ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

และแล้วเรเซย์ ก็ได้มาใช้ชีวิตในบ้านของยูมะ โดยที่คนในครอบครัวของยูมะไม่เต็มใจ โดยเฉพาะ พ่อและพี่ชายของยูมะ ซึ่งจะคอยหาเรื่องให้เรเซย์ออกจากบ้านไปเสมอ
"พี่ริวจิเอาคืนมานั้นมาห่มของเรเซย์คืนมานะ"ยูมะพยายามวิ่งตามเพื่อจะเอามาห่มไปคืนให้เรเซย์
"แล้วไงล่ะ ปีศาจจำเป็นต้องใช้ผ้าห่มด้วยหรือไง ปล่อยให้มันนอนหนาวตายนั้นแหละดีแล้ว"ริวจิพูดพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตา
"ยูมะไม่เป็นไรปล่อยเขาไปเถอะ"เรย์เซย์พูดพร้อมกับแตะไหลของยูมะ
"แต่ว่า.."
"ไม่เป็นไร กลับห้องเข้าไปนอนเถอะ"เรเซย์พูดด้วยสีหน้าไร้อารม
แล้วทั้งสองคนก็กลับเข้าไปนอนในห้อง
"เรเซย์ไม่หนาวเหรอ"ยูมะพูดพร้อมกับหันมาหาเรเซย์
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นปีศาจนะ แค่นี้ทำอะไรไม่ได้หรอก"เรเซย์พูดทั้งๆที่นอนหงาย แล้วยูมะก็เอาผ้าห่มตัวเองมาห่มให้เรเซย์
"ไม่เป็นไรหรอกผ้าห่มนี้น่ะใหญ่พอที่จะนอนได้2คนนะ แล้วก็ ถ้านอนโดยไม่ห่มผ้าเดี่ยวจะเป็นหวัดเอานะ"ยูมะพูดยิ้มๆก่อนล้มตัวลงนอนข้างเรเซย์
"สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ทิ้งฉันน่ะ ฉันรู้ว่าเธอน่ะเกียจพ่อกับพี่ชาย แต่ถ้าเธอหายไปฉันต้องร้องไห้แน่ เพราะงั้น อย่าจากฉันไปได้ไหม"ยูมะพูดพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยออกมา
"จ้ะ ฉันขอสัญญาด้วยเกียรของปีศาจว่าข้าจะไม่ทิ้งยูมะไปไหนเลย"เรเซย์พูดขึ้นก่อนจะเกี่ยวก้อยสัญญากับยูมะ ทั้งสองหัวเราะอย่างมีความสุข ก่อนที่ยูมะจะพูดว่า
"งั้นราตรีสวัตนะจ้ะ" 
"เราเองก็อยู่ที่นี่มาได้2เดือนแล้วสินะ"เรเซย์เริ่มพูดกับตัวเอง
"เราสัญญากับยูมะไปแบบนั้นชักไม่สบายใจสะแล้วสิ ยูมะน่ะเป็นคนดีเกินไปฉันคงจะดูดกลื่นพลังของเธอไม่ลงจริงๆสินะ ฉันผิดเองนั้นแหละที่คิดจะเอาพลังของเธอน่ะ"เรเซย์พูดในใจ 
"นี่ ยูมะ" เรเซย์พูดขึ้นก่อนจะหันหน้ากลับมาหายูมะ 
"อ้าว! หลับสะแล้วเหรอ?"เรเซย์พูดพร้อมกับยิ้มให้กับยูมะที่กำลังหลับไหล
"แต่ยังไงตอนที่เราพูดยูมะก็ไม่รู้ความหมายของมันแยู่แล้วนิ งั้นคงไม่เป็นไรหรอก ราตรีสวัตนะยูมะ" เรเซย์พูดขึ้นก่อนที่จะจูบไปที่หน้าผากของยูมะแล้วลูบหัวของยูมะอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะหลับไป