อัจฉริยะฆ่าล้างโลก (Shadow Phantom)

อัจฉริยะฆ่าล้างโลก ... Enter.
          “เอาล่ะ...มีใครจะพนันกับผมอีกไหมครับ?”
           เอมสะบัดคอไปมาแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะหลังจากที่เขาชนะนักพนันมา 7 คนแล้ว เบื้องหน้าเขาในตอนนี้มีชิพกองอยู่ราวๆ 50 ล้านบาทได้ เกมที่ยืนอยู่ข้างๆเขามองเอมอย่างตกตะลึง หลังจากรอเขาเล่นพนันมาประมาณ ชั่วโมงกว่า ส่วนตัวเกมเอง หมดเนื้อหมดตัวไปกับสล็อตแมชชีนที่อยู่ด้านล่างนานแล้ว
           สำหรับตอนนี้ยังไม่มีนักพนันคนไหนกล้ามาท้าดวลกับเอมสักคน ต่างคนก็ต่างจับกลุ่มซุบซิบนินทา กระจายไปตามห้อง ในส่วนของโซนชั้นบนที่เป็นโป๊กเกอร์ นักพนันส่วนใหญ่จะนั่งกับแบบเงียบๆ ไม่เอะอะโวยวายเหมือนกับโซนด้านล่าง
          กติกาการเล่นไพ่โป๊กเกอร์ก็คือการวัดระดับแต้มในมือของตนเองว่าผู้เล่นจะได้ไพ่แบบไหนมา หากว่าผู้เล่นได้ไพ่ในระดับต่ำ ก็สามารถหมอบเพื่อยอมแพ้ในเกมนั้นได้ เว้นแต่ว่าจะวัดใจด้วยการสู้ ผู้พนันจะต้องใส่เงินเดิมพันลงไปอีก 1 เท่าตัว ระดับไพ่จะมีตั้งแต่ ไพ่สูง ก็คือไพ่ในมือมีแต้มสูง ,ไพ่คู่ จะมีทั้งแบบ 1คู่ 2 คู่ เป็นต้นไป,ไพ่ตอง,เสตรท(เรียง),ฟลัช(ไพ่สี = ไพ่ในมือมีสีเดียวกันหมด),ฟลูเฮ้าส์(ไพ่ตองและไพ่คู่),โฟร์การ์ด (ไพ่แต้มเดียวกันทั้งสี่ใบ) เป็นระดับไพ่ที่เปอร์เซ็นนั้นยากแก่การได้มาครอบครอง, สเตรทฟลัช(ไพ่เรียงและเป็นดอกเดียวกันทั้งหมด) สุดท้ายรอยัลฟลัช ในตำแหน่งสุดท้ายโอกาสที่จะได้มามีไม่ถึง 1 % ด้วยซ้ำ
“สุดยอดเลยว่ะ เอม แกทำได้ไงวะ” เกมทำตาลุกแวววาวเอ่ยชมเพื่อนรักที่โกยเงินเข้ากระเป๋ามาเป็นล้านๆ
“ไม่มีอะไรยากหรอก”เอมเอ่ยพลางหักนิ้วตัวเองไปมา ”แต่นี่ไม่ใช่เป้าหมายของฉัน”
“เป้าหมาย? เป้าหมายอะไรของแกวะ?” เกมขมวดคิ้ว เขาสงสัยในจุดประสงค์ของเอม
“มิสเตอร์ทอมสันไง”เอมตอบห้วนๆ พร้อมทั้งส่งสายตาชี้ไปยังเป้าหมาย “นั่นไง กำลังลงมาแล้ว”
          เอมเชิดหน้าให้เกมมองไปที่มิสเตอร์ทอมสันที่กำลังเดินลงมาจากชั้นลอยด้านบน เอมในตอนนี้ นั่งอยู่บนโต๊ะพนันกลางห้อง เขาเฝ้ารอให้ตัวใหญ่เป้งลงมาท้าดวลกับเขาใจแทบขาด รอบตัวของเอมมีชั้นลอยอยู่รอบๆตัวเขา  เขาเดาว่าหากตัวใหญ่ลงมา พวกมันต้องมีอะไรตุกติกอย่างแน่นอนในช่วงระหว่างชั้นลอยด้านบน กับตัวเขาที่อยู่ด้านล่าง เอมนั่งเท้าคางเอามือสองข้างมากุมบริเวณริมฝีปากและจมูก สายตาของเขากลอกไปมารอบห้องเพื่อพินิจพิจารณาอะไรบางอย่าง
          กิตติศักดิ์ในการเล่นเพียงชั่วโมงเศษของเอมเป็นที่เลื่องลือกระฉ่อนไปทั่วทั้งโซน จนมิสเตอร์ทอมสันต้องออกโรงมาเล่นด้วยตัวเองเลยทีเดียว
