4 Love ยัยหน้าใสป่วนหัวใจนายสามคน

     
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งภายในร้านหนังสือดังขึ้นเมื่อมีบุคคล คนหนึ่งเปิดมันเข้าไป นั่นก็คือ..ฉันเองแหละ ฉันชื่อพิม เด็กสาวอายุ สิบห้าหน้าตาบ้านๆถึงขี้เหร่ บุคลิกธรรมดาๆถึงโคตะระธรรมดา  เรียกง่ายๆว่าไม่มีอะไรดีเลย แต่ดันแอบชอบคนคนนี้..
“ว่าไง” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น เสียงนั้นเป็นของชายหนุ่มหน้าตาหล่อแต่ก็โคตรน่ารักในเวลาเดียวกัน นิสัยดี๊ดี ไม่ได้ประชดนะ ดีจริงๆ เขาชื่อวินล่ะ ขนาดชื่อยังทำให้หลงเลย
“ว่างั้นแหละ” ฉันตอบกลับนิ่งๆแต่ในใจกลับระริกระรี้ ให้ตายเถอะนี่ฉันดูแรดไปไหมเนี่ย
“เอออ ไปๆๆ เอาหนังสือไปเก็บไป” เขาพูดโดยไม่หันหน้ามาคุยกับฉันเลยซักนิด เหอะๆ เสียมารยาทชะมัดเลยผู้ชายอะไรเนี่ยยยย ฉันได้แต่กรีดร้องภายในใจดังๆ แต่จริงๆแล้วฉันได้แต่..
“รับทราบค่ะเจ้านายย” ฉันรับคำแล้วเอาหนังสือที่ฉันเป็นคนเช่าและอ่านเองไปเก็บ นี่ฉันเป็นลูกค้าหรือลูกจ้างวะคะ
“นี่ เก็บหนังสือเสร็จแล้วเอาเก้าอี้มานั่งข้างๆพี่นะ” พี่วินว่าพร้อมหันหน้ามามองหน้าฉันที่กำลังเก็บหนังสือใกล้จะเสร็จพอดี
“มีอะไรคะ??” ฉันถามพอดีกับที่ฉันเก็บหนังสือเล่มสุดท้ายเสร็จพอดี ก่อนจะหยิบเก้าอี้ไม้ที่วางใกล้ๆมือมาวางข้างๆพี่วิน แล้วค่อยหย่อนก้นลงนั่ง
“ไม่มีอะไร แค่อยากให้นั่งใกล้ๆ เผื่อจะใช้งาน”  ดูดูเขาพูด สรุปฉันเป็นขี้ข้าเขาจริงๆช่ายป่ะ
“แล้วแต่นะ” ฉันว่า
“โอ๋ๆ ล้อเล่นน่า แค่อยากมีคนนั่งข้างๆ” พี่วินพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางฉัน
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง” ฉันถามพร้อมขยับหนีจากเขา เห็นอย่างนี้เขาไม่ใช่ผู้ที่อ่อนโยนนะ ไม่ใช่เลยจริงๆ ก็ฉันรู้จักเขามาครึ่งปีแล้วนี่
“ไม่รู้ จับมือไหม??” เอ๊ะ? มุกใหม่ว่ะ ฉันมองเขางงๆ ก่อนจะยื่นมือไปหาเขาแล้ว..
