The Secrecy นายยากูซ่า VS ยัยป้าเด็กเรียน

2
คอนโด!!
             ฉันหน่ะ อายุ 16 ตอนมัธยมต้นฉันเรียนอยู่ที่ โรงเรียนรัฐบาล แต่พอมาเรียนม.ปลาย คุณแม่เลยส่งฉันเข้ามาเรียนที่ไฮสคูล วันนี้ได้เลิกตอนเที่ยง แล้วฉันก็คิดว่าจะไปเดินเล่นที่ห้างใกล้บ้านสักหน่อย โอ๊ย! อารมณ์ดี ^o^ โฮะๆ
              ฉันเดินลงมาจากห้องอย่างล่องลอย แล้วก็ต้องตกใจเพราะเห็นหน้าอีตาบ้าเมื่อเช้านั่นเอง ตานั่นยืนอยู่ตรงทางขึ้นของบันได ไม่อยากเจอหน้าอีตาคัลเลอร์นี่เลย -_-; พาลทำให้ฉันอารมณ์เสียไปสักสิบชาติ หลบไปลงบันไดอีกด้านหนึ่งดีกว่า
              “ เธอจะไปไหน”ไม่รู้ว่ารู้ตัวตอนไหน ว่าฉันแอบยืนอยู่ตรงนี้
              “กลับบ้านสิ ถามมาได้ เชอะ...” ตานี่ก็แปลกคนโรงเรียนเลิกแล้วยังจะให้ฉันอยู่โรงเรียนต่อรึไงยะ -o-
              “ไปกับฉันก่อนสิ เมื่อเช้านี้เธอก็หนีฉันไปรอบนึงแล้ว”
              “แล้วทำไมฉันต้องไปด้วย ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อเช้านี้เองนะ” เชอะ! ยังไงฉันก็ไม่มีทางไปกับนายเด็ดขาด เมื่อเช้าบอกว่ารำคาญ แล้วจะมาดักรอทำไมก็ไม่รู้
              “แต่เธอต้องไป!!! ” อะไรกันนักหนาวะ คนเค้าบอกว่าไม่ไปยังจะตื้อให้ไป
              “ฉันบอกว่าฉันไม่ไป จะอะไรกันนักหนา แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงด้วย!”
              “มานี่ ฉันซักจะรำคาญเธอแล้วนะ -_-” อีตานี่ไม่พูดเปล่า ลากฉันไปด้วย แล้วแรงเนี่ยแรงคนหรือแรงควายกันแน่ แล้วคนอย่างฉันจะยอมให้ลากไปเฉยๆหรอ
              “กรี๊ดดดดด ฉันไม่ไป! ปล่อยฉันนะ อีตาบ้า”
              “เดินไปเงียบๆไม่เป็นรึไง! ฉันจะบ้ากว่านี้อีกถ้าเธอยังกรี๊ดอยู่” 
              “นายจะพาฉันไปไหน! นายอย่ารังแกคนไม่มีทางสู้นะ”
              “ฉันจะพาเธอไปที่ๆนึง ตกลงเธอจะไปหรือไม่ไป”
                “ทำไมฉันจะต้องไปกับนายด้วย” 
              “ฉันมีเหตุผลของฉัน” อ้าวอีตานี่ =[]=
              “ไม่รู้แหละยังไงฉันก็ไม่ไป” เชอะเพิ่งรู้จักกันแต่ดันมาชวนฉันไปไหนก็ไม่รู้
              “เธอไม่ยอมไปกับฉันดีๆใช่ไหม?”
             “ใช่! มีปัญหาอะไร” คนเค้าไม่ไปซะอย่าง
              “ได้” นายนั่นไม่พูดเปล่าดันจับฉันขึ้นบ่าแล้วก็เดินดุ่มๆไปไหนไม่รู้
              “กรี๊ดดดด >.< ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” ฉันทั้งทุบ ทั้งจิกแต่อีตาบ้านี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยหนังคนหรือหนังควายวะ ทำขนาดนี้ยังเดินเฉยเลย
              “ไม่ ฉันไม่ปล่อย ยังไงเธอก็จะต้องไปกับฉัน”
             ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าทางที่นายนั่นพาเดินมามันเป็นถนนเล็ก แยกออกมาจากตัวตึก ไม่ใกล้ไม่ไกลก็มีรถจอดอยู่หลายคันตรงสุดทางเดิน
             “ก็ได้ ฉันไปกับนายก็ได้ แต่นายต้องบอกก่อนว่าที่ๆนายจะพาฉันไปมันเป็นที่ไหนอยู่แถวไหน แล้วนายต้องสัญญาก่อนว่าพอนายทำธุระของนายเสร็จ นายจะต้องปล่อยให้ฉันกลับบ้าน” ถ้าขัดขืนไม่ได้ผลมันก็คงต้องเปลี่ยนมาเป็นขอร้องแทน เอาไงเอากัน สู้ๆ ยัยวิสกี้!
