07 รักอันตรายผู้ชายทั้งเจ็ด

 

09 ฟองสบู่ปัดเป่าความทุกข์ใจ

 

 

เช้าวันนี้ผมค่อนข้างสดชื่นขึ้นมาหน่อยเพราะเมื่อคืนได้นอนไปเต็มอิ่ม และโชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ก็เลยไม่ต้องรีบร้อนกระตือรือร้นอะไรให้วุ่นวายนัก

 

ผมก็เลยนอนเล่นมือถือฆ่าเวลาอยู่บนเตียง

 

"โอลิ เดี๋ยวนี้นายมีงานอดิเรกตัดเสื้อแล้วรึไง" ซีโอชูเสื้อนักเรียนที่ขาดวิ่นพร้อมกับขมวดคิ้วมองมันอย่างสงสัยก่อนจะทิ้งมันลงไปในถังขยะเหมือนเดิม

 

"ก็คงจะอย่างนั้นแหละครับ มันส์มือดีออก"

 

ซีโอได้แต่ขมวดคิ้วใส่ ส่วนผมก็ไม่อยากจะไปพูดถึงเรื่องบ้าๆที่เคยเกิดขึ้นอีกและตอนนี้ก็ไม่อยากจะตอบคำถามอะไรทั้งนั้นผมก็เลยเลือกที่จะลุกออกจากห้องไป

 

พอลงมาที่ชั้นล่างซึ่งเป็นห้องนั่งเล่นก็เห็นว่า แซน-เซน กำลังเถียงอะไรกันสักอย่างอยู่ รวมถึง คริส เรน อาร์-อาร์ ก็นั่งฟังอยู่ด้วย

 

"ไอ้เซน แกหลอกฉันว่า อ.  เขาเรียกพบ"

 

"แล้วจะโทษใคร ก็โทษตัวนายเองดิ อยากจะมาเชื่อฉันเองทำไม"

 

"ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวนี้แกชักจะเอาใหญ่"

 

"โอลิ เมื่อวานนายสั่งฉันซื้อขนมปังแล้วนายหายหัวไปไหนห๊ะ!"อาร์-อาร์ที่เห็นผมเดินลงมาก็รีบปรี่เข้ามาบ่นผมชุดใหญ่

 

"โทษทีนะอาร์-อาร์ เมื่อวานผมปวดหัวนิดหน่อยก็เลยกลับมาที่ตึก"

 

"หุ่นแบบนั้น ก็สมควรแล้วล่ะที่จะขี้โรค" เซนพูดแขวะขึ้นมาแต่ไม่ได้หันมามองที่ผม ผมทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูดแล้วหันไปถามอาร์-อาร์ต่อ

 

"แล้วขนมปังล่ะครับ"

 

"ฉันก็กินไปแล้วน่ะสิ"

 

"โอลิ" คริสกวักมือเรียก ผมเลยเดินไปหาคริสกับเรนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

 

"ตรวจการบ้านข้อนี้ให้หน่อยสิ ว่าถูกรึเปล่า"คริสยื่นสมุดการบ้านคณิตให้ ผมเลยรับมาดู

 

"อ้าว โอลิฉันยังบ่นนายไม่จบเลยนะ"

 

ผมไม่สนใจเสียงบ่นของอาร์-อาร์ ยืนเช็คการบ้านให้คริสต่อไปก่อนจะส่งคืนให้

 

"ก็ถูกแล้วนี่ครับ "

 

.................................                 

 

 

ผมหลีกหนีความวุ่นวายในตึกเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าแทน เฮ้ออ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะรู้สึกสนุกที่เห็นบรรยากาศคึกคักแบบนั้น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้วล่ะ ทั้งถ้อยคำถากถางของเซน เสียงบ่นของอาร์-อาร์ ไหนจะไอ้ความรู้สึกแปลกประหลาดบ้าๆในใจนี่อีก มันทำให้ผมรู้สึกเบื่อหน่ายแล้วก็ไม่เข้าใจมันด้วย ทั้งยังสับสนกับการกระทำของพวกเขาแต่ละคน เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย  จนผมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่า สิ่งไหนกันแน่ที่เป็นตัวตนของพวกเค้า 

 

สายลมเย็นเอื่อยๆที่พัดเข้ามาปะทะร่างทำให้รู้สึกเย็นสบายและผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ผมสอดส่องสายตามองไปรอบๆ ก็พบว่า เอซกำลังนั่งหลบแดดอยู่ในที่ร่ม ผมเลยเลยสาวเท้าเข้าไปหาเขาแล้วนั่งลงข้างๆ

 

สายลมพัดพากลิ่นอ่อนๆของแชมพูที่ผมคุ้นเคยเข้ามาปะทะกับใบหน้า

 

"นายแอบใช้แชมพูของผมอีกแล้วนะเอซ ชอบหรอ"

 

เอซเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆไม่ได้ตอบอะไร

 

"งั้นเย็นนี้ไปซื้อด้วยกันมั๊ย ผมก็ไม่ได้จะหวงหรอกนะ แต่เอซจะได้มีเป็นของตัวเองไปเลยไง ดีมั๊ย"

 

"อืม"เขาตอบมาแค่นั้นแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอาขวดเล็กๆที่มีน้ำใสๆสีสวยอยู่ในนั้น ก่อนจะเป่ามันให้เป็นฟองพวยพุ่งออกไป

 

"ทำไมนายถึงชอบเล่นมันนักนะ" ผมก็ถามไปอย่างนั้น ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรจริงจังแต่ไม่คิดว่าเอซจะพูดขึ้นมาเพราะปกติเขาไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรมากมายแต่นี่เขากลับอธิบายซะเป็นประโยค

 

"นายเห็นฟองสบู่ที่พวยพุ่งออกไปมั๊ย เวลาที่ฉันเป่ามันออกไป ฉันก็จะคิดว่าฉันกำลังเป่าบางสิ่งบางอย่างให้มันออกไปด้วย เวลาที่ฉันเป่ามัน ฉันก็จะจดจ่ออยู่กับมัน เพราะงั้นฉันก็จะใจเย็น"

 

"แล้วนี่นายเคยโมโหใครบ้างมั๊ยเนี่ย"

 

"ฮะ บ้าป่าว ฉันก็คนนะ ทำไมจะไม่เคย"

 

ผมสนทนากับเอซไปเรื่อยเปื่อยเพลินซะจนเกือบจะลืมเวลา

 

"ป่ะ เอซ ไปซื้อแชมพูของนายกัน แล้วก็ไปหาอะไรอร่อยๆกินด้วยเป็นไง ผมชักจะหิวขึ้นมาซะแล้วสิ วันนี้ลองกินข้างนอกดูบ้าง คงไม่เป็นไรใช่ป่ะ"

 

"อื้ม ตบท้ายด้วยไอติมนะ"

 

....................................

 

"นั่นนายสองคนกำลังจะไปไหนกัน ถ้าจะลงไปกินข้าวซีโอยังไม่ได้ทำอะไรไว้นะ" เป็นเสียงเซนทักขึ้นมา เขาเดินลงมาจากชั้น 3 พอดีกับที่เห็นผมกับเอซกำลังจะลงไปข้างล่างที่ชั้น 1 ผมไม่เห็นคนอื่นๆอยู่ในห้องนั่งเล่นเลย ตรงสระน้ำก็ไม่มี งั้นก็คงจะขึ้นห้องกันไปหมด

 

"เปล่า ผมจะพาเอซไปซื้อของนิดหน่อย แล้วก็เย็นนี้ผมจะทานข้าวข้างนอกกับเอซนะ ไม่ต้องทำเผื่อ"

 

"อ่อ งั้นก็รีบกลับมาละกัน อย่ากลับมาซะดึกล่ะ"เขาพูดเหมือนหวังดีแต่ผมรู้เลยว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่เพราะสายตาที่เขามองมาที่ผมมันบ่งบอกชัดเจนว่าเขาไม่ได้คิดอย่างที่พูด

 

"ไปกันเถอะเอซ เดี๋ยวเวลามันจะไม่พอ"

 

 ผมพูดแค่นั้นแล้วลากเอซออกมา ส่วนเซนก็เดินปึงปังกลับขึ้นห้องไป อะไรของเขาอีก นี่กะจะหวงไปทุกคนเลยใช่มั๊ย ผมจะอยู่กับใครไม่ได้เลยงั้นสิ

 

.......................

 

 หลังจากพาเอซไปทำธุระเสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว ทั้งกินข้าว ไอติม และซื้อแชมพู ขากลับผมกับเอซก็ปั่นจักรยานกันมาเรื่อยๆไม่รีบร้อนนัก จนกระทั่งเอซหยุดจอดจักรยานตรงสวนสารธารณะแห่งหนึ่งผมเลยต้องหยุดตามเขาไปด้วย

 

"มีอะไรหรอเอซ?"

 

"ไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกัน" เขาเดินนำไปยังม้านั่งตัวหนึ่งก่อนจะนั่งลงผมก็เลยเดินตามไปนั่งลงข้างๆเขาด้วย

 

เราสองคนมองตรงไปยังที่เดียวกันตรงเส้นขอบฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังจะลับตาไป แวบหนึ่งผมแอบหันกลับมามองเสี้ยวหน้าของเอซ สายลมบางเบาพัดเส้นผมสีน้ำตาลเข้มอมดำของเขาให้พริ้วไหวไปตามแรงนั้นเล็กน้อย ดวงหน้างามกับสายตาที่จับจ้องไปยังเส้นขอบฟ้าของเขาให้ความรู้สึกราวกับเด็กน้อย แต่ริมฝีบางชมพูเรื่อที่แย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนนั้นกลับให้ความรู้สึกเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังปลอบเด็ก

 

เขาน่ารักจัง

 

ผมแอบคาดหวังลึกๆในใจว่าเอซจะเป็นอย่างที่ผมเห็น หวังว่าเขาจะไม่ร้ายกาจแบบใครเหมือนที่ผมเคยเจอะเจอมา

 

ตึก ตึก ตึก ตึก

 

เสียงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะอยู่ในอกทำให้ผมรีบก้มหน้าหลุบสายตาลงต่ำก้มลงมองเท้าตัวเองทันที ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว หัวใจมันเต้นรัวเร็วผิดจังหวะอีกแล้ว หรือผมกำลังจะเป็นโรคหัวใจระยะแรกกันนะ

 

คิดมากไปนะโอลิ : ผู้แต่ง

 

"เอซ พระอาทิตย์มันลับขอบฟ้าไปแล้ว เรากลับกันเถอะ" ผมรีบตั้งสติแล้วเงยหน้าหันไปบอกเขา

 

"เดี๋ยวดิ อยู่ต่ออีกหน่อยนะ ฉันอยากดูดาว"

 

ได้คืบจะเอาศอกจริงๆเลยตาคนนี้ ถ้ากลับดึกอีก ผมคงไม่วายโดนเซนถากถางอีกแน่ เฮ้อ แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็กำลังสบายใจดี เหมือนกับว่าการได้พูดคุยกับเอซมันสามารถปัดเป่าเรื่องแย่ๆออกไปจากใจได้ แล้วผมก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ

 

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ความมืดโรยตัวครอบครุมทั่วทุกพื้นที่ ผมก็ยังคงนั่งคุยกับเอซไปเรื่อยเปื่อย สายตาเหม่อมองไปยังท้องฟ้ากว้างที่มีดวงดาวกระพริบแสงระยิบระยิบอยู่ประปรายบนฟ้านั่น

 

"สวยใช่มั๊ยล่ะ"เอซพูดขึ้นมาแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่ผืนฟ้าเบื้องหน้า

 

"อื้อ กลับได้แล้วนะเอซ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาดูกันใหม่ก็ได้ ตามจริง ที่ตึกก็ดูได้นี่"

 

"ฮ่าๆ ก็ได้ๆ นายนี่งอแงจริงๆเลยนะ"

 

"ผมงอแงตรงไหนละเนี่ย เฮ้อ"

 

"ฉันอยากดูกับนาย แต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นมาวุ่นวาย" เอซพูดเรียบๆด้วยสีหน้าเฉยๆขณะที่ลุกขึ้นยืน

 

"อ่าๆ เข้าใจแล้วๆ แต่ตามจริงดูกันหลายๆคนก็สนุกดีออก" ผมเดินนำเขาออกไปไม่ได้เอะใจอะไรกับคำพูดของเอซ แต่ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้นผมก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

 

พลั่ก

 

"ขอ..โทษ ครับ"ผมรีบขอโทษเขายกใหญ่ เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นไปมองก็พบว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาก็ถือว่าค่อนข้างดีทีเดียว

 

"ขอโทษหรอ ถุย เดินยังไงของแก เตี้ยแล้วยังเสือกเดินไม่ดูทางอีก บังอาจมากนะมาทำฉันเจ็บตัวเนี่ย"

 

อ่า หน้าตาก็ดีแต่นิสัยแย่ชะมัด

 

"ก็คนเขาขอโทษแล้ว อีกอย่างก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย ก็จบๆเรื่องไปเหอะ" เอซเดินเข้ามาคั่นกลางระหว่างชายอีกคนกับผม โดยยืนหันหน้าไปเผชิญกับผู้ชายร่างสูงนั่นและกันผมไว้ให้ยืนอยู่ด้านหลัง

 

"แล้วแกมาเสือกอะไรด้วยวะ"ชายคนนั้นกระชากคอเสื้อเอซให้เข้าไปใกล้

 

"พอเถอะครับ งั้นจะให้ทำยังไงคุณถึงจะพอใจ" เป็นผมที่ถามออกไปพร้อมกับก้าวออกมาจากข้างหลังเอซ

 

"ก็อัดหน้าแกไงวะไอ้สวะ!" ชายคนนั้นตะคอกกลับมา

 

พลั่วะ

 

จบคำ เอซก็กระแทกหมัดใส่หน้าผู้ชายปากเสียคนนั้นเต็มแรงจนได้ยินเสียงเนื้อที่กระทบกัน ผู้ชายคนนั้นเซล้มลงไปนอนกับพื้นแต่เอซก็ยังคงตามไปขึ้นคร่อมแล้วรัวหมัดใส่อีกไม่ยั้ง ผมไม่สามารถเห็นสีหน้าของเอซตอนนี้ได้เลย เขาต่อยผู้ชายคนนั้นจนเลือดกลบหน้า

 

"เอซ พอแล้ว!!! หยุดเถอะครับ!! เดี๋ยวเขาก็ตายหรอก! " ผมตะโกนบอกให้เขาหยุดแต่เหมือนเขาจะสติหลุดไปแล้ว

 

ผู้ชายคนนั้นนอนพะงาบๆอยู่บนพื้นแต่เอซก็ยังคงรัวหมัดกระหน่ำใส่ไม่หยุดจนผมต้องวิ่งเข้าไปลากเขาให้อออกมา

 

"เอซครับ..เอซครับ พอแล้ว พอแล้วนะ ฟังผม เขาทำอะไรผมไม่ได้แล้ว ใจเย็นๆ"ผมพยายามเรียกสติเขา แต่ผมเองก็ตกใจมากอยู่เหมือนกันที่เห็นเอซเป็นแบบนี้ไปได้

 

"เอซ!!!!!!"ผมพยายามเรียกเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมตะโกนเรียกชื่อเขาออกมาดังๆ

 

เอซค้างหมัดไว้กลางอากาศก่อนจะลุกขึ้นมา แววตาดุดันฉายชัดอยู่บนใบหน้าจนผมแอบที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้ แต่แล้วเขาก็ดึงผมเข้าไปกอดซบหน้าลงกับไหล่ ผมได้ยินเสียงหัวใจของเขาชัดเจนมันเต้นเร็วมาก แม้ว่าทีแรกจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนเขากอด แต่สุดท้ายผมก็เอื้อมมือไปกอดปลอบเขา

 

"ฉันขอโทษ ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันเกลียดมันที่มันมาเลวทรามกับนาย"เอซกระซิบพึมพำบอกผมโดยที่ยังซบหน้ากับไหล่ผมอยู่

 

"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร ผมเข้าใจเอซนะ"

 

ผมเข้าใจครับว่าเอซเป็นคนรักพวกพ้อง ผมรู้สึกซึ้งใจจริงๆ ขอบคุณครับเอซ

 

  

 เดี๋ยวมาต่อจ้าาา ฝากเรื่องใหม่เค้าด้วยเน้อstop it! อย่าใจร้ายกับผมนักเลย พล็อตไม่มีไรมาก บ้าบอและไร้สาระตามเคย 55+ แต่ยังไม่รีบร้อนอัพเท่าไหร่แต่คำพูดหยาบคายกว่าเรื่องนี้หน่อยนะ  ส่วนเรื่องนี้ก็ใกล้จะถึงฉาก NC เต็มทีแล้วยังหาที่ลงไม่ได้เลย งือออ กะว่าจะลงที่เว็บขีดเขียน กำลังจะลงเนื้อเรื่องพอกดบันทึกปั๊บ เข้าเว็บไม่ได้อีกเลย เศร้าได้อีก แต่ไม่เป็นไรจะไปลงไว้ที่ธัญวลัยละกันเนอะ สุดท้ายก็ขอบคุณทุกเม้นต์เลยจ้า ยังรักได้อีก :)หูยยยย โอลิลูก เขาสื่อมาขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกรึ ให้หนุ่มๆจับปล้ำดีไหมเนี่ย จะได้รู้สักทีว่าหนุ่มๆเขาคิดยังไงกับหนู ตายๆ รอตอนต่อไปจ้า คึคึ