{Ψɑöɨ} Obsessed Project 1 [FAP]

ผมเดินตรงดิ่งมาในโรงอาหารเพื่อมาหาเพื่อนสนิทต่างห้องอย่าง ไทไท เพื่อนที่ผมรักมาก คนหนึ่งแต่ไทไทมันได้ทุนนักกีฬาเลยอยู่ ห้องเด็กกีฬาผิดกับผมที่เล่นกีฬาไม่ได้เรื่อง เลยซักอย่าง -*-

"ไทไท" ผมเรียก

"ไอ้ไท!" ยังไม่หัน

"ไอ้ไทเว้ยยย!!"
เอ้านี่ตะโกนเรียกจนคอกูจะแหกอยู่แล้วยังไม่หันอีกคงต้องใช้ไม้ตาย

ผลัวะ~ แรงตบที่ผมคิดว่าคงทำให้ไอ้ไทหัวแทบจะทิ่มลงจานข้าว ฮ่าๆ ขำชะมัด

"ไอ้ห่าพอร์ตถ้ามึงจะเอาหนังสือเล่มหนาเท่า กระเป๋ามาตบกบาลกูแบบนี้ ระวังตัวไว้ถ้าวัน ไหนเผลอขึ้นมากูจะจัับมึงทุ่ม" ไทไทลูบหัวตัวเองไปก็บ่นผมไปขู่จะจับผม ทุ่มอีก มันใจร้ายชิบ

"โอ๋ๆ กูขอโทษก็กูเห็นมึงนั่งยิ้มละเมอเพ้อฝัน อยู่พักนึงไม่สนใจที่กูเรียกเลยนี่นา" ผมนั่งลงตรงข้ามมันแล้วทำปากจู๋ใส่

"แล้วเรียกกูมีอะไรวะพอร์ต" มันถาม

"กูแค่จะมาขอยืมหนังสือเรียนมึงหน่อยนะ กูลืมเอามาคาบสองเป็นวิชาของเจ้มะลิด้วยกูตายแน่เลยไท" ผมบอกความต้องการที่จะยืมหนังสือไปมันเองก็ส่ายหน้าเอือมๆ ที่ผมขอยืมหนังสือเรียน ถึงอย่างนั้นมันก็หยิบหนังสือเรียนส่งให้ผม

"วู้~ ทำตัวน่ารัก เดี๋ยวจับฟัดซะเลย" ผมแซวมัน

"ถ้ามึงทำ กูฟรีคิกโดดถีบขาคู่ใส่มึงแน่พอร์ต"

"หูย~ ใจร้ายจังนะไทไทแต่ก็ขอบใจมากนะมึง โชคร้ายของกูคือไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับมึง แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดี คือ มึงยังคอยอยู่ข้างกู ให้กูยืมหนังสือได้นี่ละ แต้งกิ้ววะ ปะเข้าแถวกันไว้กูจะไลน์หา"

หลังจากเคารพธงชาติให้ได้เหงื่อไหลไคลย้อยไปแล้วคาบแรกว่าง ผมก็เนรเทศตัวเองมาสิง อยู่ห้องสมุดทันใด เหงื่อที่เปียกชุ่มเสื้อแล้วมา เจอแอร์เย็นฉ่ำปอดมันชวนให้ง่วงนอนเสียจริง

"นอนไม่ได้นะไอ้พอร์ต"ผมตบหน้าตัวเองเบาๆแล้วหยิบสมุดการบ้านมาปั่นไม่สนใจคนรอบ ข้าง

"พี่คะ" เสียงเล็กๆดังขึ้นผมก็เงยหน้าขึ้นมางงๆ

"พี่นั้นแหละคะไม่ต้องมองหาใคร เพราะ พี่นั่งอยู่คนเดียว" น้องนั้นยิ้มออกมา

"มีอะไรรึป่าว พี่ยุ่งอยู่น่ะ"
ไม่ได้อยากจะเสียมารยาท แต่งานตรูตรึมเลยครัชไม่โอเคเท่าไหร่ถ้าเสียเวลานาทีทองแบบนี้
น้องคนนั้นชี้มากลุ่มที่อยู่ด้านขวามือ ก่อนจะจะบอกบ้างอย่างแล้วกดโทรศัพท์ให้ผมดูคลิปที่น้องเขาแอบถ่ายมาให้ดู

"กลุ่มนั้นเขากำลังนินทาพี่ในทางที่ไม่โอเค แล้วนี่ฟังเอา"



//พวกมึงดูไอ้นี่ ตุ๊ดปะวะอ้อนแอ่นชิบหาย// ไอ้หน้าปลาดุกตัวแรกเอ่ยขึ้นแล้วชี้มาทางผม

//น่าจับทำเมีย ตัวเล็ก ขาวจั๊วะ สเป๊คกูเลย//
พอไอ้ดุุกตัวสองพูดจบ พวกมันก็เฮฮิ้ว หัวเราะ กัน อี๋! แต่กูแขยงมึง !

//หืมไม่อยากจะคิดเลยถ้ามานอนครางอยู่ใต้ ร่างกูมัน คง..//

ผมไม่ฟังต่อแล้ว มีแต่คำพูดทุเรศๆ อุบาทว์ๆ ออกจากปากเน่าๆของมัน คิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้ว พูดจาแบบนี้กับรุ่นน้องได้ซินะ หึหึ! คิดผิดเพราะ กูไม่ยอมเว้ย!

ปึก! ผมโยนหนังสือไปกลางโต๊ะพวกมัน

"มีอะไรรึป่าวครับน้อง" ปลาดุกตัวแรกเอ่ย

"เหอะ พวกมึงอย่าปากมอมเหมือน..หมา!! พูดอะไรออกมาช่วยคิดนิดนึงสมองพวกมึงคง คิดได้ แต่เรื่องอุบาทว์ๆ สินะ!" ผมด่า

"มีปัญหามากรึไงอีตุ๊ด !" ผมเริ่มนับ 1

"พวกกูรุ่นพี่มึงให้ความเคารพด้วยไม่ใช่เล่น ไม่ดูรุ่น!" นับ 2

"แบบพวกมึง..กู-ไม่-เคา-รพ!" ผมย้ำทีละคำให้พวกมันได้ยิน นับ 3

หวืบบ~ หมัดที่ไอ้หน้าปลาดุกคนที่สองเหวี่ยง มาคงเล็งหน้าผมไว้เต็มที่ แต่ผมถอยหลังก้าวนึงเพื่อสวนหมัดเข้าหนังหน้ามัน แล้วก็โดนเต็มๆแรงด้วย สะใจ!!  

ผมจำคำที่ป๊าสอนไว้ข้อเดียวว่า 'ถ้ามีคนรังแกเราแล้วเราโกรธห้ามออกหมัด ก่อนนอกเสียจากว่า ถ้าเรานับ 1-3ในใจแล้ว เขาไม่หยุดซัดให้เต็มแรงเลยลูก เอาให้มัน น็อคในหมัดเดียวแล้วกดโทรหาป๊ากับแม่เลย ป๊าจะไปเคลียร์เองที่โรงเรียนรึไม่ก็โทรหาเฮีย เข้าใจที่ป๊าบอกใช่มั้ย' ผมนี่จำขึ้นใจตอนสมัย ประถม เพราะ ผมโดนแกล้งอยู่บ่อยๆเฮียเพลน เองก็ช่วยไม่ได้ตลอดเวลาที่ผมโดนแกล้งก็ เลยเอาเรื่องนี้ไปบอกป๊า เท่านั้นแหละครับ ป๊านี่สอนผมเตะต่อยทุกวัน  

จากนั้นเสียงเชียร์จากคนรอบข้างก็ดังลั่น "นี่พวกเธอ!!หยุด!! แล้วตามชั้นมา!" อาจารย์ป้าแกคว้าข้อมือผมลากตามแกไป ส่วนไอ้สามตัวก็จ้องผมตาขวางแล้วก็เดินตามกันมา

"ติดต่อผู้ปกครองของพวกเธอให้มาพบชั้นด่วน!"ผมก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรกดโทรหา เฮียเพลน เล่าเรื่องทุกอย่างให้เฮียเพลน ฟังแล้ววางสาย ไปสักครู่ เฮียเพลนก็โผล่เข้ามาในห้องปกครอง

"ผมเป็นผู้ปกครองของภูเบตร์ครับ"เฮียเพลนบอก

"เชิญนั่งนายภูเธียร" เฮียนั่งลงข้างผม อาจารย์เองก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ไอ้พวกหน้าปลาดุกก็ เล่าเรื่องเท็จกันซะหมด หาว่าผมอ่อยมันบ้างละ ผมต่อยมันก่อนอีกน่าตลกสิ้นดี!

