07 รักอันตรายผู้ชายทั้งเจ็ด

 
04 มาเลือกชมรมกันเถอะ
 
  
ผ่านไปสามชาติเศษ ในที่สุดพวกนั้นก็ตกลงกันได้สักที สรุปชมรมแรกที่พวกเราจะเข้าไปทดสอบกันก็คือชมรมการทำอาหารซึ่งตอนนี้พวกเราทั้งหมด 8 คน ก็ได้มายืนอยู่ตรงหน้าตึกเรียบร้อยแล้ว อ่า แต่คนมันเยอะจัง พวกเราก็เลยต้องเบียดเสียดกับฝูงนักเรียนคนอื่นๆเข้าไป
 
หมับ
 
"อ๊ะ"
 
"อยากจะโดนทับตายรึไง มัวแต่ยืนโอ้เอ้อะไรอยู่" จู่ๆซีโอที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หันมาบ่นพร้อมกับคว้าข้อมือผมแล้วลากให้เดินไปด้วยกัน
 
ง่า ซีโอ ที่แท้นายก็เป็นห่วงผมสินะครับ รู้สึกซึ้งใจจัง ><
 
"นายนี่มัน..ทำตัวเกะกะได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ"
 
ปึกก! ความจริงจากปากซีโอกระแทกหน้าเข้าเต็มเปา ซีโอนายนี่มัน..ช่างเป็นผู้ชายที่เฮงซวยที่สุดในโลกเลย!  ไอ้เราก็นึกว่าเขาจะเป็นห่วง อะ..เอ่อ เอ๊ะ แล้วไปคิดแบบนั้นทำไมกันนะเรา
  
ผมถูกซีโอลากมารวมกับคนอื่นๆในกลุ่มซึ่งตอนนี้กำลังยืนอยู่แถวหน้าสุดได้ยังไงก็ไม่รู้ ตรงหน้ามีประธานชมรมยืนอยู่และผู้ชายอีกสองคนยืนขนาบข้างประธานซ้ายขวา 
 
"ยินดีต้อนรับทุกคนนะ นี่คือชมรมการทำอาหารของพวกเรา ผมจะอธิบายคร่าวๆเกี่ยวกับชมรมเรา แล้วก็จะให้พวกคุณได้สัมผัสบรรยากาศเล็กๆน้อยๆก่อนลงทะเบียนนั่นคือ วันนี้เราจะสอนพวกคุณทำเค้ก เรารับคนเข้าชมรมจำนวนจำกัดแค่ 25 คนนะ"ประธานกล่าวเสียงดังพร้อมกับก้าวออกมาข้างหน้าเล็กน้อย
 
"อ่า พวกเราต้องเวียนไปทุกชมรมที่แต่ละคนเสนอมา แล้วอย่างนี้ถ้าเกิดชมรมคนเต็มขึ้นมาซะก่อน จะทำยังไงล่ะครับ"ผมหันไปกระซิบกระซาบกับซีโอที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอก เอ่อ เขาปล่อยข้อมือผมไปตั้งนานแล้วล่ะ ทันทีตั้งแต่ที่เขาลากผมมาถึงด้านหน้านี่แหละ
 
"ไม่รู้สิ"เขาเหลือบสายตามามองผมแวบหนึ่ง แล้วก็เลื่อนสายตากลับไปที่เดิม แค่แวบเดียวจริงๆ 1 วิได้มั้ง ถ้านายจะแวบมาแค่นี้นายจะแวบมามองเพื่อ?
 
