เคลเบรอสเป็นชิคิกามิมันผิดด้วยเหรอ?

        "ฮารุมินายได้ข่าวเกี่ยวกับนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ไหม?"  เช้าวันต่อมาริสึเดินเข้ามาทักฮารุมิเหมือนทุกวัน และถามถึงนักเรียนใหม่ที่เขาพูดถึงไปเมื่อกี้นี้        "ไม่รู้อะ จะย้ายมาห้องเราเหรอ?"        "ปล่าวๆ เธอย้ายไปอยู่ห้องเอสน่ะ"        "เธอ?"        "ใช่ๆ คนที่ย้ายเข้ามาใหม่เป็นผู้หญิงน่ะ เธอสวยมากเลยนะ ผมสีขาวราวหิมะกับดวงตาของเธอที่เป็นสีฟ้าครามเหมือนท้องทะเล แค่มองเข้าไปในแววตานั้น หัวใจชั้นก็ผ่อนคลายสุดๆเลยล่ะ........"         (เป็นเธอเองสินะ........)  ฮารุมิรู้ได้ทันเลยว่าคนที่ริสึพูดถึงคือ เอริน่า บิสมาร์คที่เขาพึ่งจะเจอไปเมื่อวันก่อน และระหว่างที่ริสึกำลังพูดอธิบายๆยาวแบบที่สามารถทำให้คนฝังหลับได้ อากาเนะก็เดินเข้ามาห้องสอง        "อย่าให้มันเวอร์เกินไปสิ คุณนัมเบอร์ซิ๊ก!"        "อากาเนะเหรอ หึ! เธอยังไม่เคยเจอตัวจริงเลย เธอก็พูดได้สิ!"        "ชั้นเจอมาแล้วล่ะ"        "อะ!?"  ริสึค้างไปชั่วครู่เมื่อได้ยินประโยคนั้นของอากาเนะ        "ก็พึ่งเดินสวนกันที่ทางเดินเมื่อกี้นี้เอง ทำไมเหรอ?"        "แล้วเป็นไง เธอสวยเหมือนที่ชั้นพูดรึปล่าวล่ะ!?"        "จะบอกว่าสวยก็สวยนะ แต่ที่นายพูดมามันดูเกินจริงไปหน่อย แค่ได้ฟังก็รู้สึกไม่ดีแล้วล่ะ ง่ายๆก็นายมันหน้าขยะแขยงอะนะ!"        "โหดร้าย! โหดร้ายเกินไปแล้วอากาเนะ ความรู้สึกของชั้นมันหน้าขยะแขยงขนาดนั้นเชียว!"        "ใช่แล้วล่ะ!"        "อึก!!!"  ริสึถึงกับทรุดลงไปกะพื้น สงสัยจะช็อกกับสิ่งที่นากาเนะพูดออกมาเมื่อครู่นี้ พร้อมกับพึมพำออกมาว่า        "ขยะแขยง.... ขยะแขยง.... ชั้นมันขยะแขยง...."  ดูเหมือนริสึจะจิตตกสุดๆ อย่างกะกำลังถูกดูดเข้าไปในหลุมดำยังไงอย่างงั้น        "เพราๆลงหน่อยก็ได้นะอากาเนะ ดูสิริสึนิ่งไปเลยเห็นไหม?"        "ปล่อยมันไปสิ ชั้นไม่ได้สนใจซักหน่อย!"        "หนอยแน่อากาเนะ!!!"  ริสึลุกขึ้นมาจากพื้นและจ้องมองมายังอากาเนะ ด้วยสายตาที่กำลังลุกเป็นไฟ        "อะไรกัน อยากจะเอางั้นเหรอคุณนัมเบอร์ซิ๊ก!?"        "แน่นอนอยู่แล้ว คราวนี้ชั้นชนะเธอแน่นอน!"        "ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน แต่ก็เอาเถอะ เข้ามาเลยชั้นพร้อมอยู่แล้ว!"        "แล้วเธอจะต้องยอมแพ้ให้กับชั้น!"        "เข้ามาเลย ไม่ต้องยั้งมือ!"  ทั้งสองสร้างวงแหวนเวทย์รูปทรงเรขาคณิตขึ้นมา อนุมานากำลังรวมตัวกันเป็นเบลสของทั้งสอง ฮารุมิที่เหมือนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย จึงทำได้เพียงถอนหายใจออกมายาวๆเท่านั้น และทันใดนั้น!.....        "พอได้แล้วทั้งสองคน!"        "!?/!?"        "อ.... อาจารย์!"  คนที่เข้ามาขวางทั้งสองคือ อาจารย์ที่สอนในวิชาฝึกการต่อสู้ อาจารย์เคนจินั่นเอง        "การใช้เวทย์มนตร์ในเขตโรงเรียนโดยไม่ได้รับอนุญาตมันผิดกฎของโรงเรียนนะรู้ไหม!?"        "รู้ครับ/ค่ะ"        "ถ้างั้นทั้งสองคนยังจะสู้กันอีกไหม?"        "ไม่ครับ/ค่ะ!"        "ดีมาก! งั้นทั้งสองคนแยกย้ายกันไปนั่งที่ได้แล้ว อาจารย์จะเริ่มสอนแล้วนะ เธอก็ด้วยฮารุมิ!"        "ค.... ครับ!"  ฮารุมิ อากาเนะและริสึต่างแยกย้ายกลับไปนั่งที่ของตัวเอง จากนั้นอาจารย์เคนจิก็เริ่มสอนตามปกติเหมือนทุกครั้ง                                                                ********        "ฮารุมิ เร็วกว่านี้อีก!"        "ครับ!"  ในคาบเรียนวิชาฝึกการต่อสู้ อาจารย์เคนจิก็เป็นคู่ซ้อมให้กับฮารุมิเช่นเคย สำหรับเขาแล้วการได้เรียนกับอาจารย์โดยตรง ทำให้เรียนรู้อะไรได้ไวกว่าการฝึกด้วยตนเอง ส่วนในครั้งนี้อาจารย์เคนจิจะเป็นคนตั้งรับเพียงฝ่ายเดียว โดยปล่อยให้ฮารุมิรุกเข้ามาโจมตีเรื่อยๆ และในระหว่างฝึกอาจารย์เคนจิก็มักจะให้ฮารุมิเร่งความเร็วในการเคลื่อนไหวให้เร็วมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ  หลังจากที่ได้ยินอาจารย์เคนจิบอกให้เพิ่มความเร็วแล้วนั้น ฮารุมิก็เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนไหวของตัวเองให้มากยิ่งขึ้นมากกว่าเดิมและสลับเข้ามาโจมตีอาจารย์เคนจิด้วย        "ดีมากฮารุมิคุง คราวนี้เพิ่มความเร็วขึ้นอีก หรือจะใช้ 'เก้าหนึ่งเวหา' ไปเลยก็ได้!"        "ครับอาจารย์!"  เมื่อตอบรับคำขอนั้น ทันทีที่ปลายเท้าของฮารุมิใกล้จะแตะพื้นผิวของพื้น เขาก็หายไปจากตรงนั้นในทันทันทีโดยไม่มีเสียงฝีเท้าเลยแม้ติดนิดเดียว และทันใดนั้นฮารุมิก็ปรากฏตัวออกมาจากฝั่งตรงข้ามของอาจารย์เคนจิและพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็วพร้อมกับตวัดเบลสดาบคาตานะสีเงินที่อยู่ในมือใส่อาจารย์อย่างรวดเร็ว แต่ทว่า....        "เพร้ง!"  เบลสดาบเบอร์เซิร์กเกอร์ของอาจารย์เคนจิรับการโจมตีของฮารุมิเอาไว้ได้ทันท้วงที จากนั้นทั้งสองก็ผละออกจากกัน        "วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน"        "โอเคครับ"  "ยังหน้าทึ่งไม่เบาเลยนะ 'เก้าหนึ่งเวหา'ของนายนี่มันอันตรายจริงๆ ถ้าอาจารย์มองไม่ทันหรือเดาไม่ออกว่านายจะโพล่ออกมาตรงไหน ชั้นคงโดนจัดการไปแล้วล่ะ"        "ก็เพราะอาจารย์เก่งยังไงล่ะครับ ถึงสามารถกันการโจมตีเอาไว้ได้ทุกครั้งน่ะ"        "เห็นอย่างนั้นอาจารย์ต้องตั้งสมาธิเยอะมากเลยนะ การที่นายใช้ความเร็วระดับ 