{Ψɑöɨ} Obsessed Project 1 [FAP]

สุดท้ายแล้วผมก็หนีออกมาจากเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวจากสายตาของสาววาย(?) -.,- เรียกได้ว่า 'วิ่งหนีสุดชีวิต' ปล่อยให้เฮียฟรียืนหน้าเอ๋ออยู่ที่เดิม แต่เอ๊ะ..นี่มันไอ้ดุกสามตัวเมื่อเช้านี่หว่า ผมแอบตัวลีบอยู่ซอกตึก มองไปยังเป้าหมายสามตัวที่ออกมาจากรถ
'หึหึ..เห็นดีกันแน่ไอ้ดุก!'
ว่าแล้วก็กดโทรหาไอ้เพื่อนตัวดีอย่างไอ้จั๊ก ให้มาร่วมปฏิบัติภารกิจลับ

("โทมาทำเชี้ยไรครัช")
เสียงจากปลายสายดังขึ้น

"เชี้ยเหมือนหน้าตามึงนั้นแหละไอ้ห่า" ผมตอบกลับ

("แรงมาก!! งั้นกูวางสาย")

"ตอนนี้มึงอยู่ไหน ที่เดิมปะ"

("ตอนนี้กูอยู่ตรงห้องน้ำด้านหลังตึก ปวดขี้มีไรวะ")
ทุเรศชะมัด ไอ้เพื่อนเวร! ห้องน้ำหลังตึกก็ใกล้ๆนี่นะ

"รีบขี้แล้วมาหากูที่ข้างตึกนะ มีเรื่องสนุกให้มึงทำด้วย"

("จริงดิ งั้นรอกูขี้แปบนึง ปู๊ดดดดด~") มันถามด้วยน้ำเสียงดีใจไม่พอยังตดก่อนตัดสายไปด้วย

"ไอ้เหี้ยจั๊ก!"

ผ่านไปสิบกว่านาทีไอ้จั๊กก็โผล่หัวมา
"กูคิดว่ามึงตายคาส้วมละ"ผมปาดเหงื่อที่ซึมอยู่บนหน้าผาก

"ไหนเรื่องสนุกที่มึงพูดถึง" มันถาม ผมเองก็ชี้ไปที่รถกะบะที่แต่งมาอย่างงามให้ดู มันขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วยิ้มออกมา

"อย่างที่มึงคิดเลยเพื่อน หน้ากูเละแบบนี้ เพราะไอ้ห่านี่เลยที่ทำให้กูเข้าวิชาเจ้มะลิสาย"
เกลียดแม่งคูณร้อยเลยที่ทำให้ผมสายคาบนี้แล้วยัง เกือบตอบคำถามไม่ได้อีก

"แค่นี้?"

"ไว้กูจะขอคลิปจากน้องยูมาให้มึงดู" ผมบอก

"จัดเลยมั้ยเพื่อนพอร์ต" มันเก๊กเสียงหล่อ

"จัดเลยเพื่อนจั๊ก"

ผมมองดูลาดเลาตอนรอมันมาแล้วตรงนี้เป็นมุมมืดไร้ กล้องวงจรปิด สะดวกแก่การสร้างผลงานชิ้นใหม่ล่าสุด บนรถกะบะคันนี้จริงๆ

เมื่อภารกิจลับเสร็จสิ้นผมกับไอ้จั๊กก็มองดูผลงานกัน อย่างภูมิใจ แล้วยืนหัวเราะคิกคักก่อนจะไปรวมสี จริงๆแล้วอยากจะสร้างผลงานให้สวยงามกว่านี้แต่ติด ว่าเขาเรียกรวมสีนี่น่ะสิ -*-

"เอาล่ะ..เอาล่ะ เงียบหน่อยๆ ที่พี่เรียกรวมตอนนี้ เพราะ ต้องการให้น้องๆได้รู้จักกับสปอนเซอร์ของสีชมพูของ เรา" เฮียเพลนมันบอกให้ทุกคนเงียบ ก่อนจะเอ่ยจุดประสงค์หลักที่เรียกรวม

"เฮียๆ เชิญด้านหน้าเลย" เฮียเพลนเรียกเฮียทั้ง 4 มายืนด้านหน้า เท่านั้นแหละฮะ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นมาอีกระลอก ด้วยบุคคลิก หน้าตา การแต่งตัว ก็ดูดีเกินไป (?)

