Zodiac Fate I (ภาคเปิดตำนานสิบสองราศี)
9.8
เขียนโดย 
esther
วันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 13.20 น.
10 ตอน
5 วิจารณ์
13.50K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 00.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
8) Adamina:ตุ๊กตา...ที่มีหัวใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความยามรัตติกาลในคืนพระจันทร์เต็มดวงท้องฟ้าส่องสว่างไปด้วยแสงดาว
ลอยอยู่เหนือสหราชอาณาจักรไทเทเนียอันรุ่งเรือง
ณ ปราสาทขาว ไทเทเนียบริเวณโดมลานกว้างท้องพระโรง
ภายในโดมที่ผู้ชมต่างหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง
แม้แต่กลีบกุหลาบก็ผลันหยุกชะงักลอยแน่นิ่งอยู่กลางอากาศ
สิ่งที่เคลื่อนไหวได้ตามปกติเห็นจะมีเพียงอนาดามิน่าและออสวอทตุ๊กตาอันหล่อเหลาของเธอ
ที่นั่งลงบนเส้นด้ายที่เกี่ยวไว้กับเสาทั้งสองที่สูงเกือบถึงหอคอยปราสาท
หญิงสาวแกว่งขาไปมาด้วยท่าทีไม่สู้ดีนักมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากมาย
หลัง จากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เหลือบตาลงมองลงพื้นเบื้องล่างไม่กล้าจะสบตาสีฟ้าใส ของนางฟ้าผมทองที่ลอยอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงสองเมตรเธอกลืนน้ำลายรวบรวมความ กล้าเพื่อสนทนาต่อรองกับ...กาบริเอล
"ข้า...ไม่อยากไปกับท่าน"
อดามิน่าเอ่ยถึงเสียงแผ่วเบาแต่เป็นเพราะความเงียบของห้วงเวลาที่ถูกหยุดเสียงนั้นจึงฟังดูดังก้อง
"ที่ข้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ท่านฟังก็เพื่อให้ท่านออกเดินทางไปกับข้า
ขออภัยแต่ท่านไม่สิทธิเลือก"
ขออภัยแต่ท่านไม่สิทธิเลือก"
เสียงใสใสแต่แรงกดดันมหาศาล หญิงสาวสะดุ้งเฮือกกับประโยคที่ได้ยิน
"ข้า...ข้ามีคณะละครสัตว์ต้องดูแล ทุกคนคือพวกพ้องและเพื่อนของข้า
...ข้าไม่อยากจากพวกเขาไป"
...ข้าไม่อยากจากพวกเขาไป"
"จำต้องรอคอยความตายมาพลัดพรากพวกเขาไปจากท่านเช่นนั้นน่ะหรือ"
ประโยคนั้นราวกับหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจของหญิงสาวนางรู้สึกเจ็บแปลบเมื่อได้ยิน
"ไม่ใช่นะ ออสวอท ยังคงอยู่กับข้า ขอเพียงมีเขาข้าก็ไม่ต้องการสิ่งใด!!"
หญิงสาวตอบกลับเสียงเย็น หันหน้าประสานสายตากับนางฟ้า
"ออสวอท? หุ่นเชิดตัวนั้น...มิใช่เป็นเพียงอาวุธของท่านหรอกหรือ"
"ไม่ใช่นะ!!ไม่ใช่!! เขาเป็นคนรักของข้า เป็นผู้ที่คอยปกป้องคุ้มครองข้าเสมอมา"
หญิงสาวตะโกนขึ้น นัยต์ตาสีโรสควอสเต็มเปี่ยมด้วยความไม่พอใจ
"มากับข้าเถิด อดามิน่าข้าจะพาท่านไปพบกับ..."
"ข้าไม่ไปปป!"
อดามิน่า แผดเสียงกรี๊ดร้องขึ้นดังกึกก้องกลีบกุหลาบรอบข้างกระจายออกเป็นวงกว้างพลันขว้าเส้นดาย พร้อมโหนตัวเธอลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง ระหว่างชั้นบรรยากาศ
ท่ามกลางกลีบกุหลาบที่หยุดนิ่ง หญิงสาวกระชากเส้นดายโดยรอบที่ขว้างทาง
หมายจะลงไปให้ถึงประตูทางออก กาบริเอลยืนนิ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆว่า
"....เอรอส"
สิ้นเสียงของนางฟ้าประกายเปลวเพลิงต่างพากันลุกไหม้เส้นดายทุกเส้นที่เกี่ยวไว้กับเสาทั้งสอง
ทำให้เส้นดายที่ อดามิน่า โหนตัวอยู่นั้นขาดออกจากกันร่างของหญิงสาวร่วงหล่นลงไปกระแทกกับพื้นเวที
"อะ...โอ๊ยยยย"
อดามิน่าตะเกียดตะกายลุกขึ้นอย่างร้อนรนจุดหมายยังคงอยู่ที่ประตูทางออก
แต่ก็ต้องพบว่าร่างของชายหนุ่มผมแดงตาสีอำพันนั้นยืนขว้างทางอยู่
"เจ้าอีกแล้วเหรอ!!"
