อำมหิต...สั่งตาย

     ตึกร้างแห่งหนึ่งตั้งโดดเดี่ยวอยู่เส้นทางที่เปล่าเปลี่ยว บรรยากาศเงียบเหงา ชวนวังเวง มีเพียงเสียงลมที่พัดอย่างแผ่วเบาเท่านั้น วิญญาณของกิตติ์ดนัยเดินวกวนอยู่ในตึกร้าง สถานที่ ที่ตนถูกฆ่าในตึกร้างแห่งนี้ จิตใจก็คิดถึงวันที่ตนเสียชีวิต
"กูปล่อยพวกมึงมานาน... ได้เวลาชำระแค้นสักที"กิตติ์ดนัยเอ่ยจบ ก็หายไปกับสายลม
ถึงเวลากำจัด เพื่อนสารเลว
หมู่บ้านแห่งหนึ่งแถวชานบ้าน มอสนั่งวินมอไซค์เข้ามายังหมู่บ้านของเขา ที่เป็นชนบทธรรมดา บ้านบางหลังมีการเปิดร้านขายของชำ บางหลังเปิดร้านตัดผมชาย เขาแทบจะไม่ต้องออกจากหมู่บ้านไปำหนไกลเลยทีเดียว เพราะที่นี่มีครบทุกอย่าง..
"เลี้ยวซ้ายซอยหน้าเลยครับ"มอสชี้ไปยังซอยบ้านของเขา
วินมอไซค์รีบเลี้ยวรถเข้าไปในซอยดังกล่าว ตามที่ลูกค้าสั่ง เมื่อมาถึงบ้านของมอส เด็กหนุ่มก็โดดลงจากมอไค์ จ่ายค่าโดยสารเสร็จสับ ก่อนที่เขาจะหยิบกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาไข
มอสเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับคล้งกุญแจที่ประตูรั้วบ้าน ก่อนที่เขาจะก้าวเท้ามาที่ประตูบ้าน
"มีใครอยูาบ้านมั้ยเนี่ย"มอสส่องเข้าไปในบ้านที่มีเงาผู้ชายคนนึงกำลังยืนหลบอยู่ตรงบันได
มอสหลี่สายตาเพ่งมองอย่างสงสัย เพราะภายในบ้านถูกปกปิดด้วยผ้าม่าน จนแทบจะไม่มีแสงสว่างส่อง เขาจึงมองอะไรภายในบ้านไม่ค่อยชัด
"ป๊าหรอ!? ป๊าครับ!?"มอสร้องทัก ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นเดินขึ้นบันไดบ้านไป
มอสรีบไขกุญแจเข้ามาในบ้าน ทำให้เขาสงสัยทันที หากมีคนอยู่ในบ้าน...ทำไมถึงล็อกประตูออกมาจากด้านอก!
น่าแปลกอีกอย่างเวลานี้พ่อแม่ของเขาก็ออกไปทำงานแล้ว คนใช้ก็ไม่มี ไม่น่าจะมีใครอยู่ในบ้านได้ แล้วเงาผู้ชายทีาเขาเห็น..คือใครกัน
คิดได้ดังนั้นมอสจึงรีบเดินไปคว้าร่มคันนึง ที่วางอยู่แถวหน้าประตู ก่อนที่จะก้าวเท้าอย่างช้าๆ มาที่บันได.. รอยเท้าของผู้ชายคนนั้นเหมือนหยิบย่ำฝุ่นมา มันปรากฎเป็นรอยเท้าสีดำชัดเจน
"ต้องเป็นโจรแน่ๆ"มอสค่อยๆ เดินขึ้นมาบันไดบ้าน เขาพยายามก้าวเท้าให้เบาที่สุด เพราะบันไดบ้านเขา เป็นบันไดไม้จึงเกิดเสียงเวลาเดินขึ้น
มอสเดินขึ้นมาในมือก็ถือร่มไว้เตรียมฟาด ก่อนที่จะหยุดตรงหน้าห้องเขาที่ประตูห้องเปิดอยู่
"ใครแอบมาเข้าห้องเรา หรือว่าจะเป็นโจรจริงๆ"มอสเดินเข้ามาในห้องของเขา พร้อมกับมองไปรอบๆ ห้องที่มีแต่ข้าวของ
ถ้าจะมีใครสักคนแอบซ่อนในห้องเขาได้ ก็ต้องเป็น...ตู้เสื้อผ้า!!
มอสเดินตรงมายังที่ตู้เสื้อผ้าของเขา ยิ่งเข้าใกล้ เขายิ่งสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ด้านใน
"ใครน่ะ!! มีคนอยู่ในนี้ใช่มั้ย ออกมานะ"มอสบอก แต่ไม่มีเสียงใครตอบกลับ
ถึงตอนนี้เด็กหนุ่มตัดสินใจ ที่จะเปิดตู้เสื้อผ้านั่นออก เพื่อให้หายสงสัย
"เอาว่ะ ตายเป็นตาย"มอสวางร่มลง พร้ออมกับหันมาใช้มือ จับที่หูจับของตู้เสื้อผ้า
เขาหวังว่ามันคงจะเหมือนกับหนังผีญี่ปุ่นที่เขาเคยดู ที่เปิดไปแล้วเจอผีเด็กในนั้น เขาขอให้มันเหมือนละครทั่วๆ ไปที่เปิดมาแล้วพบว่าไม่มีอะไร
มอสนับเลขถอยหลังในใจ ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเปิดตู้เสื้อผ้าออกมา!!
...เป็นไปอย่างที่เขาคิด มันไม่มีอะไร
"เฮ้อ... สงสัยเราจะคิดมากไป"มอสหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่เขาจะเปิดตู้เสื้อผ้า
ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าออกจากห้องไป เรื่องประหลาดก็ขึ้นในบ้านเขาอีกครั้ง
'ตึ่งๆๆๆๆๆ' เสียงใครบางคนวิ่งลงบันไดไป!!
มอสรีบวิ่งตาม เขาสังเกตุเห็นเงาผู้ชายคนนึงกำลังวิ่งลงไป มอสจึงวิ่งตาม..
แต่สุดท้ายเงานั่นก็หายไปอย่างปริศนา..
"ถ้าไม่ใช่คน ก็ผีแล้วมั้งแบบนี้"มอสรีบวิ่งขึ้นห้องนอนของเขาไปทันทีด้วยความกลัว
เขาจะไม่ออกจากห้องนอนเด็ดขาด ถ้าพ่อแม่เขาไม่มาเรียก ไม่มีทาง เขาจะไม่ออกไปแน่!!
ชานนท์กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ใส่รองเท้าเตรียมตัวออกไปนอกบ้าน นานๆ ทีเขาจะได้ไปใช้เปิดหูเปิดตาบ้าง วันนี้เจ้าตัวเลยดูคึกคักเป็นพิเศษ แต่เขาเดินไปยังไม่ถึงประตูรั้ว เสียงของพ่อเขาก็ตะโกนเรียกเขาทันที
"นนท์!!"พ่อของนนท์ตะโกนเรียก ก่อนที่จะเดอนเข้ามาหาเขา
นนท์ถอนหายใจเฮือกนึง ทุกครั้งที่พ่อเขาเรียก ต้องบ่นไม่ก็ด่าทุกทีไป นนท์ถึงไม่อยากพูดคุยกับพ่อมากนัก ถ้าไม่จำเป็น
"มีไรครับ"นนท์ถามเสียงห้วนแม้ว่าจะมีหางเสียง แต่มันดูไม่สบอารมณ์อย่างมาก
"นี่แต่งตัวจะออกไปไหน ห๊ะ"พ่อของนนท์ถาม
"ก็ออกไปข้างนอกไง"นนท์ตอบอย่างไม่เต็มใจกระทั่งสายตาเขายังไม่สบตาพ่อเขาเลย
"ออกไปข้างนอกอีกแล้วหรอ!! เดี๋ยวทำเหลวแหลกทุกวันแล้วนะ ตั้งไปคบกับเพือนกลุ่มใหใน่ะ หัดเอาตัวอย่างดีๆ อย่างกอตเขาบ้าง เห็นมั้ยวันๆ เขาช่วยงานแม่เขา ไม่เที่ยวเตรไปทั่วแบบแกเลย"พ่อของนนท์บ่นยาว
นนท์กระทืบเท้าใส่อย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างรำคาญและหงุดหงิด
"โธ่เว๊ย!! พ่อ ทำไมต้องบ่นด้วยว่ะ แค่ออกไปเที่ยวไม่ได้หรอไง อยู่แต่ในบ้านน่าเบื่อจะตาย แล้วจะเลิกเอาผมไปเปรียบกับไอ้กิตสักทีว่ะ ถ้าไอ้กิตมันดีมากนัก พ่อก็ไปเอามาเลี้ยงเป็นลูกเลยเถอะ"นนท์รีบเดินไปเปิดที่รั้วบ้าน
พ่อของนนท์รีบคว้าแขนเอาไว้ 
"ไม่ได้!! ไม่ให้ไป วันนี้ฉันจะอบรมสั่งสอนแก!!"พ่อนนท์ตะคอกใส่
"พ่อ ปล่อยผม"นนท์พยายามสะบัดแขน แต่พ่อนนท์กำแน่นไม่ยอมปล่อย
"ไม่ปล่อย แกไม่ต้องไปไหนเลยนะ อยู่บ้าน!!"พ่อนนท์พยายามดึงแขนนนท์ 
นนท์ทนไม่ไหว ผลักพ่อตัวเองจนพ่อของเขาหงายล้มไปนอนกองกับพื้น
"เลิกยุ่งกับผมสักทีเถอะพ่อ รำคาญเว้ย!!"
