Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ
เขียนโดย 
kewalin
วันที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.19 น.
แก้ไขเมื่อ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 19.42 น. โดย เจ้าของนิยาย
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ชิบุยะ เรย์
เกิด 15 มกราคม 2540
อายุ 18 ปี
เรียนที่โรงเรียนมัสสึทาคิ
ความฝัน : เข้าเรียนที่มหาลัยโคโตสึชินาว่า
โรงเรียนมัสสึทาคิ
“น้ำตกแก้วนี้มีจิตวิญญาณของผู้หญิงคนหนึ่งอาศัยอยู่ในน้ำตกแห่งนี้เพื่อรอผู้ชายในฝันของเธอ” อย่างงี้นี่เอง มิน่าล่ะทางเข้านั้นถึงไม่มีใครเข้าไปเลย แต่ว่าตั่งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 2 ปีแล้วนี่นะวันนี้เลิกเรียนเร็ว เข้าไปคงไม่เป็นอะไรมั้ง แต่ถ้ามีคนถามว่าเข้าไปทำอะไรก็ตอบไปว่า หาเหตุการณ์เขียนรายงาน น่าจะเข้าท่านะนั้นนะ
“เรย์ เลิกเรียนแล้วไปคาราโอเกะกับพวกฉันไหม”
“....” เฮ้อ~~ เจอพวกน่ารำคาญอีกแล้วสิ ไปน้ำตกแก้วนั้นดีกว่า
“นี่ พวกฉันชวนไม่ได้ยินรึไง”
“ได้ยิน แล้วผมก็ไม่อยากไปที่นั้นด้วย”
“ไปกับพวกฉันมันไม่ดีตรงไหน”
“ทุกตรงนั้นแหละ ถ้าไม่มีธุระแล้วผมขอตัวนะ”
Ray speak
ทำไมพวกนั้นต้องมายุ่งกับผมด้วยนะไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ เราเป็นพวกไม่ยุ่งกับใครนิ ใครจะพูดยังไงก็ไม่สนใจหรอก ถึงผมจะเป็นแบบนี้แต่ถ้าเป็นเรื่องการเรียน การกีฬา ศิลปะ การร้องเพลง ผมก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ เพียงแค่ไม่เอาความสามารถส่วนนั้นออกมาใช้ให้เป็นประโยชน์ ใครคิดยังไงกับผม ผมก็ไม่สนใจทั้งนั้นล่ะ
“นี่ เรย์คุง ใช่ไหมจ๊ะ”
“....”
“ไม่ใช่เหรอ”
‘ยัยนี่เป็นใครกันล่ะเนี้ย’
“ต้องใช่อยู่แล้วล่ะเธอ ก็ชื่อที่เสื้อเขียนว่า ชิบุยะ เรย์” ->เพื่อนที่มาด้วยอีกคน
“ใช่จริงๆด้วย”
“มีธุระอะไร”
“คืองี้นะเรย์คุง คือว่า......”
อะไรของยัยนี่กันแน่นะ อ่ำอึงอยู่นั้นแหละ ทำท่าเหมือนกับจะมาสารภาพรักเลยวุ้ย งั้นก็ต้องปฏิเสธเลยล่ะกัน จะได้ไปให้พ้นๆจากตรงนี้สักที
“ฉันขอปฏิเสธนะ ไม่ว่าพวกเธอจะมาหาผมทำไมก็เถอะ”
“ทำไมถึงปฏิเสธล่ะ เรย์คุงมาเป็นแฟนกับฉันไม่ได้เหรอ”
“ทางที่ดีอย่ามายุ่งกับผม”
“กลับไปคิดอีกทีไม่ได้เหรอ ช่วยกลับไปคิดอีกทีเถอะนะ”
“กลับไปคิดอีกทีก็ได้ เธอชื่ออะไรล่ะ เอาชื่อเล่น แล้วก็ระดับชั้นที่เรียนอยู่ด้วย”
“ฉันชื่อ มากะ ชั้น ม.5/1”
“เหอะๆ เด็ก”
“ที่บอกว่าเด็กหมายความว่าไงค่ะเรย์คุง”
“ผมอยู่ ม.6/1”
“ความรักไม่มีการแบ่งระดับชั้นไม่ใช่เหรอ”
“.....” ไปดีกว่าเรา ปล่อยให้ยัยนั้นพูดคนเดียว
End Ray Speak
เฮ้อ~~~~ จะมีอะไรน่าเบื่ออีกไหมเนี้ย ว่าแต่ไปน้ำตกแก้วนี้ต้องไปทางไหนล่ะเนี้ย ลองถามคนแถวนี้ดูล่ะกัน
“พี่ๆ น้ำตกแก้วไปทางไหน”
“เดินเข้าไปในซอยข้างหน้า ถ้าเจอทางแยกอีกให้ตรงไปเลยนะน้อง”
“ขอบคุณ”
ทำไมทางนี้มันเงียบๆนักล่ะ ทั้งๆที่มีบ้านคนอยู่ด้วยแท้ๆเลยนะ ถนนแถวนี้ปิดร้างไปแล้วรึไง บ้านคนก็มีแต่ทำไมไม่มีคนเลยล่ะ บ้านร้างรึไง
ตึกๆ ตึกๆ
‘ เอ๊ะ ใครตามเรามานะ หันไปดูหรือทำเป็นไม่สนใจดีนะ ’
“ใครนะ”
“ฉันชื่อ เคนจิ”
“เคนจิ นายมาทำไม”
“ถามได้ก็ตามนายมาไง เรย์”
