Red Riding Hood หนูน้อยหมวกแดงสีเลือด

 
คนแคระ
 
          ทางไปบ้านคุณยายนั้นต้องผ่านป่าหนาทึบซึ่งทุกทีแล้วเด็กสาวจะมาด้วยกันกับคุณแม่ เธอมาบ่อยเสียจนจำทิศทางได้อย่างแม่นยำ แต่การต้องมาคนเดียวแบบนี้ทำให้รอบข้างดูจะน่ากลัวกว่าเดิมหลายเท่า อีกทั้งที่หมายก็ดูห่างไกลจนเดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงเสียที
 
          กริ๊ง...กริ๊ง
 
          เสียงกระดิ่งดังแว่วมา เป็นเสียงที่ฟังดูเปี่ยมไปด้วยมนต์ขลังอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แถมทุกครั้งที่มากับคูณแม่ก็จำไม่เห็นได้เลยว่าเคยได้ยินอะไรแบบนี้ด้วย
          เด็กสาวหันซ้ายหันขวาเพื่อหาที่มาของเสียง และในขณะนั้นเสียงกระดิ่งก็ยังดังขึ้นเรื่อยๆทำให้เด็กสาวเริ่มแน่ใจในทิศทางของเสียง
 
          กริ๊ง...กริ๊ง...
 
          เด็กสาวเดินตามเสียงกระดิ่งๆไปเรื่อยจนรู้สึปตัวได้ว่าเธอได้ออกนอกเส้นทางแล้ว จึงลังเลชะล่าใจเล็กน้อย เพราะเด็กสาวเองก็อยากรู้ว่าที่มาของเสียงปลายทางคืออะไร แต่อีกใจหนึ่งก็นึกถึงคำพูดของคุณแม่ที่บอกว่า 'อย่าเถลไถลล่ะ' ขึ้นมาทำให้ไม่กล้าก้าวเท้าเดินต่อไป
 
          "ชักไม่ดีแล้วสิ...กลับไปทางเก่าดีกว่า"
 
          เด็กสาวไม่อาจที่จะก้าวเท้าไปตามเสียงเสียงนั้นได้เพราะเธอเชื่อในสิ่งที่แม่ของเธอบอกกับเธอทำให้เธอหันหลังกลับให้กับเสียงของกระดิ่งและตรงกลับมายังทางไปบ้านคุณยาย
          เด็กสาวเดินต่อไปเรื่อยๆโดยสะกดความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ ยิ่งลึกเข้าไปในป่าเท่าไหร่ก็ยิ่งมืดมิดรกชัฏขึ้นเท่านั้น เสียงของใบไม้ที่เสียดสีกัน เสียงของลมหวีดหวิว ทำให้อดคิดถึงเรื่อง "หมาป่าที่จะคอยจับเด็กที่ไม่เชื่อฟังกิน" ขึ้นมาไม่ได้
          ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากพุ่มไม้ข้างทาง
          
          พรวด!
 
          สิ่งที่กระโดดออกมานั้นคือร่างหนึ่งซึ่งสูงประมาณเอวของเด็กสาวเห็นจะได้ รูปร่างคล้ายมนุษย์ จมูกยาวโง้งเหมือนเคียว ดวงตาผิดสนิท เคราพันกันยุ่งเหยิงจนปิดปากของมันจนมิดแต่ทันทีที่มันอ้าปากปรากฏให้เห็นฟันทู่ๆที่เหยเก
 
          "!!!!!!!!!!!!!!!!"
 
          "สวัสดีสาวน้อย...ทำไมถึงมาอยู่ในป่าคนเดียวแบบนี้ล่ะ หืม?"
 
          เสียงเล็กแหลมของมันทำให้เด็กสาวใจหายวาบ มันลูบเคราตัวเองด้วยนิ้วเรียวเหมือนกิ่งไม้ที่ดูเหมือนจะหักอยู่รอมร่อ
 
          "นะ...หนู...เอาขนมมาให้คุณยายค่ะ"
 
          เด็กสาวเอ่ยตอบเสียงที่สั่นจนควบคุมไม่ได้ของเธอเพราะรู้สึกหวาดกลัวปนสงสัยกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก
 
          "งั้นรึ... เด็กๆไม่ควรมาอยู่ในป่าตามลำพังนะ ที่นี่ไม่ใช่ป่าธรรมดาซะด้วยสิ"
 
          มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเหมือนมันกำลังกังวนอยู่
 
          "ที่นี่ไม่ใช่ป่าธรรมดา...หมายความว่ายังไงคะ?"
 
