Red Riding Hood หนูน้อยหมวกแดงสีเลือด

 

คนแคระ

 

          ทางไปบ้านคุณยายนั้นต้องผ่านป่าหนาทึบซึ่งทุกทีแล้วเด็กสาวจะมาด้วยกันกับคุณแม่ เธอมาบ่อยเสียจนจำทิศทางได้อย่างแม่นยำ แต่การต้องมาคนเดียวแบบนี้ทำให้รอบข้างดูจะน่ากลัวกว่าเดิมหลายเท่า อีกทั้งที่หมายก็ดูห่างไกลจนเดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงเสียที

 

          กริ๊ง...กริ๊ง

 

          เสียงกระดิ่งดังแว่วมา เป็นเสียงที่ฟังดูเปี่ยมไปด้วยมนต์ขลังอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แถมทุกครั้งที่มากับคูณแม่ก็จำไม่เห็นได้เลยว่าเคยได้ยินอะไรแบบนี้ด้วย

          เด็กสาวหันซ้ายหันขวาเพื่อหาที่มาของเสียง และในขณะนั้นเสียงกระดิ่งก็ยังดังขึ้นเรื่อยๆทำให้เด็กสาวเริ่มแน่ใจในทิศทางของเสียง

 

          กริ๊ง...กริ๊ง...

 

          เด็กสาวเดินตามเสียงกระดิ่งๆไปเรื่อยจนรู้สึปตัวได้ว่าเธอได้ออกนอกเส้นทางแล้ว จึงลังเลชะล่าใจเล็กน้อย เพราะเด็กสาวเองก็อยากรู้ว่าที่มาของเสียงปลายทางคืออะไร แต่อีกใจหนึ่งก็นึกถึงคำพูดของคุณแม่ที่บอกว่า 'อย่าเถลไถลล่ะ' ขึ้นมาทำให้ไม่กล้าก้าวเท้าเดินต่อไป

 

          "ชักไม่ดีแล้วสิ...กลับไปทางเก่าดีกว่า"

 

          เด็กสาวไม่อาจที่จะก้าวเท้าไปตามเสียงเสียงนั้นได้เพราะเธอเชื่อในสิ่งที่แม่ของเธอบอกกับเธอทำให้เธอหันหลังกลับให้กับเสียงของกระดิ่งและตรงกลับมายังทางไปบ้านคุณยาย

          เด็กสาวเดินต่อไปเรื่อยๆโดยสะกดความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ ยิ่งลึกเข้าไปในป่าเท่าไหร่ก็ยิ่งมืดมิดรกชัฏขึ้นเท่านั้น เสียงของใบไม้ที่เสียดสีกัน เสียงของลมหวีดหวิว ทำให้อดคิดถึงเรื่อง "หมาป่าที่จะคอยจับเด็กที่ไม่เชื่อฟังกิน" ขึ้นมาไม่ได้

          ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากพุ่มไม้ข้างทาง

          

          พรวด!

 

          สิ่งที่กระโดดออกมานั้นคือร่างหนึ่งซึ่งสูงประมาณเอวของเด็กสาวเห็นจะได้ รูปร่างคล้ายมนุษย์ จมูกยาวโง้งเหมือนเคียว ดวงตาผิดสนิท เคราพันกันยุ่งเหยิงจนปิดปากของมันจนมิดแต่ทันทีที่มันอ้าปากปรากฏให้เห็นฟันทู่ๆที่เหยเก

 

          "!!!!!!!!!!!!!!!!"

 

          "สวัสดีสาวน้อย...ทำไมถึงมาอยู่ในป่าคนเดียวแบบนี้ล่ะ หืม?"

 

          เสียงเล็กแหลมของมันทำให้เด็กสาวใจหายวาบ มันลูบเคราตัวเองด้วยนิ้วเรียวเหมือนกิ่งไม้ที่ดูเหมือนจะหักอยู่รอมร่อ

 

          "นะ...หนู...เอาขนมมาให้คุณยายค่ะ"

 

          เด็กสาวเอ่ยตอบเสียงที่สั่นจนควบคุมไม่ได้ของเธอเพราะรู้สึกหวาดกลัวปนสงสัยกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก

 

          "งั้นรึ... เด็กๆไม่ควรมาอยู่ในป่าตามลำพังนะ ที่นี่ไม่ใช่ป่าธรรมดาซะด้วยสิ"

 

          มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเหมือนมันกำลังกังวนอยู่

 

          "ที่นี่ไม่ใช่ป่าธรรมดา...หมายความว่ายังไงคะ?"