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!” ไอพี่วินมันบีบมือช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน กระดูกฉันจะแหลกแล้วเว้ยยยยยยยย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” เมื่อบีบมือฉันจนพอใจ ที่มือของฉันมันก็มีรอยครบห้านิ้วของเขาเรียบร้อย นายซาตานในคราบเทวดาก็ปล่อยมือฉันและหัวเราะออกมา ทำให้ฉันต้องกุมมือตัวเองไว้ด้วยความเจ็บ น้ำตาของฉันรื้ออยู่ที่ขอบดวงตาของฉัน
“เป็นอะไร เจ็บมากเหรอ?” พี่วินถามด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเขาเสียเล็กน้อย
“เจ็บสิถามได้” ฉันตอบเสียงสั่น ฉันก้มหน้าลงมองมือของฉันเอง ก่อนจะมีมือขาวๆของๆคนคนหนึ่งยื่นมาจับมือฉันเบาๆ ฉันไล่มองตามมือไปทางหน้าของเขา พี่วินจับมือของฉันขึ้นแล้วเอามันไปจูบเบาๆ
“พ..พี่วิน”
“หายเจ็บรึยัง ขอโทษนะ” พี่วินบอกเบาๆพร้อมยิ้มบางๆมาให้ฉัน ทำไมซาตานกลับมาเป็นเทวดาอีกครั้งแล้วล่ะ ทำไมมันมีฟองสบู่เหมือนในการ์ตูนผู้หญิงเลยอ่ะ มันมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งอ่ะ คือแบบ…กูเขินนนนนนนนนนนนน
“งื้อ ไม่เป็นไร” ฉันตอบเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าหลบตาเขาอีกครั้ง แต่มือเรียวกลับปล่อยมือฉันก่อนจะเอามาเชยคางฉันแทน เขาเชยคางฉันให้หันไปหาเขา เราสองคนสบตากันและกัน  เราค่อยๆโน้มหน้าเข้าหากัน ตอนนี้หัวของฉันมันขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ออกนอกจาก..กรี๊ดดดดดดดดด ฉันจะโดนจูบแล้ว แม่แก้ว พ่อแก้วจ๋า ลูกจะโดนผู้ชายจูบแล้วเจ้าข้าเอ๋ย!!!  กรีดร้องในใจเบาๆ เบาจริงๆนะ
แต่ก่อนที่ปากเราสองจะเป็นของกันและกัน ดันมีก้างขวางคอชิ้นโตมาขัดจังหวะ
 
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ฉันจำต้องผลักพี่วินออกอย่างอดเสียดายไม่ได้ แหม่ ให้ได้โดนปากหน่อยนึงก็ไม่ได้ บุคคลที่พึ่งเข้ามาเป็นสาวสวย ม.ปลาย ตัวขาว ตาโต ปากเป็นรูปกระจับ ง่ายๆคือเขาเพอร์เฟ็กซ์กว่ากูเยอะค่ะ
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทักคนมาใหม่อย่างร่าเริง เออ เจอคนสวยแล้วระริกระรี้ ไอผู้ชายกะล่อน เมื่อกี้พึ่ง (เกือบ) จะจูบกับกูแหม่บๆ ชั่งน่ารักมุ้งมิ้งอะไรเช่นนี้ เหอะ
“พี่วิน วันนี้มีการ์ตูนเรื่องไรมาใหม่มั้ง?” เสียงหวานๆเอ่ยถามเสียงใส หมั้นไส้นิดๆนะ นิดเหมือนตึกใบหยกเลย
“วันนี้วันอะไร?” พี่วินเอ่ยถาม พร้อมเอามือเท้าโต๊ะไว้แล้วทำตาเจ้าเล่ห์นั้นอีกแล้ว ทำแบบนี้กับทุกคนเลยซินะ
“วันพุธไง ทำไมอ่ะ?” นี่ก็แบ๊วซะ หุ้ย หมั่นไส้วุ้ย
“หนังสือใหม่มาทุกวันเสาร์ครับ” เจ้าของเสียงทุ้มบอกพร้อมขำเบาๆ หล่อตายแหละ
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกลอกตาไปมาและทันทีที่ฉันลุก สาวสวยเบ้าหน้าอย่างกับพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวก็รีบกุลีกุจรมานั่งแทนที่ฉันทันที ไม่ค่อยอ่อยเลย ขนาดกูต้องรอให้เขาเชิญก่อนเลยนะเว้ย ยัยหน้าพระจันทร์!!
