Remember me please
เขียนโดย 
nat_ch
วันที่ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.42 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) อย่าโทรตามผมนะ...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความกริ๊งงงงง!!!
เสียงนาฬิกา ดังขึ้นปลุกเซย์ให้ตื่นในยามเช้าของวันเสาร์ เขายันตัวเองออกจากเตียงช้าๆ ก่อนจะเดินไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ
“นอนไม่พอสินะ” ทันทีที่เห็นหน้าตัวเองในกระจก รอบตาที่ดำคล้ำมันสื่อเป็นอย่างดีว่า ขาดแคลนการนอนมาทั้งคืน ก็นะการเป็นคนที่ถูกลืม มันเจ็บจนคิดไม่ถึงจริงๆ จนเซย์ต้องคิดทบทวนไปมาตลอดทั้งคืน ว่าตัวเขาเองสมควรถูกลืมขนาดนั้นเลยเหรอ..ไม่เข้าใจ
“แก๊กๆๆ”
“เสียงอะไรว่ะ” ในขณะที่เซย์กำลังตกอยู่ในห้วงของความคิด ก็มีเสียงอะไรบางอย่างแว่วมาจากทางห้องครัว โจรแน่ๆ ..แต่โจรมันจะเข้าห้องได้ไง...หรือว่าผี ไม่เอาสิเซย์ ไม่ไม่ๆ อยู่คนเดียวแล้วมาคิดเรื่องแบบนี้ไม่สนุกเลยยอ่ะ TT^TT
“แก๊กๆๆ”
มันดังขึ้นอีกแล้ว เป็นไงเป็นกันล่ะว่ะ
เขาเดินออกจากห้องน้ำช้าๆ ฮึ่บ และค่อยๆเดินไปทางห้องครัวที่อยู่อีกไม่ไกล
สายตาของเขามองเห็นเงาสูงที่สะท้อนออกมาจากห้องครัว ...เอาล่ะว้า อย่างน้องน้อยก็ไม่ใช่ผี
เซย์ตัดสินใจวิ่งไปอย่างรวดเร็ว คิดจะกระโดดถีบโจรจากด้านหลังเสียให้คว่ำ
..ตึกๆๆ
“ย้ากกกกกก ตายยย เสียเถอะแก๊”
เหวออ O.O โครม!!
หึๆๆ เซย์ถีบโจรในความคิดจนคว่ำ ร่างนั้นเซถลาไปนอนแอ๊กอยู่กับซิงค์ล้างจานเรียบร้อย และเขายังคงยืนมองโจรร้ายอยู่อย่างนั้นด้วยสายตาที่เหยียดหยามเล็กน้อย แต่ว่ารู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูกแฮะ = =’
ผู้ที่อยู่เบื้องล่างค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นช้าๆ ใบหน้ามีเลือดไหลอาบแก้ม เสียงหอบด้วยความตกใจ มีเสียงสะอื้นเล็กๆลอดออกมาตามไรฟันอย่างน่าสงสาร
“เซย์!!..ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง ห้า TT^TT”
“เฮ้ยยย ยู = =” เวรละไง
....คาซามัตสึ ยูกิ ไอ้เลขาตัวแสบนั่นเองที่แอบมาเข้าห้องของเซย์ ปกติทั้งคู่จะไปทำงานพร้อมกันเขาจึงให้กุญแจไว้กับยูกิ ถึงแม้ยูกิจะเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้ม และดูเหมือนโง่ตลอดเวลา แต่ความจริงแล้วหมอนี่มันฉลาดเป็นกรด ทันคน และรู้ใจเซย์ที่สุด จากเพื่อนเลยกลายมาเป็นเลขาเขาในตอนนี้
“ผมเลือดออก เลยเห็นไหม TT” ยูกิพูดพลางควานหากระดาษทิชชูมาซับเลือด..ช่างเป็นภาพที่น่าเวทนา..
