อำมหิต...สั่งตาย

    ยิ่งดึกมากเท่าไร ภูมิยิ่งรีบมากเท่านั้นชายหนุ่มเก็บข้าวของสำคัญ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้กิตติ์เนัยอยู่ดูชานนท์ แบบสองต่อสอง แต่ภูมิยังไม่ทันไปไหนชานนท์ก็รีบเปิดผ้าห่มขึ้นมาทันที

"พี่ภูมิครับ!!"

"อะไรหรอนนท์"ภูมิหันหน้าไปหานนท์บนเตียง

"คือ..ผมอยากให้พี่ปิดม่านให้ปมหน่อยน่ะครับ ผมจะนอนแล้ว"

"โธ่ แล้วก็นึกว่าอะไรเรียกพี่ซะตกใจหมดเลยนะเรา"ภูมิรีบเดินมารูดผ้าม่านจ้างเตียงคนไข้

นนท์หวังไว้ อย่างน้อยมันน่าจะช่วยให้เขาไม่ต้องเห็นกิตติ์ดนัยได้สักนิดก็ยังดี

"รูดม่านให้หมดทุกมุมเลยนะครับ"

"ทำไมล่ะนนท์ !!"

"ผมอยากได้บรรยากาศแบบส่วนตัวน่ะครับ"

"ได้สิ"ภูมิรีบเดินไปรูดม่านจนครบทุกมุม

ผ้าม่านบังปกคลุมเตียงคนไข้ของชานนท์จนมิดชิด ก่อนที่ภูมิจะเดินมาหากิตติ์ดนัยที่นั่งอยู่บนโซฟา

"พี่ฝากดูแลนนท์ด้วยล่ะ แล้วจะรีบกลับมา"

"ครับ..."

จากนั้นไม่นานภูมิก็รีบเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้นนท์อยู่บนเตียงคนเดียว แถมยังมีผีกิตติ์ดนัยเฝ้าอยู่อีกด้วย

ผ่านไปหลายชั่วโมง ภูมิยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา ยิ่งทำให้นนท์นอนไม่หลับ ยิ่งดึกมาก เขายิ่งกลัว บรรยากาศภายในห้องมันเงียบสงัดชวนขนหัวลุกอย่างบอกไม่ถูก...

"ป่านนี้จะไปยังนะ"นนท์ค่อยๆ ยื่นมือเพื่อจะเปิดม่านไปดูกิตติ์ดนัย แต่เขาไม่สามารถเอื้อมถึง

จู่ๆ ผ้าม่านก็ค่อยๆ เปิดออกช้าๆ จนเห็นกิตติ์ดนัยยืนอยู่ข้างเตียงของเขา แต่ใช่ว่าเรื่องจะจบแค่นั้นกิตติ์ดนัยค่อยๆ เลื่อนผ้าม่านออกช้าๆ จนเปิดกว้าง ทั้งคู่มองกันอย่างไม่เป็นมิตรกันเท่าไร

"เป็นอะไรไปหรอ...ชานนท์"

"เปล่า...ไม่มีอะไร"

"นอนไม่หลับสินะ ให้เล่าอะไรให้ฟังมั้ย เผื่อจะนอนหลับ"

"ไม่ต้อง!"

"ฟังสักอย่างหน่อนเถอะน่ะ ความหลังของเรา มิตรภาพที่สวยงามของเราไง..."

วันนั้นเป็นวันที่คุณครูนัดส่งรายงาน ซึ่งกิตติ์ดนัยก็เตรียมรายงานมาอย่างดี หลังจากที่เขานั่งพิมพ์หลังคดหลังแข็งในร้านคอมฯ ตั้งหลายชั่วโมง กว่าจะออกมาเป็นรูปเล่มได้ใช้เวลานานพอสมควร กิตติ์ดนัยนำรายงานใส่ำว้ในกระเป๋านักเรียนของเขา

