ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

ตึ่งๆๆๆๆ เสียงฝีเม้าของเรเซย์และยูมะดังขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง ทั้งคู่วิ่งอยู่ที่ถนนใหญ่ วิ่งไปอย่างไนจุดหมาย สิ่งที่ทั้งคู่คิดมีเพียงสิ่งเดียวคือ หนี!

"ยูมะพวกเราจะหนีไปไหนล่ะ"เรเซย์พูดพร้อมกับกุบมือยูมะแล้ววิ่งไป

"ไม่รู้!"ยูมะพูดขึ้น แต่แล้วเธอก็สะดุดล้มลงที่กลางถนน ทำเรเซย์งั้นมามองด้วยความตกใจ ก่อนจะประคองร่างของยูมะขึ้นมา

"ไม่ต้องสนใจฉันหรอก หนีไปเถอะ"ยูมะพูดพร้อมกับปัดมือของเรเซย์ทิ้ง

"ไม่เอา ถ้าเธอไม่ไปฉันก็ไม่ไป"เรเซย์พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา

"เจอแล้วสินะ"คุณพ่อของยูมะพูดด้วยสีหน้าที่โมโหมาก

"เรเซย์ไปเถอะ พวกนั้นคงไม่ทำอะไรฉันหรอก แล้วอีกอย่างท้าเธอไปเธอก็จะปลอดภัยด้วย"ยูมะพูดพร้อมกับประคองร่างตนเองขึ้นมา

ปัง! เสียงปืนดังขึ้นแล้วร่างของยูมะก็ล้มลงทันที

"ยูมะ!! ทำไมกันล่ะ ยูมะทำอะไรผิดเหรอ?"เรเซย์พูดด้วยสีหน้าโกรธแค้นพร้อมกับร้องไห้

"เพราะนังยูมะมันจะแย้งสมบัติไปจากริวจิไง รู้ไหมกว่าฉันจะฆ่าแม่ของมันได้แล้วเอาคนอื่นมาสวมรอยเป็นแม่ของมันแทนได้นี่ มันลำบากขนาดไหน ตอนนี้ในที่สุดก็ได้ฆ่ามันแล้ว555"

"คุณพ่อ...ทำไม"ยูมะพูดด้วยความยากลำบาก

"ไม่ต้องมากเรียกฉันว่าพ่อ!"พ่อของยูมะตะวาดยูมะพร้อมกับใช่ปืนจ่อไปที่หัวของยูมะอีกครั้ง

ชึก!เสียงแทงดังขึ้นพร้อมกับปีกเปื้อนเลือดของเรเซย์ที่เสียบทะลุร่างพ่อของยูมะ แล้วก็ดึงมีดนั้นออกมาเสียบทะลุร่างกายของเข้าอีกครั้งก่อนที่พ่อของยูมะจะเสียชีวิตทันที

"ยูมะไม่เป็นไรนะ ยูมะ"เรเซย์ตะโกนเรียกยูมะ แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ เรเซย์จึงตัดสินใจสิ่งร่างของยูมะ  เพราะเห็นว่ายูมะยังมีลมหายใจอยู่ เธอมาร่างยูมะมาเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีคนเปิดปะตูออกมาพอดี ทำให้เรเซย์ตกใจจนเพลอออกจากร่างของยูมะ ยูมะจึงล้มลงอยูีหน้าบ้านต่หน้าคนๆนั้น

หลายชั่วโมงต่อมาที่โรงพยาบาล

"หมอเสียใจด้วยนะครับเด็กคนนี้อาการนักมาก แถมจุดที่ถูกยิงยังเป็นจุดที่สำคัญอีกด้วย"หมอพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เจอยูมะแล้วพามาส่งโรงพยาบาล

ณ ห้องชุกเชิน

"ยูมะขอโทษนะ เพราะฉันแท้ๆเธอเลยต้องเป็นแบบนี้ ฉันจะชดใช่เอง พลังของฉัน ฉันให้เธอนะ"เรเซย์พูดพร้อมกับกุมมือขวาของยูมะไว้สักพัก ก่อนจะปล่อยมือยูมะแล้วหายไป แล้วยูมะก็ค่อยๆตื่นขึ้น

"อะไรกันแล้วฉันอยู่ไหน"ยูมะพูดขึ้นด้วยความงง

"อ้าวเธอ! ฟื้นแล้วนิเดี่ยวฉันไปตามหมอให้นะ หมอคะ!"นางพยาบาลคนนั้นยิ้มให้ยูมะก่อนจะตะโกนเรียกหมอสักพักหมอก็เข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ40ปี ซึ่งน่าจะเป็นคนที่เจอยูมะ

"ดีจังที่หนูปลอดภัย ป้าเห็นหนูล้มอยู่หน้าบ้านแถมมีเลือดออกด้วย ป้าตกใจแถมแย่เลยรู้ไหม"ป้าคนนั้นพูดพร้อมกับยิ้มด้วยท่าทางโล่งใจ แต่ยูมะกลับไม่ตอบอะไร

"แล้วหนูเป็นใครเหรอจ้ะ  บ้านอยู่ที่ไหนจ้ะ เดี่ยวป้าไปส่ง"ป้าคนนั้นถามอีกครั้ง

"หนูชื่อยูมะส่วนที่เหลือจำไม่ได้แล้ว"ยูมะพูดขึ้นด้วยท่าทางมึนงง

"หนูลองนึกดูดีๆสิ"ป้าคนนนั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"ดูท่าทางเด็กคนนี้จะได้รับการกระทบกระเทือนเป็นอย่างหนักนนครับ"หมอพูดเสริม

"ไม่! ไม่ได้เลย ปะ...ปวดหัวจัง"ยูมะพูดพร้อมกับกุมขมัดตัวเอง

"งั้นไม่เป็นไร จนกว่าความทรงจำของหนูจะกลับมาป้าจะดูแลหนูเอง"ป้าคนนนั้นพูดพร้อมกับกอดร่างของยูมะ

"ขอบคุณคะ...คุณแม่.."