เคลเบรอสเป็นชิคิกามิมันผิดด้วยเหรอ?

  เนื่องจากไม่มีธุระอะไรจะทำต่อจากนี้หลังเลิกเรียน เอริน่าจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในสวนต้นไม้บริเวณโรงเรียนเพื่อเป็นการฆ่าเวลาก่อนกลับบ้าน ซึ่งภายในสวนต้นไม้ก็ไม่มีอะไรมากนัก แต่สวนต้นไม้ของโรงเรียนเนบิวด้านั้นมีขนาดใหญ่มากถ้าเทียบกับสวนทั่วๆไปของโรงเรียนอื่น นักเรียนส่วนใหญ่จึงเรียกสวนต้นไม้ที่อยู่ในบริเวณโรงเรียนเนบิวด้าว่า 'สวนป่า' ซึ่งมันก็เหมาะกับชื่อของมันอยู่พอสมควร เพราะมันมีขนาดใหญ่จริงๆ ถ้าไม่สังเกตดูดีๆอาจจะคิดว่าเป็นป่าจริงๆก็ได้

  พอเดินมาได้ซักพัก เอริน่าก็มาโพล่ในที่โล่งแจ้งซึ่งเป็นพื้นหญ้าสีเขียวขจีที่ถูกย้อมไปด้วยแสงสีแดงส้มจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกลง โดยมีต้นไม้ล้อมรอบทุกทิศทาง จากนั้นเอริน่าก็หยุดลงที่ใจกลางของพื้นที่นั้นและตะโกนออกมาว่า....
        "พวกที่แอบสะกดรอยตามชั้นมาตั้งแต่เมื่อกี้น่ะ โพล่หัวออกมาซะ!"
  ไร้เสียงตอบกลับของอีกฝ่าย เอริน่ารู้ตัวมาได้ซักพักแล้วว่า ตัวเองกำลังถูกสะกดลอยตามอยู่
  และเหมือนจะเป็นการตอบรับคำท้าทายนั้น ชายหนุ่มสี่ถึงห้าคนก็โพล่ออกมาจากพุ่มไม้ที่ซ่อนอยู่ในเงามืด ทุกคนสวมผ้าคลุมและหน้ากากปกปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้ และชายหนุ่มเหล่านั้นไม่ได้มามือปล่าว ทุกคนที่ล้อมเอริน่าอยู่นั้นถือเบลสอยู่ในมือกันทุกคน
        "เห........ คิดจะลอบทำร้ายชั้นงั้นเหรอ!? แต่ขอบอกไว้ก่อนนะถ้าคิดจะทำแบบนั้นจริงๆล่ะก็...!?"
  ทันใดนั้นวงแหวนเวทย์รูปทรงเรขาคณิตก็ปรากฏออกมา และอนูมานาก็รวมตัวกันเป็นเบลสชนิดดาบเบอร์เซิร์กเกอร์  เบลสประจำตัวของเอริน่า....
        "เชิญดาหน้าเข้ามาพร้อมกันได้เลย!"

  ทันทีที่สิ้นเสียง ชายหนุ่มคนแรกที่มีร่างกายกำยำซึ่งถือขนานสองอันก็พุ่งเข้ามาหาเอริน่า ตามมาด้วยคนที่สองและสามพร้อมๆกัน
  เธอจึงตั้งท่าเตรียมรับการโจมตี และไม่กี่เสี้ยววินาทีต่อมาการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น!

