Remember me please

  
     ณ บริษัท Matsuoka Group ที่ดำเนินกิจการเกี่ยวกับการออกแบบงานก่อสร้างทุกรูปแบบจากประเทศญี่ปุ่น ที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆของประเทศมาเปิดบริษัทในไทย มีเหล่านักศึกษาจบใหม่มากมายหวังจะเข้าทำงานที่นี่...
     เธอก็เช่นเดียวกัน ริน รินนภา ธนทรัพย์เกษม นักศึกษาวิศวกรรมโยธาจบใหม่ ที่กำลังนั่งรอเรียกสัมภาษณ์งาน ใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มจางๆ สีหน้ามีแต่ความวิตก ด้วยความตื่นเต้น เธอรู้ดีว่าคนที่มาสมัครงานที่นี่นั้นล้วนแต่มีความสามารถ เธออาจพลาดหวังได้ทุกเวลา
          “เฮ้อ...” เธอถอนหายใจเบาๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียดของตนเอง
     ผู้สมัครงานคนแล้วคนเล่าเดินผ่านหน้าเธอไป ด้วยความมั่นใจบ้าง วิตกบ้าง นั่นยิ่งทำให้เธอเครียดเข้าไปอีก
          “ลำดับ..ต่อไป คุณรินนภา ค่ะ” เสียงพนักงานขานเรียกชื่อของเธอ พร้อมกับนำหน้าเธอไปในห้องสัมภาษณ์
ตึกๆๆ เสียงหัวใจเต้นแรงหนักกว่าเดิม เมื่อเธอได้มายืนอยู่หน้าห้อง
          ‘ สู้ๆ’ ได้เพียงบอกตัวเองซ้ำมาซ้ำไป ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างในนั้น
          “ เชิญนั่งครับ” หนึ่งในกรรมการบอกเธอ
          “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอนั่งลงช้าๆ ด้วยท่าทีที่เรียบร้อย
     ...แค่เพียงแวบแรก ที่เธอเข้ามาในห้องนี้เธอรู้สึกว่า เธอโดนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา ใครกันนะ เธอหันไปตามความรู้สึก หนึ่งในกรรมการมองเธออยู่ ด้วยแววตาที่สงสัย..เธอคงคิดไปเองมั้งนะ
          “เอาล่ะ..แนะนำตัว และพูดอะไรก็ได้ให้เราสนใจ จะรับคุณเข้าทำงาน” กรรมการคนนั้นที่มองเธอ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเรียบนิ่ง
          “ค่ะ ฉันรินนภา ธนทรัพย์เกษม จบจาก มหาวิทยาลัยเทโต ประเทศญี่ปุ่น สาขาวิศวกรรมโยธา ฉันมั่นใจในความสามารถในการออกแบบ เขียนแบบ หรือจะเป็นหน้างานฉันก็ทำได้ดีค่ะ” ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่เธอก็ไม่ได้มีความมั่นใจเลยสักนิด ถึงแม้ทุกอย่างที่เธอพูดมาจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ
          “ 555555 จะว่าไงดีละ หืมม ที่พูดออกมา มั่นใจจริงๆหรือเปล่าเธอน่ะ”
          ‘ หมอนี่...’ คำพูดที่ยียวน กับใบหน้าที่เย็นชาแบบนั้น เจ็บใจนักที่ดันมารู้ทันเรา
            “ตอบตรงนี้ มันก็ยังทำให้คุณเชื่อไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณให้โอกาสฉันลองดู เดี่ยวคุณก็รู้เองล่ะค่ะ”
            “การออกแบบที่ดี สำหรับคุณคืออะไรครับ” ท่านกรรมการที่ดูสุภาพอีกคนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู
            ...ตายล่ะ คำถามนี้ไม่ได้เตรียมมาด้วยอ่ะ ฉิบหายยย...เฮ้อ ตั้งสติหน่อยริน
            “การออกแบบที่ดี คือการออกแบบให้ตรงกับความต้องการของลูกค้า และต้องสร้างได้จริงค่ะ”
            กรรมการทุกคนต่างพยักหน้าในคำตอบนั้น มีเพียงกรรมการคนเดิมที่ยังคงมีสีหน้าที่ครุ่นคิด และยังมองหน้าของรินไม่เลิก จนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบสายตานั้นไปเสียเอง เสียงหัวใจเต้นแรงที่ดังสะท้อนออกมา จนเจ้าตัวยังต้องเลี่ยงการเผชิญหน้า
            แค่เพียงสายตาคู่นั้นมองมา ทำไมถึงได้กดดันขนาดนี้
            “ความตั้งใจดีมากเลยนะ เมื่อเราพิจารณาเสร็จทางบริษัทจะส่งจดหมายไปนะ เชิญครับ”
กรรมการท่านหนึ่งบอก เหมือนเพื่อจะหยุดคำถามของกรรมการผู้ชายอีกคนที่น่าหมั่นไส้นัก..
