Care damn anything , it just underground

 " ไอซ์ตื่นๆๆๆ! สายแล้วนะ! "

โอ้ย ไอ้อาร์มแหกปากแต่เช้าเชียว ฉันกระพริบตาถี่ๆและมองนาฬิกา

" - - ....... o_0 ..... O[]O ..กรี๊สสสส !!! อีพี่บ้าทำไมไม่ปลุกฉ้านนนน "

"โอ้ย มัวแต่โวยวายอยู่ได้รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะ "

สิ้นเสียงอาร์มฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที เราสองคนย้ายบ้านมาได้ประมาณ3อาทิตย์ ฉันก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอก บ้านนี้ฉันกับอาร์มอยู่ด้วยกันสองคน ปู่บอกว่ามันเป็นบ้านของลุงแต่ไม่มีคนอยู่ จึงให้ฉันกับอาร์มมาที่นี่ ความจริงฉันก็คิดว่ามันไร้เหตุผลอยู่เหมือนกันนะจริงสิ ฉันต้องคุยเรื่องนั้นกับอาร์มนี่นา เมื่อฉันลงมาจากชั้นสอง อาร์มก็ขับรถออกไปซะแล้ว ตกลงคือ ฉันต้องเดินมารอรถเมล์ที่ป้าย แถมช่วงนี้เป็นฤดูฝนอีก ตายๆๆฉันเดินกางร่มสีชมพูหวานแหว๋วพลางมองกระถางดอกไม้ที่ถูกวางเป็นแนวสองข้างทาง ขณะที่ทุกคนกำลังเร่งรีบ ฉันรู้นะว่าตอนนี้สายแล้วแต่ทำไงได้ล่ะ รีบไปรถเมล์มันก็ใช่ว่าจะรีบให้เรา ถึงจะมาสายมากรึน้อยยังไงก็สายอยู่ดี คิดได้อย่างนั้น ฉันจึงเป็นแม่พญาลีลาเดินทอดน่องกินลมชมผู้ชายอยู่ยังไงล่ะ อะฮ้า ถึงสักที..

เอี้ยดดดดด! จู่ๆรถเฟอรารี่คันสีดำเงาก็มาจอดอยู่ตรงหน้าฉันพอดีเป๊ะ กระจกด้านคนขับค่อยๆเลื่อนลงช้าๆ เผยให้เห็นชายวัยกลางคน ผิวคล้ำ ใส่แว่นมองมาที่ฉัน และยิ้มให้

"สวัสดีค่ะครูจีรังกุล"

ฉันเอ่ยขึ้นแข่งกับเสียงของสายฝนที่กระหน่ำตกลงมายังกับฟ้ารั่ว

" ไปด้วยกันก็ได้นะทางเดียวกัน"

"เอ่อ ค่ะ"

สิ้นเสียงของฉันครูก็กางร่มและเดินลงจากรถมาเปิดประตูรถให้ฉัน เอิ่ม - -^ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง ฉันเองก็ถือร่มอยู่แล้วหนึ่งคันนะ ครูเปิดประตูออกและผายมือให้ฉัน เสมือนราวกับคุณหนู   เอ่อ.. หนูเกรงใจอย่างมหาศาลเลยค่ะ ฉันเดินเข้ามานั่งในรถส่วนครูก็เดินอ้อมไปนั่งด้านคนขับรถเริ่มเคลื่อนตัวสู่ถนนใหญ่ด้วยความเร็วปานกลาง

"ว่าไง หายปวดหัวรึยัง"

เฮ้ย! จริงสิฉันบอกมิดไนท์ให้หาข้ออ้างที่ฉันหนีเรียนมานี่นา ซวยล่ะ ต้องเล่นไปตามน้ำซะแล้ว

"ค่ะ ดีขึ้นแล้ว"

"หายเร็วจังนะ เมื่อวานเพื่อนเธอบอกว่าป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน"

ครูพูดและหันมายิ้มให้ฉัน ตายๆๆ ยัยมิดไนท์กะจะแช่งให้ฉันตายเลยรึไง

"เอ่อ..ค่ะ ยาที่โรงพยาบาลดีมากเลยค่ะ กินวันเดียวหายเลย"

เหอะๆ แน่สิ ไปโรงเรียนวันแรกก็หายไปเลย"หึๆ อยากเห็นหน้าตายาที่เธอบอกจริงๆคงจะดีอย่างที่เธอว่า" -*- ฉันไม่ตอบแต่อย่างใด นั่งเงียบพลางมองข้างทางไปเรื่อยๆ

 ติ๊ดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันจึงหันไปยิ้มให้ครูรอบนึงก่อนจะหยิบมันมาแนบหู
"ฮัลโหล" 
(ไอซ์ๆ แกฟังเพลงใหม่ของnazesusยังวะ)
"ฟังแล้วค่ะ ชอบมากกกกกก"
(เนอะแก สุดยอดเลยอะ)
"เออๆ แค่นี้ก่อนนะแก ไว้คุยกันใหม่ฉันไม่ค่อยว่าง"
ฉันรีบพูดตัดบทและกดวางทันที เพราะเกรงใจคุณครูที่กำลังจดจ่ออยู่กับการขับรถ ไหนๆก็หยิบโทรศัพท์มาละฟังเพลง -บงการ Nazesus- หน่อยดีกว่า 
ฉันหยิบหูฟังในกระเป๋าใบเล็กออกมาและเปิดเพลงเบาๆ อืม... เสียงนาซีซัซนี่คุ้นๆจังแฮะ คล้ายๆใครหว่า?? 
" ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ"
อืม.... เหมือนครูจีรังกุลจัง ฮะ!.. ??? 
" อะ ไร นะ คะ"
"ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ"
ชัดเลย ง่ะ งง ??
"07:32 ค่ะ"
"^^"
ลองถามดูจะดีปะวะ ฮ่าๆๆๆ คงไม่ใช่แหละ โธ่ คิดมากๆ
"อ่า ถึงแล้ว"
"ขอบคุณค่ะ ^^"
พอฉันเดินลงจากรถมาก็รู้สึกเหมือนโดนรังสีอัมหิตพุ่งเข้าโจมตีด้วยสายตาของนักเรียนทุกคนทุกทิศทางที่อยู่บริเวณนั้น เห?? นี่ฉันแค่ติดรถมากะครูเองนะ
... ซุบซิบๆๆๆ ๆๆ 
โอ๊ย! ฉันต้องฟังเสียงนินทาจากรอบข้างมาตลอดทาง น่าเบื่อชะมัด 
" ไอซ์ "
"คะ?"
"เอ่อ มารยาทนี่ ไม่เสแสร้งใช่ปะ? "
"ค่ะ มีอะไรหรอมิดไนท์"
"เกิดเรื่องแล้ว"
มิดไนท์พูดมีเลศนัย ไม่นะ รึว่าเธอรู้ความจริงแล้ว! 

" ทะ ทำไมหรอ มะ มีอะไร"
"ก็แฟนของเรย์น่ะ ดันมาชอบเธอและได้ข่าวว่าเย็นนี้เรย์จะมาจัดการเธอ "
"อ้าวว ทำไมต้องจัดการฉันล่ะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะช่วยเธอเอง ^^"
คือยังไงๆ ก็จะมีเรื่องให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวเก่า และหันหน้าไปทางหน้าต่างอย่างหน่ายๆ อ๊ะ! นั่นพี่พ้อยนี่! มาทำไมที่นี่ล่ะ
"พี่พ้อยยยยยยย! ! > <"
ฉันแหกปากจากชั้นบนมาสุดเสียงจนทุกคนหันมามอง พี่พ้อยยืนโบกมือให้ฉันอยู่ด้านล่าง หลังจากเห็นกริยานั้นแล้วฉันจึงรีบออกจากห้องลงไปที่บรรได 
กรี้ส ตุ้บ! โอ้ย จู่ๆฉันก็กลิ้งตกบรรไดเพราะรู้สึกว่ามีคนจงใจยื่นขามาขวางฉัน แต่ไม่ทันได้มองตอนนี้มัวไปหมด หัวมันมึนๆเห็นแต่โลหิตสีแดงฉานไหลมาบังตาพยายามเช็ด มันก็ไหลมาเรื่อยๆ นักเรียนที่อยู่ระแวกนั้นวิ่งกรูมารุมล้อมฉัน มีนักเรียนบางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ให้ตายสิ สวยก็บอก ไม่ใช่ละ หึ! สัจจะธรรมจริงๆ ไม่คิดจะมาช่วยกันหน่อยรึไง ตอนนี้ดูเหมือนว่ามีอาจารย์คนนึงมองฉันสักพักและเขาก้มลงมาอุ้มฉันก่อนที่จะเดินฉับๆมาที่รถคันสีดำ ซึ่งฉันเห็นอยู่ลางๆ
"ซุ่มซ่ามจังนะ เดี๋ยวครูไปส่งโรงพยาบาล เจ็บตรงไหนรึเปล่า "
ครูพูดพลางหยิบผ้าสะอาดมาปิดที่แผลฉัน ใช่ คนๆนั้นจะเป็นใครล่ะก็ครูจีรังกุลไง 
ขณะที่รถเคลื่อนตัวสู่บนถนนอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดก็แล่นมาที่ขาขวาทันที รู้สึกเจ็บแปลบไปทั่ว ฉันหันมองครูเป็นระยะๆ และค่อยๆหลับตาลงช้าๆ...

 "อืม.... "
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวสุดๆเหมือนมันจะระเบิดให้ได้ในตอนนี้ จู่ๆคอฉันก็แห้งเหมือนเป็นผุยผง ฉันจึงพยายามเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างๆเตียง และรินน้ำจากเหยือกก่อนจะยกขึ้นมาดื่มมันจนหมดแก้ว 
เพล้ง! ตายล่ะฉันทำแก้วแตก ฉันพยายามอีกรอบเพื่อหยิบเศษแก้วบนพื้น กรี้สส !! หมับ! -//- ฉันพลาดตกเตียงแต่โชคดีที่ครูจีรังกุลรับได้ก่อนที่ร่างกายฉันจะร่วงไปทับเศษแก้ว 
" ทำอะไรหัดระวังบ้างสิ ถ้าครูไม่อยู่แล้วเธอจะเป็นยังไง ฯลฯ... "
ครูอุ้มฉันมานอนบนเตียงเสร็จครูก็ทำการปฐมเทศนาให้ฉันซะยาวเหยียด 
" ขอโทษค่ะ หนูตรัสรู้แล้วค่ะ "
ฉันรีบพูดตัดบท ครูถอนหายใจและมองหน้าฉันสักพัก 
" ตอนนี้หิวมั้ย "
" ไม่ค่ะ หนูเพิ่งทานข้าวเช้ามานี่เองตอนนี้ก็แค่11โมงเองค่ะ " ฉันหันไปมองนาฬิกาแขวนผนังที่ตั้งอยู่ตรงหน้าฉัน
" ออ เธอ เพิ่งทานข้าวเมื่อวันพุธตอนเช้าสินะ "
"ค่ะ ทำไมครูจีรังกุลพูดแบบนี้ล่ะคะ "
" ฮ่าๆๆ นี่มันวันจันทร์น่ะสิ เธอเสียเลือดมาก เลยหลับยาวไปตั้ง6วันแน่ะ "
"0[]0" อยากบอกว่าฉันทำหน้าแบบนี้จริงๆ ฉะ ฉันหลับไปตั้ง 6วัน !! นี่เรียกว่าหลับหรอ แถวบ้านฉันเรียกซ้อมตายได้เลยนะ!
"ครูดีใจมากนะที่เธอตื่นเดี๋ยวจะแจ้งทางครอบครัวให้ ที่บ่นเมื่อกี้ก็กลัวเธอจะเป็นเจ้าหญิงนิทราอีกรอบ"
"ค่ะ" ฉันทำได้แค่ตอบไปสั้นๆ จู่ๆก็รู้สึกเหมือนโลกหมุนอย่างรุนแรง ห๊ะ ! โลกจะแตกแล้วหรอ กรี้ส วันสิ้นโลก(ปากหมา) 

" เป็นอะไรรึเปล่า"
"ปวดหัว"
"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวไปเรียกหมอให้"
ไม่นานหมอก็เดินเข้ามาในห้อง ไม่รู้ด้วยความกลัวหมอหรืออะไร ไอ้ที่ปวดหัวเมื่อกี้ก็ค่อยๆหายไป แหม่ สำออยจริงๆ หมอค่อยๆแกะผ้าปิดแผลออกและเตรียมอุปกรณ์ล้างแผลมา -"- เอ่อ งั้นดูหน้าหมอไปพลางๆก่อนละกัน เพราะเพิ่งสังเกตเห็นว่าหมอน่ารักมาก ดัดฟัน หน้าขาว กรี้ส น่ากิ้นนน น่ากิน
"โอ๊ย"
"โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวก็หาย"
ละลาย ~ หมอค่อยๆล้างแผลอย่างเบามือ เมื่อล้างแผลเสร็จหมอก็ทำฉันละลายอีกรอบคือการยิ้มหวานให้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับอุปกรณ์ ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับครูจีรังกุล 
".............."
เอิ่ม คือมันเงียบไปไหม? ครูไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรอ 
" เอ่อ.. "
"อ่ะ นี่โทรศัพท์เธอ เผื่อว่าเบื่อๆจะได้เล่นไปพลางๆ"
"ขะ.. ขอบคุณค่ะ"
ฉันรับโทรศัพท์จากครู และกดฟังเพลง อืม... ฟังเพลงบงการ ของNAzesus ดีกว่า ฮิๆ จากนั้นเสียงเพลงก็ดังขึ้นแต่ไม่ถึงกับดังมาก เพราะเกรงใจคนที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ที่โซฟาข้างเตียง
' จะทำอีกกี่เพลงมึงก็เฟล หัวมึงก็เหลว เพลงมึงก็เลว วันนึงคนฟังตาสว่างมึงก็อาย ถึงตอนนั้นใครอยู่ข้างมึงมันก็ควาย '
"แหม่ ฟังเพลงกันด้วย"
"ฮะ?"
"ฮ่าๆๆ ฟังเพลงของครูด้วยหรอ"
ชัด... -*- 
"ครูคือนาซีซัซหรอคะ"
"ค่ะ ^^"
กรี๊ส! ครูนาซี ! กรี๊ส! ทำไมฉันถึงไม่รู้เนี่ย ! -//- เขิน 
"ฮ่าๆๆ หน้าแดงแล้ว กิ้วๆ"
" -///- เอ่อ.."
"ฮ่าๆ ทานข้าวเถอะ"
ครูพูดตัดบทก่อนที่เลือดจะขึ้นหน้าฉันตาย ครูถือถ้วยข้าวต้มอันหอมกรุ่นมาวางบนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าฉัน หวา ข้าวเรียงเม็ดสวย กลิ่นหอมอ่อนๆค่อยๆโชยมาเตะจมูกฉัน น้ำลายไหลเลย ~
"มาเดี๋ยวครูป้อน ^^ หิวแล้วล่ะสิ "
เอ่อ แค่ครูมายืนทำหน้าหล่อตรงนี้หนูก็ละลายแล้วนี่จะป้อนข้าวให้ด้วย ครูฆ่าหนูเถอะ!! 
" นี่เธอ เรียกครูว่าเอ็มก็ได้นะ ตอนอยู่นอกโรงเรียนแล้วเรียกซะเต็มยศขนาดนี้มันดูทะแม่งๆ" 

"ค่ะ"
ครูยกช้อนขึ้นมาตักข้าวต้มและค่อยๆเป่าเพื่อไล่ความร้อนและยื่นมันมาตรงหน้าฉัน ด้วยความหิว เอ้ย เกรงใจ ฉันจะกินแต่โดยดี อั้ม~ อร่อยง่ะ เขินก็เขิน หิวก็หิว โอ๊ยยยย! 
"อร่อยมั้ยครับ"
อย่าถามเถอะค่ะ หนูจะสำลักความหล่อ เอร้ย สำลักข้าวตายอยู่แล้ว ฉันทำได้แค่ยิ้มให้ครูครั้งนึง และครูก็ตักข้าวให้ฉันอีก .... It the good time~~ ไม่นานข้าวในชามก็หมดลง 
"มามะ กินยา ^^"
"ค่ะ อี๊ ขม"
"ไม่หรอก กินเถอะจะได้หาย"
"ตั้งห้าเม็ดเลยหรอคะ"
"ค่ะ"
นี่หนูยอมความน่ารักของครูนะ กินก็กิน 
"เก่งมากค่ะ นอนเถอะ เดี๋ยวครูต้องไปทำงานแล้ว มีอะไรโทรมาเบอร์ครูนะ ครูบันทึกให้ในโทรศัพท์เธอแล้ว"
"ครู รู้รหัสโทรศัพท์หนูด้วยหรอคะ"
"ฮ่าๆๆ ตั้งซะง่ายเชียว ไปละ บาย"
จากนั้นครูก็เดินออกจากห้องไป เอ?? รู้ได้ไง? ไหนดูซิครูบันทึกว่าอะไร.....
"NAZESUS"
หึ ชัดเจนแจ่มแจ้งเลยค่ะ ผมนิเปิดกะลาเลย -"-