"กิตวันนี้เอารายงานมาส่งครูอรมั้ย"นนท์เดินมานั่งข้างๆ กิตที่โต๊ะเรียนและเอ่ยถาม

"อื้ม เอามาสิถามทำไมหรอ หรือว่า...นนท์ไม่ได้ทำมา"

"ทำมาสิ ถ้าไม่ทำก็แย่แล้ว แต่ไม่รู้นะว่าจะถูกมั้ย"

"เอาน่าไม่ต้องคิดมากหรอก หัวข้อที่นนท์ได้น่ะ มันง่ายจะตายหาข้อมูลง่ายด้วย ไม่คิดมากนะ"

นนท์ยิ้มให้กิตเป็นการตอบรับ

ผ่านไปจนถึงช่วงพักเที่ยง นนท์แอบขึ้นมาบนห้องเรียน โดยเขาตั้งใจโกหกกิตติ์ดนัยว่าเขามาเข้าห้องน้ำ แต่ความจริงแล้วเขาตั้งใจที่จะขึ้นมาห้องเรียนเพื่อมาเอารายงานของกิตติ์ดนัยไปทิ้ง!

นนท์รีบเดินมาที่โต๊ะเรียนของกิตติ์ดนัย พร้อมกับค้นกระเป๋าและหยิบรายงานขึ้นมา

"มึงคะแนนมาเยอะแล้ว อดสัก 20 คะแนนไม่เป็นไรหรอกมั้ง"นนท์รีบเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับนำรายงานของกิตติ์ดนัยมาฉีกทิ้งและโยนลงถังขยะไป ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปหากิตติ์ดนัยที่โรงอาหาร

ความหลังวันนั้นมันเป็นความเลว ที่นนท์เคยทำเอาไว้ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเขาคือเพื่อนรักคนเดียวของกิตติ์ดนัย

"รายงานเล่มนั้นกว่าจะได้มันมาต้องนั่งพิมพ์หลายชั่วโมง เสียเงินไปตั้งเท่าไร แต่มันกลับถูกมึงฉีกทิ้งแบบนี้ไม่ชิ้นดี ไอ้เพื่อนชั่ว!!"กิตติ์ดนัยหันมาตวาดชานนท์ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้

"เราขอโทษ...เราขอโทษจริงๆ นะกิต"นนท์บอก

"แต่ความเลวแค่นั้น กูยังพอให้อภัย ถ้าเทียบกับสิ่งที่มึงทำให้กูอยู่ในสภาพนี้แล้ว เรื่องรายงานนั่นกลายเป็นเล็กๆ ไปเลย"

ใบหน้าของกิตติ์ดนัยที่เกลี้ยงเกลาก่อนหน้านี้ ค่อยๆ มีบาดแผลขึ้นมาบนใบหน้า บริเวณหน้าผากมีบาดแผลที่ถูกกรีดไล่ยาวลงมาถึงแก้ม อีกข้างนึงคือรายแผลที่ถูกทุบจะเละฝีมือของชานนท์!! และแผลเน่าๆ อีกมากมายที่เละเต็มน่า มีน้ำหนองไหล เลือดสดๆ ไหลหบดลงบนพื้นจนมีกลิ่นคละคลุ้งไปถึงจมูกของนนท์อย่างชัดเจน เสื้อผ้าของกิตติ์ดนัยกลายเป็นชุดนักเรียนที่มีเลือดไหลอาบเต็มเสื้อ ผิวซีดจนเห็นเส้นเลือด

"เพราะมึง กูถึงต้องกลายมาเป็นสภาพนี้ มึงรู้มั้ย!!"

