KAMAITACHI ♥ คาไมทาจิ ความรักของภูติลม

 

...

...นิ้วเรียวยาวที่สัมผัสโดนใบหน้าหวานนั้นอย่างแผ่วเบา   ทำให้คนที่หลับอยู่เริ่มรู้สึกตัว   เปลือกตาของเธอค่อยๆลืมขึ้น   เผยให้เห็นเจ้าของนิ้วเรียวยาวนั้น   แต่ในขณะที่ยูนะกำลังขยี้ตา  คุโรอิที่ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้   ร่างสูงรีบลุกขึ้นยืนและหันหลังให้กับยูนะในทันที

“ข้าจะออกไปหาอาหารเช้าให้!...รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ!!”

คุโรอิพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวพลางยืนขึ้น   ยูนะที่สังเกตเห็นผ้าพันแผลที่แขนซ้ายของคุโรอิก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป   บาดแผลที่เกิดจากการต่อสู้เพื่อปกป้องเธอนั้นทำให้ใบหน้าหวานในตอนนี้ของยูนะกลับกลายเป็นใบหน้าที่บ่งบอกถึงความรู้สึกผิดและรู้สึกเป็นห่วงคุโรอิเธอจึงตะโกนออกไป

“ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เธอต้องมาเจ็บแบบนี้!...เธอนอนพักก่อนเถอะค่ะ...อีกอย่างชั้นยังไม่หิวด้วย…”

คุโรอิที่ยืนหันหลังให้กับยูนะ   ร่างสูงหยุดนิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงยูนะตะโกนด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดแบบนั้น   แต่เขาเพียงแค่หยุดนิ่งไปชั่วครู่เท่านั้น   เขายกมือขึ้นจับแขนของตัวเองอยู่ครู่หนึ่งและเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่พูดอะไรแม้แต่น้อย

การที่คุโรอิไม่ยอมพูดกับเธอทำให้ยูนะหยุดอ้ำอึ้งอยู่ในลำคอไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ  เพราะยังไงแล้วคุโรอิก็คงไม่หันมาตอบเธออย่างแน่นอน   ...ยูนะที่ถูกทิ้งให้อยู่ในห้องแบบนั้นโดย     คุโรอิที่ไม่ยอมแม้แต่จะหันมาพูดกับเธอด้วยซ้ำ   ยิ่งทำให้ยูนะคิดว่าเธอคงจะเป็นตัวถ่วงของเขามากจริงๆ   และตอนนี้เขาคงโกรธเธอมากแน่ๆ   ยูนะได้แต่นั่งพึมพำอยู่ในห้องคนเดียว

 

กุกกัก!

 

!!!

 

เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นตรงบริเวณหน้าห้องซึ่งเป็นทางเดิน    ยูนะสะดุ้งโหยงกับเสียงในทันที   ที่ได้ยินเสียงประหลาดนั้นก่อนที่จะเขยิบตัวเองเข้าไปหลบอยู่ที่มุมห้องพลางนึกกลัวอยู่ในใจ  ‘พวก  ยะ  โยวไคเหรอ!?’  ด้วยความหวาดกลัว   ทำให้ยูนะไม่กล้าแม้แต่จะตะโกนถามหรือปริปากพูดแม้แต่น้อย   เสียงกุกกักดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนกระทั่งเสียงเปิดประตูของห้องดังขึ้น  !!

 

ครืนน!!

 

เสียงบานประตูห้องเลื่อนเปิดออกอย่างรวดเร็วก่อนที่ใบหน้าหวานที่เข้ากับผมสีน้ำตาลอ่อนของใครบางคนจะปรากฏตัวขึ้น   ทำให้ยูนะโล่งใจและหายกลัวเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นใบหน้านั้น

“ซาอิโร่!”

ชายหนุ่มร่างบางเล็กที่ดูสดใสอยู่ตลอดเวลา   เขายิ้มขึ้นทันทีที่เห็นใบหน้าหวานของยูนะที่ในตอนนี้หลบอยู่ตรงมุมห้องด้วยความกลัว   ชายหนุ่มร่างบางเล็กปรี่ตัวเข้าหายูนะอย่างรวดเร็วราวกับเด็กๆเห็นของเล่นชิ้นใหม่   พร้อมกับคำพูดที่ดูเป็นห่วงยูนะ

“ท่านหญิงปลอดภัยดีใช่มั้ย...พี่ยอมให้ข้าตามมาดูว่าท่านหญิงกับพี่กลางปลอดภัยดีรึเปล่าน่ะ”

ยูนะที่ได้ยินคำพูดแบบนั้นของซาอิโร่ก็รู้สึกโล่งใจและยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าตอบรับ ซาอิโร่ที่ในตอนนี้ก็ดูยิ้มแย้มเช่นกัน   แต่เห็นจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ   ซาอิโร่นั่งลงข้างๆยูนะก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างให้กับยูนะ

“อะนี่....ข้าคิดว่าท่านหญิงคงจะหิวน่าดู”

…

“ข้าวปั้นเหรอ!?...ซาอิโร่มีข้าวปั้นด้วยเหรอ?”

