เคลเบรอสเป็นชิคิกามิมันผิดด้วยเหรอ?

        "ระดับเองั้นเหรอ!?"
  ฮารุมิที่อยู่ในห้องเรียนกับเอริน่า บิสมาร์คที่พึ่งย้ายมาจากเยอรมัน ฮารุมิถามกลับไปหาเอรินะหลังจากที่เธอแนะนำตัวและบอกว่า ตัวเองอยู่ห้องระดับเอ ซึ่งแตกต่างจากห้องระดับเอฟที่ฮารุมิอยู่เป็นอย่างมาก
        "แล้วนายล่ะ! ชื่ออะไร!?"
  เธอถามชื่อกลับมาหาฮารุมิ
        "อินุกามิ ฮารุมิ........ ห้องเอฟ!"
  แนะนำตัวสั้นๆและได้ใจความ
        "หืม.... แต่ชั้นคิดว่านายไม่หน้าจะอยู่ระดับเอฟนะ การที่รู้ว่าชั้นแอบอยู่ในห้อง มันต้องระดับบีขึ้นไปแล้ว!"
        "มันก็แค่เรื่องบังเอิญน่ะ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านี้"
        "งั้นเหรอ........ งั้นก็แสดงว่าจะไม่ยอมตอบกันดีๆสินะ!"
        "ฮะ!?"
  เอริน่ายื่นแขนขวาออกไปด้านข้างและเรียกวงแหวนรูปทรงเรขาคณิตให้ปรากฏออกมา จากนั้นอนุมานาจำนวนมากก็รวมตัวกันก่อเป็นรูปร่าง จนออกมาเป็นเบลสประเภทดาบขนาดใหญ่เหมือนกับของอาจารย์เคนจิ แต่สีของเอริน่าเป็นสีแดง ใช่แล้วมันคือดาบประเภท'เบอร์เซิร์กเกอร์'นั้นเอง รู้สึกได้เลยว่าเธอมีมานาอยู่ในปริมาณที่สูงมาก จึงไม่แปลกที่เธอจะอยู่ในระดับเอ
เมื่อเบลสของเอริน่าปรากฏออกมาแล้ว เธอก็ชี้ปลายดาบไปที่หน้าของฮารุมิและพูดว่า.....
        "ถ้านายไม่ยอมบอกมาดีๆล่ะก็........"
  ........
  ........
        "คงต้องใช้กำลังกันซักหน่อยแล้วสิ!"

  ทันทีที่สิ้นเสียงเอริน่าก็พุ่งเข้ามาที่ฮารุมิอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ฮารุมิไม่ได้เรียกเบลสออกมาจึงไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ และก่อนที่ปลายดาบจะมาถึงตัวฮารุมิ........

