Super star หัวใจมึงกูขอนะ

Part 4
" ไปเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง "
ผมละสายตาจากการมองวิวข้างนอกหันกลับมามองพี่ฟลุ๊ค ถามว่าเป็นไงบ้างน่ะเหรอ =_= บอกเลยว่าอยากย้ายโรงเรียนมาก ผมถอนหายใจพรืด
" ก็ดี "
' จำไว้!! มึงต้องเป็นของกูคนเดียว!!! '
คำพูดของภัทรยังคงตราตรึงในหัวผมมาตั้งแต่ผมกับมันมีอะไรกันที่ห้องน้ำเสร็จแล้ว ผมขอบอกเลยนะ...ผมไม่เคยมีอะไรกับใครเกินหนึ่งครั้ง แต่กับไอ้ห่านั่น!!! โอ้ย!!~~~ ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ผมยังคงเท้าข้างมองออกข้างนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด แล้วทำไมผู้ชายที่หน้าตาดี ฐานะก็ดีอย่างมัน จะต้องเข้ามาวุ่นวายอะไรกับชีวิตผมมากขนาดนั้นด้วย ยังมีคนที่ดีกว่าผมมากมายที่รอให้มันเอาไปทำเมีย และมันคงเป็นไปได้ยากสำหรับผมที่จะหยุดแค่มัน ผมไม่ได้รักมันสักหน่อย ก็เอาแบบสนุกคลายเครียด เฮ้อ....ผมจะทำยังไงกับผู้ชายคนนั้นดี ขนาดโรงเรียนก็ยังมีมันเรียนอยู่ที่เดียวกันแถมยังเป็นรุ่นพี่ผมอีกต่างหาก ช่างเถอะยังคนอย่างไอ้คุณภัทรต้องเรียนจบก่อนผมอยู่ดี ทำไมน่ะเหรอ....ก็มันเป็นพี่โตสุดในโรงเรียนน่ะสิ รถแลมโบกินี่ของพี่ฟลุ๊คขับเข้ามาจอดหน้าสตูดิโอที่วันนี้ผมจะมาถ่ายแบบให้ ผมถอดหูฟังออกจากหูก่อนจะเปิดประตูออกไป
อื้มมมมมมม~~~ บรรยากาศดีสุดๆ ผมบิดขี้เกียจไล่ความขบเมื่อยหลังจากที่นั่งรถมาตั้งนาน
" เข้าไปได้แล้ว เดี๋ยวก็สาย " พี่ฟลุ๊คว่าพลางคว้าหมับเข้าที่ข้อมือผมพร้อมกับลากเข้าไปด้านในสตูดิโอ นี่พี่เห็นผมเป็นรถเข็นในซุปเปอร์รึไง ถึงได้ลากได้ลากดีแบบนี้เนี่ย =_=
ผมเดินหน้าบูดหน้าบึ้งเข้ามาในสตูดิโอ ก่อนจะพบกับช่างภาพที่ยืนส่งยิ้มรอต้อนรับการมาของผม
" ว้าว มิรินตัวจริงนี่น่ารักมากเลยนะครับ "
" ขอบคุณครับ ^^; " ผมตอบรับพลางส่งยิ้มแห้งๆไปให้ตาแก่ชอบกินเด็ก -_- ระดับผมต้องหน้าหล่อๆที่คัดสรรผ่านสายตาผมเท่าน้านนนน!!!~~~ ผมแงะมือพี่ฟลุ๊คออกจากแขนตัวเองก่อนจะเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำงานๆ รีบทำงานจะได้รีบกลับบ้านไปนอนคุยกับฮากิ ยังไงสักวันผมจะต้องจับฮากิทำสามีให้ได้!!!