"เฮียชื่อเฟส จะเป็นโค้ชให้เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้" เฮียเฟสบอก

"เรียกเฮียว่า เฮียหมอ แล้วกันนะ พวกเฮียเป็นศิษย์เก่าที่นี่ไม่ต้องสงสัยกันเห็นทำหน้า คิ้วขมวดกันหมด" เฮียฟินบอกยิ้มๆ

ส่วนผมนั้นนั่งแอบอยู่หลังไอ้จั๊กเรื่องของเรื่องเลยแอบเล่นเกมส์อยู่

"ถ้าเขาเรียกห้องเรามึงสะกิดบอกกูทีนะ" ผมกระซิบบอกไอ้จั๊ก

"เออๆกูก็เล่นเกมอยู่ไอ้ห่าพอร์ตเดี๋ยวตายสะกิดอยู่ได้" มันสะบัดแขน

"ไอ้นรกแตก!" ป้าบ~ ผมตบหัวมันไปที มันฮึดฮัดนิดหน่อยแต่ไม่ทำผมคืน เพราะ เกมส์มันกำลังจะโอเวอร์ ฮ่าๆ

"เอาละพี่ขอให้น้องที่เป็นนักกีฬาแยกกันออกมารวม ทางด้านขวามือ ส่วนขบวนแยกไปซ้ายมือ ที่เหลือฟังพี่กล่องนะ"

"ไอ้กล่องฝากด้วย กูจะดูเด็กที่ทำขบวน"
ผมนี่บอกเลยว่าไม่ได้ฟังอะไรทั้งสิ้นเห็นอีกทีคือ เขาลุกกันหมดก็เลยแอ๊บเนียนลุกเดินตามทิ้งไอ้จั๊กไว้ ผมเป็นเพื่อนที่ดีนะ แต่หูตาผมไวกว่ามัน

"สนุกมากมั้ยไอ้ลูกหมา?" เสียงคุ้นๆ

"ก็ดี" ผมตอบ

"งั้นดีเลย ไปช่วยขนของที่รถ" เฮียฟรีบอก

"ไม่ไป ร้อน ขี้เกียจ" ผมจิ้มโทรศัพท์ต่อ
เฮียฟรีมองหน้าผมนิ่ง "มึงกินแรงคนอื่น ดูเพื่อนมึงนู้น ไปช่วยแบกไม้แล้ว" ชี้ไปที่ไอ้จั๊กที่แบกไม้อยู่ มันไปตอนไหนของมันฟ่ะ!

"หึ้ยยยย ก็ได้ๆ ไหนขนอะไร" ผมลุกขึ้นปัดกางเกงแล้วเดินตามเฮียฟรีไปที่รถก็เห็นเฮียหมอยืนหยิบเครื่องไม้ เครื่องมือ อุปกรณ์ทำอะไรซักอย่างมากอง อย่าบอกนะว่าต้องขน หมดนี้

"แอร์พอร์ตน้องรัก มามะพี่ชายคนนี้จะช่วยเอง" เฮียเพลนเดินมาจากไหนไม่รู้คว้าคอผมเข้าไปกอด

"ดีเลยเฮีย อะนี่ นี่ นี่ นี่ แล้วก็นี่" ผมคว้าของที่ใกล้ตัวส่งให้เฮียเพลนอย่างรวดเร็วมันก็ รับงงๆ

"เฮียหมอฮะ นี่ของเฮีย เฮีย เฮีย แหละเฮีย" ผมยัดทุกอย่างใส่มือเฮียฟินแล้วหันไปยิ้มหวานให้เฮียฟรี

"เฮียรู้ว่าเราคิดอะไรอยู่" เฮียฟรีเอ่ยขึ้นหลังจากที่เฮียทั้งสองเดินไป

"รู้ดีชะมัด" ทำทำปากจู๋ใส่

"อ้อนซิ" เฮียฟรียิ้ม

"อ้อนเอิ้นอะไร วู้!"
ผมหันไปเห็นของที่เหลือแล้วหันไปหลังไปมองเฮีย ฟรี

"ขนไปให้หมด" เฮียฟรีทำท่าจะเดินไป

"เดี๋ยว เดี๋ยวฮะ เฮียช่วยพอร์ตหน่อยสิ..น่ะ" ผมจับมือเฮีย

"ไม่"

"นะ..นะเฮีย" กระพริบตาปริบๆให้ดูน่าสงสาร พร้อมกับใช้หัวถูแขนแกร่งไปมา

"หึหึ ส่งของมาสิ"
ชิ! พอใจเขาหน่อยเป็นต้องหัวเราะในลำคอตลอด เอาแต่ใจคิดบ้างมั้ยว่า ตูจะอาย!

"เหมือนไอ้เปียกปูนจริงๆ" เฮียพึมพำ(?)

"เปียกปูน?" งงครับ ขนมรึไง(?) หรืออะไร (?)