"เสียใจนะคนสวย แต่ข้าให้เจ้าผ่านไปไม่ได้โอเคนะ"
เอรอสพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ
หญิงสาวรู้สึกกระอักกระอวนมากกับท่าทางนั้น อดามิน่ากระโดดตีลังกาถอยหลัง
กางนิ้วมือเรียวเล็กขึ้นทั้งสิบนิ้วตั้งท่าโจมตี
"ออสวอท!!"
เธอขานชื่อคนรักออกมาร่างของตุ๊กตาหนุ่มก็ลอยลงมายืนด้านหน้าเธอในทันใด
หมุนตัวเข้าซัดสะบัดใบมีดนับร้อย ที่อยู่ในชุดทักซิโด้ เข้าใส่เอรอสที่ยืนเท้าสะเอวแกว่งมีดสั้นไปมา
เอรอสยกมีดสั้นทั้งสองขึ้นมาปัดใบมีดทั้งหมดกองลงไปกับพื้นด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
สิ้นเสียงใบมีดสุดท้ายตกลงสู่พื้นดิน เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่หญิงสาวจะกะพริบตา
อดามิน่าต้องตกใจสุดขีดเมื่อใบหน้าของชายหนุ่มเข้ามาใกล้ในระยะประชิดพร้อมคำพูดที่เอื้อนเอ่ยมาอย่างแผ่วเบา
"ข้าเป็นนักฆ่า ลอบสังหารกษัตริย์และแม่ทัพมากมายไม่เว้นแต่ละวัน
จึงต่างกับเจ้าที่เอาแต่แต่งหน้าทาปากยืนปั่นหน้าสวย"
อดามิน่าในความโกรธเคืองต่อคำพูดที่จาบจ้วงศักดิ์ศรีตนนางสะบัดตัวออกมาจากการประชิดของชายหนุ่มส่งเสียงร้องตะโกนก้องอีกครั้ง
"ออสวอท!!"
แต่ไม่เป็นผลไม่มีสิ่งเกิดขึ้นในความนิ่งเงียบหญิงสาวแปลกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ่นจนต้องพลิกมือตัวเองดูก็เพิ่งรู้สึกตัวได้ว่า เส้นดายทั้งสิบบนนิ้วนั้นถูกไฟไหม้ขาดสะบั้น
"เป็นไรไป ไม่เรียกแฟนแระเหรอ"
คำพูดถากถ่างที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง อดามิน่าหันหลังกลับไปมองที่มาของเสียง
พบว่าร่างของคนรักอยู่ในเงื้อมมือของเอรอสเสียแล้ว
"ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากให้ใบหน้าหล่อเหล่าของแฟนไหม้ไฟหรอกนะ จริงไหม?"
ชายหนุ่มพูดด้วยพร้อมยิ้มมุมปาก
"ออสวอท!!??ไม่นะ!! อย่าาาาา!!"
ดวงตาสีชมพูใสเปล่งประกายเปิดกว้างด้วยความโกรธแค้น
หญิงสาวยกฝ่ามือทั้งสองขึ้น ไปที่ร่างเอรอสในทันใด
"จงพันธนาการ!!"
