เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

เทวิณเดินออกมาด้านหลังโรงแรมเพื่อสงบอารมณ์และเขาบังเอิณได้ยินเสียงสนทนาที่ทำให้เขาถึงกลับระงับอารมณ์ไว้ไม่ไหว

"ยัยจิ๊กซอมันคงตายใจคิดว่าพี่เป็นคนช่วยมันสิ่นะ5555"

"ขอบคุณที่ช่วยชั้นแต่นี่มันไม่แรงไปหน่อยหรอเรนโบว์ ทำไมเธอถึงกดจิ๊กซอลงทะเลนานขนาดนั้นถ้ายัยนั่นตายเธอคนเดียวนะที่ซวย"

"โถ่พี่แบงค์โบว์รู้น่าว่านานแค่ไหนที่จะไม่ตาย555"

เทวิณหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อบันทึกวีดีโอ

"แต่ยัยจิ๊กซอมันโง่ไม่เปลี่ยนเลยนะ หึหึ ชั้นล่ะชอบเหยื่อที่ดูโง่และใสซื่อแบบนี้มากเลยล่ะ คงยังสดน่าดู5555"

"แต่เมื่อก่อนได้ข่าวว่าพลาดนะคะ"

"ว่าแต่เรื่องของเธอที่กดจิ๊กซอลงทะเลเกือบตายเนี่ยมีใครรู้ไม๊"

"ไม่หรอกน่ายัยนั่นไม่เห็นหน้าชั้นด้วยซ้ำ"

"เธอนี่ปีศาจชัดๆ"

แบงค์และเรนโบว์เดินแยกกันกลับห้องไปแต่ร่างสูงกลับยืนสงบอารมณ์โกรธของเขาเอาไว้

"แกมาทำไรอยู่นี่วันนี้ตามหาตั้งนาน"

"มีไรฮัลเทล"

"ไปดริ้งกันๆแก้เซงพวกพี่ไวน์ก็ไปนะเว้ยปาร์ตี้ริมสระ บิกีนี่ล้วนๆ><"

"อื้มเดี๋ยวตามไป"

เทวิณเดินกลับเข้าห้องของเขา มีกระดุมเสื้อของจิ๊กซอตกอยู่ที่ปลายเตียง ร่างสูงก้มลงเก็บด้วยความรู้สึกผิด เขาจะขอโทษเธอยังไงในเมื่อหลายต่อหลายครั้งที่เขาทำให้เธอเสียใจและครั้งนี้คงไม่ง่ายเหมือนทุกครั้งหรืออาจไม่ได้เลย

ร่างสูงเดินออกมาที่หน้าห้องของจิ๊กซอก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นร่างของน้องชายเขานอนฟุบอยู่ข้างเตียงของเธอด้วยความห่วงใย

เทวิณเดินกลับออกมาเงียบๆเพื่อหลีกทางให้ตินน้องชายที่ให้ทุกอย่างกับเขา เทวิณสับสนที่จะยอมรามือจากจิ๊กซอเพื่อให้เธอได้คบกับตินแต่อีกใจของเขากลับรักเธอมากเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้

-เช้าวันต่อมา-

บรรยากาศที่สดใสช่างต่างจากจิตใจที่ห่อเหี่ยวของร่างเล็ก เธอเดินเรียบชายหาดแสนสวยแต่ความรู้สึกกลับไม่สดชื่นอย่างที่เคยเป็น ตามร่างกายมีรอยฟกช้ำและรอยจูบแสนเจ็บปวดประทับไว้เป็นความทรงจำที่เลวร้ายของเธอ ร่างเล็กคิดถึงวันแรกที่เธอถูกคนที่เธอรักขืนใจจนหมดความศรัทธาและวันนี้ก็เช่นกันเมื่อเรื่องราววนกลับมาซ้ำรอยเธออีกครั้งหากแต่เปลี่ยนเป็นคนที่เธอหลงรักมากขึ้นเพิ่มความเจ็บปวดในหัวใจเธอมากกว่าที่เคย 

"ตื่นแล้วหรอครับ^^" สียงทักทายด้วยความอ่อนโยนจากแบงค์ทำให้เธอรู้สึกลืมเรื่องราวร้ายๆที่เขาเคยทำเอาไว้ราวกับมนต์สกด

"คะ^^"

"เป็นไงบ้างเมื่อคืนเทวิณทำอะไรเธอรึป่าว"

"ป่าวคะ ไม่มีอะไรนิ่คะ"

"จิ๊กซอยังรักพี่อยู่ไหม๊"

คำถามที่ทำให้เธอเองถึงกลับชะงักด้วยความประหลาดใจ 

"อ่า..." 

