อำมหิต...สั่งตาย

     ท้องฟ้าเริ่มมืดลงพระอาทิตย์ลาลับไป ชานนท์เดินมาที่บ้านของภูมิ ที่ภายในบ้านยังมีแสงไฟเปิดอยู่ภายใน นนท์รีบกดกริ่งเรียกคนในบ้านให้ออกมา ไม่นานนักภูมิก็เดินออกมาหาเขาที่หน้าบ้าน

"อ้าว นนท์...มาทำไรตอนนี้ล่ะ จะสองทุ่มแล้วไม่กลับบ้านหรอ"ภูมิเอ่ยถาม

"นนท์ว่า นนท์จะขออยู่ที่นี่สักพักน่ะครับ ไม่อยากกลับบ้าน ทะเลาะกับพ่อมา.."นนท์ก้มหน้าทำเสียงเศร้า

ภูมิเห็นใจ จึงเปิดรั้วบ้านให้นนท์เข้ามาในบ้าน

"เข้ามาก่อนสิ"ภูมิบอก

"ครับ"นนท์ก้าวเท้าเดินเข้ามาในบ้านของภูมิ 

เพียงแค่เข้ามาก็ทำให้นนท์รู้สึกสบายตา กับข้าวของที่จัดเรียงเก็บอย่างดี พร้อมรับแขกตลอดเวลา

"แล้วนนท์ไม่ได้เตรียมชุดมาเลยหรอ"ภูมิเอ่ยถามก่อนที่นนท์จะหันมามองเขา

"ไม่มีครับ นนท์ไม่ได้เตรียมมาหรอก"นนท์บอก

"งั้น..ใส่เสื้อผ้าพี่ไปก่อนล่ะกัน เดี๋ยวพี่บอกพ่อกับแม่ให้ล่ะกันว่านนท์จะมาค้างบ้านพี่"ภูมิบอก

"แต่พี่ภูมิอย่าบอกที่บ้านผมนะ ว่าผมมานอนนี่"นนท์บอก

"ทำไมล่ะ!!"ภูมิเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย

"เถอะนะพี่ ผมขอ..."นนท์ส่งสายตาออดอ้อนภูมิอย่างสุดหัวใจ 

ภูมิจำใจต้องรับปากนนท์

"คืนนี้นนท์จะนอนพี่ก่อนมั้ยล่ะ"ภูมิถามต่อ

"ผมนอนโซฟาข้างล่างนี่ดีกว่า เกรงใจน่ะครับ แค่นี้ก็มารบกวนพอแล้ว"นนท์บอก

"จะดีหรอนนท์ ตอนกลางคืนข้างล่างนี่ยุงเยอะนะ"ภูมิบอกเพราะเขาไม่อยากให้แขกของบ้านลำบาก 

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ นนท์ทนได้"นนท์ยิ้มให้ภูมิอย่างจริงใจ แค่นอนที่โซฟามันไม่ลำบากมาหสำหรับเขา

"เอางั้นก็ได้.. งั้นพี่ขอตัวไปโทรบอกพ่อแม่ก่อนนะว่านนท์มาขอนอนบ้าน"พูดจบภูมิก็รีบขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มนห้องนอนของเขา

นนท์ใช้เวลานั้นในการเดินสำรวจบ้านของภูมิ ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามา แต่ทุกครั้งที่เขามาก็ไม่เคยเดินสำรวจบ้านของภูมิอย่างจริงๆ จังๆ สักครั้ง

นนท์ให้ความสนใจกับตู้ใบใหญ่ที่ตั้งำม่ไกลจากโซฟา มันถูกประดับด้วยกรอบรูปมากมาย เป็นรูปภาพตั้งแต่ภูมิยังเด็กและโตจนเรียนจบ ม.6 มันล้วนแต่เป็นรูปภาพที่เป็นความทรงจำดีๆ ทั้งภาพบรรยาดาศที่ภูมิไปเที่ยวกับครอบครัว หรือภาพในวันที่ช่วยกันทำกิจกรรมในบ้าน อย่างการจัดสวนทุกเดือนที่เป็นทำเนียมประจำบ้านหลังนี้