"พอแล้ว พอ ออกไปนะ"นนท์รีบเอามือปิดตา

"มึงไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรทั้งนั้น "กิตติ์ดนัยกนะชากขานนท์ จนนนทฺหลุดลงบนพื้น

"โอ๊ย!! จะพาฉันไปไหนน่ะ ปล่อย"

"เดี๋ยวก็รู้..."กิตติ์ดนัยลากนนท์ออกจากห้องไป

นนท์พยายามคว้ามือเกาะกับประตู แต่ก็ยังสู้แรงดึงของกิตติ์ดนัยไม่ได้ กิตติ์ดนัยลากนนท์ออกตรงทางเดินหน้าห้องของเขา ก่อนที่จะแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

"พร้อมจะถูกทรมานหรือยัง!!"กิตติ์ดนัยหันไปถามนนท์ 

นนท์รีบสะบัดขาออกจนหลุด ก่อนที่จะลุกวิ่งหนีไปและพยายามร้องขอให้ช่วยตลอดทาง

แต่เหตุการณ์น่ากลัวที่นนท์ต้องจดจำไปอีกนาน มันต่อจากนี้ต่างหาก...

 

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย"นนท์วิ่งไปเคาะประตูห้องพักทุกห้อง แต่ไม่มีใครตอบกลับ คนที่เดินผ่านไป ผ่านมาก็ไม่มีใครเห็นเขา ในขณะที่เขากำลังหาคนให้ช่วยกิตติ์ดนัยก็ก้าวเท้าเดินตรงมาที่เขาแบบไม่ลดละ เลือดไหลไปตามทาง กิตติ์ดนัยเตรียมตัวเพื่อจะเขย่าขวัญชานนท์เต็มที่ในคืนนี้!

"ใครก็ได้ ช่วยด้วย มันจะฆ่าผม ช่วยด้วย"ชานนท์วิ่งไปเคาะห้องต่างๆ จนมาถึงลิฟท์ซึ่งเหมือนทางสว่างของเขา

แต่โชคชะตาเล่นตลกกับเขา ลิฟท์นั่นไม่สามารถใช้การได้

"หนีสิชานนท์ หนีไปให้ไกล.. กูจับมึงได้เมื่อไร มึงตายแน่!!"

เสียงของกิตติ์ดนัยดังไล่หลังตามมา นนท์รีบวิ่งที่บันไดหนีไฟ เขารีบวิ่งลงบันไดไปให้ไว่ที่สุด แต่ยิ่งลงยิ่งไม่ถึงปลายทาง ก่อนที่เขาจะมารู้ตัวว่าเขาวิ่งวนอยู่ชั้นเดิม!!

"อะไรกันว่ะเนี่ย"นนท์รีบวิ่งลงบันได แต่เขาก็กลับมาที่ชั้นเดิมยิ่งวิ่ง ยิ่งกลับมาที่เดิม จนทำให้นนท์เริ่มเหนื่อย

แต่ความกลัวทำให้เขามีแรงมากพอที่จะวิ่งลงบันไดจนกว่าจะถึงชั้นอื่น แต่ความหวังของเขาต้องหมดลงเพราะสุดท้ายเขาก็วนกลับมาที่ชั้นเดิม

กิตติ์ดนัยยืนห้อยหัวอยู่เพดาน มองดูชานนท์ที่กำลังเหนื่อยล้าอย่างสะใจ

"จับได้แล้ว !!"กิตติ์ดนัยหายวับ ก่อนที่มัมือกระชากขาชานนท์ลงไปตามบันได

"ปล่อย ปล่อยยยยย"นนท์ร้องแหกปากโวยวาย ร่างกายก็ถูไถไปตามบันไดหนีไฟ

"มึงอยากลงนัก กูจะสงเคราะห์ให้!!"เสียงของกิตติ์ดนัยดังขึ้น จนมือนั่นลากชานนท์มาถึงชั้นสุดท้ายของตึก

นนท์ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นจากบันได ร่างกายของเขาถลอก และเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากการถูกลากลงบันไดของกิตติ์ดนัย ประตูตรงบันไดหนีไฟชั้นหนึ่งเปิดออก เหมือนทำให้เขาพบทางสว่างนนท์รีบวิ่งออกไปแต่โรงพยาบาลกลับเป็นโรงพยาบาลร้าง มืดสนิท ไร้แสงสว่างและผู้คน!!