"เธอมีอะไรจะแก้ตัวรึเปล่าภูเบตร์" ผมนี่กำลังจะอ้าปากเล่า เสียงประตูก็ถูกเปิดเข้า มาผมหันไปมองเห็นผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นคุณ หญิง คุณนายเนื่องด้วยทรงผมที่เกล้าขึ้นทำ เป็นกระบังลมตีโปร่งยกสูง เดินเข้ามาสองคน เห้ยแล้วแต่งหน้ายังกับจะไปเล่นงิ้ว -*-

"เธอสินะที่มาชกหน้าลูกชายชั้น!" ยัยป้านี่ตวาดผม

"คุณหญิงคะเชิญนั่งก่อนคะ" อาจารย์ป้าเชิญนางเอกงิ้วทั้งสองนั่ง

"ชั้นไม่นั่ง! เธอต้องไล่มันออกดูซิมีอันธพาล อยู่ในโรงเรียนแถมยังทำร้ายลูกชายของชั้นอีก!" ยัยป้านี่ชี้หน้าผมพร้อมกับหันไปลูบหน้าไอ้ดุกตัวที่สอง
ยัยป้านี่ชี้หน้าผมกับหันไปลูบหน้าไอ้ดุกสามตัว ส่วนอาจารย์ป้าเองแกก็ทำหน้าเอือมๆ

"ตัวอาจารย์เองก็ไม่มีสิทธิ์ที่ไล่ใครออกหรอก นะคะ เพราะดิฉันเองก็ต้องฟังความอีกข้างด้วย ดิฉันไม่ฟังความเดียวคะ"

ผมเห็นยัยป้างิ้วทั้งสามทำหน้าไม่พอใจก่อนจะซุบซิบกัน เฮียเพลนนี่กำหมัดแน่นกะจะตั้น หน้าไอ้ดุกทั้งสามแต่ผมจับข้อมือเฮียไว้ก่อน จะยืนขึ้นประชันหน้ากับป้างิ้วทั้งสองเอง

"นี่ป้าฮะ ก่อนจะใส่ความไล่คนอื่นออก กรุณาแหกตาดูแล้วเปิดหูฟังนิดนึงนะฮะ ผมนั่งอยู่ห้องสมุดเฉยๆ แต่ลูกชายของป้ามัน นั่งจับกลุ่มนินทาผม พูดจาฟังไม่ได้ไม่แปลกถ้า ผมรึคนอื่นได้ยิน แล้วจะไม่ซัดหน้ามัน"

"มันโกหกนะครับคุณแม่ ผมยังไม่ได้ทำอะไร น้องเขาเลยนะครับ"

"เหอะป้า!น้องชายผมมันตัวนิดเดียวมันไม่ไปหา เรื่องใครก่อนหรอก ถ้าลูกชายป้าไม่เริ่มก่อน แล้วถ้าผมอยู่ในเหตุการณ์ผมนี่ละที่จะต่อยให้มัน ไปนอนเล่นโรงพยาบาลซักอาทิตย์นึง"

"นี่แก!ชั้นจะแจ้งความ!!" ป้างิ้วคนที่ 2 โวยวาย

"เรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงกับต้องแจ้งความหรอก คะคุณหญิง นายภูเธียรนั่งลง แล้วเธอมีพยานมั้ยภูเบตร์"อาจารย์ป้าพูดกับป้างิ้วและเฮียเพลนก่อนหัน มาถามผม

"หนูคะ!" น้องผู้หญิงคนเดิมจู่ๆก็โผล่มาแล้วเปิดคลิปที่ น้องให้ผมดูตอนอยู่ห้องสมุดให้อาจารย์ป้าได้ดู

//พวกมึงดูไอ้ดิ ตุ๊ดปะวะอ้อนแอ่นชิบหาย// ไอ้หน้าปลาดุกตัวแรกเอ่ยขึ้น

//น่าจับทำเมีย ตัวเล็ก ขาวจั๊วะ สเป๊คกูเลย//
พอไอ้ดุุกตัวสองพูดจบ พวกมันก็เฮ ฮิ้ว หัวเราะกัน

//หืมไม่อยากจะคิดเลยถ้ามานอนครางอยู่ใต้ร่างกูมัน คง..//
อาจารย์ป้าแกมองหน้าไอ้ดุกทั้งสามแล้วหันไปมองป้างิ้วที่หน้าเสียเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมเชื่อหาว่าเป็นแค่ คลิปเสียงไม่ได้มีหน้าลูกชายแก

"นี่ป้าใช้โทรศัพท์รุ่นอะไร ใช้อาม่าอยู่รึไง" ผมบ่น

"คุณหญิงคะ ดิชั้นคิดว่าคุณหญิงควรดู" อาจารย์ป้าหยุดคลิปตรงหน้าไอ้ดุกลูกชายแก แล้วหันจอโทรศัพท์ให้ยัยป้างิ้วดู

"ขอโทษน้องผมด้วยป้า!" เฮียเพลนเดินไปประชันหน้ากับป้างิ้วทั้งสอง สายตาที่แข็งกระด้างนั้นทำให้คุณหญิง คุณนายหน้าเสียเข้าไปอีก