  [!!!!]
  ทันทีที่ดาบของเอริน่าเข้าใกล้ตัวฮารุมิ ทันใดนั้นก็มีดาบอีกเล่มเข้ามาขวางเอาไว้พอดิบพอดี
        "เธอคิดจะทำอะไรมิทราบ!?"
  เสียงของหญิงสาวที่ฮารุมิคุ้นหูดี และมักจะได้ยินอยู่เป็นประจำทุกวัน พอเขาหันไปมองที่ต้นเสียงก็ทำให้มั่นใจมากกว่าเดิมว่า ใช่เลย....
        "ฮ.... ฮินะ!"
  ดาบของฮินะหยุดการโจมตีของเอริน่าไว้ได้อย่างฉิวเฉียด ถ้าช้ากว่านี้ซักเสี้ยววินาที คงโดนตัวฮารุมิไปแล้ว....
        "คุณคงจะเป็นรุ่นพี่ฮินะ หนึ่งในสิบ 'ราชาทมิฬ' ระดับแรงค์เอสสินะคะ?"
  เอริน่าพูดขึ้นมา พร้อมกับมองไปที่รุ่นพี่ฮินะ จากนั้นเธอก็ถอยและเว้นระยะห่างออกจากฮารุมิและรุ่นพี่ฮินะเล็กน้อย
        "ใช่แล้วล่ะ ชั้นคือฮินะ อย่างที่เธอพูดนั่นแหละ!"
        "ทำไมรุ่นพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ? ตอนนี้มันหมดคาบเรียนแล้วไม่ใช่เหรอคะ?"
        "แค่เดินผ่านมาพอดีน่ะ มันเป็นเรื่องบังเอิญ"
        "เห........ อย่างงั้นเหรอคะ!"
        "ว่าแต่เธอเถอะ การใช้เวทย์มนตร์โดยไม่ได้อนุญาตมันผิดกฎของโรงเรียนนะ!"
        "เรื่องนั้นชั้นรู้อยู่แล้วล่ะน่า!"
        "แล้วทำไมเธอถึงถือเบลสอยู่ในมือล่ะ แถมเมื่อกี้ยังคิดที่จะทำร้ายคนอื่นอีก"
  ทั้งสองยืนมองกันอยู่ซักพัก ก่อนที่เอริน่าจะถอนหายใจออกมาเบาๆ และทำให้เบลสของเธอหายไป
        "ชั้นคงต้องขอโทษที่ทำกริยาไม่ดีด้วยนะคะรุ่นพี่!"
  พอเห็นเช่นนั้นฮินะจึงลดการป้องกันลงและทำให้เบลสหายไป 
        "งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ"
  เอริน่าก็หันหลังกลับและเดินตรงไปที่ประตูหน้าห้อง แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป....
        "นี่ฮารุมิคุง!"
        "!?"
  เอริน่าหันกลับมาหาฮารุมิพร้อมกับออกมาว่า
        "ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะ ชั้นจะต้องรู้ความลับของนายให้ได้ คอยดูเถอะ!"
  จากนั้นเธอก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงแต่ฮารุมิกับฮินะเท่านั้นที่ยังอยู่ในห้อง
        "เธอคนนั้นเป็นใครกันคะ มาสเตอร์?"
  ฮินะหันมาถามฮารุมิ
        "เอริน่า บิสมาร์คจากห้องเอน่ะ"
        "ระดับแรงค์เอสินะคะ แล้วมาสเตอร์กับเธอคนนั้นรู้จักกันมาก่อนรึปล่าวคะ?"
        "ไม่รู้จักหรอก ชั้นพึ่งเจอเธอเมื่อกี้นี้เอง"
        "เห.... อย่างงั้นเองสินะคะ"
        "ว่าแต่ฮินะ ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะ?"
  ฮารุมิถามฮินะกลับไปบ้าง
        "ชั้นสัมผัสได้ถึงจิตสังหารใกล้ๆกับมาสเตอร์น่ะค่ะ
        "จากเอริน่างั้นเหรอ?"
        "ปล่าวค่ะ จากคนอื่น!"
        "จากคนอื่น?"
  ฮารุมิถามกลับด้วยความสงสัย
        "ค่ะ ชั้นสัมผัสได้ถึงมาสเตอร์ ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้ และอีกคนที่ส่งจิตสังหารใส่มาสเตอร์...."
        "เดี๋ยว! เดี๋ยว! เดี๋ยวนะฮินะ เธอบอกว่าอีกคนงั้นเหรอ!?"
        "ค่ะ ชั้นสัมผัสได้ถึงคนสามคนในห้องนี้รวมมาสเตอร์ด้วยน่ะค่ะ มีอะไรแปลกเหรอคะ?"
        "ก็ก่อนที่เธอจะมาถึง ภายในห้องนี้มีแค่ชั้นกับเอริน่าเพียงสองคนเองนะ!?"
        "ไม่ใช่สามคนเหรอคะ!?"
        "ไม่ใช่! ตอนที่เธอมาถึงเธอได้คนอื่นนอกจากชั้นกับเอริน่ารึปล่าวล่ะ!?"
        "ไม่ค่ะ ชั้นเห็นแค่มาสเตอร์กับเธอคนนั้นเท่านั้น!"
        "แต่เธอบอกว่า สัมผัสได้ถึงคนสามคนภายในห้องนี้ แต่กลับเจอแค่สองคนคือชั้นกับเอริน่า กับที่เธอก็บอกอีกว่าจิตสังหารไม่ได้มาจากตัวเอริน่า แสดงว่าจิตสังหารมันออกมาคนอีกคนหนึ่งที่ชั้นและเธอมองไม่เห็นยังไงล่ะ!"
        "ถ้างั้น.... แล้วคนที่สามคือใครกันล่ะ!?"
        "ไม่ว่ามันจะเป็นใคร มันสามารถลบตัวตนออกไปได้เร็วมาก ขนาดระดับแรงค์เอสอย่างเธอยังสัมผัสไม่ได้ และยังมีจิตสังหารอีก คนๆนั้นจะต้องอยู่ระดับแรงค์เอสขึ้นไป!"
        "มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นหนึ่งใน 'ราชาทมิฬ' สินะคะ"
        "ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะ แต่คงต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิมแล้วล่ะ"
        "ให้พวกหนูคอยคุ้มกันไหมคะ?"
        "ไม่จำเป็น แบบเดิมน่ะดีแล้ว ไม่งั้นจะผิดสังเกตเอาได้"
        "ค่ะ มาสเตอร์!"
        "แล้วก็อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกนานะกับเรกินะ นี่คือคำสั่งเข้าใจใช่ไหมฮินะ........"
  เมื่อฮินะได้ยิน 'ประโยค' นั้นที่ฮารุมิพูดออกมา เธอก็คุกเข่าขวาลงและเอามือขวาไปแตะที่อกด้านซ้ายบริเวณหัวใจพร้อมกับก้มหัวลงเล็กน้อย....
        "ตามที่ท่านปรารถนา มายมาสเตอร์!"