"มันที่ไหนกันเนี่ย"

"ที่ตายของมึงไง!!"กิตติ์ดนัยมาโผล่ตรงหน้าของนนท์แบบดื้อๆ ก่อนที่จะบีบคอนนท์และพากลางโรงบาล

"เฮือกกก ปล่อยนะกิต ปล่อย"

"ปล่อยให้มึงกลับไปหาพี่ภูมิงั้นหรอ ไม่มีทาง!! ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก รู้ไว้ซะ"

"ทำไมต้องโหดแบบนี้ล่ะกิต เราเพื่อนกันนะ"

"คำว่าเพื่อนมันจบไปตั้งแต่วันที่มึงฆ่ากูแล้ว"

ท้องฟ้าเริ่มส่งเสียงร้อง เหมือนเสียงสิงโตคำรามขู่สัตว์ป่า สายฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนัก กิตติ์ดนัยพุ่งตรงเข้ามาหานนท์ พร้อมกับกลอกตาจนขาวโพลน ก่อนที่แยกเขี่ยวแหลมคมให้นนท์ 

"จะทำอะไรน่ะ อย่านะ อย่า!!"

"ฮึๆๆ ไม่ต้องกลัวหรอก นี่แค่เริ่มต้นของจริงมันต่อจากนี้ต่างหาก"พูดจบนนท์ก็ถูกเหวี่ยงไปติดกำแพงอย่างจัง

นนท์ถึงกับหมดแรงหายใจหอบเฮือกใหญ่ ก่อนที่กิตติ์ดนัยจะเดินเข้ามาจิกหัวเขา

"มึงรู้ว่าคืนนั้นกูเจ็บแค่ไหน !! ที่ถูกมึงเอาหินทุบ"

"ปล่อยเราไปเถอะกิต อย่าทำอะไรเราเลยนะ"

"กูจะตามติดมึง จนกว่ามึงจะตายด้วยมือของกู!!"

กิตติ์ดนัยจับหัวนนท์กระแทกกับกำแพงอย่างแรง แต่นั่นยังไม่สะใจกิตติ์ดนัยจับหัวนนท์กระแทกกับกำแพงไม่ยั้งจนหัวของนนท์เริ่มแตก เลือดเริ่มไหลอาบ

"โอ๊ยยยย"นนท์เจ็บจนร้องแทบไม่ออก

"มึงรู้มั้ยความอำมหิตมันเป็นยังไง..."

"กิต..พอแล้ว เราขอโทษ อย่าทำกับเราแบบนี้เลยนะกิต เราขอร้อง"

นนท์ยกมือไหว้ แต่แทนที่กิตติ์ดนัยจะเห็นใจกลับกลายเป็นโกรธแค้นมากกว่าเดิม ต่อให้นนท์ก้มกราบยังไงเขาก็จะไม่ให้อภัย กิตติ์ดนัยบีบคอนนท์ ยกขึ้นเหนือพื้นพร้อมกับเหวี่ยงทุ่มลงพื้นอย่างโหดเหี้ยม

"มาขอโทษตอนนี้ มันก็สายไปแล้ว วันที่กูกำลังจะตาย มึงเคยเห็นใจกูบ้างมั้ยไอ้เลว"กิตติ์ดนัยเหยีบกลางอกของนนท์

นนท์รู้ทันทีว่าเขากำลังจะโดนอะไรต่อไป สิ่งนั้นที่เขาเคยทำไว้กับกิตติ์ดยับ คือการกระทืบกิตติ์ดนัยจนกระอักเลือด! 

"อย่ากิต..เราขอโทษ เราผิดไปแล้ว ยกโทษให้เราเถอะนะ"นนท์จับข้อมือของกิตเพื่อขอร้อง

กิตติ์ดนัยไม่ฟัง กระทืบกลางอกของนนท์อย่างแรงแบบไม่ยั้ง กระดูกของนนท์กระทบกับพื้นปูจนเจ็บ กิตติ์ดนีบดระทืบนนท์อย่างไม่ใยดี

"โอ๊ย โอ๊ย!! กิต...กิต...เราเพื่อนกันนะ กิต"

เสียงของนนท์ที่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มันมีทั้งความเจ็บและความเสียใจในน้ำเสียงเดียวกัน กิตติ์ดนัยยกเท้าขึ้นออกมา เขาจะฆ่าชานนท์ตอนนี้ไม่ได้...

