07 รักอันตรายผู้ชายทั้งเจ็ด

 

08 ความลับไม่มีในโลก

 

หลังจากที่เมื่อคืนกลับมาถึงตึกแล้วเข้านอนก็เป็นอีกคืนที่ผมนอนไม่หลับ วันนี้ขอบตามันก็เลยคล้ำๆ แถมหน้าก็ยังโทรมอีก ช่างเป็นวันที่ไม่สดใสเอาซะเลย

 

"นอนไม่พอหรอไง โอลิ" อาร์-อาร์ที่นั่งอยู่ข้างๆหันมาถามพร้อมกับขมวดคิ้วมองสำรวจใบหน้าโทรมๆของผม

 

"ก็คงจะอย่างนั้นแหละ เที่ยงนี้ผมฝากซื้อขนมปังที่โรงอาหารหน่อยได้ม้าป๊ะป๋า ผมกะว่าจะงีบบนห้องซะหน่อย"

 

"เฮอะ ทีอย่างนี้ล่ะรีบอ้อนเรียกป๊ะป๋าเลยนะ แต่ก็เอาเถอะ สงสารเด็กน้อยตาคล้ำๆ ฮ่าๆ ขอยืมสมุดการบ้านด้วยล่ะ"

 

"สงสารผมหรืออยากจะขอลอกการบ้านกันแน่นะ"

 

"จะเอามั๊ยขนมปังน่ะ"

 

"เอาคร้าบ ป๊ะป๋าน่ารักที่สุดในสามโลกเลย ^O^"

 

"หยุด ฉันไม่มีวันหลงกลนายเด็ดขาดรู้ไว้ซะ"

 

ชอบให้ชมก็บอกมาเถ้อะ - -*

 

.......................

 

1. 11.30น.

 

ตอนนี้ในห้องเรียนเหลือเพียงแค่ผมคนเดียว เนื่องจากว่าเป็นเวลาพักเที่ยง เพราะงั้นขอผมนอนสักงีบระหว่างรอ อาร์-อาร์ หน่อยก็แล้วกัน

 

"โอลิ มาคุยกับฉันหน่อย ฉันมีเรื่องอยากจะถาม"

 

มือปริศนาเขย่าปลุกผมที่กำลังเคลิ้มได้ที่ พอเงยหน้าขึ้นไปดู ก็พบว่าเป็นเซนนั่นเอง

 

"หือ? มีอะไรหรอเซน"

 

"ตามฉันมา เร็วๆ" เซนกระชากแขนผมให้เดินตามเขาไป

 

"เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ค่อยๆคุยกันก็ได้ ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้"

 

เซนลากผมมาตรงข้างตึกตรงไหนสักแห่งซึ่งไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาสักคน ทำไมต้องมาทำอะไรลับๆล่อๆตรงนี้ด้วยเนี่ย แล้วทำไมถึงคุยในห้องไม่ได้ แล้วนี่ถ้าอาร์-อาร์ไม่เห็นผมคงได้วีนแตกอีกแหง

 

"บอกฉันมาโอลิ ว่านายจูบกับพี่ฉันทำไม!" เซนเวลานี้ดูเหมือนว่าเขากำลังโมโหเลย แต่เขาจะโมโหทำไมล่ะ หวงพี่ชายงั้นหรอ

 

ผมรู้สึกเหมือนโดนอะไรสักอย่างกระแทกหน้าจนชาวาบกับคำถามของเซน ทำไมเซนถึงรู้เรื่องนี้ เขาไม่น่าจะรู้ได้ หรือว่า.. แต่มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่คนๆนั้นจะทำแบบนั้น

 

"นี่แซนเล่าให้นายฟัง..?"

 

"หึ ถ้าหมอนั่นเล่าก็คงจะดีสิ" เขาเงียบไปนึดนึงแล้วพูดต่อ "เมื่อวาน ฉันตั้งใจจะไปตามพวกนายให้กลับตึกเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว กลัวพวกนายจะกลับตึกไม่ทัน นายคงรู้ใช่มั๊ยว่าฉันเห็นอะไร?"ขณะถามเซนก็ใช้แขนสองข้างมากักตัวผมไว้

 

"อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะเซน ผมขอร้องล่ะ"

 

"รู้มั๊ย? ตอนที่แซนเดินตามหลังนายไป หมอนั่นมันเห็นฉัน พอกลับไปที่ตึก มันก็กำชับกับฉันว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับใคร ในเมื่อหาคำตอบจากหมอนั่นไม่ได้ ตัวเลือกสุดท้ายก็ต้องเป็นนาย..โอลิ" 

 

"นายต้องการอะไร" ผมถามออกไปส่วนในใจก็รู้สึกหวั่นๆขึ้นมา

 

"ตอบฉันมา ว่านายจูบกับพี่ฉันทำไม"