“อย่างแสร้งทำเป็นร้องไห้เลยน่ะ ความผิดทั้งหมดอยู่ที่นาย จะมาทำไมวันเสาร์ นี่มันวันหยุดดนะ”
“ก็นึกว่าผมจะเข้าห้องรองประธานได้ตลอดนี่นา 55555” (>///<)
“หึๆ ไอ้ท่าทางเขินๆนั่นมันอะไรว่ะยู ทำบ่อยๆ จะตบให้คอยดู มีอะไรก็รีบพูดมา” ยูแกล้งเซย์จนคนอื่นๆแอบคิดว่าทั้งคู่สองคนเป็นผ....ช่างเถอะ ทั้งๆที่ยูกิบอกเขาเองว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน
“ งั้นเชิญนั่งก่อนนะครับ ผมเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว” ยูกิพูดพลางไปจัดแจงยกขนมปังปิ้ง แยม และกาแฟ อาหารเช้าง่ายๆ มาเสิร์ฟอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะไปยกส่วนของตัวเองมานั่งกินใกล้ๆกัน
“ขอบใจ”
“พอดีว่า เมื่อวานคุณนิสัยเสียกลับก่อนเวลางาน เลยยังมีเอกสารที่เซ็นไม่หมดผมเลยเอามาให้น่ะครับ จะได้ไม่ค้างไปถึงวันจันทร์ เข้ามาเห็นยังไม่ตื่น เลยเข้าครัวไปทำอาหารน่ะครับ..ไม่คิดว่าจะโดนทำร้ายแบบนี่เลย TT^TT”
“พอๆ โทษทีล่ะกัน เอาเอกสารวางไว้บนโต๊ะเลยก็ได้นะ” เซย์พูดพลางดื่มกาแฟอย่างครุ่นคิด เอกสารที่ว่าคงเป็นเอกสารการพิจารณาการรับพนักงานสินะ เซย์เลยหยิบมาเปิดอ่านดูคร่าวๆ...
ริน ไม่ผ่านการรับสมัครสินะ แน่ล่ะถึงเกรดจะสูงอยู่พอตัว แต่ด้วยความที่เป็นผู้หญิงให้ไปคุมงาน คนงานคงจะไม่มีจิตใจทำงานกันพอดี เธอจะเสียใจหรือเปล่านะ คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
“เซย์ เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าตาดูไม่ดีเลยนะครับ” กังวลจนยูกิสังเกตเห็นจนได้สินะ
“ยู นายเหนื่อยหรือเปล่าที่ต้องทำงานให้ฉัน”
“เห -///- เหนื่อยสิครับต้องเป็นทาสคุณทั้งที่บริษัท ที่บ้าน ทั้งบนเตี...” (>3<)
“หยุด!! อย่าสร้างเรื่องให้คนอ่านเขาเข้าใจผิดสิเฮ่ย” ประจำเลยนะ
“5555555 คิดจะหาคนมาช่วยงานผมสินะ ก็แล้วแต่นะครับ ถ้าเป็นผู้หญิงคนนั้นที่คุณเคยเล่าให้ฟัง ผมยินดีครับ”
“ใช่ แต่เขาจำฉันไม่ได้เลยน่ะสิ” TT
“ถ้าเมื่อก่อนคุณกับสนิทกันจริงๆ ผมว่ามันต้องเกิดอะไรสักอย่างแน่ๆ อย่าดราม่าเลยครับ”
“รู้ทัน ฉลาดสมเป็นนาย แต่เขาสมัครในตำแหน่งวิศวกรคุมงาน จะให้มาทำในตำแหน่งเลขาจะยอมหรือเปล่าล่ะ ถ้าพี่ชายของรินรู้เข้าว่ามาทำงานกับฉันต้องไม่ยอมแน่ๆ” เซย์พูดพล่ามปัญหาที่คิดไม่ตกให้ยูกิฟัง ก็เขาไม่ถูกชะตากับพี่ชายรินเอาเสียเลยน่ะสิ เฮ้อทำไงดีล่ะ
...แต่สำหรับยูกิ ปัญหาที่ว่ามามันเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมาก
“ไม่เห็นจะยากเลยครับ คุณเคยเล่าให้ผมฟังว่าทางบ้านคุณรินมีปัญหาทางการเงิน ไม่ว่าตำแหน่งไหนๆเขาก็ต้องรับแน่นอนถ้ามีเงินเดือนพร้อมสวัสดิการที่ดี ส่วนเรื่องพี่ชาย แค่ให้คุณรินเซ็นสัญญาทำงานกับเรา 1 ปี ถ้าหากลาออกก็จะต้องโดนเรียกทรัพย์ แค่นี้ก็ไม่มีปัญหา”
“O_O เยี่ยมเลย งั้นฉันฝากนายติดต่อกับฝ่ายบุคคลด้วยล่ะกัน” เขาได้แต่คิดในใจว่ายูกิ มันจะฉลาดไปถึงไหนกันนะ อิจฉาเสียแล้วสิ
“คิดไม่ได้เหมือนผมก็อย่าแอบอิจฉาล่ะ”
ฉึก!!
“ฉันเป็นรองประธานนะ จะให้ไปอิจฉาเลขาน่ะใช่เรื่องซะที่ไหน”
“ครับๆ ผมจะติดต่อให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ แต่เซย์คุณน่ะ ไปล้างจานเลยครับ!!”
“สั่งฉันหรือไง? นายนี่มัน@#$%^&*(฿.”
“.....” ไม่มีคำตอบใดๆจากยูกิทั้งนั้น แต่เขากลับส่งสายตาตำหนิ ความเอาแต่ใจของเซย์เล็กน้อยก่อนจะก้มลงอ่านเอกสาร และปล่อยให้เสียงบ่นของเซย์ผ่านหูไป
“ชิ ก็รีบๆกินเข้าสิ ได้เอาไปล้างพร้อมกัน” (-{}-)
“นี่ครับ ^^ ” ทันทีที่ยูกิกินเสร็จ เซย์ก็ตรงไปเก็บจาน แก้วมาล้างด้วยท่าทางที่ไม่พอใจนัก แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมโดยดี เพราะคิดถึงความเหน็ดเหนื่อยที่ยูกิทำงานให้เขามาโดยตลอด
"เปิดลำโพงด้วยนะ จะฟัง"
....ตื๊ดๆๆ
เสียงเรียกสายที่ดังขึ้น เรียกความสนใจของเซย์ได้เป็นอย่างดี เขารู้ดีว่ายูกิสามารถจัดการทุกอย่างได้อยู่แล้วแต่ครั้งนี้เป็นเรื่องของริน เลยอยากแน่ใจกว่าเก่า
(สวัสดีค่ะ บัวบูชาค่ะ) ชื่อ? ฮึ่ม! (=’’=)
“สวัสดีครับคุณบัว ขอโทษทีที่รบกวนในวันหยุดนะครับ”
(ไม่เป็นไรค่ะ คุณยูกิมีงานเร่งด่วนอะไรหรือเปล่าค่ะ)
“ครับท่านรองประธาน อยากจะได้เลขาเพิ่มครับ อยากจะให้คุณช่วยติดต่อให้หน่อย”
(ให้รับสมัครเพิ่มเหรอค่ะ)
“เปล่าครับ ติดต่อไปหาคุณรินนภา ธนทรัพย์เกษมนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไรให้เธอมารายงานตัวในวันพุธที่จะถึงนี้ แล้วก็เตรียมเอกสารสัญญา 1 ปีไว้ด้วยนะครับ”
(ได้ค่ะ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย..นอกเรื่องหน่อยนะค่ะ คุณทำงานไม่ดีเหรอค่ะท่านรองถึงหาคนมาเพิ่ม) ี
...มันชักจะนอกเรื่องแล้วแฮ่ะ พนักงานพวกนี้
“ 555555 เปล่าครับๆ รองประธานไม่อยากให้ผมทำงานหนักเกินไปน่ะครับเลยหาคนมาช่วย”
(แหม รักกันดีสินะค่ะ สู้ๆค่ะคุณยู) ....มันไม่ใช่แล้วนะผมว่า เซย์เลยเดินตรงไปฉกโทรศัพท์มาหูเพื่อนรัก
“รักกันดี หมายความว่าอะไรครับ คุณบัว” เสียงของเซย์ที่กรอกลงไปปนกับความโมโหที่เริ่มก่อตัวขึ้นเล็กๆ
(กรี๊ดดด ท่านรองฯ เอ่อ เอ้อ บัวไปรับลูกก่อนนะคะ) (-/\-)
ติ๊ดๆ แล้วสายก็หลุดไป ไปรับลูกในวันเสาร์ จากห้องนอนหรือไงใครมันจะเชื่อ
“5555555 อย่าคิดมากน่ะ”
“นายเสร็จเรื่องก็กลับไปได้ละ เดี๋ยวฉันจะออกไปดูเอกสารที่บริษัท”
“ไล่ผมเหรอ ชิแล้วอย่าโทรตามผมให้ไปหานะครับ” เรื่องนั้นมันไม่มีทางหรอก
“เออ” เซย์ตะโกนไล่หลังไปขณะที่ยูกิกลำลังออกจากประตูห้องด้วยอาการน้อยใจ
.
.
.
.
.
1 ชั่วโมงผ่านไป...
ติ๊ดๆๆ
“ยู”
(โทรหาผมทำไมครับ) ฟังจากเสียงก็รู้เลยว่ายังเคืองกันอยู่แน่ๆ
“ฉันหาเอกสารไม่เจอ! นายเอาไปเก็บที่ไหน มาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ” (-[]-)
(ถึงคุณจะงอแง แต่ผมน้อยใจอยู่ ไม่ไปครับ)
..ติ๊ดๆๆ
“ไอ้ยู!!!!!!!!” เซย์ตะโกนออกมาด้วยความโมโห เฮ้อได้รินมาเป็นเลขาเมื่อไหร่ ไม่ง้อมันแน่ๆ แต่ตอนนี้ก็คงต้องยอมไปก่อนละนะ และเซย์ก็ยังคงโทรตามยู ต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่ย่อท้อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