เสียงนั้นแผดอย่างอัดอั้นเพียงแค่หญิงสาวกระดิกนิ้วชี้ข้างซ้ายมือของเอรอสก็แบออก
ทิ้งมีดสั้นและ ออสวอท ลงไปยังพื้นด้วยร่างกายนั้นยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก
แต่ก็ไม่อาจขยับกายได้ดั่งที่เคยเป็น
"นี่มัน...บ้า ชัดๆเลย"
ชายหนุ่มตกตะลึงไปกับการโจมตีของหญิงสาว
ที่เข้าควบคุมร่างตนไปทั่วทั้งร่าง นอกจากคำพูด และสีหน้าแล้วเอ รอสก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้เขาจะพยายามฝืนจนร่างกายสั้นเทาจำต้องกัดฟันทนดูร่างตัวเองค่อยๆก้มลงไป หยิบมีดสั้นของตนที่ทำหล่นเมื่อครู่
ยกขึ้นมาแทงทะลุเข้าหน้าอกของตน
เลือดสดๆทะลักออกมาจากปากแผล มือของเขายังคงกดใบมีดจมลงไปเรื่อยๆจนสุดคมดาบ
"เจ็บใจนัก!!ชิ...ไม่น่าประมาทเลย"
หญิงสาวพลิกข้อมือของเธอขึ้น กระดิกข้อนิ้วนางข้างซ้าย
"ปลดปล่อย"
สิ้นเสียงหวานๆที่มาดมั่นร่างของเอรอสก็ทรุดตัวลงกับพื้นนอนนิ่ง
หลังจากที่ อดามิน่า สำแดงโทสะใส่เอรอสจนหมดสิ้นแล้วก็รีบวิ่งไปหาออสวอทที่นอนอยู่
เธอรีบประคองร่างนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอม
ทว่า
หายใจยังไม่ทันทั่วท้องดี ก็ต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นอีกครั้ง กับเสียงที่ดังขึ้นด้านหลัง
"ท่านยังคงยืนกรานว่า หุ่นนั้นคือคนรักของท่านสินะ"
กาบริเอลเอ่ยขึ้น ลอยตัวลงมายังพื้นเวที
"ใช่!! เขาคือคนรักของข้า!!"
หญิงสาวตะคอกใส่อย่างเกรียวกราด
"Gemini เอ่ยไม่ว่าท่านจะเก่งกาจซักเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้าแหวนนี้ทุกสิ่งจักไร้ผล"
นางฟ้าสาวกล่าวจบก็ดีดนิ้วขึ้น
อดามิน่า มองท่าทีของนางฟ้าอย่างสงสัย จนกระทั้งร่างที่เธอประคองอยู่นั้น
ปล่อยใบมีดจากแขนเสื้อ เฉียดไปที่แก้มเนียมใสของเธอ จนมีเลือดซึมออกมา
"ออสวอท?"
ใบมีดเรียวแหลม พุ่งออกมาจากแขนเสื้อ ฟาดฟันไปที่ ร่างบางของหญิงสาว
อดามิน่ากระโดดถอยหลังยาวเพื่อหลบการโจมตีของคนรักได้อย่างฉิวเฉียด
"รู้สึกอย่างไรบ้าง?คนรักของท่านหันมาอยู่ฝ่ายข้าแล้วนะ
และข้ายังคิดว่าเขายินดีจะสังหารท่านแทนข้าเสียด้วย"
หญิงสาวผมเงินไม่อาจตอบคำพูดใดใดของนางฟ้าได้ เพราะต้องคอยหลบจากโจมตีของตุ๊กตาแฟนหนุ่มที่หันคมดาบใส่เธอ แทงปลายดาบระรัวอย่างหนักหน่วง
"ทำไมถึงไม่ขอร้องให้เขาหยุดละ รึจะ...ตะโกนเรียกสติของเขาก็ได้
บ้างทีเขาอาจจะรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วเลิกโจมตีท่านนะ"
คำพูดที่ถากถ่างนั้นสร้างความเจ็บปวดในหัวใจของหญิงสาว ที่เริ่มเสียสมาธิในการหลบหลีก
ปลายดาบยังคงพุ่งตรงรอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"รึอันที่จริง...ตัวท่านเองก็รู้อยู่แล้วว่า...มันไร้ผล "
ฉึก!!?
เสียงคมดาบทะลุผ้าลูกไม้ตรงเข้ากลางอก
อดามิน่าร้องเสียงหลง ใช้เท้าดีดตัวออกมาถอยห่างพลางคุกเข่าลงตรงขอบเวทีที่นั่งคนดู
เลือดของเธอไหลออกมาเป็นทางเหงื่อซึมออกมาทั่วร่าง
หอบหายใจอ่อนล้า เพราะหลบโจมตีอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานพอควร
ออสวอท วิ่งพุ่งตรงเข้ามาหาหญิงสาว ยกคมดาบขึ้นสูงเหนือหัวหมายจะแยกร่างตนออกเป็นสองส่วน
"จงพันธนาการ!!"