"กูจะยังไม่ให้มึงตายตอนนี้ มึงตอนอยู่อย่างทรมาน กูจะกำหนดเส้นตายให้มึงเอง"

กิตติ์ดนัยลากนนท์กลับเข้าในบันไดหนีไฟ และปิดประตู ถึงยังไม่ฆ่าตอนนี้แต่ยังไงชานนท์ก็ยังต้องโดนกิตตอ์ตามหลอกหลอนแบบนี้ไปอีกนาน...

 

หลายชั่วโมงต่อมาภูมิเดินกลับเข้ามาที่ห้องพักคนไข้ของนนท์ ทุกอย่างดูเหมือนยังปกติ เขาเดินมาเปิดผ้าม่านพบว่านนท์กำลังนอนหลับอยู่ ก่อนที่นนท์จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ เหมือนกับว่าเขาไปเจออะไรบางอย่างมาก่อนหน้านี้

"ไม่ ไม่!!"นนท์สะดุ้งตื่น ก่อนที่จะกวาดตามองไปรอบๆ 

"เป็นอะไรไปนนท์ ใจเย็นๆ ก่อนสิ"ภูมิเข้ามาปลอบนนท์

"พี่ภูมิ พี่ภูมิกลับมาแล้ว นนท์กลัว ไม่เอาแล้ว นนท์ไม่เอาอีกแล้ว"นนท์กอดแขนภูมิพร้อมกับปล่อยโฮอย่างหนัก

"ไม่เป็นไรนะนนท์ แค่ฝันร้ายนะครับ ไม่ต้องร้อง"ภูมิลูบหัวนนท์อย่างแผ่วเบา

สายตาของภูมิสอดส่องมองหากิตติ์ดนัย เขาเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย

"กิตอยู่ไหนล่ะเนี่ย"

นนท์ได้ยินแค่ชื่อก็ถึงกับผวา เขาไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ยินชื่อของ 'กิตติ์ดนัย' อีกแล้ว

"พี่ภูมิ ถ้าผมจะบอกอะไรกับพี่ภูมิ พี่ภูมิอย่าโกรธผมนะ..."

"อะไรหรอนนท์"

"กิตเขา...เขา..."

"กิตเขาทำไมนนท์ บอกพี่มาสิ"

"กิตเขา..."

"อ้าว กลับมาแล้วหรอครับ"กิตติ์ดนัยเดินออกจากห้องน้ำ พร้อมเดินตรงมาที่เตียง

นนท์ถึงกับตาโตเบิกกว้าง ตัวสั่นเมื่อเห็นกิตติ์ดนัย นนท์รีบนอนคลุมโปงพนมมือท่องบทสวดมั่วๆ ไปเรื่อย

"นี่นนท์เขาเป็นไรน่ะกิต ทำไมแปลกๆ"

"แค่ฝันร้ายน่ะครับ ไม่มีอะไรมากหรอก"กิตติ์ดนัยพูดพร้อมกับมองมาที่นนท์ ที่นอนคลุมโปงบนเตียง

"พี่ว่าเราออกไปเดินเล่นกันมั้ย จะได้ให้นนท์นอนพักด้วย"

"ก็ดีครับ"

จากนั้นไม่นานเสียงประตูก็ปิดลงเป็นสัญญาณบอกว่าทั้งคู่ออกไปจากห้องแล้ว นนท์นอนร้องไห้น้ำตาไหล เขาไม่กล้าหลับ เพียงแค่หลับตาภาพผีกิตติ์ดนัยก็ปรากฎขึ้นมาทันที

กิตและภูมิลงนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่งของโรงบาล ซึ่งตอนนี้ดึกมาก ทำให้ผู้คนเริ่มเบาบางลง