                                                                ********

        "มีมากกว่าสองคนเหรอเนี้ย เหนือความคาดหมายเหมือนกันแฮะ!"
  ฮารุมิที่แอบตามมาตั้งแต่ต้น ซึ่งตอนนี้กำลังแอบมองการต่อสู้ของเอริน่าจากในระยะห่างที่เหมาะสมโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
  ถึงจะโดนรุม ห้าต่อหนึ่ง ก็เถอะ แต่ดูเหมือนเอริน่าจะรับมือไหวอยู่พอสมควร ฮารุมิจึงไม่จำเป็นที่จะต้องเข้าไปแทรงแซงระหว่างการต่อสู้
        "ยังไงก็เถอะ...."
  ฮารุมิละสายตาจากการต่อสู้และหันไปมองที่ด้านหลัง ซึ่งที่ด้านหลังของเขานั้นมีร่างของชายหนุ่มสองคนนอนสลบอยู่ตรงนั้น ซึ่งฮารุมิทำให้ทั้งสองสลบไปแล้วนั่นเอง เขาพยายามค้นร่างของชายทั้งสองคนนี้ว่ามาจากที่ไหน ทำไมถึงต้องแอบสะกดรอยตาม เอริน่า บิสมาร์คด้วย?
        "อะ!?"
  ฮารุมิสังเกตเห็นบางอย่างที่บริเวณอกของชายทั้งสองคนแต่มันมองไม่ค่อยชัดเพราะเสื้อบังเอาไว้อยู่ เขาจึงขยับเสื้อเล็กน้อยเพื่อที่จะได้เห็นอย่างชัดเจน....
        "น.. นี่มัน!"
  สิ่งที่ฮารุมิเห็นคือ 'รอยสัก' เป็นรอยสักรูปกางเขนเหล็กที่ห้อมล้อมด้วยวงแหวนเวทย์....
        "อย่างนี้นี่เอง เพราะแบบนี้เองสินะถึงได้แอบสะกดลอยตามเอริน่าน่ะ!"
  หลังจากรู้ที่มาแล้วนั้น ฮารุมิจึงกลับไปดูการต่อสู้ของเอริน่าต่อ แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ยังค้างคาใจฮารุมิอยู่ ฮารุมิจึงทำการเชื่อมต่อจิตไปที่มานาและส่งผ่านไปยังบุคคลที่ฮารุมิต้องการเชื่อมต่อ....
        [เรกิ ชั้นขอถามอะไรเธอหน่อย?]
  คนที่ฮารุมิเชื่อมต่อด้วยคือเรกิ
        [ค่ะมาสเตอร์ ถามมาได้เลยค่ะ!]
  เพื่อทำให้ความค้างคาใจนี้หมดไป ฮารุมิจึงจำเป็นที่จะต้องพิสูจน์ว่ามันเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ
        [เรกิ นอกจากกลุ่มที่กำลังสู้กับเอริน่าและสองคนที่อยู่กับชั้นแล้ว ยังมีใครซ่อนตัวอยู่อีกไหม?]
  ฮารุมิกำลังคิดว่าอาจจะยังมีคนที่แอบซ่อนอยู่อีก จึงต้องให้เรกิช่วยค้นหา
        [ค่ะมาสเตอร์ ชั้นจะตรวจหาให้ค่ะ!]
        [ชั้นอนุญาตให้เธอใช้ 'ดราก้อนอาย'ได้!]
        [ตามที่มายมาสเตอร์ต้องการค่ะ!]