"หมาที่บ้าน"

"อ๊ากกกกกกกกกกกก"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

กร๊าซซซซ~ อยากพ่นไฟได้ เปรียบเทียบตูกับหมาที่บ้าน กระซิก~ ร้องไห้แปบ แล้วดูเฮียมันทำเดินแบกลังไปอย่างสบายใจเชิบ! ผิวปากอีกเป็นของแถม

"ไอ้ลุงบ้า!! หาเปรียบอย่างอื่นไม่รึไง ! ไอ้บ้า! ไอ้แก่เอ้ย!" ผมตะโกนด่า

"นี่เธอด่าชั้นแก่ใช่มั้ย?" มีตาหาแหกตาดูไม่ไอ้พอร์ต อาจารย์ดนตรีไทยเดินย่างสามขุมมา

"เปล่าฮะ ผมเรียกเพื่อนฮะ" แถไปก่อน

"แต่ชั้นได้ยินเธอพูด"

"อาจารย์หูฝาดแล้วละฮะ ผมพูดว่า ไอ้แจ้เอ้ย ชื่อเพื่อนน่ะฮะ ที่ยืนอยู่นู้น" ผมชี้ไปมั่วๆ อาจารย์แกก็มองตาม

"อืม..สงสัยชั้นจะหูฝาดไปจริงๆงั้นทำงานของเธอต่อ เถอะ" อาจารย์ทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป สงสัยวันนี้ก้าวขาออกจากบ้านผิดข้าง มีแต่เรื่องตั้งแต่เช้ายันบ่าย

"งื้อ ถุงที่เหลือทำไงดี" ผมมองถุงที่กองอยู่ตรงพื้น แล้วหันมองซ้าย มองขวา

"เจอแล้ว!" ผมวิิ่งตรงดิ่งไปหาลุงภารโรง

"ลุงฮะ พอร์ตยืมจักรยานลุงได้มั้ยฮะ" ผมเรียกลุงแกที่ยืนกวาดใบไม้

"ตามสบายเลยพ่อหนุ่ม แต่มันอาจจะเกเรหน่อยนะ อายุมันเยอะพอกับเจ้าของมันเลย" ลุงแกหันมายิ้ม

"อิอิ ขอบคุณฮะลุง แล้วมันมีชื่อมั้ยฮะ?"

"ลุงเรียกมันว่า อีแก่ ฮ่าฮ่า"
ผมมองดู 'อีแก่' ที่ผมหมายปอง(?) เพื่อให้ช่วยงาน ก่อนจะขึ้นคร่อมมัน

"เดี๋ยวพอร์ตจะดูแลอีแก่ของลุงอย่างดีเลยนะฮะ" สร้างความมันใจให้ลุงแกนิดนึง

เอี๊ยดดดดด ~ อ๊าด ~

เสียงอีกแก่ที่ผมปั่นอยู่ร้องเป็นจังหวะตามแรงที่ผมถีบ จะรอดไหมกู! แต่โชคดีของผมคือ อีแก่มันเชื่อฟังดี ปั่นลื่นไหลแม้ช่วงแรกจะอืดแต่เสียงของมันก็ตามอายุจริงๆ

เอี๊ยดดด~ อ๊าดดด~ อี๊ดดด~ อาดดด~

เสียงช่างหวานไพเราะเสนาะหู ผมปั่นมาใกล้กับที่เฮียเพลนอยู่ ปั่นวนเล่นอยู่แถวนั้น

"คุณน้องแอร์พอร์ตสุดที่รัก ขออันเชิญเด็จลงมาช่วย ด้วย" เฮียเพลนตะโกน

"ไม่ว่าง ปั่น'ยานดูความเรียบร้อยอยู่" ผมเก๊กหน้าขรึม

"กูดูอยู่ไอ้ความเรียบร้อยเนี่ย มึงตัวเล็กๆมาช่วยเดิน หยิบของส่งให้หน่อย" เฮียเพลนบอก แต่สายตาผมนี่ดันไปเห็นเฮียฟรีที่ยืนกอดอกสงสายตา เรียบนิ่งมาทางผม โคตรกดดันเลย ชิ!

สุดท้ายผมก็ยอมจอดอีแก่ไว้ แล้วมาช่วยทุกคน เดี๋ยวหาว่าผมเรื่องมากอีก โดยเฉพาะ..

"ไปหยิบตะปูตัวใหญ่มาในถุงสีส้มมาด้วย"

"นู้นๆ ไปเปลี่ยนค้อนกับเฮียเฟียตให้ที"
 
"เร็วๆเลย เดินไปหยิบให้มันรวดเร็ว ว่องไวหน่อย เดินนับก้าวรึไง"

อิดออดนิดนึงก็ตะโกนว๊ากผมทันที จะใครซะอีกละ ก็เฮียฟรีของทุกคน(?) นั้นแหละ ใช้งานดี๊ดี เดินหยิบนู้นทำนี่ทำนั้นยังเสร็จต้องวางมือแล้วทำที่คุณเฮียต้องการช้านิดหน่อยก็ไม่ได้บ่นเป็นหมีกินรังผึ้ง เลย

"เช็ดเหงื่อให้หน่อย" เฮียแกหันหน้ามาหาผม

"โนวว~ ดูปากภูเบตร์นะฮะ โน!" ผมชี้ปากตัวเองให้เฮียฟรีดู

"จะเช็ดให้มั้ย?"

