Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ

บทที่ 6

วันต่อมา

หลังเลิกเรียน

            ทำไมเวลาผ่านไปเร็วอย่างนี้นะ วันนี้ทั้งเคน ทั้งโซก็ไม่มาโรงเรียนเลยเหลือแต่ริวคนเดียวเอง 2 คนนั้นหายไปไหนกันนะ แต่ทำไมทุกคนถึงได้มองเราแบบนั้นล่ะ แต่ผมได้ยินคนพูดถึงผมในแง่ลบมาด้วยล่ะ

‘ริวคุงอย่าไปอยู่ใกล้เรย์คุงนะ’

‘เจ้านั้นคิดจะพาเรย์ไปเจอสิ่งอันตรายอีกรึไง’

‘ไม่มีนักเรียนคนไหนกล้าต่อว่าอาจารย์แบบนั้นหรอกนะ’

ฯลฯ

            ถึงจะมีคำพูดแบบนั้นมากขึ้นเรื่อยๆก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะนั้นไม่ใช่ตัวผมเลยสักนิด มีน้อยคนที่คิดกับผมในแง่บวก แต่ตอนนี้ผมไม่รู้จะไปไหนดีแล้วนะเนี้ย

“ริวจ๊ะ อาจารย์ปฏิมาภรณ์เรียกหาอยู่นะจ๊ะ”

“ที่ไหนเหรอ”

“ที่ห้องดนตรีน่ะจ๊ะ”

“ครับ ขอบคุณที่มาบอกนะ เรย์นายจะเอายังไง”

“นายไปหาอาจารย์เหอะ เดี๋ยวกลับบ้านเอง”

“ได้ๆ” ริวตอบแค่นั้นแล้วก็เดินไปหาอาจารย์ทันที แต่เราล่ะจะกลับบ้านเหมือนตามที่บอกริวดีไหมนะ หรือว่าจะไปหาที่เที่ยวก่อนดีล่ะ เอายังไงดีนะ จะว่าไปนะแถวนี้มีร้านเค้กเปิดใหม่นี่นา ไปร้านหนังสือก่อนแล้วซื้อเค้กไปฝากเคนล่ะกัน

ร้านหนังสือ

            เอ วันนี้มีหนังสือมาใหม่เยอะใช้ได้เลยแฮะ แต่ผมก็ไม่ซื้อหรอกนะเพราะผมไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ เรื่องน้ำตกแก้วอยู่ไหนนะ เอ ผมว่ามันอยู่ล็อกนี้นี่นา หายไปไหนแล้วนะ

ปึก

“เฮ้ย”

“ว้าย”

“เอ่อ...ไม่เป็นอะไรนะครับ”

“ค่ะไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะค่ะที่เดินไม่ดู”

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องขอโทษด้วยที่มัวแต่หาหนังสือจนไม่ได้มองทาง”

“แต่ว่าเสื้อคุณเปียกด้วยนี่ค่ะ”

“อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับ เปียกแค่นี้เองเดี๋ยวก็แห้ง” เปียกแค่นี้งั้นเหรอผมเปียกโชกเกือบทั้งตัวเลยเนี้ย แต่ดีนะที่ผมเอาเสื้อแจ๊คเก็ต มาด้วยไม่งั้นมีหวังได้หนาวตายแน่ๆ

“ขอโทษจริงๆนะค่ะ”

“ครับๆ ไม่เป็นไร”

            เฮ้อ กว่าจะไปได้สักที อ๊ะ เจอแล้วซื้อเล่มนี้ล่ะกัน ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นไปที่เคาเตอร์เพื่อจัดการจ่ายเงินอะไรให้เรียบร้อย เอาล่ะเสร็จไปอย่างล่ะทีนี้ก็ไปซื้อเค้กให้เคน แล้วเคนชอบเค้กรสอะไรล่ะซื้อไปตามความชอบของเราเองล่ะกัน ^_^

“เอาเค้กรสชาเขียวหนึ่งปอนครับ”

“เค้กชาเขียวหนึ่งปอนได้แล้วครับ ทั้งหมด 200 บาทครับ”

“นี่ครับ” ถูกอ่ะ แต่เอาเถอะรีบเอาเค้กกลับบ้าน ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด แล้วเราชิ่งไปอ่านหนังสือที่น้ำตกแก้วล่ะกัน

“แล้วมาใหม่นะครับ” รีบกลับบ้านดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา

“กลับมาแล้ว”

“กลับมาแล้วเหรอ เรย์ เหนื่อยไหม”

“เคน วันนี้ทำไมนายไม่ไปเรียน”

“คือว่า.....”

“.....”

“ฉันกลับไปที่บ้านตัวเองมาน่ะ กลับไปเอาเสื้อผ้ามา”

“เหรอ ซื้อมาฝาก” ผมตอบพร้อมยื่นเค้กให้เคนแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องโดยไม่หันไปมองว่าเคนทำสีหน้ายังไง เพราะเขาจะทำสีหน้ายังไงก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่นา ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเอาการบ้านไปทำที่น้ำตกแก้วล่ะกัน พรุ่งนี้วันหยุดด้วย

            ผมเดินลงบันไดมาข้างล่างก็เห็นเคน โซและริวนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างสนุกสนาน โดยไม่มีใครสังเกตว่าผมเดินลงมาแล้ว  ช่างเหอะยังไงซะก็ไม่มีใครสนใจคนอย่างผมอยู่แล้วนิไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม เอาเถอะไปน้ำตกแก้วเลยดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน เรย์เดินออกจากคฤหาสไปอย่างเงียบๆโดยไม่รูว่าเคนแอบมองอยู่

“เคนแกมองอะไรฟระ ชั้นกับริวสังเกตมานานและ”

“มองเรย์น่ะ”

“ท่านเรย์ไปไหน” ->โซ

“เรย์ไปไหน” -> ริว

“ไม่รู้สิ เห็นสะพายกะเป๋าเป้ไปด้วย”

“คงไปธุระมั้ง”

“นั้นสิเนอะ”

น้ำตกแก้ว

            เรย์เดินเข้าไปในน้ำตกแก้วอย่างอารมณ์ดี นานแล้วล่ะที่เรย์ไม่ได้อารมณ์ดีแบบนี้ เรย์เริ่มมองหาโต๊ะที่มันนั่งข้างน้ำตก พอเรย์หาที่นั่งได้แล้วก็เริ่มที่จะลงมือวาดรูปตามที่อาจารย์สั่งให้วาดรูปอะไรก็ได้ตามที่ชอบโดยไม่ระบุว่าห้ามวาดภาพอะไร

“เอาล่ะ วาดตรงนี้แหละ”

“วันนี้มีการบ้านเหรอค่ะ คุณเรย์”

“อย่าเติมคำว่า’คุณ’จะได้ไหม”

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ นายะลืม”

“ไม่เป็นไร แล้วนายะไม่เหงาบ้างเหรอที่ต้องอยู่ที่นี่คนเดียว”

“เหงามากเลยค่ะ แต่ต้องพยายามเพื่อที่จะได้ออกจากที่นี่ให้ได้น่ะค่ะ”

“พยายามจังนะขนาดผมยังหาวิธีให้ไม่ได้เลย”เรย์พูดตอบไปพร้อมวาดรูปไปด้วย ภาพที่เรย์เริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น เรย์คิดถูกแล้วที่เอางานมาทำที่นี่

“ถ้าไม่พยายามก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้สิ เรย์” นายะตอบมาอย่างมีความสุข มันทำให้เรย์สบายใจขึ้นเยอะที่นายะยังพูดได้อย่างมีความสุข ตอนแรกเรย์คิดว่านายะจะเศร้าที่ได้อยู่ในน้ำตกซะอีก แต่ก็ยังดีที่เธอสามารถยิ้มได้ (มองเห็นเหรอ:นักเขียน)

“นั้นสินะ ผมจะช่วยเธอด้วยอีกแรงล่ะกัน แต่ถ้าเธอออกมาได้ก็ชีวิตใครชีวิตมันล่ะกันนะ”

“เย็นชาจังค่ะ” ใช่สิผมมันเย็นชาไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ผมไม่มีอะไรดีคู่ควรกับเธอหรอกนะ สักนิดเดียวก็ไม่มี

            เฮ้อ~~~ วาดเสร็จสักทีลงสีเลยล่ะกัน เริ่มจากสีฟ้าเลยละกัน เรย์ใช้สีฟ้าระบายสีท้องฟ้า ใช้สีเขียวระบายต้นไม้กับพุ่มหญ้า สีน้ำตาลระบายลำต้นของต้นไม้ พื้นดินและหินบริเวณน้ำตก ส่วนน้ำใช้สีฟ้า พอสีเริ่มแห้งเรย์ใช้สีขาววาดเป็นก่อนเมฆบนท้องฟ้ากับตรงน้ำตก แล้วใช้สีดำผสมกับสีน้ำตาลเติมลงไปที่หินบริเวณที่เปียกน้ำเพื่อให้ดูสมจริงมากขึ้น

“เล่นสีแค่นี้คงพอแล้วมั้ง นายะวันนี้ผมกลับก่อนนะ” ผมพูดขณะที่เอาแผ่นพลาสติกมาปิดรูปภาพแล้วเอาตัวหนีบมาหนีบทั้ง 4 ด้าน

“อ๋อ ค่ะ” นายะตอบพลางมองเรย์ที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า

            เรย์เดินออกจากน้ำตกแก้วแล้วมุ้งหน้าไปร้านเครื่องเขียนทันที โดยไม่รู้ว่าเคน ริวและโซกำลังตามหาเรย์อยู่ เรย์เดินเลือกของในร้านเครื่องเขียน พอเจอสิ่งที่หาก็เอามาใส่ในตะกร้าแต่ส่วนใหญ่สิ่งที่เรย์หาจะเป็นสีโปสเตอร์ซะส่วนใหญ่ กระดาษร้อยปอนเท่ากระดาษ A4 ประมาณ 1 ปึก (เอาไปทำอะไรตั่งเยอะเนี้ย : นักเขียน) ดินสอ 2B 2-3 แท่ง ดินสอ EE 2 แท่ง กบเหลาดินสอ ปากกาตัดเส้น ขนาด 3,5,8,12  พู่กัน ขนาด3,5,6,12,ขนาดใหญ่สุด จานสี 12 ช่อง 2 อัน กระดาษ A4 กล่องนึง (ซื้อไปเพื่อ : นักเขียน)

“เอ~ ขาดอะไรอีกนร้า” เรย์นึกสิ่งที่ต้องซื้ออยู่ในร้าน

“อ๊ะ ท่านเรย์” -> โซ

“ว่า”

“ท่านหายไปไหนมาครับ”

“ทำการบ้านกับซื้อของ มีไร”

“พวกผมตามหาซะวุ้นเลย”

“น่ารำคาญ”

ช็อค!! -> โซ

“มาผมถือให้ครับ”

“เออ” ตอบพร้อมส่งตะกร้าให้โซ แล้วเดินไปที่เคาเตอร์พร้อมกับจ่ายเงิน ส่วนของโซจะเป็นคนถือออกจากร้าน แต่พอออกจากร้านก็มาเจอ ริวกับเคนเข้าพอดี ทั้ง 2 คนเลยมาช่วยโซถือของ ส่วนเรย์ก็เดินไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆๆ

“เรย์ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ” -> เคน

“อย่ามายุ้ง จะไปเรียนก็ไปเลย เดี๋ยวค่อยตามไป”

“อาๆ งั้นเคนไปโรงเรียนล่ะนะ”

“อืม”