3 seasonsรักวุ่นวายเจ้าชาย3สามฤดู:Luscious Rain

                                                  บทนำ
 
Wassana talk
     
    Yes! ในที่สุดผมก็ได้ออกมาปาร์ตี้กับเขาทั้งที เป็นใครก็ใจกันทั้งนั้นแหละครับ อยู่กับเพื่อนใน
ห้องซ้อมร่วมเดือน เบื่อขี้หน้ามันชิบหาย! ไม่มีสาวๆให้ผมเชยชม วันนี้ผมกะจะลากสาวๆไปที่คอนโด
ซักคนเอาแบบแจ่มๆแซ่บๆให้หายอยากไปเลย!
    พรึ่บ!
    ผมหันไปมองหญิงสาวคนหนึ่ง เฮ้ย! เธอมาที่นี้ได้ไงว่ะ แม้พออยู่กับผมทำเป็นอาย ทีอย่างนี้วิ่ง
แล่นมาหาผู้ชาย แรดว่ะ! ผมสาวเท้าเข้าไปหาเธอทันที
      "Hiที่รัก วันนี้มาเที่ยว?”ผมยกคิ้วเล็กน้อยเพื่อรอคำตอบของเธอ แต่เธอกลับมองผมด้วย
สายตาเยาะเย้น มองแบบนี้มันหมายความว่ายังไงว่ะ!
     “ก็เหมือนนาย แล่นมาหาผู้หญิง ไม่เคยเปลี่ยน หึ!” เธอบอกผมช้าๆ ชัดๆ สงสัยอยากจะโดน
เองสินะ
     “หรือเธอจะให้ฉันเปิดซิง หึ แต่ตอนนี้ก็คงไม่ซิงแล้วสินะ ร่านซะขนาดนี้”ผมสาดคำพูดแรงๆใส่
เธอด้วยความโมโห
     “ไม่ต้องมาเปิดซิงฉันหรอก เอาแค่นายเห็นขาอ่อนฉัน ให้ได้ก็พอ”เธอหยิบกระเป๋าแบนด์แนม
แล้วสาวเท้าออกไปทางประตูด้วยความเร็ว ไม่อยากเห็นหน้าฉันขนาดนั้นเลยหรอว่ะ
    “เธอแม่ง....”ผมพูดไม่ทันจบก็มีสาวเดินเข้ามาคล้องคอผม แบบนี้คงอยากมากสินะ หล่อนเสนอ
ผมก็คงต้องสนองสิครับ เรื่องของเธอไว้ที่หลังแล้วกัน ยี่หวา!
 
Yeewa talk
 
    ฉันสาวเท้าออกมาจากผับทันที ทำไม! เขาถึงมาอยู่ที่นี้ ฉันน่าจะคำนวนถูกแล้วนะ ว่าวันนี้เขา
ต้องอยู่ซ้อมที่บริษัท โอ๊ย! แล้วทำไมฉันต้องสนใจเรื่องของเขาด้วยเนี๊ย จำให้ได้สิยี่หวา ว่าเขาทำ
เธอเสียใจมานับครั้งไม่ถ้วน
    “ฮัลโหล ว่าไงยา”ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไม่หงุดหงิดสิแปลก!
    “(อะไรทำไมต้องทำน้ำเสียงหงุดหงิดด้วยว่ะ เออ ชั่งมัน! นี้ๆ ฉันมีไรจะบอกที่บริษัทที่ฟะ...เอ่อ
เขาคนนั้นอ่ะ ประกาศหานักร้องนำวง ฉันเห็นว่าแกร้องเพลงเพราะเลยให้แกร้องสมัครดู เงินดีด้วยนะ
แก)”ยัยยาบอกฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น คิดๆดูมันน่าสนใจดีนะ เงินดีด้วย งั้นตกลง!
     “เออยา ส่งเว็บให้ฉันด้วย เดียวฉันจะกลับบ้านแล้ว”ฉันเอาหูแนบโทรศัพท์ด้วยความเคยชิน
แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
    “เออ แล้วตอนนี้อยู่ไหนว่ะ จะเที่ยงคืนแล้วยังไม่กลับบ้านนอนพรุ่งนี้แกต้องไปทำงานกลุ่มบ้าน
ไอกุ้งไทยนะเว้ย แกแม่งขี้ลืมอยู่ด้วย”ยาใจบ่นฉันเหมือนทุกครั้งที่ฉันออกมาเที่ยวกลางคืน ไอนี้มัน
จะทำหน้าที่แม่ฉันแทบทุกวันอยู่แล้ว บ่นเป็นป้าแก่อยู่ได้
    “จ้า แล้วลูกยี่หวาจะรีบกลับบ้านนอนนะจ้ะแม่ยาใจ”ฉันไม่ทันฟังมันบ่นต่อ กดวางสายไปทันที
หลังที่ฉันพูดจบ
 