เมื่อเดินเข้ามาให้ห้องแต่งตัวพี่สไตล์ลิสสุดสวยก็ยื่นชุดที่จะถ่ายแบบส่งมาให้ผม มันเป็นเสื้อเชิ้ตสียีน กางเกงสแลคสีดำ กับเข็มขัดสีน้ำตาล พอแต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด
" น้องมิรินมานั่งตรงนี้เลยคร้า " เสียงแบบนี้....กระเทยสินะ =_= ผมเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่พี่ระเทยบอก และปล่อยให้เจ๊แกละเลงหน้าผมให้เต็มที่
" ทำไมผมจะต้องมาถ่ายแบบเส็งเคร็งอะไรนี่ด้วย แค่ช่วยคุมบ่อนผมก็เบื่อแล้วนะ "
เสียงผู้ชายดังเข้ามากระทบหูผมแต่ไกล ฟังจากน้ำเสียงคงจะไม่สบอารมณ์สุดๆ คงจะไม่ใช่นายแบบมืออาชีพสินะ แล้วอะไรนะ? คุมบ่อนงั้นเหรอ =_= เหมือนกับภัทรไม่มีผิด แถมฟังจาน้ำเสียงมันก็ช่างคุ้นหูซะเหลือเกิน ผมละสายตาจาโทรศัพท์ตรงหน้า เงยหน้าขึ้นไปมองผู้มาเยือนใหม่
ภัทร!!!!!! =[]=! อย่าบอกนะว่าไอ้ห่านี่จะมาเป็นนายแบบคู่กับผมน่ะ นายแบบที่จะมาถ่ายคู่กับผมคือพี่เคนไม่ใช่เหรอ ไหงกลายเป็นไอ้หน้าหล่อแอบโหดอย่างไอ้ห่าด้วยเนี่ย ผมทำได้แค่อ้าปาก ตาค้างมองบุคคลที่นั่งหน้าเซ็งให้ช่างแต่งหน้าละเลง สายตาคมๆดุๆ หลืบมามองผมแบบตกใจ
" มึง..... " น้ำเสียงที่แผ่วเบาของภัทรเอ่ยพลางใช้นิ้วชี้มาที่ผม
" แมร่งเอ้ยยยยยย!!!! " ผมนี่ถึงกับกุมขมับ ความซวยมันจะบรรเจิดอะไรแบบนี้ครับ!!! พระเจ้ากลั่นแกล้งอะไรผมอยู่คร้าบบบ!!! ถึงส่งไอ้ภัทรเข้ามาวุ่นวายในชีวิตซุปตาร์ผมแบบนี้!!!!!!!
ริมฝีปากบางสวยของภัทรจากที่บึ้งตึงตอนนี้เริ่มที่จะขยับรอยยิ้มที่แสนจะกวนส้นส่งมาให้ผม ผมอยากกลับบ้าน!
" พร้อมถ่ายได้แล้วค่ะ " เสียงของพี่ทีมงานปลุกให้ผมตื่นจากอาการคลุ้มคลั่ง ผมเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้ ตอนนี้สภาพจิตใจผมยังไม่พร้อมเลยจริง T^T ยิ่งนึกถึงเรื่องในห้องน้ำเมื่อตอนกลางวัน ใจผมกับสั่นไหวอย่างรุนแรง และไอ้อาการเขินบ้าๆอะไรเนี่ยอีก โอ้ยยยย!!~~~
" ไม่อยากจะเชื่อ...ว่าจะเจอมึงในที่แบบนี้ "
" กูก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน...ผู้ชายที่ไร้การแอคติ้งแบบมึงมาทำอะไรที่นี่ " ผมว่าพลางเหยียดยิ้มแบบดูถูก
" ปากดีจังนะมึง ระวังจะไม่มีปากไว้กินข้าว " มือใหญ่ของภัทรคว้าหมับที่แก้มผม ก่อนจะบีบจนผมแอบเจ็บและสะบัดมืออกจากแก้มผม เชี่ยเอ้ย!! ผมขบกรานแน่น ระงับความโกรธที่ปะทะขึ้นแทบถึงขีดสุด ถ้าไม่ติดว่ามึงตัวสูงกว่านะ โดนกูต่อยหน้าหงายอย่างแน่น
 
" ขยับซ้ายหน่อยครับ!! "
แชะ!!
" คุณภัทรครับ!! ยิ้มหน่อยครับ ยิ้มให้เป็นธรรมชาติน่ะครับ -_- ^!!!! "
อุ๊บ!
