{Ψɑöɨ} Obsessed Project 1 [FAP]

 

เหี้ยแล้ววพอเฮียเพลนมันเลี้ยวเข้ามาปุ๊บผมรู้ ทันทีว่าอยู่ที่ไหน แต่ผมไม่รู้ทางลัดก็เท่านั้น อยากกัดลิ้นฆ่าตัวตายหันควับไปมองค้อนใส่ เฮียเพลนทันที

"ได้โปรดอย่ามองเฮียแบบนั้นนะแอร์พอร์ต" เฮียเพลนทำหน้าอ้อนวอน

"อุตส่าห์หนีและลืมเรื่องเมื่อคืนได้แล้วเชียว" ผมพึมพำเบาๆ

"งั้นเราลงไปคุยเรื่องกีฬาสีกับเฮียฟรีกันนะ พอร์ต"

"อืม"

ผมลงจากรถเอาวะสู้ๆแค่เผชิญหน้าลุงนั้นอีก ครั้งเท่านั้นเองกลัวไรไอ้พอร์ตได้แต่ปลอบใจตัวเองในใจ เฮียเพลนเดินจับมือผมเข้าไปข้าง ในตึกและขึ้นมาที่ชั้น2ที่มีกระจกสีดำทึบอยู่รอบห้องแต่มองไม่เห็นด้านในเฮียเพลนผมเคาะ กระจกสามครั้งตามมารยาทแต่ไม่มีเสียงจาก ตอบจากด้านในแต่มีคน มาเปิดประตูให้แทน

"ว่าไงไอ้เพลน ไหนว่าจะเข้ามาดึกๆ"
เสียงคุ้นหูลอยกระทบโสตประสาทผม ดีที่เฮีย บ้ากามนั้นยังไม่เห็นผมเพราะเฮียเพลนบังผม มิด

"พอดีแวะมาคุยกับเฮียเรื่องสปอนเซอร์ที่เฮีย จะเป็นให้กับสีของผม ผมก็เลย ><]$<^#*-"
ผมพยายามฟังแต่ก็ไม่ได้รู้เรื่องเลยซักนิด นิสัยไม่ดีเลย !

"อะนี่ผมฝากไว้กับเฮียก่อนผมขอลงไปดูรถสักครู่" ผมรับรู้ถึงแรงเหวี่ยงของเฮียเพลน

"เหวอออออ" ผมร้องเสียงหลงเมื่อไปปะทะกับอกของอีกฝ่าย
"พอร์ตไปกับเฮียด้วย!" ผมร้องขึ้นทันที

"ไม่ได้เฮียไม่อยากให้ช่างพวกนั้นมองพอร์ต ด้วยสายตาแบบนั้นเข้าใจนะ"
เฮียเพลนลูบหัวผมเบาๆผมลองคิดตามก็ขนลุก ละ  

"อือ"ผมรับคำเบาๆแล้วหมุนตัวเดินผ่านเฮียฟรีนั้น มานั่งโซฟา

"หึหึ ไอ้เปี๊ยกวันก่อนทำไว้แสบมากนะ" เฮียฟรีเอ่ยขึ้นผมมองหน้าเฮีย

"ได้ข่าวว่าลุงเริ่มก่อน"

"แล้วมายั่วโมโหทำไมวะ?"เดินมาหยุดอยู่หน้าผม

"ใครยั่วโมโหลุง" ผมตอบพลางกดรีโมตทีวีไปด้วย

"มึงนั้นแหละจะใครวะ"เฮียฟรีกระชากข้อมือ ผมให้ลุกขึ้นยืน

"นี่มันเจ็บนะลุง!!" ผมนิ่วหน้าเล็กน้อยกับความเจ็บแปลบที่ข้อมือ

"แค่นี้ทำเป็นเจ็บ" แสยะยิ้มแล้วเหวี่ยงผมลงที่เดิมผมทำท่าฮึดฮัด ใส่แม่ง ไม่โดนแบบนี้แล้วมันจะรู้ได้ไงว่า เจ็บไม่เจ็บผมพลิกข้อมือดูเห็นรอยนิ้วแดง เถือกแต่ไม่พูดอะไร

"มึงรอไอ้เพลนที่นี่แหละอย่าออกจากห้องนี่ถ้าพี่มึงยัง ไม่มาเปิดทีวีดูไปเงียบๆ กูจะทำงานต่อ"
ผมหันไปมองหน้าเฮียฟรีแบบเซ็งๆแล้วนอน เหยียดยาวกับโซฟาทันที เลื่อนหาดูช่องการ์ตูนช่องโปรดของผมซึ่ง ตอนนี้กำลังฉายเบนเทน ผมไม่รู้ว่าผมดูมัน นานแค่ไหนรู้แต่ว่าตอนนี้ทั้งหิว ทั้งง่วง แล้วผมก็เคลิ้มหลับไป

.
.
.