"หลักฐานชัดคาตาพอมั้ยป้า" ผมเดินไปจ้องหน้าป้างิ้วแล้วไปหยุดตรงหน้า ไอ้ดุกทั้งสามกระซิบข้างหูพวกมันเบาๆให้ได้ยิน กัน

//"เมื่อไหร่ที่พวกมึงพ้นหน้าประตูโรงเรียนไป จำใส่หัวมึงไว้ว่า กู-เอา-คืน-มึง-แน่!"//

ผมไม่ใช่พวกทำใครก่อนนะแต่อย่ามาใส่ร้ายกัน แบบนี้ ไม่แมน! ใช่ว่าผมไม่มีแผลนะ ตรงมุมปากผมเจ็บจี๊ดแสบทรวงกันทีเดียว พลาดไปก้าวเดียวเอง

"คุณพี่คะ กลับเถอะคะ" ป้างิ้วทั้งคู่จะหนี

"ไม่ขอโทษผมหน่อยหรอฮะ ลูกชายป้าๆเขาผิดเต็มๆ แค่คำว่า ขอโทษ สั้นๆมันคงไม่ยากไปใช่มั้ยฮะ" ผมหันกลับมายิ้มหวานใส่ป้างิ้วทั้งคู่

"ฝันอยู่รึไงย่ะ!" ป้างิ้วคนที่ 2 แยกเขี้ยว

"ผมก็เข้าใจนะฮะ พวกแต่งตัวดี ฐานะดีแต่มารยาทกับการกระทำนี่ยอดแย่นะฮะ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกชายของป้าถึงมีสัน ดาน เอ้ย นิสัยแบบนี้มาจากป้านี่ เอง โอ๊ะ! ผมขอโทษนะฮะพูดตรงไปนิดนึง"

"ปะเฮีย น้องคนสวยด้วยไปกันเถอะ อ่อ อาจารย์ฮะ ถ้ามีบทลงโทษก็ส่งไปที่ห้องเรียน เลยนะฮะ สวัสดีครับ"
ผมจับข้อมือเฮียเพลนกับน้องผู้หญิงเดินออก จากห้องโดยไม่สนใจป้าหน้างิ้วทั้งสองที่ยืน กระทืบเท้าร้องกรี๊ดจน ไอ้พวกปลาดุกต่างก็พา กล่อมให้ใจเย็น ฮ่าๆเห็นแล้วขำชะมัด เล่นกับใครไม่เล่น แบร่~
พอออกมาจากห้องได้โล่งอกชะมัด หิวมากด้วยต่อกรกับยัยป้ามหาภัยคู่นี้ไม่ธรรมดา เลยจริงๆ จะว่าไปต้องขอบใจสาวน้อยตรง หน้าก่อน


"พี่ขอบใจเรามากนะน้อง .. " ผมลืมถามชื่อน้องได้ไงวะเนี่ย

"ยูนิ คะ ชื่อ ยูนิ ไม่ต้องขอบใจหรอกพี่ ขอแค่เซลฟี่คู่กับพี่ๆก็พอ อิอิ" ยูนิบอกแล้วกดถ่ายรูปแต่น้องลืมดูหนังพี่ใช่ม้ายยยยยย !

"ยังไงก็ขอบใจยูนะที่ช่วยน้องชายพี่"
ยูนิยิ้มโชว์ฟันสวยก่อนจะบอก "ยินดีคะพี่ พอดียูเป็นเอฟซีพี่ทั้งคู่ที่ดูแลกระทู้ในเว็บ โรงเรียน ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักแบบจริงจังนะคะ" แล้วยูนิก็วิ่งหายเข้าไปในตึก c

'ยินดีที่ได้รู้จักยูนิ' ผมพูดในใจ

"ไหนดูดิไอ้พอร์ต หน้ามึงยับชิบหายเลย" เฮียจับหน้าผมพลิกไปมาก่อนจะเป่าแผลที่มุม ปากผมเบาๆ "หายไวๆ เพี้ยง!" มีลงคาถาด้วย ทำอะไรอายคนรอบข้างนิดนึงไอ้เฮีย!

"เชื้อโรคเข้าแผลพอร์ตแน่ ยี๋!" ผมแกล้งเช็ดมุมปาก

เฮียเพลนยิ้ม "แผลมึงต้องติดเชื้อเน่าเละเฟะ จนหนอนขึ้น" บิ้วให้ขนลุกตามอีก -*-

"ไม่ไหววะเฮียเลิกพูดเถอะ"

"ทำไมละ มึงเริ่มนะพอร์ต ฮ่าๆ"

"ขอบคุณนะเฮีย"

"ไม่เป็นไรๆ มีมึงเป็นน้องอยู่คนเดียวไม่รักมึง ไม่ดูแลมึง ไม่ปกป้องมึงแล้วจะให้กูปกป้องใคร" เฮียดึงผมเข้าไปกอดผมเองก็กอดเฮียเพลน แน่นพูดอะไรของมันอยากทำซึ้งแต่ช่วยดู สถานที่นิดนึงนี่ มันหน้าเสาธง!


