Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ

          
NayaSpeak
 
            เขาได้ยินเสียงเราเหรอ ไม่อยากเชื่อเลย เขาไม่กลัวเสียงของเราเลยสักนิด ทั้งๆที่คนอื่นพากันหนีแต่เขากลับไม่หนี เขาเป็นใครกันแน่นะ
“นายได้ยินเสียงของเราเหรอ”
“ใช่ ผมได้ยินชัดมากๆด้วย แต่ผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน”
“นายไม่กลัวรึไงกัน”
“ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ ผมไม่เชื่อว่าคุณเป็นวิญญาณหรอกนะ”
“นายจิตใจอบอุ่นจังเลยนะ”
“เธอชื่ออะไร ผมชื่อ เรย์ ชิบุยะ เรย์”
“เรา นายะ คุจิกิ นายะ”
“คุจิกิ เธอเป็นคนของตระกูลคุจิกิใช่ไหม”
“ใช่”
“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“เราถูกตามล่านะ”
“ตามล่า?”
“คนพวกนั้นจะจับตัวเราไปเพื่อแต่งงานกับคนในตระกูลชิบุยะนะ”
“เขาระบุรึเปล่าว่าเป็นตระกูล ชิบุยะ ฝ่ายไหน มันมีฝ่ายตะวันออกกับตะวันตกนะ”
“ตะวันตก”
“ผมฝ่ายตะวันออก”
“นายคงไม่บอกคนพวกนั้นใช่ไหม”
“ทำไมต้องบอกด้วยล่ะ ถ้าบอกผมก็ไม่ได้มาที่สงบๆแบบนี้สิ แต่ว่ามันก็งงๆอยู่เหมือนกันนะ มีแต่ผมรึเปล่าที่คุยกับเธอแบบนี้ได้นะ”
“ใช่แล้วล่ะ เราก็พึ่งเคยเจอคนที่คุยกันแบบนี้ได้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน”
“งั้นผมจะมาใหม่พรุ่งนี้นะ มันเย็นมากแล้ว”
“ค่ะ กลับดีๆนะค่ะ คุณเรย์”
“อือ”
 
End NayaSpeak
 
            จะ 1 ทุ่มแล้วเหรอเนี้ย วันนี้เรามาอยู่นานใช้ได้เลยแฮะ หาอะไรกินก่อนกลับดีกว่า กินอะไรดีนะ อืม~~ กินพิซซ่าล่ะกัน  อ๊ะ ทำไมหมอนั้นยังไม่กลับบ้านอีกนะ แล้วทำไมเสื้อผ้าถึงได้มอมแมมแบบนั้นล่ะ
“เฮ้”
“เรย์เหรอ”
“คิดว่าใครกันล่ะ ว่าแต่ทำไมถึงอยู่ในสภาพนั้นล่ะ”
“คือว่า...โดนยึดบ้านนะ พ่อแม่ก็หนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ วันนี้หาที่พักไม่ได้คงต้องนอนข้างทางล่ะนะ น่าสมเพชใช้ไหมล่ะที่มีเพื่อนแบบนี้ ขอโทษด้วยนะ”
“เสียใจด้วยนะ”
“บอกได้เลยตอนนี้ไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ โรงเรียนพ่อแม่ก็ยื่นใบลาอกไปแล้วด้วย”
“นายเรียนที่โรงเรียนมัสสึทาคิใช่ไหม”
“ใช่ แต่ตอนนี้คงไม่ได้เรียนแล้วล่ะ”
“นายเรียนห้องไหน”
“ม.6/2”
“นายอยากเรียนอยู่รึเปล่า”
“ต่องอยากสิ แต่ตอนนี้คงไม่มีหวังแล้วล่ะ ตอนนี้เงินที่มีอยู่ก็ไม่มากด้วย ที่อยู่ก็หาไม่ได้”
“ผมอยู่บ้านผมสิ”
“ได้แน่เหรอ”
“ได้สิ แต่ว่านายยังไม่ได้ทานอะไรเลยใช่ไหม”
“ตั่งแต่เที่ยงแล้วล่ะ”
“งั้นไปกินพิซซ่ากัน”
“แต่ว่า....”
“นายไม่ต้องจ่ายเงินหรอก เดี๋ยวผมจ่ายให้เอง”
“ขะ ขอบคุณนะ”
“อืม”
 
ร้าน Pizza
 
“คุณลูกค้าจะรับอะไรดีค่ะ”
“ผมเอา ซัมเมอร์เซ็ต แล้วนายล่ะเอาอะไร”
“เอาเหมือนเรย์ล่ะกัน”
“ซัมเมอร์เซ็ต 2 ครับ”
“รอสักครู่นะค่ะ”
 
10 นาทีผ่านไป
“ได้แล้วค่ะ”
“ครับ”
“ทำไมนายต้องสนใจคนอย่างเราด้วยล่ะ เรย์”
“ก็นายเป็นเพื่อนของผมนินา”
“แต่นายเงียบ ไม่เปิดปากพูดกับใครเลยนินา”
“นายอาจจะเป็นคนแรกก็ได้นะ ที่ทำให้ผมเปิดใจที่จะพูดกับใครสักคน”
“พูดซะซึ้งเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ ก็มันจริงนิ”
“ครับๆ”
“เอาล่ะกินกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะกลับบ้านค่ำไปมากกว่านี้อีก”
“จริงด้วยนะ ^^”
 
            ผมไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ ทำไมนายยังยิ้มได้ทั้งๆที่พึ่งเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับนาย หมอนี่จะเรียนเก่งรึเปล่านะ ถ้าเรียนเก่งขอให้ช่วยสอนการบ้านหน่อยดีกว่า แต่หมอนี่มีการบ้านรึเปล่าเนี้ย
“เรย์”
“...”
“เรย์!”
“ห๊ะ! อะไรๆ”
“เหม่ออะไรอยู่นะ อิ่มแล้วเหรอ”
“อืม”
“นายทานนิดเดียวเอง งั้นเอาแบบนี้นะ อันไหนกินไม่หมดก็พี่พนักงานเอาใส่กล่องให้ดีไหม”
“ก็ดีนะ แหะๆ”
“งั้นก็ พี่ครับ”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวพี่เอาของนี้ใส่กล่องนะครับ”
“คิดเงินด้วย”
“ค่ะๆ”
“นายมีเสื้อผ้ารึเปล่า”
“มีแค่ชุดที่ใส่อยู่เนี้ย”
“งั้นวันนี้ใส่ชุดของผมไปก่อนล่ะกัน พรุ่งนี้ค่อยออกไปซื้อชุดกัน”
“พรุ่งนี้ไม่ไปเรียนเหรอ”
“โดดเรียนสักวันจะเป็นไรไปล่ะ”
“ฮ่าๆ นายนี่นะ”
“เคน กลับกันเถอะ”
“อื่อ”
“ทั้งหมด 650 ค่ะ”
“นี่ครับ”
“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”
 
            เช้าวันต่อไปผมพาเคนออกไปซื้อเสื้อผ้าโดยมีบอดี้การ์ดประจำตระกูลชิบุยะตามมาด้วย 1 คน ชื่อ โซยะ เซย์  แต่ดูเหมือนผมกับเขาจะเป็นเพื่อนกันมากกว่าบอดี้การ์ดกับเจ้านายซะอีกนะเนี้ย แต่เอาเถอะเขาก็ขับรถไปตามคำสั่งของผมล่ะนะ
“เซย์”
“ครับ คุณหนูเรย์”
“แวะไปที่โรงเรียนมัสสึทาคิ หน่อยสิ”
“ครับ”
“แวะเข้าไปทำไมเหรอเรย์”
“พานายไปสมัครใหม่อีกรอบไงเคน”
“นายใจดีจัง ซึ้ง”
“หึหึ”
“ว่าแต่ฉันต้องเรียกนายว่า คุณหนูเรย์ ไหมเนี้ย”
“อย่าเชียวนะ”
“ทำไมล่ะ คนในโรงเรียนบางส่วนก็เรียกกันแบบนั้นนี่นา”
“พวกนั้นเรียกกันเองต่างหากล่ะ”
“แล้วนายชอบไหมล่ะ”
“ต้องไม่ชอบอยู่แล้วล่ะ เบื่อพวกผู้หญิงที่เข้ามาเกาะแกะด้วย”
“ฮ่าๆๆ ทำไงได้ล่ะก็นายดันฮอตนี่หว่า”
“เพราะงั้นแหละ ไปไหนมาไหนในโรงเรียนอย่างสงบไม่เคยได้เลย”
“สมกับเป็นนายจริงๆ”
“สมกับเป็นผมเหรอ”
“ใช่”
“ตรงไหน”
“ทุกตรงนั้นแหละ”
“เอ่อ เรย์คุง”
“มากะใช่ไหม”
“อื่อ”
“เรื่องนั้นผมขอปฏิเสธนะ ตอนนี้ผมไม่คิดที่จะคบกับใครเป็นแฟนทั้งนั้น ถ้าผมจะคบกับใครสักคนขอผมเป็นฝ่ายเลือกเองจะดีกว่านะ”
“ทำไมล่ะ หรือว่าเรย์คงมีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะ”
“คนที่ชอบเหรอ นั้นสินะ อืม......อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ”
“ทำไมล่ะ เป็นมากะไม่ได้เหรอ คนที่เรย์คุงจะรักนะ เป็นมากะไม่ได้เหรอ”
“เธอมันน่ารำคาญ เข้าใจมั้ย คนอย่างเธอไม่ใช่สเปคผมหรอกนะ”
“ทำไมล่ะ ทำไมๆ”
“ก็ไม่ทำไมนิ แค่เธอมันน่ารำคาญก็แค่นั้นแหละ”
 
“ว้าย ดูนั้นสิเธอ”
“สงสัยโดนท่านเรย์ปฏิเสธรักแน่เลย”
“ไม่รู้จักเจียมตัวมั้งเลยนร้า”
 
            คนที่เดินผ่านเริ่มพูดจาดูถูกมากะ มากขึ้นเรื่อยๆแต่เรย์ก็ไม่มีท่าทีจะสนใจอะไรมากนักแต่กลับเดินไปที่ห้องปกครองโดยมีเคนเดินตามไปติดๆ ส่วนมากะเธอก็โวยวายด่าผมไม่เลิก จะให้ทำไงได้ล่ะก็คนมันไม่ได้รักนิ
“นายไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ เรย์”
“ไม่นิ ผมว่าผมใจดีซะด้วยซ้ำไปนะ”
“งั้นแสดงว่านายมีคนที่รักแล้วนะสิ”
“คนที่รักเหรอ ไร้สาระน่า”
“เอาเถอะ เดี๋ยวสักวันนายก็มีเองแหละ เรื่องความรักนะคิดทบทวนเยอะๆ”
“นี่นายเป็นแม่ผมเหรอ”
“น่าจะใช่นะ ฮ่าๆ”
“หึ ไปห้องปกครองกันเถอะ”
“ตกลง”