             “ได้ งั้นก็ขึ้นรถ” นายนั่นปล่อยฉันลงจากบ่า แล้วก็เปิดประตูรถให้ นายนี่บทโหดก็โหดบทจะดีก็ดี ฉันต้องพยายามเปลี่ยนอารมณ์ตามตาบ้านี่ตลอด รถของนายคัลเลอร์ เป็นรถสปอร์ต สีดำ คงเป็นลูกคุณหนูสินะถึงได้มีรถที่ราคาแพงยับขนาดนี้ขับ
              “แล้วตกลงนายจะพาฉันไปไหน?” พอฉันขึ้นนั่งในรถแล้วฉันก็เริ่มถามคำถามที่นายคัลเลอร์ยังไม่ได้ตอบ ตามสัญญา
              “ไปคอนโดฉัน แล้วก็ไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าฉันจะปล้ำเธอ เธอไว้ใจได้เลย พอเธอทำธุระของฉันเสร็จ ฉันก็จะไปส่งเธอกลับบ้านเลย”
              โห! O_O อ่านความคิดฉันออกด้วย
              “ธุระของนายแล้วทำไมมันต้องเกี่ยวกับฉันด้วย แล้วฉันจะเชื่อนายได้กี่เปอร์เซ็นต์ว่านายจะไม่ทำอะไรฉัน”  นายนี่ขับรถเร็วชะมัด ดีนะที่ฉันไม่กลัวความเร็ว เพราะพี่ชายสุดหล่อของฉันชอบแกล้งฉันเวลาไปไหนด้วยกันด้วยการขับรถเร็วๆ ฉันเลยชินซะแล้ว
              “มันเกี่ยวกับเธอ แล้วก็ถ้าเธอยอมนั่งฟังฉันเฉยๆ เธอแน่ใจได้ว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธอ แต่ถ้าไม่.... ฉันก็ไม่รับรอง......”
              “ถ้านายไม่รับรองงั้นก็จอดรถ”  >.< ไอ้คนบ้าพูดออกมาได้ไง แถมยังทำหน้าระรื่นใส่ฉันอีก
              “คงไม่ทันแล้วมั้งเพราะว่าถึงแล้ว” ห๊ะ ถึงแล้วหรอทำไมเร็วจัง
              “ฉันจะกลับ” ยังไงฉันก็ไม่ไปกับนายนี่เด็ดขาด
              “มานี่ลงมา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”
              นายนี่ไม่พูดเฉยเปิดประตูรถออกแล้วก็ลากฉันลงมาจากรถ แล้วเดินดุ่มๆเข้าลิฟต์ ฉันได้แต่อ้าปากเหวอกับการกระทำของตานี่ จนไม่มีเวลาขัดขืน
              พอขึ้นมาถึงชั้น 7 ตานี่ก็ไม่พูดอะไร รีบลากฉันเข้าห้อง เข้าห้อง! O_O
             “กรี๊ด......นายจะพาฉันไปไหน!” ฉันหันหน้าไปถามคนที่ลากฉันขึ้นมา โดยไม่ถามความสมัครใจ
             “ก็พาเข้าห้องไง ถามมาได้”  กรี๊ดดดด...เอาอีกแล้วพูดออกมาได้หน้าตาเฉยเลย >O<
              “กะ..” ฉันกำลังจะกรี๊ดออกมาอีกครั้ง แต่พอเข้าไปเห็นสภาพห้องฉันก็แทบจะวิ่งหนี
              “เข้าไป”
              “แน่ใจนะว่าเข้าไปได้หน่ะ -_-;” จะไม่ให้ถามได้ยังไงล่ะก็ในเมื่อดูจากสภาพห้องแล้วไม่น่าจะเข้าไปได้ เศษขยะเกลื่อนห้อง เสื้อผ้าวางระเกะระกะไปทั่ว ดูกี่ทีก็ไม่น่าจะเขาไปได้
              “เข้าไป นี่แหละธุระของฉันที่เกี่ยวกับเธอ”
              “ยังไง -O-?” ฉันเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับตั้งคำถาม
              “เธอต้องทำความสะอาดห้องให้ฉัน ทั้งหมด” โฮกกกก!! แกล้งเป็นลมตรงนี้ซะเลยดีไหมนะ ToT
               “ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ ในเมื่อคอนโดนายออกจะหรู นายก็ออกจะเป็นลูกคุณหนูน่าจะมีตังค์จ้างแม่บ้าน”
              “ร่ายซะยาวเชียวนะ ฉันไม่อยากให้คนแปลกหน้าเข้าห้องฉันสุ่มสี่สุ่มห้า =_= ”
              “แล้วฉันไม่ใช่คนแปลกหน้ารึไงกันเล่า O_o?”
              “ไม่อ่ะเธอไม่ใช่คนแปลกหน้า แต่เธอหน้าแปลก ^^” อ๊ากกกกอีตานี่ไอ้ปากหมา
              “พอเหอะ! ยิ่งคุยกับนายฉันยิ่งดูแย่ลงมากเลยนะ”
              “เหรอ” เออหน่ะสิยะ ฉันล่ะเกลียดจริงๆ
              “บอกเหตุผลมาหน่อยว่าทำไมฉันต้องทำความสะอาดห้องให้นายด้วย”
              “เหตุผลง่ายๆเลยนะ เธอติดหนี้ฉัน” ติดหนี้อะไรกันยะได้ข่าวว่าฉันเพิ่งจะรู้จักนายนะ
              “ฉันเนี่ยนะติดหนี้ หนี้อะไรยะ”
              “หนี้ที่ฉันช่วยเธอเมื่อเช้าไง” ในที่สุดฉันก็ไขข้อข้องใจได้สักที ที่แท้ตานี่ก็ไม่ได้เต็มใจจะช่วยฉัน แค่ช่วยเพราะต้องการคนมาทำความสะอาดห้องให้
              “ฉันเข้าใจล่ะ แล้วทำไมต้องเป็นฉันในเมื่อคนอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ ฉันเห็นนะตอนฉันเดินมาเจอนายที่บันได ที่มีผู้หญิงมาสารภาพรักกับนายหน่ะ ทำไมไม่รับรักแล้วก็ให้พวกเธอมาทำความสะอาดให้ล่ะ พอทำเสร็จนายค่อยเฉดหัวทิ้งก็ได้หนิ ในเมื่อนายก็ดูเหมือนจะไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นอยู่แล้วหนิ”