ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

"เรเซย์!"ยูมะร้ิงขึ้นด้วยความตกใจพร้อมกับมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ในกรงขนาดใหญ่ที่มีเลือดเประเต็มพื้น เหมือนถูกย้อมด้วยสีแดง พอหันไปมองรอบๆก็เห็นแขนที่ถูกตัดกองอยู่เต็มพื้น และที่หน้าตกใจคือ ที่แขนของยูมะนั้นมีรอยเหมือนรอยต่อแถมมีเลือดไหลออกมาอีกด้วย
"อย่างงี้นี่เอง แขนพวกนั้นคงเป็นแขนของฉันเองสินะ"ยูมะถ้อนหายใจพร้อมกับพิงกำแพงแล้วบาดนำ้ตา แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงไม่ขาดขึ้ดว่าจะได้ยินอีกครั้ง
"ยูมะ"เสียงเรเซย์ดังขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างให้เห็น
"ไม่เป็นไรแล้วนะ จะพาออกมาเดี่ยวนี้ล่ะ"เรเซย์พูดขึ้น พร้อมกับใช้กิบที่เมย์ให้มาไขปะตูจนเปิดได้(ง่ายไปไหม:จากผู้เขียน)แล้วพายูมะออกมาได้
"ยูมะปล่อยภัยดีมั้ย"เมย์กอดยูมะพร้อมกับถ้อนหายใจด้วยความโล่งอก
"หึๆดูเหมือนว่าพวกนั้นจะพาเหยื่อของเราหนีออกมาได้แล้วล่ะ"โลกิพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม
"ยูมะไปซ้อนก่อนนะ"เมย์พูด แล้วยูมะก็หนีไป
ปัง! เสียงปืนนั้นเป็นของ เรย์ อากาเนะ เอโกะ และเอเนะ ที่กำลังยิงถลมโลกิและคุโรกาเนะอยู่
"พวกเราไม่ยอมให้แกสองคนทำอะไรยูมะหรอกนะ พวกเรายิงต่อไปเลย"เอนะตะโกนสั่งการทุกคนที่กำลังยิงอยู่
"รับทราบคะ"เอนะตอบทั้งๆที่ยังยิงปืนอยู่
"เกะกะจริงๆ!"คุโรกาเนะพูดขึ้นด้วยความโกรธ พร้อมกับสะท้อนกระสุนของพวกเอนะกลับมา จนทุกคนหลบแทบไม่ทัน แล้วการต่อสู้ก็ยืดเยื้อไปเรื่อยจนกระทั้ง ทุกคนล้มลงแต่ยังไม่ตาย
"ทำยังไงดี"เรเซย์คิดอยู่ในใจ
"พอได้แล้ว!"ยูมะพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามา โดยที่ในมือนั้นถือเศษกระจกที่แหลมคมไว้
"ยูมะทำไม "เมย์พูดในสภาพที่นอนอยู่
"ทุกคน ไม่ต้องสู่แล้วล่ะ ยังไงก็แพ้อยู่ดีนิ"ยูมะพูดพร้อมกับร้องไห้
"ยูมะอย่าบอกนะว่าเธอ"เรเซย์พูดพร้อมกับร้องไห้
"อืม ตอนทีฉันถูกขังอยู่ ฉันมองเห็นอดีน่ะ รู้แล้วล่ะว่าเธอน่ะเป็นคนมอบพลังให้ฉัน ไม่งั้นฉันคงตายไปแล้วใช่มั้ยล่ะ"ยูมะยิ้มทั้งนำ้ตา
"เพราะงั้นพลังของเธอ คืนให้นะ"ยูมะพูดขึ้นพร้อมกับใช้เศษกระจกแทงตัวเองแล้วพลังของเรเซย์ที่อยู่ในตัวยูมะกลับเข้าไปหเรเซย์ ดวงตาของเรเซย์เปลี่ยนเป็นสีแดง ปีกที่ขยับไม่ได้ก็ขยับขึ้นลงจนสามารถบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ ส่วนยูมะนั้นได้ล้มไปแล้ว
"หึ คิดว่ามีพลังแล้วจะสู้พวกเราได้นึไง"โลกิพูดพร้อกับวิ่งเข้าไปหาแต่ก็ถูกปีกของเรเซย์แทงเข้าที่ท้อง แล้วโลกิก็ล้มลง
"นี่แก! ทำอะไรพี่ฉันหะ"คุโรกะเนะถือมีดไว้ในมือพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาแต่เรเซย์ก็บัดมีดออกจากมือ แล้วโยนร่างของคุโรกาเนะจนชนกับกำแพง
"เจ็บใช่ไหม? นี่คือสิ่งที่นายทำกับยูมัไงล่ะ ไปได้แล้ว"เรเซย์พูดพร้อมกับฟันคอของคุโรกาเนะจนขาด แล้วหันไปหาโลกิซึ้งกำลังคลานหนี
"นายกำลัง คิดหนีงั้นเหรอ"เรเซย์พูดด้วยนัยตาว่างเปล่า
"แต่ไม่เป็นไร ฉันจะไม่ยอมให้นายหนีแน่ จะช่วยให้ตายเองนะ"เรเซย์ก้มลงแล้วใช้ปีกแทงโลกิจนตายแล้ววิ่งกลับไปหาร่างของยูมะที่นอนกองอยู่กับพื้น
"ยูมะเป็นอะไรไหม"เรเซย์ค่อยประคองหัวของยูมะไว้บนตัก
"พี่จ้า ยูมะขอโทษที่ลืมพี่นะ"ยูมะยิ้มออกมาแล้วแขนขวาของยูมะก็หลุดออก
"แขนเธอหลุดน่ะ เดี่ยวเก็บให้นะ"
"ไม่เป็นไร อย่าหลอกตัวเองเลย หนูน่ะไม่มีวันกลับมาแล้วนะ"
"ไม่เป็นไรเดี่ยวจะให้พลังคืนมานะ"
"ไม่เอา คนตายน่ะฟื้นใหม่ไใ่ได้หรอกนะ"ยูมะยิ้มทั้งนำ้ตา
"ไว้เจอกับใหม่นะเรเซย์ ไม่สิ พี่สาวคะ"
"อืม บายๆยูมะ"เรเซย์ยิ้มทั้งนำ้ตาแล้วยูมะก็หลับตาลง ท่ามกลางความเสียใจของทุกๆคน
"นี่ เรเซย์"เรย์พูดขึ้นพร้อมกับดึงแหวงที่นิ้วก้อยของยูมะออกมา
"เธอน่ะรักยูมะมากสินะ เพราะงั้นเก็บแหวนนี้ไว้สะสิ"เรย์พูดพร้อมกับยื่นแหวนให้ แล้วเรเซย์ก็รับแหวนนั้นไป จากนั้นปะตูที่เคปิดตายก็ถูกเปิดออก ทุกคนพากันเดินออกมา พอออกมาได้เรเซย์ก็เดินออกห่งจากทุกคน
"แน่ใจแล้วเหรอว่าจะไม่ไปกับพวกเราน่ะ"อากาเนะพูดตามหลังเรเซย์
"ไม่หรอก ฉันจะไม่รักมนุษย์อีแล้ว เพราะมนุษย์คนเดี่ยวที่ฉันจะรักคือยูมะ และจะรักตลอดไปด้วย"เรเซย์พูดพร้อมกับเดินเข้าป่าไผ่
"งั้นวกเราก็กลับกันบ้างเถอะ"
"อืม"แล้วทุกคนก็กลับบ้านกันไปอย่างสงบสุข