                                                                ********

  เหนือดาดฟ้าของโรงเรียนหรือก็คือหลังคานั้น มีร่างของหญิงสาวที่กำลังใช้กล้องส่องจากปืนสไนเปอร์ซึ่งเป็นเบลสของเธอส่องไปยังส่วนป่าซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด 
  เรกิที่ขึ้นมาสังเกตการณ์อยู่บนนี้ตั้งแต่ต้น จนกระทั้งฮารุมิติดต่อมา และเมื่อได้รับคำขอจากฮารุมิผู้เป็นมาสเตอร์แล้วจึงเริ่มทำการตรวจหาคนที่ยังแอบซ่อนอยู่ในป่า แต่ก่อนหน้านั้นเรกิได้ใช้มานาเพิ่มประสิทธิภาพให้กับดวงตาของเธอ และวงแหวนเวทย์รูปทรงเรขาคณิตขนาดเล็กก็ปรากฏออกมาตรงหน้าของเรกิ จากนั้นมันก็เคลื่อนเข้าไปข้างในดวงตาของเธอพร้อมกับปิดตาลง....
  เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเรกิก็เปลี่ยนไป ซึ่งมีแววตาที่เฉียบคมและดูน่าเกรงขามเหมือนสัตว์อสูร ที่กำลังจับจ่องไปยังเหยื่อไม่ให้หลุดหรือหนีพ้นไปจากสายตานี้ได้ และด้วยความสามารถที่เพิ่มเข้ามานี้ ทำให้เรกิสามารถมองเห็นคนที่แอบซ่อนตัวอยู่ในป่าได้อย่างชัดเจน โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกมองอยู่ และไม่ว่าจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน หลบมิดชิดแค่ไหน ถ้าใช้ดราก้อนอายแล้วล่ะก็.... ไม่มีทางหลบพ้น!
        [มาสเตอร์คะ ยังมีคนอื่นที่ซ่อนอยู่อีกจำนวนสิบกว่าคนได้ค่ะ จะให้ทำยังไงดีคะ?]
        [สิบกว่าคนเลยเหรอ!? งั้นก็ช่วยไม่ได้.. เรกิ! จัดการพวกมันซะ! เอาแค่สลบก็พอ เข้าใจนะ?]
        [ค่ะมาสเตอร์!]
  ทันใดนั้นที่ปลายกระดอกปืนก็มีวงแหวนเวทย์รูปทรงเรขาคณิตปรากฏขึ้น จากนั้นอนูมานามาก็รวมตัวกันเป็นประจุพลาสมาขนาดเล็ก ที่มีความใสจนสามารถมองทะลุได้....
        "ไซเรนชอท.... ยิงได้!"
  เมื่อสิ้นเสียง กระสุนเวทย์ที่มองไม่เห็นก็พุ่งออกมาจากวงแหวนเวทย์นั้น แต่มันกระจายออกเป็นสิบเส้นด้วยกัน  และพุ่งตรงเข้าไปในส่วนต่างๆของสวนป่าในยามค่ำคืน........
        [จัดการคนที่แอบซ่อนอยู่ในป่าทั้งหมดเรียบร้อยแล้วค่ะ มาสเตอร์]
        [ทำดีมากเรกิ เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วจะไปตบรางวัลที่บ้านนะ]
        [ค่ะมาสเตอร์ แล้วชั้นจะรอนะคะ]
  เมื่อทุกอย่างเคลียเสร็จแล้ว ฮารุมิก็กลับไปสนใจการต่อสู้ของเอริน่าต่อ........

                                                                ********

  ถึงจะเป็นการรุมแบบห้าต่อหนึ่ง แต่เอริน่าก็สามารถรับการโจมตีของทั้งห้าคนเอาไว้ได้ทั้งหมด พร้อมสวนกลับทันทีเมื่อเห็นช่องโหว่ของศัตรู
        "อึดกันจริงๆเลยนะ พวกแกเนี้ย!"
        "...."
        "ถ้าอย่างนั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง!"
  เอริน่าหลบการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามที่เข้ามาพร้อมกันสองคน และกระโดดขึ้นไปบนอากาศ และทันใดนั้นที่บริเวณเบลสของเอริน่าก็มีอนูมานาจำนวนมากไปรวมตัวกันที่ดาบเบอร์เซิร์กเกอร์ พร้อมกับมีวงแหวนเวทย์ปรากฏออกมา
        "ลองรับการโจมตีนี้ดูสิ!"
  เมื่อสิ้นคำพูด เอริน่าก็เหวี่ยงเบลสลงมาที่เบื้องล่างและทันใดนั้นก็มีคลื่นพลังเวทย์พุ่งออกมาจากแรงเหวี่ยงนั้น....

___ตู้มมมมมมมม!
  ทันทีที่คลื่นพลังกระทบกับพื้นเบื้องล่างก็เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง จนทำให้เกิดหมองควันที่บริเวณนั้นจนมองไม่เห็นศัตรูที่อยู่เบื้องล่าง 
  เอริน่าลงสู่พื้นอย่างสวยงามและทันทีถึงพื้น กลุ่มหมอกควันก็ได้จางหายไปเหลือไว้เพียงกลุ่มคนสี่ถึงห้าคนที่นอนหมดสภาพกระจัดกระจายอยู่บนพื้น แค่การโจมตีเมื่อกี้เพียงครั้งเดียวก็มากพอที่จะทำให้ชายหนุ่มร่างกายสมบูรณ์หลายคนได้รับบาดเจ็บจนหมดสติลงได้สบายๆ
        "มีดีแค่จำนวนจริงๆด้วยสินะ"
  เอริน่าพูดทิ้งท้ายเอาไว้จากนั้นก็เดินออกจากบริเวณนั้นไป โดยไม่หันกลับมามองอีกเป็นครั้งที่สอง....

                                                                ********

  ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นห้องขนาดเล็กและถูกตกแต่งอย่างหรูหราแบบตะวันตก ภายในห้องมืดสลัวซึ่งมีแสงไฟเพียงเล็กน้อยจากโคมไฟเท่านั้นที่คอยให้แสงสว่างภายในห้อง และยังมีเฟอร์นิเจอร์อยู่จำนวนหนึ่งถูกจัดเรียงอยู่ภายในนั้น ประกอบไปด้วย ตู้หนังสือที่วางเรียงรายอยู่รอบห้อง โซฟาหรูหนึ่งตัว รวมไปถึงเก้าอี้และโต๊ะรับแขกซึ่งมีชุดน้ำชาแบบตะวันตกจัดวางเอาไว้อยู่
  ภายในห้องนั้นมีหญิงสาวอยู่หนึ่งคนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้สุดหรู เธอนั้นมีเส้นผมสีขาวเงินที่ยาวสลวย ดวงตาของเธอนั้นปิดอยู่และมีลมหายใจเบาๆออกจากจมูก บนตักของเธอก็มีหนังสือหนาๆวางอยู่หนึ่งเล่ม ดูเหมือนว่าเธอจะอ่านจนเผลอหลับไป
  ทันใดนั้นก็มีเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาภายในห้อง พร้อมกับหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ เธอนั้นมีเส้นผมสีดำเข้มที่ปล่อยยาวลงมาถึงสะโพกและมัดผมเอาไว้ข้างหนึ่งกับดวงตาสีม่วงอ่อนที่มีแววตาสงบเสงี่ยม

  เธอเดินเข้าไปหาหญิงสาวผมสีขาวเงินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างใจเย็น เมื่อเข้าไปอยู่ใกล้พอแล้วเธอจึงทักหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่....
        ".... ฮิเมกิตื่นได้แล้ว!"
  เธอปลุกด้วยการเรียกชื่อของหญิงสาวคนนั้น แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเธอจึงใช้มือเขย่าที่หัวไหล่ของหญิงสาวที่ชื่อว่าฮิเมะเบาๆ
        "ฮิเมกิ.... ฮิเมกิ.... ตื่นได้แล้ว!"
        "อื้อ.... งือ....!"
  และดูเหมือนรอบนี้จะได้ผล หญิงสาวผมสีเงินค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาของเธอน้ั้นเป็นสีแดงเหมือนอัญมนีที่สวยงาม แววตาคู่นั้นยังคงสลึมสลือเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่มาปลุกเธอให้ตื่น
        "อ... เมย์เหรอ....? สายัณสวัสดิ์...."
  เธอมองไปที่หน้าของหญิงสาวที่ชื่อเมย์พร้อมกล่าวคำทักทาย แต่ดูเหมือนเมย์จะไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก
        "อ่านหนังสือจนเผลอหลับไปอีกแล้วนะฮิเมกิ ถ้ารู้ตัวว่าง่วงก็ไปนอนพักก่อนก็ได้หนิ?"
        "มันช่วยไม่ได้นี่นา ก็หนังสือเล่มนี้เนื้อเรื่องสนุกมากจนหยุดอ่านไม่ได้เลยหนิ!"
        "แต่อย่างน้อยก็เพลาๆหน่อยเถอะ เธอเป็นแบบนี้ทุกทีเลยเวลาเจอหนังสือที่ถูกใจน่ะ!"
        "ขอโทษ! ขอโทษ!.... ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอเมย์?"
        "ตอนนี่ก็ประมาณเกือบจะหกโมงแล้วล่ะ โรงเรียนเลิกมาได้เกือบสองชั่วโมงละ!"
        "เหรอ.... ขอบใจมากเลยนะ!"
        "เรื่องแค่นี่เอง ไม่ต้องอะไรมากมายหรอกนะ"
        "จ้า! จ้า!"