'เก้าหนึ่งเวหา' ได้หลายครั้งๆในการโจมตีแต่ละรอบน่ะ มันไม่หน้าจะเป็นระดับเอฟแล้วนะอย่างนี้ถึงขึ้นระดับซีหรือบีด้วยซ้ำไป อาจารย์เลยคิดว่า ไม่ควรประมาทการโจมตีของนายในระหว่างที่ใช้ความเร็วระดับนั้นน่ะ ไม่งั้นมันจะเหมือนวันแรกที่อาจารย์กับนายจับคู่ซ้อมกัน และนายใช้ความเร็วแบบนั้นตลอดเวลา"        "ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับอาจารย์ การใช้ความเร็วมากๆเป็นเวลานานๆมันก็มีข้อจำกัดอยู่เหมือนกันนะครับ"        "ฮา! ฮา! ฮา! เอาเถอะๆงั้นเอาไว้คุยกันคราวหน้า ไปพักซักเดี๋ยวสิเดี๋ยวจะเรียกรวมแถวละ"        "ครับอาจารย์!"  และระหว่างที่ฮารุมิกำลังจะตรงไปที่ห้องน้ำที่อยู่ข้างๆสนามฝึกๆ ทันใดนั้นเอง!        "!!!!"  จู่ๆก็มีอนูมานาที่อัดแน่นขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาหาฮารุมิอย่างรวดเร็ว เขาจึงกระโดดหลบให้พ้นจากทิศทางของการโจมตีนั้น และมันก็ตกกระทบกับพื้นตรงจุดที่ฮารุมิเคยยืนอยู่เมื่อซักครู่นี้หรือเมื่อไม่กี่เสี้ยววินาทีก่อน จนเกิดการระเปิดดังสนั่นไปทั่วสนาม  [ตู้ม!!!!]  ____โจมตีมากจากไหนกันน่ะ!?  ฮารุมิหลบจากการโจมตีเมื่อซักครู่นี้ได้อย่างเฉียดฉิว นี่ถ้าเกิดช้าไปกว่านี้เพียงเสี้ยววินาทีเขาอาจจะโดนการโจมตีเมื่อครู่นี้เข้าไปเต็มๆเลยก็เป็นได้เมื่อฮารุมิตั้งหลักได้แล้วเขาก็ตรวจหาทิศทางของการโจมตีเมื่อซักครู่นี้จากอนูมานาที่ยังหลงเหลืออยู่ในอากาศ และทิศทางของมันก็ย้อนกลับไปที่บริเวณด้านบนอัถจัญน์ตรงบริเวณทางเข้า และที่นั่นก็มีคนที่ฮารุมิคุ้นหน้าคุ้นตายืนอยู่บนอัฒจันทร์ที่ว่านั่นอยู่        "เข้าใจแล้ว อย่างงี้นี่เอง!",        "คนที่โจมตีมาด้วยอนุมานาที่อัดแน่นเมื่อซักครู่นี้ คือเธอเองสินะ!"  หญิงสาวซึ่งผมสีขาวเงินที่ปล่อยยาวลงมา กับดวงตาสีฟ้าสมุทรสีคราวเหมือนท้องทะเล พร้อมกับเบลสประเภทดาบเบอร์เซิร์กเกอร์สีแดงที่คล้ายๆกับของอาจารย์เคนจิ        "เอริน่า บิสมาร์ค!"        "ในที่สุดก็ได้เจอกันนะ ฮา-รุ-มิ-คุง!"        "เธอมาทำอะไรที่นี่!?"         "แน่นอน! ที่ชั้นมาก็เพื่อขอท้าสู้กับนายไง!"  เอริน่าพูดออกมาด้วยท่าทีที่มั่นใจมาก แต่ทันใดนั้นอาจารย์เคนจิก็แย้งขึ้นมา        "พอเลยๆ อาจารย์ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอสองคน แต่นี่มันเวลาในคาบเรียนของอาจารย์นะ เอริน่า บิสมาร์ค นักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ของห้องเอ วันนี้ไม่มีคาบเรียนที่อาจารย์จะเข้าสอน ดังนั้นเธอควรที่จะกลับเข้าห้องเรียนของเธอไปซะ!"        "ไม่ค่ะอาจารย์ ชั้นจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะได้สู่กับหมอนั่น!"        "นี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? อาจารย์บอกให้เธอกลับไปไง! และอีกอย่างนะเอริน่า บิสมาร์ค การที่เธอใช้เวทย์มนตร์โดยไม่ได้รับอนุญาตและยังโจมตีใส่นักเรียนคนอื่นอีก รู้ไหมว่ามันผิดกฎของโรงเรียนไปกี่ข้อแล้ว!? ที่อาจารย์พูดไปก็เพื่อจะช่วยเธอนะ!"        "หนูไม่สนหรอกค่ะ ถ้าอาจารย์ยังยืนกรานที่จะพูดแบบนั้น งั้นหนูขอใช้สิทธิ์ 'ทาร์เก็ตอาย' ค่ะ!"  เมื่อพูดเสร็จเอริน่าก็หยิบบัตรนักเรียนขึ้นมาและยื่นออกไปข้างหน้าจนสุดแขน
 
                                                                ********  'ทาร์เก็ตอาย' คือการขอท้าประลองรูปแบบหนึ่งของโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งตามปกติแล้วการข้อท้าสู้หรือท้าประลองนั้น สามารถทำได้ทุกเมื่อทุกเวลาถ้าทั้งสองฝ่ายยอมรับ แต่ถ้ามีการประกาศขอใช้สิทธิ ทาร์เก็ตอาย เมื่อไหล่ ซึ่งการขอใช้สิทธิ์นี้ใช้ได้แค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น โดยทั้งคู่ที่จะประลองกันนั้น จะต้องไปต่อสู้กันที่สนามประลองที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เท่านั้น โดยจำเป็นต้องมีอาจารย์เป็นผู้ยืนยันด้วย การใช้สิทธิ์ถึงจะสำเร็จ        "แบบนี้โอเคไหมล่ะคะ อาจารย์เคนจิ?"        "เธอนี่มัน....!"        "ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์เคนจิ!"        "ฮารุมิคุง แน่ใจเหรอว่าจะรับคำท้าจากเอริน่าน่ะ ถึงนายจะมีความสามารถดีก็เถอะ แต่เธออยู่ระดับเอเลยนะ!"        "ไม่เป็นไรครับ ไหนๆเธอก็ยืนกรานขนาดนั้นแล้วคงช่วยไม่ได้แล้วล่ะครับ ถึงเธอจะอยู่ระดับเอ แต่ขนาดอาจารย์ผมยังรับมือไหว ผมก็น่าจะพอทำอะไรได้บ้างนั้นแหละครับ!"        "ตกลงว่าจะยอมรับคำท้าสินะ?"        "ครับอาจารย์เคนจิ!"        "เฮ้อ.... ถ้าเกิดอะไรขึ้นอาจารย์ไม่รู้ด้วยนะ!"  เมื่อพูดกันเสร็จแล้ว ฮารุมิจึงยื่นบัตรนักเรียนกลับไปหาเอริน่า และทันใดนั้นเองก็มีสัญลักษณ์เวทย์มนตร์รูปทรงเรขาคณิตปรากฏขึ้นที่บัตรนักเรียนของทั้งสองคน เป็นอันเสร็จการขอใช้สิทธิ์ทาร์เก็ตอาย        "การประลองจะถูกจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้! ทั้งสองคนเข้าใจนะ!?"        "ครับอาจารย์!"        "เอาล่ะถ้างั้น! ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ฮา-รุ-มิ-คุง!"  จากนั้นเอริน่าก็เดินออกไปจากสนามฝึก ส่วนอาจารย์เคนจิก็เรียกรวมให้นักเรียนมารวมกันเพื่อเตรียมปล่อยให้ไปเรียนในวิชาต่อไป        "นี่ๆฮารุมิคุง ผู้หญิงผมสีขาวเงินที่เจอตอนคาบวิชาฝึกการต่อสู้น่ะ ใครงั้นเหรอ?"  