ร่างนั้นหยุดชะงักนิ่ง ใบหน้าไร้อารมณ์นั้นหยุดอยู่ในท่าง้างคมดาบ
หญิงสาวยกมือขึ้นก้างนิ้วออก ดวงตาฉายแววเศร้ามองเธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่สีหน้านิ่งไม่ไหวติง
ก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างหาสาเหตุไม่ได้ น้ำตาไหลออกมาเป็นสายอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง
"จง...แตกออก"
เธอกล่าวประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเงาในดวงตาสีชมพูใสสะท้อนร่างคนรัก
แตกกระจายชิ้นส่วนแยกออกจากกัน ไปคนละทิศคนละทาง
อดามิน่ายกมือขึ้นรับเอาส่วนหัวของชายหนุ่ม ที่แตกออกจากร่างมาโอบกอดทรุดตัวล้มลงไปกับพื้น
"ออสวอท...ข้า..ขอโทษ"
หญิงสาวสะอื้น ร่ำไห้ น้ำตาหยดลงบนใบหน้าตุ๊กตา ยกหัวของ ออสวอท ขึ้นแนบกับใบหน้าของตัวเอง
"เราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ทั้งที่บ้าน ที่โรงเรียน รึแม้แต่บนโต๊ะอาหาร
ข้าจูงเจ้าไปทุกที่และข้าไม่เคยรู้สึกเบื่อหน่ายกับมือของเจ้าเลย
ข้าคิดว่าเจ้าเองก็คงรู้สึกดี ที่มีข้าคอยพาไปที่ไหนๆด้วยกัน
เจ้าไม่เคยละไปจากสายข้าของข้าอ้อมกอดของเจ้าริมฝีปากของเจ้า
ถึงจะเป็นอย่างนั้นแล้วก็ตาม
ทำไม! ทำไม!
ในใจข้ายังคงอ้างว้าง เต็มเปี่ยมไปด้วยความเดียวดาย
ข้าเสียใจจริงๆแต่...เจ้าคงจะไม่ใช่....ไม่ใช่เสียงที่เรียกข้าในความฝันแล้วละ"
หญิงสาวพูดจบก็ส่งเสียงร่ำไห้ออกมากึกก้องทั่วท้องพระโรง
"เสียงที่ท่านได้ยินในความฝันนั้นคือ
เสียงของ Sagittarius เพลิงคันศรพิพากษา ผู้ปกครองหมู่ดาวคันธนู"
"Sagittarius?"
เพียงแค่เธอขานชื่อออกมา ภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็วทุกถ่อยคำที่ได้ยินในความฝัน
อดามิน่า แผดเสียงกรี๊ดร้องขึ้นดังกึกก้องกลีบกุหลาบรอบข้างกระจายออกเป็นวงกว้างพลันขว้าเส้นดาย พร้อมโหนตัวเธอลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง ระหว่างชั้นบรรยากาศ
ท่ามกลางกลีบกุหลาบที่หยุดนิ่ง หญิงสาวกระชากเส้นดายโดยรอบที่ขว้างทาง
หมายจะลงไปให้ถึงประตูทางออก กาบริเอลยืนนิ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆว่า
"....เอรอส"
สิ้นเสียงของนางฟ้าประกายเปลวเพลิงต่างพากันลุกไหม้เส้นดายทุกเส้นที่เกี่ยวไว้กับเสาทั้งสอง
ทำให้เส้นดายที่ อดามิน่า โหนตัวอยู่นั้นขาดออกจากกันร่างของหญิงสาวร่วงหล่นลงไปกระแทกกับพื้นเวที
"อะ...โอ๊ยยยย"
อดามิน่าตะเกียดตะกายลุกขึ้นอย่างร้อนรนจุดหมายยังคงอยู่ที่ประตูทางออก
แต่ก็ต้องพบว่าร่างของชายหนุ่มผมแดงตาสีอำพันนั้นยืนขว้างทางอยู่
"เจ้าอีกแล้วเหรอ!!"
"เสียใจนะคนสวย แต่ข้าให้เจ้าผ่านไปไม่ได้โอเคนะ"
เอรอสพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ
หญิงสาวรู้สึกกระอักกระอวนมากกับท่าทางนั้น อดามิน่ากระโดดตีลังกาถอยหลัง
กางนิ้วมือเรียวเล็กขึ้นทั้งสิบนิ้วตั้งท่าโจมตี
"ออสวอท!!"
เธอขานชื่อคนรักออกมาร่างของตุ๊กตาหนุ่มก็ลอยลงมายืนด้านหน้าเธอในทันใด
หมุนตัวเข้าซัดสะบัดใบมีดนับร้อย ที่อยู่ในชุดทักซิโด้ เข้าใส่เอรอสที่ยืนเท้าสะเอวแกว่งมีดสั้นไปมา
เอรอสยกมีดสั้นทั้งสองขึ้นมาปัดใบมีดทั้งหมดกองลงไปกับพื้นด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
สิ้นเสียงใบมีดสุดท้ายตกลงสู่พื้นดิน เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่หญิงสาวจะกะพริบตา
อดามิน่าต้องตกใจสุดขีดเมื่อใบหน้าของชายหนุ่มเข้ามาใกล้ในระยะประชิดพร้อมคำพูดที่เอื้อนเอ่ยมาอย่างแผ่วเบา
"ข้าเป็นนักฆ่า ลอบสังหารกษัตริย์และแม่ทัพมากมายไม่เว้นแต่ละวัน
จึงต่างกับเจ้าที่เอาแต่แต่งหน้าทาปากยืนปั่นหน้าสวย"
อดามิน่าในความโกรธเคืองต่อคำพูดที่จาบจ้วงศักดิ์ศรีตนนางสะบัดตัวออกมาจากการประชิดของชายหนุ่มส่งเสียงร้องตะโกนก้องอีกครั้ง
"ออสวอท!!"