"พอร์ตตื่นได้แล้วๆแอร์พอร์ต!!" ใครมาเรียกฟะเสียงดังหนวกหูชะมัด

"งื้ออออ จะนอนอย่ามายุ่ง" ผมพลิกตัวหนี

"ไอ้พอร์ตมึงจะลุกไม่ลุก ถ้าไม่ลุกกูปล้ำนะ"
โธ่ ..มีขู่ใครวะขู่แม้กระทั่งคนนอนผม พลิกตัวหันหนีเสียงที่เรียกผม

"แอร์พอร์ต!!" เสียงโกนดังลั่นจนผมต้องลุกขึ้นมาขยี้หัว อย่างหงุดหงิด ก่อนจะถาม

"เรียกทำไม?"

"ตัวเท่าลูกหมาแล้วยังมาทำเก่งอีกนะมึง"
ผมมองตาทำขวางใส่แล้วสบัดหน้าหนี

"ไม่ได้เป็นหมาเว้ย" ผมโวยวาย

"จะกินมั้ยข้าวเนี่ย ถ้ามึงจะกินก็รีบลุกแล้วตาม กูมา"
พูดจบก็เดินนำหน้าผมลงไปที่รถผมมองหารถตัวเองเพราะคิดว่าคงแถวนี้เฮียมันคงไม่ทิ้งผม หรอกใช่มั้ย?

"ขึ้นรถ"

"แต่เฮีย.." ผมพูดไม่ทันจบก็ได้รับคำตอบกลับมา

"พี่มึงรอกินข้าวอยู่ ถามมากจริง ขึ้นรถ!"
หึ้ย! นี่เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย พอขึ้นรถได้เท่านั้น


@_Airport : ทำไมไม่รอกู !!!!!!
ผมไลน์หาเฮียเพลนทันทีสักพักมันก็ตอบกลับ มา

Air_pplane :พอดีเฮียฟรีเขาให้กูไปรับพี่ชาย เขาให้เลยออกมาไม่ได้บอก โทดทีลืมวะ

 

@_Airport : แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน ???

ยังไม่ทันได้คำตอบจากเฮียเพลนเสียงเฮียฟรีก็ดังขึ้น

"กูว่านะถ้ามึงจะจ้องโทรศัพท์ขนาดนั้น ไม่กินเข้าไป แทนข้าวเลยละ"

"ถ้ากินได้กินไปแล้วเหอะลุง!"

"หึหึ"

"แล้วนี่จะพาไปไหนเนี่ยลุง"
ผมหันไปมอง ไม่สิ จ้องเลย แต่ดูดิเขาทำ! ตานี่มองตรงไปยังถนนข้างหน้าแล้วยกยิ้มมุมปาก นี่มันอะไรกันอยากจะกรีดร้องให้เหมือน สาวๆที่กำลังจะโดนตาแก่บ้ากามข่มขื่น

"จ้องเข้าไปหน้ากูมันมีอะไร"

"ไม่ได้อยากจะจ้องหรอกหน้าลุงมันมีแต่..ตีน กา แบร่~"
ผมก็พูดไปเรื่อย เรื่องจริงคือ เฮียแกหน้าใสกิ๊กไร้รอย สิวและตีนกา หน้าเด็กอีกต่างหาก อิจฉาสุดพลัง!!

