รักวุ่นวายของยัยบ้านนอก

            นี่คือฉันจะต้องได้ย้ายไปนอนบ้านพักที่โรงเรียนคนเดียวงั้นหรอ ถ้าจะรับฉันมาเลี้ยงแล้วจะมาทำกับฉันแบบนี้ส่งฉันกลับบ้านไปอยู่กับแม่ยังจะดีกว่า คุณอาก็ยังตามใจคุณย่าให้ฉันไปอยู่คนเดียว  ไม่คิดถึงจิตใจฉันบ้างเลยหรอว่าฉันจะรู้สึกยังไง ทำไมที่นี่มีแต่คนใจร้ายจังนะ
                “รุ้ง หนูไม่โกธรอาใช่มั๊ย ? ที่อาทำลงไปเผื่อหนูจะสบายใจขึ้นกว่านี้ไง”
                “ค่ะ คุณอายังไงหนูก็ไม่มีสิทธิเลือกอะไรอยู่แล้วนี่ค่ะ ”
ฉันไม่สนใจหรอกว่าที่นี่ใครจะผลักใสไล่ส่งฉันยังไง เพราะฉันไม่ได้ผูกพันกับใครอยู่แล้ว ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น
                “เดี๋ยวพรุ่งนี้อาจะไปส่งนะ ขาดเหลืออะไรก็โทหาอาได้ตลอดนะ”
คุณอายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน จริงๆแล้วฉันไม่โกธรหรอก อยู่ที่นั่นคงสบายใจกว่าอยู่ที่นี่เยอะ 
                “ค่ะ ”  -______-
                                 ………………………………………………………………
     …..07.45 น. ทูเลนลี่สคูล.....
                “ขอบคุณนะค่ะคุณอาที่มาส่งรุ้ง ถ้ามีอะไรเดี๋ยวรุ้งจะโทรหาคุณอาล่ะกันน่ะค่ะ”
ฉันยกมือสวัสดีคุณอาแล้วลงจากรถความจริงก็รู้สึกแปลกๆนะที่ต้องออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้ แต่ก็ช่างเหอะยังไงฉันก็อยู่ได้ อยู่แล้วน๊า
                “สายรุ้งงงงงงงงงงงง”>_<
ฉันหันขวับไปตามเสียงที่เรียกเห็นยัยบีบียืนยิ้มกว้างโบกมือให้ฉันอยู่ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ฟ้าส่งมาอยู่ข้างๆฉันก็ได้นะ
                “เห้ยรุ้ง แกเป็นไรรึป่าววว”
                “แหม๋!!! รู้จักกันวันเดียวเปลี่ยนสรรพนามให้ฉันเลยนะ”
ฉันแกล้งแซวยัยนี่แต่ก็รู้สึกว่าหน้ายัยนั่นจะเหวอๆเหมือนกันนะ
          (_ _’) ( _ _)
                “ฉันล้อเล่นทำเป็นหน้าเหวอไปได้ แกก็แกฉันไม่ถือหรอก ฉันมีเรื่องจะถามแกด้วยแหละ”^_____^
                “>____<อื้อออ  มีไรหรอ ขึ้นห้องก่อนเถอะแล้วค่อยพูด”
ยัยนั่นเอามือมาคล้องแขนฉันแล้วยิ้มกว้างๆดูไปดูมายัยบีบีนี่ก็น่ารักเหมือนกันน๊ะ
                           ………………………………………………………………
.....AB 5/1…..