"พอร์ตขึ้นเรียนละนะ ไว้จะไลน์ตอนพักทานข้าว"
ผมบอกแล้วรีบวิ่งขึ้นตึกเรียนคาบนี้ห้ามขาดลามาสาย นอกเสียจากกรณีที่จำเป็น ห้าม !
'เจ้มะลิ' อาจารย์หัวหน้าแผนกวิชาสังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรมที่สุดแสนจะเฮี้ยบและ เป๊ะเวอร์  หน้ากลัวกว่าฝ่ายปกครองอีก = ="

"นายภูเบตร์ สายหนึ่งนาที!"

"คือว่า ..."

" ธรรมจักรกับกวางหมอบเป็นสัญลักษณ์ ทางพระพุทธศาสนาที่หมายถึงเหตการณ์ใด"
เช่นเคย..ใครเข้าคาบนี้ช้าเป็นอันต้องโดนคำ ถามที่แสนจะหฤหรรษ์ถ้าตอบไม่ได้ก็ยืนเรียนอยู่หน้าห้อง แล้วดูคำถามที่ผมได้ผมทำหน้างง แล้วมองหาตัวช่วยก็เห็นไอ้จั๊กมันทำหน้ามึน ใส่ผมทันที ไอ้นรกแตก!

"ตอบได้ไหมนายภูเบตร์!"

"เอ่อคือ..เป็นสัญลักษณ์แห่งการตรัสรู้และการ เผยแผ่พระพุทธศาสนาครับ" ผมตอบ ผมคิดว่าผมจำได้ตอนอาจารย์แกเล่าเมื่อ อาทิตย์ก่อน

"ดีมากนายภูเบตร์ เข้ามานั่งที่ได้" ฟู่~ ถูกวุ้ย

"ขอบคุณฮะ"
ผมเดินไปนั่งที่ข้างไอ้จั๊กแล้วแอบหยิกมัน มันก็จะร้องแต่ทำได้แค่ปิดปากร้องเบาๆเจ้มะลิ แกก็เข้าบทเรียนเล่าเรื่องพระพุทธศาสนาต่อ ผมก็จดลงสมุดบ้างวาดรูปเล่นบ้างแก้ง่วงไป เรื่อยจนหมดคาบ

"ไอ้เหี้ยจั๊ก! ไอ้นรกแตก!"
ผมตะโกนใส่มันที่นอนหลับหันหน้ามาที่ผม มันก็ไม่ได้มีความรู้สึกรึได้ยินเสียงเลย เสร็จกู  ผมล้วงกระเป๋าคว้าปากกามาร์คเกอร์สีดำมาละ เลงหน้ามันซะ เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้าพอหัน มาเห็นก็พากันฮาแตก ถ่ายรูปเดี่ยว รูปคู่ อัพลงโซเชียลกันสนุกมือแล้วรูปแบบนี้จะขาด คนสร้างสรรค์ได้อย่างไร ผมชูปากกาด้ามเก่ง แล้วถ่ายรูป เพื่อนทุกคนแลจะชอบผลงานชิ้น นี้ของผมกันอย่างแรง เพราะโทรศัพท์ผมสั่น เป็นเจ้าเข้าเลย แจ้งเตือนจากเฟสบุ๊ค อินสตราแกรม ไลน์ เข้ามาแบบต่อเนื่องมาก


แล้วความสนุกสนานเมื่อกี้ก็เป็นอันต้องเงียบลง เมื่ออาจารย์วิชาคณิตศาสาตร์เข้ามา มันเป็นวิชาที่ผมต้องยกธงขาวขึ้นโบกสะบัด ไม่ชอบเลยวิชาที่เกี่ยวกับคำนวณเลย ไม่เอา!