นนท์รีบเดินออกจากบ้าน ทิ้งให้พ่อของเขานอนกองกับพื้น 
พ่อของนนท์ลุดขึ้นมาจากพื้น พร้อมกับตะโกนไล่หลังตาม
"เออไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมาเลยนะ ไอ้ลูกเวร ไอ้ลูกทรพี ไปไหนก็ไปเลย ไป!!"ชาวบ้านพากันมองมาทีาบ้านนท์ จนภรรยาของพ่อนนท์ต้องออกมาดู ก่อนที่หล่อนจะเข้ามากอดสามรของเธอ 
 
มอสนอนอยู่เตียงนุ่มๆ ภายในห้องนอนของเขา ก่อนที่เขาจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าเริ่มมืดลงกำลังจะเข้าสู่ราตรียามค่ำคืน เขาเผลอหลับไปนานเท่าไรกัน ตื่นมาท้องฟ้าถึงมืดลงขนาดนี้ มอสรีบลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ ก่อนที่จะบิดขี้เกียจ
'กุกกักๆ กุกกักๆ' เสียงอะไรบางอย่างดังมาจากด้านล่าง 
มอสเปิดประตูออกมา ยิ่งทำให้ได้ยินเสียงนั่นชัดเจนมากขึ้น เสียงเหมือนกับมีใครกำลังหยิบจับข้าวของอยู่ด้านล่าง มอสจึงตัดสินใจลงไปดูด้านล่าง พร้อมกับมองหาต้นเสียง..
ภายในบ้านตอนนี้มีแต่ความมืด กับเสียงกุกกักของใครบางคนในบ้าน มอสได้ยินเสียงนั่นดังมาจากห้องครัว เขาจึงเดินที่ห้องครัวช้าๆ
เด็กหนุ่มค่อยๆ ยื่นหน้าชะโงกหน้าเข้าไปดูภายในห้องครัว เสียงกุกกักนั่นดังมาผู้ชายคนนึง ที่กำลังต้นข้าวของในห้องครัว
มันชัดขึ้นเรื่อยๆ ว่ามีคนอยู่ในห้องครัวนั่นจริงๆ มอสรีบหลบตรงกำแพงพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
หรือว่าเงาผู้ชายที่เขาเห็นตอนกลางวันจะเป็นคน ไม่ใช่ผี
มอสไม่มีเวลาหาของป้องกันตัว เขารีบเปิดสวิตซ์ไฟห้องครัวให้สว่างขึ้น พร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปในห้องครัว
"ใครน่ะ!!"
น่าแปลก เมื่อเขาเข้ามามันมีแต่ความว่างเปล่า แล้วผู้ชายคนนั้นหายไปไหน...
เด็กหนุ่มค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องครัว พร้อมกับกวาดสายตามองห้องครัว ที่ถูกค้น ตู้กับข้าวถูกเปิดออก ข้าวของทุกอย่างยังอยู่ดี นอกจาก...ที่เก็บมีด ที่ดูไม่เป็นระเบียง เหมือนมีคนพยายามเลือกมีดออกมาดู มีดเล่มเล็กๆ ยังถูกวางทิ้งไว้อยู่เลยด้วยซ้ำ
มอสนำมีดทุกเล่มใส่ที่เดิม แต่...มีมีดเล่มนึงหายไป มันคือ ปังตอ ที่พ่อเขาชอบเอามาสับขาหมู
"หายไปไหนอันนึงว่ะ"มอสเดินหามีดปังตอ เผื่อมันจะตกอยู่ตามพื้น โดยที่เขาไม่สังเกตุเลยว่า..มีผู้ชายคนนึงกำลังยืนถือมีดปังตออยู่หน้าห้องครัว
"หานี่อยู่หรอ..."
