เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

     "นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

ไอ้ตินพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่น่าแปลก

ทำไมหมอนั่นถึงได้ดูโกรธขนาดนี้

     "ไม่มีอะไรหรอก พอดีชั้นเป็นลมอยู่หน้ามหาลัยแล้วไอ้บ้านี่เลยพามาส่งที่นี่น่ะ"

จิ๊กซอโกหกไอ้ติน เพราะไม่อยากให้มันโวยวายสิ่นะ

     "แล้วทำไมยังไม่กลับไปอีก" นายตินตะคอกใส่ผม

ผมและตินเคยเป็นพี่น้องที่รักกันมากจนเมื่อพวกเราขึ้น ม.ปลาย

นายตินดันได้ยินผมคุยกับพ่อ พ่อผมให้ผมเก็บเรื่องตินเป็นลูกบุญธรรม

ไม่ใช่น้องแท้ๆ ซึ่งผมทราบตั้งแต่จำความได้แต่ไม่มีใครเล่าความจริงให้ตินรู้

วันนั้นเจ้าตินโกรธมาก มันออกไปกับเพื่อนเที่ยวเล่นและอาระวาดไปทั่ว

และหลังจากนั้นมันก็ซื้อบ้านของมันเองและไม่ติดต่อกับพ่อและผมอีกเลย

      "ชั้นจะนอนที่นี่ เพราะชั้นเป็นเจ้าของไข้" ผมพูดลอยๆและเดินมานอนลงที่โซฟา

      "ผมก็จะนอนนี่ ถ้าพี่ไม่กลับผมก็จะนอนบนเตียงกับจิ๊กซอก็ได้" ไอ้ตินทำหน้าท้าทาย

      "งั้นชั้นกลับเอง" จิ๊กซอลุกขึ้นทำท่าจะดึงสายน้ำเกลือออก

      "ไม่ได้" ผมและตินพูดขึ้นพร้อมกัน

      "นายน่ะกลับไปก่อนก็ได้นะ" จิ๊กซอหันมาบอกผม

      "เห็นไม๊เค้าบอกให้นายกลับไป" ผมหันไปป้ายให้ไอ้ติน

      "ชั้นหมายถึงนาย" จิ๊กซอหันมาทางผมอีกครั้ง ไอ้ตินหัวเราะพอใจ

      "ไม่มีทาง ชั้นจะรับผิดชอบดูแลเธอ"ผมพูดพร้อมกับขึ้นไปนั่งบนเตียงจิ๊กซอ

      "นี่พี่ ลงไปเดี๋ยวนี้นะ"ไอ้ตินขึ้นมานั่งบนเตียงอีกข้างของยัยนี่

ผมและตินตะโกนเถียงกันไปมายังกะตอนเราเป็นเด็กแย่งของเล่นกันอย่างงั้น

      "พอได้แล้วอยู่นี่ทั้งคู่แหละ!" จิ๊กซอตะโกนห้ามพวกเรา

      "งั้นพี่ไปนอนโซฟาสิ่"

      "นายสิ่ควรจะไปตรงนั้น"

      "พี่นั่นแหละ"

      "นายนั่นแหละ"

      "นี่พวกนายชั้นหายใจไม่ออก" จิ๊กซอพูดขึ้นมาผมจึงรีบผละตัวออกจากเตียง

      "นี่เธอให้ตามหมอไม๊ เอาเครื่องช่วยหายใจไม๊"ผมรีบถามจิ๊กซอ

      "อาการหนักขนาดนั้นเลยหรอ"ไอ้ตินลุกขึ้นจากเตียงถามด้วยความสงสัย

      "เอ่อน่ะสิ่ชั้นถึงต้องอยู่ดูแล" 

      "บอกผมก็ได้หนิ ผมดูแลเธอได้"

      "ไม่ ต้องเป็นชั้นเท่านั่น"

      "ผม ก็ทำได้!!"

ผมและตินเริ่มเถียงกันอีกครั้ง

      "นี่ซ้อ เป็นไงบ้าง" มาอีกคนแล้ว ผู้หญิงร่างบางตัวสูงหน้าหมวยเดินเข้ามา

      "นี่ด้า ชั้นดีใจจังที่แกมา T^T" จิ๊กซออ้าแขนรับเพื่อนของเธอ

      "แกไม่เคยเป็นลมนิ่ ไปทำอะไรมา"

      "เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะแกนอนเป็นเพื่อนชั้นหน่อยนะ"

      "ได้อยู่แล้วล่ะ^^" พอเพื่อนเธอตกลงจะนอนเฝ้าไข้ยัยจิ๊กซอก็หันควับมา

มองผมและตินเป็นเชิงว่าพวกเราทั้งสองคน ควรออกไปได้แล้ว

      "งั้นผมจะกลับแล้วนะ จิ๊กซอเดี๋ยวผมทำเรื่องลาให้นะ^^"

ไอ้ตินพูดจบก็ดึงแขนผมให้ออกไปกับมัน

ผมมองหน้าจิ๊กซอด้วยความเป็นห่วง ยัยนั่นมองตามผม ใบหน้าขาวซีดของเธอ

เริ่มแดงระเรื่อ ใจผมมันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง นี่ผมเริ่มหวั่นไหวแล้วหรอเนี่ย