"ท้ายคาบเก็บคะแนน" อาจารย์บอก

"โหจารย์! ผมไม่พร้อม เลื่อนๆ"

"จารย์ขา หนูยังไม่พร้อมเลยจะรีบสอบไปไหน"

"ศูนย์อีกแน่กู"
ทั้งห้องต่างพากันร้องโอดครวญ เมื่ออาจารย์แกบอก ท้ายคาบที่ไร ผมคะแนนดีสุดอยู่ที่ 3 คะแนน ไม่อยากจะบอก วิชานี้ใครผ่านนั้นแหละแปลก ทั้งห้องเวลาเก็บคะแนนผ่านไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำ ผมใช้เวลาสิบนาทีอย่าคุ้มค่า ก่อนจะเดินไปส่งสมุด อาจารย์แกก็ตรวจแล้วส่งสมุดคืน ผมเปิดสมุดดูเห็นเลขศูนย์สีแดงตัวใหญ่เด่นหราอยู่กลางหน้ากระดาษ เพื่อนในห้องนี่พากันฮาแตก ขำกันลั่นห้อง วันนี้ไม่มีใครได้เกินครึ่งแม้แต่คน เดียว ส่วนไอ้จั๊กนะหรอฮะได้เท่ากันกับผม

ผมกับไอ้จั๊กเดินมาถึงโรงอาหารก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ นอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างรวดเร็ว ไม่มีแรงแม้แต่จะเดินไปสั่งข้าว ขอสักงีบกลางโรงอาหารนี่ละ -*-

"ไอ้พอร์ต หน้ากูมีอะไรติดรึป่าววะ" อยู่ๆไอ้จั๊กก็สะกิดผม ผมเงยหน้าหรี่ตามองมัน แอบขำเบาๆ ผมลืมไปเลยว่า หน้าตามันยังสวยงามด้วยศิลปะฝีมือผมเอง

"มึงลืมรูดซิปรึป่าว" ผมแกล้งถาม มันก็รีบก้มมอง

"ไม่ได้ลืมนะรูดทุกอย่างเรียบร้อย" มันเองก็คงเสียความมั่นใจ เพราะ สาวๆรุ่นพี่รุ่นน้องรวมถึงผู้ชายต่างพากันเดินผ่าน โต๊ะแล้วหัวเราะมัน มันก็รีบควักโทรศัพท์ส่องดูหน้า ก่อนจะร้องลั่นโรงอาหาร

"ไอ้เหี้ยพอร์ต!!" แล้วมันก็วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ

"ฮ่าฮ่าฮ่า" ผมนั่งขำ

"สนุกไปไหมไอ้ลูกชาย" เสียงคุ้นหูลอยมาก่อนที่เฮียเฟียตจะนั้งตรงข้ามผม ที่สำคัญไม่ได้มาคนเดียว ยกแพ็คเฮียแฝดมาครบ คนที่ผมไม่อยากเจอดันมา บู่ว~ -3

"ไอ้ลูกหมาไม่อยากเจอมึงแน่เลยไอ้ฟรี" เฮียเฟสบอก

"เฮียรู้ได้ไง"ผมถาม

// กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด //
เสียงกรี๊ดดังลั้น ก่อนเสียงซุบซิบนินทาก็ตามมา เด็กสาวต่างพากันแวะเวียนเดินผ่านโต๊ะ บ้างก็ขอถ่ายรูปเฮียแฝด บ้างก็แอบถ่ายรูป เรียกได้ว่า โต๊ะผมป๊อบน่าดูเวลานี้

"หิวข้าว! พวกเฮียๆไปนั่งที่อื่นได้ปะ พอร์ตไม่โอเค ต้องการกินข้าวแบบสงบ เชิญฮะ!" ผมรำคาญชะมัด

"ไอ้เหี้ยพอร์ต! เวรมากมันล้างไม่ออก"
ไอ้จั๊กรีบวิ่งมาที่โต๊ะโวยวายผมจับไหล่ผมเขย่าๆ

"มึงเป็นใคร?" เฮียฟรีจับไอ้จั๊กถอยห่าง

"ใครวะไอ้พอร์ต" ไอ้จั๊กหันมาถาม

"นี่ไอ้จั๊กเพื่อนสนิท ไอ้จั๊กนี่ลุงฟรีส่วนนู้นเฮียแฝด ไปทำความรู้จักกันเอง กูหิวข้าวมาก"
ผมก็ชี้มือไปที่เฮียๆ แล้วเดินไปซื้อข้าว ยังไม่ทันจะ ก้าวขาออกเดิน เฮียฟรีก็กระชากแขนผมจับผมหมุน กลับไปนั่งโต๊ะเหมือนเดิม

"เอ้า! กินให้หมด ถ้ามึงกินไม่หมดกูจะตีมึง" เฮียฟรีมันขู่ พร้อมกับยื่นถุงกระดาษว่างบนโต๊ะ

"เอ่ออ ขอบคุณฮะ กินมั้ย" ผมขอบคุณแล้วหันไปถาม

"กินไปก่อนเลย ชวนเพื่อนมึงมากินด้วย" เฮียฟรีทิ้งตัวนั่งลงอยู่ข้างผม ที่สำคัญ นั่งจ้องหน้า ทำไมไม่กล้ากินเลยดิ