"กวนตีน"
เฮียแกไม่พูดอย่างเดียวแถมผลักหัวผมหน้า จะทิ่มคอนโซลรถ

"สาบานเถอะว่านั้นมือ!" ผมลูบหัวเบาๆ

"อยากจะแดกตีนกูก่อนมั้ยไอ้ลูกหมา มึงนี่พูด มากน่าเตะชิบหาย" เฮียแกทำท่าแคะหูอีก

"โอ้ยยย ไม่เถียงด้วยละ หิวข้าวๆ รีบๆขับรถดิลุง หิวจนท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด"

"นี่มันจะสี่ทุ่มแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า การบ้านยังไม่ได้ทำไหนจะรายงาน อีกตายแน่กู"
ผมโวยวายกับตาลุงนั้นแปบนึงก่อนจะดู นาฬิกาที่ข้อมือไม่วายพึมพัมกับตัวเอง แล้วเงียบปากจนกระทั่ง รถเลี้ยว เข้าประตูบ้านที่มีป้ายไม้ขนาดใหญ่สลักชื่อว่า 'บ้านธรรศธรณัส' ทางเข้าบ้านทางขวาเป็นร้าน อาหาร ทางซ้ายเป็นอพาร์ทเม้นท์ตรงเข้าไปอีก นิดก็เจอบ้านหลังขนาดเล็กและขนาดกลาง เฮียแกก็เลี้ยวซ้ายไปจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ อะไรคือ มีบ้านหลายหลัง มีสวนดอกกล้วยไม้ มีบ่อปลาด้วยเยอะแยะไปหมดที่สำคัญ.. สงบมาก อาจจะด้วยบรรยากาศที่มืดมิดก็เลย ชวนให้ผมหลงใหลที่นี่ซะแล้ว
ผมเดินตามเฮียฟรีเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ พอเข้าไป เท่านั้นละ โอ้ก๊อดดด! ประชากร บ้านนี่เยอะมาก ทุกคนรวมกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมกวาดสายตาจนไปทั่วห้องก็เจอเฮียเพลน นั่งเสนอหน้าอยู่ตรงโซฟาและผมก็ไม่ได้ไร้ มารยาทที่จะทำความเคารพผู้ใหญ่เสียหน่อย

"สวัสดีครับ..สวัสดีครับ..สวัสดีครับบบบ~"
ผมกวาดสวัสดีคุณย่า คุณยาย คุณลุง คุณป้า ยันแม่บ้าน คนสวนกันเลยทีเดียว แต่..

"โอ๊ะ!" สายตาผมเหลือบเห็นคนสามคนที่หน้าเหมือน กันเป๊ะทุุกกระเบียดนิ้วบนใบหน้าทั้งสามคนก็ หันมายิ้มให้ผม

"เอ่ออ สวัสดีฮะเฮียแฝดสาม" ผมยกมือไหว้เฮียทั้งสามอีกรอบ เฮียเพลนก็ลุกมานั่ง ข้างผม ส่วนคุณย่า คุณยาย คุณลุง คุณป้า ก็ขอตัวขึ้นนอนทันที ที่หนังจบ

"มึงพาเด็กเข้าบ้านด้วยหรอวะฟรี" เฮียคนแรกเอ่ยขึ้น

"ผมไม่ใช่เด็กของตาลุงบ้ากามซะหน่อย!" ผมโวย

"ก็พี่ชายมันอยู่นี่จะให้กูพามันไปไหนละ"

"หลงไอ้เด็กนี่แล้วดิไหนมาให้เฮียเฟียตกอด สิ"
เฮียเฟียตแกไม่พูดเฉยๆดึงผมไปกอดซะแน่น จนแทบหายใจไม่ออกตัวก็ใหญ่ไม่ได้ดูตัวผม เลยว่าไซ์ต่างกัน

"ปะ ปะละ ปล่อยยยย!" ผมดิ้น แต่ยิ่งดิ้นเฮียแกก็ออกแรงรัดแน่นขึ้นอีก

"แกล้งผมใช่มั้ย!? งับ~งัม!" ผมกัดเข้าที่แขนเฮียเฟียต

"เห้ยยย // โอ้ยย"
เฮียเพลนร้องอย่างตกใจคงไม่คิดว่าผมจะกล้า กัด ส่วนเฮียเฟียตนะหรอพลักผมกระเด็นไป หาเฮียฟรี

"แสบชะมัดไอ้ลูกหมา!" เฮียเฟียตชี้หน้าอย่างคาดโทษ

"ลุงเกือบทำผมตายเหอะอย่ามาว่าผม! อีกอย่าง เรียกกันจัง ไอ้ลูกหมาเนี่ย ไม่ได้เป็นหมา" เรื่องอะไรจะยอม

"เชี้ยพอร์ตมึงกัดลูกพี่กูเลยหรอวะมึงเป็นหมารึไง"เฮียเพลนดึงผมไปก่อนจะใช่ขาพาดคอผม แขนก็โดนล็อค

