

"ขอบคุณนะ^^"ฉันรีบลุกขึ้นมาก่อนจะมองหน้าคนที่ช่วยฉันเอาไว้

"อะอ่าว ฮัลเทลนี่0.0"
"ตกใจมากหรอที่เป็นฉัน"
"ปะ ..ป่าว ฉันแค่กำลังวิ่งตามหานานจนเกือบล้มเนี่ย"
"ไม่ใช่เกือบล้ม แต่ล้มแล้วต่างหาก" ฮัลเทลเอานิ้วผลักหัวฉันจนเซก่อนจะเดินหนีไป

"นี่ นาย มายังไงเนี่ย"
"..."เงียบ
"นายมาทำอะไรหรอ"
"..."เงียบมาก
"นายจะกลับยังไง"
"...."เงียบที่สุด
"นี่นายยยย!!!!!!" ฉันแผลงฤทธิด้วยการหลับตาและปิดหูตัวเองก่อนจะกรีดร้องพร้อมกับเรียกให้หมอนั้นสนใจฉันซักทีและมันก็ได้ผล

นอกจากฮัลเทลจะหันมาอย่างอึ้งๆแล้ว คนทั้งห้างจากชั้น1ถึงชั้น9 ต่างหันมามองกันเป็นตาเดียว

ฉันส่งยิ้มแหร่ๆให้ทุกคนและฮัลเทลรีบเข้ามาจับแขนฉันเพื่อลากออกไปจากตรงนี้ ^_^