"ถามย้ำอีกล๊า วัยรุ่นเซ็งแต่ก็เข้าใจนะ คนแก่อายุเยอะก็ อาจจะมีบ้างที่ได้ยินเสียงไม่ค่อยชัดเจน"

"ปากดีจริงๆ" เฮียฟรีแสยะยิ้มแล้วดึงแขนผมก่อนจะ ซบหน้าลงบนแขนเสื้อนักเรียนของผม แล้วถูไปมา

"ยี้!~ เฮีย!!! ทำไรวะเนี่ย" ผมดีดตัวเองออกทันที

"ก็เช็ดเหงื่อไง หึหึ"

"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แขนเสื้อพอร์ตเลอะมันไม่โอเค!"ผมชี้ให้แขนเสื้อให้ดู

"มันโอเคนะ เพราะไม่ใช่เสื้อเฮีย"  เฮียแกพูดจบก็หันไปตอกตะปูต่อ ปล่อยให้ผมยืนจับแขนเสื้อตัวเอง

ถ้าแอร์พอร์ตคนนี้ทำอะไร ไอ้เฮียฟรีคนนั้นไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือ ..

เอี๊ยดดด~ อ๊าดดด~ อี๊ดดด~ อาดดด~
ปั่นจักรยาน 'อีแก่' สุดสวย(?) คันที่สนิมเกาะเกอะกรังไปทั้งคัน แต่ผมว่ามันคงมีค่ากับลุงภารโรง เพราะ เวลาแกพูดแล้วแววตาแกยิ้มตลอดเนี่ย
ผมปั่นหนีมาจากที่เขาทำขบวนมาดูเฮียเฟส ที่กำลังให้นักกีฬาวิ่งวอร์มอยู่เลยแวะทักแกซะหน่อย

อี๊ดดดดด~ แต่เสียงเบรกนี่ทำใครหลายคนเสียวฟันกันไปข้างนึง เลยทีเดียว

"ฮะโหลเฮียเฟส ไหนว่าจะเป็นโค้ชพรุ่งนี้ไง ไหงมาคุมเองเลยละฮะ" ผมคร่อมจักรยาน มองดูคนที่กำลังวิ่งอยู่รอบสนาม

"มันขัดลูกตาเลยมาคุมเอง แล้วเราไม่ช่วยไอ้ฟรีรึึไง?"

"ไม่อะเฮีย พอร์ตโดนใช้ยิ่งกว่าทาสอีก ขอมาเป็นนั่งปั่นตรวจความเรียบร้อยของสีดีกว่า อิอิ"
เจอแล้ว เชี้ยจั๊ก! "ไม่น่ารอด"

"อะไรรอดๆ นะเฮีย" ผมได้ยินไม่ชัด

"เราหูฝาดแล้วละ ไปตรวจแถวนู้นไปไป๊"

แง่ว โดนไล่ตลอด ไปแกล้งไอ้จั๊กดีฟ่า

เอี๊ยดดด~ อ๊าดดด~
ผมปั่นมาเทียบกับไอ้จั๊กที่วิ่งอยู่ มันเองก็หันมามองแล้ววิ่งต่อ ไม่สนใจผมเลย ==

"เหี้ยจั๊กสนใจกูนิดนึงได้ปะอุตส่าห์ปั่นมาหามึงเลยเนี่ย"
"กูสนใจจะเป็นตัวจริงมากกว่าตอนนี้" มันตอบ

"มึงจะไม่สนใจกูจริงหรอ?" ผมลองอ้อน

"ขนลุกวะไอ้สัด"! มันลูบแขนไปมา

"กูปั่นตามมึงจนเมื่อยแล้วนะจั๊ก" ผมก็พยายามตื้อมัน

"กูก็เหนื่อย วิ่งไปคุยไปเสียงพลังงานกูหมด มึงไปวิ่งเล่นกับน้องๆไป๊ ชิ้ว!"
ไล่ตรูอีกคนละ = =

"ไอ้นรกแตก นี่แหน่ะ" ผมถีบมันขณะมันวิ่ง มันเองก็หน้าถลาเกือบทิ่ม ทำไมไม่โดน หึ้ย! ขัดใจ นั้นไงเป้าหมายต่อ..เฮียหมอ

"เฮียหมอออออ~ ทำไรฮะ?"
ผมปั่นจักรยานมาใกล้เฮียหมอที่กำลังสอนคนกลุ่มนึง อยู่

"มาก็ดีไอ้หนู มานี่ๆ" เฮียหมอกวักมือเรียก ผมก็จอดจักรยานแล้วรีบเดินไปหา

"ว่าไงฮะเฮีย?"