“เก่งนี่เด็กน้อย ฉันอยากจะเล่นกับเธอบ้างจังเลย”มิสเตอร์ทอมสันกล่าวพร้อมกับชักเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามเอมออกเพื่อที่เขาจะได้สวมตัวลงนั่ง “แต่ถ้าจะหาคนนอกจากนี้ฉันก็เห็นว่ามันไม่มีนะ เพราะเธอตอนนี้เป็นดาวเด่นทีเดียวล่ะ” เขายิ้ม
“เฮ้อ...”เอมถอนหายใจพลางเอนหลังไปบนเก้าอี้นุ่มๆ เอามือเท้าคางนั่งไขว่ห้าง ”ก็ได้ครับ ผมรับคำท้า แต่เนื่องจากผมยังเด็กผมอาจจะไม่ค่อยคล่องเรื่องการเล่นไพ่เท่าไรนะครับ แล้ว..ตัวผมเองก็ไม่ได้มีเงินมากมายเท่าไรนัก ผมจะขอพนันครั้งละ 2 ล้านบาท ถือว่าไม่ผิดกฎนะครับแต่ถ้าแพ้ จะต้องจ่าย *2 ใต้โต๊ะอีกทีนะครับว” เอมพูดพลางกวาดสายตามองซ้ายหนึ่งรอบ มองขวาหนึ่งรอบ
“ฮ่า ฮ่า ได้สิ น่าสนุกนี่”มิสเตอร์ทอมสันหัวเราะพลางหรี่ตาเพียงครึ่งตามองมาที่เอม “แกสองคน ไปนั่งข้างๆ เขาหน่อยสิ จะได้คู่ 4 คนพอดี” เขาหันหน้าไปบอกพนักงานอีกสองคนที่อยู่ข้างๆ เขา จากนั้นมิสเตอร์ทอมสันก็เรียกให้เชษฐ์เพื่อนของเขาเป็นผู้แจกไพ่
          เอมมองดูเชษฐ์ที่มีสีหน้าเรียบเฉย ตอนนี้เอมกำลังตั้งตัวเป็นศัตรูกับหัวหน้าของเชษฐ์อยู่ เขาเองค่อนข้างจะแน่ใจว่าเชษฐ์อาจจะต้องโกงเขาไม่ตาใดก็ตาหนึ่ง อนึ่งชุดที่เขาใส่เป็นสูทสีดำยาวแขนเสื้อยาวมาจนถึงข้อมือ ข้อสันนิษฐานนี้เอมจะเก็บไว้พิจารณาเป็นการส่วนตัว
“เอาล่ะ” เอมเอ่ยแล้วบิดขี้เกียจไปมา “ผมพร้อมแล้วล่ะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า”
          เชษฐ์เริ่มลงมือแจกไพ่โดยเริ่มที่เอมก่อนจนไปถึงมิสเตอร์ทอมสัน รอบแรกเอมขอหมอบเนื่องจากไพ่ที่เขาเล่นไม่มีตัวสูงเลยแม้แต่ตัวเดียว แต่ในระหว่างที่เขาเล่นแบบเสียอย่างเดียวอยู่ประมาณ 3 รอบนั้น เขากลับไม่มีสีหน้าท่าทางหวาดกลัวคู่ต่อสู้จะมีก็เพียงอาการประหม่าเล็กน้อย เขายังคงมองนู่นบ้างนี่บ้าง พลางจ้องมองหน้าของเชษฐ์แบบจังๆ เวลาที่เขาแจกไพ่ให้เอม รวมไปถึงพยายามหรี่ตามองมิสเตอร์ทอมสันเวลาเขาได้ไพ่ดีขึ้นมา
“อืมม”ก่อนที่จะแจกไพ่ล็อตต่อไปเอมก็ขอเบรกการแจกไพ่ไว้ก่อน “ผมขอเข้าห้องน้ำแปบนึงได้ไหมครับผมปวดท้อง อืมจะให้บอดิการ์ด ติดตามผมไปเข้าห้องน้ำก็ได้นะครับ คุณจะได้มั่นใจว่าผมไม่ตุกติก ”
“อ๋อ...ได้สิ เรื่องแค่นี้เอง” มิสเตอร์ทอมสันกล่าวแล้วเพ่งมองดูเอมอย่างอาฆาต “ฉันหวังว่าเธอจะไม่คิดสั้นด้วยการหนีหรอกนะ”
เอมลุกจากเก้าอี้แล้วหันหลังมองมิสเตอร์ทอมสันด้วยหางตา ก่อนจะแสยะยิ้มราวกับปีศาจ
“ผมไม่หนีหรอกครับ”เขาเอ่ย แล้วเอาลิ้นเลียปากเล็กน้อย “เกมสนุกๆ แบบนี้ ใครเขาหนีกัน”
“ใจกล้าดีนี่ ฉันชอบเธอจัง” มิสเตอร์ทอมสันหัวเราะในลำคิเบาๆ แล้วเอ่ยชื่นชม “ชิน ส่งแขก” มิสเตอร์ทอมสัน เรียกให้บอดิการ์ดที่อยู่ด้านหลังเอมไปส่งเอมเข้าห้องน้ำ
10 นาทีต่อมา.....
“อ่า ขอบคุณนะครับที่ให้ผมได้ไปปลดทุกข์” เอมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมทำท่าทางปัดนู่นนี่ไปมาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเกมต่อไป “เอาล่ะ ตานี้ผมจะเอาจริงแล้วล่ะนะ เวลาผมกดดันผมชอบปวดอึน่ะ ตอนนี้หายและ”
 เขายิ้มแป้นจนมิสเตอร์ทอมสันถึงกับบึ้งหน้าสงสัยในตัวเขา บอดิการ์ดที่ชื่อชินเดินไปกระซิบกระซาบที่หูผู้เป็นนายของเขา ขณะที่เอมเลิกคิ้วกึ่งยิ้มน้อย ๆ
“งั้น ”มิสเตอร์ทอมสันเปิดงานอีกครั้ง “เรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะ”
          และแล้วเกมการพนันก็เริ่มขึ้นอีกครั้งคราวนี้ เอมไม่มีท่าทางที่หวาดระแวงหรือสังเกตอะไรอีกแล้ว เขามองตรงไปยังที่มิสเตอร์ทอมสันเพียงผู้เดียว เชษฐ์ค่อยๆ แจกไพ่ทีละใบ ทีละใบจนมาถึงเอม สองคนด้านข้างเอมต่างพากันหมอบเนื่องจากไม่มีไพ่สูงที่จะมาสู้ ผิดกับเอมที่เอาไพ่ทั้งห้ามาป้องปากตัวเองเอาไว้ เขายังเพ่งมองไปที่มิสเตอร์ทอมสันเพียงครึ่งตา ขณะที่มิสเตอร์ทอมสันมองไปยังด้านขวาชั้นลอยเหนือหัวของเอม โดยไม่สนใจในตัวคู่ต่อสู้สักเท่าไรนัก
“ตานี้ผมขอทุ่มหมดตัว” เอมผลักชิพหมดหน้าตัก “กล้าสู้ผมไหมล่ะ?”
“ฮ่า ฮ่า จะต้องใช้หนี้ตลอดชีวิตอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก” เขาหัวเราะเสียงดังลั่น “ดี ฉันก็ลงหมดหน้าตักนี่แหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ต่างคนก็ต่างผลักชิพที่อยู่กับตัวให้ไปกองรสมอยู่กลางโต๊ะ เพื่อเดิมพันครั้งสุดท้ายว่าใครจะอยู่หรือใครจะไป
“เอาล่ะ” เอมให้เกียรติผู้อาวุโส “โชว์ออกมาสิครับว่าได้อะไร”
“ฉันฟูลเฮ้าส์ว่ะ ฮ่าฮ่า ขอบใจสำหรับเงินของเธอนะ” มิสเตอร์ทอมสันหัวเราะลั่นพลางเอามือกวาดชีพบนโต๊ะเข้ามาในฝั่งตัวเอง
ขณะที่เอมฉีกยิ้มอยู่ภายใต้ไพ่ทั้งห้าใบ เขาเงยหน้าเล็กน้อยจ้องมองชายที่หลงตัวเองว่าเขาคือผู้ชนะในเกมนี้อย่างไม่ค่อยจะใส สักเท่าไรนัก
“อย่าลืมเงินที่ต้อง *2 ให้ฉันด้วยล่ะ เอ...เท่าไรน้า” เขาทำท่าครุ่นคิด “76 ล้าน ฮ่า ฮ่า หวังว่าเธอคงจะหามาให้ฉันได้นะ”
“ครับๆ ผมแพ้ก็จะหาเงินทั้ง76ล้านมาให้คุณอย่างแน่นอน” เอมนิ่งเงียบ “แล้วถ้าผมไม่แพ้ เงินที่คุณเดิมพันไว้ 100 ล้าน จะทวีคูณเป็น 200 ล้านเลยนะครับ”
“ฮ่า ฮ่า พูดอะไรของแก” เขาสบถเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งโซน “ฉันชนะใสๆ อยู่แล้วนี่ไงเห็นไหม ทุกคนก็เห็นอยู่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“คุณพูดอยู่ฝ่ายเดียวว่าคุณชนะแต่คุณยังไม่ถามไพ่ในมือผมสักคำ คุณแน่ใจรึว่าผมจะแพ้คุณ?”
