เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ระหว่างผมกับจิ๊กซอ มีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้น

ผมอยู่ในห้องพักผู้ป่วยกับเธอแค่สองคน โถ่เอ้ย

ทำไมมันเงียบจนวังเวงขนาดนี้นะ

     "เอิ่มเธอหิวรึยัง"

     "อ๋อ  อื้ม" จิ๊กซอพยักหน้า

     "งะงั้น ชั้นออกไปหาไรมาให้กินนะ"

     "ไม่ต้องแล้วล่ะ" ไอ้ตินเปิดประตูเข้ามา หมอนี่ซื้อ

ข้าวของและขนมมาพลุงพะลัง

     "ว้าววววว >< นี่นายซื้อมาให้ชั้นทั้งหมดเลยหรอ"

     "ก็ใช่นะสิ่ถูกใจปะล้า^^" พวกเค้าสองคนยิ้มและ

คุยกันอย่างสนิทสนม หมั่นไส้เว้ย

     ~ตื้ด   ตื้ด   ตื้ด~ สายเรียกเข้า "เรนโบว์"

ผมเดินออกมารับสายข้างนอก

[อื้ม ว่าไง] ผมรับสายด้วยน้ำเสียงเย็นชา

[เทวิณ เราดีใจนะที่เทวิณรับสายเรา ฮึก ฮึก]

[นี่เธอเป็นอะไรรึป่าว]

[เทวิณ โบว์อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเทวิณนะ ฮื้ออออ]

[ไม่มีอะไรใช่ไม๊ ชั้นวางล่ะนะ]

[เดี๋ยวสิ่เทวิณ มาหาโบว์หน่อยได้ไม๊ โบว์อยากตาย]

[นี่ใจเย็นนะเรนโบว์เดี๋ยวผมไปหา]

ผมขับรถออกมาอย่างรวดเร็ว

โดยไม่เข้าไปบอกจิ๊กซอ 

เธอเองคงไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผมยังอยู่ตรงนั้นรึป่าว

     "ขอบคุณที่มานะเทวิณ"

หญิงร่างบางเดินเข้ามาทักทายผม เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก รูปร่างสมส่วน ผมยาวสีทองของเธอยาวจนถึงเอว ใบหน้าคมได้รูปมองยังไงเธอก็คือผู้หญิงที่เพอร์เฟคที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา

     "มีอะไรรึป่าว"

     "ฮือ ฮือออ เทวิณอย่าเข้าใจโบว์ผิดนะ

วันนั้นที่เทวิณเห็น โบว์ไม่ได้ตั้งใจ โบว์ถูกตัสขืนใจ

ฮือออ เทวิณต้องเชื่อโบว์นะ"

เธอร้องไห้หนักหมากจนผมตกใจ ถ้าที่เธอพูดเป็นความจริง ผมไม่ปล่อยไอ้โซตัสไว้แน่

     "ค่อยๆเล่านะโบว์ มันเกิดอะไรขึ้น"

ผมนั่งลงข้างๆเรนโบว์

     "ฮึก ฮึก วันนั้นโซตัสมาหาโบว์ที่บ้าน เค้าบอกแค่จะให้โบว์ติวหนังสือให้ แต่ตัสเค้า ฮือออ"

     "ไม่ต้องเล่าแล้ว" ผมดึงเธอมากอดเอาไว้ ผมต้องขอโทษที่เข้าใจเธอผิดในวันนั้น

เรนโบว์เงยหน้าขึ้นมาและค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาหาผม แน่นอนเราเป็นแฟนกัน เรื่องอย่างว่าผมกับเธอก็คงไม่เหลือ 

ผมค่อยๆบรรจงประกบปากลงบนริมฝีปากบางๆของเธอ แต่จู่ๆผมกลับนึกถึงหน้าของจิ๊กซอ ผมรีบผลักเรนโบว์ออกอย่างรวดเร็ว

     "เป็นอะไรรึป่าวเทวิณ"

     "ผมเหนื่อย ขอผมพักซักหน่อยนะ" ผมบอกเรนโบว์พร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ชายหาด

ผมรู้สึกแปลกๆที่ใจของผมไม่เต้นระรัวตอนที่อยู่กับเรนโบว์อีกต่อไปแล้ว

ผมเดินเล่นริมชายหาดมาเรื่อยๆจนมาหยุดตรงที่ที่ผมเคยนั่งกับจิ๊กซอ ทำไมผมถึงคิดถึงแต่หน้ายัยนั้นนะ ผมชักหงุดหงิดตัวเอง

     "เทวิณ กินข้าวเที่ยงกับโบว์ไม๊" พอผมเห็นหน้าเรนโบว์ผมก็นึกเจ็บใจไอ้โซตัสไม่หาย

     "อื้ม" ผมตอบเรนโบว์แล้วเราก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน

     "นี่เทวิณ ที่ผลักโบว์วันนี้เพราะรังเกลียดโบว์หรอ"

     "ปะ ป่าว" 

     "หรือว่าเทวิณมีคนอื่นแล้ว-0-"

ผมสำลักข้าวจนต้องรีบดื่มน้ำ 

     "ผมขอตัวนะ" ผมลุกขึ้นแล้วกำลังหันกลับไป

เรนโบว์วิ่งเข้ามากอดผมจากข้างหลัง ผมแกะมือเธอออก

     "แล้วค่อยคุยกันนะ" ผมพูดโดยไม่หันกลับไปทำไมผมถึงเป็นแบบนี้กันนะ 

หรือผมหลงรักยัยจิ๊กซอเข้าแล้วจริงๆ