"นั่งลงๆ รวมกับทุกคน" ผมก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะนั่งลงข้าง หน้าและตั้งใจฟังสิ่งทีเฮียจะบอก

"คนที่ได้ฟังเฮียพูดวันนี้ เราสามารถนำเอาไปใช้ช่วยเหลือตนเอง และผู้อื่นได้ เฮียบอกเลยว่ามันอาจจะฟังดูน่าเบื่อรึบางคนก็คิดว่าจะรู้ไปทำไมหรือบางคนก็รู้อยู่แล้ว แต่เฮียอยากจะย้ำอีก รอบ คือฝ่ายที่เราได้รับมอบหมายคือ ปฐมพยาบาล ถูกมั้ย?" เฮียหมอเริ่มเกริ่นขึ้นมา สาวๆหลายคนก็ดี๊ดี ตอบคำถามอย่างพร้อมเพรียง

"การปฐมพยาบาล หมายถึง การช่วยเหลือผู้ป่วยหรือผู้บาดเจ็บเป็นการฉุกเฉิน ก่อนที่จะได้รับการรักษาทางการแพทย์การปฐมพยาบาล จึงเป็นการช่วยเหลือชั่วคราวระหว่างรอ คอยการรักษา จากแพทย์ในรายที่บาดเจ็บรุนแรง การปฐมพยาบาลอาจเป็นสิ่งที่ช่วยให้ผู้ป่วยเจ็บรอดชีวิตได้" เฮียหมอบอกความหมายของการปฐมพยาบาล ซึ่งผมเองก็พยักหน้างึกงักไปกับทุกคน เฮียหมอก็อธิบายทั้งทฤษฎีและก็การปฏิบัติแบบรวดเร็วและเข้าใจง๊ายง่าย ขั้นต่อไปคือการปฏิบัติจริง

"เฮียจะสมมุติสถานการณ์ ที่มีคนเป็นลมแดด ขอตัวแทนหนึ่งคน" เฮียหมอกวาดสายตามองไปรอบๆ

"ผมครับ"
ผมหันไปมองตามเสียงคนเสนอที่จะเป็นผู้ป่วย แถมยังมีการมองค้อนมาที่ผมอีก
เอ้า!นี่ตรูผิดอะไรอีกฟะ

"เชิญด้านหน้าเลย แล้วมีใครอาสาจะเป็นคนช่วยดี"

"หนูคะ" เอ๋..นั้นมันน้องยูนินิหว่า อาสาด้วยละกัน

"เฮียหมอ ผมด้วยๆ" เฮียหมอแกก็ยิ้มแล้วพยักหน้า แต่ไอ้คนแรกนี่ดิ จ้องมองหน้าผมอย่างหาเรื่องน่าดู หึหึ รู้จักแอร์พอร์ตน้อยไปละไอ้เด็กบ้า

"อาการของคนเป็นลมแดด ใบหน้าและนัยน์ตาแดง เวียนศีรษะ คลื่นไส้ อาเจียน กระหายน้ำ  หายใจถี่  ชีพจรเต้นเร็วและเบา ผิวหนังและใบหน้า แห้ง  ตัวร้อน ถ้าเป็นมากอาจจะมีอาการ ชักและหมดสติได้ ต้อยนำคนป่วยเข้าพักในที่ร่มและอากาศถ่ายเท โอเคนะครับเด็กๆ เริ่มเลยดีกว่า"

"น้องคนแรกนอนลงบนผ้าที่เฮียปูไว้ ส่วนน้องผู้หญิงก็ยกศีรษะผู้ป่วยให้สูงกว่าลำตัว ที่สำคัญ  อย่าให้แอมโมเนียหรือยากระตุ้นหัวใจ  เพราะจะกระตุ้นให้เลือดไปเลี้ยงสมองมากขึ้น" น้องยูยกศีรษะไอ้หน้าอ่อนนั้นวางบนตักอย่างที่เฮียหมอบอก

"ต่อมาให้ขยายเสื้อผ้าของผู้ป่วยให้หลวม  เพื่อให้เลือดหมุนเวียนได้สะดวก" น้องยูปลดกระดุมเสื้อไอ้หน้าอ่อน 2 เม็ด แล้วรอเฮียหมอบอกต่อ

"เมื่อผู้ป่วยรู้สึกตัวแล้วและร่างกายเย็นมาก  ให้เอาผ้าห่อคลุมตัวให้อบอุ่นและหาเครื่องดื่มร้อนๆให้ดื่ม เพื่อให้ความอบอุ่นร่างกาย แต่..ถ้าผู้ป่วยยังไม่รู้สึกตัวให้รีบนำส่งโรงพยาบาลโดยเร็ว"