สรุปปรึกษาอะไรไม่ได้เลยสินะครับคนๆนี้
 
 
ประธานชมรมให้พวกเราแบ่งกลุ่ม กลุ่มละ 8 คน (อีกแล้ว?) จากนั้นก็จะมีคนมาพาพวกเราไปยังจุดสอน คือก็สอนในห้องนี่แหละ เพียงแต่ว่ามันจะแยกเป็นจุดๆเพื่อที่คนจะได้ไม่ไปรวมอยู่กันเป็นกระจุกเดียวล่ะมั้ง พวกเราถูกพามาตรงหลังห้องกันเลยทีเดียวซึ่งก็มีคนสอนรออยู่แล้ว
 
"วันนี้เราจะสอนพวกคุณทำเค้กช็อกโกแล็ตนะครับ เราจะเริ่มกันไปทีละสเต็บ บลาๆ"เมื่อพวกเรามาถึงคนสอนก็เริ่มอธิบายทันที
  
เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนก็มีสภาพไม่ต่างกัน เนื้อตัวมอมแมม หัวขาวกันเป็นทิวแถว
 
"ขั้นตอนสุดท้าย ก็เหลือแค่ราดหน้าด้วยช็อกโกแลตละลายลงไปให้ทั่วตัวเค้ก แล้วก็ตกแต่งให้สวยงามแค่นี้ก็เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมขอตัวแปปนึงนะในระหว่างนี้พวกคุณก็ตกแต่งหน้าเค้กกันไปก่อน เดี๋ยวจะกลับมาดูผลงานของทุกคนนะครับ"คนสอนหยิบผ้ามาเช็ดมือแล้วเดินออกจากโต๊ะไป
  
"โอลิ~~~~~~~~~ แปะ นี่แน่ะ ฮ่าๆๆๆ" อาร์-อาร์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ เอานิ้วที่ติดช็อกโกแล็ตมาป้ายแก้มผม
 
"โธ่ อาร์-อาร์ อย่าเล่นสิครับ มันเลอะอ่า" ผมทำหน้ามุ่ยใส่เค้กไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเพราะผมกำลังตั้งใจบีบครีมกลัวว่าถ้าหยุดมือมันจะเสียรูป แต่อาร์-อาร์ก็แค่ยักไหล่แล้วก็เดินกลับที่ของตัวเองไป ผมที่ยืนอยู่ริมสุดก็เลยต้องขอความช่วยเหลือจากเอซที่ยืนอยู่ข้างๆ  
 
" เอซครับ รบกวนช่วยเช็ดช็อกโกแลตที่แก้มผมให้หน่อย มันเหนอะๆหน้ายังไงก็ไม่รู้"พูดโดยไม่หันไปมอง
 
แพล่บ
 
เอซหันมาเลียช็อกโกแลตที่แก้มออกให้โอลิอย่างรวดเร็ว
 
โอ๊ะ
 
 ผมสะดุ้งตกใจรู้สึกถึงอะไรเปียกๆนุ่มๆที่สัมผัสผ่านแก้มไปพร้อมกับหันขวับไปมองเอซตาโต อ๊ากกกก เอซเอาลิ้นมาเลียช็อกโกแลตที่ติดอยู่บนแก้มโผมมม ง่ะ อยากจะช็อค
 
"อะ..เอซ" ผมคิดว่าหน้าตัวเองคงจะแดงจัดแน่ๆ เพราะตอนนี้ผมอายสุดๆไปเลย
 
"มือไม่ว่างอ่ะ" เอซชูสองมือของตัวเองขึ้นมาให้ดู มือข้างหนึ่งถือที่บีบวิปครีม อีกข้างถือไม้พายพลาสติกอันเล็กสำหรับปาดหน้าเค้ก
 
"แล้วทำไมไม่วางมันไว้ก่อนล่ะครับ"ผมกระซิบเบาๆกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน ถ้าพวกนั้นรู้ ขายหน้าแย่เลย
 
"เออ ลืมอ่ะ รีบ"
 
จะรีบอะไรปานนั้นครับเอซซซซซซซซซซ โอยยย รู้มั๊ยว่าผมตกใจแค่ไหน ถ้าผมช็อคขึ้นมาจะว่ายังไงห๊า เอซไม่ได้สนใจผมที่กำลังยืนโวยวายอยู่ในใจสักนิด  คือเขาหันกลับไปสนใจเค้กของตัวเองต่อตั้งแต่บอกว่า รีบ จบแล้วล่ะครับ อนาจแท้ชีวิต -.-
  