“ชิ” ฉันสบถเบาๆ ก่อนจะเดินไปเลือกหนังสือ ปล่อยให้ทั้งสองนั่งคุยกันตามลำพัง แต่ว่าไอร้านนี้มันเล็กไปไง ไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหนก็สามารถได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดทั้งหมด
“พี่วิน เล่นเกมหนุกป่ะ” สาวสวยวัยใสถามพร้อมเอามือเท้าคาง ก็อย่างว่าไงร้านนี้มันเล็ก เดินไปทางไหนกูก็เห็น!!
“หนุกดิ” พี่วินตอบเบาๆทั้งที่ตายังจดจ่อกับเกม เออ คุยกันไป ไม่สนใจกูที่ยืนหัวโด่อยู่นี่เลย ไปเองก็ได้วะ น้ำตาจิไหล ฉันเดินไปหยิบกระเป๋า โดนที่ไม่ได้เช่าหนังสือเลยซักเล่ม ก็มันไม่มีอารมณ์อ่านแล้วนี่หว่า
“ไปนะ” ฉันพูดบอกเขาเบาๆ ประมาณว่ากูจะไปแล้วน้ารั้งกูหน่อยสิ
“อ้าว รีบไปไหนล่ะ ยังไม่ได้เช่าเลยไม่ใช่เหรอ” และได้ผล เขาเงยออกจากเกมทันที พร้อมทำหน้าตาเลิกลั่ก อยากให้ฉันอยู่ต่อก็บอกดิ คึคึ
“มาเช่าหนังสือก่อนแล้วค่อยไป” ประโยคนี้มันยังไงๆ ว่าไหม
“ไม่ได้อยากให้อยู่ต่อหรอกเหรอ?” ฉันถามเบาๆ
“เช่าหนังสือแล้วค่อยไปสิ” ชัดค่ะ ทำเพื่อการค้าล้วนๆ ผู้ชายคนนี้เลิศสุดล่ะ Shit!!
ระหว่างที่ฉันกับพี่วินกำลังต่อล้อต่อเถียงกัน แม่นางจันทร์จ๋าก็ลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้ ทำให้ฉันกับพี่วินหันไปมองนางเป็นตาเดียว เพื่ออะไรคะ? จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำไมต้องทำให้มันดังคะ?
“กลับแล้วนะ” เสียงหวานเอ่ยบอก พร้อมมองมาที่ฉันแบบว่า..เหยียดๆอ่ะ ประมาณว่าจิกกัดอ่ะ อะไรวะคะ? ฉันไปทำอะไรให้เหรอถึงมองฉันแบบนี้ ฉันมองกลับอย่างสงสัย เป็นนิสัยของฉันเวลาสงสัยฉันจะทำตาโตพร้อมเอียงคอมอง ท่าทางเหมือนนางเอกในนิยายเลยเนอะ แต่ฉันไมใช่ไง อย่างมากคงเป็นได้แค่เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนนางเอกอีกที ไม่มีวันได้เป็นตัวจริงของเขาหรอก นอกเรื่องมาเยอะและ นั้นแหละฉันทำท่าทางแบบนั้นใส่แม่นั้นทำให้นางต้องเดินฟึดฟัดออกจากร้านไป เอ้า!! นี่กูทำอะไรผิดวะเนี่ย!?
ฉันหันไปมองหน้าพี่วินอย่างงงๆ เออ ปล่อยเลยตามเลยละกัน ฉันคิดอย่างนั้นพร้อมไหวไหล่เบาๆตามนิสัยที่โคตรสบายๆของฉัน
“ทำหน้าแบบเมื่อกี้ดิ” จู่ๆอีตากระล่อนก็พูดขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปทำหน้าสงสัยใส่เขา
“เออ นั่นแหละ” หา? อะไร? ไอหน้าที่ฉันสงสัยมันทำไม?