เวลาพักกลางวัน ระหว่างที่กำลังกินข้าวกันอยู่ อากาเนะก็ถามฮาคุมิถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคาบเรียนเมื่อเช้า        "เธอชื่อเอริน่า บิสมาร์คน่ะ เป็นนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ของห้องเอน่ะ!"        "ห้องเอ!? งั้นเธอก็อยู่ระดับเอเลยน่ะสิ!"        "ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ"        "แบบนี้จะไหวเหรอฮารุมิ มันคนละระดับกันเลยนะนั่นน่ะ!"  ริสึที่นั่งอยู่ข้างๆก็ทักขึ้นมา แต่ฮารุมิกลับตอบกลับไปว่า        "ไม่เป็นหรอก ถึงระดับจะต่างกัน แต่อย่างน้อยก็หน้าจะทำอะไรได้บ้างมั้งแหละ"        "ถึงนายจะสู้กับอาจารย์เคนจิได้เกือบจะสูสี แต่สำหรับเธอคนนั้นมันก็ยังไม่แน่ไม่นอนนะ!"        "เป็นอย่างที่ริสึพูดนั่นแหละ มันเกินตัวไปหน่อยไหม ชั้นว่าไปยกเลิกการประลองเถอะนะ ฮารุมิคุง!"        "ไม่ล่ะอากาเนะ ชั้นรับคำท้าไปแล้ว ก็ต้องยอมรับที่จะทำมันสิ"        "แต่ว่า....!"  อากาเนะที่กำลังจะพูดห้ามฮารุมิ ก็ถูกริสึขัดซะก่อน        "เอาน่าอากาเนะ ปล่อยๆฮารุมิไปเถอะนะ ถึงชั้นจะไม่อยากที่จะเห็นด้วยก็เถอะ แต่หมอนั้นรับคำท้าจากเธอมาแล้ว การไปยกเลิกกลางคันนั้น มันอาจจะทำให้เจ้าตัวเสียศักศรีธิ์ของนักรบไปก็ได้นะ ลูกผู้ชายน่ะ เขาไม่คืนคำกันหรอก!"        "ไม่ต้องมาทำเท่เลยนะริสี เจอแบบนี้แล้วชั้นรู้สึกขยะแขยงจริงๆ!"        "อะไรกัน! ชั้นอุดส่าพูดเท่ๆแล้วเชียวนะ!"        "ฮึ! สำหรับนายมันไม่เข้ากันเลยรู้ไหม คุณนัมเบอร์ซิ๊ก!"  ดูเหมือนจะไปกระตุ้นต่อมอารมณ์ของริสึเข้า เขาจึงตั้งท้าที่จะเรียกเบลสออกมา        "หน่อยแน่ยัยอากาเนะ สงสัยต้องสั่งสอนซักหน่อยแล้วสิ!"        "อย่าได้ใจไปหน่อยเลย นายไม่มีทางแตะต้องตัวชั้นได้หรอก!"  พอพูดจบทั้งสองก็ตั้งท่า เตรียมที่จะเรียกเบลสออกมา แต่ก่อนที่ทั้งสองจะทำแบบนั้น ก็มีคนเข้ามาขัดจังหวะซะก่อนที่จะได้เริ่มสู้กัน        "หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทั้งคู่เลย!"  ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหญิงสาวดังขึ้นทำให้อากาเนะและริสึหยุดการใช้อนุมานาลง จากนั้นก็หญิงสาวสามคนเดินออกมาจากประตูทางออกของดาดฟ้า พวกเธอมีผมสีดำสนิทกับดวงตาสีแดงสด คนแรกปล่อยผมยาวลงมา คนที่สองมัดผมเป็นทรงทวินเทล ส่วนคนสุดท้ายมีผมสั้น        "อะ!.... รุ่นพี่ฮินะ! รุ่นพี่นานะ! และรุ่นพี่เรกิ!"  ริสึถึงกับอึ่งกับสิ่งที่เห็น เพราะพวกเธอทั้งสามคนเป็นถึงระดับแรงค์เอสนั่นเอง แถมยังอยู่ในระยะที่เรียกใกล้กว่าตอนที่เห็นในสนามฝึกมากหลายเท่าตัวเลยทีเดียว การที่มีคนระดับสูงขนาดนี้อยู่ใกล้ๆคงทำให้ริสึถึงกับใจสั่นกันเลยทีเดียว ระหว่างนั้นอากาเนะก็พูดขึ้นมา....        "พวกรุ่นพี่มีธุระอะไรรึปล่าวคะ ถึงได้มาในที่แบบนี้?"  