อำมหิต...สั่งตาย

     ชานนท์ลืมตาขึ้นมาเขามองเห็นแต่ความมืดในห้องพัดคนไข้ ความมืด ความเงียบ ทำใก้เขาหวาดระแวง เด็กหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง... เขาเชื่อว่ากิตติ์ดนัยต้องมาหาเขาอีกแน่ คราวนี้จะมาไม้อีก...

'แอ๊ดดด...' เสียงใครบางคนกำลังเปิดประตูเข้ามาหาเขา 

ชานนท์มองแบบไม่ละสายตา กับเงาร่างสูงของผู้หญิงคนนึงที่เดินตรงเข้ามาหาเขาที่นอนอยู่บนเตียง

"ตื่นแล้วหรอลูก.."ประโยคนั่นทำให้นนท์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ครับแม่..ผมเพิ่งตื่นดีน่ะครับ"

"งั้นหรอ..แล้วเมื่อคืนหลับสบายดีมั้ยจ๊ะ"

"ก็โอเคนะครับ"

แม่ของนนท์เดินเข้ามายืนข้างเตียง ทำให้นนท์สะดุ้งสุดตัวเมื่อแม่ของเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาของแม่เขาขาวโพลนไร้ตาดำ ทำให้นนท์รู้ทันทีว่านั่นไม่ใช่แม่ของเขา

"มะ..แม่...แม่ทำไมถึง.."

"กูไม่ใช่แม่ของมึง!!"น้ำเสียงที่แสนอ่อนหวานกับกลายเป็นเสียงดุดันที่แสนคุ้นหูและเขาไม่อยากได้ยิน

"กิต!!! มึงอีกแล้วหรอ มึงจะตามหลอกกูไปถึงไหน"

"จนกว่า..มึงจะตายห่าไงล่ะ"

"โธ่เว๊ยยย ออกไปจากชีวิตกูสักที ออกไป"ชานนท์เอื้อมมือไปบีบคอกิตติ์ดนัยในร่างของแม่ตนเอง

แค่กๆๆๆ นนท์ อย่า!!"เสียงของแม่พยายามร้อง เธอพยายามใช้มือจับข้อมือนนท์เอาไว้ แต่ยิ่งเธอพยายามห้ามนนท์ยิ่งบีบแรงขึ้น แรงขึ้น!!

"ออกไปจากชีวิตกูสักที ไอ้ผีบ้า ออกไป อย่ามาหลอกกู!!"นนท์บีบคอแม่ตัวเองแรงขึ้นทุกที ตอนนี้เขาสติแตกเกินกว่าที่จะตั้งสติได้

แม่ของนนท์พยายามผลักลูกชาย จนในที่สุดนนท์ก็ปล่อยมือออกทันที ผู้เป็นเผลอสะดุดจนล้มลงไปนอนกองกับพื้น จังหวะนั้นเองนนท์ก็ลุกขึ้นถอดสายน้ำเกลือ พร้อมกับคว้าแจกันที่ตั้งวางอยู่ข้างเตียงขึ้นมา

"นนท์ นั่นลูกจะทำอะไรอ่ะ นี่แม่เองไงลูก นนท์ตั้งสติสิลูก"แม่ของนนท์พยายามร้องเรียกสติลูกชายของตน เธอพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ข้อเท้าของเธอพลิกจึงทำได้ยากที่จะลุกขึ้น

ภาพที่นนท์เห็นคือกิตติ์ดนัยกำลังนอนอยู่พื้น เหมือนวันนั้น..วันที่เขาฆ่าเพื่อนรักของตัวเองกับมือ!!

"ไอ้กิต..."นนท์เอ่ยขึ้น ทำให้แม่ของเขาเลิกคิ้วสูง 

"กิตทำไมหรอนนท์ บอกแม่สิ"แม่ของถาม

"มึงตายยยยย"นนท์ยกแจกันขึ้นสูงเหนือหัวเพื่อจะทุ่มลงบนร่างของแม่ตัวเอง

"ไม่นะลูก อย่าาา ช่วยด้วยยย"แม่ของนนท์โวยวาย

ในเวลานั้นเองภูมิก็เปิดประตูเข้ามาพอดี ภูมิรีบตะโกนทันทีที่เห็นว่านนท์กำลังจะทำร้ายแม่ตัวเอง

"เฮ้ย นนท์อย่า!!"

"พี่ภูมิ!!"

ภูมิรีบวิ่งเข้ามาจับตัวนนท์และนำแจกันในมือของวางลง ทันใดนั้นไม่นานนางพยาบาลสามคนก็วิ่งเข้ามา พร้อมกับช่วยพยุงแม่ของนนท์ขึ้นมานั่งพักบนเตียง 

"นนท์ใจเย็นๆ นะตั้งสติ ไม่มีอะไร ลองดูดีๆ"ภูมิตบหน้านนท์เบาๆ เพื่อเรียกสติ

นนท์เริ่มได้สติเขามองมาที่แม่ของตัวเอง กับนางพยาบาล และหันมามองภูมิ

"แล้วกิตล่ะ..กิตอยู่ไหน"นนท์ถาม

"ตานนท์!! นี่ลูกทำอะไรแม่ พ่อได้ยินเสียงแม่ร้องลั่นเลย"พ่อของนนท์เดินตามเข้ามา

แตนนท์เห็นพ่อตัวเองเป็นกิตติ์ดนัย!! ทันทีที่เห็นนนท์ก็โวยวายชุดใหญ่

"ออกไป ออกไป!!! อย่าเข้ามา ออกไป"นนท์ร้องโวยวาย

"อะไรของแก มาไล่พ่อทำไม??"พ่อของนนท์หน้าสงสัย

แต่สิ่งที่นนท์เห็นคือ กิตติ์ดนัยที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

"อย่าเข้ามา ไม่!!"นนท์ดิ้นพล่าน ภูมิพยายามล็อคตัวนนท์แต่ก็สู้แรงไม่ได้

"นนท์ใจเย็นๆ ตั้งสติสินนท์ นนท์!!"ภูมิพยายามเรียกสตินนท์

นนท์พยายามควบคุมสติตัวเองอีกครั้ง เขาหลับตาลงสักพัก และค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ...

"มึงตาย!!"กิตติ์ดนัยโผล่มาอยู่ตรงหน้าของเขาแบบจังๆ

"ม่ายยยยยยยย"นนท์ดิ้นสุดแรง ก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไปภูมิและพ่อของนนท์รีบตามไปติดๆ

นนท์วิ่งร้องลั่นแหกปากไปตลอดทาง  เขากันหลังไปก็พบว่าเป็นกิตติ์ดนัยวิ่งตามเขามาแบบติดๆ นนท์รีบวิ่งตรงมาที่ลิฟท์ เขากดลิฟท์รัวๆ จนประตูลิฟท์เปิดออก ภูมิและพ่อของนนท์จะวิ่งตามเข้ามา แต่ก็ไม่ทันประตูลิฟท์ปิดไปซะก่อน..

นนท์ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เขไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีอะไรรออยู่.. เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก นนท์รีบเดินออกมาทันที..เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโผล่มาชั้นไหนของโรงพยาบาล เขารู้แค่ว่าชั้นนี้เงียบกว่าปกติ..นนท์เดินไปตามทางเรื่อยๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำอะไรต่อไป 

"มะ...มีใครอยู่มั้ย..."นนท์เอ่ยถามแต่ไม่มีเสียงใครตอบกลับ

นอกจากเสียงประตูของห้องพักคนไข้ ที่เปิดออกช้าๆ พร้อมกับเงาคนที่กำลังเดินออกมาจากด้านใน นนท์ดีใตมากที่มีคนอยู่เขารีบวิ่งเข้าไปหาทันที แต่เขาต้องชะงักฝีเท้าลงเพราะสิ่งที่อยู่ในห้องนั้นคือ ซากศพของเพื่อนๆของเขาที่กำลังเดินออกมาจากห้องช้าๆ

"ทักทายเพื่อนๆ หน่อยสินนท์ เดี๋ยวมึงก็ต้องไปอยู่กับพวกมันแล้ว!!"กิตติ์ดนัยมาโผล่ข้างๆ

ครั้งนี้นนท์ไม่ทันได้โวยวาย อยู่ๆ เขาก็วูบไปพร้อมกันกิตติ์ดนัยก็หายวับไปพอดี ร่างของนนท์ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ก่อนที่จะลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มอันชวนสยอง กิตติ์ดนัยได้เข้าสิงร่างของชานนท์แล้ว..