“ถาม ถามเรอะ? ถามอะไร?”
เอมยิ้มที่มุมปาก แล้วก็แบไพ่ที่อยู่ในมือออกมาเกมเพื่อนชายของเขาถึงกับตะลึงกับแต้มไพ่ของเอมที่อยู่ตรงหน้า
“สเตทฟรัชนี่” เกมยืนนิ่งจ้องมองอยู่นานตะโกนเสียงดัง จากนั้นก็มีเสียงคนคุยดังระงมดังไปทั่วทั้งบริเวณเนื่องจากไพ่ของเอมนั้นใหญ่กว่าไพ่ของมิสเตอร์ทอมสัน ทำให้ชิพกองนั้นทั้งกองกลับกลายมาเป็นชิพของเอมเช่นเดิม
“ขอเงินของผมคืนนะครับ” เอมกวาดชิพทั้งหมดของของตัวเองคืนกลับมา
“ไม่! แกมันโกงฉัน ก็เมื่อกี้แกมัน!!”
คลิ๊ก!
          เสียงเหนี่ยวไกปืนดังขึ้น บอดิการ์ดที่เคยส่งเอมไปเข้าห้องน้ำ ส่องปืนมาที่หัวของอดีตนักพนันที่เก่ง ที่สุดในบ่อนนี้
“ขอโทษครับเสี่ย” บอดิการ์ดพูดเสียงเรียบ “แต่เกมมันเปลี่ยนไปแล้ว ผมทราบดีว่าเสี่ยมีเงินอีก 100 ล้าน จากเครดิตการ์ดสีดำ เสี่ยช่วยเอาไปแลกเป็นชิพ แล้วก็มากองต่อหน้านายคนใหม่ของผมด้วยครับ”
เอมแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ
“กะ กะ แกกก!!” มิสเตอร์ทอมสันหน้าแดง ปากสั่นด้วยความโกรธแค้น
“อ่ะ อ่ะ”เอมพูดขัด “ถ้าจะพูดว่าผมโกงล่ะก็หันกลับไปส่องกระจกที่บ้านตัวเองเสียก่อนนะครับว่าใครที่เป็นฝ่ายโกง”
เอมตบโต๊ะเสียงดังแล้วลุกขึ้นยืนในทันที ก่อนจะหมุนตัวหันกลับไปที่ทางออก เขามองบุคคลล้มละลายที่อยู่ด้านหลังด้วยหางตา แล้วก็เรียกเกมให้เดินทางกลับบ้านไปกับเขา ปล่อยให้มิสเตอร์ทอมสันนั่งทรุดเอามือกุมศรีษะด้วยความเครียดอยู่ที่พื้น
(แค่มองคนเป็น ก็ชนะไปแล้วครึ่งเกมแล้ว)
....................................................................................................................
กลางดึก ณ ร้านนมสดแห่งหนึ่ง
“แกโกงมิสเตอร์ทอมสันได้ยังไงวะเอม?”
เกมทำหน้าฉงน มองหน้าเอมที่กำลังซดนมร้อนรสโกโก้ ต่อหน้าเชษฐ์ที่พึ่งจะเลิกงานจากบ่อนกาสิโน
“ขอกินขนมปังก่อน” เอมทำหน้าเรียบเฉยแล้วเอามือไปหยิบไม้จิ้มขนมปังราดนมข้นหวานร้อนๆขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย
“โอ้ย! แกพูดแบบนี้ตั้งแต่เอาเงินไปเก็บก่อนแล้วนะเว้ย” เกมกระวีกระวาด “ไหนยังจะบอกว่าหิวแล้วยังจะมาขอกินโกโก้กับขนมปังก่อนนี่อีก แกจะอมพะนำไปถึงไหนว้า”
“ใช่ๆ ฉันรอฟังอยู่เหมือนกันนะเว้ย” เชษฐ์สนับสนุนเกม
เอมเลิกคิ้วพลางยกน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มแก้กระหาย ก่อนจะกระแอมหนึ่งครั้งให้เสียงของเขากลับมาปกติ
“เฮ้อ เอางี้ก่อนแล้วกันนะ”เขาเริ่มอธิบาย “ฉันจะเล่าหลังจากที่ชนะนักพนันกระจอกนั่นแล้วกัน อย่างแรกพวกแกต้องเข้าใจก่อนว่า โป๊กเกอร์เป็นเกมที่สามารถชนะได้ด้วยจิตวิทยา ถ้าแกรู้จักมันดีพอ สามตาแรก ฉันเลือกที่จะหมอบหมดเลย ไม่ว่าจะได้ไพ่อะไรมา ความจริงมันก็ไม่ใช่ไพ่ที่สูงอะไรมากมายนักหรอก แล้วจากนั้นฉันก็เริ่มสังเกตทุกสิ่งทุกอย่างรอบกาย ไม่ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ หรือ กล้องหรือบอดิการ์ด หลักๆ ที่อยู่ด้านหลังไอ้มิสเตอร์ทอมสันก็จะมีคนที่จับจ้องฉันตาไม่กระพริบอยู่ ฉันจับได้ ประมาณ  3 คน ซึ่งอยู่บนชั้นลอยฝั่งละคน และอยู่ด้านขวามือฉันอีกหนึ่งคน ”
“โอ้ แกรู้ได้ไงวะ”เกมตะเบ็งเสียงสูง “เก่งชะมัด”
“จะไปยากอะไร” เขากล่าว “คนอะไรจะไปใช้สมาธิในการจับจ้องคนอื่นอย่างเดียวโดยไม่ไปคุยสุงสิงกับคนอื่นกัน แถมยังเอามือกอดอกเท้าคาง ทำท่าทางจับผิดคนอื่นอีก มันเด่นไปจนน่าสงสัย แต่พวกนั้นช่างมันเถอะ มันไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจับผิด ไม่ต่างอะไรกับกล้องที่อยู่เหนือหัว”
“แล้วคนที่ สามล่ะ” เชษฐ์ถามเอมด้วยความสงสัย
“นายเองยังอยากรู้อีกหรือ?” เอมพูดเสียงแผ่วก่อนจะหยิบนมร้อนมาซดอีกหนึ่งรอบ “นายก็โกงฉันเหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
เชษฐ์หยุดกึกนิ่งเงียบเหงื่อแตก เมื่อเอมจับได้ว่าเขาก็คือหนึ่งในคนที่โกงไพ่เช่นกัน
“นายทำไปเพราะเป็นหน้าที่ ฉันไม่ว่าอะไรนายหรอก” เอมไปพลางกลืนน้ำลายเล็กน้อย “ส่วนคนที่สาม ที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน เขามักจะทำตากลอกไปมา ทุกครั้งที่ฉันจ้องหน้า เขามักจะเอามือมาจับที่ต้นคอเสมอ เวลาที่ฉันมองไปที่เขาอย่างจับผิด”
“นายแม่งมีจิตสังหารแน่เลย ใครเขาก็กลัวแกทั้งนั้น”เกมแทรกขึ้น ขณะที่เชษฐ์นั่งกลืนน้ำลาย บีบมือตัวเองด้วยความกังวล
“เปล่า”เขาปฏิเสธ “จิตสังหารอะไรนั่นฉันไม่มีหรอก นายเคยได้ยินไหมเวลาคนเราโกหกหรือปิดบังอะไรบางอย่างร่างกายของคนเราจะมีอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติ แล้วจะสูงมากบริเวณต้นคอ โดยเฉพาะเพศชาย ถึงจะโกหกจนเคยชินมันก็ต้องมีสักท่าหนึ่งที่ทำให้เราจับได้แหละว่ากำลังโกหกอยู่”
เอมหยิบขนมปังขึ้นมากินอีกหนึ่งชิ้น
....................................................................................................................