อำมหิต...สั่งตาย

     ภูมิเดินลงมาจากดาดฟ้า เขาค่อยๆ เดินลงมาช้าๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงชั้นที่กิตติ์ดนัยเสียชีวิต แม้ว่าวิญญาณของกิตติ์ดนัยจะไม่ได้ตามเขามา แต่กลับทำให้เขาเห็นภาพของกิตติ์ดนัย ในชุดนักเรียนใบหน้าเกลี้ยงเกลา กับรอยยิ้มของเขา...มันเป็นภาพหลอนๆ ที่เขาเห็นตลอดทางไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ตาม เขาไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำว่าคนที่เขารักจะเป็นผีร้ายที่ไล่ล่าฆ่าคน แม้ว่าคนเหล่านั้นจะทำให้เขาตายก็ตาม...

ภูมิเดินเข้ามาตรงที่ ที่กิตติ์ดนัยที่มีโครงกระดูกของกิตติ์ดนัยนอนแน่นิ่ง ศพของกิตติ์ดนัยยังพอมีเนื้อหนังอยู่บางส่วน แต่ก็เริ่มเน่าสลายไปไม่น้อย ตามกาลเวลา...

ภูมิคุกเข่าลงพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ ก่อนที่เขาจะก้มลงโอบกอดศพของกิตติ์ดนัยเอาไว้แนบกาย

"พี่เสียใจ...ทำไมทุกอย่างต้องมาลงเอยแบบนี้..."ภูมิปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ

มุมมืดของตึกกิตติ์ดนัยยืนมองภูมิอยู่ห่างๆ ใจก็อยากจะเอื้อมมือไปจับตัวของภูมิ แต่มันก็ยากที่ทำ...

"อีกไม่นาน เราคงต้องจากกันจริงๆ..."

วันเวลาผ่านไป.. ศพของนนท์ได้ถูกนำไปทำตามพิธีทางศาสนาอย่างถูกต้อง ศพของกิตติ์ดนัยก็เช่นกัน ถึงแม้ว่าศพของทั้งคู่จะถูกเผาของคนละสถานที่ คนละวัด แต่บรรยากาศความเศร้าไม่ได้ต่างกันเท่าไร...

ภูมิเลือกที่ไปงานศพของกิตติ์ดนัย เขาอยู่ดูเมรุที่มีควันสีดำลอยขึ้นไปผ่านปล่องไฟของเมรุ ยิ่งมองน้ำตาของเขายิ่งหหลั่งไหลออกมา โดยเฉพาะตอนที่เขาได้เห็นของภาพกิตติ์ดนัยที่วางอยู่หน้าเมรุ ยิ่งทำให้เขาเสียใจ

"เราคงต้องจากกันตรงนี้แล้วล่ะ ขอให้ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ กิตติ์ดนัย"ภูมิพูดในใจ

บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความโศกเศร้า โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ที่เสียใจที่สุดกว่าใครๆ ในงาน

วันเวลาล่วงเลยผ่านไป 1 ปีเต็มๆ ภูมิได้พบเจอกับรักใหม่ของเขา 'แนน' แฟนสาวของเขา ดีกรีเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัย ทั้งคู่คบหากันมาได้สักพัก ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี ชีวิตรักหอมหวาน เหมือนกับความรักในละคร ที่พระเอก นางเอก รักกันในตอนจบ

แต่ในช่วงเวลาความรักของทั้งคู่นั้น กลับไม่มีใครรู้เลยว่ายังมีใครอีกคนที่ยืนดูความรักของพวกเขาอยู่ห่างๆ และเขานั้นก็ไม่ค่อยพึงพอใจกับความรักของทั้งคู่เสียเท่าไร

แนนเดินเข้ามาในตึกคณะที่ภูมิเรียนอยู่ หลังจากที่เธอโบกมือร่ำลาเพื่อนๆ ไปไม่นาน หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งวางเรียงกันเป็นทางยาวไปเรื่อยๆ เธอนั่งอยู่คนเดียว มีเพียงความเงียบที่อยู่เป็นเพื่อนของเธอเท่านั้น

หญิงสาวก้มลงเปิดกระเป๋าสะพายใบโปรดของเธอ ก่อนที่จะใช้มือล้วงหยิบเอาหูฟังออกมา เธอนำหูฟังเสียบเข้ากับรูของมือถือ ก่อนที่จะปิดเพลงฟัง เพื่อให้บรรยากาศที่เงียบสงัดหายไป บทเพลงบรรเลงไปเรื่อยๆ มือก็กดโทรศัพท์คุยแชทกับเพื่อนพลางไลน์หาภูมิไปด้วย

แต่ในเวลานั้นเอง ก็มีใครบางคนเดินผ่านเธอไป ก่อนที่เขาจะนั่งลงไม่ห่างจากเธอมากนัก หญิงสาวใช้หางตามองครู่นึง ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากดโทรศํพท์คุยแชทต่อไปอย่างใจเย็น

"....เอาเขากลับมา"

เสียงของใครบางคน ดังแทรกผ่านหูฟังของเธอ หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะถอดหูฟังออกมาข้างนึง และมองดูอย่างสงสัย เธอเอาหูฟังยัดใส่รูหูกลับไปเหมือนเดิม บทเพลงก็ยังคงบรรเลงไปเรื่อยๆ

"....เอาเขากลับมา ให้กู..."

คราวนี้เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย และแปลกใจ

"เอาพี่ภูมิของกูคืนมา !!"ใบหน้าเละ เน่าเฟะ ปรากฎบนหน้าจอโทรศํพท์ มองเธอด้วยความไม่พอใจ

หญิงสาวอึ้งไปพักนึง ที่อยู่ๆ หน้าจอโทรศัพท์ของเธอก็ปรากฎหน้าของคนที่ไม่รู้จักขึ้นมาดื้อๆ แถมยังน่าสยดสยองมากเสียด้วย

ผู้ชายที่นั่งห่างจากเธอ ค่อยๆ ขยับเข้าใกล้เธอมาเรื่อยๆ เขาค่อยๆ ขยับเข้ามาหาเธอใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนเขามานั่งข้างเธอ แนนได้แต่มองด้วยความตกใจ

ผู้ชายคนดังกล่าวค่อยๆ หันหน้ามาหาเธอ เขาอยู่ในชุดนักเรียนชายกางเกงสีดำ มีคราบเลือดเปอะเปื้อนเต็มเสื้อ ผิวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด ใบหน้ามีบาดแผลมากมายเต็มใบหน้า และดูเหมือนว่ามันจะมากกว่าเดิม บาดแผลเต็มตัวของไปหมด ดวงตากลอกขึ้น สีขาวโพลนพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นเลือดสดๆ พร้อมกับแสะยิ้มให้เธอ

"สวัสดิ นาตยา...ยินดีที่ได้รู้จัก"กิตติ์ดนัยเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด"หญิงร้องลั่นออกมา

กิตติ์ดนัยใช้มือเอื้อมบีบปากของเธอด้วยกรงเล็บแหลมยาว ที่มีคราบเลือดติดตรงปลายเล็บและเศษเนื้อ

"หุบปากซะ !! ถ้าไม่อยากตาย"สิ้นเสียงขู่ของผีนักเรียนชาย เธอก็พยายามเงียบเสียงลงอย่างฝืนใจ

ไม่นานนักนักศึกษาจำนวนนึงก็เดินออกมา ในนั้นมีภูมิรวมอยู่ด้วย ภูมิเห็นแฟนของเขานั่งอยู่ เธอตัวสั่นระริกด้วยความกลัวเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง ภูมิรีบเดินเข้าไปหาแฟนสาวพร้อมกับเขย่าตัว

"แนน แนน เป็นอะไร ?"ภูมิถาม มือพลางก็เขย่าตัวเธอ

"ภะ ภะ ภูมิ ภูมิช่วยแนนด้วย ผี ผีมันมาหลอกแนน"หญิงสาวโผลเข้ากอดแขนแฟนหนุ่มด้วยความหวาดกลัว

"ใจเย็นๆ นะครับ ไม่มีอะไรหรอก มองดูดีๆ สิไม่มีผีสักหน่อย"ภูมิพูด

แนนค่อยๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ...กิตติ์ดนัยยืนอยู่ตรงหน้าของเธออย่างจงใจ พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

"เอาพี่ภูมิของกูคืนมา !!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วย ช่วยด้วย"

แนนกรีดร้องดังลั่น จนนักศึกษาคนอื่นๆ ต้องหันมามองเธอด้วยความงุนงง และสงสัย

"แนน แนน ใจเย็นๆ มันไม่มีอะไร"

"มันมี มันอยู่ตรงหน้าของแนนเลย ผีนักเรียนชายคนนั้น!!"