เสียงคุ้นหูดังขึ้น มอสค่อยๆ หันไปหาต้นเสียง... เงาผู้ชายที่เขาเห็นนั่นจริงๆ แล้วมันคือ...กิตติ์ดนัย!
"เฮ้ย!!"มอสถึงกับผงะ รีบถอยหนีอย่างรวดเร็ว
"และแล้วเราก็ได้เจอกันครั้ง"กิตติ์ดนัยยืนลูบใบมีดอย่างใจเย็น"พร้อมรับประสบการณ์ขนหัวลุกหรือยัง เพื่อนชั่ว.."
"อย่านะ อย่าทำไรเรานะกิต อย่า!!"มอสถอยจนไปติดกำแพง
กิตติ์ดนัยพุ่งเข้ามา!! จ้องหน้ามอส พร้อมกับใช้มือบีบคอมอสอย่างเยือกเย็น
"โอ๊ะ โอ๊ยยย โอ๊ยยยย"มอสพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากน้ำมือของกิตติ์ดนัย
"จำได้มั้ย วันงานกีฬาสีที่ผ่านมา...มึงทำไรไว้กับกู!!"กิตติ์ดนัยเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุ
"วะ...วะ...วันนั้น เราไม่รู้จะช่วยนายยังไงจริงๆ ยกโทษให้เราเถอะนะ"มอสนึกถึงวันเก่าๆ ที่ย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
งานกีฬาสีของโรงเรียนปีนี้คึกคักกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมา กิตติ์ดนัยถูกขัดเลือกให้วิ่งแข่งกับสีส้ม สีที่วินอยู่และวินก็ถูกคัดเลือกให้ลงแข่งเช่นกัน
"เป็นไงบ้างกิตตื่นเต้นป่ะ จะได้ลงสนามแล้ว"นนท์เข้ามาหาเพื่อนรักของเขา
"ตื่นเต้นนิดหน่อยน่ะ แต่สีส้ม...พวกวินลงแข่งอ่ะดิ ไม่รู้ว่าจะชนะมั้ย"กิตบอก สีหน้าของเขากังวลอย่างชัดเจน
"ต้องชนะดิ เราเชื่อนะว่ากิตอ่ะวิ่งเร็วกว่าวินแน่นอน ต้องชนะแน่ๆ"นนท์พูด
"แต่นนท์ ถ้าเราชนะวิน...เรากลัวว่าวินจะไม่พอใจเอาน่ะสิ"กิตพูด
"ก็ลองสิ ถ้ามันมาโวยวาย เราเอาเรื่องมันแน่ ไม่มีน้ำใจนักกีฬาไม่รู้จักแพ้รู้จักชนะ ถ้ามันมาทำเพื่อนเรา เจอดีแน่"กิตเอามือยีผมนนท์อย่างหมั่นไส้ พร้อมกับยิ้มให้เพื่อนรักของเขา
"นายนี่โหดนะเนี่ย งั้นเราไปเตรียมลงแข่งล่ะ รอเชียร์ด้วยนะ"กิตติ์ดนัยเดินออกไป
ในระหว่างที่กิตติ์ดนัยยืนคุยกับชานนท์ มอสได้แอบเข้ามาหยิบรองเท้ากิตติ์ดนัยไป
"เฮ้ย!! น้องๆๆ เอารองเท้าไปไหนเนี่ย"รุ่นพี่คนนึงถามพร้อมกับดูเสื้อสีของมอส
"เอ่อ..พอดีผมมาหาเพื่อนผมน่ะพี่ มันอยู่สีฟ้า ผมจะเอารองเท้าไปให้มัน"มอสบอก
"อ๋อ... หวังว่าสีเขียวคงไม่มาวางยาอะไรสีฟ้านะ"รุ่นพี่บอก