            “ ขอโทษค่ะ กรรมการที่อายุน้อยสุดคนนั้นใครเหรอค่ะ” ทันทีที่รินออกมาจากห้องสัมภาษณ์ที่แสนอึดอัดฉันก็เก็บความสงสัยไม่ไหวจนต้องถามพนักงานหน้าห้องนั้นทันที
“คิดเสียว่าเป็นกรรมการคนหนึ่งนะคะ เขาชื่อ เซย์ มัตสึโอกะ หล่อใช่มั้ยล่ะค่ะ”
“- ///- เอ่อ ค่ะๆ” เรื่องนั้นก็คงต้องยอมรับตามสภาพหน้าล่ะนะ แต่.....
ก็คงเป็นหัวหน้าแผนกเล็กๆ ล่ะมั้ง เธอคิดภายในใจด้วยความเจ็บใจ และเดินออกมาเงียบๆ
            ..จะได้งาน หรือเปล่านะ ริน คิดตลอดเวลาด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายลง ขณะที่กำลังเดินออกมาจากบริษัท เมื่อมาถึงประตูทางออก เธอก็พบกับกรรมการคนนั้นอีกครั้ง เซย์ มัตสึโอกะ ผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอไม่เท่าไหร่ ร่างกายสมส่วน นัยน์ตาคมเข้มและน่าค้นหา เธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงไปอีกทางเพราะรู้สึกตลอดเวลาว่า เขากำลังมองอยู่ และเธอเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่า เขามองอะไร.
            “เฮ้ เธอน่ะ รอเดี๋ยวสิ..จะไม่ทักทายก่อนกลับสักนิดหรือไง ห้ะ”
(= _=) อะไรกันอีกล่ะเนี่ย
            เขาสาวเท้ายาวๆนั่นแค่ไม่กี่ก้าวก็มาหยุดตรงหน้าเธอ เขาคิดและชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากถามเธอออกมา
            “นี่ ฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่านะ ว่าเราสองคนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน”
            เอ๋..( O_O )! เคยเจอเหรอ หน้าอย่างนี้ แววตาอย่าง นี้ในความทรงจำของเรานี่คือเป็นครั้งแรกละนะที่เจอกัน…..มันจะมาไม้ไหน!
            “เอ่อ คงเคยเดินสวนกันสักแห่งหรือไม่เบ้าหน้าฉันก็คงโหลมากล่ะมั้ง” รินเอามือมาตบแก้มตัวเองเบาๆ
           
          “เหอะๆ ไม่ลองนึกกลับไปสักนิดหรือไง”
          “อื้ม... อีกอย่างชื่อคุณน่ะ เซย์ มัตสึโอกะ สินะ”
            “ใช่..คุ้นๆบ้างหรือเปล่าล่ะ” (*_*)
     สายตาเปล่งประกายของเซย์ฉายแววออกมาเพื่อรอคำตอบของหญิงสาวตรงหน้า เขาแอบซ่อนรอยยิ้มในใจภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย...แต่สายตานั้นมันปกปิดไม่ได้สักนิด
          “ ฉันเพิ่งจะได้ยินชื่อคุณครั้งแรกก็เมื่อกี้นี้แหล่ะค่ะ คุณเซย์”
     แววตาของเขาเปลี่ยนไป เขาตกใจไม่น้อยกับคำตอบที่ได้รับมา
          “ 55555 เหรอ..โทษทีน่ะ ที่ฉันถามมากไป กลับบ้านดีๆล่ะ” เขาบอกเธออย่างฝืนยิ้ม
          “ค่ะ” เธอตอบรับก่อนจะเดินออกไปโดยไม่รู้เลยว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังยังคงมองเธออยู่อย่างนั้นจนลับสายตา
         .
         .
        “ ครั้งแรกเหรอ...ริน”