"ผีนักเรียนชาย..."ภูมิเอะใจครู่นึง

ภูมิหันไปมองรอบๆ หรือว่าจะเป็น...

 

ภูมิขับรถไปส่งแฟนสาวที่บ้าน รถยนต์สีบอนเงินขับมาจอดที่หน้าบ้านของแนน ที่มีประตูรั้วบ้านเป็นประตูไม้ เคลือบสีอย่างดี ดูเหมือนว่าแฟนสาวของเขายังตื่นกลัวอยู่ไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เธอเพิ่งเจอมาเมื่อตอนเย็น

"แนน โอเคมั้ย..."ภูมิหันมาถามแฟนสาวของเขา

"โอเคคะ...ไม่เป็นไรแล้วล่ะ"แนนตอบ

"แต่ดูหน้าซีดๆ นะ แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรจริงๆ"ภูมิถามต่ออย่างเป็นห่วง

"ภูมิ แนนไม่เป็นอะไรจริงๆ แนนโอเค...งั้นแนนขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ"แนนไม่รอบทสนทนาของภูมิต่อ เธอรีบลงจากรถของภูมิทันที ก่อนที่จะรีบเดินไปเปิดประตูเข้าบ้านไป

ไม่นานนัก รถของภูมิก็ขับออกไป แนนถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอเดินเข้าไปในบ้านที่มีแต่ความมืดเท่านั้นที่ต้อนรับเธออยู่ หญิงสาวเอื้อมไปกดสวิตซ์เพื่อจะเปิดไฟ แต่แสงไฟกลับไม่มีตามที่เธอคาดหวังเอาไว้..

"ไฟดับหรอเนี่ย.."หญิงสาวถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

เธอเดินขึ้นมาเรื่อยๆ เท้าของเธอก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ที่เหมือนจะเป็นน้ำ...แต่มีกลิ่นคาวคลุ้งไปหมด เหมือนกับ...เลือด!

ด้วยความที่ภายนบ้านของเธอยังมืดสนิททำให้เธอไม่สามารถเห็นได้ถนัด หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อให้ไฟของหน้าจอส่องดู และมันก็เป็นตามที่เธอคิด!! เธอเดินย่ำเลือดสดๆ ขึ้นมางั้นหรอ

หญิงสาวยังคงอาศัยแสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องไปเรื่อยๆ เพื่อหาห้องนอนเธอ แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจ คือผีนักเรียนชายคนเดิมที่เธอเพิ่งเจอเมื่อเย็น ตอนนี้เขามาปรากฎตัว ยืนอยู่ตรงหน้าห้องนอนของเธอ

"....นี่เธอ ตามฉันมาได้ไง"

กิตติ์ดนัยไม่ตอบ แต่พุ่งเข้าใส่ทันที หญิงสาวตกใจจนหงายหลังตกบันไดไป! กิตติ์ดนัยยืนมองร่างของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงบันไดบ้าน

ในเวลาเดียวกันภูมิ เพิ่งถึงบ้านของตัวเอง เขาเดินเข้าบ้านไป ก่อนที่จะรีบเดินกลับขึ้นห้องนอนของเขาไป ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ของเขาหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกับการเรียนมาแทบทั้งวัน

อยู่ๆ เตียงก็ยุบลงอีกรอบ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกำลังมานั่งที่เตียงของเขา ภูมิเลิกคิ้วอย่างสงสัย ภูมิลุกขึ้นมานั่งก็พบว่ามีนักเรียนชายคนนึงกำลังนั่งหันหลังให้เขาบนเตียงนอน

"กิต..."เพียงแค่ด้านหลังเขาก็จำได้ดีว่านักเรียนชายคนนั้นคือใคร

กิตติ์ดนัยหันมาหาภูมิ พร้อมกับยิ้มให้ภูมิ

"พี่นึกว่ากิตจะไปเกิดแล้วซะอีก... ทำไมกิตถึง"

"กิตไปเกิดไม่ได้หรอก กิตยังมีห่วงอยู่ และแค้ที่ต้องชำระ..."

"แค้น?? หรือว่า..."

"พี่ภูมิจำวันนั้นได้ใช่มั้ย...จริงๆ พี่ก็ไม่ได้แตกต่างจากพวกมันเท่าไรหรอกนะ กิตพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้ตัวเองฆ่าพี่ภูมิ ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะฆ่าพี่เป็นคนแรกด้วยซ้ำ"

"นี่กิตต้องฆ่าอีกสักกี่คนถึงจะพอใจ นนท์ก็ตายไปแล้ว จะมาเอาชีวิตพี่ไปอีกคนงั้นหรอ"

"ใช่!!"

"กิต....กิตไม่รักพี่แล้วหรอ"

"รัก...ไม่งั้นกิตคงฆ่าพี่ไปนานแล้ว พี่ภูมิคิดหรอว่าเรื่องวันนั้นจะให้อภัยได้ ความเลวที่พี่ทำเอาไว้กับกิต กิตยังจำมันได้ดีทุกช่วงเวลา"

 

ย้อนกลับเมื่อตนที่กิตติ์ดนัยยังเรียนมัธยม เขาเข้าสู่ช่วง ม.5 กำลังจะขึ้น ม.6 ในอีกไม่นาน การใช้ชีวิตในโรงเรียนหรูๆ ที่มีแต่ลูกคนมีตังค์ดูเหมือนจะผ่านไปได้ลำบากไม่น้อย โชคดีที่กิตติ์ดนัยยังมีชานนท์เพื่อนรักของเขาอยู่ข้างกายตลอดเวลา เวลที่ถูกพวกวินรังแกก็ยังมีนนท์ที่คอยมาปกป้อง รวมถึงรัฐภูมิ ที่เป็นพี่ชายที่แสนดีของเขา

กิตติ์ดนัยเดินมาที่ล็อคเอร์ตัวเดิมที่เขาใช้เก็บหนังสือเรียนทุกวัน หลังจากที่จัดการเรื่องหนังสือจนเสร็จสิ้นเขาก็เดินลงไปชั้นล่างพื่อจะกลับบ้าน เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงเวลาตกเย็นพอสมควร

กิตติ์ดนัยเดินไปตามทางจนมาเจอกับภูมิที่นั่งรอเขาอยู่

"จะกลับแล้วหรอกิต"ภูมิเดินเข้ามาทักทายเหมือนทุกที

"ครับ พี่ภูมิล่ะป่านนี้แล้วทำไมไม่กลับบ้านอีก ที่นี่ตอนเย็นรถติดจะตาย"กิตติ์ดนัยบอก

"พี่ก็ว่าจะกลับแล้วแหละ แต่รอกิตอยู่อ่ะเลยไม่ได้กลับ"

"รอกิต? รอทำไมครับ..."

"วันนี้ให้พี่ไปส่งนะ วันนี้วันศุกร์หารถกลับยาก"

"เอ่อ...แต่..."

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า พี่ยินดีไปส่งเราเองนะ"

"ก็ได้ครับ..."

กิตติ์ดนัยไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขาเดินขึ้นรถของภูมิไป...รถของภูมิขับไปตามเส้นทางนานหลายชั่วโมงกิตติ์ดนัยมารู้สึกตัวอีก หลังจากที่เขาเผลอหลับไปครู่นึง สถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้มันไม่คุ้นเคยด้วยซ้ำ...

"ที่นี่ที่ไหนครับ มันไม่ใช่ทางมาบ้านกิตนิ"เบื้องหน้าของเด็กหนุ่มคือแฟลตเก่าๆ ที่มีผู้คนพลุกพล่านไม่มากนัก

"พี่แวะมาเอาหนังสือน่ะ กิตก็ลงไปด้วยกันสิ"ภูมิชักชวน

"จะดีหรอครับ กิตรอบนรถก็ได้"

"ลงไปด้วยกันเถอะ พี่อยู่ทั้งคนจะกลัวอะไร"

กิตติ์ดนัยตจำใจต้องลงจากรถ และเดินตามภูมิไปชั้นบนของตึก สภาพของแฟลตที่นี่เก่าทรุดโทรมมากพอสมควร ภูมิเดินมาหยุดที่ห้อง ห้องนึงก่อนที่เขาจะเคาะประตูเรียกคนในห้องให้เปิดต้อนรับ

"มาแล้วหรอว่ะ"ชายในห้องเอ่ยถาม

"ใช่.."ภูมิกับผู้ชายคนนั้นหันมามองกิตติ์ดนัยที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"มานี่สิกิต มาทำความรู้จักกับเพื่อนพี่หน่อย"ภูมิกวักมือเรียก กิตติ์ดนัยเดินเข้าไปหา

จู่ๆ ภูมิก็ผลักกิติ์ดนัยให้เข้าไปในห้อง เพื่อนของภูมิฉุดกระชากกิตติ์ดนัยลากเข้ามาในห้อง พร้อมกับจับโยนลงบนเตียง ผู้ชายมากมายล้อมรอบเตียง ภูมิเป็นฝ่ายยืนดูพร้อมกับเปิดกล้องโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่ออัดวิดีโอ

"เอาเลยมึง คนนี้รับรองว่าซิงแน่นอน"ภูมิบอก

ภาพความทรงจำวันนั้นยังจำได้ดี กิตติ์ดนัยไม่เคยลืม วันที่คนที่เขาเอาใจที่สุดหักหลังพาเขาไปข่มขืนแถมยังอัดวีดิโอเอาไว้เสียอีก

"กิตพยายามหักห้ามใจ ไม่ให้ฆ่าพี่ภูมิ ทั้งๆ ที่พี่ทำกับกิตมากขนาดนั้น!!"กิตติ์ดนัยพูด

"กิต...เรารักกันนะ กิตจะฆ่าพี่ได้ลงหรอ"ภูมิบอก

"ก็เพราะว่ากิตรักพี่ไงครับ วันนี้...กิตจะพาพี่ไปอยู่ด้วยกัน"

"หมายความว่าไง..."

กิตติ์ดนัยไม่ตอบ แต่กระชากภูมิให้เข้ามาที่ตัวของเขา จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบไปชั่วขณะ...

ภูมิรู้สึกตัวอีกเขาก็มาอยู่ในความมืด ไร้ซึ่งแสงสว่างและผู้คน กิตติ์ดนัยยืนอยู่ตรงหน้าภูมิก่อนที่จะเอื้อมมือเข้ามาบีบคอของภูมิ

"เอาเลย...พี่พร้อมที่จะตาย ถ้ามันทำให้กิตสบายใจ"

ประโยคเดียวทำให้กิตติ์ดนัยชะงักทันทีที่ได้ยิน

"พี่มันเลวเอง พี่สมควรตาย ฆ่าสิ...ขนาดเพื่อนรักกิตยังฆ่ามาแล้วเลย"

"พี่ภูมิ..."

กิตติ์ดนัยปล่อยมือออก พร้อมกับจ้องหน้าภูมิ เขาพยายามควบคุมสจิ ขากใบหน้าที่เละเน่าเฟะ บาดแผลค่อยๆ เริ่มจางหายไปเป็นใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา กิตติ์ดนัยน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ

"พี่รู้มั้ยว่ากิตต้องฝืนใจแค่ไหน ที่ต้องฆ่าเพื่อนทุกคน รวมทั้งนนท์ แต่กิตห้ามตัวเองไม่ได้..ความโกรธ ความเกลียด ความแค้นมันมีมากจนทำให้กิตติ์สติแตกควบคุมตัวเองไม่ได้"

"....กิต"

"กิตจะไม่ฆ่าพี่ภูมิ....แต่กิตก็จะไม่กลับมาหาพี่อีก"

"ทำไมล่ะ ทำไมถึงจะกลับมาหาพี่อีกแล้ว"

"เพราะถ้ากิตยังติดตามพี่ไปแบบนี้ กิตคงฆ่าพี่สักวัน...."

"กิต...แล้วต่อจากนี้กิตจะเป็นยังไงต่อไป"

"กิตคงกลายเป็นผี อยู่เฝ้าตึกร้างนั่นเพื่อชดใช้กรรมในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำเอาไว้ จนกว่าจะได้ไปเกิด สัญญานะพี่ภูมิ ต่อให้พี่คิดถึงกิตมากแค่ไหน พี่ภูมิอย่าไปที่ตึกร้างนั่นนะครับ"

"ทำไมล่ะกิต"