ยูนะยื่นมือเล็กไปรับข้าวปั้นที่ซาอิโร่ยื่นมาให้พร้อมกับคำถามและใบหน้าที่สงสัย

“ข้าชอบไปเที่ยวในเมืองบ่อยๆพอจะรู้ว่ามนุษย์ชอบทานอะไรมาบ้างล่ะนะ...ว่าแต่...สิ่งนี้เรียกว่าข้าวปั้นเหรอ?...ข้าอยู่มา 90 ปีก็เพิ่งมารู้จากท่านหญิงนี่แหละ  เพราะปกติข้าก็ไม่เคยกินอะไรซะด้วยสิ”

คำพูดของซาอิโร่ทำให้ยูนะแปลกใจกว่าเดิมจนต้องเผลออุทานและตะโกนถามออกไป

“เอ๊ะ!?...ซาอิโร่อายุ 90 อย่างงั้นเหรอคะ...ล้อกันเล่นใช่มั้ยล่ะ  ฮ่าๆ”

 “หืม?...ข้าเปล่าล้อเล่นซักหน่อย”

ซาอิโร่เอียงคอเพราะความสงสัยเล็กน้อย  ก่อนจะพูดขึ้นด้วยใบหน้าและท่าทางที่ไม่ได้ล้อเล่นเลยซักนิดเดียว   แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มราวกับเด็กไร้เดียงสาหลังจบประโยค

“แต่ว่าคุโรอิเพิ่ง 20 เองนะคะ  แล้วซาอิโร่จะ 90 ได้ไงกัน”

“เห?...พี่กลางยังไม่ได้เล่าอะไรให้ท่านหญิงฟังเลยเหรอ?...แต่ก็คงจะไม่เล่าอยู่แล้วล่ะ...ถ้าเล่าสิแปลก”

…

“แม้กระทั่งจะพูดซักคำ...คุโรอิยังดูเหมือนไม่อยากจะพูดเลยค่ะ”

ยูนะพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมก้มหน้าราวกับว่ารู้สึกผิดหลายอย่างๆ   เพราะเรื่องที่ผ่านๆมาอาจจะเป็นสาเหตุให้คุโรอิไม่ยอมคุยกับเธอหรือเธออาจจะน่ารำคาญสำหรับเขามาก   ยูนะคิดแบบนั้นพลางก้มหน้ามองข้าวปั้นที่อยู่ในมืออย่างเหม่อลอย

 

...นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนทั้งสองข้างของซาอิโร่ที่จ้องมองยูนะด้วยสายตาที่เป็นห่วง  พลางคิดในใจด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย ‘ขอโทษด้วยนะท่านหญิง  ที่ข้าพูดอะไรกับท่านมากไม่ได้จริงๆ...ข้ายังไม่อยากโชคร้ายตอนนี้ซะด้วยสิ’

“...เอาเป็นว่าท่านหญิงทาน...เอ่อ...ข้าวปั้น...นั่นก่อนเถอะขอรับ...ข้าก็อยากลองทานดูเหมือนกัน”

เสียงทุ้มที่ดูสดใสของซาอิโร่พูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบในตอนนั้นลง   ยูนะเงยหน้ามองใบหน้าหวานของซาอิโร่ที่ตอนนี้ก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่เหมือนเคย   ทั้งๆที่ซาอิโร่อายุตั้งเก้าสิบปีแล้ว   แต่ใบหน้านั้นที่ยังดูเหมือนเด็กหนุ่มอายุยังน้อยและรอยยิ้มที่ดูร่าเริงเหมือนเด็กๆ   ทำให้  ยูนะรู้สึกสดชื่นขึ้นมาประหนึ่งว่าซาอิโร่เป็นน้องชายที่น่ารักของเธอคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

…

“อะนี่ค่ะ...ลองชิมดูสิ”