ผมนี่แทบหลุดขำ บอกแล้วว่าหมอนี่มันไร้การแอคติ้งอย่างสุดซึ้ง ผมหลบสายตาดุๆนั่น ก่อนจะหลุดขำ ฮ่าๆๆ ดูหน้าหมอนี่สิ บ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดแค่ไหน ถ้าสั่งลูกสมุนชุดดำนั่นมาฆ่าช่างภาพได้คงทำไปแล้ว
" เอาใหม่!! อ่ะ หนึ่ง สอง สาม!! "
แชะ!!
" เอียงคอ 45 องศา "
แชะ!!!
" ขยับขาข้างซ้ายเข้าไปหน่อย!! "
แชะ!!
" เข้าไปใกล้กันหน่อยสิคร้าบบบบ!!! รังเกียจกันรึไงหะ!!! "
ใช่ครับรังเกียจ =_= ภัทรหายฟึดฟัดก่อนจะคว้าหมับเอาที่เอวผมให้เข้าไปใกล้ เฮ้ย!!! มึงทำอารายยยย!!!
" มิริน!!! อย่าทำหน้าเหวอ ยิ้มสิยิ้มน่ะ!!!! =_= "
โดนช่างภาพดุจนได้ U_U ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างน่ารักฟรุ้งฟริ้ง
แชะ!!!
กว่าจะเสร็จ ผมนี่แทบหุบยิ้มไม่ได้เลย ส่วนไอ้คนตัวสูงก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งนานสองนาน มึงจะรู้ไหมครับ ว่ามีกูรอเปลี่ยนอยู่ ผมย่นจมูกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคว้าน้ำเปล่าที่พี่ฟลุ๊ควางไว้ให้มาดื่มแก้กระหาย
หนึ่งนาที....สามนาที....ห้านาที...
โว้ยยยยย!!!! กูไม่รอแล้วววววว!! ผมลุกจากเก้าอี้เดินไปเคาะประตูห้องเปลี่ยนชุด...แต่ก็เงียบ =_= เงียบนี่หมายความว่าไง ตายไปแล้วอะไรเงี้ย เหรอ!? ผมลองหมุนลูกบิดประตู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อค ผมเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไป และซึ่งที่ผมเห็นทำเอาผมอึ้ง ร่างของภัทรนอนสลบเหมือด ใบหน้าแดงก่ำ เสื้อผ้ายังไม่ได้เปลี่ยน ลมหายใจถี่ๆ ไอ้ห่านี่เป็นอะไร่ก่อนหน้า ยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะพบว่าข้างตัวมันมันสปาเก็ตตี้หกอยู่
" หะ...หายใจไม่ออก "
" เฮ้ย!! มึงเป็นอะไรวะ!!! " ผมรีบเข้าไปพยุงภัทร มันหายใจเข้าออกฟึดๆ เหมือนกำลังจะตาย เอาเป็นว่าช่างแมร่ง แล้วกันว่ามันเป็นอะไร รีบพาไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดจะดีกว่า พี่ฟลุ๊คที่กำลังเดินสวนเข้ามาในห้องมองมาที่ผมกับไอ้คนที่ผมพยุงมาอย่างอึ้งๆ มึงแดกอะไรเข้าไปวะ หนักชิบหาย!!