"เก่งมากคนสวย" เฮียหมอเอ่ยชมน้องยู

"ขอบคุณคะเฮียหมอ" น้องยูยกมือไหว้อย่างสวยงาม

"ต่อไป ไอ้หนูมานี่" เฮียหมอเรียกผมไปใกล้ๆแล้วกระซิบข้างหูผม

"ไปหาไอ้ฟรีได้ละ ตอนนี้หมดเวลาของเราแล้ว ไอ้ฟรีมันเห็นว่าเราอยู่กับเฮีย หนีไม่พ้นแล้วละไอ้หนู"
"เฮียหมอไล่พอร์ตอีกคนละ ใจร้ายกันจริง! บู่ววววว~ " ผมทำปากจู๋ใส่เฮียหมอแล้วเดินไปหายูนิ

"ยูนี่ไลน์พี่แอดมาหน่อย พอดีพี่ขอคลิปเมื่อเช้า" ผมยื่นกระดาษโน้ตใบเล็กที่เขียนไว้ตั้ง แต่คาบอาจารย์มะลิให้ยูนิ

"โอเคค่าพี่ เดี๋ยวยูแอดไป" ยูนิยิ้มกว้าง


หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ สัญญาณเตือนดังขึ้นในหัว เป็นนางทาส อีกแล้วสิแอร์พอร์ต = =

"มีอะไรละลุง อุตส่าห์ปั่นหนีไปคนละฟาก แล้วยังจะเห็นอีกเนอะ"ผมเดินมาหยุดตรงหน้าเฮียฟรีพลางบ่น

"หูตากูเยอะ" เฮียฟรีบอก

"แล้วเรียกมาทำไมอีก ไม่เดินหยิบของให้แล้วนะ เมื่อยขา" ผมทำเป็นนั่งเหยียดขาใช้มือบีบๆ นวดๆ ต้นขาของตัวเองเฮียฟรีอมยิ้มก่อนจะ "อะ กินซะ" เฮียยื่นกล่องโดนัทมาตรงหน้า

"ยิ้มซะกว้าง ไอ้ลูกหมา!" น้านน! ยีหัวผมอีก

"ยิ้มที่ไหนไม่ได้ยิิ้ม" ผมคว้ากล่องโดนัทมากอด เฮียฟรีนั่งลงข้างผมก่อนจะจับขาผมไปวางพาดบนตักแล้วนวดให้ -/-

"ทะ ทำอะไรของเฮียเนี่ยไม่ต้องนวดเลยนะ ไปทำงานของเฮียไป๊"

"ปากดีจริงๆ เอ่ยปากไล่แต่หน้าตานี่พริ้มเชียวนะมึง"
แฮร่ ~ โดนเลย ก็มันสบายจริงๆนี่่น่า กินโดนัทไปมีคนนวดขาให้เนี่ย มันสบายจริ๊งจริง

"เย็นนี้ว่างมั้ยเฮีย?" เฮียฟรีเลิกคิ้วนิดนึงที่ได้ยินผมถาม

"มีอะไร"

"เถอะน่ะ ว่างมั้ย?"

"เดี๋ยวดูก่อน" เฮียฟรีบอกแล้วกัดโดนัทชิ้นที่ผมถืออยู่

"ของพอร์ตอย่ามาแย่ง" ผมหันโดนัทหนี เฮียฟรีก็เคี้ยวไม่สนใจในสิ่งที่ผมพูด

"ที่มึงกินอะเงินกูทั้งนั้นไอ้ลูกหมา หึหึ"

"ก็ซื้อมาให้พอร์ตก็เป็นของพอร์ต จบนะ" ผมรีบยัดชิ้นที่เฮียฟรีกัดเข้าปาก

"กินไปเถอะ คำเดียวก็เกินพอหวานชิบ กินเข้าไปได้ยังไง" เฮียฟรีดูกาแฟเย็นไปบ่นไป

"มันอร่อย ถ้าไม่อร่อยแล้วเฮียกินทำไมเมื่อกี้" ผมจ้องหน้าเฮีย

"แค่ชิม" เฮียยักคิ้วแล้วลุกขึ้นยืน

"เฮ้ยยยยยย!" ผมร้องลั่นเหมือนมีบางสิ่งตกใส่หัว ก่อนจะหยิบมันออกก็เห็น ... ซิกแพค
โอ้ย!กำเดาแทบจะพุ่งทะลักหมดตัว คนอะไรหุ่นเพอร์เฟคชะมัด -.,- ซิกแพคเป็นลอนอย่างสวยงาม กล้ามแขนเป็นมัดๆ แอร์พอร์ตหลงหุ่นแบบนี้ อยากได้อยากโดน ตรงอกข้างขวามีรอยสักเล็กๆ ที่เป็นภาษาอังกฤษนามสกุลของเฮีย แต่พอเฮียหันหลังนี่ละ แผ่นหลังครึ่งซ้าย มีเสือตัวใหญ่เต็มตัวยืนอยู่ ส่วนอีกครึ่งยังคงปล่อยว่างไว้ แค่นี้ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวทั้งโรงเรียนกระหึ่ม