“รู้ชื่อผมได้ไง”
“ไม่รู้ก็บ้าและ เขารู้จักนายกันทั้งโรงเรียนนั้นแหละ ก็นายมันฮอตนี่ แถมเมื่อกี้พึ่งจะหักอกหักมากะไปเมื่อกี้ด้วย”
“ไม่ต้องตามมาเลย”
“ง่ะ ขอไปด้วยคนสิ”
“ไม่ได้คือไม่ได้”
“โหดร้าย”
“โหดแล้วไง”
“ T^T ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย เห็นแล้วขนลุก”
“ T^T ”
“เออๆ อยากตามมาก็เชิญเลย”
“ขอบคุณคร๊าบ~~”
‘น่ารำคาญเป็นบ้าเลย’
“เรย์จะไปไหนเหรอ”
“น้ำตกแก้ว”
“แต่ที่นั้นปิดกิจการไปแล้วนะ”
“ปิดแล้วไง”
“ก็เข้าไม่ได้นะสิ”
“หมายความว่าไง”
“ก็มีคนเอาไม้ไปปิดกั้นทางเข้าทั้งหมดเลยนะสิ”
“ก็เอาออกสิ”
“เอาออกยังไง”
“อย่าถาม”
“นายเคยมาที่นี่ด้วยเหรอ”
“ใช่ เคยมาตอนเด็กๆ”
“โห!! เล่าให้ฟังหน่อยสิ เดินไปเล่าไปนะ”
“ก็ได้ เคยมากับพ่อแม่ตอนเด็กๆ ตอนนั้นเด็กมากๆอายุประมาณ 2-3 ขวบได้ล่ะมั้ง พ่อแม่ผมพามาที่นี่เพราะต้องการให้ร่างกายผมแข็งแรงขึ้นนะ”
“งั้นนายก็ร่างกายอ่อนแอมากเลยนะสิ”
“ใช่ อ่อนแอมากๆ อ่อนแอตั่งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ ผมไม่กล้าที่จะพบปะกับผู้คนเลยเพราะกลัวที่จะเป็นอุปศักดิ์ให้คนอื่นๆนะ พอขึ้นประถม 1 ได้ที่นี้ก็ปิดกิจการไปแล้วนะ ผมเลยต้องย้ายบ้านย้ายโรงเรียนไป พ่อแม่ผมเชื่อว่ามีวิญญาณอยู่ในน้ำตกแก้วนั่นนะ”
“เศร้ามาก นายคงรักที่นี่มากสินะ”
“ใช่เลยล่ะ”
“ที่นี่ไม่มีใครอยู่แล้วล่ะ”
“อืม ถึงล่ะ”
“แล้วเราจะเข้าไปยังไงล่ะ”
“บันได มันมีบันไดทางเข้าจากด้านหน้าอยู่นะ”
“แล้วคนพวกนั้นไม่ปิดทางรึไง”
“ไม่ปิดหรอก มีคนส่วนน้อยที่รู้ทางเข้านั้นนะ” ผมพูดเสร็จก็เดินไปทันที ผมไม่สนใจหรอกว่าเจ้านั้นจะตามมารึเปล่า
“อ้าว เฮ้ย รอกันด้วยสิ”
ว้าว!!! ทุกอย่างในนี้ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ หลังเลิกเรียนมาที่นี่ทุกวันยังได้เลย มันไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลยคนพวกนั้นคิดไปเองรึเปล่านะ อยู่ที่นี่สักพักล่ะกันเพราะยังไงก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก แต่ว่าที่นี่สวยใช้ได้เลยแฮะ
หลังเลิกเรียนผมก็มาที่นี่ทุกทีเพราะอะไรนะเหรอ นั้นก็เพราะว่าที่นี่มันเงียบสงบปราศจากผู้คน มีสมาธิในการทำสิ่งต่างๆ
“เรย์ นายจะอยู่ที่นี่อีกนานรึเปล่า”
“......” เรย์ไม่สนใจเคนจิ แต่เขากลับเดินไปตามทางเดินซึ่งยาวเข้าไปในน้ำตก
“เฮ้ย! เรย์”
“กลับไปก่อนก็ได้”
“แล้วนายล่ะ”
“เดี๋ยวกลับเองแหละ”
“อาๆ งั้นไปล่ะ”
“อืม” มันเห็นผมเป็นเด็กรึไงเนี้ย ว่าแต่ผมไปสนใจมันทำไมนะ หมอนั้นจะเป็นยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของเรานี่นา ยังไงเราก็ไม่มีใครคบอยู่แล้วนี่นา ขนาดเราขึ้นมัธยมต้นพ่อแม่ตัวเองยังไม่สนใจเลย ญาติที่ไหนเราก็ไม่สนใจอยู่แล้ว เรามันสันโดษ ขนาดงานกลุ่มที่โรงเรียนยังไม่มีใครคิดที่จะให้เราเข้ากลุ่มด้วยเลย
นายเหงาเหรอ ที่ต้องเป็นแบบนั้นนะ.....
‘เอ๊ะ เสียงใครนะ ตอนนี้ที่นี่เหลือเราคนเดียวนี่นา’
ผมพยายามหาต้นเสียงนั้น แม้ว่าจะหาสักแค่ไหนก็ไม่เจอเลยหรือจะเป็นเสียงวิญญาณที่เขาลือกัน เราชักจะเพ้อเจ้อและวิญญาณมีอยู่จริงซะที่ไหนกันล่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