"มานั่งด้วยกันแบบนี้คิดถึงเมื่อก่อนเหมือนกันเนอะ พี่ชอบนัดให้เราไปนั่งรอที่สนามเด็กเล่นของหมู่บ้านทุกวันเลย"ภูมิพูดไปก็นึกถึงภาพวันเก่าๆ

"นั่นสิครับ พี่ภูมิน่ะชอบมาแกว่งชิงช้าให้กิตอยู่เรื่อยเลย"

"เราก็รู้จักกันมานานแล้วนะกิต...พี่ว่าเราน่าจะ...ขยับความสัมพันธ์มากกว่าพี่น้องได้แล้ว"

"พี่ภูมิ..หมายความว่าไงครับ"

ภูมิจับมือกิตติ์ดนัย ก่อนที่จะมองตาของเด็กหนุ่มตรงหน้าของเขา

"เป็นแฟนกันนะกิต"

"ห๊ะ.."

"พี่อยากดูแลกิต อยากอยู่ใกล้ๆ กิตตลอดเวลา รู้มั้ยว่ากิตหายไปหลายวันพี่คิดถึงกิตมากแค่ไหน พี่อยากเป็นคนสำคัญของกิต... กิตช่วยเป็นแฟนกับพี่...ได้มั้ยครับ"

กิตติ์ดนับมองภูมิพร้อมกับยิ้มให้อย่างประทับใจ แต่น้ำตาของเขากับไหลออกมา ถึงกิตติ์ดนัยจะรักภูมิเช่นกัน แต่เขาก็ไม่สามารถรับรักกับภูมิได้..

"พี่ภูมิ กิตขอบคุณนะครับที่มีความรู้สึกดีๆ ให้กับกิต แต่...กิตคงรับความรู้สึกดีๆ นี้ไม่ได้"

"ทำไมล่ะ หรือว่ากิตไม่รักพี่!?"

"รักสิ...กิตรักพี่ภูมิมาก แต่ตอนนี้กิตไม่ใช่กิตติ์ดนัยคนเดิมอีกแล้ว"

"ทำไมล่ะกิต แต่ไม่ว่ากิตจะเป็นยังไงพี่ก็รับในตัวกิตได้หมดเลยนะ"

"ถ้าพี่ภูมิรู้ ว่ากิตที่อยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม...กิตกลัว กลัวว่าพี่ภูมิจะไม่กล้าเจอหน้ากิตอีกตลอดไป.."

กิตติ์ดนัยปล่อยมือภูมิออก น้ำตาของหลั่งไหลออกมาไม่หยุด ยังไงคนกับผีก็ไม่อาจสามารถรักกันได้อยู่แล้ว..

"เพราะอะไรล่ะกิต ทำไม??"

"กิตยังไม่พร้อมบอกพี่ภูมิตอนนี้... แต่สิ่งที่กิตบอกได้คือ..กิตรักพี่ภูมินะครับ"

กิตติ์ดนัยรีบลุกจากที่นั่งและวิ่งหนีออกจากโรงบาลไป ภูมิรีบลุกขึ้นวิ่งตามไป

"เดี๋ยวสิกิต กิต!!"ภูมิวิ่งออกมาก็ไม่เห็นกิตติ์ดนัย เขาได้แต่เสียใจที่กิตติ์ดนัยไม่รับรักเขา..

กิตติ์ดนัยยืนมองภูมิอยู่ห่างๆ เขาได้แต่ยืนร้องไห้ ใจก็อยากกลับไปเป็นคนแต่ก็ทำไม่ได้.. เขาอยากใช้ช่วงเวลาดีๆ กับภูมิแต่มันก็คงเป็นเรื่องยาก และคงเป็นเรื่องที่ภูมิเองก็รับไม่ได้ ถ้าวันนึงที่ภูมิรู้ว่าเขาตายไปแล้ว ภูมิอาจจะไม่เหมือนเดิม...