แขนบางเล็กยื่นไปพร้อมกับข้าวปั้นที่อยู่ในมือ   ทำให้เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ายิ้มกว้างในทันที  เขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ข้าวปั้นในมือเล็ก   ก่อนจะใช้ปากงับข้าวปั้นคำโตที่อยู่ในมือของยูนะด้วยความเอร็ดอร่อย    ทั้งคู่นั่งกินข้าวปั้นด้วยกันอยู่ครู่หนึ่งโดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นวีเซิลสีดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องพร้อมกับปลาที่หามาได้ในมือ

...ใบหน้าของวีเซิลสีดำที่กำลังขมวดคิ้วพร้อมกับตาสีเหลืองเข้มเป็นประกายและตาอีกข้างที่ถูกผ้าปิดไว้กำลังจ้องมองไปที่ซาอิโร่ด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เจ้ามาที่นี่ทำไม!!?”

เสียงตะคอกนั้นทำให้ซาอิโร่และยูนะที่นั่งอยู่ในห้องหันหน้าไปตามเสียงทุ้มนั้นทันที  ซาอิโร่ที่เห็นหน้าพี่ชายของตัวเองก็ต้องตกใจเล็กน้อย   แต่ก็ยังคงยิ้มให้พี่ชายและตอบไป

“ข้ามาไม่ได้รึไง?...ข้าก็เป็นห่วงท่านหญิงนะ!...แล้วนั่น...พี่บาดเจ็บเหรอ?”

ซาอิโร่ตอบพี่ชายด้วยคำพูดที่ดูยั่วโมโหอยู่เล็กน้อย   แต่ทันใดนั้นสายตาของเขาก็เผลอไปสังเกตเห็นผ้าสีขาวพันอยู่ที่แขนซ้ายของคุโรอิ   จึงถามออกไปด้วยความเป็นห่วงพี่ชายที่ถึงแม้จะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆก็ตาม

…

“ช่างเถอะ!!”

คุโรอิที่อยู่ในร่างวีเซิลตอบน้องชายของเขาออกไปแบบห้วนๆหรือหงุดหงิดก็ไม่ทราบ   เขายืนขมวดคิ้วพร้อมกับปลาที่หามาได้ในมือ   โดยที่สีหน้าดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางที่ดูหงุดหงิดอย่าง(ที่น้องชายของเขา)เห็นได้ชัด   ซาอิโร่ได้ยินคำตอบแบบนั้นของพี่ชายจึงไม่ถามหรือยั่วโมโหต่อ   และหันมาพูดกับยูนะที่นั่งอยู่ข้างๆแทน   หลังจากที่คุโรอิเดินออกจากห้องไป

“พี่กลางคงน้อยใจที่อุตส่าหาอาหารมาหะ...”

!!! ตุบ  !!!

“โอ๊ย!!”

ซาอิโร่ที่พูด(นินทา)ยังไม่ทันจบประโยค   จู่ๆปลาตัวใหญ่ที่คุโรอิหามาได้ก็ลอยมากระแทกเข้า ที่หัวของซาอิโร่อย่างจัง   ทำให้คนที่โดนปลาลอยมากระแทกหัวต้องร้องออกมาเสียงดังเพราะความเจ็บถึงแม้จะไม่เจ็บมากเท่าไหร่ก็เถอะ   ซาอิโร่ใช้มือกุมศีรษะที่โดนปลากระแทกของตัวเองพลางบ่นพึมพำอยู่ในลำคอเพราะไม่สามารถทำอะไรพี่ชายตัวเองได้“พี่กลางนะพี่กลาง”

...ส่วนยูนะที่นั่งอยู่ข้างๆก็พลอยตกใจไปด้วย   แต่ก็อดหลุดขำออกมากับท่าทางของซาอิโร่ไม่ได้

 

*****

...ซาอิโร่ที่กลับไปหาชิโรมิพี่ชายคนโตแล้ว   ทำให้ยูนะที่นั่งอยู่ในห้องนึกขึ้นได้ว่าต้องทำแผลให้กับคุโรอิ   แต่คุโรอิที่หายไปตั้งแต่ตอนกลางวันเธอจึงต้องต้องเดินตามหาคุโรอิ

...

แสงตะเกียงเล็ดลอดออกมาจากห้องโถงของบ้าน   เท้าเล็กค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้แสงตะเกียงนั้น   เธอหยุดอยู่ตรงประตูเลื่อนที่แง้มอยู่   สายตานั้นสังเกตเห็นคุโรอิที่อยู่ในร่างวีเซิลสีดำกำลังก้มหน้าอ่านตำราบางอย่างอยู่   และเพราะคุโรอิที่นั่งอ่านตำรานั้นอย่างตั้งใจเธอจึงไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปใกล้มากนัก   เพราะกลัวว่าอาจจะทำให้เขาโกรธอีกครั้ง   ร่างเล็กยืนเกาะประตูแอบมอง   วีเซิลสีดำที่กำลังตั้งใจอ่านตำราอย่างเงียบๆ   ก่อนที่เสียงทุ้มจะพูดขึ้น

“เจ้าจะแอบอยู่ตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน!?”