พอได้ยินคำถามจากอากาเนะ ฮินะจึงตอบกลับมาว่า....        "พอดีพวกชั้นมีธุระกับมาสเตอร์.... ไม่ใช่สิกับอินุกามิ ฮารุมิคุงน่ะ!"        "กับฮารุมิคุง?"        "ใช้แล้วล่ะ เพราะงั้นพวกชั้นขออยู่คุยกับฮารุมิคุงตามลำพังจะได้ไหม?"        "ก็ได้อยู่หรอกค่ะ...."        "งั้นอากาเนะกับริสึก็กลับห้องไปก่อนล่ะกัน เดี๋ยวเสร็จตรงนี้แล้วชั้นจะตามไป"  ฮารุมิพูดขึ้นมาด้วยท่าทางสบายๆแต่ความจริงแล้วแอบใจสั่นอยู่พอสมควร        "เอาแบบนั้นก็แล้วกัน ไปเถอะริสึ มันไม่เกี่ยวกับพวกเรา มาเร็วเข้า!"        "ฮารุมิหลังจากนี้มีเรื่องที่ต้องคุยกันยาวแน่!"                                                                ********  หลังจากที่ริสึพูดทิ้งท้ายไว้แบบนั้นทั้งสองก็เดินออกจากดาดฟ้าไป จนคิดว่าหน้าจะลงไปข้างล่างเรียบร้อยแล้ว ฮินะจึงหันไปบอกเรกิให้ทำการผนึกประตูทางออกซะ เพื่อจะได้ไม่มีใครมารบกวนอีก  เรกิจึงหันหลังและเดินไปที่ประตูทางออก จากนั้นเธอก็เรียกให้วงแหวนเวทย์รูปทรงเรขาคณิตให้ปรากฏออกมา จากนั้นอนูมานาจำนวนหนึ่งก็ค่อยๆคลอบคลุมประตูทางออกเอาไว้ จนเกิดเป็นบาเรียขนาดเล็กบริเวณประตูทางออกเพื่อไม่ให้มีการผ่านเข้ามาได้  เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วฮารุมิจึงเปิดหัวข้อการสนทนา        "แล้ว.... มีธุระอะไรถึงต้องเสี่ยงมาเจอกันแบบนี้ด้วยฮะ ว่ามาซิ ฮินะ นานะ เรกิ!?"  เมื่อสิ้นคำพูดของฮารุมิ ฮินะจึงเดินเข้าไปหาฮารุมิผู้เป็นมาสเตอร์พร้อมกับอธิบายเหตุผล        "ก็พวกเราได้ข่าวมาว่า มาสเตอร์ไปรับคำท้าการประลองจากเอริน่า บิสมาร์คนี่คะ พวกเราเลยเป็นห่วงมาสเตอร์จึงรีบมาพบทันที!"        "ข่าวไปไวเหมือนกันแฮะ แต่ยังไงก็เถอะ.. ไม่เอาเรื่องนี้ไปคุยที่บ้านจะดีกว่าเหรอ การมาเจอแบบนี้มันเสี่ยงเกินไปรู้ไหม!"        "ขอโทษด้วยค่ะ มาสเตอร์...."        "ให้ตายสิ! จริงๆเลยนะทั้งสามคน แต่เอาเถอะเรื่องมันแล้วก็แล้วไป ที่พวกเธอสงสัยนั้น มันก็เป็นเรื่องจริงนั่นแหละที่ชั้นรับคำท้าของเอริน่าไปน่ะ!"        "แต่ว่ามาสเตอร์.. มาสเตอร์ในตอนนี่น่ะไม่หน้าจะสู้ไหวหรอกนะคะ ทางที่ดีควรให้พวกหนูช่วยจะดีกว่า...."        "ไม่ได้นะ ห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด ไม่งั้นความลับก็แตกหมดสิ!"        "แต่ว่า...!"        "ไม่ได้ก็คือไม่ได้! เข้าใจไหม? ชั้นขอสั่งเลยนะ ห้ามพวกเธอเข้ามาช่วยชั้นในการประลองเด็ดขาดเข้าใจไหม!?"        "ค.... ค่ะมาสเตอร์ x3!"        "ดี เข้าใจตรงกันนะ!"        "แล้วมาสเตอร์จะเอาชนะเธอยังไงล่ะคะ สถานะของมาสเตอร์ในตอนนี้น่ะ หนูว่ามันจะลำบากและเสี่ยงมากเลยนะคะ!"        "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ชั้นพอจะมีแผนอยู่"        "แผนงั้นเหรอคะ?"  ฮินะมองดูด้วยท่าทางที่กำลังสับสนเล็กน้อย ฮารุมิจึงพูดขึ้นมาว่า        "อย่าห่วงเลยน่ะฮินะ อย่าลืมสิว่าใครเป็นคนสอนวิชาดาบให้กับเธอน่ะ! เชื่อมั่นในตัวมาสเตอร์ของพวกเธอหน่อยสิ!"ฮินะมีน้ำตาไหลออกมาจากตาเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบเช็ดน้ำตาออกอย่างลนลาน พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า        "พวกหนูเชื่อมั่นในตัวมาสเตอร์ค่ะ!"        "ดีมาก ต้องแบบนี้สิ!"  ฮารุมิตบรางวัลฮินะด้วยการลูบหัวของเธอ  ใบหน้าของฮินะเต็มไปด้วยความเคลิบเคลิ้มเพราะกำลังเพลินกับการลูบหัวของฮารุมิ แต่พอมองไปที่อีกสองที่เหรอก็พบว่า ทั้งนานะและเรกิทำหน้าแก้มป่องด้วยความไม่พอใจ ที่ฮารุมิลูบหัวฮินะอยู่แค่คนเดียว  ฮารุมิจึงปลอบใจด้วยการเปลี่ยนไปลูบหัวนานะกับเรกิบ้างสลับไปมา และดูเหมือนมันจะได้ผล ทำให้ใบหน้าของทั้งสองดูมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม และทำอยู่แบบนั้นวนเวียนไปทีละคนทีละคนให้ครบทั้งสามคน   จนเวลาผ่านไป พอรู้ตัวอีกทีทั้งฮินะ นานะ และเรกิ ก็นอนหนุนตักของฮานุมิไปเสียแล้ว ทั้งสามคนนอนหลับอย่างสบายและยังไม่พอหูกับหางก็ดันโพล่ออกมาอีก ฮารุมิถึงกับถอนหายใจ "เฮ้อออออ...." ออกมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีจึงปล่อยเอาไว้แบบบนั้น จนกระทั้งสัญญาณหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้นบ่งบอกว่าเวลาพักได้หมดลงแล้ว                                                                ********  หลังเลิกเรียนระหว่างที่ฮารุมิกำลังจะเดินออกจากโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน เขาก็เหลือบไปเห็นเอริน่า บิสมาร์ค ตรงบริเวณสวนต้นไม้ของโรงเรียน ในตอนแรกฮารุมิก็ไม่คิดอะไรเพราะไม่ได้มีธุระอะไรกับเธออยู่แล้ว แถมพรุ่งนี้เรายังต้องมาสู้กันอีก เขาจึงตัดสินใจที่จะเดินออกจะโรงเรียนไป แต่ทันใดนั้นเขาก็สังเกตสิ่งผิดปกติที่อยู่บริเวณใกล้ๆกับเอริน่าฮารุมิลองมองดูให้ชัดๆว่ามันมีอะไรอยู่ และสิ่งที่เขาเห็นคือเงาของคนสองคนที่กำลังแอบสะกดลอยตามเอริน่าเข้าไปในสวนอยู่ ในตอนแรกฮารุมิคิดว่า เธอคงรับมือสองคนนั้นไหวอยู่แล้ว แต่ความคิดนั้นก็ถูกปัดออกไปเมื่อเขาสังเกตเห็นเบลสที่อยู่ในมือของคนสองคนนั้นถึงฮารุมิจะไม่ค่อยอยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวก็เถอะ แต่เขาก็ตัดสินใจแอบสะกดลอยตามเอริน่ากับคนสองคนนั้นไปในสวนอย่างเงียบๆ                                                                ********