 

"ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามว่าพี่นายมาจูบผมทำไม เขาต่างหากที่เป็นคนจูบ ไม่ใช่ผม"

 

"โกหก!! งั้นทำไมนายถึงไม่ขัดขืนเขา ฉันเห็นเต็มสองตาว่านายเต็มใจยืนให้พี่ฉันจูบ!"เซนพูดตะคอกใส่หน้าอย่างโมโหจัด

 

"นายคิดว่าฉันจะสู้แรงพี่นายได้หรือไง! รู้มั๊ย เขาไม่คิดจะฟังคำขอร้องของผมสักนิด! ไม่เลย เขาไม่ฟัง เขาบอกว่าไงรู้มั๊ย เขาบอกว่า ฉันขอโทษที่หยุดตัวเองไม่ได้ เพราะผมมันยั่วยวนเกินไป คนที่เริ่มก็คือพี่นาย ไม่ใช่ผม!" ผมตะโกนกลับไปอย่างเหลืออด รับรู้ได้ว่าตอนนี้ร่างกายกำลังสั่นเพราะความโมโหและรู้สึกอยากจะร้องไห้ไปพร้อมๆกัน

 

"งั้นก็อย่ามาจูบกับพี่ฉันอีก ถ้านายไม่ได้มีใจหรือคิดอะไรกับพี่ฉัน แล้วถ้าไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีกก็อยู่ห่างๆพี่ฉันไว้ซะ ฉันจะเก็บเรื่องนี้ไว้ เข้าใจมั๊ย"

 

"นายควรเอาประโยคนี้ไปบอกกับพี่นายนะ เอามาบอกผมทำไม ในเมื่อผมก็ไม่ได้คิดจะเป็นฝ่ายเริ่มอยู่แล้ว"

 

"เฮอะ นี่นายยังไม่เข้าใจที่ฉันพูดสินะ ในเมื่อรู้ว่าพี่ฉันเป็นฝ่ายเริ่มก็ยังอยากจะมาอยู่ใกล้ๆให้โดนจูบอีกรึไง หรือนายจะชอบ ฉันทำให้มั๊ยล่ะ จะทำให้มากกว่าจูบด้วยนะ"

 

"เซน!!" ผมตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดัง ความรู้สึกโกรธถาโถมเข้ามาเต็มที่ แต่ก็ได้แต่กำหมัดแน่นแม้ว่าอยากจะชกหน้าอีกฝ่ายมากแค่ไหนก็ตาม

 

"ทำไม พูดแทงใจดำหรือไง หึ อย่าบื้อไปหน่อยเลย ฉันไปล่ะ อย่ามายั่วยวนพี่ฉันซะล่ะ โดนจูบขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ เหอะ" 

 

เซนเดินจากไปแต่ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเซนต้องโมโหขนาดนี้ เขาอาจจะหวงพี่ชาย แต่ทำไมต้องมาพูดจาแบบนี้กับผม แล้วทำไมต้องมาโมโหใส่ผมขนาดนี้ด้วย

 

ความโกรธครอบงำความหิวจนมลายหายไปสิ้น ผมตัดสินใจเดินกลับหอ วันนี้ถึงเรียนไปยังไงก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี ขณะที่กำลังจะเดินออกจากรั้วโรงเรียนไปนั้น แซนที่วิ่งกระหืดกระหอบมาจากไหนไม่รู้ก็โผล่มาดักตรงหน้าขวางทางผมไว้

 

"โอลิ นายกำลังจะทำอะไร"

 

"ผมกำลังจะกลับหอ ฝากบอก อ. ด้วยนะ ว่าผมไม่สบาย"

 

"เมื่อตอนเที่ยงฉันรู้จากอาร์-อาร์ว่านายไม่ลงมากินข้าว แต่ฉันก็ไม่เห็นเซนเหมือนกัน หมอนั่นมาหานายรึเปล่า"

 

"เปล่า เขาไม่ได้มา"

 

ไม่รู้ทำไมผมถึงเลือกที่จะโกหกเขา ทั้งๆที่ผมจะบอกเขาไปก็ได้ จะฟ้องเขาก็ได้ ว่าน้องชายเขาพูดจาทำร้ายจิตใจผมมากแค่ไหน แต่ถ้าผมพูดออกไป เขาสองคนอาจจะทะเลาะกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสงสัยก็คือ ทำไมแซนถึงได้กำชับกับเซนว่าห้ามเอาเรื่องที่ผมจูบกับแซนไปบอกใคร แล้วการที่เซนลากผมมาถามกับตัวแบบนี้ เขาอาจจะอยากรู้ก็ได้ว่าที่จูบกันเพราะผมกับพี่เขาคบกันรึเปล่า แต่ผมคิดว่าเขาคงไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอกมั้ง เพราะต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่