" พี่ เอารถพาไอ้ห่านี่ไปโรงบาลที !!! "
" โอเค!!! " แล้วพี่ฟลุ๊ค็รีบวิ่งออกไป ไอ้ภัทร....มึงเป็นอะไรของมึงวะ อย่าตายนะมึง ไม่งั้นกูบาปหนักแน่นอน
@ โรงพยาบาล
ร่างของภัทรถูกนำตัวเข้าไปห้องฉุกเฉินแล้ว ผมเดินมานั่งลงที่เก้าอี้สำหรับญาติพลางประสานมือตัวเองแน่น มันจะเป็นอะไรมากรึป่าววะ แล้วทำไม...ผมต้องเป็นห่วงมันขนาดนี้ด้วยนะ มันตายไปได้ก็ดี เพื่อชีวิตผมจะสงบสุขขึ้นบ้าง พี่ฟลุ๊คยื่นแว่นตากันแดดสีชาส่งมาให้ผม
" นายเป็นดาราลืมไปแล้วรึไง เดี๋ยวโรงพยาบาลเขาได้วุ่นวายกันพอดี "
ผมมองไปรอบๆ คนไข้ ญาติคนไข้ พยาบาล ต่างก็มองมาที่ผมเป็นจุดเดียว ผมรับแว่นตานั่นมาใส่แล้วถอนหายใจหนึ่งเฮือก
   ผู้ชายชุดดำมากมายเดินเข้ามาในโรงพยาบาลพาลทำเอาคนไข้ต่างแยกย้ายกันไปหมด ตามด้วยชายวัยกลางคนที่มีออร่าน่าเกรงขามกว่าเพื่อน ย่างก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ถึงจะดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อแม่ผม แต่ก็ยังแฝงเสน่ห์ที่น่าหลงใหลนั่นไว้ เหมือนกับ...ภัทร
พ่อของภัทรงั้นเหรอ!!?
" เธอสินะ...ที่ช่วยลูกชายฉันเอาไว้ "
ตอบไม่ถูก ไปไม่เป็น =_= พอจะหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ฟลุ๊ค พี่แกก็เอาแต่ดูตารางงานให้ผม ยังไม่ทันได้ตอบอะไร คุณหมอก็ออกมาพอดี
" ญาติคนไข้สินะครับ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ "
" ลูกชายผมเป็นอะไร "
" แพ้อาหารทะเลน่ะครับ ดีนะครับที่นำตัวส่งโรงพยาบาลทัน งั้นขอตัวนะครับ " คุณหมอกล่าวจบก็เดินหายไปอีกทาง ปลอดภัยแล้วสินะ....เฮ้ออออ ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
" กลับได้แล้วมิริน "
" ผมขอค้างอยู่ที่นี่นะพี่ *O* "
" โรงเรียนหล่ะ =_= ^ " พี่ฟลุ๊คถามเสียงเรียบ พลางตวัดสายตาดุๆนั่นส่งมาให้ผม
" พรุ่งนี้ขอหยุดน้าาาา ยังไงก็ต้องถ่ายละครอยู่แล้วนิ *O* "
" ก็ได้ เดี๋ยวตอนเที่ยงของพรุ่งนี้ฉันมารับ " แล้วพี่ฟลุ๊คก็เดินออกจากโรงบาลไป ปล่อยให้ผมผู้นี้กล่ำลืนอยู่กับพ่อของภัทร เขาจ้องมองผมนิ่ง ก่อนจะขยับริมฝีปาพูดกับผม
" ฝากดูแลลูกฉันด้วย มีอะไรโทรหาเบอร์นี้ " แล้วพ่อของภัทรก็ยื่นนามบัตรมาให้ผม
" เอ่อ...ครับ ^^; "
ห้อง 609
ผมยืนอยู่หน้าห้องนี่มาประมาณสิบนาทีได้ แต่ยังไม่เข้าไปสักที เอ้า!!! เข้าก็เข้าวะ ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปด้านในห้อง ซึ่งมีร่างของภัทรหลับตาพริ้มอยู่ ข้อมือข้างซ้ายมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ ผมเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคนไข้ เวลามันหลับ สงบปากสงบคำ...ก็ดูน่ารักดีนะ สุดท้ายวันนี้ก็ไม่ได้คุยกับฮากิ เพราะเอาเวลามาห่วงไอ้ห่านี่แหละ ทำเอาคนหน้าตาดีอย่างผมพลาดกิจกรรมจำเป็นไปเลย =_= ว่าแต่....แพ้อาหารทะเลงั้นเหรอ สงสัยจะเป็นไอ้สปาเก็ตตี้นั่นแน่ แล้วใครเป็นคนเอาให้กินหล่ะ คิดมากก็ปวดหัว วันนี้ร่างกายผมมันล้ามามากพอหล่ะ
.......ฝันดีนะ ไอ้บ้า!!!!.....