 

          เด็กสาวที่ไม่อาจจะสะกดความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้อีกจึงเอ่ยถามสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไปด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่หวาดกลัวนิดๆ

         

          "ที่นี่เป็นป่าที่เกิดจากความเชื่อน่ะสิ"

 

          "ความเชื่อ?"

 

          เด็กสาวเอ่ยทวนคำอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด

 

          "ใช่แล้ว สิ่งที่ถูกเชื่อจะมีตัวตนและคนที่สัมผัสตัวตนเหล่านั้นได้มีแต่เด็กๆเท่านั้น และบ่อยครั้งที่เด็กๆถูกชักจูงให้อยู่ที่นี่ไปตลอดกาล"

          "มีอะไรจะถามอีกไหม?"

 

          "เอ่อ...คุณเป็นใครเหรอคะ?"

 

          เด็กสาวตัดสินใจถามในเรื่องที่เธออยากรู้ที่สุด เพราะไม่น่าจะมีคนมาอยู่ในป่าตามลำพังนอกจากคุณยายของเธอก็เพราะทุกครั้งที่เธอมาที่นี่กับคุณแม่ก็ไม่เคยเจอมนุษย์นอกเหนือจากคุณยายที่อาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน

 

          "ข้ารึ? ข้าไม่มีชื่อหรอก แต่พวกเจ้ามักเรียกข้าว่า...เอ...ใช่! คนแคระไงล่ะ"

 

          เมื่อพูดจบคนแคระก็ฉีกยิ้มอวแฟันเหยเก

 

          "แต่คนแคระเป็นแค่นิทา..."

 

          "คึกคึก... ที่ป่านี้น่ะ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น"

 

          ก่อนที่เด็กสาวจะพูดจบคนแคระก็พูกแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทันในสิ่งที่เด็กสาวกำลังจะเอ่ยพูด

 

          "มีอะไรจะถามอีกไหม สาวน้อย?"

 

          "มะ...ไม่มีแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ"

 

          เด็กสาวตั้งท่าจะเดินออกจากบริเวณนั้นในทันทีแต่กลับถูกคนแคระพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะได้ก้าวเท้าสักก้าวเสียก่อน

 

          "ความเชื่อน่ะ น่ากลัวใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้นข้าไม่ขอให้เจ้าเชื่อในสิ่งที่ข้าพูดหรอก แต่จงระวังความเชื่อของตัวเองเอาไว้"

 

          คนแคระพูดจบก็หยิบบางอย่างออกจากผระเป๋า มันคือสร้อยประดับอัญมณีสีแดงสดส่องประกายระยิบระยับ...ทับทิม

 

          "รับนี่ไว้"

 

          คนแคระยื่นสร้อยเส้นนั้นมาให้เด็กสาว เธอลังดลเล็กน้อยว่าควรจะรับสิ่งของสิ้นนี้ดีหรือไม่?

 

          "เอ่อ...ขอบคุณค่ะ"

 

          เด็กสาวตัดสิ้นรับของสิ้นนั้นมาจากมือขแงคนแคระและจัดการเก็บใส่ในกระเป๋าของเสื้อฮูัตในทันที

 

          "เก็บมันไว้ให้ดีล่ะเพราะมันคือเครื่องรางที่จะกป้องปกเจ้า...เท่าที่มันจะทำได้น่ะนะ"

 

          คนแคระพูดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ

 

          "งั้นข้าขอตัวก่อนล่ะ ขอให้โชคดีนะ คุณหนูคนพิเศษ"

 

          "เดี๋ยวค่ะ หมายความว่ายัง..."

 

          เด็กสาวพูดยังไม่ทันจบ ที่ตรงนั้นที่คนแคระเคยยืนอยู่ก็กลับว่างเปล่าเสียแล้ว

 

          คุณหนูคนพิเศษ... หมายความว่ายังไงกันนะ?

 

          เด็กสาวคิดในใจอย่างสงสัยแ่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนที่อจะให้ถามกลับหายตัวไปเสียแล้ว เด็กสาวเคยต้องจำใจทำเป็นลืมๆเรื่องนั้นไปซะ แล้วก้าวเดินต่อเพื่อไปยังบ้านคุณยาย

 

 

 

 

 

R e d R i d i n g H o o d

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แอร๊ย!(?) วันนี้ไอมาอัพเร็วค่ะ

เนื่องจาก.. ไม่ได้ไปโรงเรียน (ฮ่า!) (*´・ｖ・)

พอดีไอไม่สบาย ตากฟ้าทำ MV เมื่อวานค่ะ(?)