"ช่างกิตเถอะนะ ขอร้อง..."กิตติ์ดนัยเอื้อมมือมากุมมือของภูมิเอาไว้"ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนดี กิตไม่ได้ฆ่าเขาให้ตายหรอกนะ...ถ้าพี่ภูมิเลิกกับเขาและมีรักใหม่ก็คงจะดี กิตจะได้หมดห่วง อย่างน้อยถึงเราจะรักกันไม่ได้ แค่กิตเห็นพี่ได้ใช้ชีวิตคู่กับคนดีๆ แค่นี้กิตก็มีความสุขแล้วล่ะครับ"

"กิต...พี่สัญญานะว่ากิตจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป"

"ลาก่อนนะครับ พี่ภูมิ..."กิตติ์ดนัยค่อยๆ จางหายไปช้าๆ จนหายไปกับสายลม ภูมิได้แต่ร้องไห้เสียใจสุดท้ายแล้ว เขากับกิตติ์ดนัยก็ต้องจากกันไป แบบไม่มีวันเจอกันอีก ตลอดไป...

ผ่านไปหลายปี ภูมิเรียนจบและเขาได้มีครอบครัวเป็นตัวเป็นตน ใช้ชีวิตหลังแต่งงานอย่างมีความสุขกับภรรยาที่แสนดีของเขา และพยานรักของทั้งคู่คือเจ้าหนูตัวน้อยๆ เด็กผู้หญิงน่ารัก แก้มป่อง ตากลม ที่คอยเอาแต่ซุกซนวิ่งเล่นรอบบ้าน

ถึงแม้ว่าเขาจะมีชีวิตคู่ที่ดี แต่ภูมิไม่เคยลืมกิตติ์ดนัยเลยสักครั้ง เขายังคงหยิบรูปของกิตติ์ดนัยขึ้นมาดู... กิตติ์ดนัยคือความทรงจำที่ดีของเขา แม้ว่าเขาจะเคยเลวสุดๆ กับกิตติ์ดนัย แต่กิตติ์ดนัยก็ยังคงรักและฆ่าเขาเหมือนกับคนอื่นๆ เหตุผลเดียวที่กิตติ์ดนัยในใจภูมิได้คือคำว่า "รัก" คำเดียว...

ตึกร้างที่ถูกตั้งในซอยเปลี่ยว กลายเป็นสถานที่สุดเฮี้ยนที่วัยรุ่นและผู้คนเล่ากันปากต่อว่าพบเจอดวงวิญญาณที่ตึกแห่งนี้ วัยรุ่นกลุ่มนี้ก็เช่นกัน การได้มาลองดีที่ตึกร้างในยามวิกาลเช่นนี้ เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นและท้าทายสำหรับพวกเขา

"เฮ้ย มึงเดินเข้าไปดิ๊ว่ามีอะไรบ้างในตึก"ชายหนุ่มคนนึงพูดขึ้น

"ทำไมต้องเป็นกูว่ะ"ชายหุ่มอีกคนอีกคนโวยวาย

"เออน่ะ เข้าไป"ด้วยความที่เพื่อนสั่งและตัวของเขาเองก็อยากรู้ ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปในตึกร้าง

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเลือดไหลหยดลงบนหน้าของเขาทีละหยด ทีละหยด...ชายหนุ่มมองขึ้นพบว่ามีผีนักเรียนชายยืนห้อยหัวอยู๋เพดาน จ้องมองมาที่เขาอย่างโกรธแค้น

"เฮ้ยยยย ผี ผี!!"ชายหนุ่มโวยวาย ในขณะที่เพื่อนของเขาวิ่งหนีไปไม่นานนี้เอง

กิตติ์ดนัยมายืนอยู่ด้านหลังของเขา ก่อนที่จะเอื้อมมือเพื่อจะมาแตะที่ไหล่ของชายหนุ่มช้าๆ

"ไม่อยู่แล้วเว้ย!!"ชายหนุ่มวัยรุ่นวิ่งร้องโวยวายออกไปจากตึกร้าง

กิตติ์ดนัยยืนแสยะยิ้มอย่างสะใจ เขามองไปรอบตัวที่มีแต่เพียงเขาเท่านั้น ในหัวก็ย้อนกลับไปถึงวันเก่าๆ ที่เคยผ่านมาทั้งเรื่องราวที่เคยขึ้นเกิดกับภูมิและชานนท์ เขานึกถึงความทรงจำดีๆ ที่เคยเกิดขึ้น และมันจะยังคงเป็นความทรงจำแบบนี้ตลอดชั่วนิรันดร์...

 

จบบริบรูณ์