  บรรยากาศเป็นการพูดคุยของเด็กสาวสองคนแบบทั่วๆไป แต่ไม่ทันไรบรรยากาศก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เมื่อการสนทนาของสองคนนี้เปลี่ยนไป
        "ว่าแต่พรุ่งนี่แล้วสินะ ที่จะมีการประลองกันน่ะ!?"
        "ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้นแหละ"
        "ใครประลองกับใคร เธอไปสืบมารึยัง?"
  เมื่อได้ยินแบบนั้น เมย์ก็หยิบแฟ้มอันหนึ่งออกมา และส่งไปให้กับฮิเมกิจากนั้นเธอก็เปิดออกมาดู
        "คู่ที่จะประลองกันในวันพรุ่งนี้คือ อินุกามิ ฮารุมิ ระดับเอฟ กับ เอริน่า บิสมาร์ค ระดับเอ ทั้งสองคนอยู่ปีหนึ่งน่ะ!"
        "อื้ม.... ขอบใจนะที่ไปหาข้อมูลมาให้น่ะ!"
        "เรื่องแค่นี้เอง.... หือ!?.... มีอะไรเหรอฮิเมกิ!?"
        "อ๋อ! ไม่มีอะไรหรอกแค่เกิดสนใจอะไรขึ้นมานิดหน่อยน่ะ"
  แฟ้มที่อยู่บนมือของฮิเมกินั้น เปิดหน้าประวัติของ อินุกามิ ฮารุมิเอาไว้อยู่ ซึ่งแสดงค่าพลังเวทย์และระดับมานาเอาไว้รวมถึงข้อมูลอื่นๆด้วย ฮิเมกิมองข้อมูลเหล่านั้นแบบไม่วางตาด้วยแววตาที่แตกต่างจากเมื่อครู่ เป็นแววตาที่ให้ความรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก
        "........"
        "ฮิเมกิ?"
        "อะ!... ม.. ไม่มีอะไรหรอก ขอบใจที่เอามาให้นะ!"
        "หือ.... งั้นชั้นขอตัวก่อนนะพอดีจะไปซื่อของมาทำข้าวเย็นซักหน่อย ฮิเมกิจะมาด้วยกันไหม?"
        "ไม่ล่ะขอบใจ เธอไปก่อนเลยชั้นขออ่านข้อมูลในแฟ้มนี้อีกซักพักนึงน่ะ"
        "เหรอ.... งั้นชั้นไปก่อนนะ!"
        "แล้วเจอกัน!"
  เมย์เดินออกจากห้องไป จึงทำให้บรรยากาศกลับมาเป็นเหมือนตอนแรก ฮิเมกิอยู่ในห้องเพียงคนเดียวอีกครั้ง เธอกลับไปมองที่แฟ้มข้อมูลที่เป็นหน้าประวัติของฮารุมิต่อ จากนั้นเธอก็ยิ้มที่มุมปากพร้อมกับแววตาที่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมองสิ่งที่หน้าสนใจชิ้นใหม่ของเธอ จากนั้นเธอก็พึมพำออกมาเบาๆ โดยไม่มีใครสามารถได้ยินประโยคนั้นได้....
        "ชักจะหน้าสนใจขึ้นมาแล้วสิ!"