"เชี้ยเพลนปล่อยกู" ผมพยายามดิ้นให้หลุด จากนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากเฮียๆกันลั่น บ้าน มันหน้าตลกนักรึไง

"เฮียๆดู ตัวมันเปี๊ยกเดียว แต่ฤทธิ์มันเยอะชิบ"

"เฮียว่าปล่อยน้องเถอะ แค่นั้นมันก็สู้แรงมึง ไม่ไว้ละแอร์เพลน"

"เฮียหมออะ รู้จักไอ้พอร์ตมันน้อยไป"

"หน่วยก้านดีสนใจมาเรียนกับเฮียมั้ย"
เฮียเฟสเอ่ยขึ้น หลังจากที่ผมหาจังหวะที่เฮีย เพลนปล่อยช่องว่างให้ผมได้เอาคืน โดยการ ใช้เท้ายันหน้ามัน ใช่ไม่ผิดฮะ ดึงแขนข้างนึงแล้วใช้เท้ายันหน้า -*-

"พอร์ตมึงปล่อยกูเลยนะเว้ย กูพี่มึงนะกล้าใช้ ตีนยันหน้าหล่อๆของกูได้ยังไง หน้ากูใช้ทำ มาหาแดกนะเว้ย" เฮียเพลนมันโวยวาย

// แปะ แปะ แปะ // เฮียเฟียตแกก็ปรบมือขึ้นเชียร์ผม

"เอาเลยลูกพ่อจับไอ้เพลนทุ่มเป็นขวัญตา หน่อยสิ" เฮียเฟียตลุกขึ้นยืน

"แล้วผมได้อะไร"

"อยากได้อะไรพ่อให้หมดเลยครัช~" ยิ้มทะเล้นชะมัดเฮียเฟียตแต่ก็เนอะรางวัลที่คิดไว้ผม ไว้ใช้ต่อรองกับเฮียเพลนเรื่องกีฬาสีได้ แน่นอน

"ไอ้เพลนถ้ามึงทำให้มันสิ้นฤทธิ์ได้ กูให้มึง แต่งรถและเครื่องเสียงฟรีเลย"
แต่แล้วนั้นไง คนที่ผมต่อรองด้วยไม่ได้ก็คือ ไอ้เฮียฟรีจอมโหดนั้นแล้วข้อต่อรองแบบนี้มี หรอวะ!ที่เฮียของผมมันจะพลาด

"เชี้ยฟรี มึงจะทำให้ไอ้เพลนทำร้ายลูกชายกู" เฮียเฟียต

"หึหึ" เฮียฟรี

"สู้เขาไอ้ลูกหมา ถ้าเกิดแพ้เดี๋ยวเฮียจะสอนท่า ไม้ตายไว้ล้มไอ้เพลนคราวหน้าเอง" เฮียเฟส

"พวกมึงนี่เล่นอะไรกันวะ ถ้าเกิดเจ็บตัวก็เป็น กูที่ต้องทำแผลให้อีก ใช่เรื่องปะ" เฮียฟิน หรือ เฮียหมอเอ่ยขึ้นแล้วเดินมาตบกบาลเฮียเพลนไปทีนึง ฮ่าๆ สะใจ~




"ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก~"
สุดท้ายเป็นผมเองที่ 'แพ้ราบคาบ'อยากจะร้อง กรี๊ดใส่หน้าเฮียเพลนมัน เฮียเฟียตมองอย่าง หมดอะไรตายอยาก เมื่อศึกนี้ผมแพ้ เฮียเฟสเองก็จ้องมองผมเหมือนกำลังประเมิน การสู้ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่
ผมมองเฮียทั้งสองตาละห้อยและนอนราบไป กับพื้น เหนื่อยจริงๆ เฮียเพลนมันตัวเท่าควาย แรงก็ควาย ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว! หิว!
โครกคราก~  ท้องผมร้องหน้าอายจริงเชียว เท่านั้นทุกคนพากันหัวเราะผมอีกรอบ เจ็บตัวไม่พอ เจ็บใจด้วย ==

"งื้อออ ~ หิวข้าวววว" ร้องโวยวายเล็กน้อยแก้เขิน

"ยังไม่หยุดหัวเราะผมกันอีกลุงๆทั้งหมดหาข้าวให้ผมกินเลยนะโดยเฉพาะ ลุง!" ผมชี้ไปทางเฮียฟรี

"พาคนอื่นเขามาแล้วยังไม่หาน้ำหาข้าวให้เขา อีก!"

"ขี้บ่นจริงมึง!" เฮียฟรีสบถแล้วเดินสบัดตูดเข้าไปในครัว

"นานๆทีเห็นไอ้ฟรีเข้าครัว ตลกพิลึก" เฮียเฟสเดินมายีหัวผมแล้วเดินตามเข้าไปใน ครัว

"มึงกล้ามากไอ้พอร์ต ใช่เจ้านายกูเนี่ย" เฮียเพลนมันพลักหัวผมแล้วรีบตามเฮียทั้งสองไป

"เฮียฟรี รอผมด้วยเดี๋ยวผมทำให้มันกินเอง"

"ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆไอ้หนูนี่มันเอาเรื่อง แฮะ" เฮียหมอมองหน้าผมแล้วเดินส่ายหน้า เข้าครัวไปอีกคนเหลือเพียงเฮียเฟียตคนเดียว ที่นั่งกระดิกเท้ามองมาทางผม

"เชื่อมึงเลยไอ้ลูกชาย ว่ามึงทำให้ใครๆต่างพา กันเอ็นดู มึงเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ฮ่าๆ"

"ฮ่าๆ พอร์ตเสน่ห์แรงชิปะเฮียเฟียต" ผมทำปากจู๋

"ฮะโหลลลลล ~ เฮียยยยยย ~ อะอ้าว! น้องแอร์พอร์ต"
เสียงตะโกนดังลั่นมาจากทางหน้าประตูดังขึ้น ก่อนจะเห็นร่างบางของพี่ฟร้อนท์เดินลัลล้า เข้ามาเจอผมแล้วทำหน้าตกใจ

"อิอิ สวัสดีฮะพี่ฟร้อนท์" ผมยกมือไหว้

"ดีค้าบน้องพอร์ต ไหนพี่ขอดูหัวปูดเมื่อวานสิ" พี่ฟร้อนท์เดินถลาเข้ามาใกล้ก่อนจะเปิดเหม่งผม

"ยังปูดอยู่เลยแหะ แล้วเรามายังไงเนี่ย"

"เฮียฟรีอยู่มั้ยเฮียเฟียต เค้าว่าจะคุยเรื่องที่ทำ ให้พอร์ตหัวปูดเนี่ย มันน่านักนะ"
พี่ฟร้อนท์มาถึงก็พูดรัวๆ ไม่ได้เว้นวรรคให้ผมได้ตอบ อะไรสักอย่าง

"คืองี้ฮะพี่ฟร้อนท์พอดีตาลุงแกลากผมมาทาน ข้าวที่นี่ พร้อมกับพี่ชายผมนะฮะตอนนี้เฮียๆอยู่ ในครัว" ผมชี้นิ้วไปทางครัว

"งั้นเรานั่งรอพี่อยู่ตรงนี้นะ ปะเฮียเฟียตไป ข้างในครัวกัน" พี่ฟร้อนท์ลากเฮียเฮียเฟียตไปในครัวอีกแล้ว ทิ้งผมให้อยู่คนเดียวเนี่ยนะ ใจร้ายยยยยย! ผมเลยเดินตามหลังไปเงียบแต่ไม่ได้เข้าไปในครัวแต่อย่างไร ยืนแอบดูอยู่ตรงประตู สิ่งที่ผมเห็น ผมคิดว่าตาฝาดเถอะเฮียๆช่วยกัน ทำกับข้าว เป็นภาพที่ผมรู้สึกว่า 'อบอุ่น' เลยแอบถ่ายรูปไว้เพียบ




หลังจากทานข้าวมื้อเย็นตอนห้าทุ่ม เฮียเพลน ก็เลยคุยเรื่องกีฬาสีให้เฮียๆฟัง เพื่อขอให้เฮีย เป็นสปอนเซอร์สีให้ ซึ่งเฮียทั้งห้าคนก็พร้อม ใจกันอยากจะเป็น    
เฮียเพลนมันยิ้มแก้มแตกทันทีก่อนจะเอ่ยขอบคุณเฮียแล้วนัดเวลาเจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้ ตอนบ่าย ส่วนผมนะหรอแอบงีบไปหลายรอบ เฮียฟรีที่นั่งอยู่ข้างผมคง เอือมระอามาก จึงกดหัวผมลงบนตักของเขา แรกๆผม ก็ขืนนะแต่ว่า พอหนังท้องตึงหนังตามันก็ หย่อน เอาเป็นว่ายอมหนึ่งวันก่อนเสียงแซวจะ ดังระงมแต่ผมก็ไม่สน  ง่วงชะมัด

.
.
.

ผมบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงทันทีที่แสงแดดกระ ทบกับใบหน้ามือก็ควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อดูเวลา แต่เอ๊ะ.. อะไรวะเนี่ยอยู่ใกล้หน้า พอผมลืมตาเท่านั้นแหละ

เชี้ยยยยยยยยยยยย! ตีนใครวะ!

พลัก ~ ตุ๊บ !
ผมยันคนข้างกายตกลงไปข้างเตียงแล้วนั่ง มองผลงานที่แสนจะสวยงามของตัวเอง

"ไอ้พอร์ตถีบกูทำห่าอะไร!" เฮียเพลนลุกขึ้นนั่ง ผมเผ้าชี้ฟูไปคนละทิศ  

"ก็เฮียนั้นแหละนอนยังไงวะตีนนี่แทบจะติด กับหน้าพอร์ตละ ตื่นมาก็ตกใจดิ" ผมเกาหัว

"หกโมงสิบแล้วหรอวะ อาบน้ำๆๆ" ผมวิ่งออกจากเตียง ได้ก็รีบเข้าห้องน้ำ แต่ว่าทำไมไม่คุ้นเลยก่อนจะเปิดประตูออกมา ถามเฮียเพลน

"เฮียเราไม่ได้กลับคอนโดชิปะแล้วเสื้อผ้า พอร์ตอะ"
ผมก้มมองชุดที่เป็นชุดนอนของผมและอาจจะ เป็นเฮียที่เปลี่ยนให้เลยลองถามถึงชุดนักเรียนด้วย

"อยู่ในกระเป๋าหาดูเอา กูไปเอาที่คอนโดเมื่อ คืน แล้วกูจะบอกป๊าให้ขายคอนโดนั้นทิ้งแล้ว เราไปซื้อบ้านอยู่กันมั้ย"

"ขอบใจนะเฮีย" ผมบอก
จริงๆแล้วเฮียเพลนคุยกับผมเรื่องขายคอนโด ทิ้งแล้วไปหาซื้อบ้านหลังเล็กอยู่กันสองคนพี่ น้อง เพราะป๊ากับแม่นานๆก็จะกลับมาไทยครั้ง แต่ช่วงนั้น ผมรั้นไงก็เลยไม่ยอมแต่ตอนนี้มา คิดๆดูก็อยากจะขายแล้วมีบ้านที่ใกล้เมืองก็ดี เหมือนกัน
พออาบแต่งตัวเรียบร้อยผมก็เดินออกจากห้องแล้วลง ไปด้านล่างทันที 'อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย' อยู่ๆคำนี้ก็ ผุดขึ้นมาในหัว ทำให้รีบลงมาดูในครัว

"เอ่ออ .. ป้าฮะ มีอะไรให้พอร์ตช่วยมั้ยฮะ" ผมถามป้าที่ กำลังข้นหม้ออะไรสักอย่าง

"อย่าเลยลูก เดี๋ยวชุดนักเรียนเราจะเปื้อนเอา ป้าว่า เราไปนั่งรอทานข้าวดีกว่านะ" ป้าเอ่ยด้วยร้อยยิ้ม

"งั้นก็ได้ฮะแต่ขอข้าวแบบอร่อยเหาะเลยนะคับป้าคนสวย" ผมทำน่าเหาะให้ป้าแกดู แกก็ขำแล้วรับปากว่า เหาะแน่นอน ฮ่าๆ

"ป่วนแต่เช้าจริงๆ" เฮียฟรีเดินลงมาแล้วยีหัวผม

"ชิ! ไม่ได้ป่วนแค่อยากจะช่วย" ผมบอก

"ว่าแต่ลุงมีที่ชาตแบตมั้ย ลูกชายมันต้องการ พลังงาน" ผมล้วงโทรศัพท์เครื่องเก่งออกมาชู ให้เฮียฟรีดู

"ตามมา"
เฮียฟรีฟรีเดินนำผมขึ้นไปที่ห้องห้องหนึ่ง ซึ่งผมก็สำรวจทันทีคาดว่าน่าจะเป็นห้องของ เฮียแก ดูดิ มีโมเดลรถเต็มตู้กระจกไปหมด แถมด้วยโมเดลกระดาษที่ทำเป็นสนามแข่งรถ ของเฮียแกอีก โอ้ย!! อยากได้ๆ

"อยากได้รึไงกัน ไอ้สายตาวิ้งๆนั้นอะ" แง่ว~ รู้ทันอีก

"ไม่อยากได้ซะหน่อย" ผมยักไหล่

"อย่ามากวนอารมณ์ตอนเช้าไอ้ลูกหมา"

"เห้ยย! ถอยออกไปเลยนะลุง จะทำอะไรผม เนี่ยไม่งั้น ผมจะร้อง อุ๊บ" พูดไม่ทันจบริมฝีปากของเฮียฟรีก็ประกบกับ ปากผมแถมยังจะพยายามสอดลิ้นเข้ามาอีก ผมปิดปากสนิทไม่ ให้เขารุกเข้ามา

"อ๊ะ" มือของเฮียฟรีล้วงเข้ามาในเสื้อนักเรียนผม

"อื้อออ อ่อยนะ" ผมก็พยายามพลักอกเฮียฟรี

"อื้อ" แค่ได้ยินเสียงครางในลำคอของเฮียฟรี ทำให้ ผมรู้สึกเขิน! แล้วเฮียฟรีก็ถอนริมฝีปาก ออกแล้วซุกซอกคอผมแทน

"ปล่อยเลยนะลุง!" ผมดิ้น

"เรียกกูว่า 'เฮีย' ซิ แล้วกูจะปล่อย"

"ทำไมต้องเรียก ทีลุงยังแทนตัวเองว่า กู แล้วยังเรียก ผมว่า มึง เลย"

"ต่อไปนี้ ให้เรียกกูว่า เฮียฟรี เข้าใจ๊"

"โนววว เรียกลุงนะดี อื้ออ" ยังไม่ทันจบประโยคก็โดนอีกรอบ

"ถ้าไม่เรียกเฮียก็โดนแบบนี้ละไอ้ลูกหมา"

"หึ้ย! เอาเปรียบกันชะมัด!" ผมโวยวาย

"เข้าใจมั้ย" เฮียฟรีย้ำ

"รู้แล้วนะลุง เอ้ย! เฮีย!" แล้วคิดว่าทันมั้ย ไม่ทันสิครับ ผมโดนเฮียฟรีขโมยจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันนานกว่าเดิมจนผมจะหายใจไม่ ออกแล้ว จนต้องเริ่มประท้วง

"จะฆ่ากันให้ตายเลยใช่ปะ!" ผมหอบหายใจแฮ่กๆ

"หวานชะมัด" ผมคิดว่าหูฝาดเถอะ อะไร หวานๆ

ฟอดดดด~ โดนหอมแก้มไปอีกครั้ง เขินจริงๆแล้วนะเว้ย ผมรีบคว้าที่ชาตแบตใน มือเฮียฟรีแล้ววิ่งลงข้างล่างอย่างรวดเร็ว ทาบหัวใจที่กำลังเต้นแรงด้วยฝ่ามือเล็กๆของ ผม ให้ตายเถอะ! จะเต้นแรงทำไมเนี่ย

"วิ่งหนีอะไรมา หน้าตาตื่นเชียวไอ้ลูกชาย"
เฮือก ผมนี่ตกใจกันเลยทีเดียวอยู่ๆเสียงเฮีย เฟียตก็ดังขึ้นมา

"ปะ ป่าวซะหน่อยเฮีย"

"ฮ่าฮ่า แก้มแดงแปร๊ดกับเสื้อผ้าหลุดแบบนี้ ไปทำอะไรมาไอ้ลูกชาย"ผมคิดว่าเฟียตแกรู้แต่แกล้ง ผม!

"เอ่อ.." ผมอึกอัก จะให้ตอบว่าผมโดนเฮียฟรี ขโมยจูบ  ก็ใช่เรื่อง รึจะเป็น ผมโดนเฮียฟรี ขืนใจจับผมจูบ ก็ไม่ได้อีก เพราะ ผมดันจูบ ตอบนี่อะดิ ! เวรละแอร์พอร์ตแล้วตัวการที่ทำ ให้ผมตกเป็นผู้ต้องหา ก็เดินหน้านิ่งลงมา คิดว่าหล่อไงฟะ!

