เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ดวงตากลมโตค่อยๆเปิดขึ้นด้วยความอ่อนล้า

"เธอหิวน้ำไม๊" ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าถามด้วยความห่วงใยก่อนจะหยิบแก้วน้ำให้เธอพร้อมประครองร่างที่อ่อนล่าขึ้นมาเพื่อดื่ม

"ขอบคณคะ"เธอรับไว้และดื่มขึ้นมาอย่างหิวกระหาย

"ไม่เป็นไรใช่ไม๊"

"ดีขึ้นแล้วล่ะคะ^^" เธอส่งยิ้มหวานให้กับเจ้าของแก้วน้ำนั้นด้วยความรู้สึกอบอุ่น 

"เรื่องคืนนั้นพี่ขอโทษนะ"

"ช่างมันเถอะคะ^^ เรายังเป็นพี่น้องกันได้"

ชายหนุ่มดึงร่างของเธอเข้าไปสวมกอดเบาๆก่อนจะลูบหัวเธออย่างเอ็นดูแต่ทว่าแววตากลับไม่เป็นเช่นนั้น 

พลั่ก! ชายหนุ่มล้มลงตามแรงก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับเทวิณด้วยความโกรธที่สะกดเอาไว้เขาลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร

"นี่เทวิณ นายทำบ้าอะไร"

"ทำบ้างั้นหรอ เธอนั่นแหละที่ง่ายถึงกลับยอมให้ผู้ชายพรรณนี้กอดในห้องสองต่อสอง!" 

เพี๊ยะ! ผ่ามือบางๆของจิ๊กซอตบเข้าที่หน้าของเทวิณเต็มแรงและตัวของเธอกลับทรุดลงไปและมีร่างสูงของแบงค์ช่วยประครองขึ้นเตียงอย่างนุ่มนวล

เทวิณรีบเข้ามาคว้าแขนจิ๊กซอและกระชากเธอให้ออกไปกับเขาด้วยความโกรธ ร่างเล็กรู้สึกอ่อนเพลียจากพิษไข้แต่เธอกลับฝืนเดินตามเทวิณออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

พลั่ก! จิ๊กซอถูกเหวี่ยงลงไปที่เตียงก่อนเธอจะดันตัวลุกขึ้นเพชิญหน้ากับเทวิณ

"คิดว่าหมอนั่นมันดีกับเธอจริงๆหรอจิ๊กซอ"

"ก็พี่เค้าช่วยชั้น"

"ชั้นเว้ย ชั้นเป็นคนผายปอดให้เธอนะ!"

"นี่นายชั้นเห็นนะว่าเป็นพี่แบงค์จริงๆ"

ก่่อนที่ร่างเล็กจะพูดขึ้นมาอีกครั้งเธอก็ถูกผลักร่างจนล้มลงไปบนเตียงก่อนจะมีร่างหนาของเทวิณจู่โจมเข้ามากดตัวไม่ให้เธอหนีไปไหน

"นายอย่าบังคับชั้นแบบนี้นะเทวิณ!"

"ในเมื่อเธอไม่เคยเชื่อว่าชั้นเป็นคนดีชั้นก็จะเลวให้เธอดู ดีไม๊"

เทวิณใช้มือของเขาลูบไล้ที่ใบหน้าขาวเนียนของเธอด้วยสายตาหื่นกระหายราวกับสิงโตกำลังขย่ำเหยื่อที่ไร้ทางสู้ แต่ร่างเล็กไม่ได้เกิดอาการหวาดหวั่นแม้แต่น้อยและธอยังจ้องกลับไปยังเทวิณอย่างไม่ลดล่ะ

"ทำไมแววตาที่เธอมองชั้นถึงได้ต่างจากไอ้แบงค์นักล่ะ"

"ชั้นก็เคยมองพี่แบงค์แบบนี้เหมือนกัน"

"เธอหมายความว่าไอ้แบงค์มันเคยตะปบเธอน่ะสิ่ หึหึ ชั้นต้องมากินของเหลือแบบนี้ น่าน้อยใจชะมัด"

เทวิณพูดจายั่วโมงโหเธอแต่ไม่มีเสียงใดออกมาจากปากจิ๊กซอ ร่างเล็กกัดริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ เธอพยายามกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้ด้วยความอัดอั้น

"ทำไมชั้นเคยอยากเป็นเจ้าของร่างที่เน่าแฟละอย่างเธอด้วยนะ! หรือชั้นแค่อยากลองชิมเล่นๆแล้วทิ้งไปอย่างที่มันเคยทำกับเธอกัน"

"เอาเลยสิ่ ขอให้สนุกนะ" เธอท้าทายพร้อมหลับตาลง ร่างเล็กเกิดความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจของเธอ.จนไม่มีน้ำตาจากคำพูดของชายที่เธอรัก และตัวเธอเต็มไปด้วยความรังเกลียดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอจนแทบอยากให้เขาสลายหายไปจากชีวิตของเธอซะ

ริมฝีปากของเขากระกบเข้าที่ปากของเธอและธอไม่ตอบรับมันปล่อยให้เทวิณระดมจูบอย่างหนักลงมาที่ริมฝีปากเธอด้วยความโกรธ เขากระชากเสื้อของเธอพร้อมระดมจูบตามร่างกายขาวเนียนของเธอ มีเพียงเสียงสะอื้นเล็กน้อยจากร่างของเธอที่รองรับอารมณ์ของเขา

เทวิณพละตัวออกจากร่างเล็กก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขารู้สึกผิดและควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนหัวใจของเขาจะแหลกสลายทุกครั้งที่เห็นเธอสะอื้น

ร่างเล็กนอนร้องไห้อย่างหนักบนเตียงของเขาด้วยความอัดอั้น เธอปลดปล่อยเสียงออกมาอย่างสุดทนพร้อมทั้งสะอื้นอย่างเหน็ดเหนื่อย

"จิ๊กซอ! เทวิณมันทำอะไรเธอ"

"ติน ฮืออออ" ธอโผล่เข้ากอดตินอย่างอ่อนแอและหาที่พึ่ง หัวใจของเธอเหมือนจะแหลกสลายและคำพูดเหยียดหยามของเทวิณวนเวียนและตอกย้ำเธอซะจนลบเลือนไม่ได้ 

ตินค่อยๆพาจิ๊กซอกลับเข้าห้องพักและอยู่เฝ้าเธอจนหลับไป เขาเองก็อยากดูแลเธอทุกครั้งที่เธอเสียใจทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเธอนั้นหลงรักพี่ชายของเขาเข้าอย่างจังไม่ต่างจากคนรักเก่าของเขาที่หลงรักเทวิณ 

มือของเขากุมมือเธอเอาไว้อย่างห่วงใย

"ถ้าเธอมองชั้นบ้างเธอจะไม่มีวันเสียใจ"