Red Riding Hood หนูน้อยหมวกแดงสีเลือด

หมาป่า

          เด็กสาวเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงทุ่งดอกไม้เล็กๆที่ตั้งอยู่กลางป่า เด็กสาวผ่านมาที่นี่กับคุณแม่และเก็บดอกไม้ไปฝากคุณยายทุกครั้ง คุณยายชอบดอกไม้มากๆและเด็กสาวเองก็ชอบรอยยิ้มของคุณยายที่ได้รับดอกไม้จากเด็กสาวทุกครั้งเช่นกัน

          เด็กสาวก้มตัวลงไปเก็บดอกไม้ลงตะกร้าเพื่อนำไปฝากคุณยายด้วยใบหน้าที่ถูกแต่งเติมด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใสและไร้เดี่ยวสา

          "อ่าว สาวน้อย? มาทำอะไรในป่าคนเดียวแบบนี้ล่ะ?"

          จู่ๆไหล่บางของเด็กสาวก็ถูกมือหนึ่งจับไว้ เด็กสาวจึงเรียกหันขวับไปในทันทีด้วยความตกใจ

          เจ้าของมือนั้นคือชายร่างใหญ่คนหนึ่ง เขาแต่งกายด้วยชุดที่ดูคล่องตัวและบนบ่าก็สะพายปืนเอาไว้

          "หนูเอาขนมมาให้คุณยายน่ะค่ะ"

          เด็กสาวตอบชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มแสนสดใสเมื่อดูแล้วว่าคนคนนี้ไม่มีพิษไม่มีภัยอะไร และเธอก็ยังมีความสุขที่กำลังเก็บดอกไม้ไปฝากคุณยาค้างๆอยู่ด้วย แต่เธอก็ยังไม่ค่อยไว้ใจคนคนนี้อยู่ดี...

          "หืม? ในป่าแบบนี้มีคนอยู่ด้วยงั้นเหรอ"

          "แต่ว่ามาคนเดียวแบบนี้ หนูนี่เป็นเด็กที่กล้าหาญจริงๆเลยนะ"

          เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีทำให้เด็กสาวคลายความกังวนไปเปราะหนึ่ง

          "ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"

          เด็กสาวพูดก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆไปให้ชายหนุ่ม ก็นะ..เด็กย่อมเขินอายเป็นธรรมดาที่มีผู้ใหญ่มาชมกันแบบนี้

          "แต่ว่านะ? คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยสอนหนูเหรอ?"

          "...คะ?"

          จู่ๆบรรยากาศก็พลันเปลี่ยนไปพร้อมกับแววตาขี้เล่นของชายคนนั้นที่กลายเป็นแววตาคมกริบ

          "!!!!!!!!!!!!!!!!"

          เด็กสาวรู้สึกแรงกดที่ไหล่ที่มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนต้องร้องออกมา

          "ว่า...ห้ามไปคุยกับคนแปลกหน้าน่ะ"

          "ต้องสอนอยู่แล้วล่ะเนอะ"

          ทันใดนั้นร่างของชายหนุ่มคนนั้นก็ค่อยๆแปรเปลี่ยน แววตาคมกริบวาวโรจน์ ปากเรียวเรียบก็่ค่อยๆยื่นออกมาพร้อมกับฟันคมกริบ มือค่อยๆกลายเป็นอุ้มเท้าพร้อมเล็บแหลมคม

          "เด็กที่ไม่เชื่อฟังที่พ่อแม่ฟังสอน...ต้องถูกหมาป่ากิน!"

          เด็กสาวรีบเบ่งตัวกลบจากอุ้มเท้าของหมาป่าที่อยู่บนไหล่ในทันที

          ขวับ!

          หมาป่าตัวนั้นพยายามจะคว้าเด็กสาวไว้แต่ช้าไปเพราะเด็กสาวหลุดพ้นเงื้อมมือของหมาป่ามาได้แต่มันเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น เจ้าหมาป่ายืนหยั่งเชิงก่อนหัวเราะออกมา

          "หึๆ เจ้าอาจจะไม่รู้แต่หมาป่าอย่างเรารักความสนุกมากโดยเฉพาะการเล่นกับเหยื่อก่อนจะฆ่า เพราะงั้นมาเล่นเกมเดิมพันฆ่าเวลากันสักหน่อยไหม คุณหนู"

          เด็กสาวไม่ได้ตอบคำถามของหมาป่าตัวนั้นแต่กลับจ้องหมาป่าตัวนั้นไม่คลาดสายตา... แต่นั้นมันก็บ่งบอกได้ชัดเลยว่าเด็กสาวที่แสนจะบอบบางนี้ตอบตกลง

          "ข้าจะกระโจนไปทางซ้าย...เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่!!!!"

          เด็กสาวและเจ้าหมาป่าจ้องตากันอย่างจะวัดใจ แต่เด็กสาวก็มีเวลาตัดสินใจได้ไม่ถึงวินาทีก่อนที่เจ้าหมาป่าจะกระโจนเข้ามา!!

          เด็กสาวหลบไปทางขวาซึ่งนั้นเป็นคำตอบที่ถูก! เพราะเจ้าหมาป่ากระโดดไปทางซ้ายและในจังหวะที่เจ้าหมาป่ากำลังกลับตัวนั้น เด็กสาวก็รีบออกวิ่งในทันที

          เด็กสาววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ถึงจะโดนกิ่งไม้ข่วนเป็นทางยาวหรือจะมีเศษหินกระเด็นเข้าไปในรองเท้าจนทำให้ทั้งเท้าแทบจะระบมเด็กสาวก็ไม่หยุดวิ่ง อีกนิดเดียวเท่านั้น...

          ทันใดนั้น เด็กสาวไม่ได้สังเกตท่อนไม้ที่ขวางทางอยู่ จึงสดุดล้มจนหัวเข่าถลอก

          "โอ๊ย!!!"

          น้ำตาแห่งความกลัวและความสิ้นหวังร่วงผล็อตลงมาโดยไม่รู้ตัว เด็กสาวหันหลังกลับไปตามสัญชาตญาณก่อนเบิกตากว้าง...

          ไม่มีหมาป่าตามมา?..................ตั้งแต่เมื่อไหร่?

          เด็กสาวคิดในใจอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีหมาป่าตามมา เด็กสาวหอบหายใจอย่างโล่งอกและลุกขึ้นยืนก่อนจะรู้สึกได้ความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามาจนเผลอเบ้หน้าก่อนลากร่างเล็กๆของตัวเองที่เต็มไปด้วยบาดแผลไปให้ถึงบ้านของคุณยาย

R e d R i d i n g H o o d

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อา.. พอไอแต่งมาถึงตอนนี้

ก็รู้สึกได้ว่า...

มันเหมือนเรื่องสั้นมากกว่านิยาย!

แต่ก็ช่างเถอะ เพราะยังไงมันก็เป็นนิยาย(?)

สำหรับเรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้วนะคะ(?)

แลดูจะเร็วเนอะ -0-/

วันนี้ไอกะจะเคลียเรื่องนี้ให้จบไปเลย!

แต่ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าจะทำได้ไหม - -"

แต่อีกไม่กี่บทก็จบแล้วล่ะค่ะ

รักคนอ่านทุกคนค่าาา~~ ヽ(´▽｀)/