"ไอ้ฟรีอยากให้มึงระวังไว้อย่างนึง" เฮียเฟียต

"ระวังอะไรเฮีย" เฮียฟรีเลิกคิ้ว

"คุก" เฮียเฟียตบอกก่อนจะไปตบบ่าเฮียฟรีแล้วเดิน ออกจากบ้านไป

"ไอ้เชี้ยเฟียต!"
หลังจากนั้นเสียงเฮียเฟียตหัวเราะดังลั่นอยู่ หน้าบ้าน ส่วนผมก็สบัดหน้าหนีเฮียฟรีแล้ว เดินไปหยิบกระเป๋านักเรียน การบ้านก็ยังไม่ได้ทำ รายงานก็ไม่ได้แตะ ดีนะคาบแรกว่าง

หมับ ~

"ปล่อยยยยยยยยยยยยยย" ผมลากเสียงยาวให้เฮียฟรีปล่อยแขนผม

"เดี๋ยวกูไปส่ง ห้ามปฏิเสธ!" ผมกำลังอ้าปากจะเถียง

"หึ้ย! เอาแต่ใจชะมัด คนอะไรวะ" ผมบ่น

"พูดมากไปขึ้นรถได้ล่ะ"

"เฮียก็ปล่อยแขนดิผมเดินเองได้ไม่หนีหรอก" ผมทำปากจู๋แล้วบิดแขนออกจากเฮียฟรีแล้วรีบ เดินขึ้นรถ

ตั้งแต่ไปเรียนก็มีวันนี้แหละที่ใช้เวลาเดินทางน้อยสุด เพราะอะไรนะครับอยู่ๆโทรศัพท์ เฮียฟรีก็ดังขึ้น เฮียกดรับได้แปบเดียวก่อนจะ โยนโทรศัพท์เครื่องสวยไว้เบาะหลังหน้าตาที่แสนจะดุดันฉายแววโกรธออกมาชัดเจน ปกติก็หน้าดุยังจะขมวดคิ้วให้ดุขึ้นอีก

"จอดตรงนี้แหละเฮีย" ผมบอกให้เฮียจอด

"มีเงินใช้รึเปล่า" จู่ๆก็ถาม อะไรของเขา

"มีสิครัช" ผมรีบเปิดกระเป๋านักเรียนค้นดูกระเป๋าเงิน

"แต่ว่า..ไม่มีละอ่าเฮีย"

"ไปไหนแว๊" ผมหันไปบอกเฮียแล้วค้นกระเป๋าอีกรอบ บัดซบยิ่งนัก นึกขึ้นได้ว่าอยู่ในรถของผมเอง

"เท่าไหร่" เฮียแกถาม

"อะไรเท่าไหร่" งงซิครับ

"ใช้เงินเท่าไหร่"

"ไม่เป็นไรหรอกเฮีย เดี๋ยวไปยืมเพื่อนก็ได้" แต่เฮียแกนี่ดิยื่นแบงค์พันจ่อหน้าผมละ

"โห บังคับปะเนี่ย! ขอร้อยเดียวพอ" ผมแขวะเฮีย

"เรื่องมากที่หนึ่ง!" เฮียพลักหัวผม

"ไหนละร้อยนึงของพอร์ตเนี่ย"
ผมแบมือรอรับเงินจำนวนที่ผมต้องการ เฮียแกยิ้มมุมปากแล้วกระชากตัวผมเข้าหาก่อนจะกระซิบข้างหู

"แทนตัวเองแบบนี้ก็เพราะหูดีเหมือนกัน"

จุ๊บ~
เฮียฟรีจุ๊บหูผมแถมยังยัดเงินใส่กระเป๋าเสื้อผมด้วยความตกใจจึงดีดเฮียฟรีไปให้ห่างตัว แล้วใช้มือป้องหูทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว

"ฮะฮ่าฮ่า" เฮียแกขำ แต่ผมเขิน -/- จนต้องรีบชิ่งออกจากรถโดยที่ไม่ลืมหันกลับ ไปด่าเฮียฟรีให้สะใจตัวเองนิดนึง

"ไอ้ลุงหื่นบ้ากาม !!"
คิดว่าเฮียคงได้ยินรีบเปิดกระจกและชี้หน้าคาดโทษผมไว้ ก่อนจะขับรถไป

 

 

 

 

 

2 BE CONTINUE ..