"โห๊ยยย พี่ก็ ผมจะทำแบบนั้นกับเพื่อนผมทำไมล่ะ งั้นผมขอตัวนะ"มอสรีบเดินหนีพร้อมกับหยิบรองเท้าของกิตไปปที่ห้องน้ำ
ห้องน้ำชายไม่ไกลจากสนามนัก วิน หมอก อาร์ม ยืนรออยู่ในห้องน้ำ มอสรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับรองเท้าของกิตติ์ดนัย
"จะเอาวิธีนี้จริงหรอว่ะวิน"มอสถาม
"ช่วยไม่ได้ว่ะ อยู่กันคนล่ะสี และมันก็คู่แข่งกู จะให้ยอมมันง่ายๆ ได้ยังไง"วินบอก
"มึงกลัวไอ้กิตวิ่งชนะหรอว่ะ"อาร์มถาม
"เปล่า...แค่ไม่อยากแข่งกับคนจนๆ เอารองเท้ามันมา"วินหยิบรองเท้ามาจากมอส ซึ่งมอสก็ไม่เต็มใจให้เท่าไร
วินยื่นรองเท้าให้หมอกทันที หมอกเข็มมุดใส่ลงไปในรองเท้าของกิตทั้งสองข้าง วินยิ้มอย่างร้ายกาจ
"อ่ะ มึงเอาไปให้กิตมันใส่"หมอกยื่นรองเท้าคืนมอส
"แต่ทำแบบนี้ไม่แรงไปหรอว่ะ ยังไงก็เพื่อนห้องเดียวกันนะ"มอสบอก
"ไม่รู้เว้ย แต่ตอนนี้อยู่คนล่ะสีเว้ย มึงก็ไม่โทษผอ.ดิ ว่าทำไมกีฬาสีปีนี้ไม่จัดให้อยู่สีเดียวกัน ตามห้องอ่ะ"อาร์มบอก
"เลือกเอา มึงจะให้กิตเจ็บ หรือมึงจะเจ็บแทนมัน"วินพูดขู่
มอสจำใจต้องเอารองเท้าของกิตไปคืน ในขณะนั้นเองในหัวเขาก็พยายามจะช่วยกิต แต่ถ้าช่วยเขาอาจจะแย่โดนเพื่อนซ้อมได้
มอสบอกให้รุ่นนเองคนนึงที่อยู่สีเดียวกับกิตและนนท์ ให้เอารองเท้าไปคืนแทนเขา 
"เอ้า พี่รองเท้าของกิตที่ใส่สำหรับวิ่งไปไหน"กิตถามรุ่นพี่พร้อมกับมองหารองเท้า
"อ๋อ รองเท้าเราพี่เห็นมีคนบอกจะเอาไปให้นิ"พูดจบก็มีรุ่นน้องคนนึงวิ่งเอารองเท้ามาคืนให้กิร
กิตรับรองเท้ามา พร้อมกับกล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะใส่รองเท้า... ทันทีที่เขาใส่
"โอ๊ย!! โอ๊ยยยยยยย"กิตร้องลั่น จนรุ่นพี่และคนในสีพากันหันมามอง
"เป็นไรอ่ะกิต เป็นไร"รุ่นพี่คนนึงถาม
"มีอะไรไม่รู้ ทิ่มเท้าอ่ะครับสองข้างเลย"กิตรีบถอดรองเท้า ที่ทำเอาทุกคนตกใจ
เลือดไหลอาบเต็มเท้าของกิต รุ่นพี่และคนอื่นๆ ที่ลงแข่งพากันเข้ามามุงกิต ในขณะที่ประธานนักเรียนเทรองเท้าออกมา เข็มมุดมากมายหล่นเต็มพื้น
 
มอสจำภาพวันนั้นได้ วันที่เขายืนดูกิตอยู่ห่างๆ ที่แสตนเชียร์ ถึงเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่การที่กิตเจ็บตัวและไม่ได้ลงแข่งนั่นแปลว่าแผนการของวินสำเร็จ เขาหมดหนทางที่จะช่วยจริงๆ..