   บ้าน 23.30 น.
    “เห้อ! โชคดีที่ เฮียไม่อยู่ ไม่งั้นมีซวย”ฉันพึมพำออกมาอย่างโล่งอก ถ้าเฮียอยู่หูฉันต้องพังแน่
     ก๊อก! ก๊อก!
    “ใครค่ะ”ฉันเอ๋ยถามคนหลังประตูพร้อมกับใจที่สั่นๆ
    “แม่เองยี่หวา”โอ๊ย ที่แท้ก็แม่เอง ใจหายใจคล่ำหมดเลยแม่จ๋า
พรึ่บ!
    “มะ...เฮีย!”ทำไมพี่ชายฉันเจ้าเลห์อย่างนี้นะ ฮึ่ย! เครียดแปป โดยด่าอีกแล้วแน่เลยอ่ะ สงสัย
ต้องหาสำลีมอุดหูซะแล้ว โอ๊ย!!!
    “ว่าไงจ้ะ ยี่หวาน้อย แหม! วันนี้กลับบ้านเกินเวลาตั้ง 2 ชั่วโมง สงสัยต้องเอาไม้เด็ดมาใช้ซะ
แล้ว”เฮียพูดยิ้มๆ หน้ายิ้มๆแบบนี้ทำเอาฉันเกือบตายตั้งหลายครั้ง แม่จ้า ช่วยยี่หวาด้วย!
    ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ แต่คุณหญิงแม่กลับยิ้มให้ฉันเบาๆ 
เหมือนทุกครั้งที่ฉันโดนเฮียทำโทษคือโดนด่านานนับชั่วโมง โอ๊ย ฉันไม่น่า
เที่ยวเพลินเลยอ่ะ ไม่งั้นไม่โดนเฮียทำโทษแน่
    “พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างนะเฮีย ฉันต้องไปทำงานกลุ่มที่บ้านไอ้กุ่งไทยมัน”ฉันบอกเฮียไว้ก่อน ยังไงก็
รอดได้แล้ว1วัน ขอเวลาทำใจแปป!
    “เออ งั้นเฮียไปนอนแหละ แกก็ไปนอนให้ไว”เฮียไม่รอฟังคำตอบฉันแถมยังปิดปากหาวอย่าง
สบายๆ เฮียมีผู้หญิงชอบได้ไงว่ะ สงสัยผู้หญิงพวกนั้นคงจะตาต่ำหน้าดู เออ! เอาความจริงเฮีย
หน้าตาดี ฉันอิจฉา พอใจยังไม่ต้องมามองฉันจิก ฉันเจ็บเป็นนะโว๊ย กระซิก กระซิก~ ร้องไห้แปป
      “เฮีย ฝันดีนะ ฝันถึงฉันด้วย”ฉันบอกตามหลังเฮียยิ้มๆ ยังไงฉันก็รักเฮียเพราะเฮียคนนี้แหละที่
ช่วยแม่หาเงินให้ฉันเรียนที่ดีๆ
    “ถ้าฝันดีต้องไม่ฝันถึงแก ถ้าฝันถึงแกมันแปลว่าฝันร้าย”อุตสาจะทำซึ้ง เฮียทำเสียหมดเลย
    “เฮียอ่า!”ฉันร้องออกมาอย่างขัดใจ ทำไมเฮียฉันเป็นคนปากหมา เฮ้ย! ปากสุนัขแบบนี้นะ พูด
แล้วเครียดไปนอนดี กว่าตื่นมาจะได้สวยๆ เด้งๆแบบดาราเขาบ้าง
ตอนเช้า 8.30 น.
    “ไปไวจังว่ะยี่หวา ยังไม่เก้าโมงเลย”เฮียเงยหน้ามองนาฬิกาแล้วหันถามฉันอย่างงงๆ
    “ไม่รู้พวกมัน นัดไปทำงานหรือไปเรียน เช้าเว่อร์อ่ะ”ฉันบอกเฮียเนื่อยๆ เมื่อคืนก็กลับดึกแล้วต้อง
มาตื่นเช้าไปทำงานกลุ่มอีก
    “เออ ไปนั้นแหละดี บ้านจะได้เงียบๆ”ฉันหันไปมองเฮียตาค้อน เฮียจะบอกว่าฉันเป็นตัวรบกวน
ของบ้านสินะ จ้า เฮียสุดประเสริฐดีเลิศ เฮียที่รัก
    “เฮียไปซื้อข้าวข้างนอกนะ วันนี้ไม่มีกับข้าวที่ตู้”ฉันเดินไปหยิบกุญแจรถที่ลิ้นชัก ที่ประจำของ
มัน
    “เออ ฉันก็ซื้อกินทุกวัน พูดเหมือนแกทำอาหารเป็นงั้นแหละ”เฮียฉันทำอาหารเป็นนะ แค่ตื่น
สายเฮียก็ไม่ได้กินแค่นั้นเอง ที่หลังจะไม่ทำอาหารให้กินแล้ว งอน!
 
