{Ψɑöɨ} Obsessed Project 1 [FAP]

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเคล้ากับเสียงเพลงสากลชวนโยกตัวเบาๆบรรยากาศที่เต็มไปด้วยผู้ คนมากมายที่แถบจะล้นออกมากถนนใหญ่ บ่งบอกว่าคืนนี้คงมีการแข่งรถของคนดังแน่ๆ ขนาดแข่งกันธรรมดาผู้คนก็เยอะอยู่ แล้ว ผมยืนพิงรถออดี้สีขาวสะอาดของผมเอง ผมพยายามเป็นอย่างมากเพื่อมองหาลุงรหัส ใช่ไม่ผิด หรอก คนที่ผมตามหาคือ ลุงรหัสสุดแสนจะหน้ามึนที่ เรียกสายรหัสแบบผมมาดูการแข่ง แต่ถ้าผมไม่มาลุงแกบอกจะตัดสาย รหัสผมนะสิ ถามว่าผมกลัวมั้ย ตอบ..ไม่เลยก็ไอ้ลุง รหัสผมนะมันเป็นพี่ชายผมเอง ผมเป็นห่วงว่ามันจะทำ อะไรแปลกๆให้คนคาบ ข่าวไปฟ้องป๊าหรอกนะครับ กลัวว่ามันจะโดน เด้งไปอังกฤษทั้งๆที่ยังไม่จบมอหก ผมได้แต่ สลัดศีรษะเบาๆแล้วหยิบมือถือเครื่องขาวมากดโทรออกหาพี่ชายผมทันที

 

("ว่าไงไอ้พอร์ตถึงยังวะ?" )

เสียงจากปลายสายดังก้องมาพร้อมกับเสียง เครื่องยนต์

 

"อืม ถึงแล้วอยู่ด้านนอกเฮียออกมารับหน่อย คนแม่งโคตรเยอะ" ผมบอกและบ่นอุบอิบ

 

("มึงอยู่ตรงไหนวะพอร์ต เดี๋ยวกูไปรับ มึงนี่ทำให้ คนอื่นเข้าลำบากวะ") อ้าวว ไหงพูดหมาๆแบบนี่ฟะ!

 

"นี่เฮียแอร์เพลน ! ได้ข่าวว่าคุณมึงเรียกกูมา นะครับ ถ้าไม่ออกมารับกูจะได้กลับคอนโด นอนครับ" ผมกัดฟันพูด

 

("มึงกลัวลืมชื่อกูหรือไงครับไอ้คุณน้องแอร์ พอร์ต!")มันตะโกนจนผมต้องยกเอามือถือออกห่างจากหู

 

"สรุปจะมารับมั้ยเฮีย ?" ผมถามนิ่งๆ ใจผมอยากจะกลับ คอนโดนอนจะตายห่าละ

 

("เออๆ มึงรออยู่ตรงไหน เดี๋ยวกูออกไปรับเอง @*$^/$!*)$") ผมได้ยินแค่ประโยคแรกๆที่ เหลือผมคิดว่าเฮียมันคงสบถด่าผม ผมจึงตัด สินใจวางสายมันทันที

 

 

ผ่านไปสักสิบนาทีกว่าๆผมก็เห็นหัวเกรียนๆ ผมทรง สกินเฮดของเฮียโผล่มาก่อนที่มันจะ ป้าบ~เฮียมันตบหัวผมจนหัวสั่นหัวคลอนกัน เลยทีเดียวผมหันไปทำตาขวางใส่มันก่อนจะ สบถด่ามันเบาๆ

 

"ปะ ข้างใน"

 

ส่วนเฮียผมก็กอดคอลากผมเดินขนาบคู่ไปด้วยด้วยขนาดตัวที่ต่างกันหรือเพราะหน้าตา หรือ เพราะอะไรก็ตามแต่มันทำให้ผมรู้สึกว่าถูกจ้องมองมาด้วยสายตานับร้อยคู่

 

"เฮียๆปล่อย พอร์ตเดินเองได้" ผมกระซิบบอก เฮียมันยิ้มแล้วตอบว่า

 

"มึงจะแคร์สายตาคนอื่นทำห่าอะไรวะพอร์ต ขืนกูปล่อยมึงเดินคนเดียวเกิดมึงโดนฉุดไป ทำไง จะให้กูบอกป๊ากับม๊าว่ายังไง ?"