"จ้องอยู่ได้ใครจะกล้ากิน!" ผมแหวเสียงใส่ ส่วนไอ้จั๊กไม่ต้องพูดถึง พอมันได้รับอนุญาตว่าให้กินได้ มันก็สวาปามอย่าง รวดเร็ว ผมรีบคว้าครัวซองต์ก่อนเลย มันเป็นขนมปังที่ผมชอบมาก กลัวไอ้ห่าจั๊กมันแย่ง

"อะ" ผมยื่นขนมปังแบ่งให้เฮียฟรี แกก็ยิ้มๆแล้วอ้าปาก

"ป้อน"

"ไอ้ฟรีพอเลยมึง จะทำอะไรลูกชายกู" เฮียเฟียตหันเจอฉากนี้พอดี

"ขัดจังหวะอีกละไอ้เหี้ยเฟียต" เฮียเฟสบอก

"กูกำลังแอบถ่ายมันเลย" เฮียหมอ
เฮียฟรีจ้องหน้าผมเล็กน้อยแล้วก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิดอีกรอบ

จุ๊บ ~ เฮียฟรีจุ๊บแก้มผม

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!"
ผมร้องโวยวายเขวี้ยงขนมปังใส่หน้าเฮียฟรี ไอ้จั๊กตาโตเป็นไข่ห่านด้วยความตกใจ

"ไอ้ลุงบ้ากาม! นิสัยไม่ดี นี่แหน่ะๆ"
ผมคว้าขนมในถุงเขวี้ยงใส่เฮียฟรีไม่ยั้งมือ

"เหี้ยพอร์ตอย่าเขวี้ยงกูจะกิน หยุดๆ" ไอ้จั๊กห้ามผม

"ได้"  ผลัวะ~ ผมตบหัวมันไปด้วยความมั่นไส้ เริ่มจะเกลียดเหี้ยจั๊กละ แต่ก็ยังหาของใกล้ตัวเขวี้ยงใส่เฮียฟรี

"ไอ้ลูกหมา! มึงหยุดเลยนะ อย่าคิดจะเขวี้ยงมัน" เฮียฟรีบอกทันทีที่ผมมองไปยังโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ
ผมยิ้มหวานให้เฮียฟรีแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาชูโบกไปมา รอดูปฏิกิริยาของเฮียแก แต่แกก็ยิ้มแล้วยักคิ้ว

"พอร์ตกูขอโทษ"
ไอจั๊กพูดจบก็จับผมล็อคแขนทั้งสองข้าง

"ไอ้เหี้ยจั๊ก ไอ้เพื่อนเวร กูไปทำอะไรให้มึง" ผมดิ้น

"มึงกล้าพูดว่าไม่ได้ทำอะไรกู แล้วหน้ากูใครทำห๊ะ หมาที่ไหนมันละเลงหน้ากูไว้" ไอ้จั๊กแสยะยิ้ม

"หึหึ" เฮียฟรีเดินเข้ามาใกล้ผม แล้วมีรึคนอย่างแอร์พอร์จจะยอม

"ปล่อยยย! ปล่อยนะเว้ยจะไอ้จั๊ก! ถ้ากูหลุดไปได้กูจะฆ่ามึง" ว่าแล้วก็ดิ้นๆ

"นี่ก็อีก โรคจิตชะมัดถอยไปเลย"

"เฮียหมอ เฮียเฟส ช่วยผมด้วย"
ผมร้องให้เฮียๆช่วยแต่แกก็ไม่ได้สนใจเลย มัวแต่มองสาวๆที่เดินเฉี่ยวไปมาใกล้ๆ เหลืออีกคน เฮียเฟียต

"เฮียเฟียตตตตตต อุ๊บ" เฮียฟรีใช้มือปิดปากผมแล้วลากมาใต้ต้นไม้

"ปล่อยเลย! ลากพอร์ตมาทำไม" ผมถาม

"หึหึ ทำอะไรไว้ ตอนเย็นเฮียจะคิดบัญชี" เฮียชีหน้าผม

"ผม.."

เขวี้ยงขนมปังใส่หน้า พร้อมกับถุงขนมอีก
//ไอ้ลุงบ้ากาม! นิสัยไม่ดี นี่แหน่ะๆ//
จะเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือ

"หึ้ย~ ก็เฮียทำพอร์ตก่อนทำไม ทำอะไรไม่รู้จักอาย!" ผมดันอกเฮียฟรีให้ออกห่าง

"ก็มึงทำตัวน่าฟัด"
เงิบ! พูดจาอะไรแบบนี้อีกแหละ เขินอีกละ -/-

"มึงเขินรึไงไอ้หมาน้อยหน้าแดงเลย ฮ่าๆ" เฮียฟรียีหัวผม ผมรีบยกมือจับแก้มทั้งสองข้าง

"อะไร๊ ไม่ได้เขินเหอะ" ผมแหวเสียงใส่

"พี่คะ คือเพื่อนหนูเขาชอบพี่"
เฮียฟรีกับผมหันไปมองตามเสียง ก็เห็นผู้หญิงเดินพูด เฮียฟรีจากที่หัวเราะกับผมอยู่ก็ทำหน้านิ่ง

"แล้ว?"

"คนนู้นอะคะ เขาให้มาขอเบอร์พี่"
วู้! ผู้หญิงสมัยนี้เข้าหาผู้ชายกันแบบนี้สินะ ไม่ไหวๆเฮียฟรีหันมามองหน้าผมแล้วคว้า ข้อมือผมไปจับ

"ถ้าเขาอยากได้ให้เขามาขอเอง" เฮียฟรี

"งั้นพี่รอก่อนนะคะ" ผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งไปที่โต๊ะม้าหินอ่อน

"แก่แล้วยังเสน่ห์แรงอีก" ผมเบ้ปาก

"หึงรึยังไง" เฮียฟรีเลิกคิ้ว

"ผมจะหึงทำซากอะไร ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย" ผมบอก เฮียฟรีแกก็พำพัมอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่ได้ยิน ครู่เดียวผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทางต้นไม้

"พี่คะ" ผมมองไปตรงชื่อที่ปักอยู่บนเสื้อ ก่อนจะเห็นนามสกุลของคนตรงหน้า ผมจำได้ว่าอยู่ ม.6 ห้องเดียวกับเฮียเพลน

"มีอะไร" เฮียถามเสียงห้วน

"คือหนูชื่อ หวาน พี่ชื่ออะไรคะ"

".." เฮียมันตอบ

"เอ่อ ชื่ออะไรคะ" พี่แกก็พยายามจะเอาคำตอบ แต่เฮียก็ไม่ยอมตอบเป็นใบ้รึไง

"น้องคะ พี่เค้าโกรธอะไรพี่รึป่าว" พี่แกกระซิบถามผม

"เอ้าพี่ผมก็ยืนอยู่กับพี่ ผมจะรู้มั้ย" ผมบอก

"หวานชอบพี่ อยากทำความรู้จักได้ไหม"

"ผมไม่อยากรู้จักคุณ" เฮียฟรีตอกใส่หน้้าพี่หวาน แล้วจูงมือผมเดินหนีออกมา

"เดี๋ยวคะ" พี่หวานคว้ามือเฮียฟรี
เฮียฟรีหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะบอก "ปล่อย"

"ผมบอกให้ปล่อย!" เฮียฟรีขึ้นเสียงอีกครั้งอย่างหงุดหงิด ส่วนพี่หวานนะหรอ ทำหน้าไม่พอใจใส่ผม แต่ก็ยอมปล่อยเฮียและเดินจากไป

"ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญชะมัด" เฮียฟรีสบถ

"นั้นสิ แต่ก็ดูน่ารักดีช๊ะ?"ผมพูดแหย่

"มึงน่ารักกว่า"

อ๊างงงงงง! -/- พูดจากแบบนี้อีกละ

"พูดบ้าอะไรของเฮีย!"

"กูก็ไม่ได้พูดว่าบ้า กูบอกว่ามึงน่ารักกว่า"
"ผมบอกให้หยุดพูดแบบนี้ไงเล่า!!"

ผมโวยวายพลางใช้มือปิดปากเฮียฟรี แต่ด้วยความที่ผมเตี้ยกว่าเฮียแกเยอะ ทำให้ผมต้องทั้งเขย่ง ทั้งกระโดด เพื่อปิดปากเฮีย คนอะไรกวนประสาทชะมัดพูดอยู่ได้ประโยคเดียว ผมก็พยายามที่จะปิดปากเฮียให้ได้

//อุ้ยแก ..ดูสิน่ารักจัง//

// ถ่ายรูปไว้นะชั้นจะเอาไปลงเพจ//

// ยอกล้อ เล่นกันดูสนุกจริงๆ

อยากจะเข้าไปร่วมเล่นด้วย กิ๊ส~//
เสียงรอบข้างดังขึ้นเป็นระยะๆ ทำให้ผมหยุดแล้วมองค้อนเฮียฟรีทันที รู้สึกว่าวันนี้ผมจะเป็นที่พูดถึงกันเสียจริง

2 BE CONTINUE ..