                                                                                ********

  กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว รอบนี้ฮารุมิกลับมาพร้อมกับฮินะ เพราะขากลับไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นเลย จึงไม่จำเป็นที่จะต้องแยกกันกลับ ถึงมันจะมีความเสี่ยงที่อาจจะถูกพบเห็นก็ตามที
  ภายในบ้านเงียบสนิทผิดปกติ เพราะในเวลาแบบนี้มักจะมีเสียงจากภายในห้องนั่งเล่นอยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนนานะกับเรกิจะยังไม่กลับมา ทำให้เหลือเพียงฮารุมิกับฮินะเพียงสองคน
        "ในที่สุดก็ถึงบ้านซะที!"
  พอฮินะเข้าไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เธอก็ทำตัวให้ผ่อนคลาย พร้อมบิดขี้เกียจ ทำให้หูและหางที่ซ่อนเอาไว้โพล่ออกมา โดยปกติแล้วจะซ่อนเอาไว้ตอนอยู่ที่โรงเรียน แต่ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านจึงไม่จำเป็นที่ต้องซ่อนเอาไว้
        "อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มากเกินไปสิฮินะ!"
  สุดท้ายฮินะก็โดนฮารุมิดุเหมือนทุกครั้ง
        "หนูขออีกแปปนึงนะมาสเตอร์"
  ทุกครั้งที่ฮารุมิดุฮินะ เธอก็มักจะพูดแบบนี้เสมอ เขาจึงไม่มีทางเลือกจึงปล่อยให้เป็นแบบนั้น
        "งั้นชั้นไปเตรียมอาหารเย็นก่อนละกัน"
        "ค่าาาาา........"
        พูดจบฮินะก็ล้มลงนอนบนโซฟาที่แสนจะสบาย ส่วนฮารุมิก็หันหลังและเดินตรงเข้าไปในครัว