 

"คุณเฮียครับ ใครมันจะมาฉุดกูครับ" ผมถามอย่างสงสัย

 

"มึงมองรอบๆมึงสิไอ้พอร์ตมีแต่สายตาผู้ชายที่จ้องมองมึงด้วยสายตาหื่นกระหายทั้งนั้น"

มันยีผมของผมจนไม่เป็นทรงทุกคนคงคิดว่า ผมหัวเกรียนละสิ แต่ป่าวครับผมไว้ทรงหัวเห็ด ไว้มานานละมันไม่ได้เห็ดจนกลมมากออกจะ ยาวเกินเห็ดละครับไว้ทรงนี้จนกว่าจะจบมอ ปลายผมคิดไว้แบบนั้นตอนนี้ผมกับมาสนใจ สิ่งที่เฮียผมบอกผมมองตามเฮียบอก รู้สึกขนลุกมากที่เห็นสายตาแบบนั้นน่าขยะ แขยงวะผมรีบเดินเบียดเฮียเรียกว่าแทบจะสิง เลยดีกว่าเฮียมันก็ขำๆแล้วรีบพาผมเดินเข้าไป ยังสนามแข่ง

 

 

"สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบทุกคน วันนี้พบกับผม เพลิดเพลิน จำเริญจิต คิดสนิทคิดสนมอยากเดินควงผมติดต่อมาได้ที่ 08xxxxxxxxได้เลยนะคร้าบ คืนนี้ทุกคนคงทราบข่าวจากทางเว็บไซต์ของ เราละใช่ม๊า ผมบอกเลยคืนนี้มันส์แน่นอนนน"

 

กรี๊ดดดดดดด ~ ฮิ้วววววววววว~

 

ทันทีที่ก้าวขาเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงคนพากษ์อยู่ข้างสนามดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องเสียงโห่ดังระงมไปหมด ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ตอนนี้ผมสนแต่ว่า เฮียผมมันคงไม่ได้ลงแข่ง ใช่มั้ย ?

 

"ไอ้พอร์ตกูขอมึงอย่างอย่าบอกป๊าที่กูชวนมึงมา เพราะกูรู้ว่ามึงเป็นห่วงกู กูต้องแข่งรถที่นี่ ซึ่งมันเทพมากเรื่องรถ มึงช่วยเหยียบเรื่องนี้ หน่อยนะ" เฮียเพลนมันกระซิบบอกผม

 

"แล้วพอร์ตได้อะไร?" ผมถามขึ้นมาบ้าง

 

"อยากได้อะไรบอกกูขอแค่มึงเหยียบเรื่องนี้ไว้ กูรักมึง" เฮียเพลนมันพูดก็ดึงผมไปหอมแก้ม มึงมาพิศสวาทอะไรตอนนี้วะเนี่ย ผมลูบแก้ม ตัวเองทันที

 

"เฮียมึงไม่สบายป่าววะ?" ผมใช้หลังมืออังหน้าผากมัน

 

"กูสบายดีวะ" มันยิ้มๆแล้วพลักหัวผม

 

//เอาละครับเพื่อไม่ให้เสียเวลาผมของเชิญนักแข่งลงสนามกันเลยดีกว่า พบกับแอร์เพลน นักซิ่งตีนผีที่เป็นที่กล่าวขวัญของสาวน้อยใหญ่ที่มาตามดูเขาแข่งทุกนัด//

 

ผมหันควับมองเฮียตัวดีที่ยิ้มแหะๆมาให้ ไอ้เฮียเพลนนี่มึงขลุกอยู่นี่แทบทุกคืนเลยไง วะ เฮียเพลนเดินลงสนามโดยหนีบผมไปด้วย เพื่ออะไร?

 

//กับจุ้นหนุ่มหน้าหวานที่ทุกคนรู้จักเป็นอย่าง ดีกับกิตติศัพท์เรื่องรถ// รถสีเงินขับเข้ามาจอด

แต่สายตาผมก็เห็นผู้ชายร่างสูงที่ใส่แว่นแบนด์ เนมสีดำสนิทที่เดินลงมาจากบันไดก่อนจะถอดแว่นออกดวงตาสีดำสนิทนี่มันทำให้ใครๆต่าง พากันหลงใหลละสินะ แต่ผมกับมองว่า มันมีแรงดึงดูดที่ดูจะยียวนกวนประสาทอยู่ไม่น้อยเลย

 

"ไงไอ้เพลนสบายดีมั้ยมึง?อยู่ๆก็มาขอแข่งรถกับไอ้จุ้นเนี่ย" ผมเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า ที่ตัวใหญ่พอๆกับเฮียของผม

 

"ก็ดีอะเฮียฟรีพอดีผมเหงาๆก็เลยจะขอแข่งกับพี่จุ้นซักหน่อย พอหอมปากหอมคอนะ" เฮียผมตอบ

 

"มึงนี่นะไอ้เพลนถ้าเกิดน้องชายที่มึงเคยเล่าว่าจะฟ้องป๊ามันรู้เข้า มึงไม่ซวยรึไง?" ไอ้ตัวใหญ่ข้างหน้ามันขำๆแต่ที่พวกมึงคุยกันนี่มันเป็นกูละสินะ

 

"มันคงไม่ฟ้องแล้ว หึหึ! ตอนนี้มันยืนอยู่หน้า เฮียแล้วนี่ไง เฮียดูตัวมันเล็กนิดเดียวแต่ฤทธิ์ มันเยอะมาก วันนี้ผมเลยตรงหนีบมันมาด้วย"

 

เฮียกอดคอผมจากทางด้านหลังแล้วโยกตัวไป มา ส่วนไอ้ตัวใหญ่ข้างหน้าผมก้มลงมามอง หน้าผมแล้วอมยิ้มก่อนจะเงยหน้าคุยกับเฮียผมต่อ ผมเลยกระแทกศอกไปที่หน้าท้องของเฮีย เพลนเต็มแรง

 

"โอ้ยย ! ไอ้พอร์ตกูเจ็บนะมึง" มันดันผมออกห่างทันที

 

"กูจะกลับแล้ว! กูจะไม่ฟ้องป๊า แต่กูจะบอกม๊า แทนแล้วกันนะไอ้เฮียเพลน" ผมบอกมัน

 

"เดี๋ยวดิจะรีบไปไหนของมึงวะพอร์ตเดินออกไปคนเดียว เดี๋ยวมึงโดนฉุดไปรุมโทรมหรอก กูไม่อยากให้มึงมีหลายผัวนะพอร์ต"

สัด.. ดูเฮียผมมันพูดแล้วแบบนี้ใครจะกล้าเดิน ออกไปคนเดียววะ

 

"หึหึ" เสียงหัวเราะใกล้ๆดังขึ้น ผมมองตาม เสียงทันที

 

"นี่ลุง ! หัวเราะอะไรไม่ทราบ !" ผมหันไปว๊าก คนชื่อฟรีทันที

 

"ใครลุงมึงวะ พูดดีๆ เดี๋ยวกูสั่งอุ้มซะดีมั้ง" ยังมาทำหน้ากวนส้นเท้าใส่อีก

 

"ไอ้พอร์ตมึงยั่วโมโหเฮียฟรีทำห่าอะไรวะ เดี๋ยวก็โดนอุ้มจริงๆหรอก ฮ่าๆ" นี่กูจะโดนอุ้ม มึงยังหัวเราะร่าขนาดนี้เลยวะ

 

"ปล่อยมันเหอะกูก็อยากรู้ว่ามันจะฤทธิ์เยอะขนาดไหน หึหึ " มันพูดจบผมก็กระทืบเท้าใส่ตาลุง นั้นทีนที หมับ ~ ผมโดนอุ้มพาดบ่าแกร่งของ ตาลุงนั่น

 

"ปล่อย ปล่อยนะนะเว้ยไอ้ลุงบ้า!ไอ้เฮียเพลน ไหนมึงบอกว่ารักกูไงช่วยกูหน่อยสิวะไม่ใช่ ให้มึงมายืนยิ้มแบบนี้ ส่วนไอ้ลุงบ้านี่ ปล่อยสิวะ งั่มๆๆ"

ผมตะโกนโวกเวกโวยวายด่ากราดทั้งเฮียผม กับไอ้ลุงที่มันอุ้มผมแล้วออกเดินผมเลยกัดๆ ตรงที่ผมคิดว่าจะกัดได้ไอ้เฮียของผมได้แต่ โบกมือหยอยๆแล้วตะโกนไล่หลังมา

 

"เฮียฟรีอย่าทำอะไรรุนแรงนะเว้ยน้องผมมัน ยังเด็ก!!"

 

"เออ กูจะถนอมอย่างดีถ้ามันไม่ปากดีส่วนเรื่อง รถมึงแข่งกับจุ้นไป ถ้าชนะไอ้จุ้นได้กูมีรางวัลให้" ไอ้ลุงพูดๆก่อนจะตีก้นผมแล้วเดินไป ห้องๆหนึ่งผมเลยตะกุยตะกายหลังมันสะเลย พอถึงห้องที่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วก่อนที่มันจะ ปล่อยผมให้เป็นอิสระ

 

"เฮียไปพาน้องคนนี้มาจากไหนเนี่ยห๊ะ แล้วทำไมต้องทำรุนแรงกับน้องเค้าด้วยเนี่ย" ผมมองคนที่ว่าลุงนั้น อ่อยย~ น่ารักชะมัด เหล็กดัดฟันสีชมพูนั้นอีกสาบานเถอะว่าพี่แก เป็นผู้ชาย

 

"ฟร้อนท์..เฮียยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะแค่อุ้ม มาเอง" ลุงนั้นบอกพี่คนนั้น เฮ้ย เดี๋ยวนะ

ชื่อ ฟร้อนท์ หรอวะคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน นึกๆสิวะไอ้พอร์ต

 

"ไม่เป็นอะไรนะครับน้อง .."พี่ฟร้อนท์ถามขึ้น

 

"อ๋อฮะ นิดหน่อยเมื่อกี้ลุงแกทำผมหัวฝาดกับ ราว บันไดไปทีนึง"ว่าแล้วผมก็ลูบหัวตัวเอง ปอยๆก่อนจะหันไปทำตาขวางใส่ไอ้ลุงนั้น

 

"เฮีย!! ไปเอาลูกหลานใครเขามาห๊ะ! " พี่ฟร้อนท์ว๊ากตาลุงนั้น

 

"มันชื่อ แอร์พอร์ตน้องชายไอ้แอร์เพลนไง" ลุงแกตอบแบบขอไปที

 

"ไหนพี่ขอดูหน่อยเป็นอะไรมั้ย ?" พี่แกมาเปิดหัวเห็ดของผมดูแผล ซึ่งผมว่ามัน ต้องปูดแน่ๆ

 

"ปูดเลยแหะ เฮียฟรี!" พี่ฟร้อนท์ลูบหัวผมเบาๆ แล้วเรียกชื่อลุงนั้นดังลั่น

 

"เฮียคิดว่าถ้าฟร้อนท์เข้าใกล้ไอ้ตัวเล็กนั้นมากแล้วไอ้คีร์มาเห็น เฮียว่าไอ้เด็กนั้นมันคงโดน ตีนไอ้คีร์แน่ๆ"

 

ฟร้อนท์ คีร์ คีร์ ฟร้อนท์ อ๋อออออ นึกออกแล้ว

 

"พี่ฟร้อนท์ที่ดังในเพจเฟสบุ๊คนี่เอง พอร์ตว่า แล้วคุ้นๆพี่ฟร้อนท์เป็นอะไรกับตาลุงปากเสียนี่ฮะ" ผมถามขึ้นเห็นพี่แกแอบขำด้วย

 

"ลุงปากเสียที่พอร์ตว่านะ เป็นพี่ชายพี่เอง" เงิบ! อะไรวะ ต่างกันราวกับฟ้ากับเหว

 

"ไงละนิ่งเลยละสิมึง ฟร้อนท์ออกไปก่อนนะ เฮียขอคุยกับเด็กปากดีนี่ก่อน"

ผมส่งสายตาอ้อนวอนพี่ฟร้อนท์อย่างรวดเร็ว เมื่อลุงนั้นพูดจบ พี่ฟร้อนท์ได้ยิ้มๆแล้วเดินไป กระซิบอะไรบางอย่างกับลุงปากเสีย

 

"เป็นเด็กดีนะครับน้องแอร์พอร์ต" แล้วพี่ฟร้อนท์ก็เดินออกไปโดยไม่ลืมปิดประตู

 

"พะ .. พี่ฟะ.."

ผมอยากจะเรียกให้ดังกว่านี้แต่ก็ได้แค่นั้น ลุงแกเดินมานั่งโซฟา

 

"ไม่คิดหนีหรอ?" มันถาม

 

"เหนื่อยอยู่รอหายเหนื่อยก่อนจะได้มีแรงหนี" ผมกระแทกเสียงใส่

 

"พูดเพราะๆสิ กูแก่กว่ามึงนะไอ้พอร์ต!"

 

"จะพูดดีกับคนดีด้วยลุงก็พูดดีๆซิผมจะได้พูดดีๆเพราะๆลุงอยากให้คนอื่นพูดดีด้วย แต่ไม่ พูดดีๆกับคนอื่นก่อนแล้วใครจะพูดด้วยวะ"

ผมบอกก่อนจะมองออกไปทางหน้าต่างที่เห็น คนเดินกันขวักไขว่

 

"แล้วทำไมกูต้องพูดดีกับมึง?" อ้าวไอ้ห่านิ เพิ่งพูดไปหยกๆ

 

"แล้วทำไมกูต้องพูดดีกับมึง?" ผมกวนประสาทกลับทันที เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับแอร์พอร์ต

 

"ไอ้พอร์ต!!"

ไอ้เฮียมันลุกขึ้นเดินมาทางผมก่อนจะมาคร่อมตัวผม ไว้ผมพยายามดิ้นแต่ไม่ได้ผลเลยลุงมัน ไม่ขยับสักนิด มันเป็นกำแพงรึไงฟะ!

 

"นะ .. นี่ลุกออกไปนะเว้ย!" ผมดิ้นขลุกขลัก

 

"กูอยากจะรู้นักเด็กปากดีแบบมึงจะเอาตัวรอดแบบไหน

 

" มันแสยะยิ้มออกมานิดๆ

 

"ปล่อย" ผมบอกแล้วจ้องตาคนตัวโต

 

"ไม่"

 

"ปล่อย"

 

"ไม่" มันย้ำคำเดิมก่อนเลื่อนหน้ามาใกล้หน้าผม

 

"ปะ..ปล่อย" นี่ผมจะพูดตะกุกตะกะทำไมวะเนี่ย

 

"ไม่ปล่อย!"

 

อ๊ากกกก!พูดจบไอ้เฮียมันก็ก้มลงมาประกบปากผมทันที ผมพยายามจะดันตัวมันออกแต่ไม่ได้ผลเลย ให้ตายเหอะลิ้นของไอ้เฮียก็จะสอดเข้ามาใน ปากผมแต่ผมปิดริมฝีปากแน่น "อ๊ะ" ผมหลุดเสียงออกมาเพราะไอ้เฮียมันดันใช้มือ ล้วงไปในเสื้อผมลิ้นใหญ่ของไอ้เฮียมันเลย เข้ามาในปากผมได้สบายๆ เลย น่าเจ็บใจชะมัด ไอ้เฮียมันขบริมฝีปากผมอยู่นานก่อนจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก

 

 

 

สภาพผมตอนนี้ก็มานั่งหอบหายใจแฮ่กๆ อยู่บนรถหลังจากโดนขโมยจูบไปผมก็ผลักไอ้เฮียนั้นแล้วรีบวิ่งหนีออกมา

 

"ไอ้บ้าเอ้ย!แล้วทำไมหน้าต้องร้อนวูบด้วยวะ!" ผมสบถอย่างหงุดหงิดแล้วสตาร์ทรถก่อนจะขับกลับคอนโดที่อยู่นอกชานเมืองห่างจากสนาม แข่งรถของไอ้เฮียนั้นประมาณเกือบสิบโล ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือ

 

("ฮัลโหล")

 

"ไอ้เชี้ยเพลน..ไอ้สัด!มึงแม่งโครตรักกูเลย เนอะ เพราะมึง มึง มึง มึง และมึง แม่งเว้ยย !!" ทันทีที่เฮียของผมรับโทรศัพท์ก็ด่ากราดเลย

 

("ไอ้พอร์ตเป็นห่าอะไรของมึงวะ ด่ากูเฉย") มันยังงง แต่กูหงุดหงิด

 

"เพราะมึงนั้นแหละที่ปล่อยให้กูถูกไอ้ลุงนั้น อุ้ม มึงรู้มั้ยมันขโมยจูบกู!!"

 

("คิกคิก .. น้องกูจะมีผัวแล้วสินะ")

 

"หัวเราะห่าอะไรของมึงไอ้เพลน!แล้วผัวห่าผัวเหวอะไรของมึง !!" ผมยังคงโวยวายมันก่อนจะเลี้ยวเข้าไปจอดรถตรงด้านหลังคอนโด

 

("กูว่านะเฮียฟรีเขาถูกใจมึงเข้าแล้วละพอร์ต มึงหนีไงก็ไม่พ้นน้องรัก เฮียฟรีแกเป็นคนดี กูทำงานกับเขามานานแล้ว เชื่อกู")

 

"ถูกใจบ้าบอไรฟะ แม่งโว้ย! กูไม่คุยกับมึงแล้ว สัด!" ก่อนที่ผมจะตัดสายก็ได้ยินเสียงพี่ชาย ตัวดีหัวเราะก๊ากออกมามันทำให้ผมหงุดหงิด หนักเข้าไปอีก ผมลงจากรถโดนไม่ลืมคว้ากระ เป๋านักเรียนออกมา แล้วเดินตรงเข้าลิฟท์กด ชั้น 7 พอถึงชั้นที่ผมต้องการ ผมรีบหยิบคีย์- การ์ดออกมาเสียบแล้วเข้าห้อง

ผมเหวี่ยงกระเป๋าไปที่โซฟาแล้วตรงดิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำสระผม แปรงฟัน โดยที่ผมไม่ลืมถู ปากแรงๆตามอีก หลังจากเสร็จภารกิจอาบน้ำ ผมก็รีบออกมาแต่งตัวแล้วกระโดดลงที่เตียง หึ่ย~น่าโมโหชะมัด ผมคิดแล้วก็หลับตาลงช้า วันนี้ผมเหนื่อยเรื่องเรียน แล้วไหนจะเรื่อง ไอ้ลุงหมีควายตัวใหญ่นี้อีก พอหยุดคิดหวังว่า พรุ่งนี้ผมตื่นมาคงไม่เจออะไรแบบนี้อีกแล้ว

 

 

 

 

ตอนนี้ผมยืนเข้าแถวเคารพธงชาติบ่งบอกว่า ตอนนี้แปดโมงตรงที่สำคัญ ผมเกือบมาไม่ทัน เข้าแถวซะแล้วงานจะเข้าก็ตอนมาไม่ทันแล้ว โดนกักให้เข้าแถวคนมาสายแล้วเรื่องอะไรที่ ผมจะทำให้ชีวิต ม.ปลาย แสนสุขต้องมาวุ่นวาย กับการโดนตัดคะแนนเข้าแถวทุกเช้าด้วย ถ้าคะแนนไม่ผ่านต้องซ่อมแถว เช้า กลางวัน เย็น สู้มาให้ทันเข้าแถวแค่รอบเดียวก็เกินพอ ละ หลังจากเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อย อาจารย์ฝ่ายกิจกรรมก็มาประกาศเรื่องกิจกรรม กีฬาสีที่จะจัดขึ้นอีกสองอาทิตย์ทั้ง โรงเรียนพากันเฮลั่นห้องประชุม เสียงคุยงุ้งงิ้งๆก็ตามมาเป็นระลอก เปิดเทอม มาได้เทอมกว่าๆแล้ว นี่คงเป็นกิจกรรมอีกตัวที่ เด็กทั้งมอต้นมอปลายใฝ่ฝันกัน

 

 

//ขอให้นักเรียนทุกห้องส่งตัวแทนมาจับ ฉลากสีของห้องด้วยนะครับ ประกาศอีกครั้ง ให้นักเรียน ม.1 ถึงม.5ส่งตัวแทนมาจับฉลาก เลือกสีด้วยครับ ณ ตอนนี้ //

 

เสียงประกาศจากด้านบนเวทีดังขึ้นตัวแทนแต่ ละห้องแต่ละชั้นก็เริ่มส่งตัวแทนไปจับ ห้อง ผมส่งคนที่อยู่หน้าสุดไปจับกีฬาสีโรงเรียนผมมีห้าสี เขียว ฟ้า ชมพู ม่วง ส้ม ห้องผมได้ สีชมพู

 

ตืดดดด~ ผมหยิบมือถือเครื่องสวยออกจากกระเป๋าเสื้อทันทีที่มันสั่น ผมเห็นแอพฯไลน์เด้งขึ้นมาก่อน จะกดอ่าน

 

Air_pplane : มึงอยู่สีอะไรวะ ?

 

@_Airport : สีดูหุ้ม = =

 

ผมก็พิมกวนตีนเฮียผมไปเรื่อย อย่าผวนนะครับ

 

Air_pplane : มึงซุ้มดูคนเดียวเหอะ กูอยากรู้ มึงอยู่สีอะไรตอบ !

 

@_Airport : มึงอยู่สีอะไร?

 

Air_pplane : สีชมพู

 

@_Airport : งื้ออ สีเดียวกันแหะ ไม่ไหวๆ

 

Air_pplane : ดีๆ พอดีกูเป็นประธานสี ห้องมึงเตรียมตัวทำงานกันได้เลย 5555

เฮียเพลนมันแลจะซะใจมาก ดูดู๊แม่งยังส่ง สติ๊กเกอร์ที่หัวเราะแบบสะใจมาให้ด้วย เออดี!

 

@_Airport : สัด! กูย้ายสี ย้ายห้อง สะดีมั้งเนี่ย

 

Air_pplane : โอ๋ๆอย่าหนีเฮียเพลนคนหล่อ อย่างนี้ซิ แอร์พอร์ตสุดที่รักของเฮียกลางวันนี้ เตรียมตัวฟังประกาศเรียกด้วยละกัน

 

@_Airport : หล่อตายละ เออๆจะรอฟัง ไปไป๊ ชิ้วๆ

ผมตอบไล่เฮียเพลนไปในตัวก่อนจะยัดมือถือ ใส่กระเป๋าเสื้อตามเดิม แล้วฟังเสียงเจี๊ยวจ๊าว ซอกแซกที่ดังสนั่นไปทั่ว สักพักอาจารย์ก็ ประกาศให้ขึ้นเรียนในคาบเช้าปกติ เช้านี้ผม เรียนพละสี่คาบติด ก็เลยได้มาวิ่งอยู่ในสนาม บอล

 

"ไอ้พอร์ต ปีนี้มึงลงกีฬาอะไรบ้างวะ?" ไอ้จั๊กวิ่งมาขนาบข้างผมแล้วถามขึ้น

 

"กูไม่รู้วะ รอเรียกรวมสีก่อนว่าม.หกมันมี กิจกรรมให้ห้องเราทำกิจกรรมอะไร" ผมบอกก่อนรีบปาดเหงี่อ

 

"อ๋อ ใช่ๆ กูว่ามึงไม่พ้นเดินขบวนอีกเป็นแน่"

 

"กูอุตส่าห์ลืมแล้วนะไอ้จั๊ก "

ปีที่แล้วผมโดนแต่งเป็นเทพีอะไรสักอย่างนี่ แหละเป็นที่ฮือฮามากในโรงเรียนขนาดเฮีย เพลนยังช็อคมัน ไม่คิดว่าผมจะกล้าแต่งอะไร แบบนี้ เรื่องจริงคือผมโดนบังคับ

 

"ฮ่าๆ กูยังมีรูปนั้นอยู่นะเว้ย เดี๋ยวกูส่งให้" ไอ้จั๊กพลักหัวผมเบาๆแล้ววิ่งนำผมไป

 

"ไอ้เหี้ยจั๊ก ! ไม่ต้องสะเออะส่งมาให้กูดู!!" ผมตะโกนไล่หลังมันก่อนจะวิ่งไปรวมกับเพื่อน ในห้อง

 

//ประกาศจากกองกลางนะคะ ตอนนี้ประธาน ของแต่ละสีได้จุดนัดแนะกับลูกสี ได้แก่ สีเขียวสนามฟุตบอล สีฟ้าโรงอาหารรวม สีชมพูลานอเนกประสงค์ใต้ตึกกิจรรม สีม่วงหอประชุมใหญ่และสีส้มโรงยิมให้ทั้ง หมดไปรวมกันได้ตอนนี้เลยคะประกาศให้รู้ ด้วยทั่วกันนะคะ//

 

อะไรคือการที่ผมอยู่สนามบอลแล้วต้องเดิน ย้อนกลับไปในลานอเนกประสงค์เดินวนไป วนมา ให้ตายเถอะ!ห้องผมก็พากันทยอยมา นั่งเป็นห้องตามที่รุ่นพี่ ม.6 เข้าจัดให้กันอย่าง เป็นระเบียบ ผมก็เห็นเฮียเพลนเดินตรงมาหา ผมแล้วยิ้ม

 

"พอร์ตมึงไม่กะตือรือร้นเหมือนคนอื่นเลยวะ" จี้เพื่อนผู้หญิงในห้องผมดีกรีดาวของมอสี่เดินมาทักแต่คำพูดคำจามันขัดกับน่าตาสวยๆของ มันชะมัด

 

"กูไม่รู้จะลงอะไร พอดีปีนี้เบื่อๆไม่อยากลง

เป็นกองเชียร์ก็แล้วกัน มึงละจี้"

 

"กูคงเป็นหลีดสีเรานี่แหละเหมือนเดิมแต่อนุ บาลจนมอปลาย ฮ่าๆกูไปแรดก่อนนะมึงนั่งคน เดียว ระวังโดนฉุด กูไปหาลงชื่อก่อน จุ๊บๆ"

มันทำท่าเดินก้นบิดไปมาแล้วหันมาส่งจูบให้ ผมขำเบาๆแล้วส่ายหัว

 

.

.

.

.