ภูมินั่งรอเพื่อหวังว่าจะมีใครสักคนพานนท์กลับมาที่ห้องพัก ภูมิพยายามไม่คิดถึงเหตุการณ์ที่นนท์คุ้มคลั่งเมื่อครู่ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่านนท์กำลังโดนผีกิตติ์ดนัยหลอกหลอนอยู่.. ในระหว่างที่เขากำลังคอด เสียงของนนท์ก็ดังขึ้นมา

"พี่ภูมิ.."

ภูมิหันไปหาต้นเสียง เขาพบว่านนท์กำลังยืนกวักมือเรียกเขาอยู่ตรงทางหนีไฟ ภูมิรีบลุกไปหา แต่นนท์กลับเดินหนีเข้าไปตรงทางหนีไฟอย่างใจเย็น

"นนท์ จะไปไหนน่ะ นนท์ นนท์!!"ภูมิกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามนนท์ไปเรื่อยๆ

นนท์เดินลงไปตรงทางหนีไฟเรื่อยๆ จนมาถึงชั้นล่างสุด ภูมิตามมาติดๆ

"จะไปไหนน่ะนนท์!!"ภูมิถาม

"ไปที่ ที่กิตตาย.."นนท์หันมาบอก ก่อนที่จะเดินออกจากโรงพยาบาลไป น่าแปลกที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามนนท์สักคน เพราะพวกเขาไม่ได้เห็นว่านนท์เป็นคนปกติ แต่เป็นเด็กหนุ่มคนนึงที่ไม่มีหัวและเดินออกจากโรงบาลไป...ทุกคนเห็นเหมือนกัน ยกเว้นภูมิ..

"รอพี่ด้วย..."ภูมิสวิ่งเข้ามาคว้ามือของนนท์ที่แสนจะเย็นเฉียบ "กิตตายที่ไหน พาพี่ไปเดี๋ยวนี้.."

ตอนนี้สิ่งที่ภูมิคิดได้อย่างเดียวคือ ถ้าเขาไปที่ ที่กิตตายอาจจะได้เจอศพของกิตติ์ดนัยก็เป็นไปได้.. เขาจะได้นำศของกิตติ์ดนัยไปทำพิธีตามศาสนาเสียที

ภูมิอาสาขับรถไปตามที่นนท์บอก เขาขับมาถึงซอยเปลี่ยวที่มีตึกร้างตึกเดียวตั้งอยู่ ภูมิจับรถเลี้ยวเข้ามาและมองดูสถานที่อย่างสังเวทใจ

"เนี่ยน่ะหรอ ที่ที่กิตตาย..ทำไมกิตต้องมาตายที่นี่ด้วย"ภูมิเอ่ยขึ้น

"นั่นสิ..ทำไมพวกมันถึงได้ทำกับกิตได้มากขนาดนี้ พวกมันพากิตมาทรมาน มันบังคับ ขู่กิต..และฆ่ากิต..ไอ้ชานนท์ ไอ้เพื่อนสารเลว"นนท์พูดขึ้นทำให้ภูมิหันไปมอง

แต่บุคคลที่ภูมิเห็นคือกิตติ์ดนัยที่นั่งข้างเขาอยู่ แม้ว่ากิตติ์ดนัยที่เขาเห้นจะน่ากลัวและสยดสยองมากเพียงใดก็ตาม

"กิต..กิตเจ้าสิงร่างของนนท์หรอ"

"ใช่.."

"พี่ขอล่ะกิต ทำไมต้องทำร้ายนนท์ขนาดนี้ กิตหลอกนนท์ทำไม เขาเพื่อนกิตนะ"

"อยากรู้หรอ...ตามมาสิ..."กิตติ์ดนัยในร่างของชานนท์ลงจากรถ เดินเข้าไปในตึกร้างภูมิไม่รอช้ารีบตามไปทันที

ภูมิเดินตามขค้นมาจนถึงชั้นที่กิตติ์ดนัยตาย เขาเห็นภาพผู้ชายหลายคนกำลังยืนล้มรอบใครบางคนในวงล้อมนั้น ภูมิเดินเข้าไปดูเขาถึงกับอึ้ง เมื่อพบว่านนท์กำลังเอาหินฟาดที่กิตติ์ดนัยอย่างทารุน โดยที่ไม่คนช่วย.. ในระกว่างที่เขากำลังยืนดูความจริง กิตติ์ดนัยในร่างของชานนท์ก็รีบเดินขึ้นไปชั้ดาดฟ้าของตึก

กิตติ์ดนับพาร่างของชานนท์มาถึงดาดฟ้าพร้อมกับพุ่งออกจากร่างของชานนท์อย่างรวดเร็ว จนชานนท์ล้มลงไปนอนกองกับพื้นและลืมตาขึ้นมา เจ้าตัวพบว่าเขาอยู่ในสถานที่ ที่เปลี่ยนไป!!

"ถึงเวลาที่เราต้องสะสางกันซะที ชานนท์!!"กิตติ์ดนัยพูด

"ไม่..ไม่อะไรทั้งนั้น ช่วยด้วย ใครก็ได้"นนท์ร้องโวยวาย

"ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เตรียมตัวรับกรรมที่มึงก่อซะเถอะ"กิตติ์ดนัยเข้ามาบีบขมัยของชานนท์อย่างแรง"จำได้มั้ย ว่ามึงเคยสัญญาอะไรกับกูไว้!!"

"โอ๊ย!!"นนท์หลับตาปี๋ภาพความทรงจำพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

วันนั้นเป็นวันที่กิตติ์ดนัยรีบมาโรงเรียน โชคดีที่ได้ภูมิพามาที่ห้องเรียนเขาจึงมาเรียนไม่สายแม้ว่าจะเปิดเทอมวันแรก เด็กหนุ่มหน้าใสน้องใหม่ของห้อง เดินเข้ามาพร้อมกับสายตาจาดคนในห้องมากมายที่มองมาที่เขา

"อ้าว มาแล้วหรอจ๊ะ ทุกคนนี่เพื่อนใหม่ของเรานะ"ครูสาวแนะนำกิตติ์ดนัยให้นักเรียนในห้องรู้จัก แม้ว่าเสียงตอบรับจะเป็นเสียงโฮ่ไล่ก็ตาม...

กิตติดนัยเดินมานั่งข้างชานนท์ เพราะเก้าอี้และโต๊ะเรียนยังว่างอยู่ นนท์ส่งยิ้มให้กิตอย่างเป็นมิตร

"ดีนะ เราชื่อชานนท์ เรียกสั้นๆ ว่านนท์ก็ได้นะกิต"นนท์เอ่ยทักอย่างเป็นมิตร

"ครับ..เรากิตนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ไม่ต้องทาคงมาครับหรอก เราเพื่อนกันนะ เราสัญญาเลยนะว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีกับกิตตลอดไป"

"แตาเราเพิ่งเจอกันนะ จะเป็นเพื่อนกันได้หรอ"

"ได้สิ มาๆๆ เกี่ยวก้อยสัญญากันว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน นะๆๆ"นนท์เกี่ยวก้อยกับกิตติ์ดนัย

ภาพวันนั้นมันการเริ่มต้นของทั้งคู่กับการเป็นเพื่อนกัน ทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอดแม้ว่าลึกๆ แล้วกิตจะไม่รู้เลยว่านนท์ไม่เคยเห็นเขาเป็นเพื่อนสักครั้ง เขาแค่อยากจะใช้กิตติดนัยเป็นเครื่องมืออาศัยความฉลาดของกิตติ์ดนัยพาให้เขาเรียนจบ

"ทำไม ทำไมมึงต้องเกลียดกู ทั้งๆ ที่กูเห็นมึงเป็นเพื่อนมาตลอด"กิตติ์ดนัยเอ่ยถาม

"เราขอโทษ...เราผิดไปแล้ว"นนท์น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาเริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งเขาเคยทำเอาไว้

"มึงอยู่ทุกเหตุการณ์ มึงเห็นว่ากูโดนพวกวินแกล้ง มึงก็ยืนดู ไม่ยอมช่วย..ถามจริงๆ มึงเคยสงสารกูบ้างมั้ย มึงเคยแคร์มั้ยว่ากูจะรู้ยังไงบ้าง!!"

"แต่..กิตแย่งทุกอย่างไปจากเรา ผลการเรียนก็ดีกว่า พี่ภูมิ พ่อแม่เรา คุณครูต่างก็เอ็นดู เราเลย.."

"มึงเลยฆ่ากูให้ตาย และตั้งใจจะเอาเงินทุนของกูไปเสวยสุข คนเลวแบบมึงกูจะไม่มีวันให้อภัย!!"

"อย่ากิต...อย่าฆ่าเราเลยนะ"นนท์พนมมืออ้อนวอน

แต่ความผิดที่เขาเคยทำมันยากที่จะให้อภัย 

"มึงไม่อยากเห็นกูใช่มั้ย.. กูจะสงเคราะห์ให้มึงเอง"กิตติ์ดนัยเอื้อมมือที่มีกรงเล็บแหลมยาว จิกเข้าที่ตาของชานนท์ทั้งสองข้างอย่างแรง

"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"นนท์ร้องดังลั่น

"กิต อย่านะ!! อย่าทำ!!"ภูมิวิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าพอดี กิตติ์ดนัยหันไปมองภูมิ

"พี่ภูมิ...อย่ามาห้ามกิตเลย กิตจะเอาชีวิตของมัน"

"แต่นั้นเพื่อนรักกิตนะ กิต กิตฆ่าคนไปเยอะแล้ว อย่าฆ่านนท์อีกคนเลยนะ"

"พี่เห็นแล้งไม่ใช่หรอ ว่ามันฆ่ากิตด้วยน้ำมือของมันเอง แล้วพี่จะช่วยมันทำไม"

"ถึงเขาจะฆ่ากิตก็เหอะ แต่ปล่อยให้กฎแห่งกรรมเล่นงานเขาเองเถอะนะ"

"กฎแห่งกรรมของมันก็คือกิตนี่ไง พี่มาก็ดีล่ะ ดูนาทีสุดท้ายของมันล่ะกัน!!"

กิตติ์ดนัยควักลูกตาชานนท์ออกทั้งสองข้าง ชานนท์ร้องออกมาอยางทรมาน ลงไปนอนกองกับพื้นแถมยังถูกกิตติ์ดนัยเหยียบหัวเอาไว้กับพื้น

"อย่ากิต..อย่าทำ"ภูมิพยายามร้องห้าม

"มะ..มะ...ไม่ต้องช่วยผมหรอกครับพี่...ผมทำให้เขาตาย....ผมสมควรแล้วที่จะ.."นนท์พูดยังไท่จบก็ถูกเอาหัวจับฟาดกับพื้นอย่างแรง

"มึงต้องตาย!!"คำสั่งตายของกิตติ์ดนัยดังขึ้น นนท์หมดหนทางที่จะรอดแล้ว

กิตติ์ดนัยจับชานนท์โยนลงไปจากดาดฟ้า ร่างของชานนท์ดิ่งลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว หัวของเขาถูกเหล็กแหลมทิ่มปักคาหัวพอดี...ร่างของนนท์แน่นิ่งสิ้นลมหายใจทันที...

"นนท์ ไม่!!!! ไม่จริง!!!"ภูมิเข่าทรุด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน เขาช่วยชานนท์เอาไว้ไม่ได้...ภูมิได้แต่โทษตัวเอง

"ลาก่อน..ชานนท์"กิตติ์ดนัยพูด น้ำตาก็หลั่งไหลออกมาด้วยความเสียใจ...

"ผีร้าย... ต้องฆ่าอีกสักกี่คนถึงจะพอ!! ห๊ะ!!"ภูมิต่อว่ากิตติ์ดนัย

"พี่ภูมิ..."

"กิตที่พี่รักไม่ใช่ผีร้ายแบบนี้ ไม่ใช่!! ไม่ใช่จริงๆ พี่เกลียดที่สุด พี่เกลียดผีตรงหน้าพี่ที่สุด!!"ภูมิพูดออกมาด้วยความโกรธของเขา

"พี่ภูมิ..."กิตติ์ดนัยร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

ภูมิเดินจากไปแบบไม่หันกลับมา ทิ้งให้กิตติ์ดนัยเดียวดายอยู่บนดาดฟ้าเพียงลำพัง..