นนท์สะดุดตากับภาพ ภาพนึงเป็นภาพที่ภูมิกับคุณพ่อถ่ายรูปหลังจากจัดสวนเสร็จ มันดูเหมือนภาพของครอบครัวสุขสันต์ทั่วไป หากแต่ว่าเด็กผู้ชายในภาพนอกภูมิแล้วยังมีกิตติ์ดนัยอยู่ในรูปนั่นอีกด้วย กิตตอ์ดนัยกำลังยิ้มแย้มอย่างมีความสุข

เพียงแค่นนท์จ้องรูปนั่นไม่กี่นาที สีหน้าของกิตติ์ดนัยก็เปลี่ยนไป รอยยิ้มที่สดใสกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึง ผีขาวซีด ดวงตาแดงก่ำเป็นสีเลือด จ้องมองนนท์ด้วยความแค้นและเกลียดชังอย่างที่สุด..

นนท์สังเกตุได้ถึงหางตาของเขา มีผู้ชายคนนึงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ เขา พร้อมกับฮัมเพลงอย่างมีความสุข.. น่าแปลกในบ้านหลังนี้มีแค่เขากับภูมิ และภูมิก็อยู่บนห้องแล้วผู้ชายอีกคนคือใคร...

นนท์พยายามจะไม่หันไปมอง... ลมเย็นๆ ค่อยๆ พัดเข้ามาหาตัวเขา เมื่อนนท์หันไปตรงโซฟาตัวเดิมก็พบว่าไม่มีใครนั่งอยู่ เขาถอนอย่างโล่งอก ก่อนที่จะหันกลับไปที่ตู้อีกครั้ง

"สวัสดี ชานนท์!!"

"เฮ้ย!!!"

นนท์สะดุ้งเฮือกรีบถอยหนีห่างออกมาจากตู้ เมื่อเขาหันไปพบว่ากิตติ์ดนัยยืนอยู่ตรงเขาพอดี สภาพของกิตติ์ดนัยใบหย้าเละเน่าเฟะ จนได้กลิ่นความเหม็นเน่าคละคลุ้งออกมาอย่างชัดเจน เลือดสดๆ จากบาดแผลไหลลงพื้นทีล่ะหยด กิตติ์ดนัยแสยะยิ้มมุมปากให้ชานนท์ อดีตเพื่อนรักของเขา

"ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีใช่มั้ย"กิตติ์ดนัยถาม

"ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับกู คนก็อยู่ส่วนคน ผีก็อยู่ส่วนผีสิว่ะ จะตามมาหลอกทำไม"นนท์พูด

"ไม่!! กูจะตามเอาชีวิตมึง มึงฆ่ากู ไอ้เพื่อนสารเลว!!"ทันมดนั้นกิตติ์ดนัยก็กลอกตาขึ้น ตาดำหายไป กลายเป็นดวงตาขาวโผลนทันที

นนท์รีบถอยหนีจนมาติดกับบันไดบ้าน กิตติดนัยพุ่งเข้าหาชานนท์อย่างรวดเร็ว จ้องหน้าชานนท์ราวบกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"จำได้มั้ย ว่ามึงทำไรไว้กับกูบ้าง ไอ้ชานนท์!!"กิตติ์ดนัยใช้อุ้มมือที่มีกรงเล็บแหลมบีบปากนนท์

"ปล่อยกู พี่ภูมิช่วยด้วย พี่ภูมิ!!"นนท์พยายามดิ้นเพื่อให้รอด

"ร้องเข้าไป ร้องเข้าไป!!"กิตติ์ดนัยลากนนท์ โยนมาตรงหน้าโทรทัศน์ของบ้านภูมิ

โทรทัศน์กำลังฉายภาพวินาทีที่มอสกำลังถูกกิตติ์ดนัยฆ่าอย่างเยือกเย็น ในโทรทัศน์สิ่งนนท์กำลังเห็นคือกิตติ์ดนัยกำลังใช้ปังตอสับร่างของมอสจนขาดครึ่งท่อน!

นนท์อึ้งไปชั่วขณะที่ได้เห็นมัน... มอสเพื่อนในกลุ่มของเขาตายไปเสียแล้ว

"เห็นหรือยัง ว่ากูทำไรได้มากกว่าที่มึงคิด"กิตติ์ดนัยห้อยหัวถาม

นนท์ได้แต่ร้องโวยวายลั่นบ้านภูมิอย่างบ้าคลั่ง

"ไม่ ไม่ ไอ้ผีบ้า ออกไป ออกไป"นนท์รีบวิ่งขึ้นบันไดบ้านของภูมิ หวังจะเข้าไปหาภูมิที่ห้อง

แต่นนท์ถูกกิตติ์ดนัยฉุดขาเอาไว้ จนเขาล้มตัวฟาดกับบันไดอย่างแรง กิตติ์ดนัยกำลังใช้กรงเล็บจิกขาเขาอย่างแรง

"ปล่อย ปล่อยยยย ปล่อยยยกู"

"อยู่คุยกันก่นสิชานนท์ เราเพื่อนรักกันนะ.."

"ปล่อยยยยยยยย"

ภูมิรีบวิ่งออกมาจากห้อง เขาพบว่านนท์กำลังร้องโวยวายสะบัดขาอยู่ตรงบันได

"นนท์ นนท์!! เป็นไร"ภูมิรีบเข้ามาหานนท์ พร้อมกับพยุงให้ลุกขึ้นจากบันได

"พี่ภูมิ ช่วยด้วยครับ ไอ้กิต ไอ้กิตมันจะฆ่าผม ช่วยด้วย!!"นนท์โผลเข้ากอดภูมิทันที

"กิตหรอ!! เดี่ยวนะหมายความว่าไง"ภูมิทำหน้าสงสัย

"เอ่อ...ผมกลัว...ผมกลัว"นนท์กอดภูมิแน่น

ภูมิปลอบใจนนท์ก่อนที่จะพานนท์ลงไปด้านล่าง เพื่อรับประทานอาหาร ในขณะที่กิตติ์ดนัยกำลังนั่งตรงบันไดฮัมเพลงที่ภูมิร้องให้ฟังเป็นประจำอยู่ตรงบันได 

 

ตกดึกที่หอพักแห่งหนึ่ง วิน อาร์ม หมอก เพิ่งจัดข้าวของเสร็จสำหรับการย้านเข้ามาอยู่หอที่นี่วันแรก โดยที่ไมรู้เลยว่าเพื่อนร่วมกลุ่มของพวกเขาได้ตายไปแล้ว... อาร์มเป็นคนเดียวที่ยังนอนไม่หลับ เขาพยายามติดต่อมอสทั้งวันเพื่อถามมอสอีกครั้งว่าเรื่องเช่าหอ มอสจะมาอยู่ร่วมด้วยหรือไม่ แต่การติดต่อก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด

"ไลน์ก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ เป็นไรของมันว่ะ"อาร์มบ่นพรึมพรำอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์

ในขณะที่เขาตัดสินที่จะนอน อาร์มปิดโทรศัพท์อละวางมันไว้กับโต๊ะข้างๆ หัวเตียง อาร์ทหันไปมองวินกับหมอกที่นอนหลับกันสนิท เขายักไหลก่อนที่จะข่มตาหลับ

'ครืดดดดด ครืดดดดดดดด ครืดดดดดด'

อาร์มลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปริศนาดังขึ้นมานอกห้อง... เสียงอะไรบางอย่างกำลังลากอะไรสักอย่างอยู่แถวๆ หน้าประตู

อาร์มส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่จะหลบไป และไม่สนใจกับเสียงนั่น.. เขาหลับตาลงอีกครั้ง

'ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดด"

อาร์มลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เสียงนั่น...ดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ มันดัง..มันดังมาเรื่อยๆ อะไรสักอย่างกำลังมาที่ห้องพักของพวกเขา!

'ครืดดดดดดด ครืดดดดดด' เสียงกระดูกของมอสกำลังลากมากับพื้น.. เลือดไหลตามทาง มีเส้นเนื้อเน่าๆ ตกลงบนคราบเลือดนั่น มอสใช้มือในการเดิน ลากตัวเองจนมาถึงห้องพักของเพื่อนๆ ของเขา

อาร์มลุกขึ้นนั่งบนเตียง เมื่อได้ยินเสียงประตูกำลังถูกเปิดออก ทั้งๆ ที่เขาล็อกห้องอย่างดีแล้ว ทำไมถึงมีคนเปิดมาได้!

"ไอ้วิน...ไอ้หมอก.. ตื่นดิว่ะ.."อาร์มพยายามปลุกเพื่อนร่วมห้องที่กำลังนอนอย่างสบายใจ

มือของมอสยื่นเข้ามาในห้อง และลากตัวเองเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล

'ครืดดดดดดด'

อาร์มอึ้งเมื่อเห็นร่างผู้ชายคนนึง ที่ถูกตัดขึ้นท่อนกำลังลากตัวเองเข้ามาในห้องเขาอย่างช้าๆ เหมือนกับเรื่องผีที่เขาเคยอ่านในเน็ต..

"ไอ้วิน ไอ้หมอก"อาร์มพยายามปลุกเพื่อน ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นกำลังลากตัวเองอย่างทุลักทุเลมาที่เตียงของเขา

มอสจ้องหน้าอาร์มผิวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด ลำตัวถึงฟันขาดครึ่งท่อนจนเห็นกระดูก ที่คอยังมีลวดหนามพันที่คอกับรอยแผลที่มีเลือดสดๆ

"ระวังให้ดี...เขาจะมาเอาคืนพวกมึง..."มอสบอก

"อะไรนะ... มึงว่าไงนะ"อาร์มถามอีกครั้ง เขาพยายามสั่นสู้ข่มใจไม่ให้กลัว

"ระวังให้ดี...เขาจะมา.."มอสพูดยังไม่ทันจบ ผีนักเรียนชายคนนึงก็ดึงกระชาดคอของเขาจนหลุดจากตัว!!

กิตติ์ดนัยถือหัวของมอสมาใกล้ๆ ใบหน้าของตัว แสยะยิ้มให้อาร์มที่นั่งมองอยู่บนเตียง

"บอกเพื่อนมึงใกล้ๆ สิ"กิตติ์ดนัยโยนหัวของมอสไปให้อาร์ม

"เฮ้ยยยยย"

หัวของมอสมองหน้าอาร์ม น้ำตาไหลพราก..

"ระวัง...เขาจะตามมา..เอาคืน.."มอสพูดจบกิตติ์ดนัยก็หยิบหัวของมอสขึ้นมาอีกครั้ง

ภาพผีเด็กนักเรียนชายกำลังยืนหิ้วหัวเพื่อนของเขา มันช่างน่ากลัวสยดสยองอย่างบอกไม่ถูก 

กิตติ์ดนัยชี้หน้าอาร์ม ก่อนที่จะบอกไปอย่างดุดันว่า!

"มึงคือรายต่อไป!!"

"ไม่ ไม่เอานะ ไม่เอาาาา ไม่!!"อาร์มโวยวายลั่นห้อง ในขณะที่กิตติ์ดนัยยืนหัวเราะสะใจอยู่ปลายเตียง

"ฮ่าๆๆๆ มึงคือรายต่อไป ฮ่าๆๆ"

"ไม่จริง!! ไม่จริงงงงงง"อาร์มโวยวายเสียงดังลั่น

วินกับหมอกพยายามปลุกอาร์มให้ตื่นขึ้น วินพบายามเข้ามาเขย่าตัวอาร์มอรงๆ เพื่อปลุกให้เขาตื่น

"ไอ้อาร์ม ไอ้อาร์ม!! เฮ้ย!"วินพยายามปลุก ในที่สุดอาร์มก็ตื่นขึ้น

"ไอ้วิน ไอ้หมอก ไอ้มอสมันตายแล้ว กิตฆ่ามันตายแล้วว่ะ!!"อาร์มบอกอย่างตื่นกลัว

"มึงใจเย็นๆ ก่อนดิว่ะ ใจเย็นๆ มึงแค่ฝันไป ไม่ใช่เรื่องจริงเว้ย"วินบอก

"ไม่จริง ไม่จริง ไอ้มอสตายแล้ว มันตายจริงๆ ไอ้กิตฆ่ามัน มันหากูด้วยนะมึง"อาร์มพยายามพูดย้ำ

หมอกรีบปิดปากอาร์ม พร้อมกับจุ๊ปากให้อีกสายหยุดโวยวาย

"มึงเงียบก่อน แม่ของไอ้มอสโทรมา"พูดจบวินและอาร์มก็เงียบลง

หมอกรับสายพร้อมกับเปิดลำโพงมือถือ

"ว่าไงครับคุณน้า มีไรหรอครับ.."หมอกถาม

"ฮือๆๆๆ ฮือๆๆๆ หมอก...มอสตายแล้วนะลูก.."แม่ของมอสตอบด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

ทั้งสามมองหน้ากันอย่างตกใจ อาร์มดูจะจิตตกที่สุด

"หมายความว่าไงครับคุณน้า.."หมอกถามต่อ

"น้ากลับมาบ้าน ก็พบว่ามอสมันนอนตายในห้องแล้ว... ทำไมมันต้องทำกับลูกแม่แบบนี้ด้วย"พูดจบแม่ของมอสก็ปล่อยโฮ เธอเสียใจมากกับการจากไปของลูกชาย

ทั้งสามมองหน้ากัน พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ว่ามอสเพื่อนในกลุ่มของเขา ได้จากโลกนี้ไปแล้ว..

ในขณะที่ทั้งสามนั่งเสียใจ และกำลังทำใจ โดยมีเสียงร้องห่มร้องไห้ของแม่มอสดังอยู่ในโทรศัพท์ของหมอก ก่อนที่เสียงนั่นจะเงียบไป...

"น้าครับ...คุณน้า..."หมอกเรียกปลายสายที่เงียบไปดื้อๆ ทั้งที่สายยังไม่ตัดวาง หมอกจะตัดสายตอนนี้ก็กลัวเสียมารยาท..

"พวกมึงต้องตาย!!"เสียงกิตติ์ดนัยดังขึ้นแทรกผ่านโทรศัพท์ หมอกตกใจรีบตัดวาวทันที

ไฟในห้องพักเริ่มติดๆ ดับๆ ทั้งสามคนพากันมองรอบๆ ห้องอย่างหวาดระแวง

"เฮ้ย...เกิดไรขึ้นว่ะ"วินถาม

"กูไม่รู้ว่ะ...เอาไงดีว่ะ"

สายลมพัดอย่างแรงกระทบกับระเบียงห้อง กิตติ์ดนัยยืนจ้องทั้งสามคนอยู่หน้าระเบียง

"เฮ้ยยยยย"ทั้งสามร้องออกมาพร้อมกัน เมื่อเห็นกิตติ์ดนัยยืนอยู่หน้าระเบียงห้อง

"คราวนี้รู้แล้วใช่มั้ย ว่ากูทำอะไรได้มากกว่าที่พวกมึงคิด ฮ่าๆๆๆ"กิตติ์ดนัยพุ่งเข้ามามนห้อง ก่อนที่จะสลายร่างไป

ทั้งสามกอดกันเกียวอยู่บนเตียง พากันตัวสั่นระริกอย่างหวาดกลัว...

 

นนท์นอนหลับอยู่บนเตียง ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง พ่อแม่ของภูมิกลับบ้านขึ้นนอนกันหมดแล้ว นนท์เองก็กำลังหลับอย่างสบายบนโซฟาอันแสนนุ่มของบ้านภูมิ โดยที่ไม่รู้เลยว่าบางอย่างกำลังจะมาหาเขา..

"ชานนท์..."

เสียงของใครบางคนกำลังเรียกชื่อเขา นนท์ค่อยๆ ตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย เพราะเป็นสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยเขาจึงไม่ค่อยหลับสนิทเท่าไร

นนท์ลุกขึ้นหาต้นเสียง แต่ไม่พบใคร..เขาจึงหลับตาลงอีกครั้ง

"ชานนท์..."

นนท์หลับตาสนิท พยายามไม่สนใจ แต่ยิ่งเมินเจ้าของเสียงยิ่งรังควานไม่เลิกลา.. เงาผู้ชายคนนคงกำลังเดินย้ำเท้าวนไป วนมา อยู่บริเวณโซฟาที่เขานอน เสียงฝีเท้าเหยียบย่ำกับพื้นดังจนนนท์ต้องเอาหมอนปิดหู ในที่สุดนนท์ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมานั่ง

"ไรเนี่ย คนจะนอน!!"

"อย่างมึงต้องนอนในโลงเท่านั้น!!"กิตติ์ดนัยโผล่มาอยู่ตรงหน้า นนท์สะดุ้งเฮือกใหญ่

กิตติ์ดนัยบีบคอนนท์อย่างแรง จ้องนนท์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ปล่อยกู ไอ้กิตปล่อยกู!!"

"มึงทำไรไว้กับกูบ้าง ห๊ะ มึงจำได้มั้ย!!!!"กิตติ์ดนัยตะคอกใส่

"ไม่รู้ ปล่อยกูนะ!!"

กิตติ์ดนัยบีบคอชานนท์พร้อมกับใช้เชือกคลองคอนนท์ ลากมาที่ห้องครัว นนท์พยายามจะแกะเชือกนั่นออก แต่มันมัดแน่นเกินกว่าที่เขาจะแก้มันออก

"ถึงแล้ว!!"

ภาพที่นนท์เห็นคือตึกร้าง ซึ่งเขาไม่รู้ว่าอยู่ๆ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร มันต้องไม่ใช่ความจริง เขาจะไม่ยอมเชื่อภาพลวงตานี่แน่นอน ตื่นสินนท์ ตื่น!!

"โอ๊ยยยยยยยยยยย"

เสียงของกิตติ์ดนัยร้องลั่นมาจากด้านบน นนท์พยายามมองขึ้นไปด้านบน

"วันนั้น...มึงทำไรกับกูไว้!!"

กิตติ์ดนัยดึงเชือกลากนนท์ขึ้นมาชั้นสองของตึก ร่างของนนท์ถูไถกับบันไดจนมาถึงชั้นสองของตึก กิตติ์ดนัยบีบหน้านนท์ให้มองภาพที่เขากำลังกระทืบกิตติ์ดนัยจนกระอักเลือด

"ไม่...ไม่อยากดู พอแล้ว พอ"นนท์หลบหน้าไปทางอื่น

"ดูก่อนสิ วินาทีที่กูตายอย่างอนาถมันเป็นยังไง"กิตติ์ดนัยจับหน้านนท์ให้หันมามองอีกครั้ง

คราวนี้เป็นภาพตอนที่มอสกำลังเดินออกไป ทิ้งให้กิตติ์ดนัยนอนรอความตายในตึกร้าง.. กิตติ์ดนัยหายใจผงาบๆ บนพื้น เพื่อยื้อชีวิตตัวเองให้นานที่สุด...

นนท์เห็นภาพนั้นยิ่งทำให้เขาสะเทือนใจ นี่เขา..ทำอะไรลงไป...

"ชะ....ชะ...ช่วยด้วย...ใคร...ก็ได้..."

กิตติ์ดนัยสิ้นใจต่อหน้าของนนท์  เขาน้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นศพของกิตติ์ดนัยนอนนิ่งอยู่บนพื้น

"กิต...เราขอโทษ...กิต..ฮือๆๆ"นนท์ปล่อยโฮ

ร่างของกิตติ์ดนัยยิ้มมุมปาก เหลือกตามามองที่นนท์

"ไอ้เพื่อนสารเลว ไอ้คนเห็นแก่ตัว...กูไม่ให้อภัยมึงเด็ดขาด!!"ร่างของกิตติ์ดนัยค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีทุลักทุเล บาดแผลยังมีเลือดสดๆ ไหลอาบ 

กิตตอ์ดนัยค่อยๆ เดินเข้ามาหานนท์ช้าๆ

"อย่า...อย่าเข้ามา...ขอร้องล่ะ"นนท์พนมมือไหว้

"แค่กๆๆ แค่กๆๆ"กิตติ์ดนัยไอหนักขึ้นเรื่อยๆ ชี้หน้านนท์ ค่อยๆ ก้าวเท้ามาตรงหน้านนท์ช้าๆ

ก่อนที่กิตติ์ดนัยอ้วกออกมาเป็นเลือดกองโตต่อหน้านนท์ ชานนท์พยายามหันหน้าไปทางอื่นเขาไม่อยากภาพน่ากลัวน่ากลัวนั่น

กิตติ์ดนัยจับหน้านนท์หันมามองเขาอีกครั้ง

"มึงไม่รอดพ้นกูหรอก มึงต้องตาย!!"

"ไม่ ไม่ ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยยย"นนท์ร้องโวยวายลั่น

กิตติ์ดนัยพ่นเลือดใส่หน้านนท์ จนตัวของนนท์เต็มไปด้วยเลือดสดๆ ของกิตติ์ดนัย!

"มึงต้องตาย ไอ้เพื่อนสารเลว ฮ่าๆๆๆๆ"