“อะไรอ่ะ?” ฉันถามงงๆ
“ไม่บอก” เออดีค่ะ ทำให้ฉันสงสัยมากกว่าเดิมอีกค่ะ น่ารักจังเลยย
ครืด ครืด
จู่ๆเสียงสั่นของโทรศัพท์ของใครบางคนก็ดังขึ้น  แล้วเสียงโทรศัพท์ใครฟะ เสียงดังน่ารำคาญอย่าให้รู้นะแม่จับหมกส้วมแน่ แล้วพี่วินทำให้ฉันรู้ซึ้ง โทรศัพท์พี่แกเองนั้นแหละ เกือบจับสามีตัวเองหมกส้วมแล้วสิ(?)
มือขาวเอื้อมไปหยิบมือถือที่สั่นอย่างบ้าคลั่งในลิ้นชักออกมาแล้วกดรับก่อนจะลุกขึ้นไปคุยที่อื่น แต่ก็ยังอยู่ในร้านนี้แหละ เพื่ออะไร ก็รู้ว่ายังไงก็ได้ยิน
“ว่าไง งานที่ให้ทำเป็นไงมั่ง??” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนปลายสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด งาน? งานอะไร
“อะไรนะ?! พลาดเหรอ? เกิดอะไรขึ้น? “ ร่างสูงถามเสียงดังขึ้น ก่อนสีหน้านั้นมีรอยกังวลหนักกว่าเดิม ทำไมพี่วินต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย น่ากลัวจัง
“แม่งเอ๋ย!! แล้วทำไมพวกมึงไม่กั้นไว้ก่อนล่ะเว้ย ช่างแม่ง! เดี๋ยวกูจัดการเอง พวกมันไม่รอดแน่  พวกมึงก็คุ้มกันทางนั้นไว้ให้ดีล่ะกัน”  พี่วินวางสายลงก่อนจะเดินมาทางฉันแล้วฉุดแขนฉันออกจากร้าน แต่ฉันยื้อตัวเองไว้ ทำไม? ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่อยากไปกับเขาในตอนนี้
“เราต้องไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้” พี่วินหันมาบอกฉัน ฉันจ้องมองเข้าไปในตาของเขา..มันมีแววเป็นห่วงแปลกๆ
“ทำไม?” ฉันถามเบาๆ จ้องเข้าไปในตาเขาอย่างต้องการคำตอบ
“มันไม่ปลอดภัย พี่จะพาเราไปส่งที่บ้าน” มือแกร่งพยายามดึงมือฉันไปอีกครั้ง แต่ฉันดึงมือกลับ
“ไม่เอา พี่จะไปไหนฉันจะไปด้วย” ฉันบอกอย่างจริงจัง พลางจ้องตาเขาและบีบมือเขาแน่น
“ไม่ได้ มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ ฉันเอาเธอมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้” เขาพูดแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเต็มเปี่ยม
“มันอันตรายแล้วพี่จะไปทำไม ขอร้องล่ะ ถ้าไม่ให้ฉันไป พี่ก็อย่าไปเลยนะ”  ฉันอ้อนวอนขอเขา ไม่รู้ทำไม แต่ฉันกลัว..ฉันกลัวว่าถ้าเขาไป..เราจะไม่ได้พบกันอีก
“แต่พี่ต้องไปจากที่นี่ ไม่มีที่ไปหรอกนะ”
“บ้านฉัน..ไม่มีคนอยู่ ไปอยู่ที่นั่นกับฉัน..ได้ไหม?” จะว่าฉันหน้าไม่อายก็ได้ที่ชวนผู้ชายเข้าบ้านตัวเอง แต่มันไม่มีทางเลือกนี่หว่า ฉันเป็นห่วงเขา
“มันไม่ดีสำหรับเธอแน่”
“แต่ก็ไม่มีเวลาแล้ว ไปก่อนเถอะแล้วค่อยคิด” ฉันตัดบท ก่อนจะฉุดมือเขาไปที่รถของฉัน ใช่! รถของฉัน มอร์’ไซค์ที่ฉันเก็บเงินซื้อเอง เป็นไงฉุดผู้ชายหนีขึ้นมอร์’ไซค์แหละ บิ๊กไบค์ด้วยนะ KTM RC 390 เจ๋งป่ะล่ะ กว่าจะเก็บเงินได้ต้องกินมาม่าเกือบสามปี ย้ำ! สามปี!
“ขึ้นมา” ฉันขึ้นคร่อมรถของฉันแล้วสวมหมวกกันน็อกก่อนจะโยนหมวกอีกใบให้เขา พร้อมสตาร์ทเครื่องรอ
“คงไม่เร็วมากใช่ไหม?” เขาถามก่อนจะหยิบหมวกกันน็อกมาใส่แล้วขึ้นซ้อนฉัน
“เดี๋ยวก็รู้” ฉันบิดคันเร่งแรงขึ้น เนื่องจากเริ่มมีบุคคลที่ไม่ได้รับคำเชิญเริ่มมากันแล้ว
“เฮ้ย!! นั่นไง” ชายฉกรรจ์ประมาณสิบกว่าคนวิ่งเข้ามาหลังจากหนึ่งในนั้นพูดขึ้นเมื่อพบเรา แต่ไม่ต้องรอให้พวกเขามาก่อน ฉันก็ออกตัวด้วยความเร็วแสงนั่นทำให้ฉันมั่นใจว่าไอผู้ชายพวกนั้นไม่มีทางตามทันแน่ มันเร็วจนไอพี่วินที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันต้องโผกอดเอวฉันไว้แน่น เหมือนพี่แกจะตะโกนพูดอะไรบางอย่างแต่ฉันฟังไม่ค่อยถนัดเพราะเสียงลมมันกลบไว้หมด สงสัยจะกลัวมั้ง? แน่นอนว่าฉันไม่สน ฉันเร่งเครื่องให้มันเร็วขึ้นทำให้ไอพี่วินเขากอดเอวฉันแน่นขึ้น
และในที่สุดฉันก็ขับคู่หูของฉันมาถึงบ้านของฉัน บ้านของฉันมันไม่ใหญ่ไม่เล็กไปอ่ะนะ บ้านธรรมดาๆของสาวธรรมดาๆ แล้วฉันจะตอกย้ำตัวเองทำซากอะไรวะ เลิก พอ เลิกพูด ฉันดับเครื่องจอดไว้หน้าก่อนจะถอดหมวกกันน็อกออกแล้วหันหน้าไปมองอีกคน
“รออยู่ตรงนี้นะ” ฉันบอกเขา พร้อมกับตอนที่เขาได้ถอดหมวกกันน็อกออกเหมือนกัน ก่อนที่ฉันจะไปเปิดรั้วบ้าน แล้วฉันก็หันไปก็เจอกับไอพี่วิน ที่ทำหน้าโคตรเหนื่อยรออยู่ แล้วหัวยุ่งๆนั่นอีก มันฮาปนหลงแปลกๆแฮะ
“นี่ขับรถไวขนาดนี้ประจำอ่อ” เขาว่าพร้อมบอกหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
“ป่าว แต่นี่มันพิเศษสำหรับพี่ไง ไปรอหน้าประตู จะเอารถเข้าบ้าน” ฉันบอกก่อนจะเดินไปจูงคู่หูเข้าบ้าน ในขณะที่พี่วินเดินเข้าไปก่อนแล้ว
ตอนนี้ฉันกับพี่วินได้เข้ามาอยู่ในตัวบ้านเรียบร้อยแล้วแหละ โดนไอพี่วินมันนอนแผ่หลาเต็มโซฟาตัวยาวเลย มันจะสบายไปไหมคุณพี่ชาย
“จะเล่ามาได้ยัง ว่าเกิดอะไรขึ้น” ฉันทิ้งตัวลงนั่งโซฟาอีกตัวแล้วกอดอกมองอีกคน ทำให้เจ้าตัวต้องลุกขึ้นมาทำหน้าเครียด
