Bad Girls ขอโทษทีพอดีฉันไม่ใช่นางเอก

ฉันก้าวฉับๆมาหยุดที่หน้าห้องผู้จัดการและกำลังที่จะเปิดประตูเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ใช่คะนางมารร้ายอย่างฉันที่ดูเหมือนจะไม่กลัวใครกลับกลัวแม่ตัวเองสุดขีดขี้ขึ้นหน้าเลยล่ะนะ 

"5555นึกว่าโรงเรียนอนุบาลอะแก! มีผู้ปกครองมาตามด้วย"

เสียงจิกกัดจากด้านหลังทำเอาฉันหันควับไปจ้องเขม่นที่ต้นเสียงจนทำเอาหล่อนหุบปากแทบไม่ทัน

ฉันหันตัวและเดินตรงมายืนเผชิญหน้ากับยัยปากดีที่ยืนสั่นรอฉันก่อนจะกอดอกและมองหน้าหล่อนอย่างเอาเรื่อง

"ธะ..เธอ มอง หน้าฉันทำไมย๊ะ" ยัยนี่ไม่รู้ซะแล้วว่าเล่นอยู่กับใคร

"เมื่อกี๊เธอพูดถึงฉันหนิ่!! ไม่ใช่รึไง"

"ปะ ป่าว" หล่อนพูดพลางหลบสายตา

ฉันขยับตัวเข้าไปใกล้เธอพอที่จะกระซิบเพียงเบาๆ

"อย่า เสือก"

พูดจบฉันก็ม้วนตัวและเปิดประตูเข้าไปอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก 

"สวัสดีลูกรัก" ใบหน้ายิ้มแย้มที่ชวนสยดสยองของหญิงวัยกลางคนเอ่ยทักเมื่อฉันนั่งลงที่โซฟาภายในห้อง

"อะ^^" แม่ยื่นซองสีขาวให้กับฉันด้วยใบหน้าอ่อนโยนทำเอาฉันชักสงสัยแล้วรีบเะดูอย่างรวดเร็ว

"เช็ค! เเม่จะให้เฟลิเซียทำไมคะทั้งๆที่บัตรเครดิตของเซียก็ไม่จำกัดวงเงินอยู่แล้วนิ่?"

"แม่อายัติทุกบัตรของแกแล้วล่ะเฟลิเซีย"

"ห๊ะ!" ฉันถลึงตาโตอย่างตกใจและเด้งตัวขึ้นจากโซฟาอัติโนมัติ

"ฟังไม่ผิดหรอกนะเฟลิเซีย แกว่าเงินมันหาง่ายนักรึไงถึงได้ใช้ไม่บันยะบันยังแบบนี้" สีหน้าคนตรงหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจัง อะไรกันเนี่ยนี่คล้ายๆความฝันนะ5555

"แม่ขา เซียก็ใช้เป็นปกตินี่นา แม่ก็ไม่เห็นเคยว่าเลยนี่คะ และยิ่งช่วงที่เซียไปอยู่ลอนดอนแม่ให้มากกว่านี้อีกด้วยซ้ำไป" 

"แกไม่ต้องมาเกาะเเขนฉัน ให้บ้าบออะไรน้อยของแกยัยเฟลิเซีย ดูยอดเงินถูกรูดออกไปรวดเดียว50ล้าน แกทำได้ยังไง"

"โถวแม่ก็นั่นมันก็เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้ารวมถึงแรมโบกินี่รุ่นล่าสุดแค่คันเดียวเองคะ^^"

"โอ้ยๆฉันจะเป็นลม!!! ต่อไปนี้แกออกจากบ้านไปเลยนะเฟลิเซียอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก" หญิงแม่ตวาดฉันสุดเสียงจนฉันถอยกรู่ออกมาแทบติดประตูทางออก  เวลาแม่โกรธน่ากลัวชะมัดแต่ที่จริงแม่ฉันใจดีนะทุกคน วะ วันนี้ แม่คงล้อเล่นล่ะเนอะ555

"ถ้าแกหาเงินแค่100000 มาให้ฉันเห็นไม่ได้แกก็ไม่มีสิทธิ์ได้บัตรเคดิตคืนและห้ามเข้าบ้านเด็ดขาด เห็นทีฉันต้องใช้ไม้แข็งกับคนอย่างแกแล้วสิ่นะ" 

"นี่แม่!!!มันไม่เกินไปหน่อยหรอ ทำไมต้องไล่ออกจากบ้านด้วยล่ะ?"

"ถ้าแกยังอยู่บ้านแกก็มีข้าวให้กินทุกวันชีวิตแกจะดิ้นรนอะไรได้บ้างละเฟลิเซีย"

"แต่แม่ก็รู้ว่าหนูเรื่องมากแค่ไหนจะให้หนูไปอยู่กับเพื่อนหนูเกรงใจเค้านะแม่ แม่จ๋าาาาไม่เอาน่าแม่" ฉันเดินเข้าไปเขย่าแขนมาดามที่แสนเผด็จการหวังว่านี่จะเป็นแค่การขู่นะ

"ฉันส่งแกไปเรียนแกก็ใช้สิ่งที่เรียนมาทำเงินสิ่ถ้าไม่มีฉันแล้วแกจะได้ไม่อดตายรู้ไว้ซะด้วย" แม่พูดจนและทำท่าจะเดินออกไป

"อะไรกันคะแม่มรดกและกิจการตั้งเยอะแยะจนไม่รู้จะใช้ยังไงหมดอย่างกไปหน่อยเลย"

"ถ้าแกไม่รู้จักคุณค่าของมันต่อให้มากมายแค่ไหนก็รักษาไว้ไม่ได้เสมอไปจำไว้" ธอพูดจบก็เดินออกไปอย่างเลือดเย็น ฉันที่ยืนหน้าชาราวกับฝันไปพร้อมกับเช็คเงินสดแค่10,000บาท

ไลลาพาฉันกลับมาที่บ้านของฉันและโอ้มายก๊อต!!!ยามหน้าบ้านไล่ตะเพิดฉันราวกับจำกันไม่ได้ โถ่เว่ยฉันหัวเสียสุดๆก่อนจะยอมกลับมานอนที่บ้านของไลลาตามที่เธอขอมา

ให้ตายเธอคุณพระ ชีวิตนี้ราวกับตกหวบลงมาจากจุดสูงสุดยิ่งเป็นคุณหญิงประดิษฐ์ มารยถิรณี ที่โหดเหี่ยมและเด็ดขาดแล้วล่ะก็คำไหนคำนั้น ฮือๆๆๆ

"แกจะเอายังไงต่อว่ะ "ไลลาถามอย่างเป็นห่วง

"ฉันว่าจะขายรถว่ะได้กลับไปให้แม่มากกว่าแสนนึงด้วยซ้ำ"

"มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอว่ะ" ไลลาถามพลางเลิกคิ้วด้วยความไม่มั่นใจ

"เอ่อน่าเฟลิเซียซะอย่าง หุหุ นอนกันเถอะแกพรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปนอนคฤหาสของฉัน55555"