อำมหิต...สั่งตาย

    วันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพทุกฉบับลงข่าวถึงการตานของอาร์ม และบุรุษพยาบาลหนุ่มในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งทำให้ วิน และ หมอก ที่รู้ข่าวถึงดับตกใจอย่างมากที่ได้รู้ข่าวทเพราะมอสเพื่อนในกลุ่มของเขาตายไปไม่นาน เขาเพิ่งงานศพของมอสมาไม่กี่วัน ตอนนี้อาร์มก็เป็นรายต่อไป...

ในหอพักแห่งหนึ่ง หอพักที่วินและเพื่อนๆ เคยตกลงกันว่าจะมาเช่าอยู่ด้วยกัน เมื่อตอนเรียนมหาลัย อาร์มเป็นคนลงมือหาหอพักแห่งนี้และถามราคาด้วยตัวเอง มันเป็นเหมือนหอพักที่จะให้พวกเขาได้อยู่รวมกันแบบพร้อมหน้า พร้อมตา แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงหมอกและวินนั่งอยู่บนเตียงในห้องพัก ทั้งคู่กำลังคิดถึงเรื่องราวการตายของเพื่อนของพวกเขา

"วิน.."

"ไรว่ะ.."

"มึงว่า การตายของอาร์มเป็นฝีมือของกิตป่ะว่ะ"

"มึงยังต้องถามกูอีกหรอ... แบบนี้เราสองคนก็คง"

"ไม่เอานะเว้ย กูยังไม่อยากตาย ก็เพราะมึงอ่ะแหละ ชอบไปแกล้งมันดีนัก มันเลยตามมาฆ่าพวกเราทุกคนอ่ะ"

"มึงพูดห่าไรของมึงว่ะ!!"วินลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับคว้ามือดึงคอเสื้อหมอก

"ก็เพราะมึงจริงๆ อ่ะ ถ้ามึงไม่ออกปากสั่งทุกคน จะมีใครแกล้งไอ้กิตมันมั้ย"หมอกตะคอกใส่แบบไม่เกรงกลัว

"แล้วที่ไอ้กิตต้องไปตายในตึกร้าง โดนพวกนักเลงกระทืบ มันก็เป็นแผนของมึงนะเว้ย"

"แต่มึงก็เห็นด้วยไม่ใช่หรอว่ะ ห๊ะ!!"

"ถ้ากูรู้ว่ากิตไปแล้วมันต้องตาย กูไม่เอาด้วยหรอกเว้ย"

"มึงมันก็ดีแต่เอาดีเข้าตัว เอาความชั่วให้กับคนอื่น กูไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับมึงเลยไอ้วิน!"

"ไอ้หมอก!!"วินกำหมัดทำท่าจะชกหน้าหมอก แต่เขากลับไม่ทำ

"เอาดิไอ้วิน ชกกูดิ!! ชกกู ถ้ามึงไม่เห็นว่ากูเป็นเพื่อน ก็ชกกูดิ"

วินปล่อยคอเสื้อหมอก ก่อนที่จะล้มตัวนอนลงบนเตียง พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ถ้าไอ้กิตมันมาเอาชีวิตเราจริงๆ จะทำไงว่ะ.."วินถาม

"ไม่รู้ว่ะ.. แต่ตอนนี้เรามีกันแค่สองคน ไอ้นนท์ก็หายไป กูว่าเราต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ถ้าเราแยกกันไอ้กิตต้องฆ่าเราแน่"

"กูหวังว่าเราจะรอดนะ..."

"กูก็ขอให้เป็นงั้นเถอะว่ะ"

"ไอ้หมอก....เมื่อกี้กูขอโทษนะ"

หมอกเอามือมาวางบนตักของวิน พร้อมกับหันหน้ามามองวินที่นอนอยู่บนเตียง

"ไม่เป็นไรหรอก กูไม่โกรธมึงหรอก"

"กูถามจริงๆ นะ มึงก็รู้ว่าการที่เราแกล้งไอ้กิตมันเป็นเรื่องไม่ดี ทำไมมึงถึงยอมทำว่ะ ทำไมมึงไม่เคยขัดคำสั่งกูว่ะ"

หมอกโน้มตัวมาคร่อมวิน เขาค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ วินอย่างช้าๆ

"เพราะกู.. อยากให้มึงสนใจกูบ้างไง วินที่กูยอมทำตามที่มึงบอกทุกอย่างเพราะกูอยากให้มึงเห็นกูมีค่า กูอยากอยู่ในสายตามึง อยากเป็นคนที่มึงอยากอยู่ด้วยมากที่สุด.."

"หมอก...นี่มึงอย่าบอกนะว่า"

"กูชอบมึงวิน"

"แต่...กูไม่...."

วินยังพูดไม่ทันจบ หมอกก็เข้ามาจูบวินอย่างอ่อนโยน..รอยจูบของหมอกเหมือนกำลังบอกกับวินว่าเขารักวินมากขนาดไหน วินเคลิบเคลิ้มกับรอยจูบนั่น แต่เขากลับดันตัวหมอกออกไป

"กู..อยากเป็นแค่เพื่อนว่ะ"

"....กูเข้าใจ"

หมอกลุกขึ้นและเดินออกไปนอกระเบียง ส่วนวินยังคงนอนอยู่บนเตียงเช่นเดิม

 

ตึกร้างสภาพเก่าทรุดโทรม บรรยากาศเงียบสงัดชวนขนหัวลุก กิตติ์ดนัย นั่งอยู่บนชั้นสองของตึกร้าง สถานที่ที่เขาถูกฆ่าตาย กิตติ์ดนัยยังคงคิดถึงเรื่องของภูมิที่สภาพรักกับเขาเมื่อคืน

"ป่านนี้พี่ภูมิจะเป็นไงบ้างนะ..."กิตติ์ดนัยรีบหายไปสายลม

ดวงวิญญาณมาปรากฎอยู่ในโรงบาล ที่ชานนท์อยู่ วันนี้ชานนท์ได้รับการอนุญาติจากคุณหมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้ และแน่นอนว่าภูมิก็ดูแลนนท์อย่างดี ในขณะที่พ่อแม่ของภูมิไปทำหน้าที่จ่ายค่ารักษา

"ลุกไหวมั้ยนนท์ มาเดี๋ยวพี่ช่วย"ภูมิเข้ามาประครองตัวนนท์ขึ้น

"ขอบคุณนะครับพี่ภูมิ.. ว่าแต่เมื่อคืนพี่ไปทำไรกับกิตมาหรอครับ"

"นนท์ถามทำไม?"

"นนท์ก็แค่อยากรู้น่ะครับ พอดีว่านนท์ได้ยินก่อนที่พี่กับกิตจะเดินออกจากห้องไป"

ภูมินิ่งไปพักนึง ก่อนที่พยุงตัวนนท์ให้ลุกขึ้นมาจากบนเตียง

"มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกนนท์..."

"พี่ภูมิ...กิตเขาทำไรพี่หรือเปล่า นนท์เป็นห่วงพี่นะ"

"ไม่หรอก ไม่มีอะไรจริงๆ"

"แน่ใจนะครับ"

"แน่สิ พี่จะโกหกเราทำไม...แค่คนเขาไม่รับรัก พี่ไม่เป็นไรหรอก.."

"พี่ภูมิ บอกรักกับกิตหรอครับ"

"ใช่.. แต่เขาไม่ตกลง พี่ก็ไม่รู้ ว่าพี่ทำไรให้กิตไม่พอใจหรือเปล่า เขาถึงไม่รับรักพี่เลย"

"แต่กิตเขา..."

"กิตทำไมหรอ เมื่อคืนนนท์จะบอกไรกับพี่ นนท์บอกเถอะว่ากิตเขาเป็นไร.."

นนท์นิ่งเงียบไปสักพัก เขากำลังลังเลและตัดสินใจกับตัวเองว่าเขาจะบอกเรื่องนั้นดีหรือไม่ และถ้าบอกไปภูมิจะเชื่อเขาหรือเปล่า.. แต่ถึงไม่บอกตอนนี้สักวัน ภูมิก็ต้องรู้ นนท์รวบรวมความกล้า สูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะพูดออกไป

"กิตเขาตายแล้วนะครับ"

"......"

"พี่ภูมิ..ผมจริงนะ กิตตายแล้ว กิตเป็นผี ตามหลอหหลอนผม และฆ่าเพื่อนผม กิตเขาไม่ใช่คนแบบเราแล้วนะพี่"

"......"

"พี่อย่าเงียบแบบนี้สิ.."

"เก็บของเถอะ จะได้รีบกลับบ้าน..."

ภูมิเดินไปเก็บข้าวของที่วางอยู่บนโซฟา ซึ่งตลอดการสนทนากิตติ์ดนัยยืนฟังอยู่ตลอด..