เสียงทุ้มตะโกนถามคนที่ยืนแอบมองเขาอยู่ตรงประตูได้ซักพัก   ขณะที่เขากำลังก้มอ่านตำราอยู่   ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งโหยงกับเสียงนั้นก่อนจะเลื่อนบานประตูและเดินมาหยุดอยู่ตรงกลางประตูอย่างช้าๆ

“คือ...ชั้นจะมาทำแผลให้ใหม่น่ะค่ะ…”

“ไม่จำเป็นหรอก!!”

ยูนะหยุดชะงักไปกับคำตอบที่ดูเย็นชาและไม่มีเยื่อใยแบบนั้นของคุโรอิ    แต่ถ้าเธอเดินหนีออกไปดื้อๆ  เธอก็คงไม่มีวันจะได้คุยหรือรู้จักตัวตนของคุโรอิเสียที   ทั้งๆที่ร่างเล็กของยะเริ่มเกร็งและรู้สึกกลัว   แต่เธอก็พยายามที่จะสะกดกลั้นมันไว้   เธอค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปใกล้คุโรอิและนั่งลงข้างๆ  พลางพูดขึ้น

“ถ้าปล่อยไว้แบบนั้น...แผลอาจจะอักเสบได้นะคะ”

คุโรอิเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ   เขาจ้องมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากตัวเขามากนัก    นัยน์ตา      สีเหลืองเข้มจ้องมองดวงตากลมโตนั้น   เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความพยายามที่จะสะกดกั้นความกลัวของยูนะ   ก่อนที่ร่างของวีเซลิสีดำจะเปลี่ยนร่างเป็นชายหนุ่มผมดำขลับที่ดูมีเสน่ห์   แขนเรียวยาวข้างที่ถูกผ้าพันแผลไว้ค่อยๆยื่นออกไปโดยที่ใบหน้านั้นไม่ได้หันไปมองร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ  

ยูนะที่กำลังกล้าๆกลัวๆจ้องมองแขนเรียวนั้นก่อนจะยื่นมือไปแกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือ   แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะแผลนั้นเหลือเพียงแผลเล็กๆที่แทบจะกลายเป็นแผลเป็นเท่านั้น   เธอจ้องมองแผลนั้นอยู่ครู่หนึ่งก็มีเสียงทุ้มของชายหนุ่มพูดขึ้น

“ข้าถึงบอกไง!...ว่าไม่จำเป็น!”

 

อึก!

 

สีหน้าของยูนะเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำพูดที่ปนรำคาญนั้นของคุโรอิ   เธอรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดแบบนั้นของคุโรอิขึ้นมาเล็กน้อย   ถึงแม้จะได้ยินอยู่บ่อยๆก็ตาม   ใบหน้าที่ดูออกว่าเสียใจนั้นทำให้ยูนะลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออกจากห้อง   พลางคิดในใจ ‘นี่เราเป็นตัวถ่วงของเค้า...แถมยังช่วยอะไรไม่ได้อีก!’  เธอหันหลังเพื่อที่จะเดินออกจากห้องโถงนั้นไป   แต่ทันใดนั้น!!

 

หมับ!!

 

ข้อมือบางเล็กถูกคว้าโดยมือเรียวใหญ่ของชายหนุ่มที่นั่งอยู่อย่างรวดเร็ว   แรงจากมือใหญ่ที่บีบข้อมือของเธอทำให้เธอตกใจจนต้องหันไปมองในทันที   นัยน์ตาสีเหลืองเข้มเป็นประกายของ  คุโรอิมองยูนะด้วยใบหน้านิ่งอยู่ชั่วครู่    ใบหน้าหวานเริ่มร้อนขึ้นเมื่อถูกสายตาที่ดูมีเสน่ห์นั้นจ้องมอง   คุโรอิพลิกฝ่ามือเล็กนั้นก่อนที่มือเรียวใหญ่อีกข้างหนึ่งจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่วางอยู่ข้างๆและนำมาวางลงบนฝ่ามือเล็กของยูนะ

…

“หืม?...ข้าวปั้น?”

ยูนะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่วางอยู่ในมือก่อนจะถามขึ้นด้วยความแปลกใจ   เพราะจู่ๆคุโรอิก็วางข้าวปั้นลงบนมือของเธอโดยไม่มีสาเหต    คุโรอินั่งหันหลังให้กับยูนะทันทีหลังจากที่วางข้าวปั้นลงบนมือพลางพูดขึ้น

 

“อือ!...เห็นเจ้ากินเมื่อตอนเช้า...คิดว่าเจ้าคงจะชอบสิ่งนี้มากกว่าปลา…อีกอย่าง!...ข้าจะเป็นคนหาอาหารให้เอง!   อย่ากินของคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนั้นอีก!!...จะตายได้ง่ายๆ!!”

 

คุโรอิที่ตวาดใส่ยูนะเล็กน้อยในตอนท้ายประโยค   แต่กระนั้นกลับแปลกที่ยูนะไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนอย่างทุกครั้งที่โดนคุโรอิตวาดใส่   เธอยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม    ถึงแม้ว่าคนที่นั่งหันหลังอยู่จะไม่เห็นก็ตาม

 

“ขอบคุณนะคะสำหรับข้าวปั้น…แล้วก็...ขอบคุณที่เป็นห่วงด้วยค่ะ”

 

ยูนะที่พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปพร้อมกับข้าวปั้นในมือด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวอย่าง          น่าประหลาดใจ   เพียงเพราะการทำแปลกๆของคุโรอิเท่านั้น...  

 

***

 

คำพูดนั้นของคุโรอิเมื่อครู่ทำให้เธอหายกังวลเรื่องก่อนหน้านี้ไปชั่วขณะ   และยิ่งเธอนึกถึงตอนที่คุโรอิเดินออกจากห้องไปในตอนเช้าเพื่อออกไปหาข้าวปั้นให้เธอแล้ว   ภาพนั้นยิ่งทำหัวใจของเธอเต้นดังไม่เป็นจังหวะ   รวมถึงเรื่องราวก่อนหน้านั้นก็เช่นกัน

...

“เค้าก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรขนาดนั้นนี่นา...”

เสียงของยูนะพึมพำขึ้นในขณะที่นอนนึกถึงคำพูดและการกระทำต่างๆของคุโรอิขณะที่อยู่ในห้องของเธอ   โดยที่เธอก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมถึงเอาแต่คิดถึงเรื่องต่างๆนั้น  อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยรู้จักความรู้สึกอะไรแปลกๆแบบนี้มาก่อน   จึงทำให้เธอเก็บมาคิดเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้

...

ทางด้านคุโรอิที่นอนอยู่ในห้องของตัวเองเช่นกัน   ร่างสูงนอนหงายอยู่บนพื้นห้องโดยที่นัยน์ตาสีเหลืองเข้มของเขาจ้องมองเพดานไม่กระพริบ   แขนข้างหนึ่งของเขาวางก่ายหน้าผากของตัวเองเหมือนคนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่   ก่อนจะพึมพำออกมา

“ยังจะมาขอบคุณข้าอีก!...ทั้งๆที่ข้าเคยทำร้ายเจ้า!”

 

 

*****

 

ในป่าลึกแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยความมืดมนของสภาพแวดล้อมภายในป่าและเสียงอวดครวญของเหล่าภูตผีปีศาจ   ความมืดมิดบดบังแสงสว่างภายในป่าจนหมดสิ้น   ที่นี่   เป็นที่อยู่และที่สิงสถิตของปีศาจตนหนึ่งกับเหล่าลูกน้องอีกมากมาย   เขาได้ชื่อว่าเป็นราชาปีศาจที่ปกคลุมพื้นที่แห่งนี้   

“มากุระ  งาเอชิ  ตะ  ตายแล้วขอรับ...ถะ  ถูกฆ่าโดยฝีมือของคุโรอิขอรับนายท่าน”

เสียงที่ดูเกรงกลัวใครบางคนจนตัวสั่นของภูตผีปีศาจทาสรับใช้ที่ก้มลงคำนับปีศาจตนนั้นอย่างพร้อมเพรียงดังขึ้น    และเมื่อพูดจบประโยคเสียงทุ้มต่ำที่ดูน่ากลัวและน่าเกรงขามดังก้องกังวานขึ้นด้วยความโมโหอย่างคุ้มคลั่งในทันที

 

 

“ตามหาเด็กสาวในตระกูลฮายะชิกับมันให้เจอ!!!...และรีบกำจัดมันซะ!!!”