ชมรมการทำอาหารผ่านไปครับมาต่อกันที่ชมรมดนตรีกันดีกว่า
 
ชมรมนี้ก็ไม่มีอะไรมากก็สอนร้องเพลงสอนเล่นเครื่องดนตรีต่างๆ รับคนเข้าชมรมจำนวน 35 คน
 
ตึงๆ โป๊ะ ตึงๆ โป๊ะ ตึง ตึงๆๆ ตึง ตึงแซน-เซนช่วยกันรัวตีกลองอย่างเมามันส์จนประธานชมรมหันมามองตาขวาง
คนพวกนี้ก็จริงๆเลยนะเห็นอะไรเป็นสนุกไปหมด
  
~แค่สบตาทุกครั้ง ก็ใจสั่น ก็กลัว ว่าจะเผลอพูดคำนั้นไป ได้แต่สงสัยไปอย่างนั้น ถ้าเธอรู้ว่าฉันรัก เธอจะรักฉันบ้างไหมไม่สนิทใจ จะเป็นเพื่อนกัน ถ้าเธอรู้ว่าฉันรักเฝ้าแต่คิดไปจริงจัง อยากให้เธอฟังคำว่ารักเธอ ถ้าเธอรู้แล้วไม่รักไม่เป็นเพื่อนกัน ถ้าอย่างนั้น คงต้องเงียบไป เก็บเอาไว้ในใจดีกว่า บอกไป~ ~
 
แปะๆๆๆๆๆ
 
ผมตบมือรัวๆให้กับเรนเมื่อเขาร้องเพลงจบ มันเพราะมากกก เรนยิ้มให้ผมนิดหนึ่งแล้วเดินไปเล่นเครื่องดนตรีอื่นๆอีกหลายอย่าง
 
ทุกคนดูจะสนใจกับเครื่องดนตรีกันไม่เบาเลยแฮะ ผมกวาดตามองไปรอบๆห้องก็ไปแตะตาเข้ากับเปียโนตัวหนึ่ง เลยลองเข้าไปนั่งดูสักหน่อย
 
ตึงง
 
 ผมลองกดแป้นโน๊ตไปตัวหนึ่ง จากนั้นก็วางนิ้วทั้งสิบลงไปค่อยๆตั้งสติหลับตานึกโน๊ตเพลงในหัวแล้วก็ปล่อยให้นิ้วมันไปเอง เพลงที่ผมเล่นคือเพลง Six Trillion Years and Overnight story
 
"อ๊ะ"
 
 พอเล่นไปจนจบ ลืมตาขึ้นมาก็สบตากับคริสเข้าพอดีซึ่งมายืนดูผมเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
 
 "ไม่น่าเชื่อ เก่งเหมือนกันนี่ โอลินายนี่น่าสนใจดีนะ"
 
 "อะ..เอ๋? ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับคริส"
 
"หืม เล่นเปียโนเป็นด้วยหรอโอลิ สอนฉันมั่งสิ" พอ อาร์-อาร์เดินเข้ามา คริสก็ออกไปดูเครื่องดนตรีอันอื่นทันที ผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่เลยหันไปยิ้มให้กับอาร์-อาร์
 
"ก็เคยฝึกอยู่ไม่กี่เพลงอ่า ก็ลืมๆไปหมดแล้วล่ะครับ ฮ่าๆ"
 
 "เอ้า ซะงั้น"
 
 ความวุ่นวายหลังจากนั้น 
 
ชมรมยิงธนู
 
"อ่า เอซซซซ ยิงไปที่เป้าสิครับ อย่าหันคันธนูมั่วซั่วสิครับบบบ"
 
"โอ้วว ไอ้สองคนนั้นมันยิงเข้าเป้าด้วยยย "
 
"ยิงกันทีละดอกสิฟระ บ้านพวกแกผลิดลูกดอกกันรึไง! เผื่อแผ่ชาวบ้านเขามั่งเซ่"
 
"หนวกหูจังเลยอ่ะ อาร์-อาร์"
 
"ฉันก็ไม่ได้บังคับให้นายมายืนฟังฉันพล่ามนะคริส"
 
"ให้ฉันช่วยสอนไหมโอลิ^^"
 
"แหะๆ ไม่เป็นไรครับเรน"
 
  
ชมรมสวนดอกไม้
 
"ฉันว่าดอกหน้าวัวเหมาะกับพวกนายสองคนมากเลยนะ แซน-เซน"
 
"ไหนๆ อะ มีอะไรยื่นออกมาด้วยอะ เล็กเหมือนของนายเลย อาร์-อาร์ ฮ่าๆๆ"
 
"หนอยไอ้พวกนี้ ไปตายซะพวกแก!!"
 