แบงค์ใช้นิ้วของเขาปิดที่ริมฝีปากของเธอพร้อมกับโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเข้ามาใกล้ชิดใบหน้าเธอก่อนจะสบตากับเธออย่างจริงใจ

ทำเอาหัวใจของจิ๊กซอเต้นไม่เป็นจังหว่ะเมื่อใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ ความรู้สึกเดิมๆที่เธอมีต่อเขาเริ่มกลับมาเพียงเล็กน้อยก่อนที่ชายหนุ่มจะเอาใบหน้าของเขาเข้าใกล้มากกว่านี้ร่างของเขาก็ถูกดึงจากแรงของอีกฝ่ายจนล้มลงไป

"นี่เธอมากับชั้น" เทวิณดิงร่างเล็กเข้าไปหาเขาก่อนที่เธอจะสะบัดมันทิ้งอย่างแรงจนหลุด

"นายอย่ามาแตะตัวชั้น"

ทำไมชั้นจะแตะไม่ได้ แล้วหมอนี่มันดีอะไรเธอถึงยอมให้มันทำแบบนี้ห้ะ" เสียงตะโกนของเขาทำเอาคนแถวนั้นหันมามองที่เราทั้งหมด

"พี่แบงค์ดีกว่านาย! ค้าไม่เคยดูถูกว่าชั้นเน่าแฟละ! แล้วนายก็เลิกยุ่งกับคนสกปรกอย่างชั้นได้แล้วเดี๋ยวความเน่าแฟละของชั้นจะแปดเปลื้อนผู้ดีอย่างนาย จำไว้!"

"นี่เธอ" 

"แล้วอีกอย่าง คนอย่างนายไม่มีวันได้ชิมชั้นแน่นอน แม้แต่ปลายนิ้วเท้าจากนี้ไปนายจะไม่ได้แม้แต่สูดกลิ่น พอกันทีระหว่างเรา"

จิ๊กซอพูดเสียงเเข็งอย่างเฉียบขาดก่อนที่เธอจะหันหลังเดินจากไป ภายในใจของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่แทบจะระเบิดออก

เทวิณวิ่งตามร่างเล็กนี้ไปก่อนที่เขาจะสวมกอดเธอจากด้านหลัง เนื้อตัวเขาสั่นเทาเหมือนจะหมดลมหายใจ จิ๊กซอพยายามแกะมือของเขาออกจากตัวเธอแต่กลับทำให้เขากอดเธอแน่นขึ้น น้ำตาของเทวิณหยดลงบนไหล่เธอทำให้เธอตกใจและยอมหยุดดิ้น

"ชั้นขอโทษ"

"..."

"เมื่อคืนชั้นหึงนะจิ๊กซอชั้นขอโทษ"

"หึง?°_°"

ร่างเล็กค่อยๆหันมามองหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยน้ำตา เธอแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นเทวิณร้องไห้เพราะเธอ

"ชั้นหึงมากที่เธอทำดีแค่กับมัน ที่เธอยอมให้มันกอด ชั้นแค่อยากต่อว่าให้เธอเจ็บปวดมากกว่าที่ชั้นเจ็บปวด.... แต่ยิ่งเธอเจ็บมันกลับยิ่งทำให้ชั้นเจ็บ"

"ทะ เทวิณ"

"ชั้นรักเธอนะจิ๊กซอ!"

ร่างเล็กทรุดลงไปนั่งลงที่พื้นทรายด้วยความตกใจ การสารภาพรักที่เป็นการสารภาพรักจากเขาที่เธอไม่เคยคิด 

"ไปกันเถอะ" แบงค์เข้ามาดึงแขนจิ๊กซอให้ลุกขึ้นก่อนจะดึงเธอให้ตามเขาไป แต่เทวิณกลับคว้ามือเธอเอาไว้ก่อนที่มือนั้นจะหลุดและเดินจากไป