แต่ไม่เป็นผลไม่มีสิ่งเกิดขึ้นในความนิ่งเงียบหญิงสาวแปลกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ่นจนต้องพลิกมือตัวเองดูก็เพิ่งรู้สึกตัวได้ว่า เส้นดายทั้งสิบบนนิ้วนั้นถูกไฟไหม้ขาดสะบั้น
"เป็นไรไป ไม่เรียกแฟนแระเหรอ"
คำพูดถากถ่างที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง อดามิน่าหันหลังกลับไปมองที่มาของเสียง
พบว่าร่างของคนรักอยู่ในเงื้อมมือของเอรอสเสียแล้ว
"ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากให้ใบหน้าหล่อเหล่าของแฟนไหม้ไฟหรอกนะ จริงไหม?"
ชายหนุ่มพูดด้วยพร้อมยิ้มมุมปาก
"ออสวอท!!??ไม่นะ!! อย่าาาาา!!"
ดวงตาสีชมพูใสเปล่งประกายเปิดกว้างด้วยความโกรธแค้น
หญิงสาวยกฝ่ามือทั้งสองขึ้น ไปที่ร่างเอรอสในทันใด
"จงพันธนาการ!!"
เสียงนั้นแผดอย่างอัดอั้นเพียงแค่หญิงสาวกระดิกนิ้วชี้ข้างซ้ายมือของเอรอสก็แบออก
ทิ้งมีดสั้นและ ออสวอท ลงไปยังพื้นด้วยร่างกายนั้นยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก
แต่ก็ไม่อาจขยับกายได้ดั่งที่เคยเป็น
"นี่มัน...บ้า ชัดๆเลย"
ชายหนุ่มตกตะลึงไปกับการโจมตีของหญิงสาว
ที่เข้าควบคุมร่างตนไปทั่วทั้งร่าง นอกจากคำพูด และสีหน้าแล้วเอ รอสก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้เขาจะพยายามฝืนจนร่างกายสั้นเทาจำต้องกัดฟันทนดูร่างตัวเองค่อยๆก้มลงไป หยิบมีดสั้นของตนที่ทำหล่นเมื่อครู่
ยกขึ้นมาแทงทะลุเข้าหน้าอกของตน
เลือดสดๆทะลักออกมาจากปากแผล มือของเขายังคงกดใบมีดจมลงไปเรื่อยๆจนสุดคมดาบ
"เจ็บใจนัก!!ชิ...ไม่น่าประมาทเลย"
หญิงสาวพลิกข้อมือของเธอขึ้น กระดิกข้อนิ้วนางข้างซ้าย
"ปลดปล่อย"
สิ้นเสียงหวานๆที่มาดมั่นร่างของเอรอสก็ทรุดตัวลงกับพื้นนอนนิ่ง
หลังจากที่ อดามิน่า สำแดงโทสะใส่เอรอสจนหมดสิ้นแล้วก็รีบวิ่งไปหาออสวอทที่นอนอยู่
เธอรีบประคองร่างนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอม
ทว่า
หายใจยังไม่ทันทั่วท้องดี ก็ต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นอีกครั้ง กับเสียงที่ดังขึ้นด้านหลัง
"ท่านยังคงยืนกรานว่า หุ่นนั้นคือคนรักของท่านสินะ"
กาบริเอลเอ่ยขึ้น ลอยตัวลงมายังพื้นเวที
"ใช่!! เขาคือคนรักของข้า!!"
หญิงสาวตะคอกใส่อย่างเกรียวกราด
"Gemini เอ่ยไม่ว่าท่านจะเก่งกาจซักเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้าแหวนนี้ทุกสิ่งจักไร้ผล"
นางฟ้าสาวกล่าวจบก็ดีดนิ้วขึ้น
อดามิน่า มองท่าทีของนางฟ้าอย่างสงสัย จนกระทั้งร่างที่เธอประคองอยู่นั้น
ปล่อยใบมีดจากแขนเสื้อ เฉียดไปที่แก้มเนียมใสของเธอ จนมีเลือดซึมออกมา
"ออสวอท?"