"นี่เฮียเสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้วยังมาโยนใส่คน อื่นอีก อี๋~" ผมทำท่าแขยง

"คนอื่นที่ไหนครับน้องพอร์ต" เฮียฟรีเดินมากก้มหน้าใกล้ๆหน้าผม แถม ฟู่ว~ เฮียฟรีแกล้งเป่าลมใส่หูผมอีก

"คงครับอะไร ขนลุก" ผมดันหน้าเฮียฟรีให้ออกห่าง

"หึหึ..ทำหน้าตลกชะมัด เขินรึไง?"

"นี่แซวช้ะ?" ผมทำปากจู๋ใส่

"เปล่า"แล้วเฮียฟรีก็เดินไปหยิบเสื้อยืดอีกตัวในรถแล้วไปช่วยเฮียเพลนทำขบวนต่อ ส่วนผม..นั่งกินนอนกิน โดนัทจนเพลิ มองดูนาฬิกาอีกทีก็เย็นมากแล้ว
.
.
.
"วันนี้ร้อนชิบหาย!!!"
ผมนี้สะดุ้งเฮือกเลยที่จู่ๆไอ้เฮียเพลนแม่งก็ร้องตะโกนออกมา

"วันนี่อากาศแจ่มใส กินอิ่มนอนหลับ" ผมพูดขึ้น

"มึงสบายอยู่คนเดียวไอ้พอร์ต" เฮียเพลนถอดเสื้อนักเรียนโยนใส่ผม

"อี๋! สกปรกวะเฮีย!" ผมจับเสื้อเฮียเพลนทิ้งไว้ข้างตัวรวมกับเสื้อเฮียฟรี สักพักก็เห็นไอ้จั๊กวิ่งเข้ามาหา

"ฮะแฮ่กๆ ชะ..เชี้ยพอร์ต นะน้ำ แฮ่กๆ" ไอ้จั๊กที่วิ่งมาจากทางสนามก็หอบซะ เหมือนหมา ปากก็พูดขอน้ำแต่มือมันคว้าน้ำจากมือผมไปดื่มอย่าง รวดเร็วแล้วทิ้งตัวนอนแหมะอยู่ข้างผม

"นักกีฬาตัวจริงของสี หอบเป็นหมาเลยนะไอ้สัด" ผมหันไปด่ามันมันเองก็อยากจะโต้ตอบแต่ทำได้เพียงนอนหอบหายใจไป

"ตายยังมึง?" ผมถาม

พลัก~ ไอ้ห่าจั๊กมันเลยหมุนตัวถีบกลางหลังผม

"พูดกับกูดีๆก็ได้ ไอ้ห่า!" ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่มัน มันก็ยิ้มแล้วหลับตา ผมก็ไม่วายแหย่มันเช่นกัน

"หลับให้สบายนะเพื่อน ไม่ต้องห่วง.." พูดไม่ทันจบประโยค ไอ้จั๊กก็ดีดตัวขึ้นมานั่งแล้ว

"ไอ้เหี้ยพอร์ตตตตตต!! กูยังไม่ตาย!!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ขำๆ นอนไปเถอะ" ผมหลุดขำ

"วันนี้ดีจริงๆ อาหารตาเพียบ" เฮียเฟียตเดินมานั่งลงข้างๆไอ้จั๊กที่นอนหลับตา ก็เท่า กับว่า ไอ้จั๊กนอนอยู่ตรงกลางระหว่างผมกับเฮียเฟียต

"เฮียนิยมกินเด็กรึ?" ผมถาม

"แล้วไอ้ลูกชายนิยมกินคนแก่บ้างเปล่า?"

เงิบครับ! โดนอีกละ

"แฮร่~" ผมแลบลิ้นใส่เฮียเฟียต

"ตลกรึไง กิ้วๆ อย่าหลงเสน่ห์เฮียก็แล้วกัน" เฮียเฟียตยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะติดกับหน้าผม
พรึ้บ~ จู่ๆไอ้จั๊กก็ดีดตัวลุกขึ้นคั้นกลาง

"ฮ่าๆ ความรู้สึกเร็วดีจริงๆ" เฮียเฟียตตบบ่าไอ้จั๊ก

"รังสีอำมหิตแพร่กระจายส่งผ่านมาขนาดนั้น ใครจะนอนลง" ไอ้จั๊กเอ่ยขึ้นแล้วมองซ้าย มองขวา

"ลุงเฟียต ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมไม่หลงเสน่ห์หุ่นแบบลุงหรอก" ผมแลบลิ้นปลิ้นตาพลางนึกถึง 'ซิกแพค' ของคนชอบฉวยโอกาสอย่างเฮียฟรี -/- บ้าเอ้ย.. คิดอะไรเนี่ย

"ชิ! ไอ้ลูกชายหุ่นแบบเฮียมันทำไม?"