"ว๊ากกกกกกก"
 
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
 
"เอซนายจะเป่าฟองสบู่ใส่ดอกไม้ทำไมน่ะ? บรรเลงเพลงรักให้พวกมันอยู่หรอ?"
 
"คิก ซีโอ นายสูดกลิ่นดอกไม้ซะจมูกบานเลย ตลกดีจัง"
 
หือ ผมนี่รีบหันไปมองเลยครับแหม่
 
  
ชมรมการแสดง
 
"ข้าคือหมาป่าที่จะมาผดุงความยุติธรรม วะฮะฮ่าฮ่า"
 
หะ เดี๋ยวๆๆนะ หมาป่าผดุงความยุติธรรม? ผิดบทแล้วครับ เซน
 
"แล้วข้าก็คืออออ แต่น แต่น แต้นนน คนตัดไม้ล่าหมาป่ายังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ"
 
 เอ่อ แซนครับ ไอ้ที่ถืออยู่น่ะ มันอาวุธของนายพรานนะไม่ใช่คนตัดไม้ ง่อวว เบื่อหน่ายกับอิคนพวกนี้จริงๆ
 
"เซนจูเลียต ขะ..ข้ารักเจ้า"
 
 จูเลียตครับไม่ใช่เซนจูเลียต จะเอาชื่อเซนมานำหน้าด้วยทำไมเนี่ย โอยย ตายๆๆ
 
"ไปตายซะอาร์-อาร์ เราไม่ใช่เนื้อคู่กัน เฮอะ ข้ามีแซนจูเลียตอยู่แล้วล่ะ"
 
เอ้า ดันบ้าจี้เล่นตามน้ำไปอีก เฮ้ออ
 
"แกไล่ใครไปตาย ไอ้หมาบ้าเซน!"
 
"นายไง (' .')"
 
"ไปตายซะเหอะแก๊ ไอ้เซน"
 
"ว๊ากกกกกกก"
 
  
 
ชมรมการ์ตูน
 
ชมรมนี้พวกเราแค่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนกันเงียบๆ  มุมใครมุมมัน แต่ก็มีการพูดคุยเล็กๆน้อยๆ อืม ซึ้งจนน้ำตาจะไหล ที่พอมาชมรมนี้แล้ว พวกเขาดูจะสงบกันดีไม่ค่อยวุ่นวายซะเท่าไหร่
 
 
 
ชมรมศิลปะ
 
"อ่อก ซีโอ หน้าผมไม่ใช่ที่ทิ้งกระดาษนะครับ ปามาได้"
 
ป๊อก
ไม่ได้ฟังที่ผมพูดตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหมครับ ให้ตายสิ
  
แปะ
  
"อ๊า อย่าเอาสีมาป้ายหน้าคนอื่นเขาเล่นสิครับ แซนนนน"
  
"ฉันเมื่อยมือจัง แล้วไอ้นี่มันอะไร ฝีมือฉันไม่เคยห่วยแตกขนาดนี้มาก่อน รับไม่ได้!"
  
= = ยอมรับเถอะครับ อาร์-อาร์ นายวาดมันเองกับมือ ผมเห็นนายวาดมาสิบแผ่นก็บ่นมันทั้งสิบแผ่นนั้นหล่ะ
  
"โอลิ เทสีฟ้าให้หน่อย"
 
"คร้าบ นี่ครับ อาร์อาร์"
 
"โอลิ สีแดงหน่อย"
 
"คร้าบบบ นี่ครับ"
 
"โอลิ เอาสีม่วงกับดำด้วย"
 
"คร้าบบ"
 
"โอลิ~~~~~~~~ สีน้ำตาลหมดแล้ว"
 
"คะ..ครับ"
  
"นี่มันอะไร ห่วยแตกสิ้นดี โอลิ เอาสีเหลืองมาอีกหน่อยซิ!" 
 
โอยยยยยยย ผมจะตายแล้วครับ!   (วิ่งจนขาลาก)
 
 
  
ในที่สุดพวกเรา 8 คน ก็เวียนกันเข้าครบทุกชมรมแล้ว เหออ รู้สึกเรี่ยวแรงแทบจะไม่มีเหลือให้ยืนเลย มันเหนื่อยมากจริงๆ เหมือนไปสู้รบตบตีกับใครมายังไงยังงั้นแหละ
  
"สรุปพวกเราจะเข้าชมรมไหนกันดีครับ"ผมหันไปถามทุกคน
 
"ฉันว่าเข้าชมรมการ์ตูนก็ดีนะ ไม่ต้องทำอะไรมาก จะนั่งเฉยๆก็ไม่มีใครว่า แถมคนก็ไม่เยอะเท่าไหร่ด้วย"คริสออกความเห็น
 
"อืม มันก็น่าสนใจหลายๆอย่างล่ะนะ แต่การ์ตูนก็ดูสบายที่สุดแล้วล่ะ ฉันเห็นด้วยกับคริส" << เรน
 
"อืมๆๆ เอาไงก็เอาเหอะ โรงเรียนจะเลิกแล้วด้วย"<< อาร์-อาร์
 
"ฉันว่าถ้าฉันวาดการ์ตูนมาขายคงขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่เลยอ่ะ"<<แซน
 
"ฉันว่าถ้าฉันวาดการ์ตูนมาขายต้องขายดีกว่านายแน่ๆเลยอะ"<<เซน
 
"ฉันต่างหาก"<<แซน
 
"ฉันสิ" <<เซน
 
"ฉัน!" <<แซน
 
"ฉัน!"<<เซน
 
" เอ่อ คือว่า แซนกับเซน จะวาดการ์ตูนแนวไหนหรอครับ?"
 
"ก็แนวของ แซน-เซน ยังไงล่ะ"<<แซน-เซน
 
หือ? มันยังไงล่ะนั่น
  
 
 
ในที่สุดการเลือกชมรมในวันนี้ก็สิ้นสุดลง พวกเราทั้ง 8 คน ได้อยู่ชมรมการ์ตูน เย้ๆๆ และวันนี้พวกเราก็ไม่ต้องเดินกลับหอแต่ขี่จักรยาน!  เย้ๆๆ
 
  
"มาแข่งกัน! ใครขี่กลับถึงหอเป็นคนแรกได้ใช้ห้องน้ำก่อนโว๊ยยย" เสียงแซนตะโกนขึ้นมาพร้อมกับปั่นจักรยานออกนำไปอย่างรวดเร็ว
 
"เฮ้ยย หนอย ขี้โกงนี่ กลับมาก่อนสิวะ ไอ้ ไอ้ ๆๆ"แล้ว อาร์-อาร์ที่ด่าไล่หลังก็ตามไปติดๆพร้อมกับคนอื่นๆที่ปั่นตามไปแบบไม่มีใครยอมใคร
  
ฮะ เฮ้ยยยยย บทจะจริงจัง จะเอาจริงอะไรกันขนาดนี้ครับบบ
 
ทุกคนนน รอผมด้วยยยยเซ่ 
 
 
 
 
*** รอตอนต่อไปจ้ะ
*** เพลง ไม่สนิท-นนท์ ธนนท์
นิยายเนื้อหาบางท่อนมีปัญหานิดนึง มันขึ้นเป็นขีดๆแถบๆอะไรก็ไม่รู้ ถ้าเป็นเหมือนกันก็ไม่ต้องไปสนใจนะคะ อ่านได้ตามปกติเลยค่ะ