 

เวลาล่วงเลยไปเกือบบ่ายสอง ตอนนี้ห้องที่ได้ รับมอบหมายให้อยู่ประชุมต่อก็มีแต่เด็กม.ปลายไม่กี่ห้อง อาทิเช่น ห้องผมนี่ไงที่โดนรุ่นพี่จับ จ้อง เพราะประชากรผู้หญิงห้องผมมีน้อย แต่ พวกผู้ชายเกรียนๆมีเยอะ เฮียเพลนชอบพูด แบบนี้ตั้งแต่ผมเลื่อนชั้นขึ้นมา ม.ปลาย

 

"พี่ขอแรงน้องมอสี่ห้องจี กับมอห้าห้องเอมา เพื่อช่วยงานขบวนใช่ปีนี้พี่อยากให้น้องๆช่วย กันคิดธีมงานแล้วเราก็มาช่วยกันโหวตมีใคร จะเสนอเลยมั้ยครับ"เฮียเพลนพูดปากป่าวพลางกวาดสายตามองไปทั่วๆ

 

//หนูค่ะ..ธีมงานเป็นเกี่ยวกับรณรงค์ลดโลก ร้อนดีมั้ยคะหนูว่าถึงมันจะมีทุกปีแต่ไอเดียเรา ต่างมันก็โอนะคะ//ผู้หญิงด้านซ้ายในหลืบเอ่ยขึ้นมันก็ดีนะแบบที่ผู้หญิงคนนั้นบอก

 

"ความคิดดีนะครับพี่เห็นด้วย แล้วมีอีกมั้ย?"

 

//ผม..ผมว่าเราแต่งแฟนซีดีมั้ยครับ//

 

//เทพนิยาย //

 

//ผี//

 

//มาสคอส//

 

//นางในวรรณคดี//

!@#$$^^&*$@!$^*!

 

อยู่ๆทุกคนก็ต่างพูดสิ่งที่คิดจนเฮียเพลนต้อง บอกให้หยุดแล้วให้แยกย้ายกันกลับบ้านได้

 

"พอร์ตรอเฮียแปบนึง วันนี้กลับด้วยรถเฮียเข้าอู่อยู่" เฮียเพลนบอกหน้าระรื่น

 

"ถ้าพอร์ตไม่ให้เฮียกลับด้วยละ?" ผมแกล้งถาม

 

"งั้นเฮียร้องไห้จริงๆนะ ฮ่าๆ" เฮียทำหน้าเบะจะร้องไห้

 

"หน้าเกลียดวะเฮีย เดี๋ยวพอร์ตรอที่รถเร็วๆละ"

 

"คร้าบบบ" ไม่พูดป่าวมายุ่งกับผมของผมอีก ผมรีบขึ้นมาเก็บกระเป๋าที่ห้องแล้วรีบวิ่งไปที่รถ เคลียร์รถซะหน่อยเดี๋ยวเฮียมันวิพากย์วิจารณ์ รถผมเก็บหนังสือการ์ตูนที่อยู่เบาะหลังให้เรียบร้อยสวยงาม โอเคทันเวลา

 

"ปะ เฮียขับให้จะแวะคุยธุระแปบนึง" เฮียเพลนคว้ากุญแจในมือผมไปอย่างรวดเร็ว ผมก็ยักไหล่นิดหน่อยและเดินไปนั่งข้างคน ขับเฮียออกรถออกจากโรงเรียนก่อนจะไปเส้นทางที่ผมไม่คุ้นตาเท่าไหร่นัก

 

"เฮียจะไปไหนกันแน่ทางเปลี่ยวชะมัดถ้าไม่ ได้มากับเฮียพอร์ตนึกว่าจะโดนทำร้ายเหอะ" ผมบอก

 

"มันเปลี่ยวแค่ช่วงนี้แหละแต่ไม่ต้องกลัวทางนี้เขามีคนคอยดูแลอยู่ตลอด"เฮียเพลนผิวปาก

 

"แล้วเฮียจะไปไหน?" ผมถามอีกครั้ง

 

"มาหาสปอนเซอร์รายใหญ่ของสีเราไง"

 

"ใครอะเฮีย?" อะไรวะ สปอนเซอร์รายใหญ่

 

"เอาเถอะน่า เห็นก็รู้เอง" เฮียบอกปัดๆ ผมสงสัยแล้วนะแล้วอาคารโดมขนาดใหญ่เหมือนผมจะคุ้นๆ หวังว่าคงไม่ใช่ ..

 

 

 

 

 

 

 

 

To be continue