ใบมีดเรียวแหลม พุ่งออกมาจากแขนเสื้อ ฟาดฟันไปที่ ร่างบางของหญิงสาว
อดามิน่ากระโดดถอยหลังยาวเพื่อหลบการโจมตีของคนรักได้อย่างฉิวเฉียด
"รู้สึกอย่างไรบ้าง?คนรักของท่านหันมาอยู่ฝ่ายข้าแล้วนะ
และข้ายังคิดว่าเขายินดีจะสังหารท่านแทนข้าเสียด้วย"
หญิงสาวผมเงินไม่อาจตอบคำพูดใดใดของนางฟ้าได้ เพราะต้องคอยหลบจากโจมตีของตุ๊กตาแฟนหนุ่มที่หันคมดาบใส่เธอ แทงปลายดาบระรัวอย่างหนักหน่วง
"ทำไมถึงไม่ขอร้องให้เขาหยุดละ รึจะ...ตะโกนเรียกสติของเขาก็ได้
บ้างทีเขาอาจจะรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วเลิกโจมตีท่านนะ"
คำพูดที่ถากถ่างนั้นสร้างความเจ็บปวดในหัวใจของหญิงสาว ที่เริ่มเสียสมาธิในการหลบหลีก
ปลายดาบยังคงพุ่งตรงรอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"รึอันที่จริง...ตัวท่านเองก็รู้อยู่แล้วว่า...มันไร้ผล "
ฉึก!!?
เสียงคมดาบทะลุผ้าลูกไม้ตรงเข้ากลางอก
อดามิน่าร้องเสียงหลง ใช้เท้าดีดตัวออกมาถอยห่างพลางคุกเข่าลงตรงขอบเวทีที่นั่งคนดู
เลือดของเธอไหลออกมาเป็นทางเหงื่อซึมออกมาทั่วร่าง
หอบหายใจอ่อนล้า เพราะหลบโจมตีอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานพอควร
ออสวอท วิ่งพุ่งตรงเข้ามาหาหญิงสาว ยกคมดาบขึ้นสูงเหนือหัวหมายจะแยกร่างตนออกเป็นสองส่วน
"จงพันธนาการ!!"
ร่างนั้นหยุดชะงักนิ่ง ใบหน้าไร้อารมณ์นั้นหยุดอยู่ในท่าง้างคมดาบ
หญิงสาวยกมือขึ้นก้างนิ้วออก ดวงตาฉายแววเศร้ามองเธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่สีหน้านิ่งไม่ไหวติง
ก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างหาสาเหตุไม่ได้ น้ำตาไหลออกมาเป็นสายอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง
"จง...แตกออก"
เธอกล่าวประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเงาในดวงตาสีชมพูใสสะท้อนร่างคนรัก
แตกกระจายชิ้นส่วนแยกออกจากกัน ไปคนละทิศคนละทาง
อดามิน่ายกมือขึ้นรับเอาส่วนหัวของชายหนุ่ม ที่แตกออกจากร่างมาโอบกอดทรุดตัวล้มลงไปกับพื้น
"ออสวอท...ข้า..ขอโทษ"
หญิงสาวสะอื้น ร่ำไห้ น้ำตาหยดลงบนใบหน้าตุ๊กตา ยกหัวของ ออสวอท ขึ้นแนบกับใบหน้าของตัวเอง
"เราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ทั้งที่บ้าน ที่โรงเรียน รึแม้แต่บนโต๊ะอาหาร
ข้าจูงเจ้าไปทุกที่และข้าไม่เคยรู้สึกเบื่อหน่ายกับมือของเจ้าเลย
ข้าคิดว่าเจ้าเองก็คงรู้สึกดี ที่มีข้าคอยพาไปที่ไหนๆด้วยกัน
เจ้าไม่เคยละไปจากสายข้าของข้าอ้อมกอดของเจ้าริมฝีปากของเจ้า
ถึงจะเป็นอย่างนั้นแล้วก็ตาม
ทำไม! ทำไม!
ในใจข้ายังคงอ้างว้าง เต็มเปี่ยมไปด้วยความเดียวดาย
ข้าเสียใจจริงๆแต่...เจ้าคงจะไม่ใช่....ไม่ใช่เสียงที่เรียกข้าในความฝันแล้วละ"
หญิงสาวพูดจบก็ส่งเสียงร่ำไห้ออกมากึกก้องทั่วท้องพระโรง
"เสียงที่ท่านได้ยินในความฝันนั้นคือ
เสียงของ Sagittarius เพลิงคันศรพิพากษา ผู้ปกครองหมู่ดาวคันธนู"
"Sagittarius?"