“คือแบบว่า ที่จริงฉันเป็น….” เขาเว้นว่างให้ลุ้น รึว่าเขาเป็นเกย์แล้วพวกนั้นเป็นคู่ขาของพี่วินแต่พี่วินนอกใจเลยมาตามเอาเรื่อง
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดแน่นอน” พี่วินพูดดักคอ แหม่ รู้ทันกูอีกล่ะ
“แล้วมันยังไงละ” ฉันถามแล้วมองหน้าเขาอย่างสงสัย
“หึ ฉันเป็นมาเฟียล่ะ ทำร้านหนังสือบังหน้า แล้วที่มีเรื่องวันนี้คือฉันให้ลูกน้องไปติดต่องานธุรกิจแต่ล้มเหลว พวกมันที่ตามล่าฉันมันไม่พอใจกับผลประโยชน์ที่ฉันจะให้ มันเลย..ก็นั้นแหละ มันจะถล่มพวกฉันทั้งทางนี้และทางบริษัทของฉัน ฉันเลยสั่งให้ลูกน้องกับเพื่อนฉันดูแลทางนั้น แล้วฉันก็มาอยู่กับเธอที่นี่ไง” พี่วินร่ายยาวออกมาอย่างสบายๆ แล้วหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้วไม่คิดเลยว่าเธอจะชวนฉันมาที่บ้าน” พี่วินยิ้มหวานก่อนจะขยับเข้าใกล้ฉันขึ้นเรื่อยๆ
“อย่ามาทำหน้าอย่างนั้นแล้วเข้าใกล้ฉันนะ” ฉันว่า ถึงแม้จะโคตรเสียดายก็เถอะ แต่ก็ขอเล่นตัวหน่อยนึงนะ ฉันมองเขานิ่งๆ ทำให้เขาขยับถอยไป
“แล้วไงต่อล่ะ ให้ฉันนอนไหนล่ะ” เขากอดอกถาม แล้วเริ่มมองสำรวจบ้านของฉัน
“นอนห้องนอนแขกแหละ ตามมาดิ” ฉันตอบก่อนจะเดินไปหยิบขนมปังกับนมมากิน แล้วเดินนำขึ้นไปบนห้องรับแขก
“ห้องเธอไม่ได้เหรอ” เขาพูดบอกก่อนจะเดินมาขนาบข้างฉัน แล้วเอามือหนาๆนั้นมาโอบเอวของฉัน แหม่ อยากปล่อยไว้ให้มันเป็นแบบนี้อ่ะนะ แต่อย่างว่าเราเป็นผู้หญิงต้องเล่นตัวเล่นน้อย
“ไม่ต้องเลย ถึงแล้วเข้าไปนอนไป ห้องน้ำก็อยู่ในนั้นแหละใส่ชุดเดิมไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันค่อยไปคุ้ยห้องพ่อมาให้” ฉันปัดมือเขาออก แล้วเปิดประตูห้องสำหรับแขกนั้นก่อนจะดันเขาเข้าไป
“นอนหลับให้สบายนะ ห้องฉันอยู่ข้างๆมีอะไรก็เรียกล่ะกัน” ฉันบอกแล้วปิดประตูแล้วรีบเดินเข้าห้องฉันทันที ไม่รู้ทำไมจู่ๆฉันก็ยิ้มออกมา ฉันกำลังคิดว่าฉันกำลังจะนอนหลับฝันดีแหละ ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่วินของพิม  ฉันคิดในใจ ถ้าพี่วินเขาได้ยินเสียงในใจฉันเขาจะทำยังไงน้า..