 
 
 
 
    “กว่าแกจะมา กลับไปเลยไป เสร็จหมดแหละ”ยาใจมองฉันค้อนๆ แค่ช้านิดเดียวเองทำเป็น
น้อยใจไปได้
    “ยาอย่าไปพูดประชดยี่หวาสิค่ะ ยังไงยี่หวาก็มานะค่ะ”มีนาพูดเตือนยาใจด้วยน้ำเสียงหวานๆที่
เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของตนเอง
    “มีนา อย่าไปเข้าข้างไอ้ยี่หวามันเลย ก็มีมีนาให้ท้ายมันแบบนี้ไง มันเลยเป็นแบบนี้”ยาใจบอกมี
นาด้วยน้ำเสียงตวาดเล็กน้อย มีนาเป็นคนเรียบร้อยถึงมากที่สุด ทั้งน่ารัก ทั้งเรียบร้อย หนุ่มๆนี้ติด
ตรึม! ฟันธง!
    “ทำงานเถอะค่ะ จะได้ให้งานมันเสร็จไวๆ ยังดีกว่ามานั่งทะเลาะกันแบบนี้ จริงไหมค่ะ?”มีนาหันมาถามฉัน แล้วยิ้มออกมาเบาๆให้ทุกคนอย่างอ่อนโยน
    “เออ ทำ!”ยาใจลงมือทำก่อนใครเพื่อนตามด้วยมีนาและกุ้งไทย คนสุดท้ายก็คือฉันไงล่ะ!
    “ไหวเปล่ายี่หวา ให้วัสสาช่วยไหม”
    “ไม่ไหวอ่ะ เหนื่อยมากเลย”
    “งั้นเดียวเขาช่วยนะ”
   “ขอบคุณนะค่ะ...ที่รัก”
    อยู่ๆภาพในอดีตของฉันและเขาก็ผุดขึ้นมาในสมอง มันทำให้ฉันนึกถึงอดีตที่ฉันพยายามลืม
เท่าไรมันก็ลืมไม่ได้ ภาพที่ฉันและเขา เราเคยรักกัน ฉันเป็นผู้หญิงเรียบร้อยและเขาเป็นสุภาพบุรุษ
ทุกๆคนก็มองว่าพวกเราทั้งสองเหมาะสมกันที่สุด แต่เบื้องหลังเขากลับไปนอนกับผู้หญิงอื่นแทบทุก
คืน มันทำให้ฉันขอบตาร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้
    “ยี่หวาค่ะ เป็นอะไรค่ะ ขอบตาแดงมากเลย”มีนายืนกระดาษเช็คชู่มาให้ฉัน “ไหวไหมค่ะ ถ้าไม่
ไหวไปนั่งพักก่อนได้นะค่ะ”
    “ขอโทษนะ ฉันขอไปพักก่อน”ฉันเดินไปทางห้องน้ำเพื่อล้างหน้า ล้างตาให้สดชื่นมากกว่าเดิม
ฉันเป็นคนไม่ค่อยชอบแต่งหน้าเลยไม่ค่อยกังวลเรื่องหน้าสดซักเท่าไร
    “เออนี้พวกแก ฉันจะไปข้างนอกหน่อย ใครจะเอาอะไรป่ะ”ฉันถามทุกคนที่นั่งทำงานอยู่ตรงห้อง
รับแขกอย่างแข่งขัน
    “ไปเถอะ พวกฉันกินข้าวแล้ว แกจะออกไปซื้ออะไร”ยาใจเงยหน้ามาถามฉันอย่างสงสัย
    “เอ่อ....ออกไปซื้อน้ำข้างนอกอ่ะ ไปก่อนนะ”ฉันพูดโกหกยัยยาออกไป ที่จริงฉันจะไปร้านขาย
ยาแก้ปวดหัว
    “เออรีบไปรีบกลับนะ”กุ้งไทยตะโกนออกมาจากตัวบ้านอย่างเป็นห่วง(?)
    “เออ”ฉันตอบออกมาอย่างแผ่วเบา เหมือนคนที่ใกล้กำลังจะหมดแรง
 
 
 
 
    “ขอยาแก้ปวดหัว1แผงค่ะ”
    “เอายาคุม 1 แผงครับ”
    ฉันหันไปมองเสียงหนุ่มด้วยความอยากรู้ แต่คนที่ฉันพยายามหนีหน้ามาตลอดกำลังอยู่ที่ร้าย
ขายยาที่เดียวกับฉัน ฉันมองเลยไปที่รถของเขาเห็นสาวสวยคนหนึ่งนั่งอยู่ที่รถด้วยแววตาหวานเยิ้ม
แรดซะไม่มี!
    “หึ! ไม่ใส่ถุงล่ะหรือไม่มันพอ?”ฉันวางเงินบนโต๊ะกระจกแล้วเดินออกมาอย่างเงียบๆ อีกปีๆก็ไม่
เปลี่ยน นิสัยเ-ี้ยๆแบบนี้ สันดานคนแม่งเปลี่ยนยากจริงๆ
    “เธอมาซื้ออะไรล่ะ”วัสสานะเดินตามฉันออกมาจากร้านขายยา ทำให้ฉันต้องหยุดเดินเพื่อไม่ให้
เขาตามฉันไปที่ บ้านของไอ้กุ้งไทย
    “ซื้ออะไรมันของเรื่องของฉัน ฉันไม่ได้ซื้อยาคุมแล้วกัน ฉันไม่ร่านขนาดนั้น โปรดเข้าใจใหม่
ด้วย”ฉันบอกเขาช้าๆ ยิ่งมองหน้าเขา ฉันแม่งยิ่งเกลียดว่ะ
    “ฉันไปก่อนนะ เบื่อหน้าเ-ี้ยแถวนี้”ฉันเดินออกมาจากหน้าร้านขายยาทันทีไม่อยากมองหน้าแม่ง
เวลาเห็นแล้วอยากตบให้หายแค้น จะได้เอาเลือดชั่วๆออกมาบ้าง สงสัยล้นออกมาจากสันดานแล้ว
มั้ง ชั่วไม่มีที่ติจริงๆ
    “ถ้าอยากมาหาฉันได้นะ ห้องเก่าของเราฉันยังเปิดเป็น ม่านรูดเหมือนเดิม”
    “โทษทีว่ะ ฉันไม่ชอบใช้ของเก่า มันน่าเบื่อ บาย”ฉันยกยิ้มเล็กน้อย
    ถ้าฉันกลับไปคงต้องกลับไปตกนรกสินะ งั้นขออยู่ตรงนี้แหละถ้ากลับไปแล้วตกนรก งั้นขอฉันอยู่
ที่นี้ ที่ๆฉันอยู่แล้วมีความสุขก็พอ ไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้วจริงๆ ฉันเคยเป็นสาวน้อยอ่อนต่อ
โลก แต่เขาคนนั้นกลับทำให้ฉันเป็นสาวมั่น ฉันคงต้องขอบคุณเขาสินะ วัสสานะ....
 
    เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เบนซ์แต่งบนเว็บอาจจะแต่งไม่ดีเท่าไรก็ขอโทษด้วยนะค่ะ อ่านกันแล้วอย่าลืมคอมเม้นท์ให้ด้วยน๊า  เรื่องนี้นะค่ะ คำหยาบ(แต่คงลงไม่ได้)เยอะอยู่พอควร ใครโลกสดใสอย่าด่ากันนะ นี้! นี้! อ่านแล้วอ่ะอย่าลืมเม้นท์ด้วยนะ ^^
 
                                                                                                 ความเพียร.