เพียงแค่เธอขานชื่อออกมา ภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็วทุกถ่อยคำที่ได้ยินในความฝัน
"แผ่นดินและผืนฟ้ากว้างไกลมันกลับไม่เหลือทางให้ข้าเดินเสียแล้ว
ทอดทิ้งความรักที่เข้ามาข้างทาง มองดูความหวังที่พังยับเยินGemini
อยากบอกกับใจให้หยุดฝัน..
.ขออธิษฐานในกาลนิรันดร์ ...อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณ ข้ารออยู่
เจ้าไปอยู่ไหน เราคงพลัดพรากกัน
ข้าต้องการได้ยินเสียงของเจ้า.....เรียกชื่อของข้า
....Gemini"
ทอดทิ้งความรักที่เข้ามาข้างทาง มองดูความหวังที่พังยับเยินGemini
อยากบอกกับใจให้หยุดฝัน..
.ขออธิษฐานในกาลนิรันดร์ ...อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณ ข้ารออยู่
เจ้าไปอยู่ไหน เราคงพลัดพรากกัน
ข้าต้องการได้ยินเสียงของเจ้า.....เรียกชื่อของข้า
....Gemini"
ความรู้สึกมากมายก่อตัวขึ้นปะปนกันจนเธอได้แต่นั่งนิ่งน้ำตานองหน้าภาพดวงตาใครบ้างคน
มองเธออย่างอ่อนโยนและอาลัยอาวรเธอเสียเหลือเกินแม้ภาพที่ปรากฏนั้นจะพร่ามัว
แต่ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ความฝันแน่นอน...มันช่างเจ็บปวด
"อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณท่านไง อดามิน่า ข้าจะพาท่านไปพบผู้นั้นเอง"
มองเธออย่างอ่อนโยนและอาลัยอาวรเธอเสียเหลือเกินแม้ภาพที่ปรากฏนั้นจะพร่ามัว
แต่ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ความฝันแน่นอน...มันช่างเจ็บปวด
"อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณท่านไง อดามิน่า ข้าจะพาท่านไปพบผู้นั้นเอง"
สาวผมเงิน ค่อยๆเงยหน้าขึ้นหันไปมองนางฟ้า ที่โน้มตัวลงมานั่งข้างๆเธอ
กาบริเอลรับฟังความเจ็บปวดของการมีชีวิตที่เป็นนิรันดิ์แล้ว
ก็หลับตาลง รวบปีกทั้งหกเข้าโอบกอดร่างบางหญิงสาวที่ส่งเสียงสะอื้นเบาๆ
เสียงของชายหนุ่มพูดขึ้นมาลอย ทำให้ สองสาวต้องหันมามองที่มาของเสียง
เอรอส เดินเข้ามาอย่างช้าๆ มือกดลงปิด ปากแผลที่หน้าท้อง
พยายามตีสีหน้าปกติ ฝืนยิ้มให้หญิงสาว
"เจ้า ....ได้ไง...ไม่เป็นอะไรเลยเหรอ"
อดามิน่าพลันถามขึ้นน้ำเสียงสั่น
"ข้าก็เป็นหนึ่งในสิบสองเทวะเช่นเจ้านั้นแหละ มีกายเนื้อเป็นอมตะ
แม้จะทรมาณ แสนสาหัสอย่างไร ก็ไม่มีวันตาย รึพูดให้ถูกคือ เจ็บนะแต่ไม่ตาย ฮะฮะ"
เอรอสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม แม้ท่าทีจะไม่สู้ดีนัก
"ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ ข้า..."
"ไปกันเถอะ ถ้าไม่ไปข้าจะไม่รับคำขอโทษจากเจ้าหรอกนะ"
เอรอสพูดตัดบทหญิงสาว หัวเราะแห้งๆ ยืนมือมาให้หญิงสาว
"ชิ แม้เจ้าจะไม่เอ่ยปากชวน ข้าก็ต้องไปอยู่แล้ว"
อดามิน่าเอื้อมไปจับมือชายหนุ่มพร้อมพยุงตัวลุกขึ้นยืน
"ข้าใช้มัก ออสวอท เป็นอาวุธสังหารในการต่อสู้กับโจรป่ายามเดินทาง
และข้าก็คิดเอาเองว่านั้นคือการปกป้องข้าเสมอมา....ทุกกิริยาบทของเขา...ไม่ว่าจะอ้อมกอด...รึจุมพิตที่แสนหวาน
เป็นสิ่งที่เรามีให้กันทุกวัน เวลาผ่านไปนาน นานเสียจนข้าคิดว่าร่างนี้ก็มีหัวใจ ที่รักข้าอย่างแท้จริง ข้าใช้การเชิ่ดหุ่นมาหลอกตัวเองทุกสิ่งที่ ออสวอท ทำให้ข้า คือทำสั่งคำของตัวข้าเองเพื่อที่จะตอบสนองความต้องการภายในจิตที่ว่างเปล่าของข้า โดยผ่านร่างของเขา"
และข้าก็คิดเอาเองว่านั้นคือการปกป้องข้าเสมอมา....ทุกกิริยาบทของเขา...ไม่ว่าจะอ้อมกอด...รึจุมพิตที่แสนหวาน
เป็นสิ่งที่เรามีให้กันทุกวัน เวลาผ่านไปนาน นานเสียจนข้าคิดว่าร่างนี้ก็มีหัวใจ ที่รักข้าอย่างแท้จริง ข้าใช้การเชิ่ดหุ่นมาหลอกตัวเองทุกสิ่งที่ ออสวอท ทำให้ข้า คือทำสั่งคำของตัวข้าเองเพื่อที่จะตอบสนองความต้องการภายในจิตที่ว่างเปล่าของข้า โดยผ่านร่างของเขา"
"ความรู้สึกที่ข้ามีให้เขา คือความผูกผันกับสิ่งของไม่ต่างอะไรไปจากเด็กสาวที่ติดตุ๊กตา"
กาบริเอลรับฟังความเจ็บปวดของการมีชีวิตที่เป็นนิรันดิ์แล้ว
ก็หลับตาลง รวบปีกทั้งหกเข้าโอบกอดร่างบางหญิงสาวที่ส่งเสียงสะอื้นเบาๆ
"เรามายุติความทรมาณนี้ด้วยกันเถอะ อดามิน่า"
เสียงของชายหนุ่มพูดขึ้นมาลอย ทำให้ สองสาวต้องหันมามองที่มาของเสียง
เอรอส เดินเข้ามาอย่างช้าๆ มือกดลงปิด ปากแผลที่หน้าท้อง
พยายามตีสีหน้าปกติ ฝืนยิ้มให้หญิงสาว
"เจ้า ....ได้ไง...ไม่เป็นอะไรเลยเหรอ"
อดามิน่าพลันถามขึ้นน้ำเสียงสั่น
"ข้าก็เป็นหนึ่งในสิบสองเทวะเช่นเจ้านั้นแหละ มีกายเนื้อเป็นอมตะ
แม้จะทรมาณ แสนสาหัสอย่างไร ก็ไม่มีวันตาย รึพูดให้ถูกคือ เจ็บนะแต่ไม่ตาย ฮะฮะ"
เอรอสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม แม้ท่าทีจะไม่สู้ดีนัก
"ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ ข้า..."
"ไปกันเถอะ ถ้าไม่ไปข้าจะไม่รับคำขอโทษจากเจ้าหรอกนะ"
เอรอสพูดตัดบทหญิงสาว หัวเราะแห้งๆ ยืนมือมาให้หญิงสาว
"ชิ แม้เจ้าจะไม่เอ่ยปากชวน ข้าก็ต้องไปอยู่แล้ว"
อดามิน่าเอื้อมไปจับมือชายหนุ่มพร้อมพยุงตัวลุกขึ้นยืน
"Sagittarius ข้ากำลังจะออกเดินทางเพื่อไปพบเจ้า"
ทันทีที่กลีบดอกกุหลาบร่วงลงสู่พื้นเวที
ผู้ชมทั่วทั้งโดมกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง
เสียงปรบมือยังคงดังขึ้น
ต่างก็พากันประหลาดใจกับการหายตัวไปของ
อดามิน่า
เจ้าของคณะละครสัตว์ ชื่อดังแห่งนี้
เหลือไว้เพียงความเสียหายบนเวทีบางส่วนบริเวณท้องพระโรง
กับจดหมายฉบับหนึ่งในห้องพัก
ที่เขียนถึง
ครอบครัวของข้า...ชาวคณะละครสัตว์
.....
ทันทีที่กลีบดอกกุหลาบร่วงลงสู่พื้นเวที
ผู้ชมทั่วทั้งโดมกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง
เสียงปรบมือยังคงดังขึ้น
ต่างก็พากันประหลาดใจกับการหายตัวไปของ
อดามิน่า
เจ้าของคณะละครสัตว์ ชื่อดังแห่งนี้
เหลือไว้เพียงความเสียหายบนเวทีบางส่วนบริเวณท้องพระโรง
กับจดหมายฉบับหนึ่งในห้องพัก
ที่เขียนถึง
ครอบครัวของข้า...ชาวคณะละครสัตว์
.....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