          เด็กสาวที่ไม่อาจจะสะกดความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้อีกจึงเอ่ยถามสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไปด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่หวาดกลัวนิดๆ
         
          "ที่นี่เป็นป่าที่เกิดจากความเชื่อน่ะสิ"
 
          "ความเชื่อ?"
 
          เด็กสาวเอ่ยทวนคำอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด
 
          "ใช่แล้ว สิ่งที่ถูกเชื่อจะมีตัวตนและคนที่สัมผัสตัวตนเหล่านั้นได้มีแต่เด็กๆเท่านั้น และบ่อยครั้งที่เด็กๆถูกชักจูงให้อยู่ที่นี่ไปตลอดกาล"
          "มีอะไรจะถามอีกไหม?"
 
          "เอ่อ...คุณเป็นใครเหรอคะ?"
 
          เด็กสาวตัดสินใจถามในเรื่องที่เธออยากรู้ที่สุด เพราะไม่น่าจะมีคนมาอยู่ในป่าตามลำพังนอกจากคุณยายของเธอก็เพราะทุกครั้งที่เธอมาที่นี่กับคุณแม่ก็ไม่เคยเจอมนุษย์นอกเหนือจากคุณยายที่อาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน
 
          "ข้ารึ? ข้าไม่มีชื่อหรอก แต่พวกเจ้ามักเรียกข้าว่า...เอ...ใช่! คนแคระไงล่ะ"
 
          เมื่อพูดจบคนแคระก็ฉีกยิ้มอวแฟันเหยเก
 
          "แต่คนแคระเป็นแค่นิทา..."
 
          "คึกคึก... ที่ป่านี้น่ะ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น"
 
          ก่อนที่เด็กสาวจะพูดจบคนแคระก็พูกแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทันในสิ่งที่เด็กสาวกำลังจะเอ่ยพูด
 
          "มีอะไรจะถามอีกไหม สาวน้อย?"
 
          "มะ...ไม่มีแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ"
 
          เด็กสาวตั้งท่าจะเดินออกจากบริเวณนั้นในทันทีแต่กลับถูกคนแคระพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะได้ก้าวเท้าสักก้าวเสียก่อน
 
          "ความเชื่อน่ะ น่ากลัวใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้นข้าไม่ขอให้เจ้าเชื่อในสิ่งที่ข้าพูดหรอก แต่จงระวังความเชื่อของตัวเองเอาไว้"
 
          คนแคระพูดจบก็หยิบบางอย่างออกจากผระเป๋า มันคือสร้อยประดับอัญมณีสีแดงสดส่องประกายระยิบระยับ...ทับทิม
 
          "รับนี่ไว้"
 
          คนแคระยื่นสร้อยเส้นนั้นมาให้เด็กสาว เธอลังดลเล็กน้อยว่าควรจะรับสิ่งของสิ้นนี้ดีหรือไม่?
 
          "เอ่อ...ขอบคุณค่ะ"
 
          เด็กสาวตัดสิ้นรับของสิ้นนั้นมาจากมือขแงคนแคระและจัดการเก็บใส่ในกระเป๋าของเสื้อฮูัตในทันที
 
          "เก็บมันไว้ให้ดีล่ะเพราะมันคือเครื่องรางที่จะกป้องปกเจ้า...เท่าที่มันจะทำได้น่ะนะ"
 
          คนแคระพูดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ
 
          "งั้นข้าขอตัวก่อนล่ะ ขอให้โชคดีนะ คุณหนูคนพิเศษ"
 
          "เดี๋ยวค่ะ หมายความว่ายัง..."
 
          เด็กสาวพูดยังไม่ทันจบ ที่ตรงนั้นที่คนแคระเคยยืนอยู่ก็กลับว่างเปล่าเสียแล้ว
 
          คุณหนูคนพิเศษ... หมายความว่ายังไงกันนะ?
 
          เด็กสาวคิดในใจอย่างสงสัยแ่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนที่อจะให้ถามกลับหายตัวไปเสียแล้ว เด็กสาวเคยต้องจำใจทำเป็นลืมๆเรื่องนั้นไปซะ แล้วก้าวเดินต่อเพื่อไปยังบ้านคุณยาย
 
 
 
 
 
R e d R i d i n g H o o d
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แอร๊ย!(?) วันนี้ไอมาอัพเร็วค่ะ
เนื่องจาก.. ไม่ได้ไปโรงเรียน (ฮ่า!) (*´・ｖ・)
พอดีไอไม่สบาย ตากฟ้าทำ MV เมื่อวานค่ะ(?)