นนท์ถูกส่งตัวไปที่บ้านของเขา ในขณะที่ภูมิขอตัวกลับบ้านมาทำใจชั่วคราวหลังจากที่เขาได้ยินจากปากของนนท์ เขาไม่อยสกได้บิน มันยิ่งตอกย้ำ... ว่าคนที่เขารักได้ตายไปจากโลกนี้แล้วจริงๆ ภายในห้องของภูมิไม่ได้มีเพียงแค่รูปของกิตติ์ดนัยที่ติดตามตู้เท่านั้น มันยังมีบางอย่างที่ภูมิเก็บเอาไว้

ภูมิเลื่อนเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะ ที่มีแหวนสีเงินวางอยู่ แหวนที่เขาตั้งใจจะให้กิตได้ หลังจากที่เขาสารภาพรักกับกิตติ์ดนัย แต่มันกลับหมดความหมายเมื่อวันที่เขาได้รู้ข่าว..ข่าวร้ายที่เขาจดจำฝังใจมาถึงทุกวันนี้..

หลังจากที่กิตติ์ดนัยถูกฆ่า วันต่อมาก็มีข่าวแผ่กระจายทั่วโลกออนไลน์ และทางโทรทัศน์ ถ้ามองผ่านๆ มันอาจจะเป็นเพียงคดีฆาตรกรรมธรรมดา แต่ภูมิกลับต้องเปลี่ยนความคิดนั้นไปตลอดกาล..ข่าวนั่นกลับเป๋นข่าวที่เขาต้องจดจำมาถึงทุกวันนี้

แม่ของกิตติ์ดนัยโทรเข้าเครื่องของเขา ในขณะที่ภูมิกำลังทำกิจกรรมกับทางมหาลัยเพื่อเตรียมการรับน้อง บรรยากาศนักศึกษาพูดคุยสนุกสนาน กลับต้องเงียบหายไป...เพียงแค่ประโยคเดียว

"ฮัลโหลครับน้า โทรมาหาผมมีไรหรือเปล่าครับ"

"ฮือๆๆ ภูมิ..กิต กิตเขา.."

"กิตเขาทำไมครับน้า กิตเป็นอะไรครับ แล้วคุณน้าร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้นครับ!!"

"กิตเขาตายแล้วลูก..ฮือๆๆๆ"

"มะ..มะ..ไม่จริงใช่มั้ยครับ...ไม่จริงหรอก"

"น้าก็อยากมห้มันไม่จริง แต่..ฮือๆๆ กิตตายแล้วจริงๆ ใครมันกล้าทำกับกิตขนาดนี้.. มันทรมานกิต บาดแผลลเต็มหน้าและทิ้งในตึกร้าง ฮือๆๆๆ คนใจร้ายพวกนั้นมันเป็นใคร"

"กิต.."ทันใดนั้นภูมิก็มือไม้อ่อนแรงปล่อยโทรศัพท์ตกลงพื้นแบบไม่รู้ตัว

ไม่จริงกิตติ์ดนัย ตายแล้วหรอ!! 

หลังจากมหาลัยเลิก ภูมิรีบวิ่งมาหาที่บ้านของกิตติ์ดนับแต่ข่าวร้ายมากกว่านั้นคือศพของกิตติ์ดนัย หายไปอย่างลึกลับในตอนที่รถร่วมชนกับต้นไม้ข้างทาง ตามหาเท่าไรก็ไม่พบ...งานศพของกิตติ์ดนัยจึงไม่ถูกจัดขึ้น จนถึงวันนี้ก็นังไม่มีใครพบศพของกิตติ์ดนัย

แต่แล้วกิตติ์ดนัยก็กลับมาหาเขา วันที่นนท์โทรไปบอกให้เขาไปรับ เขาได้พบกับกิตติ์ดนับอีกครั้ง เขาแทยไม่เชื่อสายตาของตัวเองด้วยซ้ำ ภูมินัดกิตติ์ดนัยมาบ้าน แต่ไม่รู้ว่ากิตติ์ดนัยจะมาหรือไม่แต่เขาก็รออย่างใจจดใจจ่อภูมิรู้ดีว่ากิตติ์ดนัยตายไปแล้ว...แต่เขาไม่คิดที่จะตัดใจ ยังไงเขาก็ยังรักกิตติ์ดนัยเช่นเดิม

แม้ว่าคนที่เขารัก...จะไม่มีตัวตนอีกแล้วก็ตาม

"กิต..กลับมาหาพี่อีกครั้งได้มั้ย...พี่คิดถึง...พี่คิดถึงกิตนะ"

"พี่ภูมิ.."

ภูมิหันหลังไปหาต้นเสียงที่เรียกเขาจากด้านหลัง นั่นคือกิตติ์ดนัย..คนที่เขาอยากเจอมากที่สุดในเวลานี้

"กิต.."