                                                                                ********

        "กลับมาแล้วค่า!"
        "กลับมาแล้วค่ะ!"
  เสียงนานะกับเรกิดังมาจากหน้าประตู ดูเหมือนว่าทั้งสองจะกลับมากันแล้ว ฮารึมิที่อยู่ในครัวจึงเดินออกมารับที่หน้าประตู
        "ยินดีต้อนรับกลับ!"
        "อะ! มาสเตอร์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหล่กันคะเนี้ย!?"
        "ซักสองชั่วโมงได้แล้วมั้ง?"
        "แล้วฮินะกลับมายังละคะ?"
        "กลับมาแล้วล่ะ พอดีวันนี้ชั้นกับฮินะเดินกลับจากโรงเรียนด้วยกันน่ะ"
        "โม.... นานะก็อยากเดินกลับบ้านพร้อมกับมาสเตอร์เหมือนกันนะ!"
  นานะทำหน้าบูดบึ้งใส่ฮารุมิ แต่ในสายตาของเขาแล้ว นานะตอนทำหน้าแบบนี้ก็ดูรักดีเหมือนกัน
        "ไว้โอกาสหน้าละกัน ทั้งสองรีบเข้ามากันเถอะ อาหารเย็นใกล้เสร็จละ"
        "วันนี้ทำอะไรกินเหรอคะมาสเตอร์?"
        "ลองดมกลิ่นเองสิแล้วจะรู้"
  นานะลองสูดกลิ่นบริเวณรอบๆตามที่ฮารุมิบอก และนั่นทำให้เธอได้กลิ่นหอมจากเครื่องเทศที่ลอยมาตามลม
        "กลิ่นนี้มัน.... แกงกระหรี่นี่นา!"
        "ถูกต้องแล้ว วันนี้เป็นแกงกระหรี่ที่ปรุงแบบพิเศษเชียวนะจะบอกให้!"
        "รักมาสเตอร์ที่สุดเลย!"
  นานะกระโดดกอดฮารุมิแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จนล้มลงไปนอนกับพื้นกันทั้งคู่ 
        "ระวังหน่อยสิ มันเจ็บนะรู้ไหม"
        "อื้อออออ"
  นานะเอาหน้ามุดบนอกของฮารุมิอย่างเพลิดเพลินโดยไม่สนคำดุว่าของฮารึมิ ส่วนเรกิก็ยืนมองทั้งสองอยู่ข้างๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะเข้ามาช่วยฮารุมิเลยซักนิดเดียว แถวไอหางที่พยายามซ่อนอยู่ข้างหลังยังขยับไปมาเหมือนกำลังสนุกอยู่ แต่กลับไม่แสดงออกมาทางสีหน้าเลยซักนิด

  หลักจากที่ทั้งสามคนเข้ามาในบ้านเรียบร้อยแล้ว แต่นานะก็ยังคงกอดฮารุมิเอาไว้จนต้องอุ้มมาถึงห้องนั่งเล่นอย่างช่วยไม่ได้ ฮินะที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน ฮารุมิเห็นความผิดปกติจึงพูดทักขึ้นมา
"ฮินะ นานะกับเรกิกลับมาแล้วนะ ลุกมากินข้าวเย็นได้แล้ว!"
        "........"
        "ฮินะ?"
  ดูเหมือนจะไม่มีการตอบกลับมาจากอีกฝ่าย ฮารุมิจึงวางนานะลงและเดินเข้าไปดูฮินะใกล้ๆ
        "ฮินะ?"
        "ฟี่....หือ....ฟี่........"
        "อะไรกันหลับอยู่หรอกเหรอ"
  นานะเดินเข้ามาดูพร้อมกับพูดออกมาแบบนั้น
        "เหมือนอย่างเคยนั่นแหละ"
  ทุกครั้งที่ฮินะกลับบ้านก่อน เธอก็มักจะมานอนรอที่โซฟาในห้องนั่งเล่นเป็นประจำ ฮารุมิบอกไปหลายครั้งแล้วว่าถ้าเหนื่อยให้ไปนอนที่ห้องของตัวเอง สงสัยคงจะติดใจโซฟาตัวนี้แล้วล่ะมั้ง
  ใบหน้ายามหลับของฮินะฮารุมิเห็นเป็นประจำอยู่แล้วแทบจะทุกวัน จึงไม่คอยรู้สึกอะไรมากนัก ฮารุมิฮินะมองด้วยสายตาที่อ่อนโยนจากนั้นก็เอามือลูบที่ศีรษะของเธอเบาๆ ก่อนที่จะพึมพำเบาๆออกมาว่า
        "วันนี้ทำได้ดีมากเลยนะ"
  ประโยคนั้นเบาจนนานะกับเรกิไม่ได้ยิน แต่ดูเหมือนฮินะจะรู้สึกได้ถึงคำชมนั้นทำให้เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยที่มุมปาก พอลูบหัวเสร็จฮารุมิก็เดินเข้าไปในครัวและหยิบข้าวหน้าแกงกระหรี่ที่เป็นเมนูอาหารเย็นวันนี้ออกมาวางที่โต๊ะกินข้าว โดยมีนานะและเรกิคอยช่วยจัดโต๊ะด้วยอีกแรง

                                                                                ********