ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

"ทุกคนนี่มันไม่จริงใช่ไหมคะ"ยูมะถามด้วยเสียงสะอื้นที่ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง
"ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กัน"เรย์ถามขึ้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว
"หรือว่าเป็นฝีมือพวกนั้นน่ะคะ"เอโกะเริ่มเอ่ยขึ้น
"คงไม่ใช่หรอกนี่เป็นเกมที่พวกนั้นสร้างขึ้นมาเอง เพราะงั้นพวกนั้นคงไม่มาทำแบบนี้หรอก"เมย์เอ่ยขึ้นอย่างมีหลักการ
"แล้วก็ดูจากสภาพศพแล้วน่าจะตายตั้งแต่เมื่อคืนแล้วถูกย้ายมาไว้ที่นี่สินะ"เมย์พูดพร้อมกับวิเคราะห์
"นั้นสิ ที่หัวเหมือนถูกกระแหกส่วนที่คอก็มีรอยถูกของมีคมปักจนทะลุเลย ไม่แปลกหรอกที่หัวจะหลุดออกมา"เอนะพูดเสริม
"ใจร้าย....ใจร้ายที่สุดทั้งๆที ฉันอุสาเชื่อใจว่าทุกคนจะไม่ฆ่ากัน แต่ทำไม ทำไม ถึงต้องเกิดเรื่องแบบนี้ ทุกคนใจร้ายที่สุดเลย"ยูมะพูดพร้อมกับร้องไห้ของวิ่งไป
"เดี่ยวสิยูมะ"เอนะพูดพร้อมกับทำท่าว่าจะวิ่งตามไปแต่ถูกเมย์ห้ามไว้
"ไม่เป็นไรหรอกเด็กคนนั้คงยังไม่พร้อมจะรับฟังน่ะ" แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปที่ห้องของตนเอง 
ในห้องของยูมะ
"ทำไมกันล่ะ คุณชินอิจิ ทำไม..."ยูมะเริ่มคำครวญแล้วร้องไห้
"ไม่ใช้ความผิดเธอหรอกนะ"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
"เรย์เซย์"ยูมะพูดขึ้นทั้งที่ยังร้องไห้อยู่
"ใช่ ฉันเอง อย่างที่พูดนั้นแหละมันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอไม่ได้เป็นคนที่ฆ่าเขา แต่เป็นคนอื่นในพวกของเธอที่ฆ่าเขา"เรย์เซย์เริ่มอธิบาย
"ขอบคุณนะเรย์เซย์ฉันน่ะ ไม่น่าคิดว่าเธอเป็นปีศาจที่เลวร้ายเลย โทษทีนะ"ยูมะยิ้มทั้งนำ้ตา
ก็อกๆๆๆเสียงเคาะปะตูดังขึ้น
"ยูมะนี่พี่เองเปิดปะตูให้พี่หน่อย"ริวจิตะโกนเรียกยูมะอยู่หน้าปะตู
"ค่า..."ยูมะตะโกนกลับไป พร้อมกับเดินไปเปิดปะตูให้ริวจิ  แล้วริวจิก็เดินไปนั้งบนเตียงกับยูมะ
"มีอะไรรึเปล่าคะ"ยูมะเริ่มถามก่อน
"ก็นะ เธอน่ะรู้อะไรเกี่ยวกับชินอิจิบ้างไหม"ริวจิถามกลับ
"ไม่รู้สิ หนูคิดว่าเขาเป็นคนดีนะ คอยช่วยเหลือหนูมาตลอดเลยะ"ยูมะพูดพร้อมกับนำ้ตาซึม
"ทำไมล่ะทั้งๆทีฉันเป็นพี่ชายแท้ๆของเธอเลยนะ"ริวจิพูดพร้อมกับกำหมัด
"เออ...พี่พูดถึงเรื่องอะไรอยู่เหรอคะ?"ยูมะถามด้วยความสงสัย
จื้ด....เสียงเครื่องช็อดไฟฟ้าที่จี้ไปที่ขอของยูมะดังขึ้นแล้วยูมะก็สลบไป
"ทำไมกัน ทั้งๆที่ฉันรักเธอมากแท้ๆ แต่เธอกลับไปชอบไอหมอนั้นมากกว่าฉัน ทำไมกัน...!"ริวจิพูดด้วยนัยตาที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวพร้อมกบมองร่างของยูมะแล้วยิ้มออกมา