Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ
เขียนโดย 
kewalin
วันที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.19 น.
แก้ไขเมื่อ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 19.42 น. โดย เจ้าของนิยาย
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
น้ำตกแก้ว
เวลา 12.00น.
“เรย์ๆ ถึงแล้ว ตื่นๆ”
“อืม” เรย์มองผมอย่างงัวเงียมากๆเลย แต่จะว่าไปมันก็น่ารักดีนะ
“รู้ทางเข้าไปใช่ไหมเรย์”
“รู้ๆ ทางนี้ๆ”
ผมให้เรย์นำโดยมีพวกผมคอยประคองหลังให้ไม่ให้ล้ม แต่จะว่าไปเรย์รู้ทางที่นี่ดีจังเลยนะ ทางลับรึไงเนี้ยแต่มันก็เย็นสบายดีนะ มีลมพัดอ่อนๆ เริ่มได้ยินเสียงน้ำแล้ว นี่ใกล้ถึงแล้วใช่ไหมเนี้ย แต่ตอนที่มากับเรย์คราวก่อนเรย์พามาอีกทางนี่ สงสัยคงพบทางนี้เข้าล่ะมั้ง
“ถึงแล้วล่ะ”
“ยังสวยเหมือนเดิมเลย นายว่าไหมเคน”
“นั้นสินะ”
“เดี๋ยวนะ นายกับริวสนิทกันตอนไหนเนี้ย”
“อ๋อ นานแล้วล่ะพวกเราเป็นเพื่อนกันตั่งแต่อยู่ ม.ต้น นะ พออยู่ ม.ปลายก็อยู่คนละห้องไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่นะ”
“อย่างงี้นี่เอง”
“ว่าแต่ริว นายเปลี่ยนเบอร์รึไงนะ”
“อ้อโทษทีนะ ลืมบอก พอดีว่ามือถือหล่นหายที่สวนสาธารณะน่ะ”
“อ๋อ”
End Kan speak
พวกนั้นสนิทกันดีจังเลยนะ แต่เอาเถอะเราไปหาที่นั่งสงบๆแล้วเอาเท้าแช่น้ำดีกว่าเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้นมาบ้าง ฟังเพลงไปด้วยดีกว่า ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะ วันนี้ผมดูมีความสุขเอามากๆเลยล่ะ จะเป็นไปได้ไหมนะที่ผมมีความสุขขนาดนี้ได้ก็เพราะได้มาที่นี่
อาจเป็นวันที่มีฝนพรำ อาจเป็นดาวที่มองอยู่ทุกวัน
หรือช่วงที่อยู่เงียบๆ คนเดียว บางครั้งที่เหลียวมองหลัง
ยังจำวันของเราได้ดี มันยังคงชัดในใจฉัน
จำน้ำเสียงเดิมๆ ได้ดีทุกคำ และมันไม่มีวันหาย~~~~
วันที่เธอรักฉัน แต่ใจของฉัน ก็ละเลย
ไม่เคยแคร์สักครั้ง ปล่อยเธอลำพัง
ปล่อยเธอเดียวดาย~~~~~~
‘เรย์ นายร้องเพลงเพราะจังเลยค่ะ’
“อ๊ะ นายะเหรอ”
‘จ๊ะ’
“อยากเจอจังเลย”
‘จะเจอกันได้ก็ต่อเมื่อฉันออกไปจาก’
“แล้วผมต้องทำยังไงเธอถึงจะออกมาได้”
‘ไม่รู้สิ’
“ผมจะช่วยเธอทุกอย่างเพื่อที่จะให้เธอออกมาจากน้ำตกให้ได้”
‘จ๊ะ ฉันจะรอนะ’
“ครับ”
การที่ได้คุยกับนายะทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย แต่ยังไงผมก็ต้องช่วยเธอออกมาให้ได้ ผมสัญญาผมจะใช้ชีวิตนี้ทั้งชีวิตเพื่อเธอคนเดียว ผมลงไปในน้ำได้ไหมเนี้ย แต่จะว่าไปลึกเข้าไปในน้ำตกมีถ้ำอยู่นี่นา ลองไปดูดีกว่า
ผมตัดสินใจที่จะเดินลงไปในน้ำเพราะผมคิดว่าเธอต้องถูกขังอยู่ในถ้ำแน่ๆ แต่ผมกลับคิดผิด เมื่อเข้าไปในถ้ำแล้วผมไม่เจอใครเลยแต่กลับเห็นแสงสว่างที่ปลายถ้ำ ผมจึงตัดสินใจที่จะเดินไปที่นั้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่ามันจะไปโผล่ที่สถานที่อื่นหรือโผล่มาด้านหลังน้ำตกกันแน่ มันเป็นสิ่งที่ท้าทายดี แต่พอมาถึงผมถึงกับอึ้งไปเลยเพราะที่ๆผมมาถึงนั้นมันเป็นทุ้งหญ้าอะไรสักอย่าง
“นายะ เธออยู่ที่นี่รึเปล่า”
.
.
.
.
.
.
.
ไม่มีเสียงสัญญาตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก.....
“ไม่อยู่ที่นี่จริงๆสินะ”
“เรย์ นายอยู่ไหนนะ”
“อยู่นี่”
“เข้าไปทำอะไรในน้ำตกนะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“แน่ใจนะเรย์ หน้านายซีดๆนะ”
“แน่นใจครับ”
“งั้นก็กลับเลยไหม”
“กลับโรงพยาบาลเหรอ ริว”
“กลับบ้านสิ”
“อา ว่าแต่ริว ชื่อเต็มๆของนายคืออะไรเหรอ”
“คัสสึยูกิ ริว”
“นายคนของตระกูลคัสสึยูกิเหรอ”
“ใช่ ทำไมเหรอ”
“เปล่าๆ แค่อยากรู้น่ะ”
“อยากรู้อะไรถามมาเลย”
“นายเข้าร่วมกับตระกูลชิบุยะฝ่ายตะวันออกหรือฝ่ายตะวันตก”
“อืม....ไม่รู้สิ นายฝ่ายไหนล่ะ”
“ฝ่ายตะวันออก”
“งั้นฉันจะอยู่ฝ่ายเดียวกับนาย แล้วจะไม่เป็นแค่เพื่อนแน่”
“หมายความว่าไงที่ไม่ได้เป็นแค่เพื่อน”
“ก็จะเป็นองคลักษณ์ให้นายด้วย”
“มะ...ไม่ต้องก็ได้”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ใช่แค่ฉันนะยังมีเคนกับโซด้วยนะ”
“งั้นก็แสดงว่าพวกนายรู้เรื่องของผมทั้งหมดเลยนะสิ”
“ใช่แล้วล่ะ”
“จะว่าไปนะ โซ นายอยู่ที่นี่สินะ”
“รู้ด้วยเหรอ” แล้วคนที่ถูกเรียกชื่อก็เดินออกมาจากต้นไม้ด้านหลังเรย์ ก็เดินออกมาพร้อมกับกดเรย์นั่งลงที่ม้านั่ง อย่างหน้าตาเฉย
“เฮ้ย โซแกจะทำอะไร”
“เปล่านิ ว่าแต่ท่านเรย์ ท่านไปได้รับบาดเจ็บมาจากไหนเหรอขอรับ”
“เอ๊ะ จริงด้วย ที่ข้อเท้าไปโดนอะไรมาเหรอ เลือดออกเยอะเชียวนะเรย์”
“ไม่รู้สิ โดนตอนไหนยังไม่รู้ตัวเลย”
“ต้องให้ดูแลสินะขอรับ” โซเขาว่าอย่างนั้นแล้วก็เอาน้ำเปล่าล้างแผลให้เรย์พร้อมกับใช้ผ้าพันแผลพันข้อเท้าให้เรย์อย่าคล่องแคล้ว
“นายทำบ่อยเหรอ โซ”
“ขอรับ”
แต่จะว่าไปนะตอนนี้ก็เริ่มเจ็บขาขึ้นมาแล้วสิ จะพยายามทำให้พวกนั้นไม่รู้ว่าผมเจ็บข้อเท้าให้ได้เลย แต่ตอนนี้ขามันเริ่มชาแล้วล่ะ ขอให้ผมยังทำเป็นเก่งได้ทีเถอะนะ
“ยืนไหวไหมขอรับ”
“ไหวๆ ไม่ต้องห่วง” ผมแค่ลุกนิดเดียวก็เกือบจะล้มลงทันที แต่ดีนะที่โซกับเคนจับไว้ทันไม่งั้นผมได้ลงไปจูบกับดินแน่
“ไม่เห็นต้องฝืนเลย ไม่ไหวก็บอกว่าไม่ไหว” ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะเรย์
“ก็ได้”
“กลับได้รึยังขอรับ ยิ่งเย็นมากเท่าไหร่มันจะยิ่งหนาวนะขอรับ”
“อื่อ กลับกันเถอะ แต่ขอขี่หลังนายไปได้ไหม เคน”
“ได้อยู่แล้วล่ะ”
“ว่าแต่โซนายกลับยังไงเหรอ”
“ผมขับรถมาขอรับ”
“อ๋อ” เอาตรงๆนะผมค่อนข้างกลัวโซเลยล่ะ เพราะอะไรน่ะเหรอนั้นก็เพราะว่าโซเป็นอันธพาลประจำโรงเรียนยังไงล่ะ ทุกคนทั้งโรงเรียนกลัวเขากันหมดเลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา นอกจากริวกับเคนน่ะนะ พรุ่งนี้จะเป็นยังไงนร้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