วิชาแรกวันนี้ของฉันก็คือภาษาอังกฤษจ้าาาา บอกเลยว่าเรื่องพวกนี้ไม่เคยอยู่ในสมองของฉันแม้แต่นิดเดียว นั่งเล่นไปเรื่อยเปื่อยรอให้มันหมดชั่วโมงล่ะกันเนาะ
                “นี่รุ้ง เทอบอกว่ามีไรจะถามหรอพูดมาสิ่”
ยัยบีบีหันมามองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วดูเครียดๆ เอ่ออ แล้วฉันจะไว้ใจยัยนี่ได้มั้ยเนี้ยยย
                “ฉันจะไว้ใจแกได้มั้ยเนี้ยยย”
                *_* “ถ้าไม่ไว้ใจฉันก็ไม่ต้องเล่าย่ะ ไม่มีใครบังคับแกสักหน่อย ”
                “ฉันพูดแค่นี้ทำเป็นงอลไปได้ เอ่อ แกช่วยเล่าเรื่องของโรงเรียนนี้ให้ฉันฟังหน่อยสิ่ว่ามันเป็นยังไง แล้วอะไรใครคือราชินี แล้วใครคือเจ้าชายอะไรยังไง ”
ยัยนั่นเริ่มทำหน้าจิงจังเข้าไปใหญ่ มองหน้าฉันสลับกับมองโทรศัพท์ แล้วฉันก็เห็นยัยนั่นคุยโทรศัพย์กับนายฟรานซิสว่าวันนี้ไม่ว่างไปกินข้าวด้วย คือยัยนี่มีเงื่อนงำอะไร
                “ถ้าแกอยากรู้เรื่อง แกต้องไปกับฉันตอนนี้ เรื่องมันยาว”
                “อะไรกัน แกจะให้ฉันโดดเรียนหรอเอาไว้ว่างค่อยเล่าก็ได้นิ่ฉันไม่รีบ”
ความจริงฉันก็อยากรู้นะ แต่มันก็ไม่น่าจะปุ๊บปั๊บอะไรแบบนี้นิ่ ตอนพักค่อยเล่าก็ได้ทำไมยัยบีบีต้องรีบขนาดนี้ด้วย
                “ฉันคิดว่าเรื่องแบบนี้แกต้องรู้ไว้นะรุ้งมันจะดีกับตัวแกไปห้องแกกันเถอะ”
                “เอ่ออออออไปก็ไป ”
ฉันพูดแค่นั้นยัยบีบีก็ดึงแขนฉันลุกจากเก้าอี้แล้วออกไปจากห้องเรียนแบบหน้าตาเฉยคือโรงเรียนนี้มันยังไงกันแน่  ถ้าเป็นโรงเรียนอื่นคงโดนครูด่ากันหูชาเลยแหละนี่กรุงเทพมันเป็นเมืองฟ้าเมืองสวรรค์จิงๆ
…..ห้องพักของฉัน......
                “บีบีแกมีความลับอะไรหรือเรื่องอะไรบอกฉันมาสิ่”
ฉันนั่งสงสัยแต่ปากก็เคี้ยวขนมอยู่แบบใส่ใจบ้างแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมีอะไรน่าแปลกนิ่
                “แกตั้งใจฟังฉันนะรุ้ง คือยังไงแกก็เป็นเพื่อนฉัน ซึ่งตอนนี้ฉันก็เป็นรองราชินีของโรงเรียนนี้อยู่ ฉันคิดว่าแกอาจจะต้องเจอเรื่องอะไรอีกเยอะ”
                “ห้ะ......อะไรน๊ะ รองราชินีหรอ เค้าเอาอะไรตัดสินว่าใครจะต้องเป็นแล้วเป็นจะเป็นยังไง แล้วต้องทำอะไร”
ฉันกลืนขนมลงคออย่างช้าๆรู้สึกฝืดๆคอแร้วสิ่ยัยคนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันนี่หรอ คือรองราชินีทรูเลนลี่สคูลลล
                “ฉันคือแฟนของฟรานซิสและฟรานซิสเป็นแก๊งที่ใหญ่ที่สุดของโรงเรียนนี้ นายนั่นเป็นรองหัวหน้าแก๊งดับเบิ้ลทรี เป็นแก๊งที่โหดมาก ชอบมีเรื่องกับแก๊งเจ้าชาย ซึ่งแก๊งเจ้าชายก็โหดไม่แพ้กันเลยแหละแก อีกอย่างโรงเรียนเรามีตำแหน่งราชินีสาวมั่น คือต้องให้ตัวแทนหรือหัวหน้าของแต่ละแก๊งมาตบกันเพื่อที่จะได้ครองตำแหน่งนี้ว่ะ”
ฉันฟังยัยบีบีพูดก็รู้สึกแปลกๆ และตกใจกับเรื่องที่มันน่าจะมีแต่ในละครหรือในนิยายที่ฉันเคยอ่านแต่ตอนนี้มันมีอยู่ในชีวิตจริง และเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวของฉัน คือฉันจะต้องเจออะไรอีกเนี่ยยย
                “จิงๆฉันก็มีเพื่อนที่สนิทมากอยู่คนนึงนะ แต่ยัยนี่ไม่มาโรงเรียน 2 อาทิตย์ได้แล้วมันมีหลายๆเรื่องที่ไม่ดี ทำให้ยัยนั่นไม่มาเรียน แต่วันนี้ก็น่าจะมาแหละ ชื่อเฟรย่า อยู่ห้องเดียวกันกับเรานี่แหละ เฟรย่าอยากเป็นราชินีสาวมั่นมาก แต่ไม่เคยลงแข่งขันตบเพื่อแย่งตำแหน่งนี้จากรุ่นพี่ เชอรี่สักที แต่ในความคิดฉัน ฉันว่ายัยเฟรย่าเก่งกว่าตั้งเยอะ”
                “แล้วทำไม เฟรย่าถึงไม่มาเรียนล่ะ เทอพอจะบอกฉันได้มั๊ย”
ฉันเริ่มทำความเข้าใจกับกฎของโรงเรียนนี้ที่มีรุ่นพี่รุ่นก่อนๆตั้งไว้ เอาน่า มันอาจจะไม่น่ากลัวอย่างที่คิดก็ได้นะสายรุ้ง อย่าเครียดเส๊(นี่ฉันกำลังพูดกับตัวเองอยู่นะ)
                “คือพวกรุ่นพี่เชอรี่ รู้ว่าเฟรย่าอยากเป็นราชินีสาวมั่นมากเลยสั่งพวกผู้ชายมารุมข่มขืนเฟรย่า ”
        ฉันอึ้งกับคำตอบที่ได้ยิน ฉันชักจะอยากเห็นหน้ารุ่นพี่เชอรี่อะไรนี่แล้วสิ่ ทำไมถึงใจดำอำมหิตทำแบบนี้ได้ลงคอนะ
                “ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นอ่ะแก มันไม่มากเกินไปหน่อยหรอ”
ยัยบีบีทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แล้วจู่ๆน้ำตายัยนั่นก็ไหลออกมา ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปโอบไหล่ และลูบไหล่บีบีเบาๆ
                “แกเป็นอะไรไปอ่ะ บี มีอะไรบอกฉันได้นะ ฉันอยู่ข้างๆแกนี่”
                “ทั้งๆที่ ฮึ ฮือๆ ฉันอยู่ในเหตุการณ์แท้ๆแต่ฉันไม่สามารถช่วยอะไรเฟรย่าได้เลย ฉันมันเป็นเพื่อนที่เลวมาก ฉันมันเป็นคนที่อ่อนแอไม่เหมาะกับตำแหน่งรองราชินีอะไรนี่เลย  ฮือๆๆๆๆ”
ฉันคิดว่ายัยนี่คงจะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก คงใช่ใครๆก็คงจะต้องตกใจสิ่ เห็นเพื่อนโดนข่มขืนต่อหน้าต่อตาแต่ช่วยอะไรไม่ได้
                “แกทำถูกแล้วบี ถ้าแกเข้าไปแกก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ไม่แน่แกอาจจะโดนข่มขืนไปด้วยก็ได้ อย่าร้องไห้นะ มันผ่านไปแล้ว เฟรย่าคงไม่โกธรเธอหรอ ”
ฉันก็ได้แค่ปลอบจริงๆแล้วเฟรย่าอาจจะเป็นหนักกว่าบีบีก็ได้ เพราะเป็นคนที่โดนข่มขืน เป็นฉัน ฉันคิดว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นปมอยู่ในใจฉันไม่มีวันลืมเลยแหละ ฉันอยากเห็นหน้าเฟรย่าจัง เค้าคงเจ็บปวดหน้าดู น่าสงสารจัง
                                   ………………………………………………………………