                                                                ********

  วันต่อมา ในที่สุดวันนี้ก็ได้มาถึงจนได้....
  ณ ภายในสนามประลองของโรงเรียนเอบิวด้าที่มีลักษณะเหมือนโดมสีเงินที่มีขนาดใหญ่ประมาณเกือบเท่าสนามฟุตบอล ซึ่งถูกออดแบบมาอย่างดีเพื่อนทนรับแรงโจมตีทุกรูปแบบจากภายในไม่ให้หลุดออกไปภายนอก
  ซึ่งภายในจะมีเก้าอี้คนดูอยู่ทั่วสารทิศ โดยสนามสำหรับประลองซึ่งมีรูปทรงเรขาคณิตเป็นรูปทรงแปดเหลี่ยมจะอยู่ตรงกลางของโดม 

  ในขณะนี้นักเรียนคนอื่นๆรวมถึงอาจารย์ก็มารวมตัวกันที่นี่เพื่อมาดูการประลองของวันนี้จนที่นั่งคนดูเต็มทั่วทั้งสนาม พร้อมส่งเสียง'ฮือ ฮา'ด้วยความตื่นเต้น สนุกสนาน........
        "คนเยอะจริงๆเลยแฮะ...."
  ฮารุมิที่ยืนอยู่ในสนามมองไปรอบๆก็เห็นคนที่มาดูการประลองอยู่เต็มสนามทั่วทุกสารทิศ มีทั้งนักเรียนรวมไปถึงอาจารย์....
        "เป็นอะไรไป เริ่มตื่นคนขึ้นมาแล้วเหรอไง!?"
  แน่นอนว่าที่สนามประลองนี้ไม่ได้มีแค่ฮารุมิเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่เอริน่าก็อยู่ด้วย
        "ปล่าวซักหน่อย! แค่แปลกใจกับจำนวนคนที่มาดูน่ะสิ"
        "นั่นคงเป็นเพราะว่าชั้นอยู่ในระดับเอ และไปท้าประลองนายที่เป็นระดับเอฟ บวกกับที่ชั้นขอใช้สิทธิ์ทาร์เก็ตอายด้วยล่ะมั้ง!"
        "สงสัยคงจะเป็นแบบนั้นล่ะ ไม่งั้นคงไม่มีคนมาดูเยอะขนาดนี้หรอก...."
        "เวลาใกล้มาถึงแล้วนายเตรียมตัว เตรียมใจเอาไว้ให้ดีเถอะ!"
  เวลาที่จะเริ่มประลองคือ บ่ายโมงครึ่ง ตอนนี้เหลือเวลาอีกประมาณห้านาทีก่อนที่จะเริ่มการประลอง
        "ถึงไม่พร้อมก็ต้องพร้อม คงถอยไม่ได้แล้วล่ะ!"
        "หึหึ! ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าชั้นไม่ออมมือให้นายแน่ ดังนั้นโชว์พลังของนายออกมาให้ชั้นเห็นซะดีๆ!"
        "เรื่องนั้นจะได้เห็นรึปล่าว เดี๋ยวก็ได้รู้กันแล้วล่ะ!"
  ทั้งสองคนตั้งท่าพร้อมสู้ และใช้อนูมานาสร้างวงแหวนเวทย์รูปทรงเรขาคณิตออกมา จากนั้นเบลสดาบคาตานะสีเงินกับเบลสดาบเบอร์เซิร์กเกอร์สีแดงก็ปรากฏออกมาอยู่ในมือของทั้งสอง....

  ........เหลือเวลาอีก หนึ่งนาทีก่อนจะเริ่มการประลอง........

                                                                ********