"วันนั้น...เราช่วยนายไม่ได้จริง ถ้าเราช่วยนาย เราก็โดนพวกวินซ้อมน่ะสิ"มอสพูดพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของกิตติ์ดนัย
"หลายครั้งที่มึงช่วยกูได้ แต่ไม่ยอมช่วย มึงก็เห็นว่ากูกำลังจะตาย มึงก็ยังเดินออกมา"
"ถ้าเราช่วยนาย วินกับพวกเพื่อนๆ เรา ก็จะโกรธ"
"ไอ้วินมันเป็นพ่อมึงหรอไง ถึงต้องกลัวมัน"กิตติ์ดนัยจ้องตามอสอย่างอาฆาตร อีกฝ่ายพยายามหลบตา
"แต่...เราไม่มีทางเลือกจริงๆ...เราก็แค่เด็กผู่ชายจนๆ ถ้าพวกวินไม่คบเรา เราก็ไม่มีเพื่อนแล้วนะ นายเข้าใจเรามั้ย"มอสพูดไปน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา
"กูอยากจะรู้เหมือนกัน ถ้ามึงตายจะมีหมาตัวไหนมาช่วยมึงมั้ย"กิตติ์ดนัยเหวี่ยงมอสออกไปติดกำแพง
ใบหน้าของกิตติ์ดนัยเริ่มขาวซีดลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ ดวงตาขาวโผลน ใบหน้าเละเน่าเฟะจนดูไม่ได้ ค่อยๆ ก้าวเท้าถือมีดปังตอมาหามอส
"อย่า...เราไหว้ล่ะ อย่าทำไรเราเลยนะ"มอสยกมือไหว้ขึ้นเหนือหัว 
กิตติ์ดนัยไม่ฟัง ใช้ปลายมีดกรีดที่ต้นขามอสช้าๆ กรีดไล่ลงมาถึงนิ้วเท้า
"โอ๊ะ..โอ๊ยยยยยยยยยยย"เสียงของมอสร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ตายซะ!!"กิตติ์ดนัยยกมีดขึ้นสูงหวังจะเฉือดมอส แต่เด็กหนุ่มรีบลุกหนีขึ้นห้องไปนอนอย่างรวดเร็ว
เลือดที่ขาของมอสไหลตามทางจนมาถึงห้องนอน มอสรีบปิดประตูล็อกกลอนสนิท โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันเป็นการขังตัวเองในห้องแท้ๆ...
กิตติ์ดนัยนำลวดหนามเข้ามารัดคอของมอสจนแน่น!!
"โอ๊ยยยยยยยยย ช่วยด้วย ช่วยด้วย"ยิ่งมอสดิ้นมากเท่าไร ลวดหนามยิ่งบาดคอมากเท่านั้น เขาพยายามจะจับลวดหนามออก แต่ถูกหนามของลวดแทงจนเจ็บมือ
"อยากเอาออกหรอ... กูช่วยมั้ย"กิตติ์ดนัยจับมือของมอส เอาไปแตะที่หนามของลวดหนามทันที
มอสพยายามไม่แต่หนามอันแหลมคม แต่กิตติ์ดนัยเอามือของมอสจิ้มกับลวดหนาม ก่อนที่จะเอามือลากรูดลงมา..จนหนังติดลวด จนเห็นเนื้อใน เลือดไหลอาบเต็มมือ มอสได้แต่ร้องด้วยความเจ็บทรมาน
"โอ๊ยยยยยยยยย กิตเราขอโทษ...โอ๊ยยยยยย"มอสร้องออกมาอย่างโหยหวนน่าเวทนา
แต่มันยังไม่สะใจกิตติ์ดนัย มีดปังตอที่กิตติ์ดนัยถือมา ค่อยๆ เอามากรีดรอบคอมอสอย่างใจเย็น
"หึๆๆ รู้สึกถึงความเจ็บปวดทรมานหรือยังไง"กิตติ์ดนัยพูด
มอสเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออกไดเแต่ร้องออกมาอย่างทรมาน ก่อนที่เขาจะถูกจับนอนลงกับพื้น
กิตติ์ดนัยกดคอมอสจนคอมอสทิ่มไปกับลวดหนาม มอสเจ็บจนแทบไม่มีเสียงร้อง...
"ลาก่อน..."กิตติ์ดนัยใช้มีดปังตอสับกลางหลังของมอส สับจนหลังแหกเปิดอ้าจนเห็นหระดูก
กิตติ์ดนัยใช้มีดปังตอเล่มนั้นสับตัวมอสให้ผ่านครึ่ง จนสุดท้ายร่างกายของมอสก็ขาดออกจากกันเป็นสองท่อน..
ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสนิทลง... กิตติ์ดนัยยืนมองศพของมอสที่นอนตายอย่างอนาถ ก่อนที่จะหายไปกับอากาศ..