"หุ่นลุงมันไม่โอเค ไม่ใช่สเป็คของพอร์ต ลุงแก่ลงพุงแล้วน่ะนะ"

"เห้ยย ไม่จริง" เฮียเฟียตจับหน้าท้อง

"ฮ่าฮ่าฮ่า" จริงๆแล้วบรรดาเฮียๆนี่ไม่ได้มีใครอ้วน ลงพุงเลยสักคน ผมก็แกล้งแหย่เฮียเฟียตไป

"แกล้งกูหรอวะไอ้ลูกชาย!" เฮียเฟียตเตรียมจะลุก แต่ผมนี่วิ่งเลย

"หยุดเลยไอ้ลูกหมา กูขะจับมึงมาตีก้น!" เฮียเฟียตวิ่งไล่ผมตามมาติดๆ

"อ๊าก~ อย่าตามพอร์ตมา กรี๊ด!" ด้วยความเสียวสันหลังกลัวจะโดนจับได้เลยหลุดกรี๊ด เสียงร้องออกมา

ตุ๊บ~ ผมวิ่งชนแผงอกเฮียฟรีเต็มๆ แล้วแอบอยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว

"ไอ้ฟรี ส่งไอ้ลูกชายปากหมามาให้กู" เฮียเฟียตชี้นิ้วมาที่ผม

"ไม่นะเฮีย" ผมกอดเอวเฮียฟรีจากทางด้านหลัง

"กอดแน่นเลยนะ หึหึ" เฮียฟรีเอ่ยขึ้น

"หึ้ย~" ผมเปลี่ยนมาเกาะเสื้อแทน

"ไอ้ลูกชาย ยังไงๆกับไอ้ฟรีเนี่ย" เฮียเฟียตแซว

"อะไรเล่า~" ผมทำปากจู๋

"หุบปากไปเลยเฮีย" เฮียฟรีพูดยิ้มๆ

"ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆ ไอ้เชี้ยเฟียต" เฮียหมอเดินมากอดคอเฮียเฟียต

"กูหิวข้าวแล้วไปหาอะไรแดกกันเถอะ" เฮียหมอลูบท้อง

"พอร์ตก็หิว" ผมเดินมาใกล้เฮียหมอ

"โทรหาไอ้ตัวเล็กด้วย เดี๋ยวงอนบ้านแตก" เฮียฟรีบอกเฮียหมอแล้วลากผมไปนั่งที่เดิม

"กี่โมงแล้ว?" เฮียฟรีถาม ผมดูนาฬิกาข้อมือตัวเองทันที "ทุ่มสิบห้า"

"อืม..ใกล้จะได้เวลาละ" เฮียฟรีถอดเสื้อยืดพาดไหล่ไว้ โอ้ย..โชว์อีก หวง! เอ้ย..อิจฉา~

//"เฮียๆ สวัสดีค้าบ พวกผมกลับบ้านก่อน"//
พวก ม.6 ที่เหลือเดินมายกมือไหว้ขอตัวกลับบ้านกัน

"กลับบ้านดีๆ" เฮียๆทั้ง 4 บอก

"กูกลับบ้านก่อนไอ้เพลน เจอกันพรุ่งนี้นะมึง" เพื่อนๆเฮียเพลนก็เดินไปตบไหล่เฮียเพลน

"ขอบใจพวกมึง เดี๋ยวเสาร์กูเลี้ยงเหล้า" เฮียเพลนบอกเพื่อน

"เลี้ยงพอร์ตด้วยนะครัช" ผมโผล่หน้าไปตรงรักแร้เฮียเพลน

"ฝันไปเถอะมึง!" เฮียเพลนหนีบคอผมไว้

"ปล่อยยยยยย~" ผมดันตัวเองออก

"ไปแดกข้าวกัน" ไอ้จั๊กโผล่มากอดคอผมต่อ

"ไปยังไงวะเพื่อน ไม่ได้เอารถมา"

"กูก็นั่งสองแถวมาวะ" ไอ้จั๊กทำหน้าเศร้า

"ไปกับกู" เฮียฟรีคว้าข้อมือผมเดินไปที่รถ โดยมีไอ้จั๊กวิ่งตามมาติดๆ

"เฮียฟรีผมไปด้วย" ไอ้จั๊กขอเฮียฟรี เฮียฟรีก็พยักหน้าเล็กน้อย

"เจอกันร้านเดิมนะไอ้เพลน!"เฮียฟรีตะโกนบอกเฮีย ของผม

2 BE CONTINUE