"กิตขอโทษ.. ที่ไม่สามรถตอบรับรักกับพี่ภูมิได้.. ตอนนี้พี่ก็รู้แล้วว่ากิตตาย พี่กลัวกิตมั้ย"

ภูมิเอื้อมมือไปจับตัวกิตติ์ดนัย แต่กลับสัมผัสไม่ได้

"พี่...อยากกอดกิตสักครั้ง...พี่คงไม่มีโอกาสนั้นแล้วใช่มั้ย"

"กิตรักพี่ภูมินะครับ แต่พี่กิตกลัวว่าภูมิจะรับในตัวกิตไม่ได้"

"ต่อให้กิตตาย พี่ก็ยังรักกิตนะ"

"แล้วถ้าพี่ภูมิรู้ ว่าคืนนั้นคือกิต พี่ภูมิจะยังรักกิตมั้ยครับ..."

กิตติ์ดนัยเอื้อมมือมาจับมือภูมิ ทันใดนั้นก็เหมือนมีไฟชอตเข้าตัวภูมิ ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะเห็นภาพในคืนวันนั้น วันที่กิตติ์ดนัยตายวันแรก และกลับมาหาเขา..

ตอนนั้นภูมิได้ไล่กิตติ์ดนัยออกไป ทำให้กิตติ์ดนัยโกรธจัด ห้อยหัวควักลูกตาของเขา โชคดีที่นั่นมันแค่ฝันไปไม่ใช่เรื่องจริง ผีที่หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวตนนั้น คือ กิตติ์ดนัย..

"ผีที่พี่ภูมิฝันถึงในคืนนั้น คือกิตเอง...ตอนนั้นกิตโกรธมาก เลยทำไรแบบนั้นลงไป"

"กิต.."

"และกิตก็กำลังจะตามฆ่าพวกมัน พวกมันที่ฆ่ากิต...รวมทั้งชานนท์"

"ทำไม!! ทำไมกิตทำแบบนี้!!"

"กิตจำเป็น...กิตต้องทำ"

จากนั้นไฟก็ชอตเข้าตัวภูมิอีกครั้ง ภูมิเห็นถึงภาพที่กิตฆ่าพวกกลุ่มนักเลง รวมทั้งมอสและอาร์ม การฆ่าที่สุดแสนจะอำมหิต ภูมิแทบไม่เชื่อเลยว่านี่คือฝีมือของกิตติ์ดนัย คนที่เขารักมากที่สุด

"พอแล้ว!! ปล่อยพี่"ภูมิสะบัดมืออกจากกิตติ์ดนัย

จากมือที่ขาวเนียนอ่อนนุ่มของกิตติ์ดนัยกลายเป็นมือที่มีบาดแผลเต็มไปหมด ใบหน้าของกิตติ์ดนัยเริ่มมีบาดแผลขึ้นมาเรื่อยๆ กิตติ์ดนัยน้ำตาไหลออกมา...รัฐภูมิยอมรับในตัวเขาไม่ได้จริงๆ

"ผีร้ายตนนั้น ไม่ใช่กิตติ์ดนัยที่พี่รู้จัก..กิตคนที่พี่รัก เป็นคนดี มีเมตตา ไม่ใช่ผีร้ายที่ตามฆ่าคนแบบนี้!!"

"แต่พวกมันฆ่ากิต กิตต้องเอาคืน"

"รวมทั้งนนท์หรอ นนท์เขาเพื่อนรักกิตนะ กิตทำเขาได้ลงหรอ"

"คำว่าเพื่อนของกิตกับมัน ตายไปนานแล้ว"

"ได้...พี่จะปกป้องนนท์ ให้เขารอดจากกิตให้ได้"

"ว่าไงนะ!! พี่กำลังปกป้องคนผิดอยู่ รู้มั้ย นนท์มัน.."

"พี่ไม่อยากฟัง...ถ้ากิตยังฆ่าคนแบบนี้ พี่ว่า..เราคงเจอกันอีกไม่ได้"

"พี่ภูมิ..."

"ขอโทษนะกิตติ์ดนัย..."ภูมิเลื่อนลิ้นชักหยิบสร้อยพระขึ้นมา ก่อนที่จะพนมมือสวดมนต์

แสงสว่างจากสร้อยพระเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ กิตติ์ดนัยร้อนจนอยู่ไม่ได้ ต้องจำใจออกหายไปกับอากาศ...ภูมิลืมตาขึ้นมาก็ไม่พบวิญญาณของกิตติ์ดนัยอีกแล้ว เขาน้ำตาไหลพราก ผีร้ายตนนั้น...ทำไม ทำไมต้องเป็นกิตติ์ดนัย เขายอมรับไม่ได้ เขาจะไม่มีวันให้ผีร้ายตนนั้นทำร้ายชานนท์เด็ดขาด

"พี่ขอโทษนะกิต...แต่พี่คงปล่อยให้กิตทำร้ายนนท์ไม่ได้"

วิญญาณของกิตติ์ดนัยกลับมาอยู่ในตึกร้างเช่นเดิม กิตติ์ดนัยได้แต่ร้องไห้ น้ำตาเป็นสายเลือด สิ่งเขาคิดไว้ไม่ผิดจริงๆ ภูมิไม่สามารถรับในตัวตนของเขาได้ เขากลายเป็นผีร้ายในสายตาของภูมิไปเสียแล้ว...และแน่นอนความรักที่ภูมิมีให้กับเขามันก็คงหายไปไม่ช้า...

"พี่ภูมิ...เกลียดเราแล้ว..."

กิตติ์ดนัยร้องไห้หนักด้วยความเสียใจ ไม่มีอะไรที่เจ็บไปมากกว่านี้ เขารักกับภูมิไม่ได้ เพราะเขาเป็นผี แถมยังกลายเป็นผีร้ายที่ภูมิรังเกียจ และภูมิยังออกปากว่าจะปกป้อง เขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้...เพราะพวกนั้นแท้ๆ

"ไอ้สารเลว...กูฆ่ามึง!! โดยเฉพาะมึงไอ้ชานนท์ กูจะต้องเอาชีวิตมึงให้ได้!!"

ทันใดนั้นเองท้องฟ้าก็ผ่าดังเปรี้ยง จากท้องฟ้าที่สว่างสดใสกลับกลายเป็นท้องฟ้าที่มืดครึ้ม สายลมพัดโหมกระหน่ำรุนแรง นั่นเป็นสัญญาณที่บอกว่าความแค้นของกิตติ์ดนัย ได้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ!

 

พายุดูเหมือนจะเข้า ฝนเริ่มเทลงมาอย่างหนักแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หมอกรีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดหน้าต่างตรงระเบียงห้องของเขา พร้อมกับรูดม่านและเปิดไฟในห้องอย่างเสร็จสับ

"พยากรณ์อากาศไม่ได้บอกนิว่า พายุจะเข้าอ่ะ"วินพูด

"นั่นสิ ตกแรงซะขนาดนี้ น่าแปลกจริงๆ"หมอกพูด

ทันใดนั้นไฟก็ดับวูบ จนทั้งสองสะดุ้ง แต่มันน่ากลัวไปมากกว่านั้น กิตติ์ดนัยโผล่มาอยู่ตรงประตูห้องของพวกเขาทันทีแบบไม่ให้พวกเขารู้ตัว

"กูจะฆ่าพวกมึง!! พวกมึงต้องตาย!!"

"เฮ้ย!! กิต"หมอกรีบกระโดดขึ้นเตียง เข้าไปหาวิน

"อย่าทำไรพวกเราเลยนะเว้ย พวกเราไม่ได้ตั้งใจ"วินพนมมือยกขึ้นมาไหว้ 

แต่การยกมือไหว้ไม่ใช่วิ่งที่กิตติ์ดนัยต้องการ เพราะสิ่งที่เขาต้องการจากทั้งคู่มันคือ ชีวิต!

"พวกมึงฆ่ากู กูจะเอาชีวิตพวกมึง มึงเจอดีแน่"กิตติ์ดนัยชี้หน้า ทำเอาวินและหมอกต้องหลบและกอดกันด้วยความกลัว

อีกด้านนึงชานนท์กำลังเดินไปปิดประตูบ้าน เพราะในที่ตกหนักสาดเข้ามาในบ้านของเขา ในขณะที่ชานนท์กำลังจะเดินกลับขึ้นห้องไป กิตติ์ดนัยก็ยืนอยู่หลังของเขา จ้องมองเขาด้วยความเกลียดชังสุดหัวใจราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"กิต...!!"

"ไอ้เพื่อนเลว อีกไม่นานหรอก มึงจะได้เจอดีแน่!"

"อย่าทำไรบ้าๆ นะกิต"

"ก็รอดูแล้วกัน ว่ามึงจะมีจุดจบยังไง!!"กิตติ์ดนัยพุ่งเข้าใส่ชานนท์! ก่อนที่จะหายไปกับอากาศ

วินาทีนี้กิตติ์ดนัยแค้นหนัก และเขาจะตามเอาชีวิตทุกคนที่เคยทำให้เขาเจ็บทั้งตัวและเจ็บทั้งใจ!