 

"โอลิ นายเป็นอะไร สีหน้านายดูไม่ดีเลย ตกลงหมอนั่นไม่ได้มาหานายจริงๆใช่มั๊ย เรื่องเมื่อคืนฉันขอโทษจริงๆ  ถ้าเซนพูดอะไรกับนาย นายก็ไม่ต้องไปฟังมันหรอกนะ นายโกรธฉันรึเปล่าโอลิ"

 

ถึงผมไม่อยากฟัง แต่มันก็จดจำได้ทุกคำพูดนั่นแหละ สุดท้ายคำพูดของเซนที่สะท้อนก้องไปมาในหัวก็ไม่สามารถหยุดยั้งน้ำตาของผมไว้ได้อีก ผมพยายามก้มหน้าชิดกับอกให้มากที่สุด เด็กนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หันมามองอย่างสนอกสนใจ  คนกำลังร้องไห้ ยังมีหน้าจะมามองกันอีก เกลียดความรู้สึกนี้จริงๆ

 

แซนเดินเข้ามาเหมือนจะดึงผมเข้าไปกอดปลอบแต่เสียงเซนที่กำลังวิ่งมาทางที่เราสองคนยืนอยู่ก็ตะโกนดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

 

"แซน อ. เจย์เดนบอกให้นายไปพบเขาที่ห้องพักครูเดี๋ยวนี้"

 

ผมสูดน้ำมูกไปสองสามครั้งพร้อมกับปาดน้ำตาตั้งใจจะเดินออกไปแต่ก็ถูกเซนกระชากข้อมือไว้

 

"เซน! นายจะทำอะไรโอลิน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยมือโอลิซะ"แซนหันไปตะโกนใส่เซนขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปเหมือนกัน

 

"ฉันทำอะไร นายก็เห็น ยังจะมาถาม นี่นายลืมที่ฉันพูดหรอแซน ว่า อ. เจย์แดนต้องการพบตัวนายด่วนน่ะ"

 

"ปล่อยนะ ผมเจ็บ" ผมพยายามสะบัดมือเขาออกแต่เซนก็กำข้อมือผมแน่นซะเหลือเกิน แน่นจนรู้สึกเหมือนกระดูกแทบจะร้าวตามไปกับแรงบีบนั้น

 

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับโอลิ"

 

"ไปสักทีสิ ฉันไม่ทำอะไรกับสุดที่รักของนายหรอกน่า"

 

พลั้วะ

 

"ไอ้เซน ฉันจะกลับมาจัดการนายแน่ มันยังไม่จบแค่นี้หรอก"สมควรแล้วที่โดนต่อย สุดที่รักบ้าบออะไรกัน 

 

หลังจากที่แซนต่อยเซนจนเลือดกลบปากเขาก็วิ่งออกไป ส่วนเซนก็ลากผมให้เดินตามเขาไป

 

"ปล่อย จะพาผมไปไหน พี่นายเดินมาหาฉันเอง นายจะมาใส่อารมณ์กับผมไม่ได้นะเซน!"น้ำตายังคงไหลพรากอย่างไม่หยุดหย่อน มือก็พยายามสะบัดให้หลุดออกจากพันธนาการของคนใจร้าย แต่ยิ่งสะบัดก็ยิ่งสร้างความเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นและไม่มีท่าท่าว่าจะสะบัดหลุดออกได้เลย

 

"อ๋อหรอ คงฟ้องเขาล่ะสิ ว่าฉันพูดอะไรกับนายบ้าง ทำไม เป็นไอ้ขี้ฟ้องรึไง ฉันว่าฉันบอกกับทุกคนซะดีกว่าม้าง ว่านาย.."

 

"หยุดนะ! ไม่รู้อะไรแล้วอย่ามาพูดมั่วๆนะ ผมไม่ได้บอกอะไรกับแซนทั้งนั้นแหละ ปล่อยผมสักที"

 

"ถ้าคบกับพี่ฉันอยู่ก็บอกทุกคนไปเลยสิ จะมาหลบๆซ่อนๆกันทำไม"

 

เซนลากผมกลับมาที่หอ จากนั้นก็ลากเข้าไปในห้องของเขาพร้อมกับโยนผมลงไปบนเตียงก่อนจะตามขึ้นมาทาบทับบนตัวผม

 

"นายเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้คบกับพี่นาย แล้วก็ลงไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้นะ"ผมพยายามอธิบายให้เซนเข้าใจพร้อมกับพยายามผลักเขาออกไป

 

"แล้วนายชอบพี่ฉันรึเปล่า?"เสียงเขาอ่อนลงมานิดนึง ดูเหมือนเขาจะสงบลงมากกว่าเมื่อกี้

 

"ก็ชอบ รู้สึกดีในฐานะ.."

 

"หึ"

 

ผมยังพูดไม่ทันจบดีว่า รู้สึกดีกับแซนในฐานะเพื่อน ไม่ได้คิดอะไรแบบคนรักกัน เซนที่จู่ๆก็เกิดบ้าคลั่งอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้กระชากเสื้อนักเรียนผมจนขาดเป็นริ้วๆ

 

"ไม่นะเซน! ปล่อยผม ฟังที่ผมพูดก่อน ผมไม่ได้หมายความว่า.."ผมพยายามใช้มือจิกลงไปบนเนื้อของเขา ทั้งดิ้น ทั้งกัด สารพัด

 

"อะ..อื้อออ ยะ..อย่า นะ" เซนขมเม้มลงบนยอดอกของคนใต้ร่างหลังจากฉีกกระชากเสื้อของอีกคนออกไปจนหมด

 

"ทำไม ทีกับพี่ฉันล่ะง่ายจังนะ แต่ทีกับฉันนี่สะดีดสะดิ้ง"

 

"แล้วทำไมนายต้องโมโหผมด้วยล่ะ"

 

"หึ ก็ฉันโมโห นายจะทำไม ลุกขึ้นมาทำแผลให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่คิดจะจูบนายหรอกนะ ขยะแขยง"

 

ผมกัดฟันกรอดกับคำพูดของเขา ก็ดีเหมือนกัน แต่ไอ้ที่บอกว่าขยะแขยงแล้วเมื้อกี้ใครมันจะปล้ำผมอยู่หยกๆ

 

ผมค่อยๆพยุงตัวเองเดินไปหยิบกล่องยาที่วางอยู่บนโต๊ะมาทำแผลให้เขา ก็ไอ้ที่ปากแตกเพราะโดนต่อยนั่นแหละ

 

"สรุปว่านายชอบพี่ฉันสินะ"

 

พอได้ยินคำถามเซนอีกครั้งก็อยากจะถอนหายใจสักพันล้านครั้งจริงๆ ทำไมเขาใจร้อนได้ขนาดนี้นะ ทำไมไม่คิดจะฟังคนอื่นเขาพูดตั้งแต่แรก

 

"เปล่า แค่รู้สึกดีในฐานะเพื่อน"

 

"ก็ดี จำคำของนายไว้ล่ะ ฉันไม่อยากให้พี่ต้องมาคบกับคนใจร้ายอย่างนาย"

 

"ทำไม ผมมันเป็นคนยังไง ใจร้ายอะไรงั้นหรอ" ผมเริ่มกำหมัดแน่น นี่เขาจะอะไรนักหนากับผมเนี่ย คนที่ใจร้ายเยี่ยงสัตว์ป่าร้ายกาจมันเขาไม่ใช่รึไง

 

"ก็นายจูบพี่ทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยไงล่ะ นั่นแหละ ใจร้าย"

 

ไอ้หมอนี่มันท่าจะบ้า ก็คนมันทำอะไรไม่ได้ จะให้ทำยังไง โว้ยย อยากจะระเบิดตัวเองกลายเป็นโกโก้ครั้นแม่ม

 

"ผมก็บอกนายไปแล้ว ว่าผมทำอะไรไม่ได้ ก็เหมือนกับที่ขัดขืนนายไม่ได้นั่นแหละ นี่นายเข้าใจความรู้สึกของคนถูกกระทำบ้างไหมนี่"

 

"เฮอะ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ"

 

"แล้วนี่ผมจะไปได้ยัง ปวดหัว อยากจะนอน"

 

"อือ ไปดิ ไอ้ขี้ก้าง นี่เมื่อกี้ฉันลวนลามนายไปได้ยังไง ไม่ใช่สเป็คฉันสักนิด"

 

จะบ่นอะไรนักหนา?

 

"อ๋อหรอครับ ก็อย่าเผลอมารักไอ้ขี้ก้างคนนี้ก็แล้วกัน"

 

"ไม่มีทาง!" 

 

ผมไม่ได้สนใจอะไรเขาอีก รีบเดินกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตัวเองทันที และไม่ลืมที่จะหิ้วเสื้อนักเรียนขาดๆกลับมาทิ้งลงถังขยะด้วย

 

และด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจทำให้ผมที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงหลับสนิทไปในที่สุด

 

 

 ......................................

เดี๋ยวมาต่อนะแกร ซวยแล้วมั๊ยล่ะ โอลิเอ๋ย นี่แหละผลกรรม รีบๆรู้ใจตัวเองเร็วๆนะจ๊ะ ที่สำคัญไม่ควรปล่อยให้ชายใดมาฉกฉวยโอกาสลิ้มรสริมฝีปากหวานๆของนู๋น้ะจ้ะ 55+

 จบไปอีกหนึ่งตอน รอตอนต่อไปจ้าาา